|
Thamizh Literature
Through the Ages
தமிழ் இலக்கியம் - தொன்று தொட்டு இன்று வரை
Dr. C.R. Krishnamurti,
Professor Emeritus, University of British Columbia, Vancouver, B.C. Canada
"...After India achieved independence, the development of Thamizh
received an incredible amount of support from administrators and politicians.
One of the chief architects of this movement was the former chief minister,
c.n.aNNAthurai (அண்ணாதுரை)
With his tremendous oratorical capacity and fluency in both Thamizh and English,
he was able to unify the weaker sections of the society, using the promotion of
Thamizh language and culture and the eradication of social inequities as his
major platform. Thereafter successive governments took over the task of
championing the cause of Thamizh.
The name of the state was changed from Madras state to
Thamizh n^Adu to depict the cultural identity of the region. The salaries
and status of Thamizh teachers were upgraded; all official transactions were
conducted in Thamizh; expert committees were set up to coin appropriate Thamizh
words in scientific and technical fields; research institutions and universities
were established with the main purpose of promoting Thamizh language and
reviving Thamizh culture...".
12. Present Situation
12.1. Introduction
After India achieved independence, the development of Thamizh received an
incredible amount of support from administrators and politicians. One of the
chief architects of this movement was the former chief minister,
c.n.aNNAthurai
(அண்ணாதுரை).
With his tremendous oratorical capacity and fluency in both Thamizh and
English, he was able to unify the weaker sections of the society, using the
promotion of Thamizh language and culture and the eradication of social
inequities as his major platform. Thereafter successive governments took over
the task of championing the cause of Thamizh.
The name of the state was changed from Madras state to
Thamizh n^Adu to depict the cultural identity of the region. The salaries
and status of Thamizh teachers were upgraded; all official transactions were
conducted in Thamizh; expert committees were set up to coin appropriate Thamizh
words in scientific and technical fields; research institutions and universities
were established with the main purpose of promoting Thamizh language and
reviving Thamizh culture.
In addition to giving a moral boost to the development of Thamizh, these and
other measures resulted also in qualitative changes in the spoken and written
style of the language. The general standard of spoken Thamizh especially in
public speeches improved very much. True to the pattern set up by the leaders,
speakers became very proficient in employing rhymes (எதுகை)
and alliterations
(மோனை) which improved the overall quality of the speeches.
Regardless of their political affiliations, people thronged to listen to the
flamboyant speeches made in these public forums.
There was also a profound change in the literary format of Thamizh. The
Thamizh people were more than willing to adopt themselves to new situations.
They seem to have lived up to their reputation in following the rules of n^annUl
(நன்னூல்)
in this regard. The following lines mean that 'the old order changeth
yielding place to new':
பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும்
வழுவல காலவகையி னானே.
(நன்னூல் 462)
Up to this point in Thamizh history, the literary policies adopted by
scholars over centuries were, in general, restricted to the following
objectives: a) stipulating grammatical rules governing literature, b) imparting
moral or ethical instructions and religious teachings and c) conveying spiritual
or philosophical messages.
With the advent of political freedom and industrial and technological
developments, changes in life styles and social orders became inevitable. The
impact of western civilization brought in by the audiovisual media, fast jet
travels and computers had also exerted its influence on people and their
thinking. The traditional practices within the family system leading to the
suppression of individual liberties were questioned. All sections of the
community, quite justifiably, demanded a fair share of the gains made in social
developmental plans.
These are the circumstances which caused a change in the literary policy from
moral or religious instruction to social reforms. The main theme of the literary
works at the present time is therefore social reforms in its various dimensions.
The salient features of changes in literary formats in the three branches of
Thamizh (இயல், இசை, நாடகம்) are discussed below.
12.2. Literature (இயல்)
12.2.1. Kavithai (கவிதை)
From the Sangam period, the bulk of Thamizh literature consisted of the
poetic format
(கவிதை), though the literary policy
(பொருண்மை), format
(வடிவம்)and expression
(வெளியீடு) varied from time to time and between authors.
It is fair to say that, in spite of the tremendous depth and literary beauty of
the Sangam works, the authors frequently got carried away and expressed
themselves at a high level. Ordinary people who did not possess an adequate
background in literature were not in a position to appreciate the niceties of
the poems. The result was that literary pursuits ended up being the domain of a
select group of Thamizh elites.
The short format of poems in simple style introduced by
SubramaNiya BhArathiyar
(சுப்பிரமணிய பாரதியார்) prompted others to develop this
style further.These efforts ultimately resulted in a style referred to as,
'puthuk kavithaikaL' (new poems) (புதுக்கவிதைகள்).Many
people found the style of the puthuk kavithaikaL appropriate and adequate for
their purpose. The literary policy of the puthuk kavithaikaL was essentially the
discussion of contemporary social and political issues. Following the footsteps
of SubramaNiya BhArathiyAr, several authors were involved in popularizing the
puthuk-kavithaikaL. The most well known and highly regarded authors in this
respect are
BhArathi DhAsan
(பாரதிதாசன்),
KaNNa DhAsan
(கண்ணதாசன்) and
n^Amakkal
rAmalingam PiLLai
(நாமக்கல் இராமலிங்கம்பிள்ளை).
12.2.1.1. BhArathi DhAsan
(பாரதிதாசன்)
Kanaka Suppurathinam
(கனக சுப்புரத்தினம்)
(1891-1964), a native of Pondicherry (புதுச்சேரி)
was an ardent follower of MahA Kavi SubramaNiya BharathiyAr's literary style and
social policies. His high devotion to BhArathiyAr prompted him even to change
his name to BhArathi DhAsan
(பாரதிதாசன்), follower of BhArathi) to reflect his
adoration of the great poet. Because of his revolutionary ideas regarding the
eradication of religious superstitions and social discriminations and the use of
pure Thamizh, he was referred to as Puratchik Kavignan
(புரட்சிக்கவிஞர்). The following poem by n^Amakkal
Kavignar rAmalingam
(நாமக்கல் இராமலிங்கம்பிள்ளை) explains the literary policy
of BhArathi DhAsan. "BhArathi DhAsan considered service to Thamizh as his
mission in life; save the purity of his mother tongue; lead a virtuous life;
change the idiosyncrasies arising from old traditions; and use new formats to
convey revolutionary ideas."
தாய்மொழித் தொண்டே தவமெனத் தாங்கி
தாய்மொழிப் பண்பின் தனிமையைக் காக்கும்
வாய்மையே தன்னுடை வாழ்வின் உயிர்ப்பாய்
முதுமையிற் புகுந்துள முரண்களை மாற்றி
புதுமையிற் பாடும் புரட்சிக் கவிஞன்.
Elaborating further on his concept of new formats, BhArathi DhAsan explained
his position as follows: "I am not against the great grammatical texts,
TholkAppiam and n^annUl; While we should thank them for their guidance over the
centuries, we would be doing a big disservice to these two great works if we do
not come with new works to replace them; indeed it would be a blow dealt to our
literary personalities."
ஒல்காத பெரும் புகழ்த்தொல்
காப்பியமும் நன்னூலும்
தமிழர்க் கெல்லாம்
நல்கரிய நன்மை யெலாம்
நல்கின என்ல் நாமும்
நன்றி சொல்வோம்
செல்பலநூற் ண்டு செல
அவ்விருநூல் திருவடியில்
புதிய நூற்கள்
பல்காவேல் இருநூற்கும்
பழியே, நம் புலவர்க்கும்
பழியே யனறோ?
Like so many other social reformers, BhArathi DhAsan desired that his society
did not lag behind others in the march of progress. With this in mind he
suggested that other aspects should be considered in the formulation of new
literary policies.
"Let us translate all the books in all the disciplines in the whole world
into Thamizh so that our youngsters do not depend on others for updating
themselves; let us not divert the beauty of Thamizh only for religious
teachings; let us have free libraries all over the place; we have wasted several
generations talking about the glory and superiority of Thamizh but never
bothered to remove our drawbacks."
உலகியலின் அடங்கலுக்கும் துறைதோறும்
நூற்கள்
ஒருத்தர்தயை இல்லாமல் ஊரறியும் தமிழில்
சலசலென எவ்விடத்தும் பாய்ச்சிட வேண்டும்
தமிழொளியை மதங்களிலே சாய்க்காமை வேண்டும்
இலவசநூற் கழகங்கள் எவ்விடத்தும் வேண்டும்
எங்கள் தமிழ் உயர்வென்று நாம்சொல்லிச் சொல்லித்
தலைமுறைகள் பலகழித்தோம் குறை களைந் தோமில்ல
தகத்தகாயத் தமிழைத் தாபிப்போம் வாரீர்.
The similarities between BhArathi DhAsan and his peer,
SubramaNiya BhArathi in
their literary and social policies are striking as can be seen from the
following poem. "We should write Thamizh books in a simple style so that
everyone can understand; new grammar books have to be written; we have to coin
new terminology for all the new developments taking place all over the world and
use illustrations to explain them in the beautiful Thamizh language; if any
Thamizh student is illiterate due to financial constraints, let us feel ashamed
and do something about it."
எளியநடை யில்தமிழ்நூல் எழுதிடவும்
வேண்டும்
இலக்கண நூல் புதிதாக இயற்றுதலும் வேண்டும்
வெளியுலகில் சிந்தனையில் புதிது புதிதாக
விளைந்துள்ள எவற்றினுக்கும் பெயர்களெல்லாம் கண்டு
தெளிவு றுத்தும் படங்களோடு சுவடியெலாம் செய்து
செந்தமிழைச் செந்தமிழாய்ச் செய்வதுவும் வேண்டும்
எளிமையினால் ஒருதமிழன் படிப்பில்லை என்ல்
இங்குள்ள எல்லோரும் நாணிடவும் வேண்டும்.
The other issue on which BhArathi DhAsan stood firm is relevant today and
pertains to the inability of many Thamizh people to speak or write Thamizh
without mixing words from English or other languages. Along with
MaRai Malai
atikaL
(மறைமலை அடிகள்) and SUrya n^ArAyaNa SAstrikaL
(சூர்ய்நாராயணசாஸ்திரிகள் = பரிதிமால்கலைஞன்).
BhArathi DhAsan was a strong proponent of the Pure Thamizh Movement
(தனித் தமிழ் இயக்கம்). In the following poem he said:"We call our
restaurants as clubs in English and cloth shops as 'silk shops' in English; in
the streets of Thamizh n^Adu there is everything else except Thamizh".
உணவுதரு விடுதிதனைக்
கிளப்பென வேண்டும் போலும்
உயர்ந்த பட்டுத்
துணிக்கடைக்குச் சில்குஷாப்
எனும்பலகை தொங்குவதால்
சிறப்புப் போலும்
மணக்கவரும் தென்றலிலே
குளிரா இல்லை ? தோப்பில்
நிழலா இல்லை ?
