1387
|
ஆர்த்தலும் இறைவி தன்னோ டாண்டகை வீரன் வாசத் தார்த்தொகை
தூங்கும் யாக சாலையுள் ஏக லோடுந் தீர்த்தனைத் தலைவி
தன்னைத் திசைமுகன் முதலோர்யாரும் பார்த்தனர் உளந்துண்
ணென்று பதைபதைத் தச்சங் கொண்டார்.
|
1 |
1388
|
மடங்கலின் வரவு கண்ட மானினம் போன்றும் வானத் தடங்கிய
உருமே றுற்ற அரவினம் போன்றும யாக்கை நடுங்கினர் ஆற்றல்
சிந்தி நகையொரீஇ முகனும் வாடி ஒடுங்கினர் உயிரி
லார்போல் இவைசில உரைக்க லுற்றார்.
|
2 |
1389
|
ஈசனும் உஆஆயு மேவந் தெய்தினர் என்பார் அன்னார்
காய்சினம் உதவ வந்த காட்சியர் காணும் என்பார் பேசரி
தந்தோ அந்தோ பெரிதிவர் சீற்றம் என்பார் நாசம்வந் திட்ட
தின்றே நம்முயிர்க் கெலாம் என்பார்.
|
3 |
1390
|
தக்கனுக் கீறும் இன்றே சார்ந்தது போலும் என்பார்
மிக்கதோர் விதியை யாரே விலக்கவல் லார்கள் என்பார்
முக்கணெம் பெருமான் தன்னை முனிந்திகழ் கின்ற நீரார்
அக்கண முடிவர் என்றற் கையமும் உண்டோ என்பார்.
|
4 |
1391
|
விமலனை இகழு கின்றான் வேள்வியேன் புரிந்தான் என்பார்
நமையெலாம் பொருளென் றுன்னி நடத்தினன் காணும் என்பார்
இமையவர் குழுவுக் கெல்லாம் இறுதி யின்றாமோ என்பார்
உமையவள் பொருட்டால் அன்றோ உற்றதீங் கிதெலாம் என்பார்.
|
5 |
1392
|
ஈடுறு பூதர் யாரும் எங்கணும் வளைந்தார் என்பார் ஓடவும்
அரிதிங் கென்பார் ஔ�த்திடற் கிடமே தென்பார் வீடினங்
காணும் என்பார் மேலனிச் செயலென் னென்பார் பாடுசூழ்
அங்கி நாப்பண் பட்டபல் களிறு போன்றார்.
|
6 |
1393
|
அஞ்சினர் இனைய கூறி அமரர்கள் அரந்தை கூரச் செஞ்சரண்
அதனை நீங்காச் சிலபெரும் பூதர் சூழப் பஞ்சுறழ் பதுமச்
செந்தாட் பத்திரை யோடு சென்று வெஞ்சின வீரன் வெய்யோன்
வேள்விசெய் வதனைக் கண்டான்.
|
7 |
|
(1. இறைவி - பத்திரகாளி. தீர்த்தனை - பரிசுத்தனான
வீரபத்திரனை. தலைவி தன்னை - பத்திரகாளியை. 2. மடங்கல்
- சிங்கம். உரும் ஏறு - இடியேறு. 4. ஈறும் - அழிவும்.
5. நமை - நம்மை; இங்கு பிரமன் முதலிய தேவர்களை. பொருள்
என்று - சிறந்த கடவுள் என்று. 6. ஈடு - வன்மை. பாடு -
பக்கம். 7. அரந்தை - துன்பம். பஞ்சு - செம்பஞ்சு.) |
1394
|
இடித்தென நக்குப் பொங்கி எரிவிழித் திகலி ஆர்த்துப்
பிடித்தனன் வயக்கொம் போதை பிளந்தது செம்பொன் மேரு
வெடித்தது மல்லல் ஞாலம் விண்டன அண்டம் யாவும் துடித்தன
உயிர்கள் முற்றும் துளங்கினர் சுரர்க ளெல்லாம்.
|
8 |
1395
|
எழுகின்ற ஓசை கேளா இடியுண்ட அரவிற் கோரா விழுகின்றார்
பதைக்கின்றார் றார்வாய் வெருவுகின் றார்கள் ஏங்கி
அழுகின்றார் ஓடு கின்றார் அழிந்ததோ வேள்வி என்று
மொழிகின்றார் மீளு கின்றார் முனிவரும் இமையோர் தாமும்.
|
9 |
1396
|
வானவர் பிறரிவ் வாறு வருந்தினர் என்னின் அங்கண் ஏனையர்
பட்ட தன்மை இயம்பரி தெவர்க்கும் என்றால் நானது புகல
வற்றோ நளிர்புனல் வறந்த காலத் தானதோ ருருமே றுற்ற
அசுணமாத் தன்மை பெற்றார்.
|
10 |
1397
|
வேலையங் கதனின் மேலாம் வீரருள் வீரன் ஏகி மாலயன் தானும்
உட்க மகத்தின்முன் அடைத லோடுஞ் சீலம தகன்ற கொள்கைச்
சிறுவிதி அவற்கண் டேங்கிச் சாலவு நடுக்குற் றுள்ளந்
தளர்ந்தனன் தலைமை நீங்கி.
|
11 |
1398
|
சாரதர் வளைந்த வாறும் சாலைய துடையு மாறும் ஆருமங் குற்ற
வானோர் அயர்வுறு மாறு நோக்கிப் பேரஞர் உழந்து தேறிப்
பெருந்திற லாளன் போல வீரபத் திரனை நோக்கி விளம்பினன்
இனைய தொன்றே.
|
12 |
1399
|
இங்குகுந் தடைந்த தென்கொல் யாரைநீ என்ன லோடுஞ் சங்கரன்
தனது சேயான் தக்கநின் வேள்வி தன்னின் அங்கவற் குதவும்
பாகம் அருளுதி அதற்கா அந்தப் புங்கவன் அருளி னாலே
போந்தனன் ஈண்டை யென்றான்.
|
13 |
1400
|
இத்திறம் வீரன் கூற இருந்தவத் தக்கன் உங்கள்
அத்தனுக் குலகம் வேள்வி அதனிடை அவியின் பாகம்
உய்த்திடா தென்ன அங்கண் உறைதரு மறைகள் நான்குஞ்
சுத்தமார் குடிலை தானுந் துண்ணென எழுந்து சொல்லும்.
|
14 |
1401
|
ஈறிலா உயிர்கட் கெல்லாம் இறையவன் ஒருதா னாகும் மாறிலா
அரனே அல்லால் மகத்தினுக் கிறையா யுள்ளோன் வேறொர்வா
னவனும் உண்டோ வேள்வியில் அவற்கு நல்குங் கூறுநீ பாணி
யாது கொடுத்தியால் என்ற அன்றே.
|
15 |
|
(8. வயக் கொம்பு - வெற்றிக்கு ஊதும் கொம்பு.
9. அசுணமா - இ�து இனிய இசையைக் கேட்டுக்களிக்கும் ஒரு
மிருகம்;
பறவை என்பாரும் உளர். 14. உங்கள் அத்தன் - இங்குச்
சிவபெருமான்.
உலகம் - உலக மக்கள். குடிலை - பிரணவம்.) |
1402
|
தேற்றமில் சிதட னாகுஞ் சிறுவிதி கேட்ப இன்ன கூற்றினால்
மறைகள் நாங்குங் குடிலையும் ஒருங்கு கூடிச் சாற்றலும்
அன்னான் நல்காத் தலைமைகண் டிறவன் தொல்சீர் போற்றியங்
ககன்று தத்தம் புகலிடம் போய அன்றே.
|
16 |
1403
|
போதலுந் தக்கன் தன்னைப் பொலங்கழல் வீரன் பாரா வேதமும்
பிறவுங் கூறும் விழுப்பொருள் கேட்டி அன்றே ஈதியெம்
பெருமாற் குள்ள இன்னவி எனலுங் கானில் பேதையொ டாடல்
செய்யும் பித்தனுக் கீயேன் என்றான்.
|
17 |
1404
|
ஆங்கது கேளா அண்ணல் அம்புய னாதி யாகிப் பாங்குற விரவும்
வானோர் பல்குழு அதனை நோக்கி நீங்களும் இவன்பா லானீர்
நிமலனுக் கவிநல் காமல் ஈங்கிவன் இகழுந் தன்மை இசைவுகொல்
உமக்கும் என்றான்.
|
18 |
1405
|
என்றலும் அனையர் தொல்லூர் இசைவினால் அதுகே ளார்போல்
ஒன்றுமங் குரையா ராகி ஊமரின் இருத்த லோடும் நின்றதோர்
வீரன் வல்லே நெருப்பெழ விழித்துச் சீறி நன்றிவர் வன்மை
என்னா நகையெயி றிலங்க நக்கான்.
|
193 |
1406
|
கடித்தனன் எயிறு செந்தீக் கானற்னன் கனன்று கையில்
பிடித்திடு மேரு வன்ன பெருந்திறல் கதைய தொன்றால்
தடித்திடும் அகல மார்பத் தடவரை அகடு சாய அடித்தனன்
தக்கன் உள்ளம் வெருவர அரிமுன் வீழ்ந்தான்.
