Acknowledgements: Our Sincere thanks go to Dr. Thomas Malten & colleagues of the Univ. of Koeln, Germany for providing with a transliterated/romanized version of this work and for permissions to release the Tamil script version as part of Project Madurai collections. Our thanks also go to Shaivam.org for the help in the proof-reading of this work in the Tamil Script format. Preparation of HTML and PDF versions: Dr. K. Kalyanasundaram, Lausanne, Switzerland. � Project Madurai, 1998-2006.Project Madurai is an open, voluntary, worldwide initiative devoted to preparation of electronic texts of tamil literary works and to distribute them free on the Internet. Details of Project Madurai are available at the website http://www.projectmadurai.org/ You are welcome to freely distribute this file, provided this header page is kept intact.

உ
செந்திலாண்டவன் துணை
திருச்சிற்றம்பலம்

1. மாயைப் படலம் (1-86)

1	ஊரி லான்குணங் குறியிலான் செயலிலான் உரைக்கும் பேரி லான்ஒரு முன்னிலான் பின்னிலான் பிறிதோன் சாரி லான்வரல் போக்கிலன் மேலிலான் தனக்கு நேரி லான்உயிர்க் கடவுளாய் என்னுளே நின்றான்.	1
2	வீறு காசிபன் சிறார்களாய் மேவிய அறுபான் ஆறு கோடிய தாகிய அவுணருக் கரசன் மாறில் மங்கல கேசியாம் அரக்கியை மணந்து பேற தாகவே சுரசையென் றொருமகட் பெற்றான்.	2
3	தூய அம்மகள் வளர்ந்தபின் புகன்எனுந் தொல்லோன் தீய மாயையின் கல்விகள் யாவையுந் தெருட்டி ஆய விஞ்சையின் வல்லபம் நோக்கியே அவட்கு மாயை என்றுபேர் கூறினன் மனத்திவை மதிப்பான்.	3
4	இன்ன லெய்திய அவுணர்கள் சிறுமையும் இமையோர் மன்ன னாதியர் பெருமையும் வானநாட் டுறைவோர் நன்ன லந்தொலைந் தசுரரால் மலிந்திட நந்தி சொன்ன வாய்மையுங் கருதினன் புகரெனுந் தூயோன்.	4
5	கருதி இன்னண மேல்வருந் தன்மையுங் கண்டு குருதி தோயும்வேல் அவுணர்கோன் பயந்தகோற் றொடியை வருதி என்றுகூற் வரம்பறு பேரருள் வழங்கி ஒருதி றந்தனைக் கேளெனத் தேசிகன் உரைப்பான்.	5
6	வனச மங்கைதன் கணவனால் வாசவன் தன்னால் முனிவர் தேவரால் அளப்பிலா அவுணர்கள் முடிந்தார் அனையர் மேன்மையை யாவரும் உணர்குவர் அதனால் உனது தந்தையும் வலியிழந் தேயொடுங் குற்றான்.	6
7	மின்பொ ருட்டினால் கேதகை மலர்ந்திடும் விளங்கும் என்பொ ருட்டினால் மாமழை சொரிந்திடும் ஈட்டும் பொன்பொ ருட்டினால் யாவுமுண் டாமதுபோல உன்பொ ருட்டினால் அவுணர்க்கு மேன்மைய துளதாம்.	7
8	வாச மாமலர் மடந்தையும் வந்தடி வணங்கப் பேசொ ணாததோர் பேரழ குருக்கொடு பெயர்ந்து காசி பன்றனை அடைந்துநின் வல்லபங் காட்டி ஆசை பூட்டியே அவனொடும் புணருதி அல்ில்.	8
9	அல்லி டைப்புணர்ந் தசுரர்கள் தம்மையுண் டாக்கி மெல்ல அங்கவர் தங்கட்கு நாமமும் விளம்பி எல்லை யில்வளம் பெற்றிட அவுணருக் கியலுந் தொல்லை வேள்வியும் விரதமும் உணர்த்துதி தோகாய்.	9
10	இன்ன தன்மைகள் முடிந்தபின் நின்சிறார் எவரும் நன்ன லந்தனை அடையவும் நண்ணல ரெல்லாம் பன்ன ரும்பழி மூழ்கவும் அருந்தவம் பயில அன்னை மீளுதி என்றனன் புகரெனும் ஆசான்.	10
11	குரவன் வாய்மையை வினவியே கோதில்சீர் அவுணர் மரபு மேம்படு தன்மையான் மற்றிவை யெல்லாம் அருளு கின்றனை ஆதலால் இப்பணி யடியேன் புரிகு வேனென அவனடி வணங்கியே போனாள்.	11
12	மயிலை அன்னவள் அவுணர்தம் மன்னற்கும் இனைய செயலை யோதியே அவன்விடை யுங்கொடு சென்று கயிலை என்னநீ றாடியே காசிபன் இருந்து பயிலும் நோன்புடை எல்லையை நாடியே படர்ந்தாள்.	12
13	திருவும் மாரவேள் இரதிவேள் இரதியுந் திலோத்தமை யென்ன மருவு தையலும் மோகினி யென்பதோர் மாதும் ஒருத னித்திரு வடிவுகொண் டாலென உலகில் பொருவில் மாயவன் பேரழ குருக்கொடு போனாள்.	13
14	மண்ணுற் றோர்களும் மாதிரத் தோர்களும் மதிதோய் விண்ணுற் றோர்களும் அன்னவள் எழில்நலம் விரைவில் கண்ணுற் றோர்கிலர் அணுகினர் காமவேள் கணையின் புண்ணுற் றோர்விளக் கழலுறு பறவையிற் புலர்ந்தார்.	14
15	மதியும் ஞாயிறுஞ் சூழ்தரு மேருவின் வடபால் விதிம கன்தவம் புரிதரும் வியனிலை மருங்கின் அதிர்சி லம்பொடு மேகலை புலம்புற அனையாள் திதிகொல் என்றெலாத் தேவரும் ஐயுறச் சென்றாள்.	15
16	சென்ற மாயைஅக் காசிபன் இருக்கையில் திருவாழ் மன்றல் லாவியுந் தடங்களுஞ் சோலையும் மணிசெய் குன்று மாமலர்ப் பள்ளியும் மண்டபக் குழாமுந் தன்றன் ஆணையால் துண்ணெனச் சூழ்தரச் சமைத்தாள்.	16
17	இனைத்தெ லாமவண் வருதலும் எந்தைதன் னடியை மனத்தி னிற்கொடு பொறியினை உரத்தினால் வாட்டித் தனித்து நோற்றிடுங் காசிபன் புகுந்தஅத் தகைமை அனைத்தும் நோக்கியீ தென்கொலென் றதிசய மடைந்தான்.	17
18	முற்று மாங்கவை ஆசையின் நெடிதுபன் முறையால் உற்று நாடியே மாயைதன் செயலென உணரான் இற்றெ லாமிவண் இயற்றினர் யாரென எண்ணிச் சுற்று நோக்கினன் யாரையுங் காண்கிலன் தூயோன்.	18
19	வேறு மெய்த்தவ வுணர்ச்சியை விடுத்து மேலையோன் அத்தன தருளினால் அணங்கு மாயையால் வைத்தன கண்ணுறா மனங்கொள் காதலாற் சித்திர மெனவெரீஇ யினைய செப்புவான்.	19
20	வானநா டிழிந்ததோ மகத்தின் வேந்துறை தானநா டிழிந்ததோ தனதன் ஆதியோர் ஏனைநா டிழிந்ததோ இதுவன் றேல்இவை ஆனவா றுணர்கிலேன் அழுங்கு சிந்தையேன்.	20
21	ஆரணன் செய்கையோ அகில முண்டுமிழ் நாரணன் செய்கையோ அவர்க்கு நாடொணாப் பூரணன் செய்கையோ பிறர்பு ரிந்ததோ காரணந் தேர்கிலேன் கவலும் நெஞ்சினேன்.	21
22	புன்னெறிக் கானிடைப் புகுந்த இத்திரு நன்னெறிக் கேதுவோ நலந்த விர்ந்திடுந் துன்னெறிக் கேதுவோ தொல்லை ஞாலமேல் எந்நெறிக் கேதுவென் றிதுவுந் தேர்கிலேன்.	22
23	என்றிவை சொற்றிவண் யாவ தாயினும் நன்றதன் இயற்கையும் நமக்கு முன்னரே ஒன்றறத் தெரிவுறும் உணர்ச்சி இங்ஙனஞ் சென்றது பழுதெனச் சிந்தித் தானரோ.	23
24	தெற்றெனத் தன்மனந் தேற்றித் தொன்மைபோல் நற்றவம் இயற்றுவான் நணுகும் வேலையில் மற்றது தெரிந்திடு மாயை தூமணிப் பொற்றையில் தமியளாய்ப் பொலிந்து தோன்றினாள்.	24
25	தோன்றினள் நிற்றலுந் தொல்லை நான்முகற் கான்றதொர் காதலன் அவளை நோக்கினான் வான்றிகழ் கற்பக வல்லி செய்தவத் தீன்றதொர் கொடிஇவண் எய்திற் றோவென்றான்.	25
26	நாற்றலை யான்மகன் நம்முன் இக்கொடி தோற்றிய தற்புதச் சூழ்ச்சிக் கேதுவென் றாற்றுறு தவத்றின் அகற்றி யாயிடை வீற்றிருந் திடுவது விடுத்துப் போயினான்.	26
27	கண்ணகல் வரைமிசைக் கடிது போயுறீஇ அண்ணிய னாதலும் அரிவை யாய்உறப் பெண்ணுரு வேகொல்இப் பெற்றித் தாலென எண்ணினன் மையலுக் கெல்லை காண்கிலான்.	27
28	புண்டரி கத்திகொல் பொன்னம் பாவைகொல் அண்டர்தம் அணங்குகொல் என்னின் அன்னரைக் கண்டறி வேன்எனைக் காதல் பூட்டிய ஒண்டொடி இனையள்என் றுணர்கி லேனரோ.	28
29	சேயிருங் கமலமேற் செம்மல் செய்கையால் ஆயவள் என்னில்இவ் வழகு பெற்றிடான் கூயது தேறினன் எல்லை இல்லதோர் மாயையே பெண்ணென வந்த வாறென்பான்.	29
30	புகன்றிவை பற்பல பொருவில் நான்முகன் மகன்றன தருந்தவ வலியும் போதமும் அகன்றனன் புணர்ச்சிவேட் டழுங்கி நைவதோர் மகன்றிலின் பரிசென வருத்த மெய்தினான்.	30
31	உண்ணிகழ் ஊன்பொருட் டுயிர்கொல் வேட்டுவர் கண்ணியுட் பட்டதோர் கலையின் மாழ்குவான் பெண்ணர சாயவிப் பேதைக் கென்கொலோ எண்ணமென் றிடருழந் திரங்கி ஏங்கினான்.	31
32	அதுபொழு தவுணரை அளிக்க வந்திடுந் திதிநிகர் மடமகள் சிறந்த கண்களால் பொதுவியல் நோக்கொடு புணர்ச்சி நோக்கினைக் கதுமெனக் காட்டினள் முனிவன் காணுற.	32
33	கண்டனன் முனிவரன் கலங்கி னான்பொதுக் கொண்டதோர் நோக்கியல் குறித்துக் கூடுதல் எண்டரு நோக்கினால் இவளை யெய்துமா றுண்டென நினைந்தனன் உவப்பின் உம்பரான்.	33
34	பெருந்துயர் உதவுவெம் பிணியுந் தீர்ப்பதேர் மருந்துமற் றாதலும் மையல் மேதகும் அருந்தவ முனிவரன் அனைய மாதுதன் திருந்திய நோக்கியல் தௌ�ந்து செப்புவான்.	34
35	கற்பனை முதலிய கடந்த கண்ணுதற் சிற்பரன் யாவையுஞ் சிதைய ஈறுசெய் அற்புத மும்மவன் அருளும் போன்றதால் பொற்புறு கின்றஇப் பூவை நாட்டமே.	35
36	மாயையுங் கொலையுமே மருவி வைகலும் ஆயதோர் உலகினை அளிக்கும் நீர்மையாற் பாயிருந் திரைக்கடல் நடுவட் பள்ளிகொள் தூயனை நிகர்த்ததித் தொகை நோக்கமே.	36
37	இயலிருள் மேனியால் இடியின் ஆர்ப்பினால் வியனுயிர் முழுவதும் வெருவச் செய்துடன் பயனுறு தீம்புனல் பரிவின் ஈதரு புயலையும் நிகர்த்தன பூவை பார்வையே.	37
38	என்பன பலபல எண்ணி அன்னவள் தன்படி வத்துரத் தகைமை காணுறீஇ அன்பினில் வியந்துநின் றழுங்கு நெஞ்சொடு நன்பெரு நயப்பினால் நவிறல் மேயினான்.	38
39	வேறு வானுறு புயலின் தோற்றம் வரம்பில்சீர்க் கங்குல் வண்ணம் ஏனைய கருமை யெல்லாம் இலக்கணத் தொருங்கே ஈண்டி மீனுறழ் தடங்க ணாள்பால் மேவிய என்ப தல்லால் நானமார் கூந்தற் கம்மா நாம்புகல் உவமை யாதோ.	39
40	கோட்டுடைக் கு�வித் திங்கள் குனிசிலை இரண்டு மானின் சூட்டுடை நுதற்கொவ் வாது தொலைந்துபோய்� தொல்லை வான நாட்டிடைக் கரந்துந் தோன்ற நணுகியுந் திரியு மென்னின் மீட்டிதற் குரைக்க லாகும் உவமைகள் வேறு முண்டோ.	40
41	அருவத்தில் திகழுங் காமன் ஆடலஞ் சிலையும் நெற்றி உருவத்துக் குடைந்து வான்புக் கொதுங்கிய மகவான் வில்லும் மருவத்தந் துரைத்தும் என்னின் மற்றவை யிரண்டும் மாதின் புருவத்தைப் போலா தம்மின் மீமிசைப் பொருந்து மன்றே.	41
42	வண்ணமா வடுக்கோல் நீலம் வாளயில் கயல்சேல் என்றே எண்ணின அவற்றி லொன்றும் யாவது மியல்புற் றன்றாற் கண்ணிணைக் கிணையே தென்னிற் காமர்பாற் கடலுள் எங்கோன் உண்ணிய எழுநஞ் சென்னில் ஒருசிறி தொப்ப தம்மா.	42
43	எள்ளென்றும் ஒத்தியென்றும் ஏர்கொள்சம் பகப்போ தென்றுந் தள்ளருங் குமிழ தென்றுஞ் சாற்றினர் அவைகள் நாடில் தௌ�ளிறு மன்று வேறு செப்பவோர் பொருளு மில்லை உள்ளதொன் றுரைக்க வேண்டுந் துண்டத்துக் குவமை தேரின்.	43
44	கெண்டையந் தடங்கட் பாவை கேழ்கிளர் இதழ்க்கொப் புன்னில் தொண்டையங் கனியுண் டென்று சொல்வனேல் அதுவுந் துப்பால் உண்டிடும் விருப்பி னோருக் குலப்புறா அமிர்தம் நல்கிக் கொண்டிருந் திடினே ஒப்பாம் இல்லையேற் கூடா தன்றே.	44
45	முகையுறு தளவும் புள்ளின் முருந்தமுங் குருந்து முத்தும் அகையுறு முடுவுஞ் சாற்றின் அணியெயி றதற்கொவ் வாவால் நகையது தெரிந்தோர் வெ�க நன்னலம் புரியும் நீரால் நிகர்பிறி தில்லை திங்கள் நிலாவெனில் ஆகு மன்றே.	45
46	மயிரெறி கருவி வள்ளை தோரண மணிப்பொன் னூசல் பெயர்வன நிகர்க்கு மென்று பேசுதல் பேதை நீர்த்தாஞ் செயிரற வுலோக மாக்குந திசைமுகக் கொல்லன் செய்த உயிரெறி கருவி போலும் ஒண்குழைக் காது மாதோ.	46
47	கொங்குறு கூந்த லாள்தன் கோலவாள் முகத்துக் கொப்பாம் திங்களென் றுரைக்கில் தேயும் வளர்வுறுஞ் சிறப்ப தன்றால் பங்கய மெனினும் உண்டோர் பழுதுமற் றதற்கும் என்னில் அங்கதற் கதுவே யலலால் அறையலாம் படிமற் றுண்டோ.	47
48	சரந்தெறு விழியி னாள்தன் களத்தின தெழிலைச் சங்கங் கரந்தன கமுகும் அற்றே அன்னது கண்டு நேரா வரந்தரு புலவர் சொற்றார் மற்றவர் அதற்கோ நாளும் இரந்திடு தொழில ராகி இழுக்கமுற் றார்கள் அன்றே.	48
49	மாயவன் அதரஞ் சேர்த்தி வரன்முறை இசைத்த பச்சை வேயெனும் வதுவும் யான்செய் மெய்த்தவம் அனைய நீராள் தூயபொற் றோள்கண் டஞ்சித் தோற்றதால் என்னில் அன்னான் சேயவன் வணக்கா தேந்துஞ் சிலைகொலோ நிகர்ப்ப தம்மா.	49
50	பூந்தள வனைய மூரற் பொற்கொடி கரத்துக் கொவ்வா காந்தளும் நறிய செய்ய கமலமா மலரும் என்னில் மாந்தளிர் பொருவ துண்டோ வள்ளுகிர் கிள்ளை நாசி ஏய்ந்தள வற்றுக் காமர் இலைச்சினை யாய தன்றே.	50
51	பொருப்பென எழுந்து வல்லின் பொற்பெனத் திரண்டு தென்னந் தருப்பயில் இளநீ ரென்னத் தண்ணெனா அமுதுட் கொண்டு மருப்பெனக் கூர்த்து மாரன் மகுத்தில் வனப்பு மெய்தி இருப்பதோர் பொருளுண் டாமேல் இணைமுலைக் குவமை யாமே.	51
52	அந்திரு வன்னாள் மேனி அமைத்துவெம் முலைக்கண் செய்வான் சுந்தர வள்ளம் நீலுண் டுகிலிகை விதிகொள் போழ்திற் சிந்திய துள்ளி யொன்றின் ஒழுக்கங்கொல் சிறப்பின் மிக்க உந்தியின் மீது போய உரோமத்தின் ஒழுக்க மன்றே.	52
53	மாசடை யாத நீல மணியுறழ் வண்ண மாலோன் காசடை அகலந் தாங்குங் கனங்குழைத் திருவும் போற்றுந் தேசுடை மாதி னுந்திச் சீரினுக் கனையன் துஞ்சும் பாசடை நேர்வ தாமோ பகரினும் பழிய தன்றோ.	53
54	கண்டுழி மாயும் அன்றே மின்னெனில் ககன மாகக் கொண்டிடின் உருவின் றாகுங் கொடியெனில் துடிய தென்னில் திண்டிறல் நாக மென்னில் சீரிதன் றணங்கின் நாப்பண் உண்டிலை யென்று மானும் ண்மைக்கோ ருவமை யுண்டோ.	54
55	மயலுடைப் பணியும் ஆல வட்டமும் வனப்புச் செய்த வியலுடைத் தேரும் அச்சுற் றிரங்கியே உயிர்க்கு மென்றாற் கயலுடைக் கண்ணாள் அல்குற் கொப்பவோ காமர் வீடவ் வியலுறுப் பென்பர் யாரும் மேலது காண்டும் அன்றே.	55
56	கோழிலை அரம்பை யீனுங் குருமணித் தண்டை வேழத் தாழிருந் தடக்கை தன்னை நிகரெனில் தகுவ அன்றால் மாழையுண் கருங்கண் மாதின் மகரிகை வயங்கு பொற்பூண் சூழுறு கவானே போலும் அவையெனிற் சொல்ல லாமோ.	56
57	அலவனாம் ஞெண்டை அன்னாள் அணிகெழு முழந்தாட் கொப்பாப் புலவர்கள் புகலா நின்ற வழக்கலாற் பொருந்திற் றன்றால் திலகநன் மணியே போல்வாள் தெய்வத வடிவுக் கிந்த உலகினுள் இழிந்த தொன்றை உரைக்கின� துவமை யாமோ.	57
58	தமனியத் தியன்ற பொற்பில் தாவிலா ஆவந் தானுஞ் சிமையநேர் கொங்கை மாதின் திகழ்கணைக் காலுந் தூக்கிற் சமமிது பொருளி தேன்றே தமியனேன் றுணிந்து சிந்தை அமைவுற அறிதல் தேற்றேன் ஐயமுற் றிடுவன் யானே.	58
59	அரும்புறு காலைக் கொங்கைக் கழிவுற்று முகமொவ் வாது சுரும்புற மலர்ந்த பின்னுந் தொலைந்துகை யினுக்குந் தோற்றுத் திரும்பவும் அடிக்கும் அஞ்சிச் சிதைந்தது கமல மென்றால் பெரும்பயம் உற்று நோற்றும் பிழைத்தது போலு மன்றே.	59
60	மேக்குயர் கூனல் ஆமை விரைசெறி குவளைத் தோடு தாக்குறு பந்து பிண்டித் தண்டளிர் சார்பு கூறில் தூக்குறு துலையின் தட்டுத் தொகுத்தொரு வடிவில் வேதா ஆக்குறின் மாதின் தாளுக் கதுநிக ராகும் போலும்.	60
61	ஆவியின் நொய்ய பஞ்சும் அனிச்சமா மலரும் அன்னத் தூவிய மிதிக்கிற் சேந்து துளங்குறும் அடிகள் என்றால் நாவியங் குழலின் மாது நடந்திட ஞாலம் ஆங்கோர் பூவதோ அதுபூ அன்றேல் பொன்னடி பொருந்து மோதான்.	61
62	கயலுறழ் கருங்கட் செவ்வாய்க் காரிகை தனது சாயல் மயிலெனக் கூறின் அல்லால்� மற்றதற் குவமை யில்லை இயலுறு வடிவிற் கொப்ப தேதுள திவளே போலச் செயலுறுத் தெழுதிற் றுண்டேல் சித்திரம் அ�தே போலும்.	62
63	ஆனனம் நான்கு செய்தாட் காயிர மடங்கேர் கொண்ட மானினி தன்னை வேதா வகுத்திலன் கொல்லே அன்னான் தானமைத் துளனே என்னில் தலைபல தாங்கி இந்தத் தூநிலா நகையி னாளைத் தொடர்ந்துபின் திரிவன் அன்றே.	63
64	மையறு புவியில் வந்த மாதிவள் அடியி லுள்ள துய்யதோர் குறிகள் வானில் தொல்பெருந் திருவில் வைகுஞ் செய்யவன் றனதுதேவி சிரத்தினும் இல்லை யென்றால் மெய்யுறு குறிகளெல்லாம் இனைத்தென விளம்பற் பாற்றோ.	64
65	வேறு என்று முன்னிஅவ் வேந்திழை தன்முனஞ் சென்று காமர் திருவினுஞ் சீரியோய் நன்று நன்றுநின் நல்வர வேயெனா நின்று பின்னும் நெறிப்பட ஓதுவான்.	65
66	யாது நின்குலம் யாதுநின் வாழ்பதி யாது நின்பெயர் யாருனைத் தந்தவர் ஓது வாயென் றுரைத்தனன் உள்ளுறு காத லான்மிகு காசிபன் என்பவே.	66
67	வனிதை கூறுவள் மாதவ நீயிது வினவி நிற்றல் விழுமிதன் றென்னிடைத் தனிய னாகியுஞ் சார்ந்தனை நோற்பவர்க் கினிய வேகொல் இனையதோர் நீர்மையே.	67
68	ஏதில் நோன்பை இகந்துணர் வில்லதோர் பேதை மாந்தரில் பேசியெற் சார்வது நீதி யேயன்று நின்கடன் ஆற்றிடப் போதி யென்ன முனிவன் புகலுவான்.	68
69	மங்கை கேட்டி வரம்பறு பற்பகல் அங்கம் வெம்ப அகமெலி வுற்றிடச் சங்கை யின்றித் தவம்பல செய்திடல் இங்கு வேண்டிய தெய்துதற் கேயன்றோ.	69
70	பொன்னை வேண்டிக்கொ லோபொன்னின் மாநகர் தன்னை வேண்டிக்கொ லோசசி யாம்பெயர் மின்னை வேண்டியே அல்லது வேறுமற் றென்னை வேண்டிஅவ் விந்திரன் நோற்றதே.	70
71	ஐயதின் மேனி அலசுற யான்தவஞ் செய்த திங்குனைச் சேருதற் கித்திறம் நெய்தின் மேவினை நோற்றதற் குப்பயன் எய்தி யுற்ற தினித்தவம் வேண்டுமோ.	71
72	பேரும் ஊரும் பிறவும் வினவினேற் கோர வொன்றும் உரைத்திலை ஆயினுஞ் சேர வேபின் தௌ�குவன் காமநோய் ஈர கின்ற திரங்குதி நீயென்றான்.	72
73	மாயை கேட்டு வறிது நகையளாய் நீயிவ் வாறு நெடுந்தவஞ் செய்ததும் ஆயில் என்பொருட் டோஅ� தன்றரோ தூயை வஞ்சஞ் சொலன்முறை யோவென்றாள்.	73
74	மற்றிவ் வண்ண மயில்புரை சாயலாள் சொற்ற காலை யனையவள் சூழ்ச்சியை முற்று மோர்ந்து முதிர்கலை யாவையுங் கற்று ணர்ந்திடு காசிபன் கூறுவான்.	74
75	பொய்ம்மை யாதும் புகல்கிலன் நான்முகன் செம்மல் யான்அது தேருதி போலுமால் இம்மை யேபர மீந்திடு வோய்இவண் மெய்ம்மை யேயுரைத் தேன்உள வேட்கையால்.	75
76	பன்னெ டுந்தவம் பற்பகல் ஆற்றியான் முன்னி நின்றது முத்திபெற் றுய்ந்திட அன்ன தேயெற் கருள்செய வந்தனை ளுன்னை மேவலன் றோஉயர் முத்தியே.	76
77	ஈத லான்மற் றெனக்கொரு பேறிலை ஆத லாலுனை யேயடைந் தேனெனக் காதன் மாதும்அக் காசிபற் கண்ணுறீஇ ஓத லாம்பரி சொன்றை யுணர்த்துவாள்.	77
78	வேறு மங்கலம் இயைந்திடு வடாதுபுல முள்ளேன் செங்கனக மேருவரை சேர்ந்ததொரு தென்பால் கங்கைநதி யின்கரை கலந்திட நினைந்தேன் அங்கணுறு கின்றதொ ரரும்பயன் விழைந்தே.	78
79	வல்லையவண் ஏகுறுவன் மாதவ வலத்தோய் நில்லிவண் எனப்பகர நீனிறம தாகுஞ் செல்லுறழு மேனிதரு செம்மல்அருள் மைந்தன் ஒல்லையிது கேண்மென உரைக்கலுறு கின்றான்.	79
80	கங்கைநதி யாதிய கவின்கொள்நதி யேழும் அங்கணுல கந்தனில் அரன்பதிகள் யாவும் மங்குல்தவழ் மேனியவன் வாழ்பதியு மற்றும் இங்குற வழைப்பனொ ரிமைப்பொழுது தன்னில்.	80
81	பொன்னுலகும் விஞ்சையர்கள் போதுலகும் ஏனோர் மன்னுலகும் மாதிரவர் வாழுலகும் அங்கண் துன்னியதொர் தேவரொடு சூழ்திருவி னோடும் இன்னபொழு தேவிரைவின் ஈண்டுதர வல்லேன்.	81
82	மூவகைய தேவரையும் முச்சகம துள்ளோர் யாவரையு நீதெரிய எண்ணுகினும் இங்ஙன் மேவரவி யற்றிடுவன் வெ�கல்புரி வாயேல் காவலுறு பேரமிர்த முங்கடிதின் ஈவேன்.	82
83	எப்பொருளை வேண்டினும் இமைப்பிலுன வாக அப்பொருளி யாவையும் அளிப்பன்அ� தல்லால் மெய்ப்புதல்வர் வெ�கினும் விதிப்பன்அவர் தம்மை ஒப்பிலை இவர்க்கெனவும் உம்பரிடை உய்ப்பேன்.	83
84	அந்தமிகு மேனகை அரம்பைமுத லானோர் வந்துனடி யேவல்செய வல்லைபுரி கிற்பேன் சிந்தைநனி மால்கொடு தியங்குமென தாவி உய்ந்திட நினைந்தருடி ஒல்லைதனில் என்றான்.	84
85	வேறு முனியிது புகற லோடு முற்றிழை முறுவல் எய்தித் தனியினள் என்று கொல்லோ சாற்றினை இனைய நீர்மை இனியது தவிர்தி மேலோர்க் கிசையுமோ யானும் முன்னம் நினைவுழிச் செல்வல் நோற்று நீயிவண் இருத்தி என்றே.	85
86	கங்கையின் திசையை முன்னிக் கடிதவட் செல்வாள் என்ன அங்கவள் போத லோடும் அருந்தவன் தொடர்ந்து செல்ல மங்கையும் அருவ மெய்தி மாயையிற் கரந்து நிற்ப எங்கணும் நோக்கிக் காணான் இடருழந் திரங்கி நைவான்.	86

ஆகத் திருவிருத்தம் - 86
-------------

2. காசிபன் புலம்புறு படலம் (87 - 138)

87	தேனீர் மையெனப் புகல்வாள் சிறிதுந் தானீ ரமிலாள் தனிமா யவளே மானீர் உமதாம் வயின்உற் றனளோ ஏனீர் மொழியா திரிகின் றதுவே.	1
88	சிலைவா ணுதலாள் திறன்மா யையெனும் வலைவீ சியெனா ருயிர்வவ் வினளால் கலையீர் இவண்நீர் அதுகண் டனிரோ நிலையீர் வெருளா நெடிதோ டுதிரால்.	2
89	கடிதேர் களிறே கழிகா தலையாய்ப் பிடிதேர் பரிசாற் பெயர்வாய் தமியேன் நொடிதே தளரா நெறிநே டினையக் கொடியாள் தலையுங் கொணராய் கொணராய்.	3
90	அருளால் உனையே அளியென் றனரால் பெரியார் அவர்சொற் பிழையா குவதோ தரியா அரியே தமியேன் உயிரைத் தெரிவான் நினைவோ திரிகின் றனேயே.	4
91	மேவிப் பிரிவாள் விழிபோல் அடுவாய் ஆவிக் குறவோ அலைமன் மதனப் பாவிக் கும்இனிப் படையாய் வருவாய் வாவிக் குவளாய் எனைவாட் டுதியோ.	5
92	செந்தா மரைமேல் திருவாம் எனவே வந்தாள் தணியா மயல்செய் தகல்வாள் அந்தோ வினவா அவளைக் கொணர்வான் சந்தா கிலையென் சந்தே உரையாய்.	6
93	பொன்னிற் பொலிவுற் றிடுபூங் கமலந் தன்னில் துணையோ டுதழீஇத் தணவா அன்னப் பெடைகாள் அறனோ புகலீர் என்னைத் தனிவைத் தவளே கியதே.	7
94	தணியா வகைமால் தமியேற் கருளித் துணியா அகல்வாள் படர்தொல் நெறியைக் குணியா வுரைசெய் குதியென் றிடினுங் கணியாய் இதுவோ கணிதன் இயல்பே.	8
95	படைவேள் கணையே பரிதிக் குறவே படவார் முகமே மதியின் பகையே விடமே புரையும் விழிமெல் லியல்நின் னிடமே வருவாள் ஔ�யா திசையாய்.	9
96	நின்றீர் மிகவுந் நெடியீர் பெரியீர் இன்றீ ரமிலா தெனைநீங் கினள்முன் சென்றீ ரவள்போஞ் செயல்கா ணுதிர்செய் குன்றீர் மொழியீர் குறைசெய் துளனோ.	10
97	மயிலே ரியலாள் ஒருமா யவளே இயலே தறியேன் இவண்நின் றனளோ பயிலே சிலநீ பகர்வாய் அதனால் குயிலே எனதா ருயிர்கொள் ளுதியோ.	11
98	நின்பால் வரவே நினைவாய் மொழிவாள் என்பால் இலையிவ் வழியே கினளால் மென்பா லெனமே வியமா ருதமே தென்பால் வருவாய் செயல்கூ றுதிநீ.	12
99	ஆரத் தடமே அருள்நீ ரினைஉன் ளீரத் தினையென் றெவரும் புகல்வார் சாரிற் சுடுவாய் தளரேல் எனவே சோர்வுற் றிடுமென் துயர்தீர்க் கிலையே.	13
100	களிசேர் மயிலே கவிரா கியவாய்க் கிளியே குயிலே கிளைதான் அலவோ தளரா வகைநீர் தகவே மொழியா அளியேன் உயிருக் கரணா குதிரால்.	14
101	அறவே துயர்செய் தணுகா திகலித் துறவே துணிவாள் தொடர்புந் தொடர்போ உறவே யினிநீர் உவள்போம் நெறியைப் புறவே தமியேன் பெறவே புகல்வீர்.	15
102	எனவே பலவும் இயல்சேர் முனிவன் மனமால் கொடுசொற் றிடமற் றதனை வினவா மகிழா வியன்மெய்ம் மறையா அனமே யனையாள் அவணுற் றிடலும்.	16
103	வேறு நோற்குறு முனிவன் தன்பால் நொய்தென மாயை யெய்தித் தீர்க்கலா மையல் பூட்டிச் செய்தவம் அழித்தாள் அந்தோ பார்க்கிலன் இதனை யென்னாப் பரிவுசெய் தகன்றான் போலக் கார்க்கடல் வரைப்பின் ஏகிக் கதிரவன் கரந்தான் அன்றே.	17
104	தந்தைகா சிபன்என் றோதுந் தவமுனி யவன்பாற் சார வந்துளாள் யாயே அன்றோ மற்றியவர் தலைப்பெய் கின்ற முந்துறு புணர்ச்சி காண்டல்முறைகொலோ புதல்வற் கென்னாச் சிந்தைசெய் தகன்றான் போன்று தினகரக் கடவுள் சென்றான்.	18
105	அந்தமில் நிருதர் என்னும் அளவைதீர் பானாட் கங்குல் வந்திடு மின்னே யென்னா வல்லையின் மதித்து வானத் திந்திரன் ஆணை போற்றும் இலங்கெழில் நேமிப் புத்தேள் சிந்துவிற் கரத்தல் போன்று செங்கதிர்ச் செல்வன் போனான்.	19
106	வேலையின் இரவி செல்ல விண்ணவர் யாருங் கொண்ட வாலிய திருவுஞ் சீரும் வன்மையும் அகல மாயை பாலுறும் அவுணர் தானைப் பல்குழுப் பரவிற் றென்ன மாலையும் இருளின் சூழ்வும் வல்லைவந் திறுத்த வன்றே.	20
107	மாகமேல் நிமிர்ந்த செக்கர் மாலையம் பொழுது நல்கூர்ந் திகெனா இரக்கும் நீரார்க் கிம்மியின் துணைய தேனும் ஓகையால் வழங்கா நீதி ஒன்னலான் ஒருவன் செல்வம் போகுமா றென்ன வாளா பொள்ளெனப் போயிற் றாமால்.	21
108	இரும்பிறை உருவின் எ�கார் கூர்ங்குயத் தினுமீர்க் கல்லா வரம்பறும் இருளின் கற்றை கணங்களும் மருளு நிராற் பரம்பிய தியாண்டு மாகிப் பாரெனப் பட்ட மாது கரும்படாம் ஒன்று மேற்கோள் காட்சியைப் போன்ற தன்றே.	22
109	வண்டுழாய் மோலி மைந்தன் மாலிருட் கங்குல் வேழத் தெண்டரு வதனம் பட்ட இரும்புகர்ப் புள்ளி யென்ன அண்டர்தந் தருக்கள் சிந்தும் அணிமல ரென்ன வான்றோய் கொண்டலிற் படுமுத் தென்னத் தாரகை குலவிற் றன்றே.	23
110	துண்ணென உலக முற்றுஞ் சூழ்ந்தபே ரிருளா நஞ்சைத் தெண்ணில வாகி யுள்ள செங்கையால் வாரி நுங்கி விண்ணவர் புகழ நீல வியன்நிறந் தன்பாற் காட்டுங் கண்ணுதல் போன்று முந்நீர்த் தோன்றினன் கதிர்வெண் டிங்கள்.	24
111	அழுந்துறு பாலின் வேலை அமரர்கள் கடைந்த காலைச் செழுந்துளி மணிக ளொடுந் தெறித்தென உடுக்கள் தோன்றக் கழுந்துறும் அவுணர் என்னுங் காரிருள் தொலைய அங்கண் எழுந்ததோ ரமுதம் போன்றும் இலங்கினன் இந்து வென்பான்.	25
112	இரவெனும் வல்லோன் ஞால மென்பதோர் உலையில் வேலைக் கரியுறு வடவைத் தீயில் களங்கொடு வெண்பொன் சேர்த்தி விரைவொடு செம்மை செய்து மீட்டுமோர் மருந்தால் தொல்லை உருவுசெய் தென்னச் செங்கேழ் ஔ�மதி வௌ�ய னானான்.	26
113	அண்டருங் ககன மென்னும் அகலிருந் தடத்திற் பூத்த விண்டதோர் குவளை ஆம்பல் போலுமால் மீன்கள் வௌ�ளைப் புண்டரீ கத்தைப் போலும் புதுமதி அதன்கட் டேனார் வண்டினம் ஒப்ப தன்றே மாசுதோய் களங்க மாதோ.	27
114	அலைதரு நேமி என்னும் ஆன்றதோர் தடத்தின் பாலாம் நிலவெனும் வலையை யோச்சி நிழல்மதிப் பரதன் ஈர்த்துப் பலநிறங் கொண்ட மீன்கள் பன்முறை கவர்ந்து வான்மேற் புலருற விரித்த தேபோற் பொலிந்தன உடுவின் பொம்மல்.	28
115	கழிதரும் உவரி நீத்தங் கையகப் படுத்து மாந்தி எழிலிகள் வான மீப்போய் இருநிலத் துதவல் காணூஉப் பழிதவிர் மதியப் புத்தேள் பாற்கடல் பருகி யாண்டும் பொழிதரும் அமிர்தம் என்னப் புதுநிலாப் பூத்த தன்றே.	29
116	மலர்ந்திடுங் கடவுட் டிங்கள் வாணிலாக் கற்றை எங்குங் கலந்தன உலகில் யாருங் களித்தனர் குமுத மாதி அலர்ந்தன தளிர்த்த சோலை அம்புயப் போது செல்வி புலர்ந்தன ஒடுங்கு கின்ற புகைந்தன பிரிந்தோர் புந்தி.	30
117	அல்லவை புரியா ரேனும் அறிவினிற் பெரியா ரேனும் எல்லவர் தமக்கு நண்பாய் இனியவே புரிதற் பாற்றோ பல்லுயிர்த் தொகைக்கும் இன்பம் பயந்திடு மதிகண் டன்றோ புல்லிய கமல மெல்லாம் பொலிவழிந் திட்ட வன்றே.	31
118	திங்களின் மலர்ந்த செல்வித் தேன்முரல் குமுதம் எங்கோன் பங்கமுற் றார்கண் மேவான் பதுமம்ஏன் ஒடுங்கிற் றென்னாத் தங்களில் உரைத்தல் போலாஞ்சசிக்கது உண்மை எம்பால் இங்கிலை யென்ப போன்ற இசையளி பொதிந்த கஞ்சம்.	32
119	கங்குல்வந் திறுத்த காலைக் கடிமனைக் கதவம் பூட்டிச் செங்கண்மால் தன்னைப் புல்லித் திருமகள் இருந்தா ளென்னக் கொங்கவிழ் கின்ற செங்கேழ்க் கோகன தங்கள் எல்லாம் பொங்கிசை மணிவண் டோடும் பொதிந்தன பொய்கை யெங்கும்.	33
120	வேறு ஆனதோர் காலையில் அமரர் தம்மையுந் தானவர் தம்மையுந் தந்த காசிபன் வானகம் எழுதரும் மதியின் தெண்ணிலா மேனிய தடைதலும் வெதும்பி னானரோ.	34
121	குலைந்தனன் தன்னுளங் குறைந்த வன்மையன் அலந்தனன் ஒடுங்கினன் புலம்பி அங்கண்வான் ரூ�லந்தனில் எழுதரு விலவை நோக்கினான்.	35
122	காலையில் எழுந்தசெங் கதிரின் நாயகன் மாலையம் பொழுதினில் மறைந்து கீழ்த்திசை வேலையில் விரைவுடன் மீண்டும் வந்துளான் போலும்அந் தோவிது புதுமையோ வென்பான்.	36
123	ஞாயிறும் அன்றெனில் நடுவ ணாகியே பாயிரும் புணரியுட் பயின்று தோன்றலால் ஏயென உலகட எண்ணி யாண்டுறுந் தீயெனுங் கடவுளே திங்கள்அன் றென்பான்.	37
124	இந்துவென் றுலகெலாம் இசைப்ப நின்றதோர் செந்தழற் கடவுள்இத் திசையிற் செல்வுழி வந்ததோர் சோதிகொல் வானம் எங்கணும் அந்தியஞ் செக்கரென் றடைந்தவா றென்பான்.	38
125	காண்டகு மதியெனக் கழறுஞ் செந்தழல் மூண்டிடு புகைகொலோ முன்னம் வானமும் ஈண்டுறு தரணியுந் திசையும் எங்குமாய் நீண்டதோர் இருளென நிமிர்ந்தவா றென்பான்.	39
126	தெண்டிசைப் பிறந்திடுந் திங்கட் செந்தழல் கொண்டது வாலிதாங் கோலங் காரிடைக் கண்டனன் இத்திறங் கரையில் ஆவிகள் உண்டதிற் பெற்றதிவ் வுருவமே யென்பான்.	40
127	ஊனமில் செக்கராய் உதித்துப் பின்னரே வானிற னாகிய மதியத் தீத்தரத் தானிறை புலிங்கமே அலது தாரகை மீனெனப் படுவது வேறுண் டோவென்பான்.	41
128	மால்கடல் அதனிடை வந்த பான்மையால் ஆலமி தாகுமால் அமரர்க் கன்றெழு நீலமெய் யுருவினை நீத்துத் திங்களின் கோலமொ டின்றிவட் குறுகிற் றோவென்பான்.	42
129	இங்கிவை யாவுமன் றேர்கொள் வேலையில் வெங்கனல் முழுவதும் விடமும் ஆர்ந்தெழீஇ மங்குலிற் சிதறிட வானிற் புக்கனன் திங்களே யாமிது திண்ணம்என் கின்றான்.	43
130	இனையன மருட்கையால் இசைத்த காசிப முனிவரன் என்பவன் முன்னை மாயையை நினைபவ னாகியே நெடிது காதலால் அனையவள் தனைவிளித் தரற்றல் மேயினான்.	44
131	வேறு கொங்குண் கோதைத் தாழ்குழல் நல்லீர் கொடியேன்முன் எங்கு மெங்குங் காணுறு கின்றீர் எழின்மின்னின் பொங்குஞ் சோதி போலெதிர் புல்லும் படிநில்லீர் மங்கும் போதோ சேருதிர் நெஞ்சம் வலியீரே.	45
132	முன்னஞ் செய்தீர் காதலை நோன்பை முதஅ லாடும் பின்னஞ் செய்தீர் மாரனை ஏவிப் பிழைசெய்தீர் சின்னஞ் செய்தீர் நல்லுணர் வெல்லாஞ் சிறியேனுக் கின்னஞ் செய்யும் பெற்றியும் உண்டேல் இசையீரே.	46
133	வாகாய் நின்ற குன்றமும் யாவும் வருவித்தீர் ஏகா நின்றீர் இவ்விடை தன்னில் ஏனைநீங்கிப் போகா நின்றீர் வல்லையின் மீண்டும் புவியெங்கும் ஆகா நின்றீர் நுஞ்செயல் யாரே அறிகிற்பார்.	47
134	பற்றே நும்பால் ஆயினன் முன்னம் பயில்செய்கை அற்றேன் வேளால் ஆற்றவும் நொந்தேன் அ�தொயும் உற்றேன் அல்லேன் உம்மொடும் இன்னும் உழல்கின்றேன் பெற்றேன் வாளா மாய்ந்தனன் என்னும் பிழையொன்றே.	48
135	நேயங் கொண்டீ ராமென வந்தீர் நெறிநில்லா மாயங் கொண்டீர் வன்றிறல் கொண்டீர் மயல்செய்யுங் காயங் கொண்டீர் ஆருயிர் நிற்கக் கருதீரேல் தாயம் கொண்டீர் கூற்றொடு போலுந் தனிவந்தீர்.	49
136	வேண்டேன் வேறோர் மாதரை நும்பால் வியன்மோகம் பூண்டேன் உம்மை மாயவ ரென்னும் பொருள்கண்டேன் ஈண்டே சென்றீர் போல்கர வுற்றீர் எய்தீரேல் மாண்டேன் இன்னே ஆருயிர் நிற்பான் வருவீரே.	50
137	ஒன்றே யாகும் மாயம தால்நீ ருலகெல்லாம் வென்றே செல்வீர் என்னுயிர் கொள்வான் விழைவீரேல் நன்றே நன்றே நல்குவன் யானே நனிநண்பால் சென்றே யோர்கால் மாமயல் தீரச் சேர்வீரே.	51
138	என்னா வென்னா இத்தகை பன்னி இடராழித் துன்னா மாழ்கிச் சோர்தரும் எல்லைத் துகடீரும் மின்னா கின்ற மாயவள் அன்னான் விழிகாண முன்னாய் நின்றாள் எவ்வினை கட்கு முதலானாள்.	52