தணிப்பரிதாம் துன்பமிது
தமிழகத்தின் தமிழ்த்தெருவில்
தமிழ்தான் இல்லை
Despite these persuasive appeals from distinguished authors of our own
generation and the tremendous efforts of the government in fostering Thamizh
language, it is indeed a paradox
a) that several leading Thamizh magazines persist in the liberal use of
English idioms, phrases and transliterations even in stories, anecdotes and
essays and
b) that in the audiovisual media people from all walks of life seem to
take pride in alternating between Thamizh and English even in a pure Thamizh
program.
Whether this pathetic situation has resulted from an inability or
unwillingness of the elites to speak in our mother tongue or whether it is born
out of a desire to express their proficiency in English and emulate other
cultures in the name of modernism or whether it is the impact of the medium of
instruction in the general educational system is a matter for serious
consideration by everyone concerned.
At any rate the time and energy spent in coining new Thamizh equivalents for
highly technical English words that are emerging almost on a daily basis are not
likely to yield the desired solution. For this purpose transliteration would be
more than sufficient. Students studying the technical subjects in Thamizh would
be able to compete with others in the international arena. It would be better to
spend these efforts in inculcating a sense of pride in our literary heritage in
the minds of students, educationists, journalists and officials.
Along with so many social reformers of his time, BhArathi DhAsan was a
revolutionary keen on introducing changes in the Thamizh language. He was also
deeply concerned about the outmoded social traditions that needed to be
eradicated. In the following poem he expressed his frustrations when young girls
could not marry some one they love but had to marry according to the social
customs and traditions. He cursed the society responsible for this pathetic
situation.
மண்ணாய்ப் போக , மண்ணாய்ப் போக
மனம்பொருந்தா மணம் மண்ணாய்ப் போக
சமுகச் சட்டமே, சமுக வழக்கமே
நீங்கள் மக்கள் அனைவரும்
ஏங்காதிருக்க மண்ணாய்ப் போகவே.
12.2.1.2. rAmalingam PiLLai
(நாமக்கல்
ராமலிங்கம் பிள்ளை)
New horizons in Thamizh literary policy
Like MahA Kavi SubramaNiya
BhArathiyAr, (Namakkal) rAmaligam PiLLai belonged to a generation of Thamizh
poets who grew up at a time when the struggle for political freedom was in full
swing. People in different walks of life, endowed with talents in different
disciplines were heavily influenced by
GAndhiji's idealism
and social and moral philosophy; these patriots developed deep convictions about
the supreme value of freedom and were willing to make any sacrifice for the sake
of achieving freedom for their country. The non violent approach advocated by
GAndhiji appealed to them as the best tool at their disposal to defy the super
power.
The need to address the social problems which deplorably persisted in the
society for centuries (uplift of women, education of masses, eradication of
poverty, untouchability, religious exploitations and superstitions) was felt as
urgent as never before. n^Amakkal rAmalingam PiLLai's literary policy was a bold
and courageous bid to bring out these problems to the attention of the Thamizh
people. In recognition of his literary genius as well as his contribution to the
society, he was made the first poet-laureate of Thamizh n^Adu and given the
title "n^Amakkal Kavignar" (நாமக்கல் கவிஞர்).
In fact his first claim to fame came from the following poem in which he
exhorted Thamizh people to join GAndhiji in his non violent struggle against
Britain which did not involve the sword or blood:
|
கத்தியின்றி ரத்தமின்றி
யுத்தமொன்று வருகுது
சத்தியத்தின் நித்தியத்தை
நம்பும்யாரும் சேருவீர் (கத்)
ஒண்டி அண்டிக்f குண்டுவிட்டு
உயிர்பறித்த லின்fறியே
மண்டலத்தில் கண்டிலாத சண்டை
யொன்று புதுமையே (கத்)
குதிரையில்லை யானையில்லை
கொல்லும் ஆசையில்லையே
எதிரியென்று யாருமில்லை
ஏற்றும் ஆசையில்லதாய் (கத்)
கோபமில்லை தாபமில்லை
சாபங்கூறல் இல்லையே
பாபமான செய்கை யொன்றும்
பண்ணுமாசை யின்fறியே (கத்).....
|
His love of Thamizh was as deep as his thirst for Indian independence. In an
excellent summary of the literary achievement of the Thamizh people over the
millenniums, n^Amakkal Kavignar used a simple style in the following poem to
inspire them to stand by GAndhiji's nonviolent struggle.
தமிழன் என்றொரு இனமுண்டு
தனயே அவர்க்கொரு குணமுண்டு
அமிழ்தம் அவனுடை மொழியாகும்
அன்பே அவனுடை
வழியாகும்
அறிவின் கடலைக் கடைந்தவனாம்
அமிர்தம் திருக்குறள் அடைந்தவனர்
பொறியின் ஆசையைக் குறைத்திடவே
பொருந்திய நூல்கள் உரைத்திடுவான்
கவிதைச்
சுவைகளை வடித்தெடுத்தான்
கம்பன் பாட்ரெனப் பெயர்கொடத்தான்
புவியில் இன்பம்
பகர்ந்தவெலாம்
புண்ணிய முறையில் நுகர்த்திடுவான்
பத்தினி சாபம் பலித்துவிடும்
பாரில் இம்மொழி ஒலித்திடவே
சித்திரச் சிலப்பதிகாரமதை
செய்தவன் துறவுடை
ஓரரசன்.
சிந்தா மணிமணி மேகலையும்
பத்துப் பாட்டெனும் சேகரமும்
நந்தா விளக்கெனத் தமிழ்நாட்டின்
நாகரி
கத்தினை மிகக்காட்டும்.
தேவா ரம்திரு வாசகமும்
திகழும் சேக்கி ழார்புகழும்
ஓவாப் பெருங்கதை
ஆழ்வார்கள்
உரைகளும்f தமிழன் வாழ்வாகும்.
தாயும் ஆனவர் சொன்னதெலாம்
தமிழன் ஞானம் இன்னதெனும்
பாயும் துறவுகொள்
பட்டினத்தார்
பாடலும் தமிழன் பெட்பெனலாம்.
உத்தமன் காந்தியின் அருமைகளை
உணர்ந்தவன் தமிழன் பெருமையுடன்
சத்தியப்f
போரில் கடனிருந்தான்
சாந்தம் தவ$ துடனிருந்தான்.
n^Amakkal Kavignar painted a brilliant and moving account of various social
events and turmoils, which occurred during the development of Thamizh in the
following poem. He stressed the need to recognize the purpose of why all these
sacrifices were made and appealed to the Thamizh people that now was the time to
stand behind the nonviolent movement of GAndhiji.
பல்லவி
தருணம் இதுவே, தருணம் இதுவே
தமிழா , எழுந்திருடா.
அனுபல்லவி
கருணையின் வடிவாம் கலைகளiன் முடிவாம்
காந்தி யென்e$ருமுனி
சாந்தியென்றழைக்கிரார்.
சரணங்கள்
வள்ளுவர் வாழ்க்கையும் திருக்குறள் வகுத்ததும்
தள்ளரும் தாயுமா
னவருடல் தகித்ததும்
வள்ளலி ராமலிங்க சுவாமிகள் வடித்ததும்
கள்ளமில்
பட்டினத்தார் கவலையும் இதற்கே. (தரு)
சைவர்கள் பூ ண்டதும்f சமணர்கள் மாண்டதும்
வைணவர் வருத்தமும் புத்தர்கள் வாட்டமும்
மையற ஏசுதான் சிலுவையில் மரித்ததும்
மஹும்மது நபியவர் மகிழ்ந்ததும் இதற்கே (தரு)
கம்பன் கவித்திறமும் விfல்லியின் சந்தமும்
செம்பொருள் சேக்கிழார் தேடத்
தெரிந்ததுவும்
பைம்பரஞ் சோதியார் பாடிப்பகர்ந்ததுவும்
நம்பின யாவரும்
நவின்றதும் இதுவே (தரு)
n^Amakkal Kavignar took tremendous pride in describing the glory of Thamizh
as could be seen in the poem below. Among other things he praised the Thamizh
people belonging to different religions living in peaceful coexistence.
தமிழா, உனக்கிது தருணம்
வாய்த்தது.....
ஏசு தமிழரல்ல என்றிடும் காரணத்தால்
இகழ்ந்து விடுவ தில்லை
தமிழ் நாட்டார்
பேசும் தமிழர்களiல் கிருஸ்துவைப் போற்றுகின்ற
பெருமையு
டையவர்கள் பலபேர்கள் (தமிழா)
மகம்மது பிறந்தது மற்e$ருதேசம் அவர்
மகிமை
விளங்குமிந்தத் தமிழ்நாட்டில்
அகம்மகிழ்ந் தனுதினம் நாகூர் ஆண்டவனை
ஆரார்
தொழுகீர் அறியாயோ (தமிழா)
n^Amakkal Kavignar's similes are simple but unique in their expressions. In
all his literary works, patriotic and social messages are always beautifully
woven into the main theme. This is clearly seen in one of his famous works,
avanum avaLum (He and She),
(அவனும் அவளும்)
. He first described the heroine as follows: "One cannot compare her to a deer
because the deer has always a puzzled look
(மருளுதல்)
; one cannot compare her eyes to those of a fish because fish do not have very
black eyes; one cannot compare her to honey because even honey tends to become
insipid; one cannot compare her forehead to a crescent moon because the rest of
her face is not as dark as the moon".
More importantly he presented the heroine as a modern girl who fought for the
freedom of women and for the removal of old traditional practices which put them
down. He also made his heroine champion the cause of remarriage of widows and
crusade against child marriage. In a style characteristic of a social reformer,
he made his heroine condemn men who talked about the chastity of women while
they themselves committed adultery.
மான் என அவளைச் சொன்னால்
மருளுதல் அவளுக் கில்லை.
மீன்விழி உடையா ளென்$ல்
மீனிலே கருமை இல்லை.
தேன்மொழிக் குவமை சொன்னால்
தெவிட்டுதல் தேனுக் குண்டு.
கூன்பிறை நெற்றி என்$ல்
குறைமுகம் இருண்டு போகும்.
மறுமணம் மாதர்க்fகில்லை
மதலையை விதவை யாக்கி
நறுமணப் பூ வு மின்றி
நல்லஓர் துணியும் இன்றி
உறுமணல் தேரை போல
ஒளiந்திருந் தொடுங்கச் செய்யும்
சிறுமனப் பான்மை யேநம்
தேசத்தின் நாசம் என்பாள்
கற்பெனப் பேசு வார்கள்
கற்பினைப் பெண்களே காக்கப்
பற்பல பெண்ணை நாடிப்
பசப்பலாம் ஆண்கள் மட்டும்
அற்புதம் ஆனதாகும்
அநியாயம் இந்த நாட்டின்
நற்பதம் கெடுத்த தென்று
நாளெல்லாம் நைவாள் நங்கை.