|
20 |
1407
|
விட்டுமுன் வீழத லோடும் வீரருள் வீரத் தண்ணல் மட்டுறு
கமலப் போதில் வான்பெருந் தவிசில் வைகுஞ் சிட்டனை நோக்கி
அன்னான் சிரத்திடை உருமுற் றென்னக் குட்டினன் ஒருதன்
கையால் மேல்வருங் குமர னேபோல்.
|
21 |
1408
|
தாக்குத லோடும் ஐயன் சரணிடைப் பணிவான் போல மேக்குறு
சென்னி சோர விரிஞ்சனும் வீழ அன்னான் வாக்குறு தேவி
தன்னை மற்றவர் தம்மை வாளால் மூக்கொடு குயமுங் கொய்தான்
இறுதிநாள் முதல்வன் போல்வான்.
|
22 |
1409
|
ஏடுலாந் தொடையல் வீரன் இத்திறம் இவரை முன்னஞ் சாடினான்
அதுகண் டங்கட் சார்தரும் இமையோர் யாரும் ஓடினார்
உலந்தார் வீழ்ந்தார் ஔ�த்திடற் கிடமே தென்று தேடினார்
ஒருவர் இன்றிச் சிதறினார் கதறு கின்றார்.
|
23 |
|
(16. புகலிடம் - இருப்பிடம். போய - போயின. 17. பேதை -
காளி. பித்தன் - சிவன். ஈயேன் - கொடேன். 19. தொல் ஊழ்
- பழைய ஊழ்வினை. இசைவினால் - தொடர்பால். அது -
வீரபத்திரன் கூறியதை. ஊமரின் - ஊமைகள் போல. 20. அரி
முன் - திருமால் முன்பு. 21. விட்டு - விட்டுணு.
கமலப்போதில்... ...சிட்டன் - பிரமதேவன். மேல்வரும் -
பின்வரும்.
குமரன் போல் - குமரக் கடவுள் போல். 22. அன்னான் வாக்குறு தேவி -
சரசுவதி. மற்றவர் - இலக்குமி முதலியோர். குயம் -
முலை.) |
1410
|
வேறு இன்னதோர் காலையில் இரிந்து போவதோர் மெய்ந்நிறை
மதியினை வீரன் காணுறாத் தன்னொரு பதங்கொடே தள்ளி
மெல்லெனச் சின்னம துறவுடல் தேய்த்திட் டானரோ.
|
24 |
1411
|
அடித்ததங் கொடுமதி அதனைத் தேய்த்தபின் விடுத்தனன்
கதிரவன் வெருவி ஓடலும் இடித்தெனக் கவுளிடை எற்றி னானவன்
உடுத்திரள் உதிர்ந்தென உகுப்பத் தந்தமே.
|
25 |
1412
|
எறித்தரு கதிரவன் எயிறு பார்மிசைத் தெறித்திட
உயிரொரீஇச் சிதைந்து வீழ்தலும் வெறித்தரு பகனெனும்
வெய்ய வன்விழி பறித்தனன் தகுவதோர் பரிசு நல்குவான்.
|
26 |
1413
|
தொட்டலும் பகன்விழித் துணையை இத்திறம் பட்டது
தெரிந்துயிர் பலவும் பைப்பைய அட்டிடு கூற்றுவன் அலமந்
தோடலும் வெட்டினன் அவன்தலை வீர வீரனே.
|
27 |
1414
|
மடிந்தனன் கூற்றுவ னாக வாசவன் உடைந்தனன் குயிலென
உருக்கொண் டும்பரில் அடைந்தனன் அதுபொழு தண்ணல்
கண்ணுறீஇத் தடிந்தனன் வீட்டினன் தடக்கை வாளினால்.
|
28 |
1415
|
அண்டர்கோன் வீழ்தலும் அலமந் தோடிய திண்டிறல் அங்கியைத்
திறல்காள் சேவகன் கண்டனன் அங்கவன் கரத்தை ஒல்லையில்
துண்டம தாகவே துணித்து வீட்டினான்.
|
29 |
1416
|
கறுத்திடு மிடறுடைக் கடவுட் டேவனை மறுத்தவன் நல்கிய
வரம்பில் உண்டியும் வெறுத்திலை உண்டியால் என்று வீரனும்
அறுத்தனன் எழுதிறத் தழலின் நாக்களே.
|
30 |
1417
|
துள்ளிய நாவொடுந் துணிந்த கையொடுந் தள்ளுற வீழந்திடுந்
தழலின் தேவியை வள்ளுகி ரைக்கொடு வலங்கொள் நாசியைக்
கிள்ளினன் வாகையால் கிளர்பொற் றோளினான்.
|
31 |
1418
|
அரிதுணைக் கின்னதோர் ஆணை செய்திடும் ஒருதனித் திறலினான்
உம்பர் மேலெழு நிருதியைக் கண்டனன் நிற்றி யாலெனாப்
பொருதிறல் தண்டினால் புடைத்திட் டானரோ.
|
32 |
|
(24. சின்னம் - சிதைவு. 25. கதிரவன் - சூரியன். கவுள் -
கன்னம். 26. பகன் எனும் வெய்யவன் - பகன் என்னும்
மற்றொரு சூரியன். 28. நாகம் - சுவர்க்கம். உடைந்தனன் -
மனம் உடைந்து. 29. அங்கியை - அக்கினி தேவனை. சேவகன் -
வீரபத்திரன். 30. ஏழு திறந்து - ஏழு பகுதியினை யுடைய.) |
1419
|
வீட்டினன் நிருதியை வீரன் தன்பெருந் தாட்டுணை வீழ்தலுந்
தடிதல் ஓம்பினான் ஓட்டினன் போதிரென் றுரைத்துச்
செல்நெறி காட்டினன் உருத்திர கணத்தர்க் கென்பவே.
|
33 |
1420
|
ஒழுக்குடன் உருத்திரர் ஒருங்கு போதலும் எழு�கொடு வருணனை
எற்றிச் செங்கையின் மழுக்கொடு காலினை மாய்த்து
முத்தலைக் கழுக்கொடு தனதனைக் கடவுள் காதினான்.
|
34 |
1421
|
எட்டெனுந் திசையினோன் ஏங்கி வௌ�கியே அட்டிடுங் கொல்லென
அஞ்சிப் போற்றலுங் கிட்டி வைதனன் கேடு செய்திலன்
விட்டனன் உருத்திரர் மேவும் தொல்நெறி.
|
35 |
1422
|
தாணுவின் உருக்கொடு தருக்கு பேரினான் நாணொடு போதலும்
நடுந டுங்கியே சோணித புரத்திறை துண்ணென் றோடுழி
வேணுவின் அவன்தலை வீரன் வீட்டினான்.
|
36 |
1423
|
மணனயர் சாலையின் மகத்தின் தெய்வதம் பிணையென வெருக்கொடு
பெயர்ந்து போதலுங் குணமிகு வரிசிலை குனித்து வீரனோர்
கணைதொடுத் தவன்தலை களத்தில் வீட்டினான்.
|
37 |
1424
|
இரிந்திடு கின்றதோர் எச்சன் என்பவன் சிரந்துணி படுதலும்
செய்கை இவ்வெலாம் அரந்தையொ டேதெரிந் தயன்தன் காதலன்
விரைந்தவண் எழுந்தனன் வெருக்கொள் சிந்தையான்.
|
38 |
1425
|
விட்டனன் திண்மையை வெய்ய தோர்வலைப் பட்டதொர் பிணையெனப்
பதைக்குஞ் சிந்தையான் மட்டிட அரியஇம் மகமும் என்முனங்
கெட்டிடு மோவெனா இவைகி ளத்தினான்.
|
39 |
1426
|
ஊறகல் நான்முகத் தொருவன் வாய்மையால் கூறிய உணர்வினைக்
குறித்து நோற்றியான் ஆரணி செஞ்சடை அமலன் தந்திட
வீறகல் வளம்பல வெய்தி னேனரோ.
|
40 |
1427
|
பெருவள நல்கிய பிரானைச் சிந்தையிற் கருதுதல் செய்திலன்
கசிந்து போற்றிலன் திருவிடை மயங்கினன் சிவையை நல்கியே
மருகனென் றவனையான் மன்ற எள்ளினேன்.
|
41 |
|
(33. செல்நெறி - போம் வழி. 34. எழு - எழுவாயுதம்.
காலினை - வாயு தேவனை. தனதனை - குபேரனை. 35.
எட்டெனும் திசையினோன் - ஈசானன். 36. வேணுவின் -
பாட்படையினால். 37. பிணைஎன - மான் வடிவங் கொண்டு. 38.
எச்சன் - யாகத்தின் அதி தேவதை. 39. மட்டிட - அளவிடுதற்கு.
40. ஊறு அகல் - குற்றம் அற்ற. ஈறு அகல் - எல்லையற்ற.
