|
802
|
ஆயது காலையில் அவுணன் யாக்கையை
ஏயென ஒன்றுமா றியற்றி மாதவன்
மாயம தாகியே மறைந்து மற்றவன்
காயம திடைதனில்
கலந்து வைகினான்.
|
283 |
|
803
|
புல்லிய குரங்கெனப் புகுந்த
கள்வரும்
ஒல்லையின் மறைந்தனர் உயர்ச லந்தரன்
தொல்லுடல் புகுந்தரி
துண்ணென் றேயெழ
மெல்லியல் கண்டனள் வியந்து துள்ளினாள்.
|
284 |
|
804
|
உய்ந்தனன் கணவனென் றுளத்தில்
உன்னியே
வெந்துயர் அகன்றனள் விருந்தை என்பவள்
வந்தனை பேலுமென் மகிண
நீயெனா
அந்தமில் உவகையால் அவனைப் புல்லினாள்.
|
285 |
|
805
|
புல்லிய விருந்தையைப் புணர்ந்து
மாயவன்
எல்லியும் பகலுமோர் இறையும் நீங்கலான்
அல்லியந் தேனுகர் அளியைப்
போல்அவண்
மெல்லிதழ் அமுதமே மிசைந்து மேவினன்.
|
286 |
|
806
|
காய்கதிர் நுழைவுறாக் கடிமென்
காவினுள்
மேயினன் பலபகல் வேளின் நூல்வழி
ஆயதோர் வைகலின் அரன தாணையால்
மாயம தயர்த்தனன் மலர்க்கண் துஞ்சினான்.
(279. தானையின் மன்னவர் -
சேனைக்காவலர். 280. அரிவை - பிருந்தை.
284. புல்லிய - இழிந்த. துள்ளுதல் -
மகிழ்ச்சி மிகுதியால் குதித்தாடுதல்.
286. புல்லிய - தழுவிய. எல்லியும் -
இரவும். 287. கதிர் - சூரிய வௌ�ச்சம்.
கடி - அச்சம். வேளின் நூல் -
மன்மதாகமம். மாயமது அயர்த்தனன் -
(தான்கொண்ட) மாயைமறந்து; முற்றெச்சம்.
துஞ்சினான் - தூங்கினான்.)
|
287 |
|
807
|
துஞ்சிய வேலையில் துணைவி யாகிய
பஞ்சினின் மெல்லடிப் பாவை பார்த்திவன்
வஞ்சகன் வஞ்சகன் மாய னேயெனா
அஞ்சினள் நெஞ்சகம் அழன்று நீங்கிளாள்.
|
288 |
|
808
|
அருந்ததி அன்னகற் பழிந்த
தன்மையால்
வருந்தினள் உயிர்த்தனள் மாயம் யாவையும்
பொருந்திய தன்னுயர்ப்
போத நீர்மையால்
தெரிந்தனள் சீதரற் கிதனைச் செப்புவாள்.
|
289 |
|
809
|
மாவலி யுடையதோர் மடங்க லாயினோர்
காவல ரிருவர்அக் காவ லாளர்உன்
மேவல ராயுற வேந்த னாகிநீ
ஓவலை குரங்கொடு
திரிதி ஒண்புவி.
|
290 |
|
810
|
பொற்புறு கணவனைப் போல வந்தெனைப்
பற்பகல் புணர்ந்தனை பகைவர் மாயையால்
கற்புடை மனைவியைக் கவர்ந்து போகநீ
சொற்படு பழியினைச் சுமத்தியால் என்றாள்.
|
291 |
|
811
|
இக்கொடு மொழிபுகன் றெரியை
மூட்டியே
புக்குயிர் துறந்தனள் புலம்பி யாங்கவள்
அக்குறு சுடலைநீ றாடி
வாடினான்
மைக்கடல் மேனியன் மாலின் மூழ்கியே.
|
292 |
|
812
|
வேறு
அத்துணை தன்னின் வானோர்
அம்புயன் கயிலை யேகி
நித்தனை இறைஞ்சி மாயோன் நிலைமையை உயர்த்தும் போழ்தில்
சத்தியங் கதனைத் தேர்ந்து தலையளி செய்து தானோர்
வித்தினை உதவி ஈது
விண்டுமுன் இடுதிர் என்றாள்.
|
293 |
|
813
|
ஈதலும் அதனை வேதா இருகையால்
ஏந்திச் சென்னி
மீதுறக் கொண்டு போந்து விருந்தைதன் ஈமந் தன்னில்
தாதுறு
பலியின் வித்தித் தடங்கட லமுதம் பெயய
மாதவன் முன்னம் ஆங்கோர் துளவமாய்
மலிந்த தன்றே.
(289. தன் உயிர்ப்போத நீர்மையால் - தனது சீவபோதத் தன்மையால்.
290. மாவலி - மிக்க வலிமை. மேவலராய் உற - பகைவராய்ப் பொருந்த.
இங்குப் பகைவர் இராவணனும் கும்பகர்ணனும் ஆவர்.
அரசன் - இ�து இராமனை
உணர்த்தும்.
291. கற்புடைய மனைவி - இங்கு சீதையை உயர்த்தும்.
292.
அக்கு - என்பு. சுடலைநீறு - சுடுகாட்டுச் சாம்பல். ஆடி - புரண்டு.
293.
சத்தி - உமாதேவியார். வித்து - (துளசி) விதை. 294. தாது - புழுதி.