(அவனும் அவளும்)
n^Amakkal Kavignar's work is a nice blend of simple but touching literary
style intended to expose social problems which have long been neglected. It is
difficult to describe how deeply n^Amakkal Kavignar was devoted to GAndhiji and
his teachings. The following is an example of his feelings:
கவிபாடிப் பெருமை செய்யக் கம்ப னில்லை
கற்பனைக்கிங் கில்லையந்fதக் காளi தாசன்
செவி நாடும் கீர்த்தனைக்கு த்யாக ரில்லை
தேசீய பாரதியின் திறமும் இல்லை
புவிசூடும் அறிவினுக்கோர் புதுமை தந்து
புண்ணியமும் கண்ணியமும் புகழும் சேர்ந்த
உவமானம் வேறெவரும் உரைக்க வொண்ணா
உத்தமராம் காந்தியரை உவந்து பேச.
In addition to several lyrical and narrative poetry, n^Amakkal Kavignar had
also written an autobiography, "en Kathai" (என் கதை).
12.2.1.3.
KaNNa DhAsan (கண்ணதாசன்)(1926-1981)
KaNNa DhAsan's given name was A.L. MuthiAh. He was one of the most popular
contemporary Thamizh poets. When he applied for his first job, the interviewer
asked his name. Not willing to tell his real name, he said spontaneously that
his name was KaNNa DhAsan, which stuck with him for the rest of his life.
Thanks mainly to his involvement in the field of cinema, he had been referred
to as 'a folk poet of the masses' by
Zvelebil (1995). Though this may be true, it does not do full justice to his
literary genius and contribution to the Thamizh renaissance. He may be regarded
as one of the pioneers of the new literary style, the puthuk kavithaikaL
(புதுக்கவிதைகள்). He did have a checkered personal life
and a public life full of controversy.
During his professional career as a Thamizh poet, he had spanned the entire
gamut of political, social and religious ideologies. This is why one could
observe such wide differences in his literary themes and philosophy depending
upon at what point in his life the works were written. It is hardly possible to
encounter any Thamizh poet whose interests ranged from over indulgence in the
sensual pleasures of life, through social and political reformatory zeal to
religious sublimation at the end.
The six volumes of KaNNa DhAsan KavithaikaL
(கண்ணதாசன் கவிதைகள்)
cover a variety of topics in which the social and political issues of the
twentieth century are depicted with absolute frankness and in an extremely
simple but stimulating manner. The first three volumes deal with his
interactions with political peers and mentors such as PeriyAr E.V.rAmasAmi
n^Aickar (பெரியார்
இராமசாமி நாயக்கர்)
and C.N.aNNAthurai
(அண்ணாதுரை)
and his involvement in the anti-Hindi movement. The other volumes give a
completely different picture of the author, probably as the result of his own
disillusionment with the establishment of the day. KaNNa DhAsan's literary works
will be remembered by folks and elites for his appealing style and exposition of
social issues, which unfortunately earned him as many enemies as friends. This
disenchantment can also be discerned in his work from time to time.
KaNNa DhAsan's works are replete with mOnai (மோனை)
alliteration and ethukai (எதுகை)
rhyme. In mOnai, the letter which begins each line should begin at least one
other foot
(சீர்) in the line. In the following poems, examples of
mOnai created by the appropriate sounds (ஒலியன்கள்) of
letters are shown:
வாணிகர் சிரிப்பி னூடே
வாணிபத் திறமை தேங்கும்
பொங்குமென் அருமை அண்ணாப்
புலவனின் சிரிப்பி னுள்ளே
சங்கமுத் தமிழும் நாட்டுச்
சனத்திரள் யாவும் தேங்கும்.
சேர்கின்ற பொருள்களைச் செம்மையாய்
எந்நாளும்
காக்கவும் திறமை இலையே
ஜெயிக்கின்ற கட்சியில் நுழைகின்ற வித்தையைத்
தேருமோர் அறிவு மிலையே.
The ethukai (எதுகை) is placed at the beginning of the
line and refers to the identity of the second letter. The following example is
typical of KaNNa DhAsan's literary style, in which the grammatical beauty is
graced with meaningful choice of words (சொல்லாக்கம்):
அன்புக்கோ இருவர் வேண்டும்
அழுகைக்கோ ஒருவர் போதும்
இன்பத்துக் கிருவர் வேண்டும்
ஏக்கத்துக் கொருவர் போதும்.
The word VaNNam (வண்ணம்) refers to beauty in Thamizh
literature. This may be accomplished in several ways; one is to repeat the same
letter(s) repeatedly in every line. An example follows:
பெரியார்க்குப் பெரும் வாய்ப்பு
அவர்தம் தோற்றம்
பிறவோர்க்குப் பெரும்பேறு அவர்தம் ஞானம்
அறியார்நெஞ் சறிவூ ற அறிவுச் சொற்கள்
அறைவார்நல் உரைகேட்டார் அறிவார் கீழ்மைச்
சிறியார்தாம் அறியார் உளத் திருநாள் தன்னில்
பெரியார்தான் நம் அண்ணா அறிவுச் செல்வம்
பேராளன் துணைநிற்கச் சிறுமை ஏது
To enhance the vaNNam, KaNNa DhAsan used the same word repeatedly in each
line. The poem was sung in praise of KAmarAja n^AdAr (காமராஜ
நாடார்) and the word
(நாடார்).
சொத்து சுகம் நாடார் , சொந்தந்தனை
நாடார்
பொன்னென்றும் நாடார் , பொருள் நாடார், தான்பிறந்த
அன்னையையும் நாடார் , ஆசைதனை நாடார் ,
நாடொன்றே நாடித்தன் நலமொன்றும் நாடாத
நாடாரை நாடென்றார்.
The manner similes were handled differently by different poets in Thamizh
literature has been pointed out throughout this monograph. KaNNa DhAsan used the
word,
(போலவும்) as the
(உவமை உருபு) in the following poem:
ஆடுவா ரில்லா அரங்கம் போலவும்
பாடுவா ரில்லாப் பாடல் போலவும்
தேடுவா ரில்லாச் செல்வம் போலவும்
கூடினாள் இன்றித் துவள்கிறேன் தோழிநான்.
It is indeed unfortunate that in most literary discussions due importance had
not been given to the significant role of the cinemas in the development of
Thamizh literature. It has to be recognized that, at a time when imitation of
the music of other countries was not considered a virtue, many Thamizh poets did
succeed in composing poems with an unmistakable indigenous flavor. The insight
into these poems was relevant to the social context with which ordinary people
could identify themselves.
In this respect KaNNa DhAsan along with others did a yeoman service to the
cause of Thamizh by enhancing the level of music appreciation by the populace.
Corroborating with his efforts were other artists who set the tunes and yet
others who sang them so beautifully that these songs always remained green in
our memories. The test of time is probably the best yardstick for the quality of
one's literary efforts ! For example, who can forget the following lyrics , the
products of the cinemas ?
நினைக்கத் தெரிந்த மனமே உனக்கு
மறக்கத் தெரியாதா?
பழகத் தெரிந்த உயிரே - உனக்கு
விலகத் தெரியாதா? (ஆனந்த ஜோதி)
கல்லெல்லாம் மாணிக்கக் கல்லாகுமா?
கலையெல்லாம் கண்கள் சொல்லும் கலையாகுமா? (ஆலய மணி)
நலந்தானா, நலந்தானா
உடலும் உள்ளமும் நலந்தானா? (தில்லானா மோகனாம்பாள்)
In the following song from the film, PAva Mannippu (பாவ
மன்னிப்பு), KaNNa DhAsan described the qualities of the heroine by
combining the literary grace through alliterations
(மோனை) with incredible similes drawn exclusively from the
Thamizh cultural environment. Perhaps this is one of the best examples of the
beauty of puthuk kavithai (புதுக் கவிதை).
காலங்களில் அவள் வசந்தம்
கலைகளிலே அவள் ஓவியம்
மாதங்களில் அவள் மார்கழி
மலர்களிலே அவள் மல்லிகை
பறவைகளில் அவள் மணிப்புறா
பாடல்களில் அவள் தாலாட்டு
கனிகளிலே அவள் மாங்கனி
காற்றினிலே அவள் தென்றல்
பால்போல் சிரிப்பதில் பிள்ளை
பனிபோல் அணைப்பதில் கன்னி
கண்போல் வளர்ப்பதில் அன்னை - அவள்
கவிஞனாக்கினாள் என்னை (பாவமன்னிப்பு)
Having shown that the classical literary brilliance of Thamizh could be
expressed in film music, KaNNa DhAsan communicated with the rural folks at their
level. The manner in which the lyrics of the following song was received by the
people at large illustrates two points:
1) language and music exist for the people and not the other way around, and
2) there is no need to look outside our national boundaries to provide aesthetic
pleasures to our masses.
அடி - என்னடி ராக்கம்மா
பல்லாக்கு நெளிப்பு
என் நெஞ்சு குலுங்குதடி
சிறுகண்ணாடி முக்குத்தி
மாணிக்கச் சிவப்பு
மச்சானை இழுக்குதடி.
அஞ்சாறு ருபாய்க்கு மணிமாலை - உன்
கழுத்துக்கு பொருத்தமடி
அம்முரு மீனாட்சி பார்த்தாலும் - அவ
கண்ணுக்கு வருத்தமடி.
சின்னாளப் பட்டியிலே
கண்டாங்கி எடுத்து - என்
கையாலே கட்டி விடவா
என் அத்தை - அவபெத்த
என் மெத்தை அடிராக்கம்மா
கொத்தோடு முத்துத்தரவோ (என்னடி)
தெய்வானை சக்களத்தி
வள்ளிக்குறத்தி - நம்ம
கதையிலே இருக்குதடி
சிங்கார மதுரையில் வெள்ளையம்மா - கதை
தினம் தினம் நடக்குதடி. (பட்டிக்காடா பட்டணமா)
KaNNa DhAsan's religious equanimity is revealed by the fact that he
transcribed the Bible into Thamizh (இயேசுகாவியம்)
an outstanding effort on the part of one who was reared in a Hindu
tradition. Besides the literary skill required for undertaking a project of this
magnitude, the complex task was further confounded by the need to present the
facts through diligent study of the holy Scripture and discussions with the
scholars at the church. The following two verses depict his efforts to present
the Bible as outpourings of a Thamizh mind:
யூதர்கள் இடையே நாளும்
உலவிடும் தங்கக் கட்டி
மாதர்கள் பலபே ருண்டு
மரியம்மை தன்னை நாடித்
தூதுவன் சொன்னான் என்ல்
சுடர்விளக் கனைய கன்னி
மாதருள் மணியே அன்�
மரியம்மை புனிதப் பெண்ணே
மேலும்அத் தூதன் சொன்னான்
மெய்யருள் மகளே, வாழ்க
ஏலுமோர் பிள்ளைக் கேநீ
இயேசுஎன் கின்ற பேரைப்
பாலுடன் ஊட்டிச் சூட்டிப்
பாவிகள் பாவம் தீர்க்கச்
சீலமிக் கோனாய் என்றும்
வளர்த்துவா சிறக்கக் காண்பாய்
KaNNa DhAsan's contributions to Thamizh literature and culture will always be
appreciated by all who love Thamizh. He died in Chicago in 1981.