41. மன்ற - மிகவும். எண்ணினேன் - இகழ்ந்தேன்.) |
1428
|
வேதநூல் விதிமுறை விமலற் கீந்திடும்
ஆதியாம் அவிதனை அளிக்கொ ணாதெனத் தாதையோன்
வேள்வியில் தடுத்தி யானுமிவ் வேதமாம் மகந்தனை இயற்றி
னேனரோ.
|
42 |
1429
|
தந்தைசொல் லாமெனுந் ததீசி வாய்மையை நிந்தனை செய்தனன்
நீடு வேள்வியில் வந்தவெண் மகள்தனை மறுத்துக் கண்ணுதல்
முந்தையை இகழ்ந்தனன் முடிவ தோர்கிலேன்.
|
43 |
1430
|
அன்றியும் வீரன்நின் றவியை ஈதியால் என்றலும் அவன்தன
தெண்ணம் நோக்கியும் நன்றென ஈந்திலன் மறையும் நாடிலேன்
பொன்றிட வந்தகொல் இனைய புந்தியே.
|
44 |
1431
|
அல்லியங் கமலமேல் அண்ணல் ஆதியாச் சொல்லிய வானவர்
தொகைக்கு நோற்றிட வல்லபண் ணவர்க்கும்வே தியர்க்கும்
மற்றவர் எல்லவர் தமக்குமோர் இறுதி தேடினேன்.
|
45 |
1432
|
துதிதரு மறைப்பொருள் துணிபு நாடியும் நதிமுடி அமலனை
நன்று நிந்தியா இதுபொழு திறப்பதற் கேது வாயினேன்
விதிவழி புந்தியும் மேவு மேகொலாம்.
|
46 |
1433
|
எனத்தகு பரிசெலாம் இனைந்து தன்னுடை மனத்தொடு கூறியே
மாளும் எல்லையில் நினைத்தறி வின்மையை நிகழ்த்தின்
ஆவதென் இனிச்செய லென்னென எண்ணி நாடினான்.
|
47 |
1434
|
பாடுறு சாரதர் பரப்பும் வேள்வியின் ஊடுறு வீரன துரமுஞ்
சீற்றமுஞ் சாடுறு பத்திரை தகவுங் கண்ணுறீஇ ஓடுவ
தரிதென உன்னி யுன்னிமேல்.
|
48 |
1435
|
சென்றதோர் உயிரொடு சிதைந்த தேவர்போல் பின்றுவன்
என்னினும் பிழைப்ப தில்லையால் வன்றிறல் வீரன்முன் வன்மை
யாளர்போல் நின்றிடல் துணிபெனத் தக்கன் நிற்பவே.
|
43 |
|
(42. இவ்வேதமாம் - இந்தத் துன்பத்திற்குரிய.
45. ஓர் இறுதி - ஒரு அழிவுக் காலத்தினை. 46.
நிந்தியா - நிந்தித்து. 48. சாடுஉறு - கொலைபுரிகின்ற.)
|
43 |
1436
|
வேறு கண்டு மற்றது வீரபத் திரனெனுங் கடவுள் கொண்ட
சீற்றமொ டேகியே தக்கனைக் குறுகி அண்ட ரோடுநீ ஈசனை
இகழ்ந்தனை அதனால் தண்ட மீதென வாள்கொடே அவன்தலை
தடிந்தான்.
|
50 |
1437
|
அற்ற தோர்சென்னி வீழுமுன் இறைவன்அங் கையினால் பற்றி
ஆயிடை அலமரும் பாவகற் பாராத் திற்றி ஈதெனக் கொடுத்தனன்
கொடுத்தலுஞ் செந்தீ மற்றொர் மாத்திரைல் போதினில்
மிசைந்தது மன்னோ.
|
51 |
1438
|
மெல்ல வேயெரி யத்தலை நுகர்தலும் வேத வல்லி யாதியாந்
துணைவியர் தக்கன்மா மகளிர் சில்லி ருங்குழல் தாழ்வரச்
செங்கரங் குலைத்தே ஒல்லை யத்திறங் கண்டனர் புலம்பிவந்
துற்றார்.
|
52 |
1439
|
அந்த வேலையின் மறைக்கொடி தன்னைமுன் னணுகி முந்தி
வார்குழை இறுத்தனன் ஏனையர் முடியுந் தந்த நங்கையர்
சென்னியும் வாள்கொடு தடிந்து கந்து கங்கள்போல்
அடித்தனள் பத்திர காளி.
|
53 |
1440
|
காளி யாம்பெயர்த் தலைவியுங் கருதலர் தொகைக்கோர் ஆளி
யாகிய வீரனும் ஏனைஅண் டர்களைக் கேளி ராகிய முனிவரைத்
தனித்தனி கிடைத்துத் தாளில் ஆர்ப்பினில் தடக்கையில்
படைகளில் தடிந்தார்.
|
54 |
1441
|
மருத்தும் ஊழியில் அங்கியும் உற்றென மாதும் உருத்தி
ரப்பெரு மூர்த்தியும் வந்தென உயர்சீர் தரித்த வீரனும்
பத்திர காளியுந் தக்கன் திருத்தும் வேளவியைத்
தொலைத்தனர் தனித்தனி தெரிந்தே.
|
55 |
1442
|
அண்ணல் தன்மையுந் தேவிதன் நிலைமையும் அயரும் விண்ணு
ளோர்சிலர் நோக்கியே யாங்கணும் விரவி அண்ணு கின்றனர்
யாரையுந் தொலைக்குநர் அம்மா எண்ணி லார்கொலாம் வீரனும்
இறைவியும் என்றார்.
|
56 |
1443
|
இற்றெ லாம்நிகழ் வேலையில் வீரன திசையால் சுற்று தானையர்
இத்திறம் நோக்கியே சூழ்ந்த பொற்றை போலுயர் காப்பினை
வீட்டியுள் புகுந்து செற்ற மோடுசென் றார்த்தனர்
வானுளோர் தியங்க.
|
57 |
1444
|
சூர்த்த நோக்குடைப் பூதருங் காளிகள் தொகையும் ஆர்த்த
காலையின் முனிவருந் தேவரும் அயர்ந்து பார்த்த
பார்த்ததோர் திசைதொறும் இரிதலும் படியைப் போர்த்த
வார்கட லாமென வளைந்தடல் புரிய.
|
|
|
(50. தண்டம் - தண்டனை. 51. அலமரும் - சுழலுகின்ற.
பாவகன் - அக்கினி. ஈது திற்றி - இதனைத் தின்னுவாய்.
52. சில் - தலையில் அணியும் ஓர் ஆபரணம். 53.
வார்குழை - நீண்ட காதினை. கந்துகம் - பந்து. 54. ஆளி -
சிங்கம். கேளிர் - சுற்றத்தினர். 57. காப்பினை வீட்டி
- மதிலினை இடித்து. 58. சூர்த்த - அச்சம் தரும்.)
|
58 |
1445
|
வேறு தியக்குற்றனர் வெருளுற்றனர் திடுக்கிட்டனர்
தெருள்போய்த் துயக்குற்றனர் பிறக்குற்றனர் தொலைவுற்றனர்
மெலியா மயக்குற்றனர் கலக்குற்றனர் மறுக்குற்றனர் மனமேல்
உயக்குற்றனர் இமையோர்களும் உயர்மாமுனி வரரும்.
|
59 |
1446
|
அளிக்கின்றனர் தமைத்தம்முனை அருண்மக்களை மனையைக்
களிக்கின்றதொ ரிளையோர்தமைச் சுற்றந்தனைக் கருதி
விளிக்கின்றனர் பதைக்கின்றனர் வெருக்கொண்டனர் பிணத்தூ
டொளிக்கின்றனர் அவன்வேள்வியில் உறைகுற்றதொர் மறையோர்.
|
60 |
1447
|
அலக்கட்படும் இமையோர்களும் அருமாமுனி வரரும்
நிலக்கட்படு மறையோர்களும் நெடுநீர்க்கட லாகக்
கலக்குற்றனர் வரையாமெனக் கரத்தாற்புடைத் துதிர்த்தார்
உலக்கிற்றிர ளாகச்சினத் துயர்மால்கரி ஒத்தே.
|
61 |
1448
|
முடிக்குந்திறல் பெருங்கோளரி முழங்கிற்றென முரணால்
இடிக்கின்றனர் கலைமானென இமையோர்தமை விரைவில்
பிடிக்கின்றனர் அடிக்கின்றனர் பிறழ்பற்கொடு சிரத்தைக்
கடிக்கின்றனர் ஒடிக்கின்றனர் களத்தைப்பொரு களத்தில்.
|
62 |
1449
|
முறிக்கின்றனர் தடந்தோள்களை முழுவென்புடன் உடலங்
கறிக்கின்றனர் அடிநாவினைக் களைகின்றனர் விழியைப்
பறிக்கின்றனர் மிதிக்கின்றனர் படுக்கின்றனர் சங்கங்
குறிக்கின்றனர் குடிக்கின்றனர் குருதிப்புனல் தனையே.
|
63 |
1450
|
எடுக்கின்றனர் பிளக்கின்றனர் எறிகின்றர் எதிர்போய்த்
தடுக்கின்றனர் உதைக்கின்றறர் தடந்தாள்கொடு துகைத்துப்
படுக்கின்றனர் தலைசிந்திடப் படையாவையுந் தொடையா
விடுக்கின்றனர் மடுக்கின்றனர் மிகுமூனினைப் பகுவாய்.