பலி -
சாம்பல்.)
|
294 |
|
814
|
தண்டுள வான தாங்கோர் கையலாய்
நின்ற காலைக்
கண்டனன் தருவின் கேள்வன் கனலிடைப் புகுந்தாள் மீது
கொண்டிடு
காதல் நீங்கி அவள்வயிற் கூட்டம் வெ�க
அண்டரும் அயனும் மாலுக் கருங்கவடி
இயற்றி ஈந்தார்.
|
295 |
|
815
|
கடியுறு துளவம் என்னுங் கன்னியைக்
கொண்டு கஞ்சக்
கொடியுறு தகைமைத் தான கோநகர் குறுகி வேறோர்
படியுறு
பெற்றித் தல்லாப் பல்பெரும் போகம் ஆற்றி
முடியுறு கூட்டு மாக முடித்தனன்
முளரிக் கண்ணன்.
|
296 |
|
816
|
அவன்சலந் தரனை வீட்டும் ஆழியை
வாங்கப் பன்னாள்
சிவன்கழல் வழபட் டோர்நாள் செங்கணே மலராச் சாத்த
உவந்தனன்
விடைமேல் தோன்றி அப்படை உதவப் பெற்று
நிவந்தனன் அதனால் வையம் நேமியான் என்ப
மாதோ.
|
297 |
|
817
|
வேறு
போற்ற லார்தம் புரமடு
புங்கவன்
வேற்று ருக்கொள் வியனருட் டன்மையைச்
சாற்றி னாம்இனித் தன்னிகர்
இல்லதோர்
ஏற்றின் மேல்வருந் தன்மை இயம்புவாம்.
|
298 |
|
818
|
இன்ன நான்குகத் தெல்லை இராயிரம்
மன்னு கின்றதொர் வைகல்அவ் வைகல்தான்
துன்னு முப்பது தொக்கதொர் திங்களா
அன்ன தாறிரண் டால்வரும் ஆண்டரோ.
|
299 |
|
819
|
ஆண்டு நூறுசென் றால்அயற் காயுவும்
மாண்டு போமது மாற்கொரு வைகலாம்
ஈண்டு நூல்களெ லாமிவை கூறுமால்
காண்டி
யாலிவை கற்றுணர் பேதைநீ.
|
300 |
|
820
|
ஆய தன்மையில் அச்சுதற் காயுவும்
மாயும் எல்லையின் மன்னுயிர் யாவையுந்
தேயும் அண்டஞ் சிதைந்திடும் எங்கணும்
பாயி ருங்கன லேபரந் துண்ணுமால்.
|
301 |
|
821
|
ஆன காலை அகிலமும் ஈமமாய்த்
தூந
லங்கொடு தோன்றுமச் சூழலில்
தானு லாவித் தனிநடஞ் செய்திடு
ஞான நாயக னாயகி
காணவே.
|
302 |
|
822
|
பெருகு தேயுப் பிரளயம் அன்னதில்
தருமம் யாவினுக் குந்தனித் தெய்வதம்
வெருவி யாமிவண் வீடுது மேலினிப்
புரிவ தேனெப் புந்தியிற் சூழ்ந்ததே.
(295. கூட்டம் - சேர்க்கை. அருங்கடி -
அரிய திருமணம்.
297. அவன் - இங்குத் திருமால். நிவந்தனன் - உயர்ந்தனன்.
298. ஏறு - இடபம்.
299. உகம் - யுகம். இன்ன - (பிரமனுக்கு)
இத்தன்மையான.
303. தேயுப்பிரளயம் - அக்கினிப் பிரளயம்; இதில் தருமத்
தெய்வம் மட்டும்
அழியாது என்பது நூற்றுணிபு. தருமம் யாவினுக்கும்
தனித்தெய்வதம் -
எல்லோர்க்கும் பொதுவான தருமத்தெய்வம்.)
|
303 |
|
823
|
ஆறு லாஞ்சடை அண்ணலைச் சேர்வனேல்
ஈறிலா சென்றும் உற்றிடு வேனெனாத்
தேறி யேஅறத் தெய்வதஞ் செங்கணான்
ஏற தாயொ
ரெழிலுருக் கொண்டதே.
|
304 |
|
824
|
ஏற்றின் மேனிகொண் டீசன்முன் ஏகியே
போற்றி யானின்று பொன்றிடுந் தன்மையை
மாற்றி யாற்றல் வழங்கிநிற் கூர்தியாம்
பேற்றை எற்குப் பிரானருள் என்னவே.
|
305 |
|
825
|
வேறு
இறத்தலை இன்மையும் யான
மாய்த்தனைப்
பொறுத்திடுந் தன்மையும் பொருவில் வன்மையும்
உறைத்திடும்
அன்பும்வா லுணர்வும் நல்கியே
அறத்தனிக் கடவுளுக் கண்ணல் கூறுவான்.
|
306 |
|
826
|
முதலயல் இடைகடை மொழிய நின்றிடுஞ்
சதுர்வித யுகந்தனில் தருமத் தின்திறம்
இதுவென நான்குமூன் றிரண்டொன் றாகிய
பதமுறை யூன்றியே படியிற் சேறிமேல்.
|
307 |
|
827
|
ஈங்குன திடந்தனில் யாமெக் காலமும்
நீங்கலம் இருந்தனம் நீயும் வந்துநம்
பாங்கரின் அடைந்தனை பரிவொ டூர்தியாய்த்
தாங்குதி யாரினுந் தலைமை பெற்றுளாய்.
|
308 |
|
828
|
எண்ணுநந் தொண்டர்கள் இயற்று
பாவமும்
புண்ணிய மாநமைப் புறக்க ணித்துளார்
பண்ணிய அறமெலாம் பாவ மாகுமால்
திண்ணமீ தரமறை தானுஞ் செப்புமே.
|
309 |
|
829
|
மைதவிர் அடியர்செய் பவமு
மற்றுளார்
செய்திடு தருமமுந் திரிப தாகியே
எய்திடு கின்ற தியாம்உன்
றன்னிடை
மெய்திகழ் உயிரென மேவும் பான்மையால்.
|
310 |
|
830
|
நின்னிடை யாமுளோம் நீயும்
ஊர்தியாய்
மன்னுதி எமதுபால் மற்றி தல்லதை
இன்னுமோர் வடிவு கொண் டெம்மைப்
போற்றுதி
அன்னதும் உணர்கென அருளிச் செய்தரோ.