Other
leading contemporary Thamizh poets who have contributed significantly to the
advancement of Thamizh literature include Kavi MaNi DEsikavin^AyAkam PiLLai
(கவிமணி தேசிகவிநாயகம் பிள்ளை), SutthAnan^tha YOgi
(ச.து. சுத்தானந்தயோகி), VANi DhAsan
(வாணிதாசன்), PeriyasAmi ThUran
(பெரியசாமிதூரன்), Kampa DhAsan
(கம்பதாசன்), Chithambara raghun^Athan
(சிதம்பர ரகுநாதன்), MEthA
(மேத்தா), MIrA
(மீரா),
Kavignar VAli
(கவிஞர் வாலி),
Kavignar Vaira Mutthu
(கவிஞர் வைரமுத்து) and others.
Space does not permit a detailed discussion on these eminent poets and their
literary works.
Very recently Kavignar VAli (கவிஞர்
வாலி) has written the story of rAman using the puthuk kavithai
(புதுக்கவிதை) style under the heading
(அவதார புருஷன்). An example of how appealing the puthuk
kavithaikaL can be, is illustrated in the following poem in which Kavignar VAli
describes the scene when Hanuman met SIthai in the asOka vanam
(அசோகவனம்):
எனை மீட்க-
ஐயன் வரலாம், மீட்டபின்
ஐயம் வரலாம் நான்
சிறை நீங்கினாலும் - என்
கறை நீங்குமா ?
மாற்றான் வசமிருந்த
மனையாளை - மன்னவன்
மனம் ஏற்றாலும்- ஊர்ச்
சனம் ஏற்குமா? - உற்றார்
இனம் ஏற்குமா ?
என்னைக்
கறந்தபால் என்று
கணிக்குமா ?- இல்லை
திரிந்த பால் இன்று
தவிர்க்குமா ? - நான்
ஆதர �த்த அருங்கற்பு
அப்பழுக்கு அற்றதென்று
முதரித்தல் எவ்வாறு ?- அது
முடியாத பட்சத்தில்- ஏனிங்கு
முடங்கியிருக்க வேண்டும் - ஓர்
அடிமையாய் இவ்வாறு ?
இன்னும் ...
உயிர்த்தென்ன புண்ணியம் ?
உயிர்நீப்பதே கண்ணியம் ,
வற்கலை அணிந்திருந்த
வைதேகியின் உள்ளத்தில்
தற்கொலை எண்ணம தலையெடுக்க -
ஒரு -
குரக்கத்திக் கொடியைக்
கழுத்தில் சுற்றி - அவள்
சுருக்கிட்டுக் கொண்டு சாக நினைக்க ...
அன்னையின் எதிரில்
அனுமன் குதித்தான்
அன்னைக்கு அனைத்தனையு ம்
ஆதியோ டந்தமாய்
அனுமன் விளக்கினான் அன்னையின்
அகத்தில் அப்பியிருந்த
ஐயப்பாடு எனும் -
அழுக்கைத் துலக்கினான்
வார்த்தைகளால் -
வள்ளல் ராகவனின் -
கருமேனியை - வண்ணத்
திருமேனியை- ஒரு
வரைபடமாய் வரைந்து
காகுத்தன் மனைவிக்குக்
காட்டினான், பின்பு
நம்பி சொன்னவற்றை
அம்பிகைக்குச் சொல்லி-
நம்பிக்கையை ஊட்டினான்.
மகிழ்ந்தாள்- மைதிலி
நெகிழ்ந்தாள்
...........
பேரானந்தத்தில் - பிராட்டி
பேச்சற்று நின்ள்
கணையாழியை- ஈரக்
கன்களால் தின்றாள்.
12.2.2. Prose (உரைநடை)
The bulk of Thamizh literature was in the poetic format with rigid
grammatical guidelines till SubramaNiyaBhArathiyAr (சுப்பிரமணிய
பாரதியார்)
came into the picture. With the the shift in the emphasis from moral and
religious subjects to discussions on social and political issues in the early
twentieth century, BhArathiyAr, with his revolutionary attitude demonstratedthat
the prose format of communication with the masses was not only easy but also
very effective. Thispaved the way for the publication of an enormous amount of
material in the prose format
(உரைநடை). To facilitate discussion, the prose works may be
grouped into essays (கட்டுரைகள்), fictions
(கட்டுக்கதைகள்), (novels) and short stories
(சிறு க்தைகள்) and commentaries
(உரை நூல்கள்). For detailed information on individual
works, the exhaustive review of
Zvelebil (1995) may be consulted.
a) Essays (கட்டுரைகள்)
Included in this category are literary (இலக்கிய),
religious (சமய), political (அரசியல்),
social
(சமூக), travel (பிரயாண), or
scientific
(விஞ்ஞான), essays, autobiographies
(சுயசரிதை), biographies
(பிறர் சரிதை), journalism (செய்திவிமர்சனம்),
political satires
(அரசியல் நையாண்டி), and monographs
(தனித்தொகுப்புகள்).
A noteworthy feature of the Thamizh literary development in the twentieth
century is the presentation of materials using formats used in international
journals. These efforts were facilitated by the establishment of research
institutions with the mandate of conducting research exclusively on various
aspects of the language and culture. The International Institute of Thamizh
Studies at Chennai is an example of the progress in this direction. Besides
research publications (~rayfcfcikf kdfDArkqf) this agency provides facilities to
enable visits by foreign scholars and infusion of new concepts.
As indicated earlier, the commentaries on the Thamizh classics were in the
poetic form and were frequently more difficult to understand than the originals
themselves. This problem was addressed by several modern scholars by providing
commentaries on old classics (இலக்கியக் கட்டுரைகள்). The
Sangam classics have been subject of several critical commentaries. The literary
contributions of R.rAghava iyengAr (ரா.ராகவ ஐயங்கார்)
(1870-1948) and M. rAghava iyengAr (மு.ராகவ ஐயங்கார்) in
this research field are very significant.
Excellent commentaries on SilappathikAram (சிலப்பதிகாரம்)
were written by outstanding scholars such as T.P.MInAtchi sun^tharan,
(டி.பி..மீனாட்சி சுந்தரன்), M.P.SivagnAnam
(ம.பொ.சிவஞானம்), M.VaradharAjan
(மு.வரதராஜன்) N.SanjIvi
(என்.சஞ்சீவி) and MArkaban^dhu Sarma
(மார்கபந்துசர்மா).
Commentaries on ThirukkuraL were written by K.A.P. Viswan^Athan
(கே.ஏ.பி.விஸவநாதன்), Thiru V.KalyANasun^tharam
(திரு வி.க.), n^Amakkal Kavignar, BhArathi DhAsan
(பாரதிதாசன்), M.VaradharAjan
(மு.வரதராஜன்), Kalaignar KaruNAn^ithi
(கலைஞர் கருணாநிதி), ouvvai
(ஓளவை) DuraisAmi (துரைசாமி) and
others.
Kampa rAmAyaNam was another classic on which many commentaries are available:
T.K.Chithambara n^Atha MuthaliyAr (தி.கே.சி),. K.V.
JagannAthan (கி.வ..ஜகன்னாதன்), Pi. Sri.
(பி.ஸ்ரீ), A. SrinivAsa rAghavan
(அ.சீனிவாசராகவன்), and A.S.GnAnasampan^than
(அ.ச.ஞானசம்பந்தன்) and others.
b) A unique feature of the modern era is the publication of autobiographies
(சுயசரிதை) by leading Thamizh scholars. The well known
works in this series are the ones by Dr.U.V.SAmin^Atha iyer
(என்சரித்திரம்), n^Amakkal Kavignar
(என்கதை), Thiru Vi. Ka.
(திரு வி.க.) (வாழ்க்கைக் குறிப்புகள்) and T.S.S.rAjan
(நினைவு அலைகள்).
c) Biographies (பிறர்சரிதை)
of noteworthy Thamizh scholars and social leaders have also been
published. M.P.SivaGnAnam's
(கப்பலோட்டிய தமிழன் & வீரபாண்டிய கட்ட பொம்மன)
inculcated a sense of pride among Thamizh people about their heritage.
Dr.U.V.SAmin^Atha iyer, (உ.வே.சுவாமிநாத ஐயர்), a pioneer
in the field, wrote a biography of his mentor, MInAtchi sun^tharam PiLLai
(மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை). This proved to be a cultural
liaison between two generations of Thamizh scholars.
The literary research contributions of R.P.SEthup PiLLai
(ரா.பி.சேதுப்பிள்ளை) (1896-1961,ஊரும்பேரும்) and
S.VaiyApurip PiLLai (எஸ.வையாபுரிப்பிள்ளை) (1891-1956)
serve as authoritative resources which are used by other scholars for reference.
Other well known authors include: PaNdithamaNi KathirEsan ChettiAr
(பண்டித மணி கதிரேசன் செட்டியார்) (1881-1953), VEnkatasAmi n^AttAr
வேங்கடசாமி நாட்டார் (1884-1944), Va.Vu.Ci.
(வ.உ.சி), K.SubramaNiya PiLLai
(கா.சுப்பிரமணிய பிள்ளை), ( 1888-1945) and others.
d) The advent of the jet age and the migration of Thamizh professionals to
different parts of the world opened up another interesting venue of literary
pursuit, the travelogue
(பிரயாணக் கட்டுரை). The travelogues were extremely useful
not only from an educational point of view but also in exposing the Thamizh
people to different cultures around the world.
Thanks to these pioneers, Thamizh language and culture, which were up to this
point restricted to the Asian subcontinent made their presence felt in the
international scene. Chief among those who succeeded in broadening the horizons
of the fellow Thamizh people with their penmanship were C.SubramaNiyam
(சி.சுப்பிரமணியம்), MaNian (மணியன்),
N.D.Sun^daravadivElu
(நே.து.சுந்தரவடிவேலு), A.K.ChettiAr
(ஏ.கே.செட்டியார்),(1907-1967), MEry MAsilAmaNi
(மேரி மாசிலாமணி), SOma Le
(சோம. லெ. நெற்குப்பையூரினர்) and others.
e) Another significant change in the literary history of Thamizh is the
beginning of the era of fictions (கட்டுக்கதைகள்) either in
the form of short stories (சிறுகதைகள்) or full length
novels (நவீனம், நாவல்)
in the prose style. The introduction of the short story format to Thamizh
literature may be ascribed to Beschi's ParamArttha Kuruvin kathai
(பரமார்த்த குருவின் கதை).
V.V.S.Iyer
(வ.வே.சு.ஐயர்) is credited with popularizing the short
stories in Thamizh with his own characteristic style
( குளத்தங்கரை).
SubramaNiya BhArathiyAr
used the short story format for conveying his socio-political views. In the
twentieth century, C.VirutthAsalam using the pen name of
Puthumaip
pitthan
(புதுமைப்பித்தன் - அரசமரம்சொன்னகதை) provided the impetus
for the popularity of short stories.
Other leading writers in this field were C.rAjagopAlAchAriAr (rajaji),
K.V.JagannAthan
(கி.வ .ஜகன்னாதன), MahADhEvan
(தேவன்) and others.