|
64 |
1451
|
நெரிக்கின்றனர் சிலர்சென்னியை நெடுந்தாள்கொடு மிதியா
உரிக்கின்றனர் சிலர்யாக்கையை ஒருசிற்சிலர் மெய்யை
எரிக்கின்றனர் மகத்தீயிடை இழுதார்கடத் திட்டே
பொரிக்கின்றனர் கரிக்கின்றனர் புகைக்கின்றனர் அம்மா.
|
65 |
1452
|
அகழ்கின்றனர் சிலமார்பினை அவர்தங்குடர் சூடி
மகிழ்கின்றனர் நகைக்கின்றனர் மதர்க்கின்றனர் சிவனைப்
புகழ்கின்றனர் படுகின்றதொர் புலவோர்தமைக் காணா
இகழ்கின்றனர் எறிந்தேபடை ஏற்கின்றனர் அன்றே.
|
66 |
1453
|
கரக்கின்றதொர் முனிவேர்களைக் கண்டேதொடர்ந் தோடித்
துரக்கின்றனர் பிடிக்கின்றனர் துடிக்கும்படி படிமேல்
திரக்குன்றுகொ டரைக்கின்றனர் தெழிக்கின்றனர் சிலவூன்
இரக்கின்றதொர் கழுகின்றொகைக் கீகின்றனர் மாதோ.
|
|
|
(61. அலக்கண் - துன்பம். 62. பெருங் கோளரி - பெருஞ்
சிங்கம். களத்தை - கழுத்தை. 63. கறிக்கின்றனர் -
மெல்லுகின்றனர். சங்கங் குறிக்கின்றனர் - வெற்றிச்
சங்கு ஊதுகின்றனர்.
67. தெழிக்கின்றனர் - பேரொலி செய்கின்றனர்.)
|
67 |
1454
|
நெய்யுண்டனர் ததியுண்டனர் பாலுண்டனர் நீடுந்
துய்யுண்டனர் இமையோர்கடந் தொகைக்காமென உய்க்கும்
ஐயுண்டதொர் அவியுண்டனர் மகவேள்வியில் வந்தே நையுண்டவர்
உயிர்கொண்டிடு நாளுண்டவ ரெல்லாம்.
|
68 |
1455
|
உலகத்துக்கடை அனலைக்கடல் உவர்நீர்தணித் தெனவே
மகத்தில்திரி விதவேதியில் வைகுங்கனல் அதனை மிகத்துப்புர
வுளதென்றுகொல் வியப்பார்தம துயிரின் அகத்துப்புனல்
விடுத்தேவிரைந் தவித்தார்மகம் அழித்தார்.
|
69 |
1456
|
தடைக்கொண்டதொர் சிறைதோறுள சாலைக்கத வெல்லாம்
அடைக்கின்றனர் தழலிட்டனர் அவணுற்றவர் தம்மைத்
துடைக்கின்றனர் கலசத்தொடு தொடர்கும்பமும் விரைவால்
உடைக்கின்றனர் தகர்க்கின்றனர் உதிர்க்கின்றனர் உடுவை.
|
70 |
1457
|
தவக்ககண்டகத் தொகையார்த்திடத் தனிமாமகத் தறியில்
துவக்குண்டய ரணிமேதகு துகடீர்பசு நிரையை
அவிழ்க்கின்றனர் சிலர்கங்கையின் அலையிற்செல விடுவார்
திவக்கும்படி வானோச்சினர் சிலவெற்றினர் படையின்.
|
71 |
1458
|
பங்கங்கள் படச்செய்திடு பதகன்மகந் தனிற்போய்க்
கங்கங்களை முறிக்கின்றனர் கவின்சேரா மகளிர் அங்கங்களைக்
கறிக்கின்றனர் அறுக்கின்றனர் அதனை எங்கெங்கணும்
உமிழ்கின்றனர் எறிகின்றனர் எவரும்.
|
72 |
1459
|
படுகின்றவர் வருமூர்தியும் படர்மானமுந் தேருஞ்
சுடுகின்றனர் அவர்கொண்டிடு தொலைவில்படைக் கலமும்
இடுகுண்டல முடிகண்டிகை எவையுந்தழல் இட்டே கடுகின்றுக
ளாகப்பொடி கண்டார்திறல் கொண்டார்.
|
73 |
1460
|
அடிக்கொண்டதொர் மகச்சாலையுள் அமர்வேதியை அடியால்
இடிக்கின்றனர் பொடிக்கின்றனர் இருந்தோரணத் தொகையை
ஒடிக்கின்றனர் பெருந்தீயினை உமிழ்கின்றனர் களிப்பால்
நடிக்கின்றனர் இசைக்கின்றனர் நமனச்சுறுந் திறத்தோர்.
|
74 |
1461
|
தருமத்தினை அடுகின்றதொர் தக்கன்றனக் குறவா
மருமக்களைப் பிடிக்கின்றனர் வாயாற்புகல் ஒண்ணாக்
கருமத்தினைப் புரிகின்றனர் கரத்தாலவர் உரத்தே
உருமுற்றெனப் புடைக்கின்றனர் உமிழ்வித்தனர் அவியே.
|
|
|
(68. ததி - தயிர். துய் - சோறு.
69. உகத்துக் கடை அனல் - ஊழிக் காலத்துப்
பிரளயாக்கினி. திரிவித வேதி - மூவகை வேதிகை. உயிர் -
இங்கு ஆண் குறி. அகத்துப்புனல் - இங்குச் சிறுநீர்.
70. உடுவை - ஆடுகளை. 71. தவக்கண்டகத்தொகை ஆர்த்திட -
மிகவும் கழுத்தில் கண்ணுள்ள மணிகள் ஒலிக்கவும்;
(யாகத்திற்குரிய ஆடுகளின் கழுத்தில் உணவுக்காக, காரை
முதலிய முட்செடிகளைக் கட்டுதல் மரபு ஆதலின், ஆடுகளுக்குத்)
தவத்திற்குரிய காரை முட்செடிகளை உண்பிக்க. தவக்கண்டகத்
தொகை ஆர்த்திட்ட - மந்திர செபம் செய்தலாகிய தவத்துடன்
தோயலிடப்பட்ட
வாளாயுதத்தல் அறுத்தற்கு. கண்டகம் - வாள். மகத்தறி - யூபஸ்தம்பம்.
பசு என்றது யாகத்திற்குரிய ஆடுகளை. 72. பங்கம் - இழிவு. பதகன் -
கீழ்மகன்; தக்கன். கங்கம் - பருந்து.)
|
75 |
1462
|
தறிக்கின்றனர் சிலதேவரைத் தலைமாமயிர் முழுதும்
பறிக்கின்றனர் சிலதேவரைப் பாசங்கொடு தறியில்
செறிக்கின்றனர் சிலதேவரைச் செந்தீயிடை வதக்கிக் கொறிக்கின்றனர்
சிலதேவரைக் கொலைசெய்திடுங் கொடியோர்.
|
76 |
1463
|
நாற்றிக்கினும் எறிகின்றனர் சிலர்தங்களை நல்லூன்
சேற்றுத்தலைப் புதைக்கின்றனர் சிலர்தங்களைச் செந்நீர்
ஆற்றுக்கிடை விடுக்கின்றனர் சிலர்தங்களை அண்டப்
பாற்றுக்கிரை இடுகின்றனர் சிலர்தங்களைப் பலரும்.
|
77 |
1464
|
இடைந்தாரையும் விழுந்தாரையும் எழுந்தாரையும் எதிரே
நடந்தாரையும் இரிந்தாரையும் நகையுற்றிட இறந்தே
கிடந்தாரையும் இருந்தாரையுங கிளர்ந்தாரையும் விண்மேல்
படர்ந்தாரையும் அவர்க்கேற்றதொர் பலதண்டமும் புரிந்தார்.
|
78 |
1465
|
உலக்குற்றிடு மகங்கண்டழு துளம்நொந்தனர் தளரா
மலக்குற்றிடும் அணங்கோர்தமை வலிதேபிடித் தீர்த்துத்
தலக்கட்படு மலர்ப்பொய்கையைத் தனிமால்கரி முனிவால்
கலக்கிற்றெனப் புணர்கின்றனர் கணநாதரில் சிலரே.
|
79 |
1466
|
குட்டென்பதும் பிளவென்பதும் கொல்லென்பதும் கடிதே
வெட்டென்பதும் குத்தென்பதும் உரியென்பதும் விரைவில்
கட்டென்பதும் அடியென்பதும் உரையென்பதும் களத்தே
எட்டென்பதொர் திசையெங்கணும் எவரும்புகல் வனவே.
|
80 |
1467
|
கையற்றனர் செவியற்றனர் காலற்றனர் காமர் மெய்யற்றனர்
நாவற்றனர் விழியற்றனர் மிகவும் மையுற்றிடு களமற்றனர்
அல்லாமலர் அயன்சேய் செய்யுற்றிடு மகத்தோர்களில்
சிரைவற்றவர் இலையே.
|
81 |
1468
|
வேறு இத்திறம் யாரையும் ஏந்தல் தானையும்
பத்திரை சேனையும் பரவித் தண்டியா மெத்துறும்
அளைகெழு வேலை யில்பல மத்துறு கின்றென மகத்தை வீட்டவே.
|
82 |
1469
|
செழுந்திரு வுரத்திடை தெருமந் துற்றிடத் தொழுந்திறல்
பரிசனந் தொலைய மாயவன் அழுந்திடு கவலொடும் அயர்வு
யிர்த்தவண் எழுந்தனன் மகம்படும் இறப்பு நோக்கினான்.
|
83 |
1470
|
திருத்தகும் வேள்வியைச் சிதைவின் றாகயான் அருத்தியிற்
காத்ததும் அழகி தாலெனாக் கருத்திடை உன்னினன் கண்ணன்
வௌ�கியே உருத்தனன் மானநின் றுளத்தை ஈரவே.
|
|
|
(76. தறித்தல் - வெட்டுதல். பாசம் - கயிறு. தறி - தூண்.