(306. யானம் - வாகனம். 307.
சதுர்வித யுகம் - கிரேத திரேத துவாபர
கலி என்னும் நான்கு வகை யுகங்கள்.
பதம் - கால். சேறி - செல்வாய்.
309. புறக்கணித்துளார் - அலட்சியம்
செய்தவர்கள்.
311. இன்னுமோர் வடிவு - மானுட வடிவு.)
|
311 |
|
831
|
வேறு
கூர்ந்த சூலக் கொடும்படை
வானவன்
சார்ந்து போற்றுந் தருமக் கடவுளை
ஊர்ந்தி டுந்தனி யூர்திய தாகியே
சேர்ந்தி டும்படி சீரருள் செய்தனன்.
|
312 |
|
832
|
அந்த நாண்முத லாதிப் பிரான் றனைச்
சிந்தை மேல்கொண்ட சீருடை யன்பர்முன்
நந்தி யாகும் நலம்பெறும் ஊர்திமேல்
வந்து தோன்றும் வரம்புரி பான்மையால்.
|
313 |
|
833
|
சாற்றும் அவ்விடைக் கேதனைத்
தாங்குபேர்
ஆற்றல் ஈந்த செயலறிந் தல்லவோ
மாற்ற லார்புரஞ் செற்றுழி மாயவன்
ஏற்றின் மேனிகொண் டெந்தையைத் தாங்கினான்.
|
314 |
|
834
|
ஆத லால்அரன் அவ்விடை யூர்ந்திடல்
ஏத மோவன் றிதுநிற்க தெண்டிரை
மீது தோன்றும் விடத்தையுண் டானென
ஓதி
னாய்அதன் உண்மையைக் கேட்டிநீ.
|
315 |
|
835
|
வேறு
நிருதர் தம்முடன்
அவுணரும் அமரரும் நேர்ந்து
திருகு வெஞ்சினத் தொருபகல் முந்துபோர் செய்ய
இருதி ரத்தினும் பற்பலர் வல்லையில இறப்ப
வெருவி யன்னது கண்டனர் அமரினை
விடுத்தார்.
|
316 |
|
836
|
மேலை வானவர் அவுணர்தங் கோவொடு
விரவிக்
கால மெண்ணில இருந்துபோர் செய்வது கருதி
நாலு மாமுகத் திறையவன்
பதத்தினை நணுகிச்
சீல மோடவன் தாள்மலர் பணிந்துரை செய்வார்.
|
317 |
|
837
|
ஒல்கு மாயுளை உடையரேம் பற்பகல்
உஞற்று
மல்கு பேரமர் இயற்றுவான் பாற்கடல் மதியா
அல்க லின்றிய அமிர்தினை
வாங்கியே அடிகேள்
நல்கு வாயெமக் கென்றலும் அயன்இவை நவில்வான்.
|
318 |
|
838
|
ஆதி மாயவற் கிச்செயல் மொழிகுவம்
அவனே
ஓத வேலையைக் கடைந்தமு தளித்திடும் உண்டால்
சாதல் வல்லையில் வந்திடா
தென்றயன் சாற்றிப்
போது நாமென அவரொடும் பாற்கடல் புகுந்தான்.
|
319 |
|
839
|
நனந்த லைப்படு பயங்கெழு தெண்டிரை
நடுவண்
அனந்தன் மீமிசைச் துயிலுறும் மூர்த்தியை அணுகி
மனந்த வாதபேர்
அன்பொடு நான்முகன் வழுத்த
நினைந்து கண்விழித் தொய்யென எழுந்தனன் நெடியோன்.
|
320 |
|
840
|
நீவிர் இவ்விடை வந்தவா றென்னென
நெடியோன்
பூவின் மேல்வரு பண்ணவன் அவுணர்கள் பொருவில்
தேவர் வேந்தர்கள்
வேண்டிய குறையினைச் செப்ப
ஆவ தென்றதற் கியைந்தனன் அளித்திடும் அருளால்.
(314. செற்றுழி - அழித்தபோது. ஏற்றின் மேனி - இடபவடிவம்.
316. நிருதர் -
இராக்கதர். அவுணர் - அசுரர்.
320. நல் + நந்து + அலைப்படு - நனந்தலைப்படு.
நந்து - சங்கு.
பயம் - பால்.)
|
321 |
|
841
|
அருள்பு ரிந்தெழு மாயவன் மந்தரம்
அதனை
உருள்பு ரிந்திடு மத்தென நிறுவியே உடலாம்
பொருள்பு ரிந்திடும்
மதியினை மதலையாப் புரியா
இருள்பு ரிந்தவா சுகிதனை நாணென யாத்தான்.
|
322 |
|
842
|
ஒருபு றத்தினில் அமரர்கள்
ஒருபுறத் தவுணர்
இருபு றத்தினும் ஈர்த்திட நல்கியிப் புவிசூழ்
தருபு
றக்கிரி யனையமத் தடிமுடி தன்மெய்
வருபு றத்தினுங் கரத்தினும் பரித்தனன்
மாலோன்.
|
323 |
|
843
|
ஆன தன்மையின் மாயவன் பரித்துழி
அமரர்
கோனும் வானவர் யாவரும் அவுணருங் கோமான்
தானும் வாசுகி பற்றியே
வலியுறுந் தகவால்
வானி லாவுமிழ் பாற்கடல் மறுகிட மதித்தார்.