12.2.3. Novels (நவீனம், நாவல்)
It may not be exaggeration to state that the most widely read Thamizh books
at the present time would be the novels. To do full justice to the discussion of
all the works under this heading would require a separate work devoted
exclusively for the purpose. A brief summary of some works is therefore given
below. Authors of the earlier centuries proved that they did have vivid
imagination and a tremendous ability to express the the same in poetic Thamizh.
Their scope was, however, limited to painting descriptions of landscape,
romantic love between the hero and heroine with probably a friend in the middle
and adoration of Kings or patrons for their valour or nobility. Alternatively
religious or philosophical ideas were dealt with very seriously. The popularity
of the prose style of writing coupled with the exposure to English literature
for a couple of centuries prompted Thamizh writers to follow the format of the
novels in Thamizh.
In essence, the novels involved a number of fictional characters who
interacted with one another in a variety of romantic, social or personal
relationships. Usually the stories take many twists and turns depending upon the
imaginative and descriptive capacity and fantasy of the authors. Frequently the
author keeps in mind a real person's adventures as a model but camouflages the
names and places with fictitious ones. Modern Thamizh writers have successfully
exploited the novel format to depict social or political problems
(சமூகநாவல்கள்) or to overlay the personal lives of historical figures
(சரித்திர நாவல்கள்). Novels were also used to display human emotions and
behavioral patterns under different social circumstances. Mystery novels
(துப்பறியும் நாவல்கள்) in which the reader is prompted to solve a crime
or some other undesirable event, after being presented with a number of clues
have also become very popular.
12.2.3.1. Tamil Novelists
Early novelists in Thamizh literature include the following:
AraNi KuppusAmi MuthaliyAr
(ஆரணிகுப்பு சாமிமுதலியார்)- மதனகாந்தி, ரத்தினபுரி ரகஸயம், பத்மாஸினி, கற்கோட்டை,
கற்பக சுந்தரி, அழகானந்தன்.
VaduvUr ThuraisAmi iyengAr
(வடுவூர் துரைசாமி ஐயங்கார்) �நட சூ.மு.குஓதஹா� ந�யாகி �மம�லு ( வை.மு.கோதைநாயகி
அம்மாள்) - தியாகக்கொடி, கமலநாதன், உணர்ச்சி வெள்ளம், அன்பின் சிகரம், மலடி,
ஆத்மசக்தி, இன்பஜோதி, வானக்குயில்.
The leading Thamizh novelists in recent times include:
JeyaKAn^than
(ஜெயகாந்தன்) - சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள், புதிய வார்ப்புகள்,
இறந்த காலம், நான் என்ன செய்யட்டும் சொல்லுங்கோ, வாழ்க்கை அழைக்கிறது, உன்னைப்போல
ஓருவன், ரிஷிமுலம், ஜெயஜெயசங்கரா, ஜெயகாந்தனின் முன்னுரைகள்.
P.V.akilANtam (அகிலன்) - பெண், நெஞ்சின் அலைகள்,
வேங்கையின் மைந்தன், பாவை விளக்கு.
C.S.ChellappA (செல்லப்பா) - தமிழ்ச்சிறுகதை
பிறக்க்�றது, புதுக்கவிதைகள், எழுத்து, ஜீவனாம்சம், மணிக்கொடி.
K.N.SubramaNiyan, n^AraNa Thurai KaNNan, VaLLiKaNNan,
K.P.rAjagOpAlan (கு.பா.ராஜகோபாலன)- தாயா��ன்
தீர்ப்பு, உயிரின் அலைப்பு, விடியு மா, என்ன அத்தாட்சி.
Thiripurasun^dari (லக்ஷமி) - பவானி, பெண்மனம், ஸ்ரீமதி
மைதிலி, அட்டை, பெண்ணின் பரிசு, மண்ணும் பெண்ணும்.
SujAtha (சுஜாதா)- ப்ரியா, அப்சரி, வசந்தகால
குற்றங்கள், கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ, விதி, வானம் என்னும் வீதியிலே
Sivasankari (சிவசங்கரி) - 47 நாட்கள், நண்டு,
துள்ளமுடியாத புள்ளிமான், எதற்காக, சுமீன்கள், பாலங்கள், தப்புக்கணக்கு, திரிவேணி
சங்கமம், அவன்
N.PicchumUrtthi (பிச்சுமுர்த்தி).
T.N. PArthasArathi (த.ந.பார்த்தசாரதி) - குறிஞ்சி மலர்,
பொன்விலங்கு, பட்டுப்பூச்சி, நினைவின் நிழல்கள், கபாடபுரம் மலைச்சிகரம்,
நெஞ்சக்கனல்.
T.JAnakirAman (தி.ஜ.ர.) - அமிர்தம், மோகமுள், அன்பே
ஆரமுதே, உயிர்த்தேன், செம்பருத்தி, மரப்பசு, அம்மாவந்தாள்.
L.S.rAmAmirtham (ராமாமிர்தம்) - புத்ரா, அபிதா
BAshyam, S. சாண்டில்யன்) - கன்னிமாடம், கடல்பு, மன்னன்
மகள், மலைவாசல், வசந்தகாலம், யவ்வனராணி.
K.rAjavElu (கு.ராஜவேலு) - அழுக்கு ஆடுகிறது,
இடிந்தகோபுரம், காந்தமுள், மகிழம்பூ
inthira PArthasArathi (இந்திரா பார்த்தசாரதி) -
காலவெள்ளம், தந்திரபூமி, சுதந்திரபூமி, குருதிப்புனல், தீவு கள், மாயமான்வேட்டை)
and others.
12.2.3.2.
R.KrishNamUrtthi (Kalki)
(கல்கி)
Kalki may be regarded as a pioneer in the field of historical novels in
Thamizh literature. With his inimitable descriptive style reminiscent of the
English author, Walter Scott, Kalki had a tremendous capacity to take the
readers back into the point and time in history when the story is supposed to
have taken place. To make it more realistic, Kalki built his stories around real
historical figures based on research materials found in rock inscriptions and
brass plates. These stories came out in a series in a weekly magazine,
(கல்கி) and some may even remember how family members used to vie with
one other to read the magazine first as soon as it was delivered.
Kalki's description of the landscape and social conditions portrayed the
Thamizh region exactly the way they were at the time of the story. The
characters in the story and the individual traits they represented lived up to
their image consistently throughout. The romantic interludes were handled with
finesse and grace and would be a good lesson to anyone interested in writing
about love at its deepest level. The clash of human emotions and interactions
and the religious sectarian tendencies which prevailed at the time flashed
before the eyes of the reader. Indeed the historical details in Kalki's novels
were presented in such a way that one learnt more about the history of the
Thamizh region by reading Kalki's novels rather than through formal courses at
school !
Kalki's famous novels include: (சிவகாமியின்
சபதம்,
பொன்னியின் செல்வன்,
பார்த்திபன் கனவு,
அலை ஓசை)
In his biography of Kalki's life (போன்னியின் புதல்வர்)
Sun^tharam
(சுந்தா) epitomized the feelings of several readers
with the following poem wherein he stated that the characters in Ponniyin Selvan
(பொன்னியின் செல்வன்) would be lingering in their memories for a long
time:
பொன்னியின் செல்வனும்
பூங்குழலி அம்மையும் வானதியும் குந்தவையும்
பழுவூர் நந்தினியும்
பழுவேட்டரையர்களும்
பாடாய்ப் படுத்துகின்ர்
பாகாய் உருகுகின்றோம்.
(சுந்தா)
12.2.4. isait Thamizh
(இசைத்தமிழ்)
12.2.4.1 Sangam Period
Since ancient times the Thamizh people regarded music as highly as their
literature and believed that all other arts and science were derived from the
primordial n^Atham
(நாதம்). To mark every occasion from birth, lullaby
(தாலாட்டு), through activities kummi
(கும்மி), kOlattam
(கோலாட்டம்), to death, oppuvari (ஒப்புவரி),
traditional lyrics with appropriate music are still in vogue.
References are found in the earlier
Sangam Thamizh
texts to the importance given to music. Several musical treatises of the
Sangam period : isai n^uNukkam,
(இசை நுணுக்கம்); Pancha Marabu,
(பஞ்ச மரபு) had been lost.
Kalit
thokai
(கலித்தொகை) and
ParipAtal
(பரிபாடல்) are known for their musically sounding
verses (துள்ளல் ஓசை, கலி பரிபாட்டு) as shown in the
following line from ParipAtal where the enjoyment derived from music and drama
is expressed - பாடல் ஓர்ந்தும் நாடக நயந்தும்.
The classification of habitats into five divisions (திணை)
in
TholkAppiam
had already been discussed. Besides the flora and fauna of these habitats, the
social and cultural characteristics had also been described. The state of
development of music during this period could be appreciated by the details
given to the PaN (பண்), rAgam, the musical instruments
uniquely employed and the time of the day when the paN should be sung. For
example, KuRinjip paN, (குறிஞ்சிப்பண்)
is sung at midnight using the kuRinji yAz,(குறிஞ்சி யாழ்)
and the percussion instrument, the paRai
(பறை).
The dance performed is called kuravaik kUtthu (குரவைக்கூத்து).
Mullaip paN,
(முல்லைப்பண்) is sung in the evening to the accompaniment
of the percussion instrument, Eru kOt paRai
(எறுகோட்பறை)
, the dance performed is Aycchiyar kuravai (ஆய்ச்சியர்
குரவை). Maruthap paN, (மருதப்பண்)
is a morning rAgam; marutha yAz, (மருதயாழ்)
is used for this purpose with the accompaniment of the more sophisticated
percussion instrument, the muzhavai
(முழவை). n^eithal paN,
(நெய்தற் பண்)
is sung at night using the viLari yAz, (விளரி யாழ்) ; the
instruments used are the n^Avai (நாவை) and Pampai
(பம்பை) . PAlaip paN,
(பாலைப்பண்) is sung at noon using the koRRavai pAlai yAz,
(கொற்றவைப் பாலையாழ்) to the accompaniment of thuthi (துதி).
The following song describes the maruthap-paN being sung in the morning:
சீரினிது கொண்டு நரம்பினி தியக்கி
யாதேரிர் மருதம் பண்ணி...
புலர்ந்து விரி விடியல். (மதுரைக்காஞ்சி)
The bard was called PANan (பாணன்)
and his wife was known as PAtini (பாடினி).
ViRaliyar
(விறலியர்) were the dancing girls. Both stringed
instruments, harps, (பெரியயாழ், சிறிய்யாழ், மகர யாழ், சடகோப யாழ்,
செங்கோட்டு யாழ்) and wind instruments, flute,
(குழல்) were used. The big yAz having many strings is
played by PerumpANar as indicated below:
......நெடிதென
இடதுடைப் பேரியாழ் முறையுளிக் கழிப்பிக்
கடலறி மரபிற் கைதொழுஉப் பழிச்சி (பெரும்பாணாற்றுப்படை)
12.2.4.2 Thamizh Music during the
SilappathikAram period
The sophistication of the
Thamizh music system appears to have reached a peak during the
SilappathikAram period. But for the incredible amount of technical details given
by iLangO atikaL (இளங்கோ அடிகள்) in
SilappathikAram, we may not even be aware today that a highly developed
system was in vogue during the first few centuries of the Christian era.