77. பாற்று - பாறு - பருந்து. 78. மலக்கு - கலக்கம்.
அணங்கு - தேவமாதர். 82. ஏந்தல் - வீரபத்திரன். 83.
செழுந்திரு - இலக்குமி. உரம் - மார்பு. 84.
திருத்தகும் - செல்வமிகுந்த. கண்ணன் - திருமால்.)
|
84 |
1471
|
பரமனை இகழ்ந்திடு பான்மை யோர்க்கிது வருவது முறையென
மனத்துட் கொண்டிலன் தெருமரு முணர்வினன் திறல்கொள்
வீரன்மேல் பொருவது கருதினன் பொருவில் ஆழியான்.
|
85 |
1472
|
உன்னினன் கருடனை உடைந்த தாதலுந் தன்னுறு சீற்றமாந் தழலை
ஆங்கொரு பொன்னிருஞ் சிறையபுள் ளரசன் ஆக்கலும் அன்னது
வணங்கியே அரிமுன் நின்றதே.
|
86 |
1473
|
நிற்றலும் அதன்கையின் நீல மேனியான் பொற்றடந் தாள்வையாப்
பொருக்கென் றேறியே பற்றினன் ஐம்பெரும் படையும்
வேள்வியுள்
முற்றுறு பூதர்மேல் முனிவுற் றேகினான்.
|
87 |
1474
|
எடுத்தனன் சங்கினை இலங்கு செந்துவர் அடுத்திடு பவளவாய்
ஆரச் சேர்த்தியே படுத்தனன் பேரொலி பரவைத் தெண்டிரைத்
தடக்கட லுடைந்திடு தன்மை போலவே.
|
88 |
1475
|
மீச்செலும் அமரர்கள் புரிந்த வேள்வியந் தீச்சிகை உதவிய
சிலையை வாங்கியே தாச்செலும் வசிகெழு சரங்கள் எண்ணில
ஓச்சினன் வீரன துரவுத் தானைமேல்.
|
89 |
1476
|
காளிகள் தொகைகளுங் கழுதின் ஈட்டமுங் கூளிகள் தொகைகளுங்
குழுமி யேற்றெழீஇ வாளிகள் தொகைசொரீஇ மாயற் சூழ்வுறா
நீளிகல் புரிந்தனர் நிகரில் வன்மையார்.
|
90 |
1477
|
தண்டுள வலங்கலந் தடம்பொற் றோளுடை அண்டனுந் தன்படை
அனைத்து நேர்கொடு மண்டமர் புரிதலை மற்ற எல்லையில்
கண்டனன் நகைத்தனன் கடவுள் வீரனே.
|
91 |
1473
|
வெருவரும் பெருந்திறல் வீரன் தண்டுழாய் அரியொடு போர்செய
ஆதி நாயகன் திரைகடல் உலகமுற் சிறிது தானென ஒருபெருந்
தேரினை உய்த்திட் டானரோ.
|
|
|
(85. ஆழியான் - திருமால். ஆழியான் மனத்துட் கொண்டிலன்
என்க. 86. உடைந்தது - வீரபத்திரனுக்குப் பயந்து
ஓடியது. புள்ளரசன் - கருடன். அரி - திருமால். 89.
தீச்சிகை - யாகாக்கினி. சிலை - வில். தாச் செலும் -
தாவிச் செல்லுகின்ற. வசி - வன்மை. 90. கழுது - பேய்.
சொரீஇ - விடுத்து. 92. ஆதிநாயகன் - சிவபெருமான்.)
|
92 |
1479
|
பாயிரந் தானெனப் பகரும் வேதமா மாயிரம் புரவிகள்
அளப்பில் கேதனங் காயிரும் படைகள்மீக் கலந்த தாகிய
மாயிருந் தேரவண் வல்லை வந்ததே.
|
93 |
1480
|
தேரவண் வருதலுந் திறல்கொள் வீரனால் பாரிடை வீழ்ந்தயர்
பங்க யாசனன் ஆருயிர் பெற்றென அறிவு பெற்றெழீஇ நேரறு
மகம்படு நிகழ்ச்சி நோக்கினான்.
|
94 |
1481
|
அரிபொரு நிலைமையும் ஆடல் வீரன துருகெழு செற்றமும்
உம்பர் தன்னிடை இர தம்வந் திட்டதும் யாவும் நோக்கியே
கருதினன் யானுயுங் கால மீதெனா.
|
95 |
1482
|
விண்ணிழி தேரிடை விரைவில் நான்முகன்
நண்ணினன் வலவனின் நகைமுட் கோல்கொடு துண்ணென
நடத்தியே தொழுது வீரனாம் புண்ணியன் தனக்கிது புகறல்
மேயினான்.
|
96 |
1483
|
நீறணி பவளமெய் நிமலன் நிற்கிதோர் வீறணி தேர்தனை
விரைவில் உய்த்தனன் தேறலர் தமையடுந் திறல்கொள் வீரநீ
ஏறுதி துணைவியோ டென்று போற்றினான்.
|
97 |
1484
|
போற்றினன் இரத்தலும் பொருவில் வேதன்மேல் சீற்றமுள்
ளதிலொரு சிறிது நீங்கியே ஆற்றல்கொள் வீரன்எம் மன்னை
தன்னுடன் ஏற்றமொ டதன்மிசை இமைப்பின் மேவினான்.
|
98 |
1485
|
மேவிய காலையில் வெலற்க ருந்திறல் சேவக அடியனேன்
திறத்தைக் காண்கெனத் தாவகல் தேரினைத் தண்டு ழாய்முடிக்
காவலன் முன்னுறக் கடாவி உய்ப்பவே.
|
99 |
1486
|
வரனுறு நான்முக வலவன் உய்த்திடு திருமணித் தேர்மிசைத்
திகழ்ந்த வீரன்முன் ஒருதனி வையமேல் உம்பர்க் காகவே
புரமட வருவதோர் புராரி போன்றனன்.
|
100 |
1487
|
எல்லையில் பெருந்திறல் இறைவன் ஏறுதேர் அல்லியங் கமலமேல்
அண்ணல் உய்த்திடச் சொல்லருந் தானையின் தொகையை நீக்கியே
வல்லைசென் றிறுத்ததம் மாயன் முன்னரே.
|
|
|
(93. கேதனம் - கொடி. 95. உம்பர் தன்னிடை - ஆகாயத்தில்.
97. போற்றினான் - (பிரமன்) வணங்கினான். 98. ஏற்றமொடு -
கவுரவத்துடன். 99. தாஅகல் - குதிரைகளை மிகுதியாகப்
பூட்டிய. தா - பாய்தல்; குதிரை : ஆகுபெயர். 100. வலவன்
- சாரதி. புராரி - சிவபெருமான். 101. அல்லி -
அகவிதழ்.)
|
101 |
1488
|
பாருல களவினும் பரந்த பைம்பொனந் தேரவண் எதிர்தலுந்
திருவு லாவிய காருறழ் மேனியங் கண்ணன் கண்ணுதல் வீரனை
நோக்கியோர் மொழிவி ளம்பினான்.
|
102 |
1489
|
வேறு தெழித்த வார்புனற் கங்கையஞ் சடைமுடிச் சிவனைப்
பழித்த தக்கனை அடுவதல் லாலவன் பாலில் இழுக்கில் தேவரை
அடுவதென் வேள்வியை எல்லாம் அழித்த தென்னைநீ புகலுதி
யாலென அறைந்தான்.
|
103 |
1490
|
பாடல் சான்றிடு மாலிது புகறலும் பலரும் நாடு தொல்புகழ
வீரன்நன் றிதுவென நகையா ஈடு சேர்இமில் ஏற்றுடன்
வயப்புலி யேறொன் றாடல் செய்தல்போல் ஒருமொழி உரைத்தனன்
அன்றே.
|
104 |
1491
|
எல்லை இல்லதோர் பரமனை இகழ்ந்தவன் இயற்றும் மல்லல்
வேள்வியில் அவிநுகர்ந் தோர்க்கெலாம் மறைமுன் சொல்லுந்
தண்டமே புரிந்தனன் நின்னையுந் தொலைப்பாம் வல்லை யேல்அது
காத்தியென் றனன்உமை மைந்தன்.
|
105 |
1492
|
வீரன் இங்கிது புகறலுஞ் செங்கண்மால் வெகுண்டு பார
வெஞ்சிலை குனித்தனன் நாணொலி படுத்தி யாரும் விண்முகில்
ஒன்றுதன் வில்லொடும் அப்பு மாரி பெய்தெனப் பகழியால்
பூதரை மறைத்தான்.