|
324 |
|
844
|
மதித்த வேலையவ் வேலையி னுடைந்தென
வாய்விட்
டதிர்த்த தேவரும் உலைந்தனர் குலைந்தன அகிலம்
கதித்த மேருவுஞ்
சலித்தன ஒலித்தன கரிகள்
பதைத்து வெய்துயிர்த் தொடுங்கின நடுங்கின பணியே.
|
325 |
|
845
|
உடைந்து போவது கொல்லென அமரர்கள்
ஒருங்கே
தொடர்ந்து தம்பெரு வலிகொடே மந்தரஞ் சுழலக்
கடைந்து வேலையைக்
கலக்குறி ஈர்த்திங் கயிறாய்
அடைந்த வாசுகி பொறுக்கலா தயர்ந்ததை அன்றே.
|
326 |
|
846
|
ஊன்று பேதுற வெய்தியே யாற்றவெய்
துயிர்த்துத்
தோன்று வெஞ்சினங் கொண்டுமெய் பதைத்துநாத் துடிப்ப
ஆன்ற
ஆயிரம் வாய்தொறும் ஆலகா லத்தைக்
கான்ற தத்துணை அளக்கரும் உமிழ்ந்தது கடுவே.
|
327 |
|
847
|
ஈற்றுக் கோடியின் எழுமுகிற்
கோடியின் இருண்டு
கூற்றுக் கோடியின் மறங்கொடு திசைதொறுங் குலவுங்
காற்றுக் கோடியின் விரைவினால் வடவையங் கடுந்தீ
நூற்றுக் கோடியிற் பரந்ததவ்
விடமெலாம் நொய்தின்.
|
328 |
|
848
|
ஓட லுற்றெழுந் தவ்விடஞ் சூழ்தலும்
உலையா
ஓட லுற்றனர் தானவர் உம்பரா யுள்ளோர்
ஓட லுற்றனர் முனிவரர் ஓடலுற்
றனரால்
ஓட லுற்றனர் உலகெலாம் படைத்திடும் உரவோர்.
(322. மதலை - தூண்.
நாண் - கயிறு. 323. புறக்கிரி - சக்கரவாளகிரி.
324. பரித்துழி -
தாங்கியவுடனே. மறுகிட - கலங்கும் வண்ணம்.
325. கரிகள் - திக்கு யானைகள்.
பணி - அட்டநாகங்கள்.
வேலையின் இன : சாரியை.
327. அளக்கர் - பாற்கடல்.
கடு - விஷம். 328. ஈற்றுக்கோடி - யுகமுடிவு.)
|
329 |
|
849
|
தண்டு ழாய்முடிப் பண்ணவன்
இனையதோர் தன்மை
கண்டு மந்தரங் காப்புவிட் டுள்ளமேற் கவற்சி
கொண்டு
நாமின்று போற்றுதும் ஈதெனக் குறியா
அண்ட ராதியர் மேற்செலும் விடத்தின்முன்
அடுத்தான்.
|
330 |
|
850
|
மேல்வ ருங்கொடு விடத்தின்முன்
னுறுதலும் வெகுண்டு
சால அங்கது தாமரைக் கண்ணன்மேல் தாக்கி
மூல முள்ளதோர்
வச்சிர மணிநிற முருக்கி
நீல வண்ணமே யாக்கிய தவனும்நின் றிலனால்.
|
331 |
|
851
|
கோல காலமாய் உலகெலாம் அடுந்தொழில்
கொண்ட
ஆல காலமுன் நிற்கலார் அரிமுத லானோர்
மூல காலமும் இறுதியும் இன்றியே
மூவாக்
கால காலன்வாழ் கயிலையை அடைந்தனர் கடிதில்.
|
332 |
|
852
|
முந்து வெவ்விடஞ் சுடுதலால்
இரிந்தவர் முக்கண்
எந்தை எம்பெரு மாட்டிவாழ் கயிலையில் எவரும்
வந்த
தற்புத நீரதோ வெருவினால் மைந்தர்
தந்தை தாயிடத் தன்றியே யாங்ஙனஞ் சார்வார்.
|
333 |
|
853
|
வேறு
ஆயவர் கயிலையில் அமலற்
காகிய
கோயிலின் முதற்பெருங் கோபு ரத்திடை
நாயக நந்தியந் தேவை நண்ணியே
போயதெந் துயரெனப் புகன்று போற்றினார்.
|
334 |
|
854
|
போற்றிய பின்னுறப் புகுந்த
வாறெலாஞ்
சாற்றினர் கேட்டலுந் தகுவர் தேவர்கள்
வீற்றுற அவண்நிறீஇ வேதன்
மாறிசைக்
கோற்றொழிலாதமைக் கொண்டு போயினான்.
|
335 |
|
855
|
நடைநெறி யருள்புரி நந்தி
யெம்பிரான்
கடைநிலை ஐந்தவாங் காப்பில் எண்டிசை
அடைதரு மன்னரை அருளின்
நோக்கியிவ்
விடைதனில் உறுதிரென் றியம்பி யேகியே.
|
336 |
|
856
|
அருள்முறை நாடிமால் அயனென்
றுள்ளதோ�
இருவரை அமலன்முன் எய்த உய்த்தலுங்
கருணையங் கடல்தனைக் கண்டு
போற்றினார்
பரவச மாயினார் பணிந்து பன்முறை.
|
337 |
|
857
|
போற்றினர் நிற்றலும் புரத்தை
முன்அடும்
ஆற்றலின் உம்பரான் உரிநின் மேனிதான்
வேற்றுரு வாய்இவண் மேவிற்
றென்னெனச்
சாற்றினன் யாவையும் உணருந் தன்மையான்.