ஆகத் திருவிருத்தம் - 138.
-------------

3. அசுரர் தோற்று படலம் (139 - 176)

ஆகத் திருவிருத்தம் - 176
---------

4. காசிபனுபதேசப் படலம் (177 - 201)

139	கந்தார் மொய்ம்பிற் காசிபன் என்போன் கடிதங்கண் வந்தாள் செய்கை காணுத லோடு மகிழ்வெய்தி அந்தா உய்ந்தேன் யானென மின்கண் டலர்கின்ற கொந்தார் கண்டல் போல்நகை யோடுங் குலவுற்றான்.	1
140	ஆடா நின்றான் குப்புற லுற்றான் அவள்தன்மேல் பாடா நின்றான் யாக்கைபொ டிப்பிற் படர்போர்வை மூடா நின்றான் அன்னதொர் மாயை முன்சென்றான் வீடா நின்ற தன்னுயிர் காக்கும் விதிகொண்டான்.	2
141	வேறு என்னேசெய வேண்டிற்றவை எல்லாமிசை வாலே முன்னேபுரி கிற்பேன்இவண் முனிகின்றதை ஒருவி நன்னேயமொ டெனையாளுதிர் நனிவல்லையில் என்னாப் பொன்னேர்அடி மிசைதாழ்தலும் அவள்இன்னது புகல்வாள்.	3
142	வெருவுற்றிடல் இவணின்றஅன் வியன்மெய்யினுக் கியையுந் திருமிக்குறு தகவாகிய திறன்மேனியும் மேற்கொள் உருவொப்பதொர் வடிவும்முடன் உடனெய்திடு வாயேல் மருவுற்றிடு கின்றேனென மயில்சொற்றனள் அன்றே.	4
143	ஏமுற்றிடு முனிவர்க்கிறை இதுகேட்டலும் முன்னங் காமக்கடல் படிகின்றவன் களிசேர்தரும் உவகை நாமக்கட லிடை ஆழ்ந்தனன் நன்றால்இ� தென்றான் சேமத்திரு நிதிபெற்றிடும் இரவோன்எனத் திகழ்வான்.	5
144	அற்றேமொழி தருதன்மையில் ஆர்வத்தொடு தமியேன் குற்றேவல்செய் கிற்பேன்இளங் கொடியோரிடை யென்னாச் சொற்றேதவ முயல்வன்மையில் துகடீர்தரும் அனிலப் பொற்றேரவற் கிலதென்பதொர் புத்தேள்உருக் கொண்டான்.	6
145	அன்றாயதொ ருருவெய்திய அறிவன்றனை வியவா நன்றாலுன தியல்பாமென நகையாக்கரம் பற்றாக் குன்றாகிய முலையாள்அவற் கொடுபோந்தனள் அங்கட் பொன்றாழ்கிரி யெனவோங்மொர் பொலன்மண்டபம் புகுந்தான்.	7
146	வேறு கற்பனை இன்றியே கடிதின் முன்னுறம் அற்புத மண்டபத் தாணை யால்வரும் பொற்புறு சேக்கையிற் பொருந்தி னாரரோ எற்படு கங்குலின் முதலி யாமத்தில்.	8
147	சூருறு வெம்பசி தொலைப்ப வைகலும் ஆரஞர் எய்தினோன் அரிதின் வந்திடு பேரமு துண்குறு பெற்றி போலவக் காரிகை தனைமுனி கடிதிற் புல்லினான்.	9
148	புல்லலும் எதிர்தழீஇப் புகரில் காசிபன் தொல்லையில் உணர்வொடு தொலைவில் செய்தவம் வல்லையில் வாங்குறு மரபில் அன்னவன் மெல்லிதழ் அமிர்தினை மிசைதல் மேயினாள்.	10
149	பின்னுற மாயவள் பெரிதுங் காமுறும் அன்னவன் புணர்தர அறிவ தொன்றையுந் தொன்னெறி அளித்தெனத் தொண்டைச் சேயிதழ் முன்னுறும் அமிர்தினை முனிக்கு நல்கினாள்.	11
150	உட்டௌ� வின்றியே யுலப்பின் றோடிய மட்டறு காமமாம் வாரி யுற்றுளான் அட்டொளிர் பொன்னனாள் அல்கு லாஞ்சுழிப் பட்டனன் இன்பமாம் பரவை நண்ணுவான்.	12
151	தோமறு முனிவரன் சுரதத் தாற்றினாற் காமரு மதனநூல் கருத்திற் சிந்தியாத் தேமொழி மயிலொடு செறிந்து போகமார் பூமியி னேரெனப் புணர்தல் மேயினான்.	13
152	செம்மயி லன்னஇத் தெரிவை தன்னிடை எம்மையும் இல்லதோர் இன்பம் இங்ஙனம் மெய்ம்மையின் நல்கிய விதியி னார்க்கியான் அம்மசெய் கின்றதோர் அளவுண் டோவென்றான்.	14
153	ஆறறி முனிவரன் அநங்க நூன்முறை வீறொடு புணர்தலும் வெய்ய மாயவள் கீறினள் நகத்தினாற் கீண்ட பால்தொறும் ஊறிய காமநீர் ஒழுகிற் றென்பவே.	15
154	உணர்வுடை முனிவரன் உயர்ந்த விஞ்சையர் மணமுறை அதுவென மாயை தன்னொடு புணர்தொழில் புரிந்தனன் போக முற்றினான் துணையறும் இன்பெனுங் கடலில் தோய்ந்துளான்.	16
155	வேறு அந்த வேலையில் முகுந்தனும் அன்புயத் தவனும் இந்தி ராதியர் யாவரும் முனிவரர் எவருந் தந்தம் உள்ளமேல் நடுக்குற மாயவள் தன்பால் வந்து தோன்றினன் சூரபன் மாஎனும் வலியோன்.	17
156	துயக்கம் இல்லதோர் சூரன்வந் திடுதலுந் தொல்லை முயக்க வேலையில் இருவர்பால் முறைமுறை இழிந்த வியப்பில் வந்தனர் முன்னபதி னாயிர வௌ�ளம் வயக்க டுந்திறல் தானவர் யாரினும் வலியோர்.	18
157	அன்னர் தம்மையும் முதலவன் தன்னையும் அங்கண் நின்மி மீரென நிறுவியே ஆயிடை நீங்கி மின்னு நூலணி முனியொடு மாயவள் வேறோர் பொன்னின் மாமணி மண்டபம் அதனிடைப் புகுந்தாள்.	19
158	மானை நேர்பவள் ஆயிடைத் தொல்லுரு மாற்றி மேன சூரரிப் பிணாவுருக் கௌ�ளலும் விரைவில் தானு மோர்திறல் மடங்கலே றாமெனச் சமைந்தான் மோன மாய்முனம் அருந்தவம் இயற்றிய முதல்வன்.	20
159	மங்கை யோடவன் மடங்கலாய் மகிழ்வுடன்புணரக் கங்குல் வாயிரண் டாகிய யாமமேற் கடிதே அங்கை ஓரிரண் டாயிரம் ஆயிர முகமாய்ச் சிங்க மாமுகன் தோன்றினன் திடுக்கிடத் திசைகள்.	21
160	இத்தி றத்திவர் இருவரும் புணர்வுழி யாக்கை மெத்தி வீழ்தரும் வியர்ப்பினில் விறல்அரி முகராய்ப் பத்து நால்வகை ஆயிர வௌ�ளமாம் படைஞர் கொத்தி னோடுவந் துதித்தனர் கூற்றுயிர் குடிப்பார்.	22
161	மற்றும் அத்தொகை யோரையும் மாமகன் றனையும் நிற்றிர் ஈண்டென மாயவள் வீற்றொரு நிலயந் தெற்றெ னப்புகுந் தோர்பிடி உருக்கொடு சேரக் கொற்ற மால்களிற் றுருவினை முனிவனுங் கொண்டான்.	23
162	பேரு மும்மத மால்களிற் றுருக்கொடு பிடிமேல் சேரு கின்றுழி மூன்றெனச் செல்லும்யா மத்தில் ஈரி ரண்டுவாள் எயிற்றுடன் யானைமா முகத்துத் தார காசுரன் தோன்றினன் அவுணர்கள் தழைப்ப.	24
163	ஏலும் அங்கவர் மெய்ப்படு வியர்ப்பினும் இபத்தின் கோல மானவர் தோன்றினர் அவர்குழுக் குணிக்கின் நாலு பத்தின்மேல் ஆயிர வௌ�ளமா நவின்றார் மூல நாடியே இப்பரி சுணர்த்திய முனிவர்.	25
164	ஆண்டு தாரகன் தன்னையும் அவுணர்கள் தமையும் ஈண்டு நிற்றிரென் றோர்மணி மண்டபத் திறுத்து மாண்ட யாமமேல் தகர்ப்பிணா உருக்கொள மாயை பூண்ட அன்பினான் செச்சையின் உருக்கொடு புணர்ந்தான்.	26
165	புணர்ந்த காலையில் அசமுகி தோன்றினள் புவியோர்க் கணங்கு செய்தகர் முகவராய் அங்கவர் வியர்ப்பில் கணங்கொள் முப்பதி னாயிர �ளிளமாங் கணிதத் திணங்கு தானவர் உதித்தனர் இமையவர் கலங்க.	27
166	மீள மற்றவர் தம்மையும் நிறுவிவே றுள்ள சூளி கைப்பெரு மண்டபந் தொறுந்தொறும் ஏகி வாளி வல்லியம் புரவிமான் ஒரிஎண் கேனங் கூளி ஆதியாம் விலங்கின துருவெலாங் கொண்டார்.	28
167	இறுதி யில்லதோர் விலங்கின துருவுகொண் டிரவின் புறம தாகிய புலரிசேர் வைகறைப் பொழுதின் முறையின் மாயையும் முனிவனும் ஆகியே முயங்கி அறுப தாயிர வௌ�ளமாம் அவுணரை அளித்தார்.	29
168	மிகுதி கொண்டிடும் இரண்டுநூ றாயிர வௌ�ளந் தகுவர் தம்மையுஞ் சூரனே மதலினோர் தமையும் புகலும் ஓரிராப் பொழுதினில் அளித்ததற் புதமோ அகில மும்வல மாயவட் கிச்செயல் அரிதோ.	30
169	ஆங்க வெல்லையின் அண்டமா யிரத்தெட்டின் உள்ளுந் தீங்கு கொண்டிடுங் குறிகளுள் ளனவெலாஞ் செறிந்து நீங்க லின்றியே நிகழ்வன நீர்மைகண் டெவரும் ஏங்கு கின்றனர் விளைவதென் னோவென இரங்கி.	31
170	அல்லெ னும்பொழு திறத்தலும் மாயவ ளரிவைத் தொல்லை நல்லுருக் கோடலும் முனியும்அத் துணையே வல்லை தன்னுரு முன்னையிற் கொண்டனன் மறறவ் வெல்லை தன்னிடை உதயவாய் அணுகினன் இரவி.	32
171	நிட்டைக் கேற்றிடு முனிவனை மாயவள் நிசியில் விட்டுப் போந்திலள் அற்புதம் என்விளைந் ததுவோ கிட்டிக் காண்பன்என் றுதயமாங் கிரிப்புறத் தணுகி எட்டிப் பார்த்தனன் என்னவஅ உதித்தனன் இரவி.	33
172	வேறு எல்லைவந் திடுதலும் ஈன்ற மாயவள் செல்லுறும் அப்புவி செறிந்து சேணினுஞ் சொல்லிய திசையினுந் துவன்றி யார்த்திடும் ஒல்லெனுஞ் சனத்தினை உவந்து நோக்கினாள்.	34
173	விண்டுறு தானவர் வௌ�ளம் யாவையும் கண்டனன் எந்தைதன் கருமம் இச்செயல் கொண்டிலம் மாயையிற் கூடிற் றீதெனா அண்டரும் அற்புதம் அடைகுற் றான்முனி.	35
174	பற்பகல் அருந்தவம் பயின்ற தூயனும் பொற்புறு மாயையும் புதல்வர் தந்தொகை அற்புத மோடுகண் டன்பின் நீரராய் நிற்புழித் தெரிந்தனன் நேரில் சூரனே.	36
175	இருமுது குரவரும் ஈண்டுற் றரவர் திருவடி வணங்கியாஞ் செய்தி றத்தினை மரபொடு வினவுதும் வம்மின் நீரெனா அரிமுகன் தாரகன் அறியக் கூறினான்.	37
176	அறைகழல் இளையவர் அதனைத் தேர்வுறீஇ உறுதியி தாமென வுரைத்துப் பின்வரத் துறுமல்கொண் டிருந்ததன் தொல்ப தாகியை நிறுவினன் அவ்விடை நின்று நீங்கினான்.	38

177	நீங்கிய சூர்முதல் நெறியின் ஏகியே யாங்கவர் அடிதொழு தருள்செய் மேலையீர் யாங்கள்செய் கின்றதென் இசைமின் நீரென ஓங்கிய காசிபன் உரைத்தல் மேயினான்.	1
178	உறுதிய தொன்றினை உணர்த்து கின்றனன் அறைகழல் மைந்தர்காள் அரிய மாதவ நெறிதனில் மூவிரும் நிற்றிர் அன்னதன் முறைதனை வாய்மையான் மொழிவன் கேண்மினோ.	2
179	சான்றவர் ஆய்ந்திடத் தக்க வாம்பொருள் மூன்றுள மறையெலாம் மொழிய நின்றன ஆன்றதோர் தொல்பதி ஆரு யிர்த்தொகை வான்றிகழ் தளையென வகுப்பர் அன்னவே.	3
180	அளித்திடல் காத்திடல் அடுதல் மெய்யுணர் ஔ�த்திடல் பேரருள் உதவ மேயெனக் கிளத்திடு செயல்புரி கின்ற நீலமார் களத்தினன் பதியது கழறும் வேதமே.	4
181	பற்றிகல் இல்லதோர் பரமன் நீர்மையை இற்றென உரைப்பரி தெவர்க்கும் என்பரால் சொற்றிடும் வேதமுந் துணிதி லாஅவன் பெற்றியை இனைத்தெனப் பேச வல்லமோ.	5
182	மூவகை யெனுந்தளை மூழ்கி யுற்றிடும் ஆவிகள் உலப்பில அநாதி யுள்ளன தீவினை நல்வினைத் திறத்தின் வன்மையால் ஓவற முறைமுறை உதித்து மாயுமே.	6
183	பாரிடை உதித்திடும் பாரைச் சூழ்தரு நீரிடை யுதித்திடும் நெருப்பில் வாயுவில் சீருடை விசும்பிடைச் சேரும் அன்னவைக் கோரிடை நிலையென உரைக்கற் பாலதோ.	7
184	மக்களாம் விலங்குமாம் மாசில் வானிடைப் புக்குலாம் பறவையாம் புல்லு மாம்அதில் மிக்கதா வரமுமாம் விலங்கல் தானுமாந் திக்கெலாம் இறைபுரி தேவும் யாவுமாம்.	8
185	பிறந்திடு முன்செலும் பிறந்த பின்னர்மெய் துறந்திடுஞ் சிலபகல் இருந்து துஞ்சுமால் சிறந்திடு காளையில் தேயும் மூப்பினில் இறந்திடும் அதன்பரி சியம்ப லாகுமோ.	9
186	சுற்றுறு கதிரெழு துகளி னும்பல பெற்றுள என்பதும் பேதை நீரதால் கொற்றம துடையதோர் கூற்றங் கைக்கொள இற்றவும் பிறந்தவும் எண்ணற் பாலவோ.	10
187	கலைபடும் உணர்ச்சியுங் கற்பும் வீரமும் மலைபடு வெறுக்கையும் வலியும் மற்றது மலைபடு புற்புத மாகும் அன்னவை நிலைபடு பொருளென நினைக்க லாகுமோ.	11
188	தருமமென் றொருபொருள் உளது தாவிலா இருமையின் இன்பமும் எளிதின் ஆக்குமால் அருமையில் வரும்பொரு ளாகும் அன்னதும் ஒருமையி னோர்க்கலால் உணர்தற் கொண்ணுமோ.	12
189	தருமமே போற்றிடின் அன்பு சார்ந்திடும் அருளெனுங் குழவியும் அணையும் ஆங்கவை வருவழித் தவமெனும் மாட்சி எய்துமேல் தெருளுறும் அவ்வுயிர் சிவனைச் சேருமால்.	13
190	சேர்ந்துழிப் பிறவியுந் தீருந் தொன்மையாய்ச் சார்ந்திடு மூவகைத் தளையும் நீங்கிடும் பேர்ந்திடல் அரியதோர் பேரின் பந்தனை ஆர்ந்திடும் அதன்பரி சறைதற் கேயுமோ.	14
191	ஆற்றலை யுளதுமா தவம தன்றியே வீற்றுமொன் றுளதென விளம்ப லாகுமா சாற்றருஞ் சிவகதி தனையும் நல்குமால் போற்றிடின் அனையதே போற்றல் வேண்டுமால்.	15
192	அத்தவம் பிறவியை அகற்றி மேதகு முத்தியை நல்கியே முதன்மை யாக்குறும் இத்துணை யன்றியே யிம்மை இன்பமும் உய்த்திடும் உளந்தளில் உன்னுந் தன்மையே.	16
193	ஆதலிற் பற்பகல் அருமை யால்புரி மாதவம் இம்மையும் மறுமை யுந்தரும் ஏதுவ தாகுமால் இருமை யும்பெறல் ஆதியம் பகவன தருளின் வண்ணமே.	17
194	ஒருமைகொள் மாதவம் உழந்து பின்முறை அருமைகொள் வீடுபே றடைந்து ளோர்சிலர் திருமைகொள் இன்பினிற் சேர்கின் றோர்சிலர் இருமையும் ஒருவரே எய்தி னோர்சிலர்.	18
195	ஆற்றலில் தம்முடல் அலசப் பற்பகல் நோற்றவர் அல்லரோ நுவலல் வேண்டுமோ தேற்றுகி லீர்கொலோ தேவ ராகியே மேற்றிகழ் பதந்தொறும் மேவுற் றோர்எலாம்.	19
196	பத்திமை நெறியொடு பயிற்றி மாதவ முத்திபெற் றரனடி முன்னுற் றோர்தமை இத்துணை யெனல்அரி திருமை யும்பெறு மெய்த்தவர் மாலொடு விரிஞ்ச னாதியோர்.	20
197	பல்லுயிர் தன்னையும் மாய்த்துப் பாரினுக் கல்லல்செய் தருந்தவம் ஆற்றி டாதவர்க் கில்லையே இருமையும் இன்பம் ஆங்கவர் சொல்லரும் பிறவியுள் துன்பத் தாழுவார்.	21
198	அறிந்திவை உரைப்பினும் அவனி மாக்கள்தாம் மறங்கொலை களவொடு மயக்கம் நீங்கலர் துறந்திடு கின்றிலர் துன்பம் அற்றிலர் பிறந்தனர் இறந்தனர் முத்தி பெற்றிலார்.	22
199	தவந்தனின் மிக்கதொன் றில்லை தாவில்சீர்த் தவந்தனை நேர்வது தானும் இல்லையால் தவந்தனின் அரியதொன் றில்லை சாற்றிடில் தவந்தனக் கொப்பது தவம தாகுமே.	23
200	ஆதலின் மைந்தர்காள் அறத்தை ஆற்றுதிர் தீதினை விலக்குதிர் சிவனை உன்னியே மாதவம் புரிகுதிர் மற்ற தன்றியே ஏதுள தொருசெயல் இயற்றத் தக்கதே.	24
201	வேறு உடம்பினை ஒறுத்த நோற்பார் உலகெலாம் வியப்ப வாழ்வர் அடைந்தவர்க் காப்பர் ஒல்லார்க் கழிவுசெய் திடுவர் வெ�கும் நெடும்பொருள் பலவுங் கொள்வர் நித்தராய் உறைவர் ஈது திடம்பட உமக்கோர் காதை செப்புவன் என்று சொல்வான்.	25

ஆகத் திருவிருத்தம் - 201
-------------

5. மார்க்கண்டேயப் படலம் (202 - 486)

