Tamils - a Trans State Nation..

"To us all towns are one, all men our kin.
Life's good comes not from others' gift, nor ill
Man's pains and pains' relief are from within.
Thus have we seen in visions of the wise !."
-
Tamil Poem in Purananuru, circa 500 B.C 

Home Whats New  Trans State Nation  One World Unfolding Consciousness Comments Search

Home > Tamils - a Trans State Nation > Tamil Language & Literature > Thamizh Literature Through the Ages - Preface > 1. Introduction > 2. The Sangam (Academy) period. > 3. The Didactic Period > 4. The Era of the Thamizh Epics > 5. The Era of Devotional Period  > 6. Epics of the ChOzha Period > 7. Grammar and Lexicography > 8. Philosophical Literary Period > 9. Thamizh purANangaL and Minor Poems > 10. IslAmic and Christian Contributions to Thamizh Literature > 11. Modern Period > 12. Present Situation  > 13. Conclusion

Thamizh Literature Through the Ages
தமிழ் இலக்கியம் - தொன்று தொட்டு இன்று வரை

Dr. C.R. Krishnamurti,
Professor Emeritus, University of British Columbia,
Vancouver, B.C. Canada


8. Philosophical Literary Period (தத்துவ காலம்)

8.3.4. Sivap pirakAsar (சிவப்பிரகாசர்)(17th century A.D.)

Like Kumara Kuruparar, Sivap pirakAsar also became an ascetic very early in his life. He belonged to the VIra Saivam (வீரசைவம்) sect, where the followers were staunch Saivaites. He hailed from the ThuRai Mangalam (துரைமங்கலம்) mutt. Sivap pirakAsar gained fame, when, as a youngster, he displayed his literary talents by employing the difficult word format (சொல் அலங்காரம்) , known as n^IrOttaka yamaka an^thAthi (நீரோட்டக யமக அந்தாதி) . In this format the letters, (ம,ப,வ) do not appear in the poems.  

He is the author of 23 literary works which include n^anneRi (நன்னெறி) which deals with moral instructions and one section of Thiruk kALatthi PurANam (திருக்காளத்திபுராணம்), in which the mythological legend of KALatthi (திருக்காளத்தி) are described.

The other two sections of this work were written by his two brothers. He also wrote Pirapulinga lIlai (பிரபுலிங்கலீலை), an epic containing the basic features of the VIra Saivam sect. The most well known work by Sivap pirakAsar is n^Alvar n^An maNi MAlai (நால்வர்நான்மணிமாலை), an anthology of the four doyens of Saivaite faith (சைவசமயக்குரவர்கள்).

In particular, the philosophy of MANickavAchakar (மாணிக்கவாசகர்) touched him deeply. This could be seen from one of his observations in n^Alvar n^An MaNi MAlai: "we have not heard of anyone shedding tears of joy or exhibiting physical expressions of devotion after reciting the VEdhAs; on the other hand, when one recites ThiruvAchakam (திருவாசகம்) once, even the stone hearted gets deeply moved; tears roll down the eyes like a stream, the hairs stand erect with ecstasy; one cannot help become devoted".

வேதம் ஓதின் விழிநீர் பெருக்கி
நெஞ்சம்நெக்கு உருகி நிற்பவர்க் காண்கிலோம்
திருவா சகம்இங்கு ஒருகால் ஓதின்
கருங்கல் மனமும் கரைந்துகக் கண்கள்
தொடுமணற் கேணியின் சுரந்துநீர் பாய
மெய்ம்மயிர் பொடிப்ப விதிவிதிர்ப்பு எய்தி
அன்பர் ஆகுநர் அன்றி
மன்பதை உலகில் மற்றையர் இலரே
(நால்வர்நான்மணிமாலை)


8.3.5. Siva GnAna Munivar (சிவஞானமுனிவர்) (18th century A.D.)

He belonged to the ThiruvAvadu ThuRai mutt (திருவாவடுதுரை மடம்) and was proficient in Thamizh and Sanskrit. His literary contributions include the following: 