(330. போற்றுதும் -
காப்போம். 331. மூலம் - முன்னர். முருக்கி - கெடுத்து.
332. கோலகாலம் -
பேரொலி. மூலகாலம் - தோற்றம். மூவா - அழியா.
333. வெருவினால் - பயமுற்றால்.
338. அரி - திருமாலே!.)
|
338 |
|
858
|
மெய்வழி பாடுசெய் மேலை
யோர்க்கெலாம்
உய்வழி புரிபவன் இனைய ஓதலும்
மைவழி மேனியன் மானம் உள்ளுற
அவ்வழி இனையன அறைதல் மேயினான்.
|
339 |
|
859
|
வஞ்சின அவுணர்கள் வான மேலவர்
வெஞ்சின அமரினில் விளிந்த வேலையில்
எஞ்சலில் ஆயுவுற் றிகல்செய் வாமெனப்
புஞ்சமொ டயனொடு புகறல் மேயினார்.
|
340 |
|
860
|
அன்னமென் கொடியினன் அனைய ரோடுபோந்
தென்னொடு கூறினன் யானெ ழுந்தரோ
உன்னருள் பெற்றிலன் உணர்ந்தி டாமலே
மன்னிய
அமிழ்திவண் வருதல் வேண்டினேன்.
|
341 |
|
861
|
தானவர் அமரர்கள் சதுர்மு கத்தவன்
ஏனையர் தம்முட னியானின் றெய்தியே
பானிறை கடல்கடை பொழுதிற் பாயெரி
யானது
மருளுற ஆலம் போந்ததே.
|
342 |
|
862
|
உன்றன தருள்பெறா உண்மை நாடியே
இன்றுல குயிரெலாம் இறக்க அவ்விடஞ்
சென்றதி யாவருந் தெருமந் தோடினார்
நின்றவென் மெய்யையிந் நிறம் தாக்கிற்றே.
|
343 |
|
863
|
வேற்றுரு வாக்கியென் மெய்யில்
தாக்கலும்
ஆற்றலன் அகன்றனன் அனையர் தம்மொடே
ஏற்றம தானவெம் மிடர்கள்
யாவையும்
ஆற்றுநர் யாருளர் மற்று நீயலால்.
|
344 |
|
864
|
உன்னருள் பெறாமல்அவ் வுததி
சேர்தலால்
இன்னதொர் இன்னல்வந் தெய்திற் றாதலால்
நின்னடி அடைந்தனம் நீடு
தீயெனத்
துன்னிய கொடுவிடந் தொலைக்கச் செல்லுமால்.
|
345 |
|
865
|
ஆரணம் யாவையும் அறிந்து நாடொணாப்
பூரண வுமையொடு பொருந்தி இன்னதாம்
ஏரண வுருவுகொண் டிருக்கை எம்மையாள்
காரண
மன்றியே கருமம் யாவதோ.
|
346 |
|
866
|
தீயென எழுதரு சீற்ற வெவ்விடம்
ஆயதை மாற்றியே அளியர் தங்களை
நீயருள் புரிகென நீல்நி றத்திகழ்
மாயவன்
உரைத்தனன் வழுத்தி நிற்கவே.
(340. ஆயு - ஆயுள். புஞ்சம் - கூட்டம். 346.
ஏரணம் - அழகு.)
|
347 |
|
867
|
மாதிர இறைவரும் வானு ளோர்களும்
நீதியில் அவுணரும் நின்ற எல்லையில்
நாதனை வழுத்தலும் நம்பன் கேட்டரோ
ஏதிவை அரவம்என் றியம்ப லோடுமே.
|
348 |
|
868
|
வானவர் அவுணர்கள் மாதி ரத்தவர்
ஏனையர் வல்லிடத் தின்னல் உற்றுளார்
கோநகர்க் கடைதொறுங் குழுமி ஏத்தினார்
ஆனதிவ் வொலியென அயன்வி ளம்பவே.
|
349 |
|
869
|
கறுத்திடும் மிடறுடைக் கடவுள்
நந்தியைக்
குறிப்பொடு நோக்கியே கொணர்தி யாலெனப்
புறத்திலம் மேலவன் போந்து
மற்றவர்
திறத்துடன் உரையுளில் செல்ல உய்ப்பவே.
|
350 |
|
870
|
வந்தவர் யா�ரும் வணங்கி ஈசனைப்
புந்தியில் அன்பொடு போற்றி யாற்றவுங்
நொந்தனம் விடத்தினால் நொய்தில்
அன்னதைச்
சிந்தினை எமக்கருள் செய்தி என்னவே.
|
351 |
|
871
|
வறு
ஈதெலாங் கேட்ட மேலோன்
இறைவியை நோக்கி இன்னோர்
ஓதலா மாற்றம் உன்றன் உளத்தினுக் கியைவ தாமோ
மாதுநீ புகறி யென்ன வந்துநின் னடைந்தார் வானோர்
ஆதலால் அவர்க்கு வல்லே
அருள்புரிந் திடுதி என்றாள்.
|
352 |
|
872
|
வண்டமர் குழலெம் மன்னை மற்றிவை
இசைத்த லோடும்
அண்டரு மகிழ்ச்சி எய்தி ஆதியங் கடவுள் தன்பால்
தொண்டுசெய்
தொழுகு கின்ற சுந்தரன் தன்னை நோக்கிக்
கொண்டிவண் வருதி யால்அக் கொடுவிடந்
தன்னை என்றான்.
|
353 |
|
873
|
என்றலும் இனிதே என்னா இறைஞ்சினன்
ஏகி யாண்டுந்
துன்றிய விடத்தைப் பற்றிச் சுந்தரன் கொடுவந் துய்ப்ப
ஒன்றொரு திவலை யேபோல் ஒடுங்குற மலர்க்கை வாங்கி
நின்றிடும் அமரர் தம்மை
நோக்கியே நிமலன் சொல்வான்.