202	நச்சகம் அமிர்தம் அன்ன நங்கையர் நாட்ட வைவேல் தைச்சக மயக்கல் செய்யாத் தடுப்பருந் தவத்தின் மிக்கான் இச்சகம் புகழு கின்ற இருபிறப் பாளர் கோமான் குச்சகன் என்னும் பேரோன் கொடிமதிற் கடகம் வாழ்வோன்.	1
203	அவற்கொரு புதல்வன் உண்டால் அருமறை பயின்ற நாவான் கவுச்சிகன் என்னும் பேரோன் கரையொரு சிறிதுங் காணாப் பவக்கடல் கடக்கும் ஆற்றாற் பராபர முதல்வற் போற்றித் தவத்தினை இழைப்ப ஆங்கோர் தண்புனல் தடாகஞ் சார்ந்தான்.	2
204	அத்தலை ஒருசார் எய்தி ஆனினந் தீண்டு குற்றி ஒத்தென அசைத லின்றி உயிர்ப்பொரீஇ உலக மெல்லாம் பித்தென உன்னி மாயாப் பேரின்ப அளக்கர் மூழ்கி நித்தன்ஐ யெழுத்தும் அன்னான் நிலைமையும் நினைந்து நோற்றான்.	3
205	ஓவிய மவுன முற்றாங் குணவொடும் உறக்கம் நீங்கித் தாவற நோற்கும் வேலைத் தடமரை கடமை யாதி மேவிய விலங்கு தத்தம் மெய்யகண் டூயம் யாவும் போவது கருதி அன்னான் புரத்திடை உரைத்துப் போமால்.	4
206	இப்பரி சியன்ற போழ்தும் யாவதும் உணரா னகி ஒப்பற நோற்கும் வேலை ஒல்லையில் அதனை நாடி முப்புரஞ் சிதைய மோனாள் முனிந்தவன் அருளி தென்னாத் செப்பினன் இமையோர் சூழச் சேணிடைத் திருமால் சேர்ந்தான்.	5
207	அற்புதம் எய்தி மைந்தன் அருந்தவம் புகழ்ந்து முன்போய் எற்படும் அவன்றன் மேனி எழின்மலர்க் கரத்தால் நீவி வெற்பன மனிவ நின்பேர் மிருககண் டூயன் என்னார் சொற்பயில் நாமஞ் சாத்த ஏழுந்துகை தொழுது நின்றான்.	6
208	தொழுதெழு முனியை நோக்கித் தூமதிச் சென்னி யோன்றன் முழுதுறு கருணை நின்பால் முற்றுக முன்னஞ் செய்த பழுதவை நீங்க வென்னாப் பரிவுசெய் தருளி வானோர் குழுவுடன் உவண வூர்தி கொம்மென மறைந்து போனான்.	7
209	போனபின் முனிவர் மேலோன் புரமெரி படுத்த முக்கண் வானவன் அருளி னாலே வல்விரைந் தேகித் தாதை யானவன் முன்னர் எய்தி அடிமுறை வணங்க அன்னான் தானுள மகிழ்ந்து கண்டாங் கெடுத்தனன் தழுவிக் கொண்டான்.	8
210	தவத்திடை யுற்ற தன்மை மொழிகெனத் தனயன் தானும் உவப்புறு தாதை கேட்ப உள்ளவா றுரைத்த லோடும் நிவப்புறு முவகை மிக்கு நின்குலத் தவர்க்குள் நின்போல் எவர்க்குள தினைய நோன்மை யாதுநிற் கரிய தொன்றே.	9
211	பாருளார் விசும்பின் பாலார் பயனுகர் துறக்க மென்னும் ஊருளார் அல்லா ஏனை உலகுறு முனிவர் தம்மில் ஆருளார் நின்னை ஒப்பார் ஐயநீ புரிந்த நோன்மை காருளார் கண்டத் தெந்தை யன்றிமற் றெவரே காண்பார்.	10
212	எனப்பல புகழ்த லோடும் இவன்வழி மரபு தன்னில் மனப்படும் ஒருசேய் பின்னாள் மறலியைக் கடக்குங் கூற்றால் வினைப்பகை இயல்பு நீக்கும் விமலன தருளால் வேறோர் நினைப்பது வரலுந் தாதை நெடுமகற் குரைக்கல் உற்றான்.	11
213	கிளத்துவ துனக்கொன் றுண்டால் கேண்மதி ஐய மேனாள் அளப்பரு மறைக ளாதி அறைந்தன யாவ ரேனுந் தளத்தகு பரிசு மன்றால் சால்புடை அந்த ணாளர் கொளப்படு கடனே யாகும் நாற்பெருங் கூற்ற தன்றே.	12
214	உனற்கரும் பிரமந் தன்னில் ஒழுகல்இல் லறத்தில் நிற்றல் வனத்திடைச் சேறல் பின்னர் மாதவத் துறவில் வாழ்தல் எனப்படும் அவற்றி னாதி இயற்றினை யின்று காறும் நினக்கது புகல்வ தென்னோ நீயவை அறிதி யன்றே.	13
215	பின்னவை இரண்டும் பின்னர்ப் பேணுதல் பேச வொண்ணா முன்னதும் இயற்ற லாலே முற்றிய திடையின் வைத்துச் சொன்னதோர் கடன்இஞ் ஞான்று தொடங்கிய வேண்டுந் தூயோய் அன்னதன் நிலைமை தன்னை ஆற்றினை கோடி யென்றான்.	14
216	முனிவரன் இதனை ஆங்கண் மொழிதலும் இதனைக் கேளா இனியதோர் உறுதி சொற்றார் எந்தையார் எனக்கீண் டென்னா மனமுற முறுவல் செய்து மதலையாம் ஒருவற் கீது வினையறு தவத்தின் நீரும் விளம்புதல் மரபோ வென்றான்.	15
217	வேறு பேதைப் படுக்கும் பிறவிக் கடல்நீந்தும் ஓதித் திறத்தை உணர்ந்துடையோன் ஆதலினால் காதற் புதல்வன் கவுச்சிகனென் போன்தனது தாதைக் கினைய பரிசுதனைச் சாற்று கின்றான்.	16
218	முன்னருள பாச முயக்கறுக்க வேண்டியநான் பின்னுமொரு பாசம் பிணிக்கப் படுவேனேல் தன்னிகரில் ஈசன் றனையெவ்வா றெய்துவன்யான் இன்னலெனும் ஆழி யிடைப்பட் டுலைவேனே.	17
219	மொய்யான தில்லா முடவன்ஒரு வன்தனது கையா னவையிரண்டுங் கந்தாத் தவழ்தருவான் ஐயா அதற்கும் அரும்பிணியொன் றெய்தியக்கால் உய்யானே யானும் உவன்போல் தளர்வேனோ.	18
220	மொய்யுற் றிடவே முயலுந் தவத்தினன்றிப் பொய்யுற்ற இல்லொழுக்கம் பூண்டுவினை போக்குவது மெய்யுற் றிடுதுகளை மிக்க புனலிருக்கச் செய்யற்சின் னீரிடத்துத் தீர்க்குஞ் செயலன்றோ.	19
221	மண்ணுலகி லுள்ள வரம்பில் பெரும்பவத்தைப் பெண்ணுருவ மாகப் பிரமன் படைத்தனனால் அண்ணல் அ�துணர்தி அன்னவரைச் சிந்தைதனில் எண்ண வரும்பாவம் எழுமையினும் நீங்குவதோ.	20
222	ஆதரவு கொண்டே அலமந்த ஐம்புலமாம் பூதவகை யீர்க்கப் புலம்புற்ற புன்மையினேன் மாதரெனுங் கணமும் வந்தென்னைப் பற்றியக்கால் ஏதுசெய்கேன் அந்தோ எனக்கோ இதுவருமே.	21
223	பன்னாளும் பாரிற் பரவரலின் மூழ்குவிக்கும் பின்னாள் நிரயப் பெரும்பிலத்தி னூடுய்க்கும் எந்நாளில் ஆண்டகையோர்க் கின்பம் பயந்திடுமோ மின்னார்கள் தம்மை விழையுற்ற வேட்கையதே.	22
224	துன்பம் நுகரும் வினையின் தொடர்ச்சியினோர் இன்பம் நுகர்வார்போல் ஏந்திழையார் கட்பட்டார் தன்பல் மிகநடுங்க ஞாளி தசையில்லா என்பு கறித்திட்டால் இருஞ்சுவையும் பெற்றிடுமோ.	23
225	அஞ்சன வைவேற்கண் அரிவையர்தம் பேராசை நெஞ்சு புகின்ஒருவர் நீங்கும் நிலைமைத்தோ எஞ்சல்புரி யாதுயிரை எந்நாளும் ஈர்ந்திடுமால் நஞ்சம் இனிதம்ம ஓர்நாளும் நலியாதே.	24
226	கள்ளுற்ற கூந்தல் கனங்குழைநல் லார்கருத்தில் கொள்ளப் படமெண் குணிக்குந் தகைமையதோ தள்ளற் கரிதாகித் தம்மொடுபன் னாட்பழகி உள்ளுற்ற தேவும் உணர்தற் கரிதன்றோ.	25
227	ஓதலும் ஒன்றா உளமொன்றாச் செய்கையொன்றாப் பேதை நிலைமை பிடித்துப் பெரும்பவஞ்செய் மாதர் வலைப்பட்டு மயக்குற்றார் அல்லரோ சாதல் பிறப்பில் தடுமாறு கின்றாரே.	26
228	ஆனால் உலகில் அருங்கற் பினையுடைய மானார் இலரோ எனவே வகுப்பீரேல் கோனான தங்கள் கொழுநன் இயல்வழுவாத் தேனார் மொழியாரும் உண்டு சிலர்தாமே.	27
229	உற்ற வுலவையிடை ஓர்புலிங்கம் ஊட்டியக்கால் கற்றை விடுசுடர்மீக் கான்று கனல்மிக்குப் பற்றுதல் செல்லாத பலவினும்போய்ப் பற்றிடுமால் அற்றெனலாம் ஈங்கோர் அரிவைமுயங் காதரமே.	28
230	சந்திரற்கு நேருவமை சாலுந் திருமுகத்துப் பைந்தொடிக்கை நல்லார் பலரும் புடைசூழக் குந்தமொத்த நாட்டத்துக் கோதமனார் பன்னியினால் இந்திரற்கு நீங்கா இடர்ப்பழிஒன் றெய்தியதே.	29
231	வேறு கூன்முகத் திங்கள் நெற்றிக் கோதையர் குழுவுக் கெல்லாந் தான்முதல் இறைவி யாகத் தன்கையாற் சமைக்கப் பட்ட மான்முக நோக்கி முன்னோர் மலரயன் மையல் எய்தி நான்முகன் ஆனான் என்ப நாமுண ராத தன்றே.	30
232	மற்றுள முனிவர் தேவர் மாயமாங் காமந் தன்னால் உற்றிடு செயற்கை யெல்லாம் உரைப்பினும் உலப்பின் றாமால் அற்றெலா நிற்க யான்அவ் வாயிழை மடந்தை கூட்டம் பெற்றிடும் ஒழுக்கந் தன்னைப் பேணலன் பிறப்பு நீப்பேன்.	31
233	பூண்டகு விலங்கல் திண்டோட் புரந்தரன் முதலோர் சீரும் வேண்டலன் இல்வாழ் வென்னும் வெஞ்சிறை அகத்தும் வீழேன் மாண்டகு புலத்தின் மாயும் மயக்கொரீஇத் தவமென் றோதும் ஈண்டிய வெறுக்கை மேவி இன்பமுற் றிருப்ப னென்றான்.	32
234	இவைபல உரைத்த லோடும் இருந்தகுச் சகன்தான் இந்தக் குவலய மதிக்கு மாற்றாற் கூறும்இல் லொழுக்கந் தன்னை நவையென இகழா நின்றான் நான்மறைத் துணிவுங் கொள்ளான் தவமயல் பூண்டான் என்னாத் துயர்கொடு சாற்ற லுற்றான்.	33
235	புலத்தியன் போலு மேலோய் பொருவின்மங் கலஞ்சேர்பொன்னின் கலத்தியல் வதுவை பூண்டோர் கன்னியைக் கலத்தல் செய்து குலத்தியல் மரபின் ஓம்பக் குமரரைப் பயந்தே அன்றோ நலத்தியல் தவத்தை ஆற்றி நண்ணருங் கதியிற் சேரல்.	34
236	மன்பதை உலக மேபோல் மாலுறா மயங்கு காம இன்பநீ நுகர்தற் கேயோ இசைத்தனன் இறந்த மேலோர் துன்பமும் நிரயஞ் சேர்வுந் துடைத்திடுந் தொன்மை நோக்கி அன்புறு புதல்வர்க் காக அரிவையைக் கோடி ஐயா.	35
237	சித்திரம் இலகு செவ்வாய்ச் சீறடிச் சிறுவர் தம்மைப் புத்திர ரென்னுஞ் சொற்குப் பொருணிலை அயர்த்தி போலாம் இத்தக வதனை நாடி இல்லறம் பூண்டு நிற்றல் உத்தம நெறியே யாகும் தவத்தின தொழுக்கும் அ�தே.	36
238	குவவுறு நிவப்பின் மிக்க கோடுயிர் குடுமிக் குன்றின் இவர்வுறு காத லாளர் இயற்படு சார லெய்தித் திவவொடு போத லன்றிச் சேணுற உகளுந் தன்மைக் குவமைய தாகும் இன்னே உயர்தவத் தொழுக உன்னல்.	37
239	தருவினில் விலங்கில் அன்ன தகையன பிறவிற் சால வருபயன் கோடற் கன்றோ மற்றவை வரைதல் செய்யார் பெருகும்இல் லறத்தி னோடும் பெருமகப் பொருட்டால் நீயும் அரிவையை மணந்து பின்னாள் அருந்தவம் புரிதி அன்றே.	38
240	இந்தநன் னிலைமே னாளே எண்ணிலை இந்நாள் காறும் முந்துசெய் கடன தாற்றி முற்றினை முறையே பன்னாட் சிந்தனை செய்த வானோர்க் கவிமுதற் சிறப்புச் செய்யாய் மைந்தநீ இன்னே நோற்கும் வண்ணமே எண்ணற் பாற்றே.	39
241	இந்திரர் புகழுந் தொல்சீர் இல்லறம் புரிந்து ளோர்க்குத் தந்தம தொழுக்கந் தன்னில் தகுமுறை தவற்றிற் றேனுஞ் சிந்திடுந் தீர்வும் உண்டால் செய்தவர்க் கனைய சேரின் உய்ந்திடல் அரிதால் வெற்பின் உச்சியின் தவற லொப்ப.	40
242	சுழிதரு பிறவி யென்னுஞ் சூழ்திரைப் பட்டுச் சோர்வுற் றழிதரு துயர நேமி அகன்றிடல் வேண்ட மேனுங் கழிதரு நாளான் அல்லாற் கதுமெனத் துறக்க லாமோ வழிமுறை நும்மு னோரின் மற்றது புரிதி மன்னோ.	41
243	தேவரும் முனிவர் தாமுஞ் செங்கண்மா லயனும் மற்றும் யாவரு மடந்தை மாரோ டில்லறத் தொழுகுந் தன்மை மேவரப் பணித்தான் அன்றே விமலையோட டணுகி மேனாள் தாவரும் புவன மாதி சராசரம் பயந்த தாணு.	42
244	மறுக்கலை அவன்றான் செய்த வரம்பினை வழியை வேண்டி வெறுக்கலை எனது கூற்றை விலக்கலை உலகின் செய்கை செறுக்கலை இகலு மாற்றாற் செப்பலை சிறிது மாற்றந் துறக்கலை எமரை இன்னே தொன்முறை உணர்ந்த தூயோய்.	43
245	வேறு ஆடக வனப்புடை அருந்ததியை நீங்கான் மாடுற இருத்தியும் வசிட்டமுனி யென்போன் நீடுதவ நோன்மைகொடு நின்றனன் அதன்றிப் பீடுகெழு ஞாலமிசை பெற்றபழி யுண்டோ.	44
246	துயக்குறு பவத்திடை தொடர்ச்சியறு தூயோர் நயப்பொடு வெறுப்பகலின் நாளுமட மானார் முயக்குறினும் மாதவ முயன் றிடினும் அன்னோர் வியத்தகு மனத்துணர்வு வேறுபடு மோதான்.	45
247	மேனவியல் பான்வரையும் மெல்லியலை மேவில் தானமுள தாகும்அரி தானதவ மாகும் வானமுள தாகுமிவண் மண்ணு முளதாகும் ஊனமில தாகும்அரி தொன்றுமிலை யன்றே.	46
248	காண்டகைய தங்கணவ ரைக்கடவு ளார்போல் வேண்டலுறு கற்பினர்தம் மெய்யுரையில் நிற்கும் ஈண்டையுள தெய்வதமும் மாமுகிலு மென்றால் ஆண்டகைமை யோர்களும் அவர்க்குநிக ரன்றே.	47
249	ஆயிழையொ டின்புறும் அறத்தைமுத லாற்றாய் தூயதவ நன்னெறி தொடங்கல்புரி வாயேல் மாயமிகு காமவிடம் வந்தணுகின் அம்மா மேயவிதி காக்கினும் விலக்கியிட லாமோ.	48
250	துறந்தவர்கள் வேண்டியதொர் துப்புரவு நல்கி இறந்தவர்கள் காமுறும் இருங்கடன இயற்றி அறம்பலவும் ஆற்றிவிருந் தோம்புமுறை யல்லால் பிறந்தநெறி யாலுளதொர் பேருதவி யாதோ.	49
251	மெத்துதிறல் ஆடவரும் மெல்லியல்நல் லாருஞ் சித்தமுற நன்கினொடு தீதுசெயல் ஊழே உய்த்தபடி யல்லதிலை யாம்உழவர் ஒண்செய் வித்துபய னேயலது வேறுபெற லாமோ.	50
252	நற்றவம தாகுமில றந்தனை நடாத்திச் சுற்றமற நீங்குதுற வேதுறவ தம்மா மற்றது புரிந்திடின் உனக்குநவை வாரா அற்றது மறுத்துரையல் ஆணைநம தென்றான்.	51
253	அன்னபல மாமுனி யறைந்திடலும் ஓரா முன்னமறை யாதிய மொழிந்ததுணி வென்றார் பன்னகம் அணிந்திடு பரன்பணியும் என்றார் என்னினி உரைப்பதென எண்ணிஇனை கின்றான்.	52
254	தத்தமத ருட்குரவர் தாவில்வளம் நீங்கி அத்தியிடை யாழ்கெனினும் அன்பினது செய்கை புத்திரர்கள் தங்கள்கட னாம்புதுமை யன்றே இத்திறம் மறுக்கலன் இசைந்திடுவன் யானும்.	53
255	தந்தைசொல் மறுப்பவர்கள் தாயுரை தடுப்போர் அந்தமறு தேசிகர்தம் ஆணையை இகந்தோர் வந்தனைசெய் வேதநெறி மாற்றினர்கள் மாறாச் செந்தழல வாயநிர யத்தினிடை சேர்வார்.	54
256	ஆதலின் விலக்கல்முறை அன்றென வலித்துக் கோதறு குணத்தின்மிகு குச்சகர்தம் அம்பொற் பாதம திறைஞ்சிமுனி யேல்பணியில் நிற்பன் ஓதுவ துனக்குள தெனக்கழறல் உற்றான்.	55
257	தன்னுரைகொ ளாதமனை வாழ்க்கையது தன்னில் வெந்நிரயம் வீழும்வகை யேவிழுமி தம்மா அன்னரொடு மேவியமர் ஆடவர் தமக்குப் பின்னுமொரு கூற்றுமுள தோபிணியும் உண்டோ.	56
258	என்னுரையி னிற்சிறிதும் எஞ்சலில வாகி மன்னுமியல் பெற்றிடு மடந்தையுள ளேல்அக் கன்னிதனை யான்வரைவல் காயெரிமுன் என்னாச் சொன்னமொழி கேட்டுமகிழ் வுற்றுமுனி சொல்லும்.	57
259	வேறு யானும் உய்ந்தனன் என்கிளை யுய்ந்தன இனையதால் நினையீன்றாள், தானும் உய்ந்தனள் தவங்களும் உய்ந்தன தண்ணளி யது மற்றால், வானும் உய்ந்தன மண்ணுல குய்ந்தன வாசவ னெனவாழுங், கோனும் உய்ந்தனன் என்னுரை மறாமலுட் கொண்டனை அதனாலே.	58
260	வேண்டும் வேட்கையை உரைத்தியால் மைந்தநீ விளம்பிய இயல்பெல்லாம், பூண்டு குற்றமோர் சிறிதுமில் லாததோர் பூவையைப் புவியின்பாற், தேண்டி நின்வயிற் புணர்க்குவன் அங்கது செய்கலா தொழிவேனேல், மாண்டி றந்திடுங் குறைமதிக் கதிரென மாய்கஎன் தவமென்றான்.	59
261	இனைய பான்மையிற் குச்சகன் சூளுரை இயம்பலுந் திருமால் முன், புனையும் மெய்ப்பெயர் தரித்தசேய் ஆங்கவன் பொலங்கழல் தனைப்பூண்டோர், தனயன் உய்பொருட் டாலிது புகன்றனை தவத்தினில் தலையான, முனிவ நீயுனக் கரியதாய் ஒருபொருள் முச்சகந் தனிலுண்டோ.	60
262	ஆவ தேனும்யான் உரைப்பதுண் டத்தனை யற்றவர் அருளும்யாய், சாவ தாயினர் தன்னையர் இல்லவர் தங்கையர் இலரானோர், காவ லாடவர் தம்முடன் உதித்திடார் காசினி தனிலன்னோர், வீவதாயினர் பெருங்கிளை இல்லவர் வியத்தகு திருவற்றோர்.	61
263	குடிப்பி றந்திலர் பிணியுறும் இருமுது குரவர்பாற் குறுகுற்றோர், கடுத்த யங்கிய மிடற்றிறை யாதியாங் கடவுளர் பெயர்கொள்ளா, தடுத்த மாக்கடம் பெயர்பெறு பீடிலர் அலகைதன் நாமத்தோர், படித்த லந்தனில் புன்னெறிச் சமயமாம் படுகுழிப் பட்டுள்ளோர்.	62
264	பிணியர் மூங்கையர் பங்கினர் வெதிரினர் பிறர்மனை தனிற் செல்வோர், கணிகை மாதரின் விழிப்பவர் பன்முறை காளையர் தமை நோக்கி, நயிண காதலான் முன்கடை நிற்பவர் நலம்பெறப் புனைகின்றோர், தணிவில் துயில்மிகு் இயல்பினர் தன்னினும் மூப்புற்றோர்.	63
265	ஒருமை தங்கிய கோத்திர மரபினர் உயாந்தவர் குறளானோர், பருமை தங்கிய யாக்கையர் மெல்லுருப் படைத்தவர் பயனில்லாக், கருமை தங்கிய வடிவினர் பொன்னெனக் கவின்றெழு காயத்தோர், இருமை தங்கிய பசப்பினர் விளர்ப்பினர் எருவையின் உருமிக்கோர்.	64
266	நாணி லாதவர் ஆடவர் புணர்ச்சியில் நணியவர் நகைக்கின்றோர், ஏணி லாதவர் பெருமிடல் சான்றவர் இருமுது குரவோர்தம், ஆணை நீங்கினர் சினத்தினர் இகலினர் அடுதிறம் முயல்கின்றோர், காண வேணடினர் நடமுத லாயின காமனாற் கவல்கின்றோர்.	65
267	ஈசன் அன்பிலர் பெருந்தகை முனிவரை இகழ்பவர் உயிர்மீது, நேசமென்பன இல்லவர் தங்குல நெறிதனில் நில்லாதோர், மாசு தங்கிய குணத்தினர் நிறையிலார் மனமெனுங் காப்பில்லோர், தேசி கன்றனை மனிதனென் றுன்னினர் தேவரைச் சிலையென்றோர்.	66
268	பத்தின் மேற்படும் ஆண்டினர் பூத்திடு பருவம்வந் தணுகுற்றோர், ஒத்த பண்பிலர் அச்சமில் மனத்தினர் உருமென வுரை செய்வோர், அத்தன் அன்னையீந் தருளுமுன் ஒருவர்பால் ஆர்வமுற்றவர்சேர, வைத்த சிந்தையர் பெருமிதம் உற்றுளோர் மடமொடு பயிர்ப்பில்லோர்.	67
269	பிறப்பின் எல்லையில் விழியிலார் தோற்றிய பின்றையே இழக்கின்றோர், மறுப்ப யின்றிடுங் கண்ணினர் படலிகை வயங்கிய நோக்கத்தார், குறிப்பின் மெல்லென வெ�கியே விழித்திடுங் குருடர்சாய் நயனத்தோர், சிறப்பில் பூஞையின் நாட்டத்தர் கணத்தினில் திரிதரு செங்கண்ணோர்.	68
270	தூறு சென்னியர் நரைமுதிர் கூந்தலர் துகளுறும் ஐம்பாலார், வீறு கோதையர் சின்னமார் குழலினர் விரிதரும் அளகத்தோர், ஈறில் செம்மயிர்ப் பங்கியர் நிலனிடை இறக்கிய கேசத்தோர், ஊறு சேர்தரும் ஓதியர் விலங்கென உரமிகு குரலுள்ளோர்.	69
271	சிறுகு கண்ணினர் மிகநெடுந் துண்டத்தர் சேர்ந்திடு புருவத்தோர், குறிய காதினர் உயர்தரும் எயிற்றினர் கோணுறு கண்டத்தோர், மறுவி ராவிய முகத்தினர் சுணங்குறா மணிமுலை மார்பத்தோர், வெறிய தாகிய நுசுப்பிலர் சிலையென வியன்மிகு வயினுள்ளோர்.	70
272	காய நூல்முறை உரைத்திடும் இயல்பிலாக் கடிதட நிதம்பத்தோர், வாயும் அங்கையும் நகமுமுள் ளடிகளும் வனப்புறு சிவப்பில்லோர், மேய சின்மயிர் பரந்திடு பதத்தினர் மென்சிறை எகினம்போல், தூய நன்னடை இல்லவர் அங்குலி தொல்புவி தோயாதோர்.	71
273	இனைய தன்மைய ராகிய மாதர்கள் ஏனையர் இவர்யாவரும், புனையு மங்கல மாகிய கடிவினை புரிதர வரையாதோர், அனைய ரேயெனின் வேண்டலன் முழுவதும் அவரியல் அணுகாத, வனிதை யுண்டெனின் வேண்டுவன் தேர்ந்தனை மரபினில் தருகென்றான்.	72
274	காட்டில் நின்றிடு குற்றியின் நோற்புறு கவுச்சிகன் இவைகூறக், கேட்டு மூரலும் உவகையுங் கிடைத்தனன் கேடில்சீர் உலகுள்ள, நாட்ட கந்தனில் நாடிநல் லியல்புள நங்கையை நின்பாலிற், கூட்டுகின்றனன் மானுதல் ஒழிகெனக் குச்சகன் உரைசெய்தான்.	73
275	உரைத்த குச்சகன் மைந்தனை நிறுவியே ஒல்லைசென் றகிலத்தில், திருத்த குஞ்சுடர் மலிதரு செம்பொனிற் செய்ததோர் அணிநாப்பண், அருத்தி சேர்தரக் குயிற்றிட வேண்டியோர் அருமணி தனைக்கொள்வான், கருத்தி லுன்னுபு தெரிபவன் போல்ஒரு கன்னியைத் தேர்கின்றான்.	74
276	வேறு அன்னவன் தன்னேர் முனிவரர் சிலர்வந் தணுகலும் அவரொடும் வினாவிச், சென்னிதன் தேயத் தநாமயம் என்னுஞ் செயிரிலா வனத்துசத் தியன்பால், கன்னிகை யிருத்தல் உணர்ந்துமற் றவன்பாற் கதுமெனச் சேறலுங் காணூஉத், தன்னடி வணங்க வெதிருறத் தொழுது தழுவியே அவனொடுஞ் சாரா.	75
277	மாசற வியன்ற உறையுளிற் கொடுபோய் வரன்முறை வழாமலே அமைத்த, ஆசனத் திருத்திக் கன்னிகை யொடுதன் பன்னியை யாயிடை அழைத்துத், தேசிக னுற்றான் பணிமின்நீர் என்னாச் சென்னியால் இறைஞ்சுவித் துரிய, பூசனை புரிந்து நகையொடு முகமன் புகன்றள வளாயினன் புனிதன்.	76
278	அறுசுவை கெழுவும் நறியசிற் றுண்டி அமுதினில் தூயன அருத்திக், குறைவறும் அடிகட் கென்னிடை வேண்டுங் கொள்கைய தென்னெனக் கூற, மறுவறு தவத்துக் குச்சக முனிவன் மகிழ்ந்துநீ மாதவம் புரிந்து, பெருமகள் தன்னை யெனதொரு மகற்குப் பேசுவான் பெயர்ந்தனன் என்றான்.	77
279	இனையசொல் வினவி முனிவரன் மகிழா என்மகள் விருத்தையை இயல்சேர், உனதுமைந் தற்கு நல்கமுன் செய்த உயர்தவம் என்கொலென் றுரைத்து, மனமுற நகையும் உவகையுங் கிளர மணவினை இசைந்துமா தவத்துப், புனிதனை அங்கட் சிலபகல் இருத்திப் போற்றிசெய் தொழுகுறும் பொழுதின்.	78
280	வேறு பங்கமில் உசத்தியன் பன்னி யாகிய மங்கலை விடுத்திட மகள்வி ருத்தைதான் அங்குள இகுளையர் ஆயந் தன்னுடன் செங்கயல் பாய்புனல் திளைப்பப் போயினாள்.	79
281	காடுற வந்திடு கலுழி மாண்புனல் ஆடினள் மகிழ்சிறந் தணங்க னாரொடு மாடுறு பொதும்பர்போய் மலர்கொய் தன்னவை சூடினள் இருந்தனள் தொடலை ஆற்றியே.	80
282	பாசிழை மங்கையர் பண்ணை யோடெழீஇ ஆசறு பொதும்பினும் அணங்கை யன்னவள் மாசறு தாரகை மரபற் சூழ்தருந் தேசுறு மதியெனத் திரும்பவும் வேலையே.	81
283	உருகெழு கனையொலி உருமுக் கான்றிடுங் கருமுகில் இ�தெனக் கனன்று காய்கனல் சொரிதரும் விழியது சூர்த்த மெய்யது பெருமத நதியொடு பெயரு கின்றதே.	82
284	தாழுறு கரத்தது தடத்தின் சால்பெனக் காழுறும் எயிற்றத கறைகொள் காலதால் ஏழுகியர் குறும்பொறை இபமொன் றேற்றெதிர் பாழிய வரைதுகள் படுத்துச் சென்றதே.	83
285	காண்டலும் வெருவினர் கவன்றவ் வாறுசெல் ஆண்டகை யோர்களும் அகன்று சிந்தினார் நீண்டிடு கடலிடை நிமிர்ந்த வெவ்விடம் ஈண்டலும் இரிந்தபுத் தேளிர் என்னவே.	84
286	கன்னிகை விருத்தையாள் கண்டு துன்புறா அன்னமென் னடையினர் அகன்று சிந்தலும் என்னினி இழைப்பதென் றிரங்கி யேங்கியே உன்னருங் கடுப்பினில் உஞற்றி யோடலும்.	85
287	கீழ்ந்தறை போகிய கிளைஞ ராமெனத் தாழ்ந்திடு பசும்புதல் செறியத் தான்மறைந் தாழ்ந்திடு கூவலொன் றணுக அன்னதில் வீழ்ந்தனள் அழுந்தினள் விளிவுற் றாளரோ.	86
288	முடங்களை அலங்குறு முதிய பூநுதல் மடங்கலின் ஏறெதிர் வரினும் மாறுகொள் கடங்கலுழ் மால்கரி கல்லென் ஆர்ப்பொடு நடந்தது மலையமா னாடு சாரவே.	87
289	இரிந்திடு மாதரார் யாண்டு மாகியே விரிந்திடு வோர்குழீஇ வியர்க்கு மேனியர் சரிந்திடு கூந்தலர் தளரும் நெஞ்சினர் பிரிந்திடும் உவகையர் பெயர்ந்து நாடினார்.	88
290	தண்டம தெங்கணுந் தானஞ் சிந்திடக் கொண்டலின் எய்திய கோட்டு மாதிரங் கண்டிலர் கன்னிகை தனையுங் காண்கிலர் உண்டிலை யெனவுயிர் உயிர்ப்பு நீங்கினார்.	89
291	மண்ணிடை யாறென வழிக்கொண் டேகவே கண்ணிணை புனலுகக் கலுழ்ந்து சோர்வுறாத் துண்ணென உணர்வுறத் துளங்கிச் சூழ்கனல் புண்ணுறு வோரெனப் புலம்பல் மேயினார்.	90
292	வேறு பெண்ணுக் கணிகலமே பேராகுக் கோருருவே கண்ணுக் கணியே கமலத்துச் செந்திருவே மண்ணிற் புனல்படிந்தாய் வானதியும் ஆடுவதற் கெண்ணித் துணிந்தோ எமைவிட்டுப் போயினையே.	91
293	வன்னப் புனலாட்டி வல்லே புறங்காத்தென் மின்னைத் தருதி ரெனவே விடைகொடுத்த அன்னைக்கென் சொல்வேம் அடுகளிற்றின் முன்னாக உன்னைத் தனிவிட் டுயிர்கொண்டு போந்தனமே. 92
294	ஐயர் உசத்தியரும் அன்னையெனும் மங்கலையும் வையம் பரவுகின்ற மாதுலராங் குச்சகருங் கையறவின் மூழ்கக் கரந்தாய் இனியொருகால் செய்ய முகமுந் திருநகையுங் காட்டாயோ.	93
295	என்னப் பலவும் புலம்பி இரங்குற்றே உன்னற் கருஞ்சீர் உசத்தியன்றான் நற்றவத்தின் மன்னுற்ற தெய்வ வனத்தின் மலைவாழக்கைப் பன்னிக் கிவையுரைத்துப் பாவைநல்லார் ஆவலித்தார்.	94
296	கேட்டிடலும் அன்னை வயிறதுக்கிக் கேழ்கிளர்தீ ஊட்டரக்கே யென்ன உருகி மனமறுகி வாட்டடங்கண் நீர்குதிப்ப வாய்வெரீஇத் தன்கணவன் தாட்டுணையில் வீழ்ந்து புகுந்தபடி சாற்றினளால்.	95
297	ஒன்றுபுரி காட்சி முனிவன் உவைகேட்டுக் கன்றுபிரி தாயின் கவன்றரற்றிக் கன்னியொடு சென்றுபிரி வுற்றோரை நோக்கிச் சினக்களிறு கொன்றதுவோ அஞ்சாது கூறுமெனச் செப்புதலும்.	96
298	தூயபுன லாடித் துறைபுகுந்து சூழ்பொதும்பில் ஆயமுடன் ஆடி யகன்றிங்கு வந்திடலுங் காயுமழல் வெங்கட் கடகளிறு வந்ததுகண் டோயுமுணர் வெய்தி எல்லோமும் ஓடினமால்.	97
299	ஓடி யுலையா ஒருவர் நெறியொருவர் கூடல் இலதா அணியின் குழாஞ்சிந்திச் சாடு மதகரியில் தப்பி விருத்தைதனைத் தேடியங்ஙன் காணாது சென்றனம்யாம் என்றிடலும்.	98
300	சென்றாங்கவ் வெல்லைதனில் தேடித் தியங்குற்று நின்றான் மகள்தன் நிறங்கிளரும் பொற்கலனோர் ஒன்றாக வெவ்வே றொருநெறியில் சிந்திடக்கண் டென்றாய் படர்ந்தநெறி ஈதுகொலென் றேமுற்றான்.	99
301	பூண்போ கியநெறியே தொட்டுப் புதல்விதனைக் காண்போ மெனவே கனங்குழையா ரோடேகி மாண்போய கூவலொன்று வந்தணுக ஆங்கதனில் சேண்போய தன்மகளைக் கண்டு தெருமந்தான்.	100
302	வேறு கூவலுறு வதுநோக்கி நெடிதுயிர்த்து விழிவழிநீர் குதிப்பக் குப்புற், றாவலியா மகளையெடுத் தகன்கரையின் பாற்படுத்தி அழுங்கலோடும், பாவையர்கள் தழீஇக்கொண்டு புலம்பினரால் அதுகேட்டுப் பயந்த நற்றாய், காவிலுறு கோகிலம்போல் நெடிதரற்றிப் பெருந்துயரக் கடலுட் பட்டாள்.	101
303	தன்பால்வந் தவதரித்த நங்கைதனைக் கைவிட்டுத் தரியா ளாகி, அன்பாலே உயிர்பதைப்ப வயிறதுக்கி ஆகுலியா அரற்றி யேங்கி, மின்பாலோர் மின்படிந்த தன்மையென அவளாக மிசையே வீழ்ந்து, தென்பாலிற் புகுந்தனையோ ஓமகளே யெனப்புலம்பித் தேம்ப லுற்றாள்.	102
304	அன்னேயோ அன்னேயோ ஆகொடிய தறனேயோ அியேன் அந்தோ, முன்னேயோ நெடுங்காலங் குழவியின்றிப் பெரநோன்பு முயன்று பெற்ற, மின்னேயோ உயிரிழந்து வௌ�ளிடையிற் கிடந்திடுமால் விதியார் செய்கை, இன்னேயோ யானொருத்தி பெண்பிறந்து பெற்றபயன் இதுவே யன்றோ.	103
305	புலிக்கணங்கள் திரிகானில் ஒருமானை வளர்த்ததனைப் போக்கி நின்றே, அலக்கணுறு வோரெனவே கைவிட்டுத் தமியேனும் அழுங்கா நின்றேன், மலர்க்கமலத் திருவைநிகர் என்மகளைக் கொல்லியமுன் வந்த தந்தக், கொலைக்க ளிற்றின் வடிவன்றே கொடியேன் செய் பெரும்பவத்தின் கோல மன்றோ.	104
306	அறங்காட்டிற் சென்றதுவோ தெய்வதமும் இங்கிலையோ அரிதா முத்தித், திறங்காட்டுந் தவநெறியும் பொய்த்தனவோ கலியுமினிச் சேர்ந்த தேயோ, மறங்காட்டும் வனக்களிறு வந்தடர்க்க ஈண்டெனது மாது மாண்டு, புறங்காட்டிற் கிடந்திடுமோ என்னேயென் னேயிதுவோர் புதுமை யாமே.	105
307	வேறு என்றிவை பலவும் பன்னி இடருழந் தரற்றும் வேலை மன்றலங் குழலின் மாதர் வளைந்தனர் இரங்கி மாழ்க ஒன்றிய கேளிர் அல்லா ரியாவரும் உருகி நைந்தார் அன்றவண் நிகழ்ந்த பூசல் ஆகுலம் அறைதற் பாற்றோ.	106
308	கோட்டமில் சிந்தை யோனாங் குச்சகன் குறுகி யங்கண் நாட்டநீர் பனிப்பச் சோரும் நங்கையர் தம்பா லெய்தி மீட்டினித் தருவன் மாதை விம்மலிர் என்னா வேறோர் மாட்டுற விருந்த தந்தைக் கினையன வகுத்துச் சொல்வான்.	107
309	மறைமுத லாய நுண்ணூல் மருளற உணரா மாக்கள் சிறியரே முதியர் பாலர் சேயிழை மகளிர் இன்னோர் உறுவதோர் அவலஞ் செய்தாய் ஊழ்வினை முறையும் ஓராய் அறிவநீ இன்னே யாயின் ஆரிது தணிக்கற் பாலார்.	108
310	கேளையா மனத்தில் துன்பங் கிளத்தலை கேடு நீங்கி நீளயா வுயிர்த்தார் போலிந் நேரிழைக் கன்னி தன்னை நாளையான் விளித்து நின்பால் நல்குவன் நல்க நீநங் காளையா னவற்குப் பின்னாட் கடிமணம் புரிதி அன்றே.	109
311	ஐயமென் றுளத்தி லுன்னி அழுங்கலை விதியு மற்றே மெய்யுணர் வதனாற் கண்டாம் �வருத்தைதன் யாக்கை தன்னை மொய்யுறு தயிலத் தோணி மூழ்குவித் திருத்தி யின்றே ஒய்யென நோற்று மீட்டுத் தருகுவன் உயிரை யென்றான்.	110
312	சாற்றிய துணர்ந்து தாதை தயிலத்தி லிட்டு மாதைப் போற்றினன் இருப்ப மேலோன் போயொரு பொய்கை மூழ்கிக் கூற்றுவற் புகழ்ந்து நோற்பக் கொடுங்குழை மடவார் அஞ்சக் காற்றென முன்னர் வந்த களிறுமீண் டணைந்த தம்மா.	111
313	தடமிகு புனலுட் புக்குத் தாளினால் உலக்கிச் சாடிப் படவர வனைய செய்கைப் பருவலித் தடக்கை தன்னால் இடைதொறுந் துழாவி நின்ற இருந்தவ முனிவற் பற்றிப் பிடர்மிசை யேற்றிக் கொண்டு பெரிதுசேண் பெயர்ந்த தன்றே.	112
314	கோதறு குணத்தின் மேலாங் குச்சகன் என்னுந் தொல்பேர் மாதவன் உணர்ந்து பின்னர் மதக்களி றதனை நோக்கி ஈதெனைப் பற்றிச் செல்வ தென்கொல்கா ரணமென் றெண்ணி ஓதியின் வலியா லன்ன தூழமுறை உன்ன லுற்றான்.	113
315	வேறு மாவ தத்தினை இழைத்திடும் பூட்கையின் மதநீர் காவ தத்தினுங் கமழ்தரு கலிங்கநாட் டதன்பால் ஆவ தத்நேர் மாக்கள்வாழ் அரிபுரம் அதனில் தேவ தத்தன்என் றுளன்ஒரு வணிகரில் திலகன்.	114
316	தவத்தின் அன்னவன் பெறுமகன் தருமதத் தன்எனப் புவிக்கண் மேலவர் புகழ்செய அறம்புரி புகழோன் கவற்சி யின்றியே மூவகைப் பொருளையுங் காண்போன் உவப்பு நீடிய இருநிதிக் கிறையினும் உயர்ந்தோன்.	115
317	தந்தை அன்னையும் இறத்தலுந் தமியனே யாகச் சிந்தை வெந்துயர் உழந்துபின் ஒருவகை தேற அந்த வேலையின் அவன்பெருந் திருவினை அகற்ற வந்து தோன்றினன் மனமருள் செய்வதோர் வாதி.	116
318	முண்டி தப்படு சென்னியன் தாதுவின் முயங்கு குண்ட லத்தினன் கோலநூல் மார்வினன் நீற்றுப் புண்ட ரத்தயல் நெற்றியண்� கஞ்சுகன் புதியோன் கண்டி கைக்கலன் புனைந்துளோன் வேத்திரக் கரத்தோள்.	117
319	அவனைக் கண்டனன் அடிமுறை வணங்கின் அருவாஞ் சிவனைக் கண்டன னாமெனப் பெருமகிழ் சிறந்தான் புவனிக் குள்ளவர் என்னினுஞ் சாலவும் புதியர் தவமிக் கோரிவர் என்றுகொண் டுறையுளிற் சார்ந்தான்.	118
320	பொன்ன ருங்கலந் திருத்துபு குய்யுடைப் பழுக்கல் நன்ன லம்பெற அருத்தினன் முகமனும் நவின்றான் பின்னர் அன்னவன் றனையெதிர் நோக்கினன் பெரியோய் என்னி வண்வந்த தென்றனன் வணிகருக் கிறைவன்.	119
321	ஈசன் தந்திடு விஞ்சையொன் றெமக்குள தெவர்க்கும் பேசுந் தன்மைய தன்றது குரவர்பாற் பெரிதும் நேசம் பூண்டவர்க் குரைப்பது நெஞ்சினில் சிறிதும் மாசின் றாயநிற் குணர்த்துவன் அ�தென வகுத்தான்.	120
322	சரத மேயிது சம்புவின் வந்ததோர் தகைசால் இரத முண்டது பொன்னெனச் செய்தனம் எமக்கோர் அரிது மன்றது போல்வன பலவுள அவைதாம் விரத மாதவர் அல்லதி யார்கொலோ விரும்பார்.	121
323	காரி ரும்பையும் நாகத்திற் காட்டுதுங் கரிய சீரி ரும்பினைப் பொன்னென உரைபெறச் செய்வாம் மேரு வுங்கயி லாயமும் என்றிரு வெற்பை யாரும் நோக்கவே காட்டுதும் இவைநமக் கரிதோ.	122
324	எய்தும் ஈயமும் இரதமும் வௌ�ளிய தெனவே செய்து மன்றியும் வங்கத்திற் செம்பொனுந் தெரிப்பாம் நொய்தின் அன்னது வலியுறக் காட்டுதும் நுவலுங் கைத வம்பயில் மாக்களுக் கினையன கழறாம்.	123
325	இரும்பி னிற்செம்பு வாங்குவம் ஈயமும் அற்றே வரம்பி லாததோர் தரணியண் டஙகளை மரபின் அரும்பொன் வண்ணம தாக்குவம் வல்லவா றறைய விரும்பி னாமெனின் யாண்டுமோர் அளப்பில வேண்டும்.	124
326	ஒன்று கோடிபொன் னாக்குவங் கோடிய துளவேல் குன்று போலவே கோடியிற் கோடிசெய் குவமால் நின்ற னக்குள பொருளெலாந் தருதியேல் நினது மன்றல் மாளிகை நிதிக்கிடம் இல்லென வகுப்பாம்.	125
327	என்ன வேமொழி சோரனை வணங்கினன் இமைப்பின் முன்னர் உள்ளதுந் தான்றன துரிமையால் முயலப் பின்னர் எய்திய நிதியமும் பேழையான் அவற்றின் மன்னு பூண்களுங் கொணர்ந்தனன் முன்புற வைத்தான்.	126
328	வைத்த மாநிதி நோக்கலும் வணிகரில் திலகர் உய்த்த செல்வமும் இதுகொலோ ஓவென உரையாக் கைத்த லங்கொடு கைத்தலம் புடைத்துடுக் கணங்கள் நத்த வேலையிற் ஒருங்குபட் டாலென நகைத்தான்.	127
329	இந்த நின்பொருள் நம்முடை விஞ்சையில் இறைக்கும் வந்தி டாதுநாம் உருக்குறு முகந்தனில் வழுவிச் சிந்து கின்றதற் கிலையிது நமதுபின் திரியின் அந்த மில்பொருள் கொடுக்குவம் வைத்தியென் றறைந்தான்.	128
330	முனியல் ஐயநீ வேண்டிய பெருநிதி முழுதும் இனிது நாடியே கொணருவன் இருத்தியென் றுரைத்துப் புனையும் ஆடையும் நிலங்களும் மணிகளும் ம் மனையும் மாக்களும் பகர்ந்தனன் நிகரிலா வணிகன்.	129
331	பொரும தத்தினை இழைத்திடு மருப்புயர் புழைக்கைப் பெரும தக்கரி யென்னவே மயங்கினன் பெரிதும் வரும தத்தமென் றறத்தையும் பர்ந்துமெய் வணிகன் தரும தத்தனாம் பெயரினை நிறுவினன் தரைமேல்.	130
332	இத்தி றத்தினில் தேடிய பெருநிதி எனைத்துங் கைத்த லங்கொடு தாங்கியே கரவன்முன் காண வைத்து நிற்றலும் மகிழ்ந்தனன் அவையெலாம் வாங்கி மொய்த்த செங்கணல் தீயிடை உருக்குதல் முயன்றான்.	131
333	திரட்டி யாவையும் ஓருரு வாக்கினன் செழும்பொன் இரட்டி தூக்கிய இரதமாங் கொருசிலை யிட்டு மருட்டி ஆடக முழுவதும் உரைத்தவை வலிதா உருட்டி மட்பெருங் குகையினில் மருந்தையுள் ளுறுத்தான்.	132