|
106 |
1493
|
கணங்கள் தம்மிசை மால்சரம் பொழிதலுங் காணூஉ அணங்கு
தன்னொடு நகைசெய்து வீரனாம் அமலன் பணங்கொள் ப�றலைப்
பன்னகக் கிறைவனாற் படைத்த குணங்கொள் மேருவே அன்னதோர்
பெருஞ்சிலை குனித்தான்.
|
107 |
1494
|
செற்ற மீக்கொள ஐயன்வில் வாங்கினன் சிறிதே பற்றி நாணொலி
எடுத்தலும் ஒடுங்கின பரவை பொற்றை யாவையுங் கீண்டன
துளங்கின புவனம் இற்றை வைகலோ இறுதியென் றயர்ந்தனர்
எவரும்.
|
108 |
1495
|
கோளி லாகிய புற்றிடை ஓரராக் குறுகி மீளில் வெஞ்சினக்
குழவிகொண் டேகலின் வீரன் தோளில் வாங்கிய சிலையினில்
தூணியில் துதைந்த வாளி வாங்கியுய்த் தொருதனி மாயனை
மறைத்தான்.
|
109 |
1496
|
செங்க ணான்தனை மறைத்தபின் மற்றவன் செலுத்துந் துங்க
வெங்கணை யாவையும் பொடிபடத் தொலைப்ப அங்கொ ராயிரம்
பகழியை ஐதெனப் பூட்டி எங்கள் நாயகன் திருமணிப்
புயத்தின்நேர் எய்தான்.
|
110 |
1497
|
எய்யும் வெங்கணை யாவையும் வீரருள் இறையாம் ஐயன் ஆசுகம்
ஆயிரம் ஓச்சினன் அகற்றி ஒய்யெ னக்கரி யோன்நுதல் மீமிசை
ஒருதன் வெய்ய பொத்திரம் ஏவினன் அவனுளம் வெருவ.
|
111 |
1497
|
ஏவு தொல்கணை மாயவன் நுதலிடை இமைப்பின் மேவு கின்றுழி
அனையவன் தளர்தலும் வீரன் வாவு தேர்மிசை ஊன்றினன்
சிலையைவார் கணையுந் தூவு கின்றிலன் மாலிடர் நீங்குறுந்
துணையும்.
|
112 |
1497
|
இன்னல் அத்துணை யகன்றுமால் எதிர்தலும் எமது மன்னும்
நேர்ந்தனன் இருவரும் வரிசிலை வளையாப் பொன்னின் வாளிகள்
பொழிந்தனர் முறைமுறை பொருதார் அன்ன பான்மையர் செய்தபோர்
யாவரே அறைவார்.
|
113 |
1497
|
மாறு கொண்டபோர் இவ்வகை புரிதலும் வயத்தால் வீறு
கொண்டுயர் முக்கணான் வெய்யதீ வடவைக் கூறு கொண்டதோர்
படையினை ஓச்சலுங் குவட்டில் ஏறு கொண்டலை அனையவன்
உரத்தில்எய் தியதே.
|
114 |
1501
|
எய்து காலையில் உளம்பதை பதைத்திட இரங்கி வெய்து
யிர்ப்புடன் உணர்வொரீஇ உளம்நனி மெலிந்து நொய்தின் மையலை
நீங்கலும் முகுந்தனை நோக்கிச் செய்தி போரென உரைத்தனன்
சரபமாந் திறலோன்.
|
115 |
1502
|
மெய்வ தத்தினை யாவர்க்கும் விரைவினில் இழைக்குந் தெய்வ
தப்படை முழுவதுஞ் செங்கண்மால் செலுத்த அவ்வ னைத்தையும்
அனையஅப் படைகளால் அகற்றிக் கவ்வை முற்றினன் நுதல்விழி
அளித்திடுங் கடவுள்.
|
116 |
1503
|
வேறு தேன்றிகழ் பங்கயத் திருவின் நாயகத் தோன்றல்தன்
படைக்கலந் தூண்ட எங்கணுஞ் சான்றென நின்றவன் தனயன்
வீரமாம் வான்திகழ் படைதொடா வல்லை மாற்றவே.
|
117 |
1504
|
பொருகணை அளப்பில பொழிய மாற்றியோர் சரமது செலுத்திமால்
சார்ங்கம் ஒன்றையும் இருதுணி படுத்தினன் இறைவன்
மைந்தனே.
|
|
|
114. கொண்டலை அனையவன் - திருமால்.
115. சரபமாம் திறலோன் - வீரபத்திரன். சரபம் - எண்
கால்களையுடைய ஒரு பறவை. 116. மெய்வதம் - உடல் அழிவு.
கவ்வை - அட்டகாசம்; பேரொலியுமாம். 118. சார்ங்கம் -
சாரங்கம் - வில்; இது திருமால் வில்.)
|
118 |
1505
|
பின்னுமத் துணைதனில் பெருந்தி றற்பெயர் முன்னவன் இருகணை
முறையின் ஓச்சியே பன்னக மிசைத்துயில் பகவன் ஊர்திதன்
பொன்னிருஞ் சிறையினைப் புவியில் வீட்டினான்.
|
119 |
1506
|
ஆயதோர் அமைதியில் ஆழி யங்கையான் மாயவன் ஆதலின் வரம்பில்
கண்ணரை மேயின காதலின் விதிப்ப வீரன்முன் பாயிருள்
முகிலெனப் பரம்பி னாரரோ.
|
120 |
1507
|
அங்கவர் யாரையும் அமலன் வெய்யகட் பொங்கழல் கொளுவிநுண்
பொடிய தாக்கலும் பங்கய விழியினான் பரமன் அன்றருள்
செங்கையில் ஆழியைச் செல்கென் றேவினான்.
|
121 |
1508
|
விடுத்ததோர் திகிரியை வீரன் அங்கையால் பிடித்தவண்
விழுங்கினன் பெயர்த்து மாயவன் எடுத்திடு கதையினை எறிய
அன்னது தடுத்தனன் தனதுகைத் தடம்பொற் றண்டினால்.
|
122 |
1509
|
வேறு சங்கார் செங்கைப் புங்கவன் ஏவுந் தண்டம்போய்
மங்கா அங்கண் வீழ்வது காணா வாள்வாங்கிப் பொங்கா நின்றே
உய்த்திட எய்தும் பொழுதின்கண் உங்கா ரஞ்செய் திட்டனன்
அம்மா உமைமைந்தன்.
|
123 |
1510
|
ஒய்யென் றையன் சீற்றமொ டங்கண் உங்காரஞ் செய்யுங் காலத்
தோவியம் என்னச் செயனீங்கிக் கையும் வாளு மாய்அவண்
நின்றான் கடலூடே வையம் முண்டு கண்டுயில் கின்ற மாமாயன்.
|
124 |
1511
|
சான்றகல் மாயன் அச்சுற வெய்தித் தளர்காலை மூன்றுகண்
வீரன் யாது நினைந்தோ முனிவெய்த ஆன்றதொர் செற்றம்
நீங்குதி என்னா அண்டத்தே தோன்றிய தம்மா கண்ணுதல் ஈசன்
சொல்லொன்றே.
|
125 |
1512
|
அந்தர மீதே வந்திடு சொல்லங் கதுகேளா எந்தை மனங்கொள்
வெஞ்சினம் நீங்கி யிடுபோழ்தில் அந்தின் மணித்தேர்
உய்த்திடு பாகன் அதுநோக்கி வந்தனை செய்தே போற்றியொர்
மாற்றம் வகுப்பானால்.
|
125 |
|
(120. வரம்பில் கண்ணரை - அளவற்ற திருமால்களை.
121. பங்கயவிழியினான் - திருமால். 126. அந்தரமீதே
வந்திடு சொல் - அசரீரி.
|
126 |
1513
|
வேறு அறத்தினை யொருவிச் செல்லும் அழிதகன் உலக மெல்லாம்
இறத்தலை யெய்த இங்ஙன் இயற்றிய மகத்தின் மேவிப்
பெறத்தகும் அவியை நுங்கும் பேதையேன் பிழையை யெல்லாம்
பொறுத்தனை கொண்மோ என்னாப் பொன்னடிக் கமலம் பூண்டான்.
|
127 |
1514
|
பூண்டிடும் உலகந் தந்த புங்கவன் தன்னை நோக்கி ஆண்டகை
வீரன் அ�தே ஆகவென் றருள லோடும் நீண்டதோர் மாயன் அன்னான்
நீடருள் நிலைமை காணூஉ ஈண்டிது காலம் என்னா ஏத்தினன்
இயம்ப லுற்றான்.
|
128 |
1515
|
பாரவெஞ சிலையும் வீட்டிப் பல்படைக் கலமுஞ் சிந்திச்
சேரலர் உயிர்கள் உண்ட திகிரியுஞ் செல்ல நுங்கிப் போரிடை
எனையும் வென்று புகழ்புனைந் திடுதி யென்றால் வீரநின்
றகைமை யாரே முடிவுற விளம்ப வல்லார்.