|
354 |
|
874
|
காளக வுருவு கொண்ட கடுவினை உண்கோ
அன்றேல்
நீளிடை அதனிற் செல்ல நெறிப்பட எறிகோ என்னா
வாளுறு மதிதோய் சென்னி
வானவன் அருள அன்னான்
தாளுற வணங்கி நின்று சதுர்முகன் முதலோர் சொல்வார்.
|
355 |
|
875
|
ஐயநீ யன்றி யாரிவ் வனல்விட மாற்று
நீரார்
செய்யகைக் கொண்ட ஆற்றாற் சிறிதெனக் காட்டிற் றன்றே
வெய்யதோர் இதனை
இன்னே விட்டனை என்னிற் பின்னை
உய்வரோ யாரும் இன்னே ஒருங்குடன் முடிந்தி
டாரோ.
(348. மாதிர விறைவர் - திசைகாவலர். அரவம் - ஓசை.
349. கோநகர் -
(இக்)கயிலையின். கடைதொறும் - திருவாயில்கள் தோறும்.
353. அண்டரும் -
அடைதற்கரிய. சுந்தரன் - இவர் இறைவனின் அணுக்கத்
தொண்டரில் ஒருவர்; பின்னர்
பூமியில் சுந்தரமூர்த்தியாக வந்து தோன்றியவர்.
354. ஒரு திவலை - ஒரு துளி.
355. காளகவுருவு - கருமை நிறம். உண்கோ - உண்ணவோ.
எறிகோ - எறியவோ.)
|
356 |
|
876
|
முடிவிலா உனக்கே அன்றோ முன்னுறு
பாக மெல்லாம்
விடமதே எனினு மாக வேண்டுதும் இதனை வல்லே
அடியரேம் உய்யு
மாற்றால் அருந்தினை அருள்மோ என்னக்
கடிகமழ் இதழி வேய்ந்தோன் கலங்கலீர் இனிநீ
ரென்றான். 357
|
357 |
|
877
|
என்றனன் விரைவில் தன்கை ஏந்திய
விடமுட் கொள்ளச்
சென்றது மிடற்றில் அன்ன திறத்தினை யாரும் நோக்கி
இன்றெம
துயிர்நீ காத்தற் கிங்கிது சான்றாய் அங்கண்
நின்றிட வருடி என்றே நிமலனைப்
போற்றல் உற்றார்.
|
358 |
|
878
|
போற்றலும் மிடற்றில் எங்கோன்
பொலன்மணி அணிய தென்ன
மாற்றருந் தகைமைத் தான வல்விடம் நிறுவி அன்னார்க்
கேற்றநல் லருளைச் செய்ய யாவரும் இறந்தே இன்று
தோற்றின ராகும் என்னச் சொல்லரு
மகிழ்ச்சி கொண்டார்.
|
359 |
|
879
|
மாமகிழ் சிறந்து நிற்கும் மாலயன்
முதலோர் தம்மைத்
தூமதி மிலைச்சுஞ் சென்னித் தொல்லையோன் அருளால் நோக்கிக்
காமரு கடலை இன்னுங் கடைதிரால் அமுதுண் டாகும்
போமினீர் இன்னே என்னப்
போற்றினர் வணங்கிப் போனார்.
|
360 |
|
880
|
போனவர் தொன்மை போலப் புணரியைக்
கடைந்த காலை
மேனிகழ் அமிர்த மேனை வியன்பொருள் பலவும் வந்த
வானவர் தாமே
பெற்றோர் மற்றவை தம்மை ஆலம்
ஆனதை அமலன் உண்ட தவருயிர் அளித்த தன்றே.
|
361 |
|
881
|
கடல்விடம் நுகர்ந்த தொல்லைக்
கடவுள்பின் னழிக்குங் காலை
உடலுயிர் அகிலம் யாவும் ஒடுங்கிய விடம தன்றோ
சுடலைய தாகும் அந்தச் சுடலைகாண் அனைய சோதி
நடநவில் கின்ற எல்லை நாடருந்
தகைமைத் த�தே.
|
362 |
|
882
|
அங்கதும் அன்றி எந்தை அகிலமு
முடித்த ஞான்றின்
எங்கும்வௌ� ளிடைய தாகி ஈமமாம் அவ்வீ மத்து
மங்கையுந்
தானு மேவு மற்றிது தவறோ அன்னான்
கங்கையை முடிமேற் கொண்ட காதைமேல் உரைத்தும்
அன்றே.
|
363 |
|
883
|
ஈசனை ஒருஞான் றம்மை எழில்பெறு
கயிலைக் காவில்
பேசலள் ஆடல் உன்னிப் பின்வரா விழியி ரண்டுந்
தேசுறு
கரத்தாற் பொத்தச் செறிதரு புவனம் யாவும்
மாசிருள் பரந்த தெல்லா உயிர்களும்
வருத்தங் கொள்ள.
|
364 |
|
884
|
திங்களின் கதிரும் ஏனைத் தினகரன்
வெயிலுந் தீயின்
பொங்குசெஞ் சுடரும் ஏனைப் புலவர்தங் கதிரு மற்றும்
எங்குள ஔ�யும் மாய்வுற் றிருள்நிறம் படைத்த மாதோ
சங்கரன் விழியால் எல்லாச்
சோதியுந் தழைத்த நீரால்.
(357. அருந்தினை அருள்மோ - அருந்தி அருள்க.
359. பொலன்மணி - அழகிய நீலமணி.
361. புணரி - போற் கடல். ஏனை
வியன்பொருள் - மற்றைய மேலான
காமதேனு, கற்பகத்தரு முதலிய பல பொருள்கள்.