1) commentaries on n^annUl (நன்னூல்உரை), an explanatory notes to some of TholkAppiar's works.
2) MApAdiyam (மாபாடியம்), a treatise on SivagnAna POdham (சிவஞானபோதம்), the authority on Saiva SitthAn^tham.
3) kAnchip purANam (காஞ்சிப்புராணம்)
4) SOmEsar Muthumozhi veNpA (சோமேசர்முதுமொழிவெண்பா) in which ThirukkuraL is interpreted with simple anecdotes.

Perhaps he was best known for his debating skill and his courage to stand up and discuss philosophical topics whenever he disagreed with the interpretations of others.His other works include ilakkaNa SURAvaLi (இலக்கண சூவளி), a contradictory report on ilakkaNa ViLakkam (இலக்கணவிளக்கம்) and VairakkuppAyam (வைரக்குப்பாயம்), a rebuttal to SivagnAna Sitthiar's (சிவஞானசித்தியார்) interpretations.


8.3.6. Other Authors

Other authors hailing from the Saiva SitthAn^tham tradition are SAn^thalinga SwAmikaL (சாந்தலிங்கசுவாமிகள்)and Chithambara SwAmikaL (சிதம்பரசுவாமிகள்) both of whom belonged to the Thirup pOrur (திருப்போருர்)mutt.

Thatthuva rAyar (தத்துவராயர்) was famous for his ability to exploit the popularity of folk music and games to propagate the concepts of Saiva SitthAn^tham to ordinary people. He had employed practically every conceivable literary format (உலா, தூது, கலம்பகம், பரணி, அந்தாதி) in his work.

ThANdava rAyar (தாண்டவராயர்) is unique in the line of Saiva SitthAn^tha authors, who was able to bridge the gap between VEdhAn^tham and Saiva SitthAn^tham. He was the author of Kaivalya n^vn^Itham (கைவல்யநவநீதம்) in which he explained the advaita (அத்துவைத) philosophy of Adhi Sankarar (ஆதிசங்கரர்) in 310 poems in the viruttham style. It dealt with the characteristics of AnmA (ஆன்மா) and presented the complex concepts and the essence of upanishads(உபநிடம்) in a condensed form as a cream. It is believed that he had succeeded in an effort which many thought could not be done.  


8.4. aruNakiri n^Athar (அருணகிரிநாதர், அருணகிரியார்)

8.4.1. Introduction

aruNakiri n^Athar lived in the middle of the 14th or in the early part of the 15th century A.D. in ThiruvaNNAmalai (திருவண்ணாமலை).. Details regarding his personal life differ widely. According to some, during the early stage of his life, he enjoyed the company of unchaste women (பொதுமகளிர்) and suffered from some dreadful disease. After deep repentance he decided to end his life when he got the blessing of Lord Murugan. Other scholars (K.V.JagannAthan, கி.வ.ஜகன்னாதனf) believed that the references to unchaste women represented a tradition, whereby poets projected themselves as undesirable elements which they wished to condemn. However, his devotional poems are extremely popular wherever Thamizh is spoken. 

Unlike many other Thamizh scholars, aruNakiriyAr represents a remarkable blend of Thamizh literary genius, a high degree of devotion to Murugan and a musical expertise. His titles, Divine Poet (இறையுணர்வுக்கவி)and Reverberating Poet (சந்தக்கவிஞர்) fit him admirably. The following anonymous song rates aruNakiriyAr along with the four Saivaite doyens (சைவசமயக்குரவர்கள்)(தாயுமானவர்) in specific areas of expertise:

வாக்கிற்கு அருணகிரி வாதவூ ரர்கனிவில்
தாக்கில் திருஞான சம்பந்தர் - நோக்கிற்கு
நக்கீர தேவர் நயத்துக்குச் சுந்தரனார்
சொற்குறுதிக்கு அப்பரெனச் சொல்

(aruNakiri for expressions, VAthavUrAr for heart rendering poems, Sampan^thar for debates, n^akkIrar for originality, Sun^tharar for sweetness and appar for convictions.)