334	பண்ணு றுத்திய கனகமுள் ளிட்டதன் பாலும் எண்ணு றுத்திய மிசைக்கணுங் களங்கமொன் றிட்டு மண்ணு றுத்திநற் றுகில்கொடு பொதிந்தனன் மருங்கிற் கண்ணு றுத்திய செந்தழற் புடைமிசை கரந்தான்.	133
335	நூற்று நான்கொடு நான்குகுக் குடபுடம் நொய்தின் வீற்று வீற்றதா விட்டது நோக்கினன் மிகவும் மாற்று வந்தது பழுக்குமோர் வராகியின் மருளேல் காற்றி லாததோர் உறையுள்காட் டென்றனன் கரவன்.	134
336	சேமஞ் செய்ததோர் உறையுளைக் காட்டலுஞ் சென்று வாமஞ் செய்ததோர் இந்தனக் குவான்மிசை மறவோர் ஈமஞ் செய்தசெந் தழற்கொடு வராகிமே லிட்டுத் தூமஞ் செய்தனன் அங்கியும் அவனெதிர் துரந்தான்.	135
337	ஓங்கி நாட்டநீர் பொழிதர ஆருயிர் உலைய வீங்கு கின்றமெய் வெதும்புற எங்கணும் வியர்ப்ப மூங்கை யாமென மொழிகிலான் போவது முயலான் பாங்கி ருந்திடு வணிகர்கோன் பட்டதார் பகர்வார்.	136
338	எல்லை அன்னதிற் பொதிந்திடு பொற்குறை யெடுத்து மெல்லெ னத்தன தாடையிற் கரந்தனன் வெய்யோன் வல்லை யக்குகை போலஒன் றிருந்தது மருங்கில் செல்ல வைத்தனன் தழற்பெரும் புகையையுந் தீர்த்தான்.	137
339	தந்த இக்குகை நின்கையில் தாங்கினை தழல்மேல் வைத்தி என்றனன் அவனது புரிதலும் மரபின் அத்த குஞ்செயற் குரியன யாவையும் அமைத்து வித்த கம்பெறச் சேமியா ஒருசெயல் விதித்தான்.	138
340	வேறு உண்டி இகந்துரை யாடலை யாகிப் பெண்டிரை வெ�கல் பெறாய்பிறர் தம்மைக் கண்டிடல் இன்று கருத்தினில் என்மைக் கொண்டிரு முப்பகல் கோதில் குணத்தோர்.	139
341	நெய்கமழ் செஞ்சடை நீலிதன் முன்னோர் மொய்கனல் வேள்வி முடித்திடல் உண்டால் செய்கடன் அன்னது தீர்த்தபின் நாலாம் வைகலின் ஏகுதும் மற்றிவண் என்றான்.	140
342	அம்முறை செய்கென ஆங்கவன் அடியை மும்முறை தாழ்ந்து முதற்பெரு வணிகச் செம்மல வன்புடை சென்றிலன் நின்றான் மைம்மலி சிந்தையன் வல்லை அகன்றான்.	141
343	காவத மோரொரு கன்னலின் ஆகப் போவது செய்து புறத்துரு மாறி வாவினன் வேறொர் வளாகம துற்றான் ஏவலின் வைகினன் இத்தலை வணிகன்.	142
344	முப்பகல் போதலும் மூதறி வுள்ளோன் செப்பிய நாள்வரை சென்றுள வன்றே இப்பகல் வந்திலன் என்னை அவன்சொல் தப்புவ னோவென வேதளர் கின்றான்.	143
345	நீடிய தொல்புகழ் நீலி இருக்கை நாடினன் ேதகு நன்னகர் எங்கும் தேடினன் மாலுறு சிந்தைய னானான் வாடினன் மீண்டனன் மாளிகை வந்தான்.	144
346	அடுத்துமுன் வைத்த அருங்குகை தன்னை எடுத்தது நோக்க இரும்பது வாக வடுத்தவிர் சிந்தையன் மாயைகொ லென்னா விடுத்தனன் அன்னது வீழுமுன் வீழ்ந்தான்.	145
347	அத்தம் அனைத்தும் அகன்றிட லோடும் பித்தின் மனத்தொடு பீழை யனாகி எய்த்தனன் ஆயுளின் எல்லையும் எய்தத் தத்தனும் விண்ணிடை சார்ந்தனன் அன்றே.	146
348	அறந்தனை விற்ற அருஞ்செய லாலே மறந்தரு தந்தனு மால்கரி யாகிப் பிறந்தனன் முன்னுறு பெற்றிய தெல்லாம் மறந்தனன் என்று மனத்திடை கொண்டு.	147
349	மாற்றுவன் இப்பவம் வல்லையி னென்னாச் சாற்றினன் முன்பு தவம்புரி வேலை நோற்றிடு மோர்பகல் நோன்பவை தான்இவ் வாற்றல்இ பத்துழை யாகுக வென்றான்.	148
350	இப்பரி சங்கண் இயம்புத லோடும் அப்பொழு தன்னவன் ஆண்டுறு வேழம் மெய்ப்படி வந்தனை வீட்டினன் யாருஞ் செப்பரி தாகிய தேவுரு வானான்.	149
351	அந்தர துந்துபி யார்த்தன வானோர் சிந்தினர் பூமழை சேணிடை நின்றும் வந்தது தெய்வத மானம தன்பால் இந்திர னாமென ஏறினன் அன்றே.	150
352	பாசிழை மங்கையர் பற்பலர் சுற்றா வீசினர் சாமரை விண்ணுறை கின்றோர் ஆசிகள் கூறினர் அங்கவண் நிற்குந் தேசிக னாரடி செங்கை குவித்தான்.	151
353	நோக்கினன் மாதவ நோன்மை யுளானை வாக்கினில் வந்தன வந்தனை செய்தான் நீக்கரும் வல்வினை நீக்கினை யென்னா மேக்குயர் புங்கவர் விண்ணுல குற்றான்.	152
354	விண்ணிடை யேயவன் மேவுத லோடு மண்ணிடை நின்றிடு மாதவன் முன்போல் எண்ணரு நோன்ப தியற்றலும் அன்னோன் கண்ணிய தென்றிசை காவலன் வந்தான்.	153
355	முன்னுறு கூற்றுவன் முப்பகை வென்றோய் உன்னிலை நோக்கி உவந்தனம் நம்பால் என்னைகொல் வேண்டிய தென்றலும் அன்னோன் தன்னடி வீழ்ந்திது சாற்றுதல் உற்றான்.	154
356	உந்திய சீர்த்தி உசத்தியன் மானென் மைந்தன் மணஞ்செய வந்தனன் அன்னாள் முந்துறு நென்னல் முடிந்தனள் முன்போல் தந்தருள் என்றிது சாற்றுத லோடும்.	155
357	அத்தகு போழ்தினில் அந்தகன் என்போன் இத்தவன் வேண்டிய ஏந்திழை ஆவி வைத்தன மேயது வல்லையின் மீட்டிங் குய்த்திடு வாயென ஒற்றொடு சொற்றான்.	156
358	கொற்றவன் இங்கிது கூறி மறைந்தான் சொற்ற துணர்ந்திட தூதுவன் முன்போய் உற்றிடு மவ்வுயி ரைக்கொடு போந்து மற்றவள் யாக்கையுள் வந்திடு வித்தான்.	157
359	வேறு உடற்குளுயிர் வந்திடலும் புகுந்ததுமெய் யுணர்வுசிறி துயிர்த்த நாசி, துடித்தனகால் பதைத்ததுரந் துளங்கிமுகம் விளங்கியதால் துவண்ட தாகம், எடுத்தனகை யசைந்தனதோ ளிமைத்தனகண் விழித்தனவால் இனைய காலை, மடக்கொடியுந் துயிலுணர்ந்தாள் போலெழுந்தாள் எல்லோரும் மருங்கிற் சூழ்ந்தார்.	158
360	அன்னையவள் தனைத்தழுவி இரங்குற்றாள் தந்தையெடுத் தணைத்துப் பல்காற், சென்னிதனில் உயிர்த்தேதன் இருகுறங்கின் மீமிசையே திகழச் சேர்த்தி, என்னடிகள் என்கடவுள் எனதுதவப் பயனாகும் எந்தை நென்னல், சொன்னபடி தவமியற்றி உய்வித்தான் இவளை யென்று துணிவிற் சொற்றான்.	159
361	சுற்றுகின்ற கிளைஞர்களும் அல்லோரும் அதிசயிப்பத் தொல்லை ஞாலம், பெற்றதிரு அனையாளதன் பெண்ணணங்கை முகநோக்கிப் பேதை நீயீண், டுற்றதுவும் இறந்ததுவும் மீண்டதுவும் முறைப்படவே உரைத்தி யென்னப், பொற்றொடியாள் அதுவினவிப் புகுந்ததொரு பரிசனைத்தும் புகல லுற்றாள்.	160
362	நீடியமங் கையர்பண்ணை தன்னுடனே போந்ததுவும் நெடுநீர்க் கான்யா, றாடியதும் மீண்டதுவுங் கடகளிறு போந்ததுவும் அதனைக் கண்டே, ஓடியதுந் தானொருத்தி தனித்ததுவுங் கூவலிடை உலைந்து வீழ்ந்து, வீடியதும் மீண்டதுவுந் தென்றிசைக்கண் நிகழ்வனவும் விரித்துச் சொற்றாள்.	161
363	சொன்னமொழ யதுகேளா மிகமகிழும் வேலைதனில் துகளில் தூயோன், கொன்னவிலும் முத்தலைவேற் கூற்றுவன்றன் அருள் பெற்றுக் குறுக லோடு, முன்னுறவே எதிர்சென்று பெருங்கிளையும் பன்னியுமா முனியும் பெற்ற, கன்னியும்வந் தடிவணங்கிப் போற்றி செய வரன்முறையே கருணை செய்தான்.	162
364	என்னுயிரும் பெருங்கிளைஞர் தம்முயிரும் இல்லறத்திற் கியன்ற பன்னி, தன்னுயிரும் நட்டோர்கள் தமதுயிரும் நின்றிடயான் தவத்திற் பெற்ற, மின்னுயிர்தந் தருளினையால் அரிதோநிற் கிதுவம்மா வேலை ஞாலம், மன்னுயிர்காத் தளிப்பவனும் நீயெனவே எனதுள்ளம் மதித்த தன்றே.	163
365	வள்ளலையுன் றிருவுளத்தை யாருணர்வார் கவுச்சிகனா மகற்கியான் பெற்ற, தௌ�ளமிர்த மனையமொழி விருத்தையெனுங் கன்னிகையைத் திசையின் நாடிக், கொள்ளுதற்கு வந்தனையோ கூற்றுவனாற் போனவுயிர் குறுகி மீண்டு, மௌ�ளவரும் படியஆ�த்துத் தந்திடுவான் வந்தனையோ விளம்பு கையா.	164
366	எனமுனிவன் தனைநோக்கி முகமன்கள் இவைபலவு மெடுத்துக் கூறி, அனையவனை யுடன்கொண்டு கூற்றத்தா ரெல்லாரு மடைந்து சூழ, மனைவியொடும் புதல்வியொடும் மடமாதர் தங்களொடும் வல்லையேகித், தனதுறையுள் இடைப்புகுந்து வீற்றிருந்தான் ஆற்றரிய தவத்தின் மேலோன்.	165
367	பின்புமொரு சிலவைகல் குச்சகனை அவணிருத்திப் பெரியோய் இங்ஙன், என்புதல்வி தனையளிப்பன் உன்மதலை தனைக்கொண்டேயேகு கென்னத், தன்புதல்வற் கொடுவரலும் விருத்தையெனுங் கன்னிகையைத் தழல்சான் றாக, அன்பினொடு நன்னாளி லோரைதனில் விதிமுறையே அருள்செய் தானால்.	166
368	வேறு அருள்புரிந் திடுதலும் அன்பி னான்இயைந் யூ�ருவரும் இல்லறம் இயற்றப் பல்பகல் கருணைசெய் குச்சகன் கண்டு மாதவம் புரிதர வேவட புலத்திற் போயினான்.	167
369	போதலும் இருந்திடும் புனித வேதியன் மாதவ வலியினால் மாதின் நோன்பினால் மேதினி வியந்திட மிருகண் டென்னவோர் காதலன் உதித்தனன் கணிப்பில் காட்சியான்.	168
370	அப்புதல் வற்கியாண் டாறு சென்றுழி மெய்ப்பிர மச்செயல் விளங்கு பான்மையால் முப்புரி நூல்வினை முடித்துத் தாதைபோல் செப்பரு மாதவஞ் செய்யப் போயினான்.	169
371	ஊற்றமா மிருககண் டூயன் என்றிடும் ஆற்றன்மா முனிவரன் அகல வன்னவன் தோற்றமா கியசுதன் தொன்மை நாடியே போன்றினன் ஆதியிற் புரியுஞ் செய்கடன்.	170
372	சொற்கலை தெரிமருத் துவதி யென்றிடும் முற்கலன் மகள்தனை முறைவ ழாதுபின் நற்கலை யணிகலன் நல்கி நீக்கிய வற்கலை யுடையினான் வதுவை முற்றினான்.	171
373	இருந்தனன் அநாமயம் என்னும் பேரொடும் பொருந்திய வனத்திடைப் புதல்வர் இன்றியே வருந்தினன் தமரொடும் மாது தன்னொடும் அருந்தன் காசியை அடைதல் மேயினான்.	172
374	அடைந்ததோர் பொழுதினில் அமரர் யாவருங் கடைந்திடு திரைக்கட லனைய கங்கைநீர் குடைந்தனன் ஆடினன் குழுமி மாதவர் மிடைந்திடு மறுகிடை விரைவில் மேவினான்.	173
375	பொன்றிரண் மாமதில் புடைய தாமணி கன்றிகை யென்பதோர் கடவுள் ஆலயஞ் சென்றனன் சூழ்ந்தனன் திங்கள் வேணியான் மன்றமர் திருவடி வணங்கிப் போற்றினான்.	174
376	மெய்ப்படு மறையுணர் மிருகண் டென்பவன் அப்பெருங் கோயிலுக் கணித்தொர் பாங்கரில் செப்புறும் ஆகமத் தௌ�வு நாடியே மைப்பெருங் கண்டனை வழிபட் டானரோ.	175
377	ஆதவம் பனிமழை அனிலத் தச்சுறாப் பாதவ மாமெனப் பரவ மாறினும் பேதைபங் குடையவெம் பிரானை உன்னியே மாதவம் புரிந்தனன் மதலை வேண்டியே.	176
378	அருந்தவம் ஓரியாண் டாற்றத் தொல்லைநாட் பொருந்திய மூவெயில் பொடித்த புங்கவன் வரந்தனை உதவுவான் வந்து தோன்றலும் இருந்தவ முனிவரன் இறைஞ்சிப் போற்றினான்.	177
379	முந்துறு முனிவரன் முகத்தை நோக்கிநீ சிந்தையில் விழைந்ததென் செப்பு கென்றலும் மைந்தனை வேண்டினன் வரத்தை நல்கென எந்தையும் முறுவல்செய் தினைய கூறுவான்.	178
380	வேறு தீங்குறு குணமே மிக்குச் சிறிதுமெய் யுணர்வி லாமல் மூங்கையும் வெதிரு மாகி முடமுமாய் விழியும் இன்றி ஓங்கிய ஆண்டு நூறும் உறுபிணி யுழப்போ னாகி ஈங்கொரு புதல்வன் தன்னை யீதுமோ மாத வத்தோய்.	179
381	கோலமெய் வனப்பு மிக்குக் குறைவிலா வடிவ மெய்தி ஏலுறு பிணிகள் இன்றி எமக்குமன் புடையோ னாகிக் காலமெண் ணிரண்டே பெற்றுக் கலைபல பயின்று வல்ல பாலனைத் தருது மோநின் எண்ணமென் பகர்தி யென்றான்.	180
382	மாண்டகு தவத்தின் மேலாம் மறைமுனி அவற்றை யோரா ஆண்டவை குறுகி னாலும் அறிவுள னாகி யாக்கைக் கீண்டொரு தவறு மின்றி எம்பிரான் நின்பா லன்பு பூண்டதோர் புதல்வன் தானே வேண்டினன் புரிக வென்றான்.	181
383	என்றிவை துணிவி னாலே இசைத்தலும் ஈசன் நிற்கு நன்றிகொள் குமரன் தன்னை நல்கின மென்று சொல்ல நின்றிட முனிவன் போற்றி நெஞ்சகம் மகிழ்ச்சி யெய்தி ஒன்றிய கேளி ரோடும் உறைந்தனன் உறையும் நாளில்.	182
384	பூதல இடும்பை நீங்கப் புரைதவிர் தருமம் ஓங்க மாதவ முனிவர் உய்ய வைதிக சைவம் வாழ ஆதிதன் னருளி னாலே அந்தகன் மாள அன்னான் காதலி உதரத் தாங்கோர் கருப்பம்வந் தடைந்த தன்றே.	183
385	அடைதலும் அதனை நோக்கி அறிதரு முனிவன் ஆண்டை விடையவன் அடியார் யார்க்கும் வேண்டிய வேண்டி யாங்கே நெடிதுபல் வளனும் ஈந்து நிறைதரு திங்க டோறுங் கடனியல் மரபு மாற்றிக் காசியின் மேவி னானே.	184
386	கறையுயிர்த் திலங்கு தந்தக் காய்சின அரவங் கவ்வக் குறையுயிர்ப் படிவத் திங்கள் அமிர்தினைக் கொடுத்திட் டாங்கு மறையுயிர்த் தருளுஞ் செவ்வாய் மதலையை வயாவின் மாழ்கிப் பொறையுயிர்த் தருளில் தந்தாள் பொறைதரு திருவைப் போல்வாள்.	185
387	மீனமும் முடி்த நாளு மேவுற மிதுனஞ் செல்ல ஊனமில் வௌ�ளி தானும் ஒண்பொனும் உச்ச மாகுந் தானமுற் றினிது மேவத் தபனனே முதலா வுள்ள ஏனையர் முனிவர் நாகர் இந்தொறும் இருப்ப மன்னோ.	186
388	நன்ணினன் புவியின் மைந்தன் நவமணிக் குலமும் பொன்னுஞ் சுண்ணமும் மலருந் தாதுந் தூயமென் கலவைச் சாந்தும் தண்ணுறு நானச் சேறுந் தலைத்தலைக் கொண்ட தாவில் விண்ணவர் மண்ணு ளோர்கள் வியப்புற வீசி ஆர்த்தார்.	187
389	தேவதுந் துபிகள் ஆர்த்த செய்தவை யோம்பி மாற்றும் மூவர்கள் அன்றி ஏனோர் முறைமுறை ஆசி செய்தார் யாவதென் றுணர்தல் தேற்றா திந்நகர் அன்றி நேமி காவல்செய் உலகம் யாவுங் களிமயக் குற்ற வன்றே.	188
390	தந்தையும் அதனைக் கேளாத் தடம்புனற் கங்கை மூழ்கி அந்தணர் முதலோர்க் கெல்லாம் ஆடகம் பலவும் நல்கி முந்துறு கடன்கள் ஆற்ற முளரிமேல் முனிவன் மேவி மைந்தனுக் குரிய நாமம் மார்க்கண்டன் என்று செய்தான்.	189
391	மறுப்படாத் திங்கள் போல வளர்தலும் மதியந் தோறும் உறுப்படை உபநிட் டானம் ஓதனம் பிறவும் முற்ற நெறிப்படு மோரி யாண்டின் நெடுஞ்சிகை வினையும் ஆற்றிச் சிறப்புடை இரண்டாம் ஆண்டிற் செவிநெறி புரித லுற்றான்.	190
392	ஏதமில் ஐந்தின் முந்நூல் இலக்கண விதியுஞ் செய்தே ஓதிடுங் கலைக ளெல்லாம் உள்ளுற வுணர்த்துங் காலை வேதமும் பிறவுங் கொண்ட வியன்பொருள் தெரிந்து மேலாம் ஆதியே சிவனென் றெண்ணி அவனடி அரணென் றுற்றான்.	191
393	அரனைமுன் இறைஞ்சி யன்னான் அன்பரைத் தாழ்ந்து தங்கள் குரவனை வணக்கஞ் செய்து கோதறு முனிவர் தம்மைப் பரவியே பயந்த மேலோர் பாதபங் கயங்கள் சூடிப் பிரமமாம் ஒழுக்கம் நாளும் பேணினன் பிறப்பு நீப்போன்.	192
394	இந்தவா றியலுங் காலை எண்ணிரண் டான யாண்டும் வந்ததால் அதனை நோக்கி மைந்தனை நோக்கி வாளா தந்தையும் பயந்த தாயுந் தனித்தனி இருந்து சால வெந்துயர்க் கடலின் மூழ்கி விம்மலுற் றிரங்கி நைந்தார்.	193
395	ஆங்கது மதலை காணா அடியினை வணங்கி அன்னோர் பாங்குற அணுகி நீவிர் பருவரல் உறுகின் றீரால் ஈங்கிது வென்னே என்னும் யாதுமொன் றறிதல் தேற்றேன் நீங்குமின் அவலம் நும்பால் எய்திய நிகழத்து மென்றான்.	194
396	கூறிய மொழியுட் கொண்டு குமரநீ யிருக்க நம்பால் வேறொரு துயர மெய்தி மெலிவதும் உண்டோ மேனாள் ஏறுடை அமல மூர்த்தி யாண்டுநின் தனக்கீ ரைந்தும் ஆறுமென் றளித்தான் அந்நாள் அடைதலின் அவலஞ் செய்தேம்.	195
397	என்றுரை செய்த தாதை இடருறு முகத்தை நோக்கி ஒன்றுநீர் இரங்கல் வேண்டாம் உயிர்க்குயி ராகி யென்றும் நின்றிடும் அரனை யேத்தி அருச்சனை நிரப்பிக் கூற்றின் வன்றிறல் கடந்து நும்பால் வல்லைவந் தடைவன் மன்னோ.	196
398	இருத்திரால் ஈண்டே என்னா ஏதுக்கள் பலவுஞ் செப்பிக் கருத்துற நெடிது தேற்றிக் கான்முறை வணங்கி நிற்பத் திருத்தகு குமரற் புல்லிச் சென்னியும் மோந்து முன்னர் வருத்தமும் நீங்கிச் சிந்தை மகிழ்ந்தனர் பயந்த மேலோர்.	197
399	இருமுது குரவர் தத்தம் ஏவலின் ஈசன் என்னும் ஒருவன தருளும் அன்பு முடனுறு துணையாய்ச் செல்லப் பொருவரு மகிழ்ச்சி பொங்கப் பொள்ளெனப் பெயர்ந்து போகித் திருமணி கன்றி கைப்பேர்ச் செம்பொன்ஆ லயத்திற் புக்கான்.	198
400	என்புநெக் குருகக் கண்ணீர் இழிதர வலஞ்செய் தீசன் முன்புற வணக்கஞ் செய்து முடிமிசை யடிகள் சூடித் தென்புலத் தொருசா ரெய்திச் சிவனுருச் செய்து பன்னாள் அன்புடன் அருச்சித் தேத்தி அருந்தவம் இயற்றி யிட்டான்.	199
401	வேறு ஈசனும் அவ்வழி யெய்தி நற்றவம் பூசனை அதனொடு புரிதி யாலது மாசில தாதலின் மகிழ்ந்து நீயினிப் பேசுக வேண்டிய பெறுதற் கென்னவே.	200
402	ஐயனே அமலனே அனைத்து மாகிய மெய்யனே பரமனே விமல னேயழற் கையனே கையனேன் காலன் கையுறா துய்யநேர் வந்துநீ உதவென் றோதலும்.	201
403	அஞ்சலை அஞ்சலை அந்த கற்கெனாச் செஞ்சரண் இரண்டையுஞ் சென்னி சேர்த்தலும் உஞ்சனன் இனியென ஓத வொல்லையில் நஞ்சணி மிடற்றினான் மறைந்து நண்ணினான்.	202
404	நண்ணிய பின்னரே நவையின் மைந்தனுக் கெண்ணிரண் டாண்டெனும் எல்லை செல்லலும் விண்ணிவைட முகிலென விசைகொண் டொல்லையில் துண்ணென வோர்யம தூதன் தோன்றினான்.	203
405	பண்டுமுப் புரமெரி படுத்த புங்கவன் புண்டரீ கப்பதம் பரவும் பூசனை கண்டனன் வெருவிமார்க் கண்டன் தன்னையான் அண்டுவ தரிதென அகன்று போயினான்.	204
406	தீயெழ நோக்கியே சென்றி டாதுசேண் போயதோர் வல்லியம் போலுந் தன்மையான் வேயென வந்துபின் மீண்டு தென்புல நாயகன் அடிதொழா நவிறல் மேயினான்.	205
407	இந்திரன் புகழ்தரும் இறைவ கேட்டியால் அந்தியின் நிறமுடை அண்ணல் பாலுறு சிந்தையன் அவனடி சேருஞ் சென்னியோன் சந்தத மவன்புகழ் சாற்றும் நோன்மையோன்.	206
408	ஈசன தருச்சனை இயற்று கின்றனன் ஆசறு மனத்தினன் அறிவன் அந்தணன் காசியின் இடத்தன்மார்க் கண்ட னாமெனப் பேசிய சிறப்புடைப் பெயர்பெற் றோங்குவான்.	207
409	அன்னதோர் பாலனை அணுக அஞ்சினன் முன்னரும் ஏகலன் முக்கண் எம்பிரான் தன்னுழை இருந்தனன் தண்டக நாயக உன்னுதி இதுவென உணரக் கூறினான்.	208
410	கூறிய அளவையிற் கூற்றன் துப்பினை ஆறிய செந்தழற் கருத்தி னாலெனச் சீறினன் உயிர்த்தனன் சிறுவன் ஆங்கவன் ஈறில னாகிய இறைவ னோவென்றான்.	209
411	தருதியென் கணகரை யென்று தணடகன் உரைசெய நின்றதோர் ஒற்றன் ஓடியே வருதிர்நும் மழைத்தனன் மன்னன் என்றிடக் கரணர்கள் வந்தனர் கழல்வ ணங்கினார்.	210
412	இறையவன் அவ்வழி எவருங் காணொணா அறைகழல் அண்ணலை யருச்சித் தேத்திய மறுவறு காட்சியான் மார்க்கண் டப்பெயர்ச் சிறுவனுக் கிறுவரை செப்பு மென்னவே.	211
413	சித்திர குத்தரென் றுரைக்குஞ் சீரியோர் ஒத்திடும் இயற்கையர் உணர்வின் மேலையோர் கைத்தல மிருந்ததங் கணக்கு நோக்கியே இத்திறங் கேளென இசைத்தல் மேயினார்.	212
414	கண்ணுதல் இறையவன் கருதி மேலைநாள் எண்ணிரண் டாண்டென இறுதி கூறினான் அண்ணலே சென்றதால் அதுவும் ஆங்கவன் பண்ணிய பூசனை அறத்தின் பாலதே.	213
415	முதிர்தரு தவமுடை முனிவ ராயினும் பொதுவறு திருவொடு பொலிவ ராயினும் மதியின ராயினும் வலிய ராயினும் விதியினை யாவரே வெல்லும் நீர்மையார்.	214
416	ஆதலின் அமருல கடைவ தாயினன் பேதுறு நிரயமும் பிழைத்து நீங்கினான் ஈதவன் நிலைமையென் றிருவ ருஞ்சொல மேதகு தண்டகன் வெகுட்சி எய்தினான்.	215
417	அந்தகன் அத்துணை யமைச்ச னாகிய வெந்திறற் காலனை விளித்துக் காசியில் அந்தணன் ஒருமன் அவன தாவியைத் தந்திடு கென்றலுந் தரணி எய்தினான்.	216
418	மற்றவன் காசியில் வந்து மாசிலா நற்றவன் இருந்துழி நணுகி நான்மறைக் கொற்றவன் பூசையுங் குறிப்பும் நோக்கியே எற்றிவன் வரவதென் றெண்ணி யேங்கினான்.	217
419	விழியிடைத் தெரிவுற மேவி மைந்தனைத் தொழுதனன் யாரைநீ சொல்லு கென்றலும் முழுதுல குயிரெலா முடிக்கும் ஆணையான் கழலிணை யடிமைசெய் கின்ற காலன்யான்.	218
420	போந்ததிங் கெவனெனப் புகலு வீரெனின் ஆய்ந்தது மொழிகுவன் ஆதி நாயகன் ஈந்திடு காலமெண் ணிரண்டு நென்னலே தேய்ந்தது தென்புலஞ் சேர்தல் வேண்டுநீர்.	219
421	வேறு தடுக்குந் தன்மைய தன்றிது சதுர்முகத் தவற்கும் அடுக்குந் தன்மையே புதுவது புகுந்ததோ அன்றே கொடுக்குந் தன்மைபோற் காத்திடுந் தன்மைபோற் கூற்றன் படுக்குந் தன்மையுங் கறைமிடற் றிறையருட் பணியே.	220
422	ஆத லால்உமை விளித்தனன் அன்றியும் அமலன் பாத மாமலர் அருச்சனை புரிவது பலரும் ஓத வேமன மகிழ்ந்துமைக் காணிய வுன்னிக் காத லாகியே நின்றனன் தென்றிசைக் கடவுள்.	221
423	அடுத லோம்பிய செய்கையன் என்பதால் அவனைக் கொடியன் என்பரால் அறிவிலார் செய்வினை குறித்து முடிவில் ஆருயிர் எவற்றிற்கும் முறைபுரிந் திடலால் நடுவன் என்கின்ற தவன்பெயர் உலகெலாம் நவிலும்.	222
424	சிந்தை மீதினில் யாவதும் எண்ணலீர் தென்பால் அந்த கன்புரம் அடைதிரேல் அவனெதிர் அணுகி வந்து கைதொழு தேத்தியே நயமொழி வழங்கி இந்தி ரன்பதம் நல்குவன் வருதிரென் றிசைத்தான்.	223
425	மாற்ற மிங்கிது கேட்டலும் மதிமுடி அரனைப் போற்று மன்பர்கள் இந்திரன் உலகினும் போகார் கூற்று வன்றன துலகினும் நும்மொடு குறுகார் ஏற்ற மாகிய சிவபதம் அடைந்தினி திருப்பார்.	224
426	நாத னார்தம தடியவர்க் கடியவன் நானும் ஆத லான்நும தந்தகன் புரந்தனக் கணுகேன் வேதன் மாலமர் பதங்களும் வெ�கலன் விரைவில் போதி போதியென் றுரைத்தலும் நன்றெனப் போனான்.	225
427	போன காலனும் மறலியை வணங்கியே புகுந்த பான்மை யாவையும் உரைத்தலும் உளம்பதை பதைப்ப மேனி மார்பகம் வியர்ப்புற விழிகனல் பொழியக் கூனல் வார்புரு வக்கடை நிமிர்ந்திடக் கொதித்தான்.	226
428	அழைத்திர் மேதியை யென்னலும் போந்ததால் அதன்மேல் புழைக்கை மால்கரி யாமென வெரிநிடைப் புகுந்து நிழற்று கின்றதோர் கவிகையுந் துவசமும் நிவப்ப வழுத்தி வீரர்கள் சுற்றிட அந்தகன் வந்தான்.	227
429	போந்து காசியின் முனிமகன் இருந்துழிப் போகிச் சேந்த குஞ்சியும் முகில்புரை மேனியுஞ் சினத்திற் காந்து கண்களும் பிடித்ததோர் பாசமுங் கரத்தில் ஏந்து தண்டமுஞ் சூலமு மாகியே எதிர்ந்தான்.	228
430	வேறு வந்து தோன்றலும் மார்க்கண்ட னென்பவன் அந்த கன்வந் தணுகின னாமெனச் சிந்தை செய்வன் செய்கையை நோக்கியே எந்தை யாரடி யேத்தி இறைஞ்சினான்.	229
431	அன்ன வேலையில் அந்தகன் மைந்தநீ என்நி னைந்தனை யாவ தியற்றினை முன்னை யூழின் முறைமையும் முக்கணான் சொன்ன வாறுந் துடைத்திட லாகுமோ.	230
432	சிறிதும் ஊழ்வினைத் திண்மையுந் தேர்கிலாய் உறுதி யொன்றும் உணர்கிலை போலுமால் இறுதி யேபிறப் பென்றிவை யாவரும் பெறுவர் அன்னது பேசுதல் வேண்டுமோ.	231
433	பீடு சாலும் பெருந்தவர்க் காயினுங் கூடு றாவிது கூடுமென் றுன்னியே நாடி யின்னணம் நண்ணுதல் கற்றுணர் ஆட வர்க்கும் இயற்கைய தாகுமோ.	232
434	ஈச னார்தம் இணையடி மீமிசை நேச செஞ்சினை நித்தலும் நீபுரி பூசை வெம்பவம் போக்குவ தன்றியான் வீசு பாசம் விலக்கவும் வல்லதோ.	233
435	சிந்து வின்கட் செறிமணல் எண்ணினும் உந்து வானத் துடுவினை எண்ணினும் அந்த மின்றியென் ஆணையின் மாண்டிடும் இந்தி ரன்றனை எண்ணிட லாகுமோ.	234
436	இற்ற வானவர் தம்மையும் என்னின்நீ றுற்ற தானவ ராகியுள் ளோரையும் முற்ற ஓதில் முடிவில தாதலால் மற்றை யோரை வகுத்திடல் வேண்டுமோ.	235
437	கனக்கு முண்டகக் காமரு கண்ணினான் தனக்கு முண்டு சதுர்முகற் குண்டுமற் றெனக்கு முண்டு பிறப்பிறப் பென்றிடின் உனக்கு முண்டென றுரைத்திடல் வேண்டுமோ.	236
438	வாச மாமல ரிட்டு வழிபட ஈச னார்முன் எனக்கருள் செய்தன ஆசி லாவிவ் வரசியல் ஏந்திய பாச சூலம் படைமழுத் தண்டமே.	237
439	தேவர் காப்பினுஞ் செய்தளித் தீறுசெய் மூவர் காப்பினும் மொய்ம்பின ராயினோர் ஏவர் காப்பினுங் காத்திட இன்றுநின் ஆவி கொண்டன்றி மீண்டும் அகல்வனோ.	238
440	துன்ப மென்பது கொள்ளலை சூலிதன் அன்ப ராயினும் அந்தம்வந் தெய்திடில் தென்பு லந்தனிற் சேர்த்துவன் திண்ணமே என்பின் நீயினி யேகென் றியம்பலும்.	239
441	மைந்தன் ஆங்கது கேட்டு மறலிகேள் எந்தை யாரடி யார்தமக் கில்லையால் அந்தம் என்பதுண் டாயினும் நின்புரம் வந்தி டார்வௌ�ளி மால்வரை ஏகுவார்.	240
442	அனையர் தன்மை அறைகுவன் ஆங்கவர் புனித மாதவ ராயினும் பொற்புடை மனையின் வாழ்க்கையின் மல்கின ராயினும் வினையின் நீங்கிய வீட்டின்பம் எய்துவார்.	241
443	ஏதந் தீர்சுடர் தன்னையும் எண்ணும்ஐம் பூதந் தன்னையும் போதிகன் தன்னையும் பேதஞ் செய்வர் பிறப்பொழித் தோரவர் பாதஞ் சேர்தல் பரபதஞ் சேர்வதே.	242
444	உன்னை எண்ணலர் உம்பரை எண்ணலர் மன்னை எண்ணலர் மாமலர்ப் பண்ணவன் தன்னை எண்ணலர் தண்டுள வோனையும் பின்னை எண்ணலர் பிஞ்ஞகன் அன்பினோர்.	243
445	நாதன் தன்னையும் நாதன தம்புயப் பாதஞ் சேர்ந்து பரவினர் தம்மையும் பேதஞ் செய்வது பேதைமை நீரென வேதங் கூறும் விழுப்பொருள் பொய்க்குமோ.	244
446	செம்மை யாகிய சிந்தையர் சீரியோர் வெம்மை என்பதை வீட்டி விளங்கினோர் தம்மை யுந்துறந் தேதலை நின்றவர் இம்மை தன்னினும் இன்பத்தை வேவுவார்.	245
447	இன்மை யாவதி யாண்டுமில் லாதவர் நன்மை என்ப தியல்பென நண்ணினோர் புன்மை யான பொருள்விரும் பார்அவர் தன்மை யாவரே சாற்றவல் லார்களே.	246
448	வேறு அன்னார் தன்மை தேர்கிலை வையத் தவர்போல உன்னா நின்றாய் ஆங்கவர் தம்பா லுறுகின்ற என்னா விக்குந் தீங்கு நினைத்தாய் இவையெல்லாம் உன்னா விக்கும் இத்தலை மைக்கும் ஒழிவன்றோ.	247
449	தீதா கின்ற வாசகம் என்றன் செவிகேட்க ஓதா நின்றாய் மேல்வரும் ஊற்ற முணர்கில்லாய் பேதாய் பேதாய் நீயிவண் நிற்கப் பெறுவாயோ போதாய் போதாய் என்றுரை செய்தான் புகரில்லான்.	248
450	கேட்டான் மைந்தன் கூறிய மாற்றங் கிளர்செந்தீ ஊட்டா நின்ற கண்ணினன் யானச் சுறுமாற்றல் காட்டா நின்றாய் நம்முயிர் கூற்றன் கைக்கொள்ள மாட்டான் என்றே எண்ணினை கொல்லோ வலியில்லாய்.	249
451	என்றான் வானத் தேறென ஆர்த்தான் இவன்நேரே நின்றால் வாரான் என்று நினைந்தே நெடுநீலக் குன்றா மென்னப் பாலகன் முன்னங் கொலைவேலான் சென்றான் பாசம் வீசுவ தற்குச் சிந்தித்தான்.	250
452	எறிந்தான் பாசம் ஈர்த்திடல் உற்றான் இதுபோழ்தில் அறிந்தான் தானும் ஈசனை ஏத்தி அடிநீழற் பிறிந்தான் அல்லன் மற்றினி இந்தப் பெருமைந்தன் மறிந்தான் அன்றோ என்றிமை யோரும் மருளுற்றார்.	251
453	ஈர்க்கும் பாசங் கந்தர முற்றும் இடரில்லா மார்க்கண் டன்முன் தோன்றினன் நின்பால் வருதுன்பந் தீர்க்கின் றாம்நீ அஞ்சலை என்றே திரையாழிக் கார்க்கண் டத்துக் கண்ணுதல் ஐயன் கழறுற்றான்.	252
454	மதத்தான் மிக்கான் மற்றிவன் மைந்தன் உயிர்வாங்கப் பதைத்தான் என்னா உன்னிவெ குண்டான் பதிமூன்றுஞ் சிதைத்தான் வாமச் சேவடி தன்னால் சிறிதுந்தி உதைத்தான் கூற்றன் விண்முகில் போல்மண் ணுறவீழ்ந்தான்.	253
455	வீழுங் காலத் தம்புய னாதி விண்ணோர்கள் வாழுந் தன்மைத் தெவ்வுல கென்னா மறுகுற்றார் சூழும் வேலை ஆர்த்தில தண்டத் தொகையெல்லாங் கீழும் மேலும் நெக்கன பாருங் கிழிந்தன்றே.	254
456	பாங்காய் நின்ற தானையும் ஊரும் பகடுந்தான் ஏங்கா நின்றே பார்மிசை வீழா இறவுற்ற தீங்காய் நின்ற செய்னி யாளர் சிதைவாகிப் போங்கா லத்திற் சேர்ந்தவர் தாமும் போகாரோ.	255
457	அந்தக் காலத் தெம்முயிர் காப்பான் அரனுண்டால் வந்தக் கூற்றன் என்செய்வ னென்னா வடதொன்னூல் சந்தப் பாவிற் போற்றுதல் செய்தே தனிநின்ற மைந்தற் காணூஉ எம்பெர மானும் மகிழ்வுற்றான்.	256
458	வேறு மைந்த நீநமை வழுத்தி மாசிலா முந்து பூசனை முயன்ற தன்மையால் அந்த மில்லதோர் ஆயுள் நிற்கியாந் தந்து நல்கினாம் என்று சாற்றினான்.	257
459	சாற்றும் எல்லையில் தனது தாளிணை போற்று கின்றவன் பூசை செய்திடும் ஏற்ற தாணுவுக் கிடைய தாகவே கூற்றின் கூற்றுவன் குறுகுற் றானரோ.	258
460	மறைய வன்கணும் மன்னு தென்புலத் திறைய வன்கணும் இகல்பற் றின்றரோ அறிவர் தேர்குறின் ஐயன் செய்தன முறைய தாகுமால் முதன்மைப் பாலதே.	259
461	நின்ற மைந்தனும் நித்தன் மேனியை ஒன்றும் அன்பினால் உன்னி யேமணி கன்றி கையெனுங் கடவுள் ஆலயஞ் சென்று நாதன்றாள் சென்னி சேர்த்தினான்.	260
462	புந்தி நைந்திடப் புலம்பி நாட்டநீர் சிந்தும் வேலையில் திளைத்துச் சாம்பிய தந்தை அன்னைதாள் தழுவித் தாழ்ந்திடா முந்து மாகுலம் முழுதும் மாற்றினான்.	261
463	அங்கண் சில்பகல் அமர்ந்து நீங்கியே செங்கண் ஏறுடைச் செல்வன் மல்கியே தங்கு கின்றநற் றானம் யாவையும் பொங்கு காதலிற் போற்றல் மேயினான்.	262
464	அத்தன் ஆலயம் அனைத்தும் வைகலும் பத்தி யோடுமுன் பரவி யேமிகுஞ் சுத்த னாகியே தொலைவில் ஆருயிர் முத்தி யெய்தினான் முழுது ணர்ந்துளான்.	263
465	விண்ணின் பாலுளன் விரும்பிப் போற்றுவோர் கண்ணின் பாலுளன் கருத்தின் பாலுளன் மண்ணின் பாலுளன் மற்ற வன்செயல் எண்ணின் பாலதோ இசையின் பாலதோ.	264
466	முண்ட கத்திடை முளைத்த வன்துயில் கொண்ட வெல்லையைக் குணிக்கி லாவதென் அண்டம் நல்கியோன் துஞ்ச ஆங்கவன் கண்ட கற்பமோ கணக்கி லாதவே.	265
467	அன்ன வன்றனை அலக்ண் செய்திடுந் தென்ன வன்உயிர் சிதைந்து போதலால் பன்ன கத்திறை பரித்த பார்மிசை மன்னு பல்லுயிர் வளர்ந்து மல்கிற்றே.	266
468	முடிவின் றாமுயிர் முற்றும் பற்பகல் மடிவின் றாகியே மலியும் பான்மையால் படியின் மங்கையும் பரம்பொ றாதுமால் அடியின் வீழ்ந்துதன் அயர்வு கூறினாள்.	267
469	கொண்டல் வண்ணனுங் குலச பாணியும் புண்ட ரீகமேற் பொலிந்த போதனும் அண்டர் யாவரும் அணுகி ஆலமார் கண்டன் மேவுறுங் கயிலை மேவினார்.	268
470	காவி யம்மலர் கடுத்த கந்தரத் தேவு பொற்பதஞ் சென்னி சேர்த்தியே தாவில் பங்கயச் சதுர்மு கத்தனும் பூவை வண்ணனும் போற்றல் மேயினார்.	269
471	நீல கண்டனாம் நிமலன் முன்னரே சாலும் அன்பொடுந் தாழ்ந்து போற்றலும் மாலை நோக்கிநீர் வந்த தென்னென ஏலு மாற்றினால் இதனைக் கூறுவான்.	270
472	வேறு பங்கய மிசைவரு பகவன் ஆதியா இங்குள தலைவர்கள் எவரும் இத்துணைத் தங்கள்தம் அரசியல் தவாது போற்றினர் அங்கவர் தமக்குநீ அளித்த வண்ணமே.	271
473	ஐயநீ எனக்குமுன் அளித்த காப்பினைத் துய்யநின் திருவருள் துணைய தாகவே வைகலும் புரிகுவன் வழாது மற்றதற் கெய்திய தோர்குறை இசைப்பன் கேட்டிநீ.	272
474	நின்பெருந் திருவருள் நினைகி லாமையால் தென்புலக் கோமகன் சிதைந்து போயினான் மன்பதைக் குலம்பிற வளர்ந்து மிக்கன துன்பமுற் றனள்அவை சுமக்கும் பூமகள்.	273
475	தன்புடை எவற்றையுந் தாங்கு கின்றவள் துன்புற உயிரெலாந் தோன்றித் தோன்றியே பின்பிற வாமலே பெருகி வைகுமேல் என்படும் என்படும் எனது காவலே.	274
476	இறுத்திடும் அரசினுக் கெவரு மில்லைநீ செறுத்திடல் அந்தகன் செய்த தீமையைப் பொறுத்தருள் அவன்றனைப் புரிதி ஈங்கிது மறுத்திடல் என்றடி வணங்கி வேண்டவே.	275
477	அந்தக எழுகென அமல நயகன் முந்தருள் புரிதலும் முடிந்த கூற்றுவன் வந்தனன் தொழுதனன் வணங்கித் தாள்பட உய்ந்தனன் அடியனென் றுணர்ந்து போற்றினான்.	276
478	போற்றிடு தருமனைப் புராரி நோக்கியே சாற்றிடு கின்றனன் தயங்கு கண்டிகை நீற்றொடு புனைந்தெமை நினையும் நீரர்பால் கூற்றுவன் யானெனக் குறுகு வாயலை.	277
479	நண்ணருங் கதிபெறு நமது தொண்டரை மண்ணுல கத்தவர் மனித ரேயென எண்ணலை அவர்தமை யாமென் றெண்ணுதி கண்ணுறின் அன்னவர் கழலின் வீழ்தியால்.	278
480	கண்ணிய மனமொழி காயம் ஈறதா எண்ணிய கருவிகள் இடைய தாகவே புண்ணிய மொடுபவம் புரியும் ஏனையர் விண்ணொடு நிரயமேல் மேவச் செய்திநீ.	279
481	என்றருள் புரிந்துநின் படையொ டேகென மன்றமர் அடிமிசை வணங்கி முன்னரே பொன்றிய பகட்டொடும் பொருநர் தம்மொடும் தென்றிசை புகுந்துதன் செயலின் மேவினான்.	280
482	சித்தசற் புரிதரு செங்கண் மான்முதல் மொய்த்திடு கடவுளர் முனிவர் மும்முறை நித்தனை வணங்கினர் கயிலை நீங்கினர் தத்தம துறையுளில் சார்தல் மேயினார்.	281
483	கொன்னவில் அடுபடைக் கூற்றன் பண்டுபோல் இன்னமும் விளைகுவ தென்கொ லோவெனா மன்னருள் பெற்றமார்க் கண்டன் மாக்கதை பன்னினர் முன்னமும் படர்தற் கஞ்சுமால்.	282
484	ஆதலிற் குச்சகன் அருந்த வத்திலோர் மாதுயிர் அளித்தனன் மால்க ளிற்றினைக் காதுகை நீக்கியொன் கடவு ளாக்கியே மேதகு விண்ணிடை மேவச் செய்தனன்.	283
485	உதவிய மிருககண் டூயன் மால்அயன் முதலவர் புகழ்தரு முதன்மை பெற்றனன் விதிமுறை அவனருள் மிருகண் டொப்பிலோர் புதல்வனைப் பெற்றனன் புரிந்த நோன்மையால்.	284
486	அப்பெருந் திருமகன் ஆற்றும் நோன்பினால் தப்பரும் விதியினைத் தணந்து கூற்றுவன் துப்பினை அகற்றியே தொலைவு கண்டுபின் எப்பொழு தத்தினும் இறப்பின் றாயினான்.	285