|
129 |
1516
|
ஆசறு நெறியின் நீங்கும் அயன்மகன் இயற்று கின்ற பூசனை
விரும்பி வேள்வி புகுந்தனன் புந்த யில்லேன் மாசறு
புகழாய் நின்னால் மற்றிது பெற்றேன் அந்தோ ஈசனை
இகழ்ந்தோர் தம்பால் இருப்பரோ எணணம் மிக்கோர்.
|
130 |
1517
|
ஆதிநா யகனை ஒல்லார் அனையவர்ச் சேர்ந்தார்க் கெல்லாம்
வேதமே இசையா நிற்கும் வியன்பெருந் தண்டம் அன்றோ ஈதெலாம்
எம்ம னோர்பால் இயற்றிய இனைய தன்மை நீதியால் எம்பால்
அன்றி நின்கணோர் குறையும் உண்டோ.
|
131 |
1518
|
விழிதனில் முறுவல் தன்னில் செய்துயிர்ப் பதனில் ஆர்ப்பின்
மொழிதனில் புவன மெல்லா முதலொடு முடிக்க வல்லோய் பழிபடு
வேள்வி தன்னில் பலரையும் படையி னோடும் அழிவுசெய் திட்ட
தம்மா அடிகளுக் காடல் அன்றோ.
|
132 |
1519
|
உறுநர்தந் தொகைக்கு வேண்டிற் றுதவிய முதல்வன் ஏவும்
முறையதை உன்னி வேள்வி முடிப்பதோர் ஆடல் ஆகச் சிறிதெனும்
அளவை தன்னில் சிதைத்தனை அன்றி எந்தாய் இறுதிசெய் திடநீ
யுன்னின் யார்கொலோ எதிர்க்கும் நீரார்.
|
133 |
1520
|
இறுதிசெய் திடலே சீற்றம் இன்பமே யாண்மை என்னா அறைதரு
சத்தி நான்காம் அரன்தனக் கையை காளி முறைதரு கவுரி
இன்னோர் மும்மையும் பெற்றோர் ஏனைப் பெறலருஞ் சத்தி
யான்இப் பெற்றியும் மறைகள் பேசும்.
|
1343 |
1521
|
அன்னதோர் பரிசால் ஈசன் அரும்பெருஞ் சத்தி என்னில்
பின்னமன் றவற்கி யானும் ரெ�துமன் புடையேன் முக்கண்
முன்னவன் தன்பால் ஈண்டென் மொய்ம்புடன் இழந்த நேமி
இன்னுமங் கவன்தாள் அர்ச்சித் திமைப்பினில் எய்து கின்றேன்.
|
133 |
|
(129. நுங்கி - விழுங்கி. 121. ஒல்லார் - பகைத்தவர்.
132. ஆர்ப்பு - அட்டகாசம். முதலொடு அடியொடு. 133.
உறுநர் - அடியடைந்த அன்பர். 134. இறுதிசெய்திடல்,
சீற்றம், இன்பம், ஆண்மை இவை நான்கும் இறைவனுக்கு
துர்க்கை, காளி, கௌரி, திருமால்
என்னும் சக்திகளாகும். யான் - இங்குத் திருமால்.)
|
135 |
1522
|
முனிவுடன் அடிகள் ஈண்டு முறைபுரிந் ததனுக் கின்னல்
மனனிடை கொள்ளேன் இன்னான் மற்றிது பெறுத லாலே புனிதமாக்
கொள்வன் தண்டம் புரிந்தனை பொறுத்தி குற்றம் இனியருள்
புரிதி என்னா இணையடி இறைஞ்ச லோடும்.
|
136 |
1523
|
வீரருள் வீரன் மாலோன் விளம்பிய மாற்றங் கேளா நாரணற்
கன்பு செய்து நணியதோர் காலை தன்னில் பாரிடஞ் சூழ நந்தி
பரவிட உமையா ளோடு மூரிமால் விடை மேற் கொண்டு தோன்றினன்
முடிவிலாதான்.
|
137 |
1524
|
தேங்கிய கங்கை சூடுஞ் செஞ்சடைக் கடவுள் தோன்ற ஆங்கது
தெரிந்த வீரன் அச்சமோ டங்கை கூப்பிப் பாங்குற நிற்ப
மாலும் பங்கயத் தயனுந் தாழா நீங்கிய தாயை நேருங்
குழவியின் நிலைய ரானார்.
|
138 |
1525
|
கண்டனன் கவுரி வேள்விக் களத்திடைக் கழலுங் கையும்
துண்டமும் தலையும் மார்பும் தோள்களும் துணிந்து வீழ
அண்டருந் தக்கன் தானும் ஆவிபோய்க் கிடந்த தன்மை
கொண்டதோர் சீற்றம் நீங்கி அருள்வரக் கூறு கின்றாள்.
|
139 |
1526
|
வேறு பொன்னார் சடையெம் புனிதன்தனை நோக்கி முன்னா
கியபொருட்டு முன்னோனே வேள்விக்கு மன்னா னவற்கும்
இமையோர்க்கும் மற்றெவர்க்கும் என்னால் முடிவெய்திற்
றென்றுரைக்கும் இவ்வுலகே.
|
140 |
1527
|
மற்ற வர்கள்புந்தி மயக்குற் றுனதுதொல்சீர் சற்று
முணராது தவறுசெய்த தன்மையினால் செற்ற மிகுவீரத்
திருமகனால் இஞ்ஞான்று பெற்றன ரேயன்றோ பெறத்தக்க
தோர்பரிசே.
|
141 |
1528
|
முந்தும் இவரை முடித்தியென வெ�தியதும் தந்து முடித்தாய்
தனிவீர னாலனையர் உய்ந்து குறைபோய் உயிர்பெற்
றெழும்வண்ணம் இந்த வரமும் எனக்கருளாய் எங்கோவே.
|
142 |
1529
|
என்று தொழுதாங் கெமையுடையாள் கூறுதலும் நன்றுன்
னருளென்று நகைசெய்து தன்பாங்கர் நின்ற திறலோனை
நேர்நோக்கி இம்மாற்றம் ஒன்று பகர்ந்தான்
உயிர்க்குயிராய் உற்றபிரான்.
|
143 |
1530
|
ஈண்டை மகத்தில் எமையிகழந்து நின்சினத்தான் மாண்டு
சிதைவுற்ற வலியிலோர் தம்முயிரை மீண்டு அளித்துருவு மேனா
ளெனப்புரிதி ஆண்டகை நீயென்றே அரனருளிச் செய்தலுமே.
|
|
|
(137. முடிவிலாதான் - அழிவில்லாத சிவபெருமான்.
139. கழலும் - காலும். துண்டம் - மூக்கு. துணிந்து -
துண்டுபட்டு. 142. முந்தும் - முன்னரும். முடித்தி -
அழித்தி.)
|
144 |
1531
|
வீர னதற்கிசைந்து மேனா ளெனஇறந்தீர் யாரும் எழுதி
ரெனஉரைப்ப வானவர்கள் சோரு முனிவர் மறையோர் துயிலுணர்ந்த
நீர ரெனஉயிர்வந் தெய்த நிலத்தெழுந்தார்.
|
145 |
1532
|
தண்டம் இயற்றுந் தனிவீர னாற்சிதைந்த பிண்ட முழுதுருவும்
பெற்றார் மகம்புக்கு விண்ட செயலுமுயிர் மீண்டதுவுங்
கங்குலிடைக் கண்ட புதிய கனவுநிலை போலுணர்ந்தார்.
|
146 |
1533
|
அந்தண் முனிவோர் அனைவோரும் வானவரும் இந்திர னேயாதி
இமையோர் களும்வெருவிச் சிந்தை மருண்டு சிவனை
இகழ்ந்ததனால் வந்த பழியுன்னி வருந்திமிக வௌ�கினரால்.
|
147 |
1534
|
பாணார் அளிமுரலும் பைந்தார் புனைவீரன் மாணா கத்தன்னோர்
மருங்காகத் தேவியுடன் பூணார் அரவப் புரிசடையெம்
புண்ணியனைச் சேணார் ககனந் திகழுஞ் செயல்கண்டார்.
|
148 |
1535
|
துஞ்சல் அகன்ற சுரரும் முனிவரரும் நஞ்ச மணிமிடற்று
நாயகனைக் கண்ணுற்றே அஞ்சி நடுங்க அதுகண்
டெவர்இவர்க்குத் தஞ்சம் எமையல்லால் என்றுதள ரேலென்றான்.
|
149 |
1536
|
என்றாங் கிசைத்த இறைவன் அருள்நாடி நன்றா லிதென்று
நனிமகிழ்ந்து முன்னணித்தாய்ச் சென்றார் தொழுதார்
திசைமுகன்மா லாதியராய் நின்றார் எவரும் நெறியால்
இவைஉரைப்பார்.
|
150 |
1537
|
சிந்தை அயர்வுற்றுச் சிறுவிதிதன் வேள்விதனில் எந்தை
நினையன்றி இருந்தேங்கள் கண்முன்னும் வந்து கருணை
புரிந்தனையால் மைந்தர்க்குத் தந்தை யலது பிறிதொருவர்
சார்புண்டோ.
|
151 |
1538
|
அற்றமில் அன்பில்லா அடியேங்கள் பாலடிகள் செற்ற
மதுபுரியிற் செய்கைமுத லானசெயல் பற்றி முறைசெய் பதமுளதோ
அஞ்சலென மற்றொர் புகலுளதோ மன்னுயிருந் தானுளதோ.
|
152 |
1539
|
வேதத் திறங்கடந்த வேள்விப் பலியருந்தும் பேதைச்
சிறியேம் பெரும்பகலுந் தீவினையில் ஏதப் படாமே இமைப்பி
லதுதொலைத்த ஆதிக் கெவன்கொல் அளிக்கின்ற கைம்மாறே.
|
|
|
(147. அம் - அழகிய. தண் - தண்ணளியினையுடைய. உன்னி -
நினைத்து. வௌ�கினர் - வெட்கமுற்றார்கள்.