Probably this musical system should have been in existence for a while before
iLangO atikaL's time for him to dwell at length on the intricacies of the music
in the chapters on arankERRu KAthai (அரங்கேற்று காதை) and
Aycchiyar kuravai
(ஆய்ச்சியர் குரவை).
One of the difficulties encountered in this regard is the fact that the
subject is highly technical and falls in a gray area between Thamizh literature
and music. To those of us brought up in specific fields of specialization, it is
difficult to imagine the breadth and depth of knowledge of the Jain monk who was
able to crystallize these technical details of the music in his literary work!
The fact remains that the details given by iLangO atikaL remained concealed in
verses, until atiyArkku n^allAr
(அடியார்க்கு நல்லார்) deciphered the technical details of the music in
his commentaries which, in their turn, are also difficult to interpret.
The credit for popularizing the technical details of the Thamizh classical
music in SilappathikAram goes to Dr. S.rAman^Athan
(எஸ். ராமநாதன்) who during the course of his
doctoral thesis, explained the details of the music in simpler terms and how it
related to the present system in practice. Though it is recognized that the paNs
are the forerunners of the rAgams used now, it appears that the pioneers of the
system, which people of Thamizh origin can be justifiably proud of, have not
been given the credit they richly deserved. Therefore, at the risk of
digression, I have made an attempt to summarize the salient features of
classical Thamizh music. I was prompted to do more by an eagerness to emphasize
the importance of a neglecteted subject matter rather than by own expertise on
the subject.
Thamizh classical music described in SilappathikAram was based on logical,
systematic and scientific calculations and was incorporated into the literary
epic using the arrangements of the dancers on the stage to represent the notes
and paNs. The words, azhaku (அழகு) and mAtthirai
(மாத்திரை) refer to musical pitch
(சுரம்) or the smallest fraction of an audible sound
distinguishable by the human ear. The term, kOvai (கோவை)
or kELvi
(கேள்வி) is a particular type of a musical sound (note,
tone) (நரம்புகள்) which constitute the scale
(பாலை).
a) Development of scales (பாலை) from notes.
The Thamizh people first developed the pentatonic scale, mullaip paN
(முல்லைப்பண்), using the five notes,
(ச, ரி, க, ப, த, ச) (equivalent to the English
notations,C,D,E,G,A,C respectively) in the ascending (ஆரோசை)
and descending
(அவரோசை) scales. Dr.rAman^Athan was the first to
demonstrate that these scales of the mullaip paN corresponded to the rAgam,
MOhanam
(மோஹனம்) which is said to the oldest scale ever
developed. In mullaip paN the notes are harmonic to the fullest extent and are
therefore found in many other musical systems prevalent in the eastern
hemisphere.
b) Development of septatonic notes
By the addition of two more notes, ma and n^i (ம, நி)
to the pentatonic scale of mullaip paN, the fundamental septatonic scale of
Thamizh music, SempAlai (செம்பாலை)
was developed. SempAlai corresponds to HarikAmbOdhi
(ஹரிகாம்போதி). The seven basic notes
(நரம்புகள்)
are developed into 12 houses (பன்னிரு வீடுகள், பன்னிரு நிலம்)
or svarasthAnams, which correspond to the 12 signs of the zodiac
(இராசிகள்).
The total number of alakukaL (அலகுகள்), sruthis,
according to the above scheme comes to 22 (4+4+3+2+4+3+2=22). There is
controversy among experts whether this should be 24 or 22.
Next, by the model shift of the tonic (பண்ணுப்பெயர்த்தல்)
using the process of the cycle of fifth or cycle of fourth
(குரல் திரிபு), five semitones
(அந்தர கோல்கள்)
were developed. By the cycle of fifth is meant the calculation of every
fifth note. For example, if the cycle is started with kural
(குரல் - ச), the fifth note will yield iLi (இளி - ப),
the sa-pa relationship. In the cycle of fourth, kural (sa) will give uzhai
(ma), the sa-ma relationship. These five semitones were added to the original 7
notes giving 12 notes
(கோவை, சுரம்) of the ancient Thamizh musical octave. Among
the 12 notes, the flats were called kuRai (குறை) and the
sharps were called n^iRai
(நிறை).
The above 12 panniru vIdukaL (பன்னிரு வீடுகள்)
sometimes get 16 svara names with the addition of four more svara varieties
(shatsruthi rishabam, suddha ghandhAram, shatsruthi dhuvaitham and suddha
n^ishAdham). The 72 mELakartha schemes of rAgams which are used now are built on
this principle. In SilappathikAram, the 12 notes and the corresponding signs of
the zodiac are represented by the dancing girls arranged in a circle called
vattap pAlai (வட்டப்பாலை)
It is indeed amazing that many of the mELakartha, parent,
(மேளகர்த்தா)and janya, derived,
(ஜன்ய)
rAgams used at present can be obtained from the basic scheme of vattap pAlai
through the modal shift of the tonic. For example, the ri, ga, ma, pa and dha of
SankarAbaraNam (சங்கராபரணம்) would yield the mELakartha rAgams, Karaharapriya
(கரகரப்ரியா), ThOdi
(தோடி), KalyANi (கல்யாணி),
HarikAmbOthi
(ஹரிகாபோதி) and n^atabairavi (நடபைரவி)
respectively.
In consideration of the tremendous original contribution of the ancient
Thamizh people to the development of isait Tamizh, the least we can do to
recognize their efforts is to present their ideas in a simple form which can be
understood by ordinary people. Mere references to mutthamiz
(முத்தமிழ்) alone is not adequate to convince the world that Thamizh
music traditions go way back to the fifth century A.D. or even earlier. The need
of the hour is for scholars proficient in the subject matter to take up the
technical aspects of music and explain the details with reference to the present
time. In the Appendix the construction
of the vattap pAlai
(வட்டப்பாலை)
and its application in the derivation of janya rAgams from mElaKartha
rAgams are given following the examples of Dr.S.rAman^Athan.
c) Origin of paNs
Making use of the vattap pAlai and appropriate modal shifts of tonic
(அகநிலை & புறநிலை மருதம்), the ancient Thamizh people
produced four major paNs with four divisions in each
(நாற்பெரும் பண்களும் நால்வகை சாதிகளும்).The four major
paNs are as follows:
1. PAlai yAzh (பாலை யாழ்). This represents sempAlai
(செம்பாலை) in which the scale starts from mInam (மீனம்)
where thAram (n^i) yields uzhai (ma) (உழை).
2. KuRinji yAzh (குறிஞ்சி யாழ்). The scale starts from
thulAm (துலாம்) where uzhai (ma)
(உழை) gives kural, sa, (குரல்).
3. Marutha yAzh (மருத யாழ்). The scale begins from
idapam (இடபம்) where kural (Sa) yields iLi (pa)
(இளி).
4. n^eithal yAzh
(நெய்தல் யாழ்).The scale starts from thanusu
(தனசு) where iLI (pa) (இளி) projects forth thuttham
(துத்தம்) ri.
The derivatives of the major scales are called thiRam (திறம்).
PaNs have ascending and descending scales of 7 notes in each, ArOsai
(ஆரோசை அல்லது ஆரோகணம்) and amarOsai
(அமரோசை அல்லது அவரோகணம்)
(sexta tonic, 7+7); paNNiyal
(பண்ணியல்) with 6 notes (septa tonic, 6+6), thiRam
(திறம்) with 5 notes (hepta tonic, 5+5 ) and thiRat thiRam
(திறத்திறம்)
with 4 notes, 4+4 or various combinations (quadruple tonic).
A total of 103 paNs has been defined and characterized for their musical
attributes. The elaboration of paN is called ALatthi (ஆளத்தி
அல்லது ஆலாபனை)
and definitive procedures have been outlined for the proper singing or
paNs. The paNs are sung in 3 octave ranges, the lower (மெலிவு
அல்லது மந்திரம்), ma, pa, dha, n^i, middle (சமண் அல்லது
மத்திமம்), sa, ri, ga, ma, pa, dha, n^i and high (வலிவு
அல்லது தாரம்), sa, ri, ga. A few examples of the rAgams which correspond
to the paNs are given below:
Panchamam (பஞசமம் = ஆஹிரி); Pazham Panchuram
(பழம் பஞ்சுரம் = சங்கராபரணம்); MEharAhk-kuRinchi
(மேகராகக்குறஞ்சி = நீலாம்பரி); pazhanthakka Ragam (பழந்
தக்கராகம் = ஆரபி)
KuRinji (குறிஞ்சி = மலஹரி); n^atta RAgam
(நட்டராகம் - பந்துவராளி); inthaLam
(இந்தளம் = நாதநாமக்ரியா); ThakkEsi
(தக்கேசி = காம்போதி); Kausikam
(கெளசிகம் - பைரவி); NattappAdai
(நட்டப்பாடை = கம்பீ நாட்டை).
12.2.4.3. Thamizh Music in ThEvAram
(தேவாரம்) period
The leadership provided by iLangO atikaL in outlining the details of the
scientific basis of Thamizh music in SilappathikAram was unfortunately not
followed by the authors of the later epics. Perhaps they were more interested in
propagating their religious faith rather than getting involved in the details of
an art which they did not understand. May be that they were simply not
interested in the technical details of the music or dance. Therefore the revival
of Thamizh music had to wait for 2 or 3 more centuries until the protagonists of
the Saivaite and VaishNavaite traditions came into the picture and incorporated
the ancient paNs into their Bhakthi movement to sway the people into their
folds.
The contributions of the
Saivaite doyens
(சைவசமயக் குருவர்கள்) in using the ancient paNs for
their devotional ThEvAram poems and those of the
AzhvArkaL
(ஆழ்வார்கள்) in their Thivyap prabhan^tham poems were
mainly responsible for the renaissance of the Thamizh music system. In fact the
only relics of our musical heritage that had survived till today is the ThEvAram
and Thivyap Prabhan^tham music.
The role of the OthuvAr (ஓதுவார்கள்) in transmitting
the ThEvAram paN singing methods over generations and nurturing this great
tradition had been the singular redeeming feature in an otherwise declining
interest in our ancient musical tradition.
Initially ThEvAram (தேவாரம்) poems were classified on
the basis of the paNs used into 7
ThirumuRaikaL
(திருமுறைகள்); the first three by
Thiru
GnAna Sampan^thar (திருஞானசம்பந்தர்); four to six by
Thirun^Avuk karasar
(திருநாவுக்கரசர்)
and the seventh by
Suntharar
(சுந்தரர்).