ஆகத் திருவிருத்தம் - 486
-------------

6. மாயையுபதேசப் படலம் (487 - 510)

487	அன்னது சரதமே அறிதிர் ஆதலால் இன்னமும் மொழிகுவன் இயற்று நோன்பென முன்னுறு காசிப முனிவன் செப்பலும் நன்னய மாயவள் நகைத்துக் கூறுவாள்.	1
488	மறைதெரி முனிவநீ வாய்மை யாகிய உறுதியை மொழிந்தனை உயர்ந்த வீடுறும் அறிவுடை முனிவரர்க் கன்றி நாமருள் சிறுவருக் கித்திறஞ் செப்ப லாகுமோ.	2
489	நன்பெருஞ் செல்வமும் நவையில் கொற்றமும் இன்பமும் அழிவிலா திருக்கும் ஆயுளும் மன்பெருஞ் சீர்த்தியும் மறுவில் வாழ்க்கையும் அன்புடை யினையவர் அடைதல் வேண்டுமால்.	3
490	காதலால் அவையெலாங் கடிதிற் பெற்றிட மாதவ முனிவர வகுத்தி யென்றலும் ஈதுகொ லோவுன தெண்ணம் நீயவர்க் காதகும் இயல்பினை அறைதி யென்னவே.	4
491	மாயவள் தன்சிறார் வதனம் நோக்கியே தூயவிம் முனிவரன் சொற்ற துண்மையே ஆயினும் உங்களுக் காவ தன்றவை நீயிர்கள் கேண்மென நெறியிற் கூறுவாள்.	5
492	மாற்படு புந்தியின் மறுவில் சேதனம் பாற்படும் உயிர்க்கெலாம் பவத்தின் மாண்பயன் நூற்படு கல்வியின் நுவல்வ ளத்தினின் மேற்படு கின்றதில் விழுமி தில்லையே.	6
493	திருமைகொள் வளனொடு தீதில் கல்வியாம் இருமையின் ஒன்றினை எய்தி டாதெனின் அருமைகொள் அவ்வுயிர் அதனின் ஆற்றவும் பெருமைய துடையது பேயின் தோற்றமே.	7
494	பிறந்தநல் லுயிர்க்கெலாம் பெருமை நல்கிய இறந்ததோர் பொருண்மைய திரண்டின் வன்மையும் அறிந்தவர் தெரிவரேல் அரிய கல்வியில் சிறந்தது திருவெனச் செப்ப லாகுமால்.	8
495	சொற்றரு கலையெலாந் தொடர்ந்து பற்பகல் கற்றவ ராயினுங் கழிநி ரப்பினால் அற்றவ ராவரே ஆக்க வேண்டிய பற்றலர் தம்மையும் பணிந்த நிற்பரால்.	9
496	அளப்பருங் கல்வியும் ஆக்கம் யாவையுங் கொளப்படு தன்மையிற் குறைவு றாதவை வளர்த்தலின் மேதக வனப்புச் செய்தலிற் கிளத்திடின் மேலது கேடில் செல்வமே.	10
497	நூலுறு கல்வியை நுனித்து நாடியே வாலறி வெய்திய வரத்தி னோர்களும் மேலுறு திருவொடு மேவு றாரெனின் ஞாலமங் கவர்தமை நவையுள் வைக்குமால்.	11
498	அளப்பரும் விஞ்சையே அன்றி மேன்மையும் உளப்படு தருமமும் உயர்ந்த சீர்த்தியுங் கொளப்படு கொற்றமும் பிறவுங் கூட்டலால் வளத்தினிற் சிறந்தது மற்றொன் றில்லையே.	12
499	ஆக்கமிங் கொருவரால் அணுக வேண்டுமேல் ஊக்கமுண் டாவரேல் உறுவர் அன்னது நீக்கமில் கொள்கையின் நிற்ப ரேயெனின் மேக்குறு பெருந்திரு விரைவின் மேவுமால்.	13
500	அவ்வளம் பலவகைத் தாகும் ஆங்கவை எவ்வரும் பெறுகிலர் இயல்பின் யாவையுஞ் செவ்விதியின் நீர்பெறச் சிந்தை செய்யுமின் உய்வது வேறிலை உறுதி யீதலால்.	14
501	எங்கள்பால் நென்னலின் யாமந் தோன்றலால் துங்கமா நிருதர்தங் கதியில் துன்னினீர் உங்களுக் கொன்னலர் உம்பர் யாவருந் தங்கள்தம் முயற்சியால் தலைமை பெற்றுளார்.	15
502	நீவிர்கள் அனையரின் நிவந்த கொள்கையர் ஆவிர்கள் போலுமால் ஆக்க மெய்துவான் மூவிரும் முயலுதிர் முயலும் பெற்றியை ஏவிருங் கேட்கயான் எடுத்துக் கூறுகேன்.	16
503	ஆனதோர் இத்திசை ஆலந் தீவெனத் தானறை கிற்பர்இத் தரைக்கு நேரதாய்ப் போனதோர் உத்தர பூமி யாயிடை தானவர் நோற்றிடத் தகுவ தென்பதே.	17
504	அப்புவி யதனிடை ஆற்றற் கீறிலா இப்பரி சனமொடும் ஏகி யாயிடை ஒப்பறு குண்டமும் ஒழிந்த செய்கையும் மெய்ப்பட இயற்றுதிர் வேள்வி செய்யவே.	18
505	காரிகொள் இந்தனங் கதழ விட்டுமுன் ஆரழல் மூட்டியே அழலின் பண்டமுஞ் சோரியும் ஊன்களும் பிறவுந் தூவியே வீரர்கள் புரிதிரால் வெய்ய வேள்வியே.	19
506	செங்கண்மால் அயன்முதல் தேவர் யாவரும் எங்கணா யகனென இறைஞ்ச மேதகு கங்கைவார் சடைமுடிக் கடவுட் போற்றியே பொங்குதீ வேள்வியைப் புரிதிர் பற்பகல்.	20
507	அம்மகம் புரிதிரேல் அருளின் முன்னுறீஇ மைம்மலி மிடறுடை வான நாயகன் மெய்ம்மையின் நிவிர்கள் வெ�கி யாங்கெலாம் இம்மையின் எய்துமா றினிது நல்குமால்.	21
508	மூண்டவிவ் வேள்வியை முயல மூவிரும் ஆண்டுசென் றுற்றுழி அன்ன தற்கவண் வேண்டிய பொருளெலாம் வேறு வேறதா ஈண்டுற வுதவுவன் ஏகு வீரென்றாள்.	22
509	தந்திர நெறிகளுந் தவறில் பான்மையும் மந்திர முறைகளும் மற்று முள்ளவும் இந்திர வளனுறும் இயல்பின் மூவர்க்கும் முந்திர வுதவிய முல்வி நல்கினாள்.	23
510	இன்னதோர் காலையில் ஈன்ற மாயவள் அன்னொடு தந்தையைத் தாழ்ந்து போற்றியே அன்னவர் விடுத்திட அவுணர் மேலையோன் பின்னவர் தம்மொடும் பெயர்வுற் றேகினான்.	24

ஆகத் திருவிருத்தம் - 510
-------------

7. மாயை நீங்கு படலம் (511 - 527)

511	ஏகிய காலையில் இணையில் மாயவள் மோகமொ டயலுற முனியை நோக்கியே போகுவன் யானினிப் புதல்வர்ப் பேணுவான் நீகவ லேலென நிறுவிப் போயினாள்.	1
512	போதலும் முனிவரன் புந்தி யுள்ளுறும் ஆதர வுந்திட அவள்பின் னேகியே ஏதில னாமென எனைவிட் டேகுதல் நீதிய தாகுமோ உரைத்தி நீ�னிறான்.	2
513	ஆயிழை புகலுவாள் அழுங்கல் மாதவ பேயினர் பொருட்டுனைச் சேர்ந்த தன்றியீண் டேயது நின்னுடன் இருக்க அன்றியான் மாயவன் அறிகென மறைந்து போயினாள்.	3
514	அருவினள் சேறலும் அற்புதத்தவன் வருபொருள் யாவையும் மறைந்து போயின வெருவரு முறைபுரி வேந்தை விட்டகல் திருவொடு பெயர்வதோர் செல்வம் போலவே.	4
515	மாணலன் எய்திய மாயை தன்ருக் காணலன் ஆகிய கமலத் தோன்மகன் பூணலன் தௌ�வினைப் பொருமி ஏங்கியே ஆணலன் அழிவுற அழுங்கி மாழ்குவான்.	5
516	வாவியுந் தடங்களும் வரையும் ஏனவுந் தேவருங் காமுறச் செறிந்த அற்புதம் யாவையுங் காண்கிலான் இரங்கி நின்றனன் ஆவியில் குரம்பையன் ஆகு மென்னவே.	6
517	மைந்தன துறுதுயர் மலரின் மேவிய தந்தைதன் உணர்வினால் தகவின் நாடியே அந்தர நெறியில்வந் தங்கண் மேவலும் எந்தைவந் தனன்கொலென் றெழுந்து தாழவே.	7
518	ஆசிகள் செய்துநின் னரிய நோன்பொரீஇக் காசிப மெலிவது கழறு கென்றலும் பேசினன் நிகழ்ந்தன பிரமன் கேட்டுளங் கூசினன் அவன்மனங் கொள்ளத் தேற்றுவான்.	8
519	வேதமுங் கலைகளும் உணர்ந்து மேலதா மூதறி �யிதிய முனிவ நீயொரு மாதுதன் பொருட்டினால் மையல் எய்தியே பேதுறு கிற்றியோ பேதை மாந்தர்போல்.	9
520	கண்டதோர் நறவமே கம மேயென எண்டரு தீப்பொரள் இருமைத் தென்பரால் உண்டுழி அரிக்குமொன் றுணர்வை யுள்ளமேற் கொண்டழி உயிரையுங் கொல்லு மொன்றரோ.	10
521	உள்ளினுஞ் சுட்டிடும் உணருங் கேள்வியிற் கொள்ளினுஞ் சுட்டிடுங் குறுகி மற்றதைத் தள்ளினுஞ் சுட்டிடுந் தன்மை ஈதினால் கள்ளினுங் கொடியது காமத் தீயதே.	11
522	ஈட்டுறு பிறவியும் வினைகள் யாவையுங் காட்டிய தினையதோர் காம மாதலின் வாட்டமில் புந்தியான் மற்றந் நோயினை வீட்டினர் அல்லரோ வீடு சேர்ந்துளார்.	12
523	நெஞ்சினும் நினைப்பரோ நினைந்து ளார்தமை எஞ்சிய துயரிடை ஈண்டை உய்த்துமேல் விஞ்சிய பவக்கடல் வீழ்த்தும் ஆதலால் நஞ்சினுந் தீயது நலமில் காமமே.	13
524	ஆதலிற் காமமுற் றழுங்கல் நீபுணர் மாதரும் வஞ்சக மாயை யாகுமால் தீதிவண் இழைத்தனை தீரத் தொன்மைபோல் நீதவம் புரிகென நிறுவி ஏகினான்.	14
525	மாறகல் நான்முகன் வாய்மை தேர்தலுந் தேறினன் மையல்நோய் தீர்ந்து காசிபன் ஏறமர் கடவுளை இதயத் துன்னியே வீறொடு நோற்றனன் வினையின் நீங்குவான்.	15
526	ஆண்டவண் அகன்றிடும் அணங்கு தன்சிறார் மூண்டிடு தீமகம் முயலு மெல்லையில் வேண்டிய துதவுவான் விமலற் போற்றியே பூண்டனள் பெருந்தவம் புகரின் ஏவலால்.	16
527	காசிபன் மாயையைக் கலந்த வண்ணமும் ஆசுறும் அவுணர்கள் வந்த வண்ணமும் பேசினம் அங்கவர் பெற்ற பேற்றினை ஈசன தருளினால் இனியி யம்புவாம்.	17

ஆகத் திருவிருத்தம் - 527
-------------

8. அசுரர் யாகப் படலம் (528 -643)

528	அன்னைதன் ஏவலால் அழல்ம கஞ்செய ளுன்னின னாகியே ஒல்லை ஏகிய முன்னவன் இளைஞர்தம்முகத்தை நோக்கியே இன்னது கேண்மென இசைத்தல் மேயினான்.	1
529	அடல்கெழு பெருமகம் அதனை ஆற்றவே வடதிசை செல்வுழி மல்கு தானையின் கடையொடு நெற்றியில் காவ லாகியே படருதி ராலெனச் சூரன் பன்னினான்.	2
530	இனிதென அடிதொழு திளவல் தாரகன் அனிகம தீற்றினில் அடைவல் என்றனன் முனிதரு கோளரி முகத்து மொய்ம்பினான் தனியகல் நெற்றியிற் சார்வல் என்றனன்.	3
531	பின்னர் இருவரும் பேசி இத்திறம் முன்னவன் விடைகொடு முறையிற் போயினார் அன்னவர் பணியினால் ஆர்ப்புற் றேயெழீஇச் சென்னெறி படர்ந்தன சேனை வௌ�ளமே.	4
532	வேறு தானவர் அனிக வௌ�ளந் தரைமிசைப் பெயர்த லோடும் மானில மடந்தை ஆற்றாள் வருந்தினள் பணிக ளோடு கோனுமங் கயரா நின்றான் குலவரை கரிகள் மேரு ஆனவுஞ் சலித்த ஆதிக மடமும் அழுங்கிற் றன்றே.	5
533	மண்டுறு பூமி ஈட்டம் மலரயன் உலகந் தாவி விண்டல மீது போதல் மேதினி அசுர வௌ�ளம் எண்டரு நிலைமைத் தன்றால் யான்பொறுக் கல்லேன் என்னாக் கொண்டல்வண் ணத்த னோடு கூறுவான் சேறல் போலும்.	6
534	காழுறும் அவுணர் தானைக் கனைகழல் துழனி முன்னர் ஆழியங் கடலும் நேரா ஆர்த்திடுங் கொல்லோ என்னா ஊழுறு சினங்கொண் டென்ன உலப்பிலா அவுணர் தாளில் பூழிய தெழுந்து சென்று புணரிவாய் பொத்திற் றன்றே.	7
535	மரந்துகள் பட்ட மேரு வரயெனச் சிறந்த மெய்ப்பூ தரந்துகள் பட்ட யாதுந் தனதெனத் தாங்கு சேடன் உரந்துகள் பட்ட நேரும் உயிர்துகள் பட்ட தொன்னாட் புரந்துகள் பட்ட தேபோல் புவிதுகள் பட்ட தன்றே.	8
536	ஆடலின் அவுண வௌ�ளத் தரவமும் அனையர் செல்ல நீடிய பூழி தானும் நெறிப்பட வருத லோடும் நாடிய அமரர் அஞ்சி நடுக்குறா நமது வேதா வீடினன் கொல்லோ நீத்தம் விண்ணுறும் போலும் என்றார்.	9
537	மாசகல் திருவின் மிக்க மாயவள் முன்னந் தந்த தேசுறும் அவுண வௌ�ளந் திசையெலாம் அயுதம் என்னும் யோசனை யெல்லை யாக உம்பரி னிடத்து மற்றைக் காசினி யிடத்து மாகிக் கலந்துடன் தழுவிச் சென்ற.	10
538	அஞ்சினன் அமரர் வேந்தன் அயர்ந்தனன் அங்கிப் புத்தேள் எஞ்சினன் வன்மை கூற்றன் இனைந்தனன் நிருதி எய்த்தான் தஞ்சமில் வருணன் வாயுத் தளர்ந்தனன் தனதன் சோர்ந்தான் நெஞ்சழிந் தனன்ஈ சானன் நிருதர்பேர் அரவஞ் சூழ.	11
539	வள்ளுறு மெயிற்றுச் செங்கண் வலிகெழும் அவுணர் தானை வௌ�ளம தேகப் பூழி விரிந்தெழீஇ யாண்டும் போகிப் பொள்ளென மெய்யே தீண்டிப் புறத்தெழில் அழித்த வானோர் உள்ளுணர் வழித்த தன்றே அனையர்கள் ஆர்க்கும் ஓதை.	12
540	பேருமிவ் வவுணர் தானைப் பெருக்கின தணியின் முன்னர் ஆரழல் வெருவு சீற்றத் தரிமுகன் செல்லக் கூழை தாரக விறலோன் செல்லத் தலையளி புரிந்து நாப்பட் சூரனென் றுரைக்கும் வெய்யோன் துண்ணென ஏகி னானால்.	13
541	வேறு ஆன பொழுதத் தவர்க்கா ணியநினைந்து தானவர்கள் போற்றுந் தனிக்குரவன் தண்டரள மானமிசை யூர்ந்து வந்தணுகி வல்லவுணர் சேனையெனச் செல்லுந் திரைக்கடலைக் கண்ணுற்றான்.	14
542	கண்ணின்ற வீரர் கடுப்பும் பெருமிடலும் உண்ணின்ற காழ்ப்பும் உரனுங் கொடுந்திறலும் எண்ணங்கொள் வேர்வும் இகலுந் தெரிவுற்றுத் துண்ணென்ன நெஞ்சம் புகரும் துளக்குற்றான்.	15
543	கண்டேன் இவர்தங் கடுந்திறலின் ஆட்சிதனைப் பண்டே அவுணர் அளப்பிலரைப் பார்த்துணர்வேன் தண்டே னிதழியான் தன்னருளின் வண்ணமோ உண்டே இவருக் கொருவர்நிகர் உற்றாரே.	16
544	வானோர் இறையுடனும் மாலுடனும் மற்றுள்ள ஏனோ ருடனும் இகலாடி வென்றிடுகை தானோர் பொருளோ தமையெதிர்ந்த மாற்றலர்தம் ஊனோ டுயிரை யொருங்குண்ணுந் தீயவர்க்கே.	17
545	இன்னோர் தம் வன்மைக் கிறுதி யிலவேனும் முன்னேர் தமைப்போல் முயலுந் தவவலியும் பின்னோர் வரமும் பெரும்படையுங் கொண்டிலரால் அன்னோ இவர்க்குங் குறையுண்மை ஆகியதே.	18
546	தண்டத் திறையைக் கடந்த தனியாற்றல் கொண்டுற் றவற்கே குறைகண் டிலம்ஏனை அண்டத் தவர்க்கும் அனைவர்க்கும் ஒவ்வொர்குறை உண்டத் தகைமை எவரும் உணர்குவரால்.	19
547	ஆதலின்இன் னோர்பால் அடைவுற் றிடும்வறுமை போதுசில நோன்பு புரியின் அகன்றிடுமால் ஈதுநிலைத் தன்றே இழிந்தோர் உயர்ந்திடுவர் காதி புதல்வன் இதற்குக் கரியன்றோ.	20
548	என்னப் பலவும் இசைத்துநின்று தானவர்கள் மன்னர்க்கு மன்னாக வாழ்வெய்து சூரபன்மன் முன்னுற் றிடவும் முகமன் மொழிந்திடவும் உன்னுற் றனனால் உணர்வுசேர் காப்பியனே.	21
549	தீயின் திறமுருக்குஞ் சீற்றத் தவுணன்எதிர் போயங் குறவும் புகன்றிடவுந் தானரிதால் ஏயுந் தகுவருடன் என்னுழையிற் சார்வதற்கோர் மாயங்கொள் விஞ்சை புரிவேன் எனமதித்தான்.	22
550	மண்ணில் உயிரை வசிகரிக்கும் மந்திரமொன் றெண்ணி விதிமுறையே நோக்கி யெதிர்சென்று நண்ணிய வெஞ்சேலை நரலைநடு வட்புக்கான் அண்ணல் அவுணற் கணித்தாய் அடைகுற்றான்.	23
551	கள்ள மிகுமவுணர் சிந்தையெனுங் காழிரும்பா யுள்ள உருகி உரைகெழுமா யத்தீயின் எள்ள வருங்கறையும் ஏகிநயந் திட்டனவால் வௌ�ளி மிகப்புணர்க்கின் அலையுரு நின்றிடுமோ.	24
552	சூழிக் கடலின் துவன்றும்அவு ணப்படைஞர் காழற்ற புந்தியொடு கைதொழலும் கேசரிக்கும் பூழைக் கரன்றனக்கும் முன்னைப் புரவலன்முன் கேழுற்ற வாசி குரவன் கிளத்திடுவான்.	25
553	வாலாதி மான்தேர் மகபதிக்கும் ஏனையர்க்கும் மேலாதி தானவர்கள் வெய்யதுயர் நோயகற்ற ஏலாதி யேகடுகம் என்றுரைக்கும இன்மருந்து போலாதி யென்ன அவுணன் புகன்றிடுவான்.	26
554	காரையூர் கின்ற கடவுளர்கோன் வைகலுறும் ஊரையோ மேலை உலகுதனில் உள்ளாயோ பாரையோ கட்செவிகள் பாதலத்தை யோஎந்தாய் யாரைநீ தேற்றேன் இவணுற்ற வாறென்னோ.	27
555	உன்பால்என் நெஞ்சம் உருகும் அ�தன்றி என்பா னதும்உருகா நிற்கும் எனையறியா தன்பாகி நின்ற தருந்தவத்தை ஆற்றவனம் தன்பால் அணுகுதற்குத் தாளுமெழு கின்றிலவே.	28
556	நன்னேயம் பூண்டு நடந்தாய் உயிரெல்லாம் அன்னே யெனவந் தளிக்குந் தகையாயோ இன்னே யுனையெதிர்ந்தேன் யாக்கை மிகவருந்தி முன்னே தமியேன் புரிந்ததவம் மொய்ம்பன்றோ.	29
557	வேறு என்றலுங் கவிஞன் கேளா இருவிசும் பாற்றிற் செல்வேன் உன்றனி மரபிற் கெல்லாம் ஒருபெருங் குரவ னானேன் நன்றிகொள் புகரோன் என்னும் நாமமுற் றுடையோன் நின்பாற் சென்றனன் உறுதி யொன்று தௌ�த்திடல் வேண்டி யென்றான்.	30
558	அவுணர்கள் முதலா யுள்ளோன் ஆங்கது வினவி யாற்ற உவகைய னாகி எந்தாய் உய்ந்தனன் இவண்யான் என்னாக் கவிஞனை அணுகி நின்று கைதொழூஉப் பரவ லோடுஞ் சிவனருள் நெறியால் அன்னோன் இத்திறஞ் செப்ப லுற்றான்.	31
559	நூறொடர் கேள்வி சான்றோய் நோற்றுநீ இருக்கு மெல்லை உறுசெய் கிற்பர் ஒன்னார் உனையவை குறுகா வண்ணங் கூறுதுந் திறனொன் றென்னாக் கூற்றுவற் கடந்த மேலோன் மாறின்மந் திரம தொன்று மரபுளி வழாமல் ஈந்தான்.	32
560	மொய்கெழு கூற்றை வென்ற முதல்வன்மந் திரத்தை நல்கி வைகலும் இதனை யுன்னி மனத்தொடு புலனொன் றாக்கிப் பொய்கொலை களவு காமம் புன்மைகள் உறாமே போற்றிச் செய்குதி தவத்தை யென்னாச் செவியறி வுறுத்தல் செய்தான்.	33
561	அப்பரி சனைத்துந் தேரா அவனடி வணங்கி எந்தாய் இப்பணி புரிவன் என்ன எல்லைதீர் ஆசி கூறி மெய்ப்புகர் மீண்டு சென்றான் மேதகும் அவுணர் சூழ ஒப்பரு மாயை செம்மல் வடபுலத் தொல்லை போனான்.	34
562	வழிமுறை பயக்க நோற்கும் வடபுலந் தன்னி லேகிப் பழுமர வனத்தில் ஆகோர் பாங்கரில் குறுகிச் சூரன் அழல்கெழு மகத்தை யாற்ற அயுதயோ சனையுள் வைத்துச் செழுமதி லதுசூழ் பான்மை செய்திடச் சிந்தை செய்தான்.	35
563	அடல்கெழு தானை யாகும் அவுணர்தங் குழுவைக் கூவிப் படிதனில் அடுக்கல் யாவும் பறித்தனர் கொணர வித்து வடவரை நிவப்பிற் சூழ வாரியாப் புரிவித் தாங்கே நடுநெடு வாயில் போக்கி ஞாயிலும் இயற்று வித்தான்.	36
564	நூற்படு செவ்வி நாடி நொய்தென அங்கட் செய்த மாற்பெரு மதிலைச் சூழ வரம்பறு தானை தன்னை ஏற்புடை அரண மாக இயற்றுவித் தியாருஞ் செல்ல நாற்பெருந் திசையி னூடு நலனுற வாய்தல் செய்தான்.	37
565	பூமியும் வானும் ஒன்றப் பொருப்பினாற் புரியப் பட்டு நாமியம் புரிதா நின்ற நாமநீள் காப்பும் அப்பால் ஏமுறும் அவுண வௌ�ளத் தெடுத்திடும் எயிலுஞ் சேர்ந்து நேமியங் கிரியுஞ் சூழ்ந்த நிசியுநேர்ந் திருந்த வன்றே.	38
566	ஞாயிலின் வேலி மான நகங்களால் அடுக்கல் செய்த பாயிரு நொச்சி தன்னிற் படைகுலாம் புரிசை தன்னில் வாயில்க டோறும் போற்ற மந்திர முறையாற் கூவி நேயமொ டடுபோர் மாதை நிறுவினன் நிகரி லாதான்.	39
567	ஆளரி முகத்தன் முன்னோன் அடுக்கலாற் படையாற் செய்த நீளிகல் வாரி முன்னர் நெறிகொள்மந் திரத்தாற் கூவிக் கூளிகள் தொகையும் மோட்டுக் குணங்கரின் தொகையுஞ் சீற்றக் காளிகள் தொகையுஞ் சூழ்போய்க் காப்புற நிறுவி விட்டான்.	40
568	கயிரவ மனைய செங்கட் காளிகள் முதலோர் தம்மைச் செயிரற நிறுவிப் பின்னர்ச் சீர்கொள்மந் திரத்தாற் பன்னி அயிரற நெடிது போற்றி அவுணர்கோன் அங்கண் வந்த வயிரவ கணத்தை வேள்வி காத்திட வணங்கி வைத்தான்.	41
569	வேறு தள்ளரி தாகிய காப்பிவை செய்திடு தனிவீரன் உள்ளுற ஆயிர வாயிர யோசனை யுறுநீளங் கொள்வதொ ராழமு மாயிட வோரோம குண்டந்தான் நள்ளிடை யேபுரி வித்தனன் மாமகம் நலமாக.	42
570	ஆதித னக்கனல் வேள்வி இயற்றிட அடுசூரன் வேதித னைப்புரி வித்திடு காலையில் வியன்ஞாலம் பாதகர் எம்மை வருத்தினர் என்று பதைப்புற்றுப் பேதுற வெய்தி இரங்கி ஒடுங்கினள் பெயர்வில்லாள்.	43
571	ஆழம தாயிரம் யோசனை யாவவண் அகழசெய்கை ஊழுற நாடிய சேடனும் ஆயிடை உறைவோருங் கீழுறு வார்இவண் எய்துவர் தானவர் கிளையென்னாத் தாழுற வேகினர் முன்னுறு தொன்னிலை தனைநீங்கி.	44
572	ஆழ்ந்திட அம்மக வேதியி யற்றலும் அதுபோழ்தில் தாழ்ந்திடு நீத்தமெ ழுந்திட நாடிய தனிவேந்தன் சூழந்தனர் நுங்களை உண்குவர் மீதெழல் துணிபன்றே போழ்ந்தனை பாதல மேகென அவ்வழி போகிற்றால்.	45
573	போதலும் அப்புனல் அவ்வழி கீழிடை போகின்ற பாதலம் ஈறெனும் ஏழ்நிலை யோரது பாராநின் றீதிவண் வந்துள தென்னென அற்புத வியல்எய்தாப் பேதுறு கின்றனர் தீங்கிது வென்று பிடித்தாராய்.	46
574	சீறரி மாமுகன் முன்னவ னாகிய திறன்மேலோன் மாறகல் குண்டம திவ்வகை நாப்பண் வகுப்பித்தே நூறுடன் எட்டது சூழ்தர ஆக்குபு நுவல்வேதி வேறுமொ ராயிர வெட்டவை சுற்ற விதிப்பித்தான்.	47
575	மூவகை வேதியும் ஆனபின் வேள்வியை இயல்வானய் ஆவதொர் பல்பொருள் வேண்டி நினைந்தனன் அருள்யாயைப் பாவனை பண்ணலும் அங்கது கண்டனள் பரிவெய்தித் தேவர்கள் தேவன தின்னரு ளால்இவை சேர்விப்பாள்.	48
576	சீயம் வயப்புலி யாளியொ டெண்கு திறற்கைம்மாப் பாய்பரி செச்சைகள் ஆதிய வாகிய பன்மாவின் தூய புழுக்கலின் ஊனவி நேமி தொகுப்பித்தாள் ஆய வுடற்குரு திக்கடல் தன்னையும் அமர்வித்தாள்.	49
577	பழிதரும் எண்ணெயெ னுங்கடல் ஓரிடை பயில்வித்தாள் இழுதெனும் வாரிதி தானுமொர் சாரில் இருப்பித்தாள் தொழுதகு பால்தயிர் நேமியும் ஓரிடை தொகுவித்தாள் வழிதரு மட்டெனும் வேலையும் ஓரிடை வருவித்தாள்.	50
578	ஐயவி காருறு தீங்கறி யேமுதல் அழல்காலும் வெய்யன பல்வளன் யாவையும் ஓர்புடை மிகுவித்தாள் நெய்யுறு முண்டியின் மால்வரை யோர்புடை நிறைவித்தாள் மையறு தொல்பசு யாவையும் ஓர்புடை வருவித்தாள்.	51
579	அரும்பெறல் நாயக மாகிய வேதியின் அகல்நாப்பண் வரும்பரி சால்நிறு வுற்றிட மேலுயர் வடிவாகிப் பெரும்புவி உண்டுமிழ் கண்ண பிரான்துயில் பெற்றித்தாய் உரம்பெறு வச்சிர கம்பம தொன்றினை உய்த்திட்டாள்.	52
580	தெரிதரு செந்நெலின் வால்அரி யோர்புடை செறிவித்தாள் அரிசனம் நீவிய தண்டுல மோர்புடை அமைவித்தாள் மருமலர் மான்மத மாதிய ஓர்புடை வருவித்தாள் சுருவையும் நீடுத ருப்பையும் ஓர்புடை தொகுவித்தாள்.	53
581	ஆலமு யிர்க்கும் வரம்பில தாருவின் அணிகொம்பர் வாலிதின் மெய்ச்சமி தைக்குல மாமென வரையேபோல் சாலமி குத்தனள் ஓர்புடை வேள்வி தனக்கென்றோர் பாலின்நி ரைத்தனள் கொள்கல மாகிய படியெல்லாம்.	54
582	பொன்னின் அகந்தொறும் வௌ�ளி முளைத்திடு பொருளேபோல் செந்நெலின் உற்றிடு தீம்பொறி யோர்புடை செறிவித்தே துன்னிய வெண்முதி ரைக்குல மோர்புடை தூர்த்திட்டாள் பின்னரும் வேண்டுவ யாவையும் நல்கினள் பெருமாயை.	55
583	மூவகை யாயிர யோசனை எல்லையின் முருண்வேள்விக் காவன நல்கினள் போதலும் யாய்செய லதுநோக்கி ஓவிது யாரின் முடிந்திடும் வேண்டுவ உய்த்தாளே ஏவரு மெண்ணஇவ் வேள்வியி யற்றுவன் இனியென்றான்.	56
584	ஊன்புகு பல்வகை ஆவியும் ஈண்டிய வுலகெல்லாந் தான்புகு தன்விறல் காட்டிய நாட்டிய தாணுப்போல் மேன்புகு சூரன் நடுத்திகழ் வேதியின் மிகுநாப்பண் வான்புகு வச்சிர கம்பம் நிறீஇயினன் வலிதன்னால்.	57
585	வச்சிர கம்பம் நிறீஇயின பின்னர் மகம்போற்றும் நொச்சியின் நாற்றிசை வாயில் தொறுந்தொறும் நொய்திற்போய் அச்சுறு வீர மடந்தையை உன்னி அருச்சித்துச் செச்சைக ளாதிய ஊன்பலி நல்குபு செல்கின்றான்.	58
586	வேறு செல்லுஞ் சூரன் நொச்சியின் நாப்பட் செறிகின்ற கல்லென் வெஞ்சொற் பூதர் தொகைக்குங் கணமென்றே சொல்லும் பேயின் பல்குழு வுக்குஞ் சோர்வின்றி ஒல்லும் பான்மை ஊன்பலி யாவையும் உதவுற்றான்.	59
587	சீற்றத் துப்பிற் காளிக ளுக்குந் தென்பாலின் கூற்றைக் காயும் வயிரவர் தங்கள் குழுவுக்கும் ஏற்றத் தோடும் அர்ச்சனை செய்தே யினிதாகப் போற்றிப் போற்றி ஊன்பலி வேண்டுந புரிகுற்றான்.	60
588	குழாம் எட்டே யாயிர வேதி தொறுநாப்பட் காழார் நஞ்சின் இந்தனம் இட்டுக் கனல்மூட்டித் தாழா மேதன் தம்பிய ரோடுந் தகுசூரன் ஊழால் நாடுற் றூனவி வர்க்க முறநேர்ந்தான்.	61
589	நேருந் தோறும் எந்தைதன் நாம நெறிசெப்பிச் சேரும் அன்பா லன்ன தவன்பாற் செலவுய்த்துச் சூரன் பின்னர் இம்மகம் ஆற்றுந் தொழில்வல்லோன் ஆரென் றுன்னித் தாரக னைப்பார்த் றைகின்றான்.	62
590	ஏற்றஞ் சேரிவ் வேதிகள் தோறும் இறைதாழா தூற்றங் கொண்டே ஏகினை வேள்வி யுலவாமல் ஆற்றுந் தன்மை வல்லவன் நீயே அதுவல்லே போற்றிங் கென்னாக் கூறி நிறுததிப் போகுற்றான்.	63
591	அப்பா லேகி நூறுடன் எட்டாம் அகல்வேதி துப்பா லெய்தி முன்னவை யேபோல் தொடர்வேள்வி தப்பா தாற்றிச் சீய முகத்தோன் றனைநோக்கி இப்பா லுற்றிம் மாமகம் ஆற்றாய் இனிதென்றான்.	64
592	வேறு தெரிய இன்னணஞ் செப்பி அவுணர்கோன் அரியின் மாமுகத் தானை அவண்நிறீஇப் பெரிது நள்ளுறு பெற்றியிற் செய்ததன் உரிய வேதியின் ஒல்லையின் மேவினான்.	65
593	வேதி யெய்தி விதியுளி அர்ச்சனை யாது மோர்குறை இன்றியி யற்றியே மாதொர் பங்குடை வள்ளலை உன்னியோர் ஏதில் வேள்வி இயற்றுதல் மேவினான்.	66
594	நஞ்சு பில்கு நவையுடைத் தாருவின் விஞ்சு சாகை வியன்துணி யாவையும் புஞ்ச மோடு பொருக்கென வேதியில் துஞ்சி டும்வகை சூரனுந் தூவினான்.	67
595	ஆல மாகி அமர்தரு வின்ஞெலி கோலின் ஆக்கிய கொந்தழ லிட்டுமுன் ஏல மூட்டி இழுதெனு மாமழை சீல மந்திரத் தோடு சிதறினான்.	68
596	அன்ன தற்பினர் அம்பொற் குழசிகள் துன்னு கின்ற துணிபடும் ஊன்தொகை வன்னி யின்கண் மரபின்நின் றுய்த்தனன் செந்நி றக்குரு திக்கடல் சிந்தியே.	69
597	செய்ய தோர்மகச் செந்தழல் மீமிசைத் துய்ய ஓதனஞ் சொன்முறை தூர்த்தனன் நெய்யும் எண்ணெயும் நீடிய சோரியும் வெய்ய பாலுந் ததியும் விடுத்துமேல்.	70
598	மேன சாலியின் வெண்பொரி யின்குவை ஆன நல்கி அழிதரும் ஈற்றினில் வானு லாய மறிகட லாமெனத் தேனும் ஆலியுந் தீமிசைச் சிந்தியே.	71
599	தோரை ஐவனஞ் சூழ்தடத் துற்றநீ வாரம் ஏனல் இறுங்கொடு மற்றவும் மூரி யௌ�ளு மதிரையின் வர்க்கமுஞ் சேர வுய்த்தனன் நெய்க்கடல் சிந்தினான்.	72
600	கொடிய ஐயவி கூர்கறி யாதியாப் படியில் வெய்ய பலபொருள் யாவையும் நெடிதும் ஓச்சினன் நேயம தாகிய கடலை வன்னி கவிழ்த்தன னென்பவே.	73
601	இன்ன பல்வகை யாவும் இயல்பினாற் பொன்னு லாஞ்சடைப் புண்ணியன் றன்னையே முன்னி வேள்வி முயன்றனன் ஞாலமேல் துன்னு சீர்த்தியன் சூரபன் மாவென்பான்.	74
602	வேறு சூர னாமவன் அவ்வழிப் பெருவளஞ் சுட்டி வீர வேள்வியை வேட்டலுஞ் செந்தழல் விரைவின் ஆரும் அச்சுற வெழுந்துமீச் சென்றன அடுதீப் பாரை நுங்கிவா னுலகெலாம் உணவெழும் பரிசின்.	75
603	வானம் புக்கது மாதிரம் புக்கது மலரோன் தானம் புக்கதெவ் வுலகமும் புக்கது தரைக்கீழ் ஏனம் புக்குமுன் நாடருங் கழலினாற் கியற்றுங் கானம் புக்கதோர் வேள்வியின் எழுங்கொழுங் கனலே.	76
604	பானு வின்பதஞ் சுட்டது பனிமதி பதமும் மீனெ னும்படி நின்றவர் பதங்களும் மேலோர் போன மேக்குயர் பதங்களுஞ் சுட்டது புலவோர் கோனு றும்பதஞ் சுட்டது வேள்வியிற் கொடுந்தீ.	77
605	செற்று வாவசன் பதந்தனைச் சுட்டபின் சேண்போய் மற்றை மேவர் பதமெலாஞ் சுட்டது மருங்கில் சுற்று பாலர்தம் புரங்களுஞ் சுட்டது சூரன் அற்ற மில்வகை ஆற்றிய வேள்வியுள் அனலே.	78
606	காலம் எண்ணில தவம்புரி காசிப முனிவன் பாலன் ஈண்டையில் வலியினோர் மகமது பயில ஏல நீடுதீ யுலகெலாம் முருக்கிய தென்னில் மேல வன்செயும் பரிசெலாம் யாவரே விதிப்பார்.	79
607	கார்ம றைத்தன கதிர்மதி மறைத்தன கரியோன் ஊர்ம றைத்தன அயன்பதம் மறைத்தன உலவா நீர்ம றைத்தன நெருப்பையும் மறைத்தன நீடும் பார் மறைத்தன இடையிடை யெழும்புகைப் படலை.	80
608	சொற்ற வேதிஇவ் வியற்கையால் எரிந்தது சூரன் பிற்றை யோர்கள் தம் எட்டுநூ றாயிரபேதம் உற்ற வேதிகள் யாவையும் எரிந்தன ஒருங்கே முற்றும் வன்னிகள் இறுதிநாள் உலகின்மொய்த் தெனவே.	81
609	வேள்வி இத்திறஞ் சூர்புரி தன்மையை விரைவில் கேள்வி யாலுணர் இந்திரன் அச்செயற் கேடு சூழ நாடினன் முடிப்பருந் தன்மையில் துளங்கி ஆழ்வ தோர்துயர்க் கடலிடை அழுந்தினன் அயர்ந்தே.	82
610	சூன்மு கக்கொண்டல் மேனியும் முனிவரர் தொகையும் நான்மு கத்தனுஞ் சூரபன் மன்செயல் நாடிப் பான்மை மற்றிது யாவரே புரிவர்இப் பதகன் மேன்மை பெற்றிட முயன்றனன் கொல்லென வெருண்டார்.	83
611	இந்த வண்ணத்தின் ஒருபதி னாயிரம் யாண்டு முந்து சூர்தன திளைஞரோ டருமகம் முயல அந்தி வார்சடைக் கண்ணுதல் நின்மலன் அவன்பால் வந்தி லானது தேர்ந்தனன் நிருதர்கோன் மாதோ.	84
612	கண்ணு தற்பரன் அருள்செயாத் தன்மையை கருத்தில் எண்ணி இச்செயற் குறுவனோ சிவனென இசையாப் பண்ணு மத்தொழி பின்னவர் தங்கள்பாற் பணித்து விண்ண கத்தின்மீச் சென்றனன் கடவுளர் வெருவ.	85
613	வான கத்திடை நிற்புறு சூரபன் மாவாந் தான வர்க்கிறை வாள்கொடே ஈர்ந்துதன் மெய்யின் ஊன னைத்தையும் அங்கிமேல் அவியென ஓச்சிச் சோனை யொத்ததன் குருதியை இழுதெனச் சொரிந்தான்.	86
614	சோரி நெய்யவா ஊன்களே அவியவாச் சூரன் வீர மாமகம் புரிவுழித் தனதுமெய்ம் மிசையூன் ஈர ஈரவே முன்னையின் வளர்தலும் இதுகண் டாரும் அச்சுறத் தெழித்தனன் விம்மித மானான்.	87
615	சிந்தை யிற்பெரு மகிழ்ச்சிய னாகியிச் செய்கை எந்தை யற்புறு நிலையதோ வெனமனத் தெண்ணா மந்த ரப்புய நிருதர்கோன் பின்னும்அம் மரபால் அந்த ரத்திடைத் தசைப்பெரு வேள்வியை அயர்ந்தான்.	88
616	ஆண்டொ ராயிரம் இம்மகம் அந்தரத் தியற்ற நீண்ட மாலுடன் நான்முகன் தேடரும் நிமலன் ஆண்டும் வந்திலன் சூரன்அத் தன்மைகண் டழுங்கி மாண்டு போவதே இனிக்கட னெனமனம் வலித்தான்.	88
617	உன்னி இத்திறஞ் சூரபன் மாவெனும் ஒருவன் வன்னி சுற்றிய ஆதிகுண் டத்திடை வதிந்து செந்நி றத்ததாய் ஆணையால் அங்கியிற் சிதையாக் கொன்னு னைத்தலை வச்சிர கம்பமேற் குதித்தான்.	90
618	கடிதின் உச்சிநின் றுருவியே வச்சிர கம்பத் தடித னிற்சென்று சூரபன் மாவெனும் அவுணன் படிவ முற்றுநுண் துகளுற உளம்பதை பதைத்து முடிய மற்றது கண்டனன் மடங்கல்மா முகத்தோன்.	91
619	கண்ட காலையின் உளம்பதை பதைத்தது கண்கள் மண்டு சோரிநீர் கான்றன கரங்களும் வாயுங் குண்ட வேள்வியில் தொழில்மறந் திட்டன குறிப்போர் உண்டு போலுமென் றையுற ஒதுங்கிய துயிரே.	92
620	துயர்ப்பெ ருங்கடல் நடுவுற ஆழ்ந்துதொல் லுணர்ச்சி அயர்த்து மால்வரை யாமென மறிந்தனன் அறிவு பெயர்த்தும் வந்துழிப் பதைபதைத் தலமந்து பெரிதும் உயிர்த்து வாய்திறந் தன்னவன் புலம்புதல் உற்றான்.	93
621	வேறு மாயை தரும்புதல்வா மாதவஞ்செய் காசிபற்கு நேய முருகா நிருதர் குலத்திறைவா காயமுடன் நின்னையான் காணேனால் எங்கொளித்தாய் தீய மகம்பலநாட் செய்துபெற்ற பேறிதுவோ.	94
622	தாயுந் தலையளிக்குந் தந்தையுநி தானவரை ஆயுந் தலைவனும்நீ ஆவியும்நீ என்றிருந்தோய் நீயங் கதனை நினையா திறந்தனையே மாயுஞ் சிறியோர்க்கு மற்றிங்கோர் பற்றுண்டோ.	95
623	வீரனே தானவர்க்குள் மிக்கோனே மிக்கபுகழ்ச் சூரனே நின்போல் தொடங்கிஇந்த வேள்விதனை ஆரனே கம்வைகல் ஆற்றினார் ஆற்றியநீ ஈரநே யங்கொள்ளா தெம்மைஅகன் றேகினையே.	96
624	நின்கண் அருளில்லா நீர்மையுண ராய்பன்னாட் புன்கண் உறுவாய் புரமூன்று முன்னெரித்த வன்க ணரைக்குறித்தே மாமகஞ்செய் தாய்அதற்கோ உன்கண் உளதாம் உயிர்தனையுங் கொண்டனரே.	97
625	உன்போல் உயிர்விட் டுயர்மகஞ்செய் தோரும்அரன் தன்போல் அருளாத் தகைமையரும் ஆங்கவைகண் டென்போல் உயிர்கொண் டிருந்தோரும் இல்இவருள் வன்போ டியமனத்து வன்கண்ணர் ஆர்ஐயா.	98
626	ஈசன் அருளால் எரிவேள் வியைஓம்பிப் பேசாய வன்மைதனைப் பெற்று நமதுயிரும் ஆசில் வளனும் அகற்றுவரென் றேயயாந்த வாசவனும் இன்றோ மனக்கவலை தீர்ந்ததுவே.	99
627	எல்லாரும் போற்ற எரிவேள் வியைஓம்பிப் பல்லா யிரநாட் பழகி எமக்குமிது சொல்லா திறந்தாய் துணைவராய் நம்முடனே செல்லார் இவரென்று சிந்தைதனிற் கொண்டனையோ.	100
628	ஈண்டாருங் காண எரியினிடைத் தம்பமிசை வீண்டாய் உயிர்போய் விளிந்தாய் மிகும்வன்கண் பூண்டாய்நின் மெய்யும் ஔ�த்தாய் புலம்புமியாம் மாண்டாலும் உன்றன் மதிவதனங் காண்போமோ.	101
629	என்றின் னனசொற் றிரங்கி அரிமுகத்தோன் முன்றன்னை நல்கி முலையளிக்குந் தாய்காணாக் கன்றென்ன வீழ்ந்தழுங்கக் கண்டதனைத் தாரகனுங் குன்றென்னத் தன்கை குலைத்தரற்றி வீழ்ந்தனனே.	102
630	வீழ்ந்தான் உயிர்த்தான்அவ் வேள்விக் களமுற்றுஞ் சூழ்ந்தான் புரண்டான் துளைக்கையி னால்நிலத்தைப் போழ்ந்தா னெனவே புடைத்தான் துயர்க்கடலுள் ஆழ்ந்தான்விண் ணஞ்ச அரற்றினான் தாரகனே.	103
631	சிங்க முகனுந் திறல்கெழுவு தாரகனுந் தங்கண் முதல்வன் தவறுற் றதுநோக்கி அங்கண் அரற்ற அதுகண்ட தானவர்கள் பொங்குங் கடல்போல் பொருமிப் புலம்பினரே.	104
632	தாரகனுஞ் சீயத் தனிவீ ரனும்அவுணர் ஆரும் நெடிதே அரற்றும் ஒலிகேளாச் சீரில் வியனுலகில் தேவர்கோன் தன்னொற்றால் சூரன் மகத்தீயில் துஞ்சு செயல்உணர்ந்தான்.	105
633	தண்டார் அகலச் சதமகத்தோன் தானவர்கோன் விண்டா னெனவே விளம்புமொழி கேளா அண்டா மகிழ்ச்சியெனும் ஆர்கலியிற் பேரமுதம் உண்டா னெனவேதன் உள்ளங் குளிர்ந்தனனே.	106
634	சிந்தை குளிர்ந்து செறியுமுரோ மஞ்சிலிர்த்து முந்து துயர முழுதுந் தொலைத்தெழுந்து வந்து புடைசூழும் வானோ ருடன்கடவுள் தந்தி மிசையெய்தித் தனதுலகம் நீங்கினனே.	107
635	பொன்னுகம் நீங்கிப் புரைதீர் மதிக்கடவுள் தன்னுலகம் நீங்கித் தபனன் பதங்கடந்து துன்னும் அவுணர் துயரஞ் செயல்காண்பான் மின்னுலவு மேக வியன்பதத்தில் வந்தனனே.	108
636	விண்ணாடர் தங்களுடன் வேள்விக் கிறைவிசும்பின் நண்ணா மகிழா நகையாத்தன் நற்றவத்தை எண்ணா வியவா இரங்கும் அவுணர்தமைக் கண்ணார நோக்கிக் களிப்புற்று நின்றனனே.	109
637	நின்றதொரு காலை நிருத ருடன்அரற்றித் துன்றுதுயர் மூழ்கிச் சோர்கின்ற சீயமுகன் நன்றெனுயிர் போக நானிருப்ப தேயிங்ஙன் என்று கடிதுமனத் தெண்ணி எழுந்தனனே.	110
638	அன்ன திறல்அவுணன் ஆயிரமென் றுள்ளஅகன் சென்னிபல வுந்தனது செங்கைவா ளால்ஈர்ந்து முன்னம் முதல்வன் முயன்ற பெருவேள்வி வன்னி அதனுள் மறம்பேசி இட்டனனே.	111
639	ஈர்ந்து தலைகள் எரியில் இடுமுன்னர்ச் சேர்ந்த வனையான் சிரங்கள் அவைமுழுதும் பேர்ந்தும் அரிந்து பிறங்கு தழலினிடை நேர்ந்து தனிநின்றான் நிருதர்க் கிறையோனே.	112
640	முன்னோன் எழுந்து முயலுஞ் செயல்நோக்கிப் பின்னோன் தனது பெருஞ்சிரமுந் தான்கொய்து மன்னோன் மகமியற்றும் வான்தழலி னுள்ளிட்டான் அன்னோ வெனவே அவுணர் குழுஇரங்க.	113
641	சென்னி தலையரிந்து செந்தழலின் நாப்பணிடு முன்ன மதுபோல வேறே முளைத்தெழலும் பின்னும் அனையான்அப் பெற்றிதனை யேபுரிய அன்ன படிகண்ட அவுணர் தமிற்சிலரே.	114
642	தங்கள் சிரமுந் தனிவாளி னால்துணியா அங்கி மிசையிட்டும் அதன்கண் உறவீழ்ந்தும் அங்கி உயிரதனை மாற்றிடலுஞ் சூரன்போல் சிங்க முகனும்எரி செல்லத் துணிந்தனனே.	115
643	மோனத்தின்* வேள்வி முயன்றதொரு முன்னவன்போல் வானத் தெழுவான் வலித்துனங் கொண்டிடலுங் கானக் கடுக்கை கலைமதிசேர் செய்யசடை ஞானப் பொடி**புனையும் நாதனது கண்டனனே. ( * மோனம் - மௌனம். ** ஞானப்பொடி - விபூதி. )	116