ThAyumAnavar (தாயுமானவர்) paid a high tribute to aruNakiriyAr when he said that no one was more precise than aruNakiriyAr in expressing the truth:

ஐயா அருணகிரி அப்பா உனைப்போல
மெய்யாக ஓர்சொல் விளம்பினர்யார் - வையகத்தோர்
சாற்றரிதென் றேசற்ர் தன்னனையார் முக்கணெந்தை
நாற்றிசைக்குங் கைகாட்டி னான்.

He had engaged in literary debates against stalwarts such as Villi puthUrAzhvAr (வில்லிபுத்தூராழ்வார்) and Sampan^thANdAn (சம்பந்தாண்டான்). His literary works including the yAppu (யாப்பு) he employed in the composition are as follows: Kan^thar anupUthi (கந்தர்அனுபூ தி, சந்தக்கலிவிருத்தம்). Thirup pukazh, Thiruvakuppu  (திருப்புகழ், திருவகுப்பு, சந்தப்பாக்கள்), Kan^thar alankAram (கந்தர்அலங்காரம்) and Kan^thar an^thAthi (கந்தர்அந்தாதி)both in kattaLaik kalit thuRai (கட்டளைக்கலித்துறை), Mayil VEl SEval virutthankaL (மயில், வேல், சேவல் விருத்தங்கள், ஆசிரிய விருத்தம்) and Thiru eZukURRirukkai (திரு எழுகூற்றிருக்கை) in (இணைக்குறள்ஆசிரியம்).

8.4.2. Salient Features of aruNakiriyAr's poems

a) San^thak kavi (சந்தக்கவி)

As in the case of many other Thamizh authors, whose works are of a religious nature, it is necessary to approach aruNakiriyAr's works without bias against his religious convictions in order to appreciate his literary genius. In Thamizh literature, four kinds of literary expertise are recognized:

1) spontaneity and originality (ஆசுகவி).
2) sweetness due to lyrics, similes (பொருட்செல்வம், சொற்செல்வம், உருவகம்) and musical nature (மதூரகவி).
3) decorations with appropriate choice of words and contents (சித்திரகவி).
4) ability to compose poems in a variety of formats  (மாலை, கலம்பகம், யமகம், தசாங்கம்) (வித்தாரகவி).
Usually scholars become proficient in or more of these kinds. aruNakiriyAr is exceptional in demonstrating his expertise in all the four areas earning the title of (நாற்கவி கவிஞன்).

Though music was an integral part of the ThEvAram (தேவாரம்) hymns, aRuNakiriyAr was the the first to set all his compositions to reverberating music  (சந்தம்) and rhythm (தாளம்). The words san^tham (சந்தம்)and vaNNam(வண்ணம்) mean literally beauty. Poetic beauty (செய்யுள் வண்ணம்)f refers more specifically to musical sounds of words which are associated with poetry. These terms have been in existence since the days of Thiru GnAna Sampan^thar (திருஞானசம்பந்தர்) as shown in the following phrases in ThEvAram: (சந்தமார் சொன்ன செந்தமிழ், சந்தமாலைத்தமிழ்).

aruNakiriyAr was the first to make extensive use of the sounds of dancing ghosts and marching CUran (சூரன்) come alive before one's eyes in his Thiruppukazh (திருப்புகழ்).