364. ஒரு ஞான்று - ஒரு தினம். பொத்த - மூட.)
|
365 |
|
885
|
தன்னிகர் பிறரி லாத தற்பரன்
விழியி ரண்டுங்
கன்னிகை கமலக் கையாற் புதைப்பஅக் கணம தொன்றின்
மன்னுயிர்த் தொகைகட் கெல்லாம் வரம்பிலா வூழி யாக
அன்னதோர் பான்மை நோக்கி
அருளுவான் நினைந்தான் அன்றே.
|
366 |
|
886
|
ஓங்குதன் நுதலின் நாப்பண் ஒருதனி
நாட்டம் நல்கி
ஆங்கது கொண்டு நாதன் அருள்கொடு நோக்கி யாண்டும்
நீங்கரு
நிலைமைத் தாகி நின்றபேர் இருளை மாற்றித்
தீங்கதிர் முதலா னோர்க்குச்
சிறந்தபே ரொளியை ஈந்தான்.
|
367 |
|
887
|
மண்ணுறு புவனத் துள்ள மாயிருள்
முழுதும் நீங்க
உண்ணிகழ் உவகை மேல்கொண் டுயிர்த்தொகை சிறத்த லோடுங்
கண்ணுதல் இறைவன் செய்கை கவுரிகண் டச்சம் எய்தித்
துண்ணென விழிகள் மூடுந்
துணைக்கரம் வாங்கி னாளால்.
|
368 |
|
888
|
சங்கரன் விழிகள் மூடுந் தனாதுகை
திறக்கும் எல்லை
அங்குலி யவையீ ரைந்தும் அச்சத்தால் வியர்ப்புத் தோன்ற
மங்கையத் தகைமை காணூஉ மற்றவை விதிர்ப்பப் போந்து
கங்கையோர் பத்தா யாண்டுங்
கடல்களிற் செறிந்த அன்றே.
|
369 |
|
889
|
ஆயிர நூறு கோடி அணிமுகம் படைத்தி
யாண்டும்
பாயிரு நீத்த பரவலும் அதுகண் டஞ்சி
மாயனும் அயனும் வானோர்
மன்னனும் பிறரும் போற்றி
மீயுயர் கயிலை நண்ணி விமலனை அடைந்து தாழ்ந்தார்.
|
370 |
|
890
|
அடிமலர் தொழுதே எந்தாய் அறிகிலோம்
இதுவோர் நீத்தங்
கடல்களும் அன்றால் யாண்டுங் கல்லென விரைத்தி யாரும்
முடிவுறு திறத்தால் அண்டம் முழுவதுங் கவர்ந்த முன்னாள்
விடமெனப் பரித்தே ஈது
விமலநீ காத்தி என்றார்.
|
371 |
|
891
|
என்றலும் நதிகள் தோற்றம்
இயம்பிஎவ் வுலகுஞ் சூழபோய்
நின்றவந் நீத்தந் தன்னை நினைத்தவண் அழைத்து நாதன்
ஒன்றுதன் வேணி மேல்ஓர் உரோமத்தின் உம்ப ருய்ப்ப
மன்றலங் கமலத் தோனும்
மாலுமிந் திரனுஞ் சொல்வார்.
|
372 |
|
892
|
மேதினி யண்ட முற்றும் விழுங்கிய
கங்கை உன்றன்
பாதியாள் கரத்தில் தோன்றும் பான்மையால் உனது சென்னி
மீதினிற் செறிக்கும் பண்பால் விமலமாம் அதனில் எங்கண்
மூதெயில் நகரம் வைகச்
சிறிதருள் முதல்வ என்றார்.
(366. புதைப்ப - மூட. 367. ஒரு தனி நாட்டம் -
இங்கு நெற்றிவிழி.
368. துணைக்கரம் - இருகரங்கள். 369. அங்குலி அவை
ஈரைந்தும் - பத்து விரல்களிலும்.
371. கல்லென - கலீரென. 372. நீத்தம் -
சலம்பிரவாகம்.
373. மேதினி அண்டம் - பிருதிவியண்டம். பாதியாள் - உமை.
விமலமாம் -
பரிசுத்தமானதாம்.)
|
373 |
|
893
|
இறையவன் வேணி யுள்புக்
கிருந்ததோர் கங்கை தன்னில்
சிறுவதை வாங்கி மூவர் செங்கையுஞ் செறிய நல்க
நிறைதரும் அன்பால் தாழ்ந்து நிகழ்விடை பெற்றுத் தத்தம்
உறைநகர் எய்தி அங்கண்
உய்த்தனர் அனைய நீத்தம்.
|
374 |
|
894
|
அந்நதி மூன்று தன்னில் அயனகர்
புகுந்த கங்கை
பன்னருந் திறலின் மிக்க பகீரதன் தவத்தால் மீளப்
பின்னரும்
இமையா முக்கட் பெருந்தகை முடிமேல் தங்கி
இந்நில வரைப்பிற் செல்ல இறையதில்
விடுத்தல் செய்தான்.
|
375 |
|
895
|
நானில மிசையே உய்த்த நன்னதி சகரர்
எல்லாம்
வானுயர் கதிபெற் றுய்ய மற்றவர் என்பிற் பாய்ந்து
மீனெறி தரங்க
வேலை மேவிய தி�தொன் றல்லால்
ஏனைய நதிகள் தொல்லை இடந்தனில் இருந்த அன்றே.
|
376 |
|
896
|
தொல்லையில் இறைவி அங்கைத் தோன்றி
கங்கை நீத்தம்
ஒல்லையில் உலகங் கொள்ளா தடக்கிய உண்மை அன்றோ
அல்லிருள்
அனைய கண்டத் தாதியங் கடவுள் முன்னோர்
மெல்லியல் தன்னை வேணி மிசைக்கொண்டா
னென்னு மாறே.