In the
first ThirumuRai, Sampan^thar used the following 7 paNs: n^attapAdai
(நட்டப்பாடை), Thakka rAgam
(தக்கராகம்), Pazhanthakka rAgam
(பழந்தக்கராகம்), ThakkEsi
(தக்கேசி), KuRinji
(குறிஞ்சி), ViyAzhak kuRinji
(வியாழக்குறிஞ்சி), and MEhaRAhak kuRinji
(மேகராகக்குறிஞ்சி). In addition to the paNs, the rhythms
,santham, (சந்தம்) were also specified using words such as
thAna (தான), thana (தன) thAnA
(தானா) and thanA (தனா). The 8
different types of santhams used in the first ThirumuRai are shown below:
1. தோடுடைய செவியன்விடை யேறியர்
தூவெண் மதிசூடி
தான தான தன தனன தனன தானா தனதானா
2. தாணுதல் செய்திறை காணிய மாலொடு தண்டா மரையானும்
தானன தானன தானன தானன தானா தனதானா
3. மைம்மரு பூங்குழல் கற்றைதுற்ற வாணுதல் மான்விழி மங்கையோடும்
தானன தானன தானதான தானன தானன தானதானா
4.தோலுடையான் வண்ணப் போர்வையினான் கண்ணவெண்ணீறுது தைந்திலங்கு
தானதனா தான தானதனா தானன தானன தானதானா
5. வண்டார்குழ லரிவையடு பிரியாவகை பாகம்
தானாதன தனனாதன தனனாதன தானா
6. குரவங் கமழ்நறுமென் குழலரிவை யவள்வெருவ
தனனா தனதனனா தனதனனா தனதனனா
7. பிறையணி படர்சடை முடியிடை பெருகிய புனலுடை யவனிறை
தனதன தனதன தனதன தனதன தனதன தனதன
8. பிறையணிபடர் சடைமுடியிடை பெருகியபுன லுடையவனிறை
தனதனதன தனதனதன தனதனதன தனதனதன
Six paNs were used in the second ThirumuRai and they are: inthaLam
(இந்தளம்), SIkAmaram
(சீகாமரம்), Piyanthaik kAn^tharam
(பயிந்தைக்காந்தாரம்), n^atta RAgam
(நட்டராகம்) and Sevvazhi
(செவ்வழி).
Nine paNs were used in the third ThirumuRai : KAn^thAra Panchamam
(காந்தார பஞ்சமம்), Kolli
(கொல்லி), kollik KauvANam
(கொல்லிக்கெளவாணம்), Kausikam
(கெளசிகம்), Panchamam
(பஞசமம்), SAdhAri
(சாதாரி), Pazham Panchuram
(பழம் பஞ்சுரம்), PuRa n^Irmai
(புறநீர்மை) and an^thALik KuRinji
(அந் தாளிக்குறிஞ்சி).
Thirun^Avuk karasar and
Sun^tharar have used 10 and 17 paNs respectively in their ThirumuRaikaL.
KAraikkAl ammaiyAR (காரைக்கால் அம்மையார்) has used the
paN, in^thaLam (இந்தளம்) in her
MUttha Thiruppathikam (மூத்ததிருப்பதிகம்).
12.2.4.4. Impact of Thiruppukazh
(திருப்புகழ்) on isait Thamizh
(இசைத் தமிழ்)
With the decline in the momentum of the Bhakthi movement launched by the
Saivaite and VaishNavaite saints, there was a general decrease of interest in
the musical component of the ThEvAram and Thivya Prathhan^tam poems. The singing
of the ThEvArap paNs, however, continued to be under the tutelage of the
OthuvArs (ஓதுவார்கள்), who maintained the musical
traditions in a hereditary manner till the present time. This trend continued
for several centuries until the
San^thak kavi aruNakiriyAr
(சந்தக்கவி அருணகிரியார்)
(15th century) came up with his reverberating Thiruppukazh filled with
divine inspiration, appealing music and incredible rhythm.
The unique style of aruNakiriyAr wherein he incorporated the thALams right
into the lyrics added a new dimension to the magnificence of isait Thamiz. Thus
Thiruppukazh helped the revitalization of Thamizh music at least a few
centuries prior to the musical trinity, ThiAgarAjar (தியாகராஜர்),
MuthuswAmi DIkshitar (முத்துசுவாமி தீஷிதர்)
and SyAmA SAstry (சாமசாஸ்திரி).
Though many Thiruppukazh songs were lost or allowed to decay, a few
individuals in the 19th century Mazhavai MahAlinga iyer (மழவை
மகாலிங்க ஐயர்), ThiruvUr SubbarAya MuthaliyAr
(திருவூர் சுப்பராய முதலியார்), Pushparatha Chetty
(புஷபரதசெட்டி)
and SubramaNiya Pillai (சுப்பிரமணிய பிள்ளை)
made painstaking efforts to collect whatever materials were available
from various sources and got them published periodically.
A recent doctoral thesis by ankayaRkaNNi (அங்கயற்கண்ணி)
to the University of Madras contains fascinating details on the thALam
and santhak kuRippukaL (சந்தக்குறிப்புகள்) in
Thiruppukazh, which any student of Thamizh music and literature will find
extremely useful and interesting. Certainly the author deserves credit for her
original contributions to a subject matter lying in the interface between
literature and music.
12.2.4.5 Other contributions to
isait Thamizh
(தமிழ் கீர்த்தனைகள்)
a) After aruNakiriyAr's time, no spectacular development of Thamizh music
took place due to a large number of social and political factors including the
lack of patronage. However a few outstanding individuals have composed Thamizh
kIrtanais
(கீர்த்தனைகள்) which are still popular among music lovers.
b) Muthut thANdavar (மூத்துத்தாண்டவர்) (16th century).
He had composed more than 60 kIrthanais and 25 pathams (பதம்)
in Thamizh. He is highly regarded for his efforts to popularize Thamizh
music. Among his compositions are the following:
(தெருவில் வாரானோ என்னைச் சற்றே திரும்பிப்பாரானோ (கமாஸ),
அருமருந்தொரு தனிமருந்துண்டு அம்பலத்தில் கண்டேனே (மோகனம்)
c) aruNAchala Kavi (அருணாசலக்கவி)(1712-1779) His rAma
n^Ataka KIrthanai (ராமநாடகக் கீர்த்தனை)
is popular even at the present time. His compositions are sung in almost every
music concert today. These include:
(ஏன் பள்ளி கொண்டீரையா (மோகனம்),
எனக்கு நிருபதம் நினைக்க வரம் அருள்வாய் (ராகமாலிகை), அந்தராம செளந்தரியம்
(கேதாரகெளளை), ராமனைக்கண்ணாரக் கண்டேனே (மோகனம்), யாரென்று ராகவனை (பைரவி).
d) MArimutthA PiLLai (மாரிமுத்தாபிள்ளை) was a
contemporary of aruNachala Kavi and a devotee of Thillai n^atarAjar. His songs
which are still popular in music and Bharatha n^Attyam concerts are:
(ஏதுக்கித்தனை மோடிதான் உனக்கு
எந்தன் மீதையா (சுரட்டி), காலைத்தூக்கி நின்டும் தெய்வமே உன்னை
(எதுகுலகாம்போதி), ஒருக்கால் சிவசிதம்பரம் (ஆரபி).
e) GOpAlakrishNa BhArathi (கோபாலகிருஷண பாரதி)
(1800-1895) He was a contemporary of the great ThiAgarAjar
(தியாகராஜர்)
and had composed a large number of Thamizh songs including the famous n^an^than
Saritthira KIrthanaikaL (நந்தன் சரித்திர கீர்த்தனைகள்).
His other popular compositions are:
(சபாபதிக்கு வேறு தெய்வம்
சமானமாகுமா (ஆபோகி), திருவடி சரணம் என்று நான் நம்பி வந்தேன் (காம்போதி), நடனம்
ஆடினார் வெகு நாகரிகமாக (வசந்தா).
f) Kavi Kunjara BhArathi (கவிகுஞ்சர பாரதி) (1826-1889)
His famous work is the azhakar KuRavanji (அழகர் குறவஞ்சி),
a dance drama. Others who have written a large number of Thamizh songs include:
GhAnam KrishNa Iyer (கானம் கிருஷ்ண ஐயர்) noted for his
patham (பதம்) (வேலவரே உமைத் தேடி ஒரு மடந்தை (பைரவி),
n^Ilakanta Sivan
(நீலகண்டசிவன்குழல்)
whose songs are still popular hits in music concerts.
(நவசித்திபெற்றாலும்
(கரகரப்ரியா), என்றைக்கு சிவகிருபை வருமோ (முகாரி), ஆனந்த நடம் ஆடுவார் தில்லை
(பூர்விகல்யாணி), இகபரம் தரும் பெருமை (கமாஸ).
The Thamizh poets of the twentieth century who have made tremendous
contributions to Thamizh music include: KOtIswara iyer (கோடீச்வர
ஐயர்), MutthiAh BhAgavathar
(முத்தைய பகவதர்), MAyUram Viswan^Atha SAstri
(மாயூரம் விஸ்வநாத சாஸ்திரி),
PApanAsam
Sivan
(பாபநாஸம்சிவன்), SuddhAnan^tha BhArathi
(சுத்தானந்த பாரதி), PeriaswAmi ThUran (பெரியசுவாமி
தூரன்), ambujam KrishNa
(அம்புஜம் கிருஷ்ணா) and others.
g) Though the Thamizh people deserve much credit for preserving their
literary
(இயல்) heritage including the grammatical usage for two
millenniums, the same thing cannot be said of their efforts in safeguarding
their musical traditions. In fact, but for some extraordinary, nay desperate
attempts on the part of a few dedicated Thamizh lovers, many today would not
even be aware that a highly developed system of Thamizh music system was in
vogue during the first few centuries of the Christian era. Whether this pathetic
situation arose due to highly technical nature of the classical music being
confined to a small circle of royalty and social elites or due to vested
interests in the social hierarchy of the time is only of academic interest.
The generosity of philanthropists led by RajAh Sir aNNAmalai ChettiAr
(ராஜா சர் அண்ணாமலை செட்டியார்), the political leadership
of R.K.Shanmugam ChettiAr (ஆர்.கே. சண்முகம் செட்டியார்),
and C.N.aNNathurai,
the literary caliber of
n^Amakkal Kavignar rAmalingam PiLLai, YOgi SutthAnan^tha BhArathi (யோகி
சுத்தானந்த பாரதி) and
BhArathi DhAsan
(பாரதிதாசன்), the academic strength of n^Avalar
SOmasun^thara BhArathi,
(நாவலர் சோமசுந்தர பாரதி), T.P.MInAtchi sun^tharan
(பேராசிரியர் மீனாட்சிசுந்தரன்), M. VaradharAjan
(மு.வரதராஜன்), A.K. Chithambara n^Athan ChettiAr
(ஏ.கே. சிதம்பரநாத செட்டியார்) and L.P.K.rAman^Athan
ChettiAr (லெ.ப.கரு.ராமநாதன் செட்டியார்), ViyApurip PiLLai
(வையாபுரிப் பிள்ளை) and the patronage of a large number of
Thamizh lovers, too numerous to be mentioned individually made the birth of the
Thamizh isai Sangam possible.