முத்தைத்தரு......
தித்தித்தெய ஒத்தப் பரிபுர
நிர்த்தப்பதம் வைத்துப் பயிரவி
திக்கொக்கந டிக்கக் கழுகொடு கழுதாட
திக்குப்பரி அட்டப் பயிரவர்
தொக்குத் தொகு
தொக்குத் தொகுதொகு சித்ரப்பவு ரிக்குத் திரி கடக எனவோத
கொத்துப்பறை கொட்டக களமிசை
குக்குக்குகு குக்குக் குகுகுகு
குத்திப்பதை புக்குப் பிடியென முதுகூகை
கொட்புற்றெழ நட்பற் றவுணரை
வெட்டிப்பலி யிட்டுக் குலகிரி
குத்துப்பட ஒத்துப் பொரவல - பெருமாளே.
(திருப்புகழ்)

(கழுது = பேய்கள், முதுகூகை = முதிர்ந்த கோட்டான்)

முந்துத்தமிழ் மாலை கோடி......
திந்திதிமி தோதி தீதித் தீதி
தந்ததன தான தானத் தான
செஞ்செணகு சேகு தாளத்தோடு - நடமாடும்

There are 20 different kinds of vaNNankaL (வண்ணங்கள்) depending upon how the words (அசைச்சொற்கள், தன, தானா, தத்த, தந்த)etc. are put together. Just as the seven octaves, ( ச, ரி, க, ம, ப, த, நி) characterize the rAgam, the letters (த, தி, தொம், நம், ட, ளாங், தின்)  are used to describe rhythm , thAlam, (தாளம்). By combining the seven letters of the thALam with hard (வல்லினம்) or soft (மெல்லினம்)  consonants and long (நெடில்) or short  (குறில்) vowels in different ways, hundreds of compound words (சந்தங்கள்) can be produced. The examples are: (தத்த, தாத்த, தந்த, தாந்த, தய்ய, தன்ன, தான, தனன, தத்தா, தந்தா, தய்யா, தன்னா, தனதன, தனத்த, தனந்த, தனனா, தானன, தானா, தனத்தா, தனதய்ய, தனதனன, தனதனா, தனாதன, தானதன).

At the beginning of each Thiruppukazh (திருப்புகழ்)song, the notations (சந்தக்குழிப்புகள்) are usually given as follows:

கைத்தல நிறைகனி...... தத்தன தனதன தத்தன தனதன
தத்தன தனதன - தனதானா

முத்தைத்தரு ................... தத்தத்தன தத்தத் தனதன
தத்தத்தன தத்தத் தனதன
தத்தத்தன தத்தத் தனதன தனதான.

The second unique feature of Thiruppukazh poems is the placement of unattached words, thonkal, (தொங்கல்) at the end to give a musical adoration. The thonkals have a notation (சந்தக்குழிப்புகள்) different from the section preceding them and may occur at every line, once in two, three, six, seven, nine or twelve lines. The following examples illustrate this feature:

தனதனன தானதத்த தனதனன தானதத்த
தனதனன தானதத்த - தனதானா

சரணகம லாலயத்தை அரைநிமிஷ நேரமட்டில்
தவமுறைதி யானம் வைக்க அறியாத
சடகசட முடமட்டி பவவினையி லேசனித்த
தமியன்மிடி யால் மயக்கம் உறுவேனோ

The words,(அறியாத) and  (உறுவேனோ)  are 'thonkal' and occur on alternate lines in this case. The thonkals have different notations and are indicated at the top of the poems. b) Any literary epic in Thamizh has 3 components:

i. delineation of the nature of the subject matter (பொருண்மைக்கோட்பாடு)
ii. good literary format (வடிவம்)
iii. expression  (வெளியீடு)in the most appealing manner.

If the author is just a literary scholar (புலவன்), he will be content to write on a topic he will be familiar with or one that he enjoys; if he is a music composer, he will enjoy doing so because he has the expertise to do so; if the author happens to be a Bhakthan (அடியார்), he will focus on methods of seeking communion with God and methods of achieving salvation. aruNakiriyAr has taken it upon himself to combine all the three different roles into one and succeeded as well.