ஆகத் திருவிருத்தம் - 643
-------------

9. வரம்பெறு படலம் (644 - 671)

644	கண்ட கறைமிடற்றுக் கண்ணுதலோன் சுந்தரனை விண்டு முதலோர் வியப்பவே வெண்ணையிலாட் கொண்ட தொருபனவக் கோலந் தனைத்தரித்துத் தண்டும் ஒருவகை தனில்ஊன்றி வந்தனனே.	1
645	அங்கண் மகவேதி அணித்தாக வேகுறுகிச் சிங்க முகனைச் சிவபெருமான் கண்ணுற்றே இங்கு மிகநீ ரெவரும் இரங்குகின்றீர் நுங்கள் பரிசு நுவலு மெனமொழிந்தான்.	2
646	எந்தை பெருமான் இயம்ப அதுநாடித் தந்தை யனையார் தமியேந் துயர்கண்டு வந்து வினவுகின்றார் மற்றிங் கிவர் அருள்சேர் சிந்தை யினரென்று சீயமுகன் உன்னினனே.	3
647	உன்னி அமலன் உகள மலர்ப்பதமேல் சென்னி பலவுஞ் செறியப் பணிந்தெழுந்தெம் இன்னல் வருவாயும் எமது வரன்முறையும் பன்னி யிடுவ னெனவே பகர்கின்றான்.	4
648	வேறு தந்தை யாவான் காசிபனே தாயும் மாயை தானென்பான் மைந்தர் யாங்கள் ஒருமூவர் மக்கள் பின்னும் பலருண்டால் எந்தம் அன்னை பணிதன்னா லியாங்கள் ஈசன் றனக்காக இந்த வனத்தில மூவருமிவ் வேள்வி தன்னை இயற்றினமே.	5
649	அங்கப் பரிசே யாண்டுபல அகல மகத்தை ஆற்றிடவுங் கங்கைச் சடையோன் முன்னின்று கருணை சிறிதுஞ் செய்திலனால் எங்கட் கெல்லாம் முன்னவனாம் இகல்வெஞ் சூர னதுநாடி மங்குற் செறியும் வானிற்போய் வாளால் தசையீர்ந் திட்டனனே.	6
650	மின்போல் இலங்கும் வாளாற்றன் மெய்யிற் றசைகள் ஈர்ந்துளத்தில் துன்போர் இறையும் இல்லாத சூரன் மகத்தீ மிசையிடலும் முன்போல் தன்னூன் வளர்ந்திடவே பின்னும் அ�தே முயன்றதற்பின் தன்போல் ஔ�ர்வச் சிரகம்பத் தலைவீழ்ந் துருவித் தழல்புக்கான்.	7
651	புக்கு முன்னோன் ஈறாகிப் போந்த காலை யாங்கண்டு மிக்க மனத்தில் ுயர்கொண்டு வெருவிப் புலம்பி எமதுயிரும் ஒக்க விடவே நினைந்தேமால் உம்மைக் கண்டோ ரிறைதாழத்தோம் தக்க திதுநம் வரன்முறையுந் தமியேந் துயரு மெனமொழிந்தான்.	8
652	மொழிந்த காலை அங்கண்நின்ற முக்கண் இறைநும் முன்னோன்போல் ஒழிந்து நீரும் மாயாதே உமது சூரன் தனையின்னே அழிந்த தீயுள்நின் றெழுவித் தருள்செய் கின்றாம் அதுகாண்டிர் கழிந்த சோகம் விடுதிரெனாக் கங்கை தன்னை நினைந்தனனே.	9
653	முன்னாள் அம்மை அங்குலியின் முளைத்த கங்கை தனிலெங்கோன் மின்னார் சடையிற் கரந்தனவே யன்றி மகவான் விரிஞ்சன்மால் என்னா நின்ற மும்மையினோர் இருக்கை தோறும் அளித்தவற்றுட் பொன்னாட் டிருந்த நதிதன்னைப் புந்தி மீதில் உன்னினனே.	10
654	மாயோன் தன்பால் முற்கொண்ட வலிசேர் தண்ட மேந்திவரு தூயோன் உன்ன அக்கங்கை துண்ணென் றுணர்ந்து துளங்கி விண்ணோர் ஆயோர் எவரும் வெருக்கொள்ள அளப்பில் முகங்கொண் டார்த்தெழுந்து சேயோ ரெல்லாம் அணித்தாகத் திசையோர் அஞ்சச் சென்றதுவே.	11
655	மேலா கியவிண் ணுலகனைத்தும் விரைவிற் கடந்து மேதினியின் பாலாய் எங்கள் பிரான்பதங்கள் பணிந்து பணியாற் படர்செந்தீ ஏலா நின்ற நடுக்குண்டத் திடையே புகலும் எறிகடல்வாய் ஆலா லம்வந் துதித்ததென அவுணர் கோமா னார்த்தெழுந்தான்.	12
656	தொன்மை போல வேதியினிற் சூர பன்மாத் தோன்றலுமத் தன்மை கண்ட அரிமுகனுந் தார கப்பேர் வீரனுமாய் இன்மை கொண்டோர் பெருவளம்பெற் றென்ன மகிழ்வுற் றெல்லையிலா வன்மை யெய்திக் கடிதோடி மன்னன் பதமேல் வணங்கினரே.	13
657	தங்கோன் தன்னைப் பின்னோர்கள் தாழுஞ் செயலைத் தானவர்கண் டெங்கோன் வந்தான் வந்தானென் றெவருங் கேட்ப எடுத்தியம்பிப் பொங்கோ தஞ்சேர் கடன்மதியப் புத்தேள் வரவு கண்டதென அங்கோ தையினால் வாழியவென்றவனைப் போற்றி ஆர்த்தனரே.	14
658	எண்மேற் கொண்ட நிருதர்குழாம் ஏத்த எரிநின் றெழுசூரன் மண்மேற் கொண்ட திறங்காணூஉ வானோர் தொகையும் மகபதியும் விண்மேற் கொண்ட புயல்கண்ட வியன்கோ கிலம்போல் வெருவித்தம் முண்மேற் கொண்ட செல்லலொடும் ஓடித் தம்மூர் உற்றனரே.	15
659	வேறு அரந்தைதனை இகந்தஇரு துணைவர்களும் பாங்கருற அவுணர் சேனை, பரந்துபல வாழ்த்தெடுப்பச் சூரபன்மன் திகழ் வேலைப்படியும் வானும், நிரந்தபுனற் கங்கைதனை வருவித்து மறையவன்போல் நின்ற எம்மான், கரந்துதனை உணர்கின்ற உருவினோடு தோன்றினனால ககன மீதே.	16
660	நாரிபா கமும்இமையா முக்கண்ணுந் திருப்புயங்கள் நான்குமாகி, மூரிமால் விடைமேல்கொண் டெம்பெருமான் மேவுதலும் உன்னி நோக்கிப், பாரின்மீ மிசைவீழ்ந்து பணிந்தெழுந்து பலமுறையும் பரவிப் போற்றிச், சூரனா ராதபெரு மகிழசிறந்து துணைவரொடுந் தொழுது நின்றான்.	17
661	நின்றுபுகழ் சூரபன்மன் முகநோக்கி நமையுன்னி நெடிது காலம், வன்றிறன்மா மகமாற்றி எய்த்தனையால் வேண்டுவதென் வகுத்தி யென்னப், பொன்றிகழு மலர்க்கமலப் பொகுட்டுறைவோன் முதலியபுத் தேளிர் யாரும், இன்றெமது தலைமையெலாம் போயிற்றா லென இதங்க இதனைச் சொல்வான்.	18
662	கொன்னாரும் புவிப்பாலாய்ப் பலபுவனங் கொண்டவண்டக் குழுவுக் கெல்லாம், மன்னாகி யுறல்வேண்டும் அவைகாக்குந் தனியாழி வரலும் வேண்டும், உன்னாமுன் அவையனைத்துஞ் செல்லுவதற் கூர்திகளும் உதவல் வேண்டும், எந்நாளும் அழியாமல் இருக்கின்ற மேனியுமெற் கீதல் வேண்டும்.	19
663	அலையாழி மிசைத்துயில்கூர் பண்ணவனே முதலோர்கள் அமர்செய் தாலும், உலையாது கடந்திடுபேர் ஆற்றலொடும் பலபலடையும் உதவல் வேண்டும், தொலையாமே எஞ்ஞான்றும் இருந்திடலும் வேண்டுமெனச் சூரன் வேண்டக், கலையார்வெண் மதிமிலைச்சுஞ் செஞ்சடிலத் தனிக்கடவுள் கருணை செய்வான்.	20
664	மண்டனக்கா யிரகோடி அண்டங்க ளுளவாகு மற்ற வற்றுள், அண்டமோ ராயிரத்தெட் டுகநூற்றெட் டாள்கவென அருளால் நல்கி, எண் டொகைபெற் றிடுகின்ற அவ்வண்டப் பரப்பெங்கும் ஏகும் வண்ணம், திண்டிறல்பெற் றிடுகின்ற இந்திரஞா லமதென்னுந் தேரும் நல்கி.	21
665	எண்ணுபல புவனங்கள் கொண்டஅண்டத் தொகைதன்னை யென்றும் போற்றக், கண்ணனது நேமியினும் வலிபெறுமோர் அடலாழி கடிதின் நல்கி, அண்ணலுறு சினவேற்றுக் கோளரியூர் தியும்நல்கி அகிலத்துள்ள, விண்ணவர்கள் யாவருக்கும் அன்றுமுதன் முதல்வனாம் மேன்மை நல்கி.	22
666	மேற்றிகழும் வானவரைத் தானவரை ஏனவரை வெற்றி கொள்ளும் ஆற்றலொடு பெருந்திறலும் பாசுபத மாப்படையே ஆதி யாகித் தோற்றமுறு கின்றதெய்வப் படையனைத்தும் எந்நாளுந் தொலைந்தி டாமல் ஏற்றமிகும் வச்சிரமா கியமணிமே னியுமுதவி இதற்குப் பின்னர்.	23
667	ஆறுசேர் கங்கைதனை விண்ணுலகு தனிலேவி அக்கங் கைக்குங் கூறுசேர் பெருவேள்விச் செந்தழற்குந் தோற்றமெய்திக் குலவும் வண்ணம் வீறுசேர் பெருங்கடல்போல் ஒருபதினா யிரகோடி வௌ�ள மாகுந் தாறுபாய் கரிதிண்டேர் வயப்புரவி அவுணரெனுந் தானை நல்கி.	24
668	வேறு துன்னுறு பெரும்புகழ்ச் சூர பன்மனுக் கின்னதோ ரருள்புரிந் திட்ட வெல்லையில் அன்னவற் கிளைஞர்வந் தடிப ணிந்தெழத் தன்னிகர் இல்லதோர் தலைவன் கூறுவான்.	25
669	வேறு சூரன் என்பவன் தோளிணை போலவே வீரம் எய்தி விளங்கிநூற் றெட்டுகஞ் சீரின் மேவுதிர் தேவர்கள் யாரையும் போரில் வென்று புறந்தரக் காண்டிரால்.	26
670	தேவர் யாவருஞ் சென்று தொழப்படு மூவ ராகி மொழிந்திடு நுங்களைத் தாவி லாதநஞ் சத்தியொன் றேயலால் ஏவர் வெல்பவர் என்று விளம்பிமேல்.	27
671	ஈறு றாத விரதமுந் தன்பெயர் கூறு தெய்வப் படையுங் கொடுத்திடா வேறு வேறு மிகவருள் செய்துமேல் ஆறு சேர்சடை ஆண்டகை ஏகினான்.	28

ஆகத் திருவிருத்தம் - 671
-------------

10. சுக்கிரனுபதேசப் படலம் (672 -722)

672	அற்றா கின்ற வேலையின் முன்னோர் அரணம்போற் சுற்றா நிற்குந் தானவர் தங்கோன் தொலைவில்சீர் பெற்றான் என்னுந் தன்மையை உன்னிப் பெருவன்மை உற்றா ரொல்லென் றார்த்தனர் ஆற்ற உவப்புற்றார்.	1
673	ஊழியில் வேதன் கண்டுயில் வேலை உலகஞ்சூழ் ஆழிக ளேழும் ஆணையின் நிற்றல் அதுநீங்கி மாழைகொள் மேருச் சுற்றிய தென்ன மகத்தெல்லை சூழறல் நீங்கிச் சூர்முதல் தன்பால் துன்னுற்றார்.	2
674	கண்டார் ஆர்த்தார் கான்மிசை வீழ்ந்தான் கமழ்வேர கொண்டார் ஒத்தார் கைத்தொழு கின்றார் குப்புற்றார் > அண்டா ஓகை பெற்றனர் தொன்னாள் அயர்வெல்லாம் விண்டார் வெஞ்சூர் தன்புடை யாகி விரவுற்றார்.	3
675	முன்னா குற்றோ ரிற்சிலர் தம்மை முகநோக்கி இந்நாள் காறும் நீர்வலி யீர்கொ லெனவோதி மன்னா குற்றோன் நல்லருள் செய்ய மகிழவெய்தி அன்னார் யாரும் இன்னதொர் மாற்றம் அறைகுற்றார்.	4
676	தீயுண் டாகுங் கண்ணுதல் கொண்ட சிவனுண்டு நீயுண் டெங்கட் கோர்குறை யுண்டோ நிலையாகி ஏயுஞ் செல்வஞ் சீரொடு பெற்றோம் இடரற்றோம் தாயுண் டாயின் மைந்தர் தமக்கோர் தளர்வுண்டா.	5
677	என்பார் தம்பால் அன்பின னாகி இறைபின்னோர் தன்பா லாக நிற்புழி இந்தத் தகுவன்றான் வன்பா லானான் செய்வதென் என்னா வானோர்கள் துன்பாய் அச்சுற் றேங்கினர் ஆவி தொலைவார்போல்.	6
678	வேறு சேனை நள்ளிடைச் சீர்கெழு வன்மையான் மேன தன்மை விருப்பினிற் கண்ணுறீஇ மான மேற்சென்று மன்னொடுந் தானவர் சோனை மாரியில் தூமலர் தூவினார்.	7
679	தூசு வீசினர் சூர்முதல் வாழயென் றாசி கூறினர் ஆடினர் பாடினர் பேச லாத பெருமகிழ் வெய்தினார் வாச வன்றன் மனத்துயர் நோக்கினார்.	8
680	அண்ண லார்அரு ளால்அழல் வேதியின் கண்ணில் வந்த கணிப்பில் படைக்கெலாம் எண்ணி லோரை இறையவர் ஆக்கினான் நண்ணி நாளும் நவையறப் போற்றவே.	9
681	கண்ண கன்புயக் காவலன் தானைகள் மண்ணும் வானமும் மாதிர வெல்லையுந் தண்ண றச்செலத் தம்பியர் தம்மொடும் எண்ணி வேள்வி இருங்களம் நீங்கினான்.	10
682	நீங்கி மீண்டு நெடுந்தவத் தந்தைதன் பாங்கர் எய்திப் பணிந்து பரமனால் வாங்க லுற்ற வரத்தயல் கூறியே யாங்கள் செய்வகை என்னினி யென்னவே.	11
683	தந்தை கேட்டுச் சதமகன் வாழ்வினுக் கந்த மாகிய தோவண்ட ருக்கிடர் வந்த தோவெம் மறைநெறி போனதோ எந்தை யார்அருள் இத்திற மோவெனா.	12
684	உன்னி யுள்ளத் துணர்வுறு காசிபன் தன்னின் வந்த தனயரை நோக்கியே முன்னி நுங்கண் முதற்குருப் பார்க்கவன் அன்ன வன்கண் அடைகுதிர் அன்பினீர்.	13
685	அடைதி ரேயெனின் அன்னவன் உங்களுக் கிடைய றாவகை இத்திரு மல்குற நடைகொள் புந்தி நவின்றிடும் நன்றெனா விடைபு ரிந்து விடுத்தனன் மேலையோன்.	14
686	விட்ட காலை விடைகொண்டு வெய்யவன் மட்டி லாத வயப்படை யோடெழா இட்ட மான இயற்புக ரோனிடங் கிட்டி னானது கேட்டனன் ஆங்கவன்.	15
687	கேட்டு ணர்ந்திடு கேழ்கிளர் தேசிகன் வாட்ட நீங்கி மகிழ்நறை மாந்தியே வேட்ட மெய்தி விரைந்துதன் சீடர்தங் கூட்ட மோடெதிர் கொண்டு குறுகவே.	16
688	கண்ட சூரன் கதுமெனத் தன்பெருந் தண்ட முன்சென்று தம்பியர் தம்மொடு மண்டு காதலின் மன்னிய தேசிகன் புண்ட ரீகமென் பொன்னடி தாழந்தெழ.	17
689	நன்று வாழிய நாளுமென் றாசிகள் நின்று கூறி நிருதர்க் கிறைவனைத் தன்று ணைக்கரத் தால்தழு விப்புகர் என்றும் வாழ்தன் னிருக்கைகொண் டேகினான்.	18
690	ஏகு மெல்லை இளவற் கிளவலை வாகு சேர்ந்தநம் மாப்படை போற்றென யூக மோடு நிறீஇயுர வோனொடும் போகல் மேயினன் புந்தியில் சூரனே.	19
691	ஆரு யிர்த்துணை யான அரிமுகன் வார முற்றுடன் வந்திட வந்திடுஞ் சூர பன்மனைச் சுக்கிரன் தன்னிடஞ் சேர வுய்த்துச் செயன்முறை நாடியே.	20
692	ஆச னங்கொடுத் தங்கண் இருத்தியே நேச நெஞ்சொடு நீடவும் நல்லன பேசி நீர்வரும் பெற்றியென் னோவெனாத் தேசி கன்கொலச் செம்மல் உரைசெய்வான்.	21
693	ஓங்கு வேள்வி உலப்பறச் செய்ததும் ஆங்க னம்வந் தரனருள் செய்ததும் தாங்க ரும்வளந் தந்ததுங் காசிபன் பாங்கர் வந்த பரிசும் பகர்ந்துமேல்.	22
694	தாதை கூறிய தன்மையும் முற்றுற ஓதி யாமினி ஊக்கி யியற்றிடும் நீதி யாது நிகழ்த்துதி நீயெனத் தீது சால்மனத் தேசிகன் கூறுவான்.	23
695	பாச மேன்றும் பசுவென்றும் மேதகும் ஈச னென்றும் இசைப்பர் தளையெனப் பேசல் மித்தை பிறிதிலை ஆவியுந் தேசு மேவு சிவனுமொன் றாகுமே.	24
696	தீய நல்லன வேயெனச் செய்வினை ஆயி ரண்டென்பர் அன்னவற் றேதுவால் கூயு மால்பிறப் பென்பர்இன் பக்கடல் தோயும் என்பர் துயருறு மென்பரால்.	25
697	ஒருமை யேயன்றி ஊழின் முறைவிராய் இருமை யுந்துய்க்கும் என்பர்அவ் வெல்லையில் அரிய தொல்வினை யானவை ஈட்டுமேல் வருவ தற்கென்பர் மன்னுயிர் யாவையும்.	26
698	ஈட்டு கின்ற இருவினை யாற்றலான் மீட்டு மீட்டும் விரைவின் உதித்திடும் பாட்டின் மேவும் பரிசுணர்ந் தன்னவை கூட்டு மென்பர் குறிப்பரி தாஞ்சிவன்.	27
699	சொற்ற ஆதியுந் தோமுறு வான்றளை உற்ற ஆவியும் ஒன்றல ஒன்றெனில் குற்ற மாகும்அக் கோமுதற் கென்பரால் மற்ற தற்கு வரன்முறை கேட்டிநீ.	28
700	ஆதி யந்தமின் றாகி அமலமாஞ் சோதி யாயமர் தொல்சிவன் ஆடலின் காத லாகிக் கருதுதல் மாயையாற் பூதல் யாவும் பிறவும் புரிவனால்.	29
701	இடங்கொள் மாயையின் யாக்கைக ளாயின அடங்க வும்நல்கி அன்னவற் றூடுதான் கடங்கொள் வானிற் கலந்துமற் றவ்வுடல் மடங்கு மெல்லையின் மன்னுவன் தொன்மைபோல்.	30
702	இத்தி றத்தின்எஞ் ஞான்றும்அவ் வெல்லைதீர் நித்தன் ஆடல் நிலைமை புரிந்திடும் மித்தை யாகும் வினைகளும் யாவையும் முத்தி தானு முயல்வதும் அன்னதே.	31
703	பொய்ய தாகும் பொறிபுலம் என்றிடின் மெய்ய தோவவை காணும் விழுப்பொருள் மையில் புந்தியும் வாக்கும் வடிவமுஞ் செய்ய நின்ற செயல்களும் அன்னதே.	32
703	அன்ன செய்கைகள் அன்மைய தாகுமேற் பின்னர் அங்கதன் பெற்றியின் வந்திடும் இன்னல் இன்பம் இரண்டுமெய் யாகுமோ சொன்ன முன்னைத் துணிபின வாகுமே.	33
705	மித்தை தன்னையும் மெய்யெனக் கொள்ளினும் அத்த குந்துய ரானதும் இன்பமும் நித்த மாகும் நிமலனை எய்துமோ பொத்தி லான பொதியுடற் காகுமே.	34
706	தோன்று கின்றதும் துண்ணென மாய்வதும் ஏன்று செய்வினை யாவதுஞ் செய்வதும் ஆன்ற தற்பரற் கில்லை அனையதை ஊன்றி நாடின் உடற்குறு பெற்றியே.	35
707	போவ தும்வரு கின்றதும் பொற்புடன் ஆவ தும்பின் அழிவதுஞ் செய்வினை ஏவ தும்மெண்ணி லாத கடந்தொறும் மேவு கின்றதொர் விண்ணினுக் காகுமோ.	36
708	அன்ன போல்எங்கும் ஆவியொன் றாகியே துன்னி நின்றிடு தொல்பரன் வேறுபா டென்ன தும்மிலன் என்றுமொர் பெற்றியான் மன்னும் அங்கது வாய்மையென் றோர்திநீ.	37
709	தஞ்ச மாகும் தருமநன் றாலென நெஞ்ச கத்து நினைந்து புரிவதும் விஞ்சு கின்ற வியனபவந் தீதென அஞ்சு கின்றது மாம்அறி வின்மையே.	38
710	யாது யாதுவந் தெய்திய தன்னதைத் தீது நன்றெனச் சிந்தைகொள் ளாதவை ஆதி மாயையென் றாய்ந்தவை ஆற்றுதல் நீதி யான நெறிமைய தாகுமே.	39
711	தருமஞ் செய்க தவறுள பாவமாங் கருமஞ் செய்யற்க என்பர் கருத்திலார் இருமை தன்னையும் யாவர்செய் தாலுமேல் வருவ தொன்றிலை மாயம்வித் தாகுமோ.	40
712	கனவின் எல்லையில் காமுறு நீரவும் இனைய வந்தவும் ஏனை இயற்கையும் நனவு வந்துழி நாங்கண்ட தில்லையால் அனைய வாம்இவண் ஆற்றுஞ் செயலெலாம்.	41
713	இம்மை யாற்றும் இருவினை யின்பயன் அம்மை எய்தின்அன் றோவடை யப்படும் பொய்ம்மை யேயது பொய்யிற் பிறப்பது மெய்ம்மை யாகும தோசுடர் வேலினோய்.	42
714	நெறிய தாகுமிந் நீர்மையெ லாம்பிறர் அறிவ ரேயெனின் அன்னதொர் வேலையே பெறுவர் யாமுறும் பெற்றியெ லாமவை உறுதி யுண்டெனின் உண்மைய தாகுமே.	43
715	சிறிய ரென்றுஞ் சிலரைச் சிலரைமேல் நெறிய ரென்றும் நினைவது நீர்மையோ இறுதி யில்லுயிர் யாவுமொன் றேயெனா அறிதல் வேண்டும� துண்மைய தாகுமே.	44
716	உண்மை யேயிவை ஓதியி னர்உணர் நுண்மை ாம்இனி நுங்களுக் காகிய வண்மை யுந்தொல் வழக்கமும் மற்றவுந் திண்மை யோடுரை செய்திடக் கேட்டிநீ.	45
717	தேவர் தம்மினுஞ் சீதர னாதியோர் ஏவர் தம்மினும் ஏற்றம தாகிய கோவி யற்கையுங் கொற்றமும் ஆணையும் ஓவில் செல்வமும் உன்னிடை யுற்றவே.	46
718	வேறு உற்றதோர் மேன்மை நாடி உன்னைநீ பிரம மென்றே தெற்றெனத் தௌ�தி * மற்றத் திசைமுகன் முதலோர் தம்மைப் பற்றலை மேலோ ரென்று பணியலை இமையோர் உங்கள் செற்றலர் அவரை வல்லே செறுமதி திருவுஞ் சிந்தி. ( * இது மாயாவாத உபதேசம் ஆகும்.)	47
719	இந்திர னென்போன் வானோர்க் கிறையவன் அவனேநென்னல் அந்தமில் அவுணர் தங்கள் ஆருயிர் கொண்டான் அன்னான் உய்ந்தனன் போகா வண்ணம் ஒல்லையில் அவனைப் பற்றி மைந்துறு நிகளஞ் சேர்த்தி வன்சிறை புரிதி மாதோ.	48
720	சிறையினை இழைத்துச் செய்யுந் தீயன பலவுஞ் செய்து மறைபுகல் முனிவர் தம்மை வானவர் தம்மைத் திக்கின் இறையவர் தம்மை நாளும் ஏவல்கொண் டிடுதி அன்னார்	49
721	கொலையொடு களவு காமங் குறித்திடும் வஞ்ச மெல்லாம் நிலையெனப் புரிதி யற்றால் நினக்குமேல் வருந்தீ தொன்றும் இலையவை செய்தி டாயேல் இறைவநீ விரும்பிற் றெல்லாம் உலகிடை ஒருங்கு நண்ணா உனக்கெவர் வெருவும் நீரார்.	50
722	வண்டுழாய் மிலைச்சுஞ் சென்னி மால்விடைப் பாகன் தந்த அண்டமா யிரமே லெட்டும் அனிகமோ டின்னே ஏகிக் கண்டுகண் டவண்நீ செய்யுங் கடன்முறை இறைமை யாற்றி எண்டிசை புகழ மீண்டே ஈண்டுவீற் றிருத்தி யென்றான்.	51