Leading musicians, HarikEsanallur MuthiAh BhAgavathar
(ஹரிகேசநல்லூர் முத்தையா பாகவதர்),ChitthUr SubramaNiya
PiLLai (சித்தூர் சுப்பிரமணிய பிள்ளை), M.M.DhandapANi
DhEsikar (தண்டபாணி தேசிகர்), Mathurai SOmasun^tharam
(மதுரை சோமசுந்தரம்),
SIrkAzhi
GOvindarAjan (சீர்காழி கோவிந்த்ராஜன்) and others
nurtured the activities of the Thamizh isai Sangam by demonstrating that the
singing of Thamizh compositions in major music concerts was aesthetically very
satisfying and meaningful. The outcome of the efforts of these and other large
number of Thamizh lovers too numerous to be mentioned individually is that isait
Tamizh received a big boost and remains as a viable force in the twentieth
century. Dr. rAmanAthan's PaN research is being followed by a large number of
scholars and musicians.
12.3. The Stage, n^Atakat Thamizh, (நாடகத் தமிழ்)
Of the three divisions of Thamizh literature (முத்தமிழ்)
the one which had undergone radical changes in its format and contents since
ancient times is the
Stage n^Atakat Thamizh,(நாடகத்தமிழ்)
As in so many other facets of their literary pursuits, the ancient
Thamizh people had stipulated specifications for the physical set up of the
stage
(அரங்கு, அவை).ThiruvaLLuvar has used the analogy of people
thronging to the stage and disappearing as soon as the dance is over to
emphasize the fleeting nature of wealth.
கூத்தாட் டவைக்குழாத் தற்றே
பெருஞ்செல்வம்
போக்கு மதுவிளிந் தற்று
The stages were used for different types of dances (கூத்து)
specific for the regions, e.g., Aychiyar Kuravai
(ஆய்ச்சியர் குரவை) Kuravaik kUtthu
(குரவைக்கூத்து), KoRRavaik
(கொற்றவைக்கூத்து) The dances were, in essence an enactment
of mythological legends. They were also used for conveying thanks to the deities
for good rains and crops or paying homage to the valour or patronage of Kings
and chieftains. iLango atikaL (இளங்கோ அடிகள்) had
portrayed various kinds of dances performed in the different regions
(திணை) in several chapters
(அரங்கேற்று காதை, வேனிற்காதை, ஆய்ச்சியர் குரவை)
The dancers for whom dancing was a hereditary avocation were called ViRaliar
(விறலியர்) and KUtthar
(கூத்தர்).. The singers who accompanied them were called
PANar (பாணர்). Even at this early point in history, there
was a distinction between the high form of dancing performed before the elites
and those meant for the recreation of the rural folks
(வேடுவ வரி). When the Bhakthi movement was at its peak,
stories pertaining to the godheads were played on the stage. Up to the medieval
period, the Thamizh stage was used mainly as a forum for dances. This tradition
continued till the 18th or 19th century when dance dramas; rAma n^Atakam -
(ராமநாடகம் - அருணாசலகவி,
நந்தனார் சரித்திரம் - கோபாலகிருஷணபாரதியார், அழகர் குறவஞ்சி - கவிகுஞ்சர
பாரதி, குற்றாலக் குறவஞ்சி - திரிகூடராசப்ப கவிராயர்
were performed on the stage. Other kinds of dance dramas included the PaLLu
n^Atakam (பள்ளு நாடகம்) which is the dance drama performed
by those in the agricultural sector describing themes specific to agrarian
conditions e.g., MukkUdal paLLu (முக்கூடற் பள்ளு)by
ennayinAp pulavar
(என்னயினாப்புலவர்), n^ondip paLLu
(நொண்டிப் பள்ளு) by MArimutthup pulavar
(மாரிமுத்துப்புலவர்) is a humorous political satire.
With the arrival of the Europeans into the subcontinent, the definition of
'stage' began to assume a different meaning. By this time, Shakespearean plays
became popular throughout the English speaking world. Following this trend,
Thamizh authors began to imitate English poets (Shakespeare, Sheridan) in
writing plays in verses involving fictional themes and characters. Sun^tharam
PiLLai's (சுந்தரம் பிள்ளை)
ManOnmaNiam
மனோன்மணியம் made history in this regard, though the play
was difficult to enact as a play on the stage.
Pammal Sampan^tha
MuthaliyAr
(ப.சம்பந்த முதலியார்) considered to be the doyen of the
Thamizh stage, wrote the famous play, ManOharA(மனோகரா),
which later appeared as a film with SivAji GanEsan (சிவாஜி
கணேசன்) playing the role of ManOharan. Sampan^tha MuthaliyAr was the
founder of the SuguNa VilAs Sabha
(சுகுணவிலாஸசபா)
which fostered the growth of the Thamizh stage in the years to come.
Others who have made tremendous contributions to the Thamizh stage in recent
times include: NawAb rAjamAnickam (நவாப் ராஜமாணிக்கம்).
T.K.S. Brothers (டி.கே. எஸ. சகோதரர்கள்), R.S.ManOhar
(ஆர்.எஸ. மனோகர்). ChO rAmasAmi
(சோ ராமசாமி), K.A.ThangavElu
(கே.ஏ. தங்கவேலு), SivAji GanEsan
(சிவாஜி கணேசன்), S.V.SEkhar
(எஸ.வி.சேகர்)
and many others. Several Shakespearean plays and Sanskrit dramas were
translated into Thamizh and readers interested in additional details would find
a series of very interesting articles in "The Heritage of the Thamizh people"
published by the International Institute of Thamizh Studies (1983).
The introduction of the cinemas in the third decade of the twentieth century
brought about some remarkable changes in the field of n^Atakat thamizh. Though
the stage is still surviving with expositions of plays with mythological,
social, historical or political themes, the films are now dominating the scene.
The film industry has become one of the most powerful and influential industries
in Thamizh n^Adu. Many estimates indicate that more films are made in Thamizh
n^Adu than in many parts of the world.
The growth of the film industry with reference to the literary contents has
been reviewed (திரை வளர்ந்த விதம்). In addition to
providing a huge industrial base and job opportunities to a large number of
talented artists, the film has become a very powerful medium for the propagation
of social, educational and political messages which the previous generations
were unable to accomplish. The free flowing literary prose style introduced by
C.N. aNNAthurai
(அறிஞர் அண்ணாதுரை) and
M. KaruNAn^ithi
(கலைஞர் மு.கருணாநிதி), the brand of lyrics popularized by
BhArathi DhAsan (பாரதி தாசன்)
and
KaNNa DhAsan
(கண்ணதாசன்)
aptly supported by the histrionic talents of N.S. KrishNan
என்.எஸ.கிருஷணன்),
SivAji GanEsan
சிவாஜி கணேசன்) and
M.G. rAmachandran
(மக்கள் திலகம் எம்.ஜி.ஆர்.)and the musical expertise of
T.M. Soun^dararAjan(டி.எம். செளந்தரராஜன்)
and P.SusIlA
(பி.சுசீலா) are some of the more memorable milestones of
the film industry.
In order to document properly all the actors, directors, musicians, and
technicians who have made significant contributions to the development of the
film industry, it is necessary to devote a book exclusively for the purpose. It
is gratifying to note that critical analyses of the literary style used in the
mass media have been the subject of several doctoral theses in many Indian and
foreign universities (ArOkian^Athan, 1982).The advent of high technological
innovations, the impact of western culture and the increase in the migration of
people from the rural to the urban centers are to a large extent responsible for
the radical changes in the format and content in the films one encounters today.
In the assimilation of these modern concepts, one would hope that our own
cultural identity which has survived for centuries upto this time is not
surrendered.
12.4. Bibliography
aruNAchalam, M. (1975) அருணாசலம், மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு.
9-ஆம் நூற்ண்டு. காந்தி வித்தியாலயம், திருச்சிற்றம்பலம். பக். 365.
ArOkian^Athan, S. (1982) Language use in mass media with
special reference to Tamil radio programs. Doctoral Thesis, University of
Washington, Seattle, WA.
Chelladurai, P.T. (1991) The splendour of South Indian Music.
Vaigarai Publ.Dindigul. pp.443.
Chellappan, S. (1978) சு. செல்லப்பன். பாரதி தாசன்.
சுப்பிரமணியன், In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.) (1977)
ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 3. உலகத்
தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 313= 336.
Encyclopaedia of Tamil Literature. (1990) Introductory
Articles. G. John Samuel (ed.) Vol. I, Institute of Asian Studies, Madras.
pp.696.
GOvindasAmy, M. கோவிந்தசாமி, மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு .
(இலக்கியத் தோற்றம்). பாரி நிலையம், சென்னை. (1969). பக். 170.
GopAl iyer,T.V. (19 )டி.வி. கோபால் ஐயர். தேவாரம்
ஆய்வுத்துணை.Instutut. Francais de Pondicherry. p. 88 - 98.
iLavarasu, S. (1970) சோம. இளவரசு. இருபது நூற்றாண்டுகளில்
தமிழ். மணிவாசகர் நூலகம், சிதம்பரம். பக். 170
KaNNa DhAsan. (1982) கண்ணதாசன். இயேசு காவியம். கலைக்காவிரி,
திருச்சி. பக். 399.
MInAtchi sun^tharan, T.P. History of Tamil Literature.
aNNAmalai University Publications in linguistics - 3. aNNAmalai University,
aNNAmalai n^agar. (1965). pp.211.
PaN Research Conference Proceedings (1968, 1970-1976) பண்
ஆராய்ச்சி கூட்டு அறிக்கைகள், தமிழிசைச் சங்கம், சென்னை
rAmn^Ath, T.V. (1987)ராம்நாத், டி.வி. திரை வளர்த்த தமிழ்.
தெகுதி 1 T.V.T. Publishers, Madras. p.480.
rAman^Athan, S. (1981) ராமனாதன், எஸ. சிலப்பதிகாரத்து
இசைத்தமிழ் தமிழ் எழுத்தாளர் கூட்டுறவுச் சங்கம், சென்னை.
rAmAnujan, A.K. (1968) Tamil Studies in the United States I.
In Thani Nayakam, X.S. pp.109-113.
SAmbamUrtthy, P. 1977. The South Indian Music. 5 vols. The
Music PublishingHouse, Madras.
SInicchAmy, T. (1985) சீனிச்சாமி, து. தமிழில் காப்பியக்கொள்கை.
தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம், தஞ்சாவூ ர். பக்.400.
SubramaNian, S.V. and V.VIrasAmi (ed.) (1981) Cultural
Heritage of the Tamils. International Institute of Tamil Studies, Madras. pp.
425.
Sun^tharam, V.P.K. (1983) Development of ragam. In Heritage of
the Tamils: Arts and Architecture. International Institute of Tamil Studies,
Madras. ed. S.V.Subramanian and A.N.PerumAl. p. 70-86.
VaradharAjan, M. (1972) வரதராஜன், மு. தமிழ் இலக்கிய
வரலாறு.SAhitya Academy, New Delhi . pp.. 376.
Viswan^Athan, S. (ed.) (1991) விசுவநாதன், சீனி. (பதி.)
பாரதியார் கவிதைகள். வெளியீடு. சீனி விசுவநாதன். பக். 704.
Zvelebil, K.V. Lexicon of Tamil Literature. E.J. Brill, New
York. (1995) pp.783.
continued
|