He had stated his objectives explicitly not only what he wanted to do but also what he did not wish to do. In the following poems he says that he will use all that his knowledge and all that he has learned from the divine grace only to sing the praise of Murugan (முருகன்) whom he considered as the Absolute Being:

யாமோதிய கல்வியும் எம்மறிவும்
தாமேபெற வேலவர் தந்ததினால்
பூ மேல் மயல்போய் அறமெய்ப் புணர்வீர்
நாமேல் நடவீர் நடவீர் இனியே
(கந்தரனுபூதி 17)

.உம்பர்கள் ஸவாமி நமோ நம
எம்பெருமானே நமோ நம
ஒண்டொடி மோகா நமோ நம
உன்புகழே பாடி நானினி
அன்புடன் ஆசார பூசைசெய்து
உய்ந்திட வீணாள் படாதருள் புரிவாயே
(திருப்புகழ் 66)

c) Secondly he did not wish to emulate so many poets of his time in writing the glory of patrons who had spent all their time leading an immoral life in the company of unchaste women. In fact he condemned such authors who have sacrificed their principles for money as follows:

தருவர் இவர் ஆகுமென்று பொருள்நசையில் நாடிவண்டு
தளை விடுசொல் தூது தண்டம் முதலான
சரச கவி மாலை சிந்து கலி துறைகள் ஏசல் இன்ப
தருமுதலதான செஞ்சொல் வகைபாடி
மருவுகையும் மோதி நொந்து அடிகள் முடியே தெரிந்து
வரினும் இவர்வீதம் எங்கள் இடமாக
வருமதுவொ போதுமென்று வொரு பணம் உதாசினஞ்சொல்
உருகி மிகவாக வெந்து கவிதை சொலியே திரிந்து
உழல்வதுமே......
(திருப்புகழ் 217)

d) aruNakiriyAr then places himself in the capacity of an artist (கவிஞன்)and describes the kind of poems he will write. The poems will be very original and have the caliber of Asu Kavi (ஆசுகவி).

முடிய வழிவழி யடிமை எனும் உரிமை அடிமைமுழு
துலகறிய மழலைமொழி யொடுபாடும் ஆசுகவி
முதல மொழிவன் நிகண மதுபமுகர் இதமவுன
முகள பரிமள நிகில கவிமாலை சூடுவதும்
(திருவகுப்பு 1)

He ascribed all his poetic gifts to Murugan, who is capable of writing in such beautiful Thamizh:

இலக் கணங்களும் இயலிசைகளு மிக
விரிக்கும் அம்பல மதுரித கவிதனை
இயற்று செந்தமிழ் விதமொடு புயமிசை புனைவோனே
(திருப்புகழ் 4)

e) The several epithets aruNakiriyAr used to describe Thamizh in its varied formats (முத்தமிழ், இசைத்தமிழ், முந்துத்தமிழ், தண்டமிழ், வண்டமிழ், தெள்ளுதமிழ்) show his profuse love and deep commitment to the language per se. Why else should he pray God for blessing him with more expertise in Thamizh but for the only purpose of singing His glory?

துள்ளுமத வேட்கைக் கணையாலே
தொல்லை நெடுநீலக் கடலாலே
மெள்ள வருசோலைக் குயிலாலே
மெய்யுருகு மானைத் தழுவாதே
தெள்ளுதமிழ் பாடத் தெளிவோனே
செய்ய குமரேசத் திறலோனே
வள்ளல் தொழு ஞானக் கழலோனே
வள்ளி மணவாளப் பெருமாளே.
(திருப்புகழ்)

...அருணதள பாதபத்மம் அனுதினமுமே துதிக்க
அரிய தமிழ் தானளித்த மயில் வீரா......
(திருப்புகழ்)

f) As far as the Thamizh format (வடிவம்) is concerned, the different yAppus (யாப்பு) used by aruNakiriyAr have already been mentioned. His profound knowledge of different Thamizh literary formats is expressed skillfully in the following Thiruppukazh. The last line indicates his humility in his request that his own 'I-ness' (அகங்காரம்) should be removed. 