ஆகத் திருவிருத்தம் - 722
-------------

11. அண்டகோசப் படலம் (723 -789)

723	தீயதோ ரினைய மாற்றஞ் ரெப்பலும் இதுநன் றெந்தை ஏயின பணியில் நிற்பன் இறையவன் எனக்குத் தந்த ஆயிரத் தெட்டென் றோதும் அண்டங்கள் நிலைமை யாவும் நீயுரை யென்ன ஆசான் நிருபனுக் குரைக்க லுற்றான்.	1
724	மேலுள பொருளுந் தத்தம் விளைவது நிற்க இப்பால் மூலமாம் பகுதி தன்னின் முளைத்திடும் புந்தி புந்தி ஏலுறும் அகந்தை ஒன்றின் எய்தும்ஐம் புலனும் ஆங்கே வாலிய ககனந் தொட்டு மாநிலங் காறும் வந்த.	2
725	அப்பெரும் புவிக்குத் தான்ஓர் ஆயிர கோடி யண்டம் ஒப்பில வென்ன உண்டால் ஒன்றினுக் கொன்று மேலாச் செப்புறு நிலைமைத் தன்று தெரிந்திடிற் பரந்து வைகும் வைப்பென லாகும் அன்ன மற்றவை அம்பொன் வண்ணம்.	36
724	அங்கண்மா ஞாலத் தண்டம் ஆயிர கோடி தன்னில் இங்குநீ பெற்ற அண்டம் ஆயிரத் தெட்டி னுள்ளுந் துங்கமாம் அண்ட மொன்றின் இயற்கையைச் சொல்லு கின்றேன் செங்கைசேர் நெல்லி யென்னச் சிந்தையிற் காண்டி யன்றே.	4
727	கதிரெழு துகன்எண் மூன்று கசாக்கிர கந்தான் ஆகும் இதுதொகை இருநான் குற்ற திலீக்கையவ் விலீக்கை யெட்டால் உதிதரும் யூகை யன்ன யூகையெட் டியவை யென்ப அதினிரு நான்கு கொண்ட தங்குலத் தளவை யாமே.	5
728	அங்குலம் அறுநான் கெய்தின் அதுகரம் கரமோர் நான்கு தங்குதல் தனுவென் றாகும் தனுவிரண் டதுஓர் தண்டம் இங்குறு தண்ட மான இராயிரங் குரோசத் தெல்லை பங்கமில் குரோசம் நான்கோ ரியோசனைப் பால தாமே.	6
729	அந்தயோ சனையின் எல்லை ஐம்பதிற் றிரண்டு கோடி வந்ததிவ் வண்டத் திற்கும் மாயிரும் பரவை வைப்பும் முந்திய நிவப்பு மாகும் மொழிந்திடும் அண்டங் கட்கும் இந்தவா றளவைத் தென்றே எண்ணுதி இலைகொள் வேலோய்.	7
730	ஒண்புவ னிக்குக் கீழாம் யோசனை ஐம்பான் கோடி திண்புவி தனக்கு மேலாய்ச் சேர்தரும் அளவும் அ�தே மண்புகழ் மேரு வுக்கு மாதிரம் அவையோ ரெட்டும் எண்படும் ஐம்பான் கோடி கடாகத்தின் எல்லை யோடும்.	8
731	அண்டமார் கடமோர் கோடி அதற்குமீ தினிலோர் கோடி திண்டிறல் காலச் செந்தீ யுருந்திரர் செம்பொற் கோயில் ஒண்டழற் கற்றை யுள்ள தொருபது கோடி மீக்கட் கொண்டெழு தூம வெல்லை குணிக்கின்ஐங் கோடி யாமே.	9
732	அரித்தவி சுயர்ச்சி ஆங்கோர் ஆயிரம் அளவைத் தாகும் பரத்தலும் அதற்கி ரட்டி படர்தரு காலச் செந்தீ உருத்திரர் அழலின் மேனி யோசனை அயுத மாகுந் திருத்தகு பலகை வாள்வில் செஞ்சர மேந்திச் சேர்வார்.	10
733	ஓங்கிய காலச் செந்தீ யுருத்திரர் தம்மைப் போல்வார் ஆங்கொரு பதின்மர் சூழ்வர் அன்னவர் ஏவல் ஆற்றிப் பாங்குற வொருபான் கோடிப் பரிசன மேவும் அன்னோர் பூங்கழல் வழுத்தி ஆதி கமடம்அப் புவனம் வைகும்.	11
734	அன்னதோர் புவன மீக்கண் அடுக்குறு நிலைய வாகித் துன்னுறு நாலேழ் கோடி தொகைப்படு நிரயத் தெல்லை உன்னத மான கோடி ஒன்றொழி முப்பான் மேலும் பன்னிரண் டிலக்கம் அண்டத் தளவுறும் பரப்பு மன்னோ.	12
735	உற்றிடு நிரய மீதில் ஒன்றிலா இலக்கம் நூறு பெற்றிடு முயர்வு தன்னிற் பிறங்குமோர் புவனம் கீழ்மண் பற்றிய இரும்பு நாப்பண் பச்சிமம் பசும்பொற் சோதி மற்றதன் மேல்பா கத்தில் வதிவர்கூர் மாண்டர் என்போர்.	13
736	காழக முகத்தா கூர்வாய்க் கணிச்சியம் படைசேர் கையர் ஊழியங் கனலை அன்ன உருவினர் திரியுங் கண்ணர் மாழையம் பீட மீக்கண் வைகுகூர் மாண்டர் தம்பால் சூழுருத் திரராய் உள்ளோர் தொகுதியை அளக்கொ ணாதால்.	14
737	அப்புவ னத்து மீதே அந்தரம் இலக்க மொன்பான் செப்புவர் அதனுக் கும்பர் சிறந்தபா தலங்கள் என்ப ஒப்பறு பிலமொன் றற்கே ஒன்ப�தி லக்க மாக இப்படி அறுபான் மூன்றாம் இலக்கமேழ் பிலத்தின் எல்லை.	15
738	பரத்தினி லுறுங்க னிட்ட பாதலம் எட்டி லக்கம் அரத்தினுக் ககற்சி வெவ்வே றயுதமாம் அவைமுப் பாகம் உரத்தகும் அவுணர் கீழ்பால் ஔ�ளெயிற் றுரகர் நாப்பண் திருத்தகும் அரக்கர் மேல்பால் சிறந்துவீற் றிருந்து வாழ்வோர்.	16
739	இதன்மிசை இலக்க மொன்பான் ஆடகர் இரக்கை யாகும் இதன்மிசை வௌ�ஓர் கோடி இலக்கமும் இருப துண்டால் இதன்மிசைக் களிறு பாந்தள் எட்டுடன் சேடன் ஏந்தும் இதன்மிசைப் புவியின் ஈட்டம் எண்ப�தி லக்க மாமே.	17
740	ஈடுறு பிலங்கட் கெல்லாம் இறைவராய்ப் பாது காப்போர் ஆடகர் தாமே நாகர் அவுணர்வாள் அரக்கர் அன்னார் தாடொழு சனங்கள் அண்ட கடமுதல் தரையீ றாகக் கோடியோர் ஐம்பான் ஆகுங் குணித்தனை கோடி யன்றே.	18
741	பலவகைப் பிலங்கட் கெல்லாம் பரமதாய் உற்ற தொல்பார் உலகினுள் விரிவும் அங்கண் உள்ளவும் உரைப்பன் கேட்டி குலவிய சம்பு சாகங் குசைகிர வுஞ்சம் கோதில் இலவுகோ மேத கம்புட் கரம்இவை ஏழு தீவே.	19
742	பரவுமிவ் வுலகில் உப்புப் பால்தயிர் நெய்யே கன்னல் இரதமா மதுநீ ராகும் எழுகடல் ஏழு தீவும் வரன்முறை விரவிச் சூழும் மற்றதற் கப்பால் சொன்னத் தரையது சூழ்ந்து நிற்கும் சக்கர வாளச் சையம்.	20
743	அன்னதற் கப்பால் வேலைக் கரசனாம் புறத்தி லாழி பின்னது தனக்கும் அப்பால் பேரிருள் சேர்ந்த ஞாலம் மன்னவ காண்டி அப்பால் வலிகெழும் அண்டத் தோடு துன்னுமிப் பொருள்கள் யாவுஞ் சூழ்ந்துகொண் டிருக்கு மன்றே.	21
744	எல்லைதீர் முன்னைத் தீவோ ரிலக்கமாங் கடலும் அற்றே அல்லன தீவும் நேமி அதற்கதற் கிரட்டி யாகச் சொல்லினர் ஆங்ஙன் கண்ட தொகையிரு கோடி அன்றி நல்லதோர் ஐம்பான் மேலும் நான்கெனும் இலக்க மாமே.	22
745	ஐயிரு கோடி சொன்னத் தணிதலம் அதுசூழ் நேமிச் சையமோர் அயுத மாகும் சார்தரு புறத்தின் நேமி எய்திய கோடி மேலும் இருபதோ டிலக்க மேழாம் மையிருள் சேர்ந்த பாரின் எல்லைமேல் வகுப்பன் மன்னோ.	23
746	ஆரிருள் உலகம் முப்பான் அஞ்செனுங் கோடி மேலும் ஓரொரு பத்தொன் பானூ றுற்றநான் கயுதமாகும் பேரிருள் சூழ்ந்த அண்டப் பித்திகைக் கனமோர் கோடி பாரிடை யகலந் தேரில் பாதியோர் ஐம்பான் கோடி.	24
747	நடைதரு தொன்னூ லாற்றான் நாம்புகல் கணிதந் தன்னை உடையதோர் திசையே இவ்வ றொழிந்தமா திரத்தும் வைக்கின் வடகொடு தென்றி கீழ்மேல் மற்றுள கோண முற்றும் நொடிதரிற் கோடி கோடி நூறுயோ சனைய தாமே.	25
748	முள்ளுடை மூல மான முண்டகத் தவிசின் மேய வள்ளறன் வலது மொய்ம்பான் வந்தசா யம்பு மைந்தன் அள்ளிலை வேற்கை நம்பி அன்புடை விரதன் ஞாலம் உள்ளதோ ரெல்லை முற்றும் ஒருதனிக் குடையுள் வைத்தான்.	26
749	அங்கவன் தனது மைந்தர் அங்கிதீ ரன்மே தாதி துங்கமாம் வபுட்டி னோடு சோதிட்டுத் துதிமான் தொல்சீர் தங்குமவ் வியனே மிக்க சவனனாம் எழுவர் தாமும் பங்குகொண் டேழு தீவும் பாதுகாத் தரசு செய்தார்.	27
750	வேறு சீரியசம் புத்தீபம் புரந்த அங்கி தீரன்என்போன்       தான் அருளுஞ் சிறுவ ராயோர், பாரதன்கிம் புருடன்அரி கேது மாலன் பத்திரா       சுவனன்இளா விருத னென்போன், ஏருடைய இரமியன்நல் லேமப் பேரோன் இயற்குருவாம்       ஒன்பதின்மர் இவர்கள் பேரால், ஓரொருவர்க் கொவ்வொன்றா நாவற் றீவை       ஒன்பதுகண் டமதாக்கி உதவி னானால்.	28
751	விண்ணுயர்சம் புத்தீவின் நடுவு நின்ற       மேருவரை செங்கமலப் பொகுட்டுப் போல, நண்ணுமதற் கியோசனைஉன் னதம்எண்       பத்து சென்னி யகலம் முப்பா னிராயிரமாம் பராரையெல்லை       அதனிற் பாதி, வண்ணமிகு மேகலைமூன் றதனுள் உச்சி       வாய்த்திடுமே கலையினிற்பல் சிகர மல்கும்.	29
752	மேருவரை அதற்குநடுப் பிரமன் மூதூர் மிக்கமனோ       வதிஅதற்கு மேலைத் திக்கின், நாரணன்வாழ் வைகுண்டம் வடகீழ் பாலின்       நாதனமர் சோதிட்கம் திசைக ளெட்டுஞ், சீரியவிந் திரன்முதலாம் எண்மர் தேயந் தெற்குமுதல்       வடக்களவு மருங்கு தன்னில், நேரிய தோர் தேசமது செவ்வே போகும்       நெடும்பூழை யொன்றுளது நினைக மாதோ.	30
753	அந்தவரைக் கீழ்த்திசைமந் தரமாம் வெண்மை       அதன்தெற்குக் கந்தமா தனம்பொன் மேல்பால், சுந்தரமாம் விபுலம்நீ லம்வ டக்குச் சுபார்சுவம்மா       துளைப்போது கடம்பு சம்பு, நந்தியதோர் போதிஆல் குணபா லாதி நாற்றிசையில்       வரைமீது நிற்கும் நாவல், முந்துமிரண் டாயிரயோ சனையாம் ஏனை       முத்தருவும் இதிற்பாதி மொழியும் எல்லை.	31
754	அத்தகைய கீழ்த்திசையில் அருணம் மேல்பால்       அசிதோதம் தென்றிசைமா னதமே யல்லா, உத்தரத்தின் மாமடுநீர் நிலையாய் மேவும்       உய்யானஞ் சயித்திரதங் குணக்கு வைகும், வைத்தபெரு நந்தனந்தக் கிணத்தில் ஓங்கும்       வைப்பிரசங் குடக்கமரும் வடாது பாங்கின், மெத்துதிரு தாக்கியம்உற் றிடுமிவ் வாறு மேருவரைச்       சாரலிடை விரவு மன்றே.	32
755	கடிகமழும் நாவலொன்று தென்பால் நின்ற       காரணத்தால் பாரதன்றன் கண்ட முற்றும், இடனுடைய நாவலந்தீ வெனப்பேர் பெற்ற திருத்தருவின்       தீங்கனிநீ ராறாய் மேருத், தடவரையைப் புடைசூழ்ந்து வடபாற் சென்று சாம்புநதப்       பெயர்பெறுமச் சலிலந் துய்த்தோர், உடல் முழுதும் பொன்மயமாய் அயுத மேலும் ஒருமூவா       யிரமாண்டங் குறுவர் அன்றே.	33
756	நாற்றிசையில் வரைப்பரப்பு மேல்கீழ் தானும்       நவின்றிடின்மே ருவிற்பாதி அதற்குக் கீழபால், மாற்றரிய மாலியவான் மேல்பாற்கந்த       மாதனந்தென் றிசைநிசதம் ஏம கூடம், ஏற்றஇமம் வடபால்நீ லம்சுவேதம் இயற்சிருங்கம்       எட்டுவரை இவையாம் நீலம், மேற்றிகழ்பொன் மண கனகம் பனியே நீலம்       வெண்மைமதி காந்தம்இவை மேனி தாமே.	34
757	நிசதமொடு பொற்கூடம் இமையங் கீழ்மேல்       நெடுங்கடலைத் தலைக்கூடி நிமிரும் சோமன், திசையுளபூ தரமூன்றும் அனைய எட்டுத் திண்கிரியும்       இராயிரயோ சனைவான் செல்லும், வசையில்கந்த மாதனமா லியவான் என்னும்       மால்வரைகள் தமதகலம் அயுதம் மற்றை, அசலமிரு மூன்றுமரா யிரம்இத் தீவுள் அமருநவ       கண்டவெல்லை அறைவன் மாதோ.	35
758	கோதில்வட கடல்முதலாச் சிருங்கங் காறுங்       குருவருடம் சிருங்க முதற் சுவேத மட்டும், நீதிஇர ணியவருடம் சுவேத நீல நெடுங்கிரியின்       நடுவண்இர மியமாம் மேருப், பூதரஞ்சூழ் வருடம்இளா விருதமாகும் பொலிந்தகந்த       மாதனமேற் புணரி நாப்பண், கேதுமால் வருடம்மா லியவான் தொட்டுக் கீழ்கடலின்       இறுவாய்பத் திரம தாமே.	36
759	அம்புவியின் நிசதமுதல் ஏமங் காறும்       அரிவருடம் ஏமமுதல் இமைய நாப்பண், கிம்புருடம் தென்கடற்கும் இமைய மென்னுங்       கிரிக்குநடுப் பாரதமாம் கேது மாலோ, டிம்பர்புகழ் பத்திரமுப் பத்து நாலா யிரம்நின்ற       தொன்பதினா யிரமா மெல்லை, உம்பர்தம துலகனைய பரத மென்னும் ஒன்றொழிந்த       கண்டமெட்டும் உற்று ளோர்க்கே.	37
760	ஆங்குருநாட் டுறைபவர்ஓர் பொழுதின் யாய்பால்       ஆடூவு மகடூவு மாகத் தோன்றித், தாங்கள்விழை விற்புணர்வர் அவர்க்குத் தெய்வத்       தருமலர்கள் உதவும்உணாக் கனியுங் காயும், ஓங்குபச்சை நிறம் ஆயுள் அயுத மேலும் ஒரமூவா       யிரம்அதற்குள் வடபா கத்திற், பாங்கமர்வர் முனிவரர்சா ரணரே சித்தர் பதின்மூவா       யிரம்ஆயுள் படிகம் வண்ணம்.	38
761	பரவுபத்தி ராசுவத்தோர் கனிகாய் துய்ப்போர்       பதின்மூவா யிரம்ஆயுள் படைத்த சேயோர், இரணியத்தோர் பலநுகர்வோர் மதிநேர் மெய்யர்       இராயிரமைஞ் ஞூறயுதம் ஆண்டு பெற்றோர், பொருவரிய இரமியத்தி னுள்ளோர் ஆலின் புன்கனிகள்       மிசைகுவர்பூங் குவளை போல்வார், வருடமவர்க் கொருபதினா யிரமே யன்றி       மற்றுமிரண்டாயிர மாச் சொற்ற தொன்னூல்.	39
762	விராவும்இளா விருதத்தோர் வௌ�ய மெய்யர்       மிசைவதுதீங் கரும்பிரதம் அயுத மேலும், இராயிரமாம் யுகம்கேது மாலத் தன்னில்       இருப்பவர்பைங் குவளைநிறம் இனிதி னுண்டல், பராரையுள கண்டகியின் கனியே ஆயுள்       பத்துளவா யிரம்அரிகண் டத்து வாழ்வோர், ஒராயிரமோ டொன்பதினா யிரம தெல்லை       உணவுகனி காய்மதியம் ஔ�ய தன்றே.	40
763	போற்றியகிம் புருடத்தோர் இறலித் தீய       புன்கனியே மிசைவர் நிறம் பொன்மை ஆயுள், சாற்றியிடும் ஓரயுதம் ஏமகூடத் தடவரைத்       தென் பால்இமைய வடபால் தன்னில், ஏற்றமிகுங் கயிலைநிற்கும் அதற்கு மீதே       இமையாமுக் கட்பகவன் உமையா ளோடும், வீற்றிருப்பன் ஊழிதனில் அண்டங் காறு       மேலொடுகீழ் சென்றிடுமவ் வெற்பு மாதோ.	41
764	இந்தவிரு நாற்கண்டத் துறையும் நீரார்       இன்னல்பிணி நரை திரைமூப் பிறையுஞ் சேரார், முந்தையுகம் போலேனை மூன்றி னுள்ளும்       மொய்ம்புநிறை அறிவுடலம் முயற்சி ஆயுள், அந்தமில்சீர் முதலெல்லாம் ஒருதன் மைத்தா       அடைகுவர்முன் பாரதத்தில் அவதரித்து, வந்துபுரி வினைப்பயனை நுகர்வர் என்பர் வானமுகில்       சென்று புனல் வழங்கா தங்ஙன்.	42
765	பாரதத்துள் ளார்அவனி கிளைத்து மற்றும்       ப�றொழிலும் புரிந்து மறம் பாவம் ஈட்டிப், பேரருள்பௌ திகமெழுவா யான மூன்றிற்       பெறுபயன்கொண் டுய்வர்என்பர் பெருமை யாற்றல், சீரறிவு நிறை ஆயுள் உருவம் உண்டி செய்கையுகங்       களுக்கியைந்த திறனே சேர்வர், தோரைமுதற் பலபைங்கூழ் விளையுள் ஆக்கந்       தூயகனி காய்கந்தம் பிறவுந் துய்ப்பார்.	43
766	நாலிருகண் டத்தோரும் விண்ணு ளோரும்       நரகினரும் அவ்விடத்தில் நண்ணி வைகி, மேலையிரு வினையாற்றி அவற்றிற் கேற்ற       வியன்பயன்கள் துய்ப்பரென விளம்பு மாற்றால், சீலமிகு பாரதமாங் கண்டமொன்றே தீவினைநல்       வினையாகுஞ் செயற்கைக் கெல்லாம், மூலமொரு குறைபெறினே வந்து தேவர் முனிவர்களுந்       தவம்பூசை முயல்வர் அங்கண்.	44
767	கவிபுகழும் பரதனும்இந் திரனாம் பேரோன்       கசேருகன்தா மிரபன்னன் கபத்தி நாகன், சவுமினே கந்தருவன் வருணன் என்னுந்       தனயருடன் குமரியெனும் வனிதை தன்னை, உவகைதனில் உதவிஅவர் தத்தம் பேரால்       ஒன்றற்கோ ராயிரம்யோ சனைய தாகப், புவிபுகழ்பா ரதத்தை நவ கண்ட மாக்கிப் பொற்பினுடன்       அனையவர்க்குப் புரிந்தான் அன்றே.	45
768	கங்கைகவு தமியமுனை கவுரி வாணி       காவிரிநன் மதைபாலி கம்பை பம்பை, துங்கபத் திரைகுசைகோ மதிபாஞ் சாலி       சூரிசிகி பாபகரை தூத பாபை, சங்கவா கினிசிகைபா ரத்து வாசி சார்வரிசந்       திரபாகை சரயு வேணி, பிங்கலைகுண் டலைமுகரி பொருநை வெ�காப் பெண்ணை       முதல் ஆறனந்தம் பெருகி நண்ணும்.	46
769	மன்னுமகேந் திரமலயஞ் சையஞ் சத்தி       மாநிருடம் பாரியாத் திரமே விந்தம், என்னுமலை ஓரேழுங் காஞ்சி யாதி எழுநகருந்       தானமொரா யிரமேல் எட்டும், என்னும்அரு மறைமுதலோர் மேய தேயம்       பற்பலவுஞ் சுருதிமுறை பயில்வு மேவி, மெய்ந்நெறிசேர் வதுகுமரி கண்டம் ஏனை       மிலேச்சரிடம் ஓரெடடும் வியப்பி லாவே.	47
770	இங்கிவைசம் புத்தீவி னிடனே தண்பால்       இருங்கடல்சூழ் சாகத்தின் எல்லை தன்னில், தங்கியகோ மேதாதி அவற்கு மைந்தர்       சாந்தவயன் சிசிரன்கோ தயன்ஆ னந்தன், துங்கமிகு சிவனொடுகே மகன்சி றந்த       துருவன்இவர் பேராலேழ் வருட மாக்கி, அங்கவருக் கருள்புரிந்தான் கடவுள் வாயு       ஆரியர்விந் தகர்குகரர் ஆண்டு வாழ்வார்.	48
771	சோமகமே சுமனங்சந் திரமே முந்துந்       துந்துபிவப் பிராசனநா ரதியந் தொல்சீர்க், கோமதமாம் எழுகிரியுஞ் சிவைவி பாபை       குளிர் அமிர்தை சுகிர்தைமநு தத்தை சித்தி, மாமைதரு கிரமையெனும் ஆறங் கேழும்       மருவியிடும் ததிக்கடல்தான் வளைய நின்ற, ஏமமுறு குசத்தீவில்வபுட்டு வென்னும் இறையவற்குஞ்       சிறுவர்களாய் எழுவ ருண்டால்.	49
772	சுப்பிரதன் உரோகிதனே தீரன் மூகன் சுவேதகன்சித்       தியன் வயித்தி தன்னென் றோதும், இப்புதல்வர் பேராலேழ் வருட மாக்கி ஈந்தனன்உன்       னதங்குமுதங் குமாரம் மேகம், வைப்புறுசந் தகம்மகிட மேது ரோணம் மலையேழுஞ்       சோனைவௌ�ளி மதியே தோமை, ஒப்பறுநேத் திரைவிமோ சனைவி ருத்தி ஓரேழு       நதியுளவால் உலவை புத்தேள்.	50
773	தர்ப்பகரே கபிலர்சா ரணர்நீ லத்தர் தண்டர்விதண்       டகராண்டைச் சனங்கள் ஆவார், அப்புற நெய்ப் புணரிகிர வுஞ்ச தீபம் அதற்கு மன்னன்       கோதிட்டாம் அவன்றன் மைந்தர், மெய்ப்படுசா ரணன் கபிலன் கிருதி கீர்த்தி வேணுமான்       இலம்பகன்உற் பிதனே யென்னச், செப்புமெழு பேராலேழ் வருட மாக்கிச் சிறப்புடனே       அவரரசு செய்தற் கீந்தான்.	51
774	மன்னுகுசே சயம்அரிவித் துருமம் புட்பா வருத்தம்இமம்       துதிமானே மந்த ரந்தான், என்னுமலை ஏழுசிவை விதூத பாபை இமை       புனிதை பூரணையோ டகில பாபை, சென்னெறிசேர் தம்பைஎனு நதியோரேழு சேர்ந்துளது       தபதர்சடா வகர்மந் தேகர், பன்னுபுகழ் அனேகர் அவர் சனங்க ளாவார் பங்கயனே       அங்குடைய பகவன் அம்மா.	52
775	மற்றதனுக் கப்பாலை அளக்கர் கன்னல் வளைந்துடைய       தீபஞ்சான் மலியாம் அங்கட், கொற்றவனாந் துதிமானன் அவன்றன் மைந்தர் குசலன்       வெய்யன் தேவன்முனி அந்த காரன், அற்றமிலா மனோரதன்துந் துபியாம் அன்னோர்க்       களித்தனன்ஏழ் கூறாக்கி யசலம் ஏழுஞ், சொற்றிமிரம் சுரபிவா மனம்வி ருத்தம் துந்துபிசம்       மியத்தடம்புண் டரீகம் நிற்கும்.	53
776	போதுகுமு தங்கவரி யாதி யாமை புண்டரிகை       மனோபமைசந் தியையென் றோதுஞ், சீதநதி யேழுசெல்லும் புட்க லாதர் சிறந்திடுபுட்       கரர்தனியர் சிசிரர் என்போர், ஏதமிலா துறைசனங்கள் கடவுள் ஈசன் இதற்குமப்பால்       மதுக்கடல்சூழ்ந் திருந்த தீபம், மேதகுகோ மேதகம்அவ் வியனே தொன்னாள் வேந்தன்அவற்       கெழுமைந்தர் மேனாள் வந்தார்.	54
777	தூயவிமோ கனன்மோகன் சகலன் சோமன் சுகுமாரன்       குமாரன்மரீ சகனாம் மைந்தர்க், காயதையேழ கூறுபுரிந் தளித்தான் சிங்கம் அத்தம்உத       யம்சலகம் கிரவுஞ்சம் ஆம்பி, கேயம்இர மியங்கிரியேழ் அயாதி தேனுக் கிளர்கபத்தி       சுகுமாரி குமாரி இக்கு, மாயைநதி ஏழுளமந் தகர்ஆ மங்கர் மாகதர்மா       னசர்மாக்கள் மதிமுன் தெய்வம்.	55
778	புடையினது தூயபுனற் கடலாந் தீபம் பட்கரமன்       னன்சவனன் புதல்வ ரானோர், அடல்கெழுவு தாதகிமா பீத னென்போர்க் கதனையிரு       கூறுபடுத் தளித்தான் என்ப, இடபமகேந் திரம்வருணம் வராக நீலம் இந்திரமந்       திரியமெனும் ஏழு வெற்புக், குடிலைசிவை உமை தரணிசுமனை சிங்கை குமரியெனும்       எழுநதியுங் கொண்டு மேவும்.	56
779	மேனிலா வியநகரர் நாகர் என்போர் மேவியமர்       பரிசனம்வெய் யவனே புத்தேள், ஆனதோர் புட்கரத்தின் முடிவில் ஐம்ப தாயிரம்யோ       சனைதன்னில் அசல மொன்று, மானசோத் தரம்எனவே சகடக் கால் போல் வட்டணைபெற்       றிடுமதன்கண் மகவா னுக்கும், ஏனையோர் எழுவருக்குங் குணபா லாதி எண்டிசையி       னும்பதங்கள் எய்தும் அன்றே.	57
780	பொங்குதிரைப் புணரிகளின் முடிவு தோறும் புடையுறவே       வளைந்தொவ்வோர் பொருப்பு நிற்கும், இங்குளதோர் சாகமுதல் தீப முற்றும் இருக்குநர்க்கு       நரைதிரைமூப் பின்னல் இல்லை, அங்கவர்கள் கலியினுங்கிம் புருடர் தன்மை யடைவர்பதி       னாயிரமாண் டமர்வர் அப்பால், தங்கியது தபனியப்பா் அதனைச் சூழ்போய்த் தடம்பெருநே       மிப்பொருப்புச் சார்வுற் றன்றே.	58
781	நேமிவரை அதற்கிப்பாற் சுடரே அப்பால் நிசிப்படலஞ்       செய்ய மணி நிறனே மன்னர், காமருசீர் இயக்கர்இராக் கதரே வெம்பேய்க்       கணங்கள்அமர்ந் திடுவர் திசைக் கடவு ளோருந், தாமுடைய மாதிரத்தின் மேரு வின்கண் தங்குதல்போல்       வைகுவர்அங் கதனுக் கப்பால், ஏமமுறு புறக்கடல்அங் கதனுக் கப்பால்       இருளாகும் அதற்கப்பால் எய்தும் அண்டம்.	59
782	ஊழினெறி யால்தத்தம் உயிரைத் தாமே       ஒழிவுசெய்தோ ருந்தெருளு முணர்வி லோரும், ஆழிவரைப் புறஞ்சூழ்வர் அப்பா லாகும்       ஆரிருள்சேர் எல்லைதனில் அநாதி யீசர், வாழுமொரு பெருங்கயிலை யுண்டவ் வண்ட       மருங்கதனிற் கணநிரைகள் வதிந்து மல்குஞ், சூழுறுசம் புத்தீப முதலா அண்டச் சுவர்காறும்       புவியென்பர் தொல்லை யோரே.	60
783	இப்புவியின் மேற்கணத்தின் உலக மாகும்       இதன்மிசைக்குய் யக லோகம் இதற்கு மீது, வைப்புடைய ஈரைங்கால் வயங்கு தேயம்       மற்றதன்மேல் எழுபுயலும் வழங்கு மெல்லை, முப்பதினா யிரகோடி முகில்ஒவ் வொன்றை       முறைசூழ்வுற் றிடும்அதற்கு முன்ன ராகச், செப்பரிய கிம்புருடர் கருட ரானோர் சித்தர்கள்விஞ்       சையர்இயக்கர் செறியும் மூதூர்.	61
784	இங்கிதன்மேற் சுரநதிசெல் லிடனே அப்பால்       இரவிபதம் தரணிக்கோர் இலக்க மாகும், அங்கதனின் முப்பான்முக் கோடி தேவர்       அருக்கனுடன் வழக்கொள்வர் அதற்கு மீதே திங்கள்உல கோரிலக்கம் உம்பர் தன்னில்       செறிதருதா ரகையுலம் இலக்கஞ் சேணிற், பொங்கொளிசேர் புதன்உலகீ ரிலக்கம் அப்பாற்       புகர்உலகம் ஈரிலக்கம் பொருந்திற் றன்றே.	62
785	அந்தரமேற் சேய்உலகீ ரிலக்கம் மேலே       அரசன்உல கீரிலக்கம் அதற்கு மீதே, மந்தன்உல கீரிலக்கம் அதன்மேல் ஓரேழ்       மாமுனிவர் உலகிலக்க மாகும் அப்பால், நந்துருவன் உலகிலக்கம் புவாலோ கத்தின்       நலத்தகைய தொகைபதினைந் திலக்க மாகும், இந்தவுல கத்துமிசை யுடைய தேயம் எழுவகையா       மருத்தினமுங் கெழுவு மெல்லை.	63
786	தொகலோடு சேர்தருமிப் பதத்தின் மீதிற்       சுவர்லோகம் எண்பத்தஞ் சிலக்க மாங்கே, புகலோடு வானவரும் பிறரும் போற்றப் புரந்       தரன்வீற் றிருந்தரசு புரிவன் அப்பால், மகலோகம் இருகோடி மார்க்கண்டாதி       மாமுனிவர் பலர்செறிவர் மற்ற தன்மேல், இகலோகம் பரவுசன லோகம் எல்லை       எண்கோடி பிதிர்தேவர் இருப்பர் அங்கண்.	64
787	தவலோகம் உன்னதமீ ராறு கோடி சனகர்முத       லாவுடைய வனகர் சேர்வர், அவண்மேற்சத் தியவுலகம் ஈரெண் கோடி       அயன்இன்பத் தலமஉலக மளிக்குந் தானம், நவைதீரும் பிரமபதம் மூன்று கோடி       நாரணன்வாழ் பேருலகம் ஓர்முக் கோடி, சிவலோகம் நாற்கோடி அதற்கு மீதே       திகழண்ட கோளகையுங் கோடி யாமே.	65
788	வேதமொடு தந்திரமும் அவற்றின் சார்பு       மிருதிகளும் பிறநூலும் வேறு வேறா, ஓதிடுமண் டத்தியற்கை மலைவோ வென்றால்       உண்மை தெரிந் திடிற்படைப்பும் உலப்பில் பேதம், ஆதலினால் அவ்வவற்றின் றிரிபு நாடி அறிந்தஉனக்       கீண்டுண்மை யதுவே சொற்றாம் ஏதமில் இவ் வண்டத்தில் புவன நூற்றெட் டிறையருள்சேர்       உருத்திரர்தம் மிருக்கை யாமே.	66
789	வேறு இந்த அண்டத்தின் இயற்கைய முன்னுனக் கிறைவன் தந்த அண்டங்கள் ஆயிரத் தெட்டுமித் தகைமை மைந்த நீசென்று காணுதி யெனவகுத் துரைப்ப அந்த மில்லதோர் மகிழ்ச்சியின் உணர்ந்தனன் அவுணன்.	67

ஆகத் திருவிருத்தம் - 789
-------------

12. திக்குவிசயப் படலம் (790 -925)