|
377 |
|
897
|
மாதுமை வசத்த னாகி மருவுவான்
என்றி அன்னான்
நாதனே தருளே எல்லாம் நண்ணுவித் தருளும் வண்ணம்
பேதக மாகித்
தானோர் பெண்ணுருக் கொண்டு மேவும்
ஆதலின் அவள்வந் துற்ற தன்மையை அறைவன்
கேட்டி.
|
378 |
|
898
|
தொல்லையோர் கமலத் தண்ணல் தோன்றியே
இருந்த காலைப்
பல்லுயிர்த் தொகுதி தன்னைப் படைப்பது கருதி முன்னர்
வல்லையிற் சனக னாதி மைந்தர்நால் வரையுநல்க
நல்லுணர் வெய்தி அன்னோர் நற்றவ
ராகி உற்றார்.
|
379 |
|
899
|
அன்னதற் பின்னர் வேதன் அளிப்பதும்
அல்கா தாக
இன்னலுற் றிரக்கம் எய்தி யாதினிச் செய்வ தென்னா
முன்னுறு குமர
ரோடு முகுந்தன திடத்தில் எய்திப்
பொன்னடி வணக்கஞ் செய்து தன்குறை புகன்று
நின்றான்.
|
380 |
|
900
|
நின்றிடு கின்ற காலை நேமியங்
கரத்து வள்ளல்
இன்றிது நம்மல் முற்றா தீசனால் அன்றி யென்னா
நன்றுணர்
முனிவ ரோடு நான்முக னோடும் வௌ�ளிக்
குன்றினில் ஏகி நாதன் குரைகழல் பணிந்து
சொல்வான்.
(374. சிறு வதை - ஒருசிறிது. மூவர் - திருமால், பிரமன், இந்திரன்
என்ற மூவர்.
375. பகீரதன் - இவன் சகரர் வம்சத்தில் வந்த ஒரு அரசன், மிக்க
முயற்சியுடையவன்.
376. நானிலம் - குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல் என்ற
நிலங்கள்; பூமியுமாம்.
சகரர் - இவர் அயோத்தி நகரை அரசுபுரிந்த சகரன்
புதல்வர்கள்; இவர்கள்
அறுபதினாயிரவர் ஆவர்.
379. தொல்லை - முன்னொரு
கற்பம். சனகன் ஆதி மைந்தர். நால்வர் -
சனகன், சனந்தனன், சநாதனன்,
சனத்குமாரன் என்னும் நான்கு புதல்வர்கள்.
381. முற்றாது - முற்றுப்பெறாது.)
|
381 |
|
901
|
அண்டர்கள் முதல்வ கேண்மோ அம்புயன்
படைப்பின் உள்ளங்
கொண்ட னன்அதுமல் காதால் குறையிது நீக்கு கென்ன
வண்டுள
வத்தி னானை மைந்தரை அயனை நோக்கி
நுண்டுகள் படவே ஈசன் நொய்தென வீறு செய்தான்.
|
382 |
|
902
|
ஏகனை ஆகை வைகும் எந்தைதன் னிடப்பா
லான
வாகுவை நோக்கும் எல்லை மற்றவண் உமையாள் தோன்றப்
பாகம திருத்தி
அன்னாள் பரிவொடு கலந்து மேவிக்
கோகன தக்கண் னானைக் குமரரை அயனைத் தந்தான்.
|
383 |
|
903
|
தந்துழி ஈசன் தன்னைத் தனயரும்
அயனும் மாலும்
வந்தனை செய்து போற்ற மாயவன் வதனம் நோக்கி
நத்தம தருள தாகு நங்கையோ
டினிது சேர்ந்தாம்
முந்தையின் வேதாச் செய்கை முற்றிடும் போதி என்றான்.
|
384 |
|
904
|
என்னலும் உவகை எய்தி யாமினி
உய்ந்தோம் என்னா
அன்னையொ டத்தன் தன்னை அளியொடு வலஞ்செய் தேத்திப்
பின்னரும் வணக்கஞ் செய்து பெயர்ந்தனர் பின்பு வேதா
மன்னுயிர்த் தொகுதி
யெல்லாம்வரன்முறை படைக்கல் உற்றான். 385
|
385 |
|
905
|
மாற்றலர் புரமூன் றட்ட வானவன்
உமையா ளோடும்
வீற்றிருந் தருள லாலே விழைவுடன் ஆண்பெண் மேவி
ஆற்றவும் இன்ப
மெய்தி ஆவிகள் பெரிது மல்க
நாற்றிசை முகத்தன் செய்கை நன்றுற நடந்த தன்றே.
|
386 |
|
906
|
தேனமர் கமலத் தண்ணல் செய்தொழில்
முற்று மாற்றால்
ஆனதன் னருளை யாங்கோ ராயிழை யாக நல்கி
மேனிகழ் கருணை
தன்னால் மேவுவ துணராய் ஏனை
வானவர் போலெங் கோனை மதித்தனை மதியி லாதாய்.
|
387 |
|
907
|
காமரு வடிவாய் எங்குங் காண்பது
சத்தி அங்கண்
மாமய மாகி நின்றான் மன்னிய சிவனாம் ஈது
தூமறை முதலா வுள்ள
தொலைநூல் புகலும் அன்னால்
தாமொரு புதல்வன் தன்னைத் தந்தவா சாற்று கின்றாம்.
(382. மல்காதால் - மலிவுற்றதில்லை. மைந்தர் - சனகாதியர்.
383. வாகு - தோள்.
386. ஆற்றவும் - மிகவும். ஆவிகள் - உயிர்கள். 388.
காமரு - அழகிய,
|
388 |