149. துஞ்சல் - இறத்தல். 152. அற்றம் - அழிவு. இல் - இல்லாத.
செய்கை முதலான செயல் - படைப்பு முதலிய தொழில்கள். 153.
வேள்விப்பலி - அவி.)
|
153 |
1540
|
இங்குன் னடிபிழைத்தோம் எல்லோரும் வீரனெனுஞ் சிங்கந்தன்
கையாற் சிதைபட்ட வாறெல்லாம் பங்கங்கள் அன்றே
பவித்திரமாய் மற்றெங்கள் அங்கங் கட்கெல்லாம் அணிந்த
அணியன்றோ.
|
154 |
1541
|
கங்கை முடித்ததுவுங் காய்கனலை ஏந்தியதும் வெங்கண்
மிகுவிடத்தை மேனாள் அருந்தியதும் நங்கை யுமைகாண
நடித்ததுவும் முற்பகலும் எங்கண் மிசைவைத்த அருளன்றோ
எம்பெருமான்.
|
155 |
1542
|
ஐய பலவுண் டறிவிலேம் நின்றனக்குச் செய்ய வருபிழைகள்
சிந்தைமிசைக் கொள்ளாமல் உய்யும் வகைபொறுத்தி உன்னடியேம்
என்றலுமே தைய லொருபங்கன் தணிந்தனமால் அ�தென்றான்.
|
156 |
1543
|
ஏற்றுத் தலைவன் இயம்புந் திருவருளைப் போற்றித்
தொழுதுதம் புந்தி தளிர்ப்பெய்திக் கூற்றைத் தடிந்த
குரைகழற்றாள் முன்னிறைஞ்சித் தேற்றத் துடன்பாடி யாடிச்
சிறந்தனரே.
|
157 |
1544
|
அன்ன பொழுதத் தயன்முதலாந் தேவர்கள்மேல் உன்ன அரிய
ஒருவனருட் கண்வைத்து நுந்நும் மரசும் நுமக்கே
அளித்தனமால் முன்ன ரெனவே முறைபுரிதி ரென்றுரைத்தான்.
|
158 |
1545
|
மாலயனே யாதியராம் வானவர்கள் எல்லோரும் ஆல மிடற்றண்ணல்
அருளின் திறம்போற்றி ஏல மகிழ்வெய்த இறந்தெழுந்தோர்
தங்குழுவில் சீலமிலாத் தன்மகனை காணான் திசைமுகனே.
|
159 |
1546
|
மாண்டதொரு தக்கன் வயவீரன் தன்னருளால் ஈண்டுசனந் தன்னோ
டெழாவச் செயல்நோக்கிக் காண்டகைய நாதன் கழலிணைமுன்
வீழ்ந்திறைஞ்சி ஆண்டு கமலத் தயன்நின் றுரைக்கின்றான்.
|
160 |
1547
|
வேறு ஐயநின் வாய்மை எள்ளி அழல்கெழும் மகத்தை யாற்றுங்
கையன தகந்தை நீங்கக் கடிதினில் தண்டஞ் செய்து மையுறு
நிரயப் பேறு மாற்றினை அவனும் எம்போல் உய்யவே அருளு
கென்ன உமாபதி கருணை செய்தான்.
|
|
|
(154. பங்கங்கள் அன்றே - குற்றங்கள் அன்றாம்.
பவித்திரம் - பரிசுத்தம். 157. ஏற்றுத்தலைவன் -
சிவபெருமான்.
159. திசைமுகன் தன் மகனைக் காணான் - பிரமன் தன் மகனான
தக்கனைக் கண்டிலன். 160. மாண்ட - இறந்த. ஆண்டு - அங்கே.
161. கையன் - கீழ்மகனான தக்கன்.)
|
161 |
1548
|
இறையருள் கண்டு வீரன் எல்லையங் கதனில் எந்தை அறைகழல்
கண்டு போற்றி அவற்றியல் வினவித் தாழாப பொறியுள தென்று
தக்கன் புன்றலை புகுத்த வுன்னாக் குறையுடல் அதனைப் பானு
கம்பனைக் கொணர்தி என்றான்.
|
162 |
1549
|
வித்தக வலிகொள் பூதன் வீரபத் திரன்தன் முன்னர்
உய்த்தலும் அதன்மேல் வேள்விக் குண்டியாம் பசுவுள் வீந்த
மைத்தலை கண்ட சேர்த்தியெழு கென்றான் மறைகள் போற்றும்
அத்தனை இகழும் நீரர் ஆவரிப் பரிசே என்னா.
|
163 |
1550
|
என்றலும் உயிர்பெற் றங்கண் எழுந்தவத் தக்கன் முன்னம்
நின்றதோர் வீரற் கண்டு நெஞ்சுதுண் ணென்ன அஞ்சித் தன்றக
விழந்து பெற்ற தலைகொடு வணங்கி நாணி அன்றுசெய் நிலைமை
நாடி அரந்தையங் கடலுட் பட்டான்.
|
164 |
1551
|
அல்லல்கூ�ந் திரங்கு கின்ற அசமுகன் அடல்வௌ� ளேற்றின்
மெல்லிய லோடு முற்ற விமலன் துருவங் காணூஉ ஒல்லென
வெருக்கொண் டாற்ற உற்றனன் அச்ச மற்றவ் வெல்லையில்
இறைவன் தக்கா அஞ்சலை இனிநீ என்றான்.
|
165 |
1552
|
அஞ்சலென் றருள லோடும் அசமுகத் தக்கன் எங்கோன் செஞ்சரன்
முன்னர்த் தாழ்ந்து தீயனேன் புரிந்த தீமை நெஞ்சினும்
அளக்கொ ணாதால் நினைதொறுஞ் சுடுவ தையா உஞ்சனன் அவற்றை
நீக்கி உனதருள் புரிந்த பண்பால்.
|
166 |
1553
|
அடியனேன் பிழைத்த தேபோல் ஆர்செய்தார் எனினும் என்போல்
படுவதே சரத மன்றோ பங்கயத் தயனை நல்கும் நெடியவன்
துணையென் றுன்னி நின்பெரு மாயை யாலே அடிகளை இகழ்ந்தேன்
யாதும் அறிகிலேன் சிறியேன் என்றான்.
|
167 |
1554
|
காலையங் கதனில் அம்மை காளிதன் னோடு போற்றிப் பாலுற
நின்ற வீர பத்திரன் தனைவம் மென்றே வேலவன் றேவி யென்ன
வெரிந்புறம் நீவி அன்னார்க் கேலநல் வரங்கள் ஈந்தாள்
ஈசனுக் கன்பு மிக்காள்.
|
168 |
1555
|
மீத்தகு விண்ணு ளோரும் வேள்வியந் தேவும் மாலும்
பூத்திகழ் கமலத் தோனும் புதல்வனு முனிவர் தாமும்
ஏத்தினர் வணங்கி நிற்ப எம்மையா ளுடைய முக்கண் ஆத்தனங்
கவரை நோக்கி இவைசில அருளிச் செய்வான்.
|
169 |
1556
|
வம்மினோ பிரம னாதி வானவர் மகஞ்செய் போழ்தில் நம்மைநீர்
இகழ்ந்தி யாரு நவைபெறக் கிடந்த தெல்லாம் உம்மையில்
விதியாந் தண்டம் உமக்கிது புரிந்த வாறும் இம்மையின்
முறையே நாணுற் றிரங்கலீர் இதனுக் கென்றான்.
|
170 |
|
(162. தாழாப் பொறியுளது - குறையாத அடையாளம் உளது;
கெடாத குறிப்பு ஒன்றுளது எனினுமாம். பானு கம்பன் -
சிவகணங்களில் ஒருவன். 163. வீந்த - இறந்த. மைத்தலை -
ஆட்டின் தலை. 165. அசமுகன் - ஆட்டு முகத்தனான தக்கன்.
167. சரதம் - உண்மை. நெடியவன் - திருமால்.
168. வேலவன் தேவி என்ன - குமரக் கடவுளையும் அவன்
தேவியையும் போல. வெரிந் - முதுகு. நீவி - தடவி. 169.
வேள்வியந் தேவும் - யாகத் தெய்வமும்.) |
1557
|
வேறு இனைத்தருள் புரிதலும் எண்ண லாரையும்
நினைத்தருள் புரிதரு நிமலன் தாள்தொழாச் சினத்தொடு
மகத்தைமுன் சிதைத்து ளோனையும் மனத்தகும் அன்பினால்
வணங்கிப் போற்றவே.
|
171 |
1558
|
வீரரில் வீரனும் விசய |