790	குணங்கள் பற்பல உணர்த்திய குரவன்றன் கழல்கள் வணங்கி வாளரி முகனொடு விடைகொண்டு வயமான் அணங்கு வைகிய திறலுடைச் சூரர்கோன் அவுணர் இணங்கு தானையங் கடலிடைப் புக்கனன் இமைப்பில்.	1
791	சேனை யின்றலை புகுதலுந் தாரகன் சென்று கோனை வந்தனை செய்துதன் முன்னவற் குறுகி ஆன பான்மையின் வணங்கிமுன் னின்றிட ஆசான் போன எல்லையிற் புகன்றன பரிசெலாம் புகன்றான்.	2
792	ஆவ தாகிய பரிசெலாங் கேட்டுணர்ந் தவனுந் தாவி லாததன் மனங்கொடு நன்றிது தலைவ மேவ லார்களை யாமினி வென்றிட விரைவில் போவ தேகடன் என்றனன் அன்னதோர் பொழுதின்.	3
793	அந்தி வார்சடைக் கண்ணுதற் கடவுள்தன் அருளான் மைந்தர் மூவரும் பெற்றதொல் வரங்களும் வலியுஞ் சிந்தை யுள்ளுற நாடியே யளியொடுஞ் சேணில் வந்து தோன்றினள் தொல்லைநாள் நோற்றிடு மாயை.	4
794	தோன்று மெலலையின் முந்துறக் கண்டுவெஞ் சூரன் ஆன்ற தம்பியர் தம்மொடும் அசமுகி யோடும் ஊன்றும் அன்பொடு பணிதலும் அன்னைதன் உள்ளம் ஈன்ற ஞான்றினும் உவந்தனள் ஆசிகள் இசைத்தாள்.	5
795	ஆசி கூறியே வேள்வியிற் செய்கையும் அதனுக் கீசன் நல்கிய வரங்களுங் கேட்டனன் ஈண்டு நேச மோடுமைக் காணிய வந்தனன் நீவிர் வாச வன்முத லோர்தமை வெல்லுதி வலியால்.	6
796	வென்ற பின்னர்எவ் வுலகமும் புரந்துமே தினியில் என்றும் வாழுதிர் மாயைகள் வேண்டிடின் என்னை ஒன்றும் அன்புடன் உன்னுதிர் உன்னிய பொழுதே சென்று வெ�கிய தன்மைகள் செய்தியான் முடிப்பேன்.	7
797	ஈத லால்உமைப் பிரியலன் பன்முறை யானே காத லோடுமைக் காணிய செல்குவன் கலந்து பேத நீரற இருத்திரால் ஈண்டெனப் பேசி மாதும் ஏகினள் மைந்தர்கள் மூவரும் வணங்க.	8
798	தோடு லாவிழிப் பொற்றொடி ஏகலுஞ் சூரன் கோடி தேருடன் தானவர் தங்களைக் கூவி நீடு நம்பெருந் தானைகள் நிதிபதிக் கேகப் பாடல் மாமுர சறைமினோ கடிதெனப் பணித்தான்.	9
799	அரசன் ஏவலும் அவுணர்கள் அன்னவா றறைந்து அரசம் எறறினர் கேட்டலும் அத்திசை முன்னி உரைசெய் நான்முகன் உறங்குழிப் புவிகொள ஒருங்கே திரைசெய் வான்கடல் சென்றெனச் சென்றது சேனை.	10
800	பத்து நூறுடன் ஆயிர மாதியாய்ப் பலவாங் கொத்து நீடிய சென்னியர் கொடுமைசேர் குணத்தோர் மெத்து பல்படை ஏந்திய கரத்தினர் விறலோர் கத்து வார்கடல் ஆர்ப்பினர் அவுணர்தங் கணத்தோர்.	11
801	விண்ணிற் பாய்வன இரவிதேர் பாய்வன வேலைக் கண்ணிற் பாய்வன திசைகளிற் பாய்வன கனல்மேற் பண்ணிற் பாய்வன வரைகளிற் பாய்வன பரவை மண்ணிற் பாய்வன புரவிகள் அளப்பில மாதோ.	12
802	பாறு சென்றிடக் கொடியினஞ் சென்றிடப் பலபேய் வேறு சென்றிடப் பாரிடஞ் சென்றிட விண்மேல் மாறு சென்றிடப் பிளிறொலி சென்றிட மதநீர் ஆறு சென்றிடச் சென்றன யானையின் அனிகம்.	13
803	மேருச் சையமுங் கயிலையும் அல்லது வேறு நேரற் கொத்திடு கிரிமிசைச் செல்வன நீலக் காரிற் செல்வன விண்மிசைச் செல்வன கடல்சூழ் பாரிற் செல்வன செல்வன ஆழியம் ப�றேர்.	14
804	மூன்று கோடியோ சனையதாய் நாற்றிசை முற்றும் ஆன்ற வெல்லையின் அவ்வகைத் தாகிய அனிகம் ஏன்று சென்றன சென்றதோர் அளவையின் இனன்போல் தோன்று பொன்சுடர் அளகையை அடைந்தன தூசி.	15
805	பூதம் ஐந்தினும் மிகவலி யுடையது பொலன்சேர் ஆத வன்றனித் தேரினுஞ் சிறப்புற்ற தவனில் சோதி பெற்றது பேருணர் வுள்ளது தொல்சீர் மாதி ரங்களை அகற்சியான் மறைப்பது மன்னோ.	16
806	என்று மேயழி வில்லது மேருவோ டிகலுங் குன்று போலுவ தகிலமும் இமைப்பினிற் குறுகிச் சென்று மீள்வது குறப்பினிற் செல்வது சிதையா ஒன்று கோடிய வாம்பரி பூண்டுள தொருங்கே.	17
807	அழிவி லாப்பல சாரதி உள்ளதங் களப்பில் விழுமி தாகிய படையெலாங் கொண்டது மேவார் ஒழிய அன்னவர் தேர்மிசைச் செல்வலுவ துருமேற் றெழிலி அச்சுறப் பன்மணி கறங்குவ தென்றும்.	18
808	பாரை நேர்தரு பரப்பின துலகெலாம் படைத்த நாரி பாதியன் அளித்தருள் இந்திர ஞாலத் தேரின் மால்வரை மிசையுறும் வயப்புலி செலல்போல் சூரன் ஏறியே போந்தனன் அவுணர்கள் தொழவே.	19
809	ஆண்டவ் வெல்லையில் ஆயிர மாயிரம் யாளி தாண்டு வெம்பரி ஆயிர மாயிரந் தடந்தோள் நீண்ட பாரிடம் ஆயிர மாயிர நிரலே பூண்ட தேர்மிசை ஏறியே அரிமுகன் போந்தான்.	20
810	காலும் உள்ளமும் பின்னுற முன்னுறு கவனக் கோல மாப்பதி னாயிரம் பூண்டதோர் கொடிஞ்சிச் சால மார்தரு வையமேற் புகுந்துதா ரகனும் ஆல மென்பது சென்றென நடந்தனன் அன்றே.	21
811	அன்ன தாரக வீரனும் அரிமுகத் தவனும் மன்ன னோர்இரு பாங்கரு மாயினர் வந்தார் துன்னு தானவத் தானையந் தலைவர்கள் தொலையாய் பொன்னின் மாமணித் தேரொடும் ஏகினர் புடையில்.	22
812	விரவு கின்றதோர் ஏனையர் சேனையின் வீரர் கரியெ னுங்கடல் மீதினுங் கலினமார் கவனப் பரியெ னுங்கடல் மீதினும் முதல்வனைப் பரவி இரும ருங்கினும் போயினர் கூற்றனும் இரங்க.	23
813	அடல்செ றிந்திடும் ஒன்பதிற் றிருவகை யாகும் படைக ளேந்தியே அளவிலா அவுணர்கள் பரவிக் கடல்கி ளர்ந்தவண் சூழ்வன போன்றுகா வலர்தம் புடையில் வந்தனர் அசனியும் அச்சுறப் புகல்வார்.	24
814	இன்ன தன்மையி னாற்படை சூழ்தர இதன்பாற் துன்னு தேரென உள்ளவுந் துரகமுள் ளனவும் பன்னெ டுங்கரி உள்ளவும் அவுணர்கள் பலரும் மன்னி வந்திட நடுவுற ஏகினன் மன்னன்.	25
815	வயங்க ளார்த்திடு தானவ ரோதையும் மான்தேர் அயங்க ளார்த்திடு மோதையும் அன்னவை அணித்தாய்க் கயங்க ளார்த்திடு மோதையுங் கண்டையின் கலிப்பும் இயங்க ளார்த்திடு மோதையும் மிக்கன வெங்கும்.	26
816	அரியெ னுந்திறல் அவுணர்கள் அங்கையி லேந்தும் உரிய வெம்படை முழுவதும் ஒன்றொடொன் றுரிஞ்ச எரிபி றந்தன செறிந்தன எம்பிரான் முனிந்த புரமெ னும்படி யாகிய வரைகளும் புவியும்.	27
817	நிரந்த தானவர் எழுந்திடப் பூழிகள் நிலமேற் பரந்து வானகம் புகுதலும் அனையது பாரா விரிந்து போவதை நீங்கியே அவைதனை எய்தக் கரந்து வைகினன் ஆழியந் தேருடைக் கதிரோன்.	28
818	பூந டுங்கின பணிக்குலம் நடுங்ின புரைதீர் வான டுங்கின மாதிரம் நடுங்கின வரைகள் தாந டுங்கின புணரிகள் நடுங்கின தறுகட் டீந டுங்கின நிருதர்கோன் பெரும்படை செல்ல.	29
819	இனைய தன்மையிற் சேனைகள் தம்மொடும் இறைவன் தனதன் மாநகர் வளைந்தனன் அன்னதோர் தன்மை வினவி யோடியே தூதுவர் இயக்கர்கோன் மேவுங் கனக மாமணிக் கோநகர் சென்றனர் கடிதின்.	30
820	வேறு சென்றிடும் ஒற்றர் தங்கோன் சேவடிக் கமலந் தாழ்ந்து வன்றிறற் சூர பன்மன் மாநகர் வளைந்து கொண்டான் இன்றினி யழியும் போலும் ஈண்டுநீ யிருத்தல் சால நன்றல அனிகத் தோடு நடத்தியால் அமருக் கென்றார்.	31
821	தூதுவர் உரைத்தல் துன்புகூர் துளக்க மெய்தி கூதமில் அவுணர் யாம் வெலற் கரிது முக்கண் ஆதிதன் வரங்கொண் டுள்ளார் அவர்ப்புகழ்ந் தாசி செய்வான் போதுதல் கடனே யென்னாப் பொருக்கென எழுந்து போனான்.	32
822	போயினன் அளகை அண்ணல் புட்பக மீது சென்று தூயதோர் இயக்க ரோடுஞ் சூரனைத் தொழுது போற்றி ஏயின ஆசி கூறி யான்நுமக் கடிய னென்ன நீயினி திருத்தி யென்றே விடுத்தனன் நிருதர்� போற்றி.	33
823	வேறு அன்னது கண்டுழி அவுணர் மாப்படை மின்னவிர் முகிலினம் வெரவ ஆர்த்தன துன்னுறும் இனையவ ரோடுஞ் சூரனும் மன்னவன் அவ்வழி மகிழ்ச்சி எய்தினான்.	34
824	அதுபொழு தவுணர்கள் அளவை யூடுபோய் நிதிகளும் மணிகளும் நீடு மானமுஞ் சிதைவறு படைகளுந் தேரும் மாக்களுங் கதிகெழு களிறுடன் கவர்ந்து மேவினார்.	35
825	மைம்மலி தானவர் வலிந்து வவ்வலாற் பொய்ம்மையில் பெருவளம் யாவும் போக்கிய செம்மையில் அந்நகர் திருவும் நீங்கிய கைம்மைதன் வடிவெனுங் காட்சித் தாயதே.	36
826	ஆறலை கள்வரின் அவுணர் யாவருஞ் சூறைகொண் டந்நகர் தொலைத்து போதலும் ஊறுகொள் நிதிபதி உள்ளம் நாணியே வீறகல் அளகையின் மீண்டும் ஏகினான்.	37
827	ஆண்டுறு தனதனை அடித்தொண் டாற்றுவான் மாண்டனன் இவனென மனத்தி லுன்னியே ஈண்டிய தானையொ டிமைப்பிற் பாகரைத் தூண்டுதிர் தேரெனச் சூரன் போயினான்.	38
828	அளகையை நீங்கியே ஆசைக் கீறதாய் உளநகர் எய்தினன் ஔ�ரு நீலமார் களனுரு வெய்திய கடவுள் வைகிய வளநகர் ஈதென மன்னன் உன்னினான்.	39
829	அந்தமா நகரைவிட் டவுணர் கோமகன் முந்துதன் படையொடு முனிந்து கீழ்த்திசை இந்திரன் நகர்புக இதனை நாடியே வெந்துயர் அமரர்கோன் விண்ணிற் போயினான்.	40
830	போயதை நாடிஅப் புரத்தை முற்றவுங் காயெரி கைக்கொளக் கடிதின் நல்கியே ஆயிடை அனிகமோ டகன்று வெய்யசெந் தீயுறு நகரிடைச் சேறல் மேயினான்.	41
831	சேறலும் நாடியத் தீயின் பேரினான் ஈறகல் வெஞ்சினம் எய்தி ஆயிர நூறெனுங் கோடியர் நொய்திற் சூழ்தர மாறிகல் புரிந்திட வந்து நேர்ந்தனன்.	42
832	நேர்தலும் அங்கிதன் நீடு தானையுஞ் சார்தரும் அவுணர்தம் படையுந் தாமுறாப் போர்தலை மயக்குறப் பொருத எல்லையிற் சூர்தரு கனல்படை தொலைந்து போயதே.	43
833	தன்படை உடைதலுந் தழலின் பண்ணவன் துன்படை மனத்தனாய்த் தொல்லை ஊழிநா ளின்படை உலகெலாம் ஈறு செய்திடு வன்படை பேருரு வல்லை தாங்கினான்.	44
834	சிறந்திடும் அவுணர்கோன் சேனை மாக்கடல் வறந்திட இப்பகல் மாய்ப்பன் யானெனா நிறைந்திடும் அவுணமா நீத்தம் எங்கணுஞ் செறிந்தனன் வளைந்தனன் சிதைத்தல் மேயினான்.	45
835	கடல்கெழு சேனையைக் கலந்து பாவகன் சடசட முதிரொலி தழங்கப் புக்குலாய் அடலுறு மெல்லையில் அதுகண் டாழிவாய் விடமென உருத்தனன் வீரன் தாரகன்.	46
836	உருத்திடு தாரகன் ஒருதன் தேரொடு மருத்தினும் விசையுற வந்து தானையை எரித்திடும் அங்கியை எதிர்ந்து செங்கையில் தரித்திடு கார்முகந் தன்னை வாங்கினான்.	47
837	வானவர் தமையும்இவ் வன்னி தன்னையும் ஏனையர் தம்மையும் முடிப்பன் இன்றெனாத் தேனிவர் இதழியந் தேவன் மாப்படை ஆனதை எடுத்தனன் அருச்சித் தேத்தியே.	48
838	எடுத்திடு மெல்லையில் எரிகண் டிங்கிது தொடுத்திடின் உலகெலாந் தொலைக்கும் என்னையும் முடித்திடும் நான்முகன் முதலி னோரையும் படுத்திடும் இன்றெனப் பையுள் எய்தினான்.	49
839	சுடுங்கனற் கடவுளுஞ் சுருக்கித் தன்னுரு ஒடுங்கினன் ஆகுலம் உற்றுச் சிந்தையும் நடுங்கினன் தாரகன் முன்னர் நண்ணினான் கடுங்கதி அதனொடுங் கரங்கள் கூப்பியே.	50
840	தோற்றுவித் துலகெலாந் தொலைக்கும் எம்பிரான் மாற்றரும் படைக்கலம் மற்றென் மேவிடப் போற்றினை எடுத்திஎப் புவனத் துள்ளவர் ஆற்றலும் உயிர்களும் அதன்முன் நிற்குமோ.	51
841	கழிதரு சினங்கொளல் கடவுள் மாப்படை விழுமிய தன்னதை விடுத்து ளாயெனின் அழிதரும் உலகெலாம் அதுவும் அன்றியே பழிபெறும் அன்னதோர் படையின் வேந்துமே.	52
842	பொறுத்தியென் பிழையெனப் போற்றி நிற்றலும் கறுத்திடு மிடறுடைக் கடவுள் மாப்படை செறுத்தவன் மீமிசைச் செல்ல விட்டிலன் மறுத்தனன் சினத்தினை மகிழ்ச்சி எய்தினான்.	53
843	எற்றிடும் எற்றிடும் இவனை வல்லையிற் செற்றிடுஞ் செற்றிடுந் தீயன் சாலவுங் குற்றிடுங் குற்றிடு மென்று கூறியே சுற்றினர் அவுணர்கள் தீயைச் சூழவே.	54
844	தானவர் யாரையும் விலக்கித் தாரகன் நீநம தேவலின் நிற்றி நின்னுயிர் போனதை உதவினம் போதி போதிநின் மாநக ரிடையென வல்லை கூறினான்.	55
845	விடுத்தனன் அங்கியை விடுக்கு முன்னரே அடுத்திடு தானவர் அவன்றன் ஊர்புகா மடுத்திடு வளனெலாம் வாரி வாரிமீன் படுத்திடு கொலைஞர்தம் பரிசின் மீண்டனர்.	56
846	வேறு மீண்டனர் அவுணர் அங்கி வௌ�கியே தன்னூர் புக்கான் ஆண்டவண் அகன்று போனான் தாரகன் அவ்வா றெல்லாங் காண்டலுஞ் சூர னென்போன் கலினமான் தேரைப் பாக தூண்டுதி நடுவன் மேவுந் தொல்லைமா நகரத் தென்றான்.	57
847	கடவுதி தேரை என்னக் கைதொழு தைய நொய்தின் அடுதொழில் அவன்பால் உய்ப்பன் அன்னது காண்டி யென்னாப் படர்தரும் வலவ ரோடும் பலிங்கன்என் றுரைக்கு மேலோன் சுடர்மலி கதிரும் நாணத் தண்ணெனத் தூண்டி ஆர்த்தான்.	58
848	ஆர்த்தன படருஞ் சேனை அதிர்ந்தன முரச மெங்கும் போர்த்தன கரிதேர் வாசி புகுந்தன பூழி வேலை தூர்த்தன துவசம் விண்ணைத் தொடர்ந்தன தூசி யென்னுந் தார்த்தொகை முன்ன மேகித் தண்டனூர் உடைந்த வன்றே.	59
849	அடைதலும் நடுவன் தன்பால் ஆங்கொர்தூ தெய்தி நந்தங் கடிநகர் கலந்த அந்தக் காசிப முனிவன் மைந்தர் கொடியவெஞ் சேனை யென்னக் கூற்றெனுங் கடவுள் கேளா இடியுறும் அரவம் என்ன ஏங்கினன் இரங்கு கின்றான்.	60
850	வேறு முன்னுறு தனதனும் முளரித் தேவனும் மன்னனை யெதிர்கொளா வழுத்திப் போயினார் அன்னது புரிவதே அழகி தாமென உன்னினன் நடுவனும் உணர்வி னும்பரான்.	61
851	தேற்றமொ டெழுந்துதன் மகிடஞ் சேர்ந்தனன் ஏற்றமில் படைஞரும் ஈண்ட ஏகியே கூற்றுவன் இமைப்பினிற் குறுகிச் சூரனைப் போற்றினன் தொழுதனன் புகலும் ஆசியான்.	62
852	திருத்தகு மறலிதன் செய்கை நோக்கியே அருத்தியின் மகிழ்வுறும் அவுணன் நம்பணி பரித்தனை யீண்டுநின் பரிச னத்தொடும் இருத்தியென் றனையனை ஏவிப் போயினான்.	63
853	இறுதியை இயற்றுவான் இருக்கை யென்பதோர் மறிகடல் அதனிடை வளங்கொள் வாரியைத் திறலுறும் அவுணர்தஞ் சேனை சென்றரோ முறைமுறை கவர்ந்தன முகிலின் தன்மைபோல்.	64
854	கூற்றுவன் பெருவலி குறைந்த வண்ணமும் போற்றினன் போயதும் புந்தி உன்னியே ஆற்றவும் மகிழ்வுறீஇ அனிக மோடுதென் மேற்றிசை நிருதிமேல் விரைவின் ஏகினான்.	65
855	நிருதியும் இ�தெலாம் நேடி யாமிவர்ப் பொருவதும் அரியதாற் போரி யற்றினும் வருதிறல் இல்லையால் வசைய தேயெனாக் கருதினன் அவரொடு கலத்தற் குன்னினான்.	66
856	உன்னினன் தானையோ டொருங்கு மேவியே மன்னவன் எதிர்புகா வழுத்தி மற்றவன் தன்னடி வணங்கியுன் தமரி யானெனாப் பன்னினன் தாரகன் பாங்கர் ஏகினான்.	67
857	அருகுற வருதலும் அவுணர் கோமகன் நிருதியின் நகரினை நீங்கி யேகலும் வருணனும் மருத்துவும் வாரி தன்னினும் இருவ்செறி உலகினும் இமைப்பிற் போயினார்.	68
858	போதலும் அவரவர் புரத்தைச் சூறைகொண் டேதம தியற்றுவித் தெழுவ கைத்தெனும் பாதல வுலகினிற் படர்ந்து தானவ ராதியர் போற்றிட அருள்செய் தேகினான்.	69
859	உற்றனன் நாகர்கோன் உலகில் அன்னவன் செற்றமொ டேசெருச் செய்யத் தானையால் வெற்றிகொண் டேயவன் வியந்து போற்றிட மற்றவன் இருக்கையோர் வைகல் வைகினான்.	70
860	அத்தலை உரகர்கோன் அமரர் தந்திட வைத்திடும் அமுதினை வலிதின் வாங்கியே மெய்த்தகு தம்பிய ரோடு மேன்மையால் துய்த்தனன் அகன்றனன் சூர பன்மனே.	71
861	ஏனைய பிலந்தொறும் ஏகி அவ்வயின் மேனதோர் விருந்தினை வியப்பின் நாடியே மானவர் படையொடும் வல்லை மீண்டனன் போனதோர் நிலைதொறும் புகழை நாட்டினான்.	72
862	வேறு பூவுல கிடையே போந்து புணரியொன் றகன்று மற்றைத் தீவினை யொருவிச் சூரன் சேனைமா நீத்தஞ் சூழ மாவொடு புவனி போற்ற வரியரா அணையின் நேமிக் காவலன் துயில்கூர் பாலின் கடலிடைக் கடிது புக்கான்	73
863	புக்கதோர் வேலை யன்னான் போர்ப்படை அவுணர் யாரும் மைக்கடன் மேனி மாயோன் மன்னினன் ஈண்டை யென்னா அ்கடல் அதனைத் தொன்னாள் அமரர்கள் கடைந்த தேபோல் மிக்கதோர் ஆர்ப்பி னோடும் விரைவுடன் கலக்க லுற்றார்.	74
864	ஆர்த்திடு முழக்கங் கேளா அம்புயத் திருவும் பாரும் வேர்த்துடல் பதைப்ப அஞ்சி வெருக்கொடு கரிய மேனித் தீர்த்தன தகலத் தூடு சேர்ந்தனர் தழுவ அன்னோன் பார்த்தனன் அஞ்சல் என்று பகர்ந்தனன் துயிலை நீங்கி.	75
865	இம்மெனப் பணியின் மீதும் எழுந்தனன் இறுதி செய்யும் வெம்மைகொள் கடவுட் டீயும் வெருவர உருத்துச் சீறி நம்மையும் பொரவுந் தீயோர் நண்ணினர் போலும் அன்னார் தம்வலி காண்டும் என்னாத் தடக்கைகள் புடைத்து நக்கான்.	76
866	சிந்தையில் உன்னும் முன்னந் திறல்மிகும் உவணர்கோமான் வந்தனன் அவன்பொற் றோள்மேல் மடங்கலே றென்னப் புக்குச் சந்திரன் அனைய சங்கஞ் சக்கரங் கதைவாள் சாபம் ஐந்தெனும் படையும் ஏந்தி அவுணர்தம் படைமுற் சென்றான்.	77
867	கோட்டினன் சார்ங்க மென்னுங் குனிசிலை யினைநாண் ஓதை காட்டினன் அவுணர் உள்ளங் கலக்கினன் கொண்ட செற்றம் வீட்டினன் தானை யாவும் விலக்கினன் பகழி மேன்மேற் பூட்டினன் சோனைக் கொண்மூ வாமெனப் பொழித லுற்றான்.	78
868	பொழிந்திடு கின்ற காலைப் போர்கெழும் அவுணர் தானை அழிந்தன தேரும் மாவும் ஆடலங் கரிகள் தாமும் ஒழிந்தன விறலும் போரின் ஊக்கமும் படையு மெல்லாங் கழிந்தன சூறை யுற்ற காரெனல் ஆய வன்றே.	79
869	சூழ்ந்திடும் அவுணர் சென்னி துணிந்தன தோளுந் தாளும் வீழ்ந்தன கரங்கள் சிந்தி விரவின குருதி நீத்தம் ஆழ்ந்திடு புணரி யெல்லாம் ஆயின அவனி தானுந் தாழ்ந்தன பிணத்தின் குன்றந் தகைந்தன தபனன் தேரை.	80
870	ஒடிந்தன இரதம் ஆழி உருண்டன கவனப் பாய்மா மடிந்தன களிறு நொந்து மாண்டன வயவர் பல்லோர் முடிந்தனர் குருதி நீத்தம் மூடின அதனுள் மூழ்கிப் படிந்தன அலகை ஈட்டம் பாரிடம் பரந்த வன்றே.	81
871	சுடர்கெழு நேமி அண்ணல் துயிலுறு பாலின் வேலை இடையொரு சிறிது மின்றி எங்கணும் எருவை யாகி அடைவது கடவு ளாடும் ஆரழல் அதனை உண்ணக் கடையுகம் விரவு கின்ற காட்சியைப் போன்ற தம்மா.	82
872	விண்ணுலாம் படிவ மாயோன் மேதகும் உவணத் தோடு மண்ணுலாம் கடலா மென்ன அவுணரை வளைந்து சுற்றி எண்ணிலா உருவங் காட்டி யாவரும் போகா வண்ணம் அண்ணல்வாம் பகழி சிந்தி அமர்செய்தான் அமரர் ஆர்ப்பு.	83
873	அடுசமர் புரியும் எல்லை ஆங்கவை உருத்து நோக்கி உடைவதோர் அனிகந் தன்னை யொன்றுநீர் அஞ்ச லென்னா வடவரை யனைய ஆற்றல் மாபெருந் தனுவொன் றேந்தி இடியுறழ் கலிமான் தேர்மேல் தாரகன் இமைப்பின் வந்தான்.	84
874	வானில மளவு செய்த மலர்ப்பதத் தண்ணல் முன்னந் தானெதிர் புகுந்து வெய்யோன் தன்பெருந் தனுவை வாங்கி மேனகு சரங்கள் கண்ணன் மிசையுற வேலை மீதில் சோனைவிண் பொழிவ தென்னத் துண்ணெனத் தூவி ஆர்த்தான்.	85
875	ஆர்த்திடும் அளவை தன்னில் அச்சுதன் அயில்வே லென்னக் கூர்த்திடும் உலப்பில் வாளி கொடியதா ரகன்றன் மேனி தூர்த்தனன் தேரும் பாகுந் தொலைத்தலுஞ் சோர்வி லாதான் பேர்த்தொரு தடந்தேர் உற்றுப் பெருஞ்சிலை வாங்கி னானால்.	86
876	உற்றிடும் அவுணன் மால்மேல் ஒராயிரம் பகழி ஓச்சி அற்றமில் கருடன் மீதும் ஆயிரம் விசிக முய்ப்ப மற்றவை அவன்பால் தீய மாசுணம் பலவுந் தங்கள் பற்றலன் தன்னை வவ்வும் பரிசெனச் செறிந்த வன்றே.	87
877	ஆயிடை உவணர் கோமான் அலக்கணுற் றதனை நோக்கி மாயவன் உலப்பி லாத வடிவினை யெய்தி அந்தத் தீயவற் சூழ்ந்து வெம்போர் செய்துழி அவனுந் தங்கள் தாயருள் மனுவை உன்னித் தானுமந் நிலைய னானான்.	88
878	தாரக வசுரன் தானுந் தணப்பில்பல் லுருவங் கொள்ளா ஈரிரு வைகல் காறும் இந்திரை கேள்வ னோடு பேரமர் புரிந்த வெல்லைப் பிதாமகன் இதனை நோக்கி யாரிவன் எதிர்நிற் பாரென் றதிசய நீர னானான்.	89
879	எல்லையங் கதனின் மாயோன் எறுழ்வலி அவுணன் ஏறுஞ் சில்லியந் தேரும் மாவுந் திறன்மிகு வலவன் தானும் வில்லொடு துணிந்துவீழ விசிகமோர் கோடி உய்த்தான் ஒல்லையின் அதனை நாடி உம்பர்கோன் உவகை பூத்தான்.	90
880	திண்டிறற் பரியுந் சிலையொடு வலவன் தானுந் துண்டம தடைத லோடுஞ் சூரனுக் கிளைய தோன்றல் தண்டமொன் றெடுத்துக் கீழ்போய்த் தலைபனித் தமரர் அஞ்ச அண்டமுங் குலுங்க ஆர்த்தங் கரிதனை யெதிர்ந்து சென்றான்.	91
881	எதிர்வரும் அவுணன் தன்மேல் எண்ணிலாப் பகழி மாரி விதியினை அளித்த மாயன் வீசலும் அவற்றை யெல்லாங் கதைகொடு விலக்கிச் சிந்திக் கனன்றுமுற் கடிதிற் செல்ல அதுதனை நோக்கி மாலும் ஆழியம் படையை உய்த்தான்.	92
882	ஓரிமை யொடுங்கு முன்னர் உலகெலாந் தொலைக்குந் தன்மைப் போரயில் நேமி தானும் புராரிதன் வரத்தாற் சென்று தாரக வசுரன் கண்டந் தன்னைவந் தணுகிச் செம்பொன் ஆரம தாயிற் றம்மா தவத்தினும் ஆக்க முண்டோ.	93
883	பணியுறு கடவுள் நேமிப் படையுமாங் கவணன் கண்டத் தணியதா யிருத்த லோடும் அரனருள் வரத்தை யுன்னித் தணிவிலற் புதத்த னாகித் தாரகன் வலிய னென்னா மணிகிளர் மேனி மாயோன் மற்றிது புகலல் உற்றான்.	94
884	அயனொடு ததீசி யென்னும் அருந்தவத் தோனும் வெம்போர் முயலுறும் அவுணர் யாரும் மொழிந்திடின் உனக்கொப் பல்லார் செயலுரை யின்றி உண்டாற் சிறுவிதி மகத்தைச் செற்ற வயமிகு கழற்கால் வீரன் மற்றுனக் கிணையா மென்றான்.	95
885	வன்றிறற் கடவு ளாழி மணிப்பணி யாயிற் றென்றால் வென்றியும் உனதே யன்றோ வேறினிப் போரும் உண்டோ உன்றிறம் இதுவே என்னின் உனக்குமுன் னவராய் அங்கண் நின்றவர் பெருமை தன்னை யாவர்கொல் நிகழத்தற் பாலார்.	96
886	சங்கரன் மகிழும் ஆற்றல் தழல்மகம் பன்னாள் ஆற்றி உங்களின் வலிபெற் றுள்ளார் அவுணரில் ஒருவர் இல்லை இங்குமை வெல்வார் யாரே எமக்குநீர் தமரே யென்னா மங்கல மரபின் ஆசி வரம்பில புகன்று போனான்.	97
887	பார்த்தனர் அனைய தெல்லாம் பாயிருள் கான்ற மேனி நீர்த்திரை அனைய செங்கை நிருதராம் புணரி யாயோர் ஆர்த்தனர் அமரர் யாரும் அகன்றனர் அஞ்சி அங்கம் வேர்த்தனர் விளிவோ ரென்ன மெலிந்தனர் விழுமத் துள்ளார்.	98
888	மாதவன் அகன்ற காலை மற்றுமோர் வையத் தேறித் தாதவிழ் தொடையல் வாகைத் தாரகன் தம்முன் நேராய்ப் போதலும் அவனு மீண்டு புகுந்தவா றுணர்ந்து புல்லி ஆதர மகிழ்ச்சி எய்தி அனிகமோ டகன்றான் அப்பால்.	99
889	ஆழியங் கிரியின் காறும் அகலிட வரைப்பு முற்றச் சூழுற நாடிப் போந்து தொல்லிரு விசும்பின் ஏகித் தாழுறு நிலையிற் செல்லுந் தபனனே முதலோர் யாரும் வாழியென் றாசி கூற வானுயர் துறக்கம் புக்கான்.	100
890	வேறு இந்தவா றவுணர்கோன் துறக்கத் தேகலும் முந்திய ஒற்றரில் சிலவ ரோடியே வந்தனன் சூரனாம் வலியன் தானெனா அந்தர நாயகன் அறியக் கூறவே.	101
891	அஞ்சினன் உயிர்த்தனன் அலந்து தேம்பினன் துஞ்சின னேயென உணர்வு சோர்ந்துளான் எஞ்சலில் வன்மைய திகந்து தன்னுடை நெஞ்சினில் இனையன நினைத்தல் மேயினான்.	102
892	அவ்வயிற் போந்திடும் அவுணர் தன்னெதிர் செவ்விதிற் சென்றியான் செருவில் நேர்வனேல் இவ்வுயிர்க் கிறுதியாம் இருப்ப னேல்இடர்ப் பவ்வமுற் றிறந்திடப் பழியில் மூழ்குவேன்.	103
893	புன்செய லாய்இவட் புகுந் திடுஞ்செயல் என்செய லால்வரும் இயற்கை யல்லது பின்செயல் ஒன்றிலை பிறர்செய் கின்றதுந் தன்செயல் என்பரால் சார்பின் மேலையோர்.	104
894	திருவுறு கின்றுழி மகிழ்ந்துந் தீர்வுழிப் பருவரல் எய்தியும் பாசந் தன்னிடை அரிதுணர் கேள்வியர் அழுங்கு வார்கொலோ வருவது வரும்அது மறுக்க லாகுமோ.	105
895	ஆதலின் அமர்இழைத் தாவி நீங்கலன் பேதுறு கின்றிலன் பீழை யுற்றுளோர் ஓதரு மகிழ்ச்சியும் உறுவர் ஆங்கது தீதுசெய் அவுணர்தந் திறத்துக் காண்பனால்.	106
896	நாணொடும் ஒன்னலர் நகையுங் கொள்ளலன் தூணம துறழ்புயச் சூர பன்மனைக் காணுவன் என்னினுங் கறுவு சிந்தையான் ஏணுறு தளையிடும் எனையென் றெண்ணினான்.	107
897	இம்முறை வாசன் எண்ணி யேயெழீஇக் கொம்மென மனையுடன் குயிலு ருக்கொடே விம்முறு பீழையன் விண்ணிற் போயினான் தெம்முனை அவுணர்கள் தேடிக் காண்கிலார்.	108
898	ஒன்னலர் நாடுவ துணர்ந்து வானவர் மன்னவன் ஆக்கமும் மாயும் போலுமால் என்னினிச் செய்வதென் றிரக்க மெய்தியே பொன்னகர் எங்கணும் பொலிவு மாய்ந்ததே.	109
899	பிடித்தனர் அமரரை அவுணர் பேதுற அடித்தனா� குற்றினர் அனையர் தானையால் தடித்திடுந் தோள்களைத் தமது கைகளால் ஒடித்தன ராமென ஒல்லை வீக்கினார்.	110
900	தண்ணளி யாவுமின் றாய தானவர் விணணவர் தங்களை விழுமஞ் செய்திடா அண்ணலந் திருவுறும் அரசன் முன்னுறத் துண்ணென உய்த்தலுந் தொழுது போற்றுவார்.	111
901	அவுணரில் உதித்தனை ஆற்று நோன்புறீஇச் சிவனருள் பெற்றனை திசையி னோர்முதல் எவரையும் வென்றனை என்னின் இங்கெமை நவைபடச் செய்வதே நன்று போலுமால்.	112
902	மறலியும் இருக்குமோ மற்றை மாதிரத் திறைவரும் இமையவர் யாரும் உய்வரோ இறுதியின் றாகுமே உலகம் ஈங்கொரு சிறிதுநீ வெஞ்சினஞ் சிந்தை செய்யினே.	113
903	இற்றையிப் பகல்முதல் என்றும் எங்களுக் குற்றதோர் கடவுள்நீ ஓம்பும் வேந்துநீ பற்றுள தமரும்நீ பலரும் யாம்இனி மற்றுன தேவலை மரபிற் செய்துமால்.	114
904	வேறு என்றிவை புகன்று போற்றும் இமையவர் தம்மை நோக்கி நன்றுநுஞ் செய்கை யென்னா நகைசெய்து யாப்பு நீக்கி மன்றநம் பணிமேல் கொண்டு வைகுதிர் இனிநீ ரென்னா அன்றவர் தம்மை விட்டான் அழல்மகத் தாவி விட்டான்.	115
905	வாசவன் வளத்தை யெல்லாம் அவுணர்கள் வவ்விச் செல்லப் பேசரு மகிழ்ச்சி கொண்டு பின்னவர் பாங்கர் ஏகக் காசிபன் அளித்த மேன்மைக் காதலன் அனிகஞ் சூழ ஓசைகொள் மறைகள் ஆர்க்கும் உயர்மக லோகம் புக்கான்.	116
906	கற்றுணர் கேள்வி யான்மாக் கண்டேய னாதி வானோர் உற்றிடும் பதமாந் தொல்பேர் உலகமே முதல மூன்றும் மற்றவர் பரவ நீங்கி மலரயன் பதத்திற் போகத் தெற்றென அதனைத் தேர்ந்து திசைமுகன் துணுக்கமுற்றான்.	117
907	வேறு வசையில் நோன்புடை வாலறி வுள்ளோர் இசைகொள் வேதம் இயம்பினர் சூழ நசையி னீரொடு நான்முக வேதா அசுரர் கோனைய டைந்தன னன்றே.	118
908	ஆழி மால்கடல் அன்னதொர் சேனை சூழ வேவரு சூரனை யெய்தி வாழி வாழிய வைகலும் என்னாக் கேழி லாசி கிளத்திய பின்னர்.	119
909	மன்ன நீயிவண் வந்திட மேனாள் என்ன நோன்பை இயற்றின னோயான் அன்ன வாறுண ரேன்சிவன் அல்லால் அன்னி நாடி யுணர்ந்துளர் யாரே.	120
910	கற்றை வார்சடை யான்கழல் பேணி அற்றம் நீங்கி அருந்தவம் ஆற்றி மற்றிவ் வாறு வளத்தியல் யாவும் பெற்று ளாய்பெரு வன்மை பிடித்தாய்.	121
911	பொன்னை மேவு பொலன்கெழு மார்பன் தன்னை வானவர் தங்களை யெல்லாம் இன்ன நாள்இளை யோற்கொடு வென்றாய் உன்னை நேருள ரோவுல கத்தில்.	122
912	காத லான்மிகு காசிபன் மைந்தன் ஆத லால்அவு ணர்க்கிறை நின்மூ தாதை யான்சர தம்மிது நின்சீர் ஏதும் என்புகழ் யான்பிறன் அன்றே.	123
913	என்று பன்முக மன்கள் இசைத்தே நின்று தம்பியர் தங்களை நேர்ந்து பொன்றி டாதபொ லஞ்சிலை திண்டேர் ஒன்று தன்படை யும்முத வுற்றான்.	124
914	வெருவ ரச்சுரர் வீற்றுறு பான்மை இருவ ருக்கும் அளித்தலும் யாரும் பரவு கொற்றவன் அன்னது பாராப் பெரும கிழ்ச்சிகொள் பெற்றியன் ஆனான்.	125
915	அருத்தி யெய்தி அயன்றனை யங்கண் இருத்தி மாயைமுன் ஈந்தருள் மைந்தன் மருத்து ழாய்முடி மன்னவன் வைகுந் திருத்த கும்முல கத்திடை சென்றான்.	126
916	அந்த வேலையில் ஆண்டுறும் மாலோன் வந்து சூரபன் மாவினை யெய்தி நந்தல் இல்லதொர் நாளொடு வாழ்கென் றந்த மில்பல ஆசி புகன்றான்.	127
917	ஆசி கூறினன் ஆற்றவும் இன்சொற் பேச வேபெரு மாமகிழ வெய்தி மாசில் அவ்வுல கெங்கணும் வல்லே பாச னத்தொடு பார்த்தனன் அன்றே.	128
918	பார்த்த பின்பணி யின்மிசை வைகுந் தீர்த்தன் ஆண்டு திகழந்துற நல்கிக் கார்த்தி லங்குறு கந்தர முக்கண் மூர்த்த வைகிய மூதுல குற்றான்.	129
919	வேறு அரியயன் முதலா வுள்ள அமரர்கள் யார்க்குந் தத்தம் உரியதோ ராணை யெல்லாம் உலப்புறா துதவி வைகும் பரமன துலகம் நண்ணிப் பரிசனம் யாவும் நீங்கிச் சுரர்புகழ சூர பன்மன் துணைவாக ளோடு போனான்.	130
920	போந்தனன் அமலன் கோயிற் புறங்கடை வாயில் நின்றே ஆய்ந்திடு நந்தி யெந்தை அருள்முறை உய்ப்பச் சென்று காந்தளை யனைய செங்கைக் கவுரியோ டுறையும் முக்கண் ஏந்தல்முன் அணுகி ஆர்வத் திறைஞ்சியே ஏத்தி நின்றான்.	131
921	கண்டநஞ் சுடைய அண்ணல் கருணைசெய் தினிநீ யேனை அண்டமுஞ் சென்று நாடி ஆணையால் அகிலம் யாவும் எண்டிசை புகழும் ஆற்றால் இறைபுரிந் திருத்தி யென்னப் புண்டரீ கத்தாள் போற்றி விடைகொண்டு புறத்து வந்தான்.	132
922	புறந்தனில் வந்து சூரன் பொம்மெனத் தானை யெய்திச் சிறந்திடு கின்ற அண்ட கோளகை சேர்த லோடு மறந்தரு ஞமலி மேலோர் உருத்திரர் வரம்பி லோர்கள் உறைந்தனர் அனைய ரெல்லாம் உமாபதி யருளுட் கொண்டார்.	133
923	பாங்குறும் அண்டஞ் செல்லும் பான்மையில் வாயில் காட்டி ஆங்கவர் விடுப்ப மற்றை அண்டத்துச் சூர பன்மன் ஓங்கிய தானை யோடும் ஒல்லையிற் போகி யாண்டும் ஈங்கிது போல நாடி யாரையும் வென்று போனான்.	134
924	ஏனையண் டங்க ளெல்லாம் எம்பிரான் கணமா யுள்ளோ ரானவர் அருளிற் போகி அகிலமும் நாடி அங்கண் வானவர் தம்மை வென்று வளமெலாங் கவர்ந்து தன்பால் தானவர் பலரை அங்கண் தன்னர சளிப்ப உய்த்தான்.	135
925	இத்திறம் வீற்று வீற்றா எல்லையில் அண்டந் தோறும் மெய்த்தம ராகி யுள்ள அவுணரை வேந்த ராக வைத்தனன் துணைவ ரோடு மீண்டனன் மற்றிவ் வண்டப் பித்திகை அதனுட் சென்று பெறலருந் துறக்க முற்றான்.	136

ஆகத் திருவிருத்தம் - 925