படர் புவியின் மீது மீறி வஞ்சர்கள்
வியனினுரை பானுவாய் வியந்துரை
பழுதில் பெருசீல நூல்களுந் தெரி சங்க பாடல்
பனுவல் கதை காவ்யமா மெணண்கலை
திருவளுவ தேவர் வாய்மை யென்கிற
பழமொழியை யோதியே யுணர்ந்து பல்சந்தமாலை
மடல் பரணி கோவையார் கலம்பக
முதலுளது கோடி கோள் ப்ரபந்தமும்
வகைவகையில் ஆசுசேர் பெருங்கவி சண்டவாயு
மதுரகவி ராஜனான் என் வெண்குடை
விருதுகொடி தாளமேள தண்டிகை
வரிசையொடு உலாவு மால் அகந்தை தவிர்ந்திடாதோ

g) Expression (வெளியீடு). The par excellence of poets is best displayed in their capacity to express their thoughts in the most appealing manner using different adoration technics. The body is compared to a house using the following simile:

தோலால் சுவர்வைத்து நாலாறுகாலிற் சுமத்தியிரு
காலா லெழுப்பி வளைமுது கோட்டிக் கை நாற்றிநரம்
பாலார் கையிட்டுத் தசைகொண்டு மேய்ந்த அகம்

The following poem is an example of aruNakiriyAr's style of describing the changes one undergoes from childhood onwards:

அறுகுநுனி பனியனைய சிறியதுளி பெரியதொரு
ஆக மாகியோர் பாலருபமாய்
ஆளு மேளமாய் வால ருபமாய் அவரொரு
பெரியோராய்..
(திருப்புகழ் 862)

The changes that take place when health fails and death approaches could not be described more explicitly than in the following poem by 'mutthamizh vitthakar'  (முத்தமிழ்வித்தகர்), aruNakiriyAr:

முனை யழிந்தது, மேட்டி குலைந்தது
வயது சென்றது, வாய்ப்பல் உதிர்ந்தது
முதுகு வெஞ்சிலை காட்டி வளைந்தது , ப்ரபையான
முகம் இழிந்தது, நோக்கு இருண்டது ,
இருமல் வந்தது, தூக்கம் ஒழிந்தது
மொழி தளர்ந்தது, நாக்கும் விழுந்தது...
(திருப்புகழ் 1193)

h) In the last poem of Kan^thar anupUthi (கந்தர்அனுபூதி), aruNakiriyAr crystallizes all the principles enunciated in the VEdhAs and upanishads succinctly by portraying the nature of the Absolute Being (மூலப்பொருள்தத்துவம்).The confusion surrounding the concept of the Divine Spirit is clarified in four short lines. The multiplicity of personal gods, meant only to describe the indescribable and enable comprehension by the human mind becomes untenable and remains as a tool. The divisions due to the differences in semantics in referring to the Absolute Being within and between religions become unwarranted.

உருவாய் அருவாய் உளதாய் இலதாய்
மருவாய் மலராய் மணியாய் ஒளியாய்க்
கருவாய் உயிராய்க் கதியாய் விதியாய்க்
குருவாய் வருவாய் அருள்வாய் குகனே
(கந்தர் அனுபூ தி)
(அருவாய் = உருவம் அற்றவராய்)

People who preach universal peace in the name of religion will do well to appreciate the profoundness of this verse and abstain from claiming any inherent superiority of one religion over another. After all, it is better to unite the divided instead of dividing the united Supreme Being !

i) In spite of his Thamizh literary genius and extreme devotion to Lord Murugan, aruNakiruyAr, in his own characteristic modesty, prays that he should not rot and die without being able to meditate on the glorious feet of God whole heartedly at least for half a minute:

சரண கமலாலயத்தை அரைநிமிஷ நேரமட்டில்
தவமுறை தியானம் வைக்க அறியாத
சடகசட முடமட்டி பவவினையிலே சனித்த
தமியின் மிடியால் மயக்கம் உறுவேனோ...
(திருப்புகழ்)


8.4.3. Conclusion

In the high technology age we are living in, when everyone is complaining about tension and associated health problems, it may be appropriate to reiterate the above aruNakiriyAr's poem on whole hearted meditation on the Eternal at least for a few minutes daily. This may be a more pragmatic approach than worrying about the correctness or limitations of different religious dogmas.


8.5. ThAyumAnavar  (தாயுமானவர்) (1705 - 1742 A.D.)

8.5.1. Introduction

One of the striking features of ancient civilizations is that, periodically during the course of history, sages and philosophers were born who were able to make profound changes in their society with their thoughts and deeds. ThAyumAnavar, who lived in the 18th century belonged to this category of philosophical leaders in the Thamizh region. In the Sangam period there was religious forbearance (சமயப்பொறை) ; in the post Sangam era it gradually changed into religious difference (சமயவேறுபாடுகள்); in the Bhakthi period one saw the onset of religious strife (சமயப்பூசல்).

ThirumUlar (திருமுலர்) laid down the foundation of religious equanimity (சமயசமரசம்). With the advent of the philosophy of VEdhAn^tham (வேதாந்தம்)  and SitthAn^tham (சித்தாந்தம்)  the situation deteriorated into religious conflicts  (சமயப்போர்)which were in addition fanned by caste differences. At a time when the religious strife was at the pinnacle and the society was highly polarized, ThAyumAnavar postulated his hypothesis of "advaitha SitthAn^tham" (அத்துவைதசித்தாந்தம்). This concept was more universal and aimed at bridging the gap between VEdhAn^tham and SitthAn^tham.

Born in VEthAraNyam (வேதாரணியம் அல்லது திருமறைக்காடு)  in the ChOzha Kingdom, ThAyumAnavar was the treasurer in the service of Visaya Raghun^Atha Chockalinka n^Ayakkar (விசயரகுநாத சொக்கலிங்க நாயக்கர்). Even as a civil servant his mind was always preoccupied with spiritual matters. When the Queen surprised him with romantic advances, he quit his job. He then came under the tutelage of Mouna Guru DhEsikar (மெளனகுருதேசிகர்) who taught him to practise the art of being quiet  (சும்மா இரு). After his mother died, ThAyumAnavar became an ascetic and spent all his time in spiritual endeavours.

8.5.2. Salient Features of ThAyumAnavar's Literary Works

8.5.2.1. Literary objectives (பொருண்மை கோட்பாடு)

a) He had written 1454 poems which were of either pAmAlai (பாமாலை),(Garland of poems) or kaNNikaL (கண்ணிகள்) type. KaNNikaL refer to very short poems of two lines each in a very elementary folk style, in which he was able to squeeze in profound philosophical concepts. The message itself was in the form an exclamation addressed to a variety of arbitrary subjects such as a parrot, painkiLik kaNNi (பைங்கிளிக்கண்ணி) or the Absolute Being (பராபரக்கண்ணி). For example, he said that he did not know anything else except to wish that everyone shall be happy in the following parAparak kaNNi (பராபரக்கண்ணி) :  

எல்லோரும் இன்ப ற்றிருக்க நினைப்பதுவே
அல்லாமல் வேறொன்றறியேன் பராபரமே
(பராபரக்கண்ணி 221)

His objective was therefore not to display his Thamizh literary skills before scholars but to use the language to communicate with ordinary people in spiritual matters, a strategy neglected by the VEdhic system. His use of the words, pAmAlai  (பாமாலை) and sonmAlai (சொன்மாலை) rather than ilakkiyam (இலக்கியம்) to refer to his works is indicative of his aims. The following poem gives details of his literary works:

விண்ணுறுந்தே வர்கள் முனிவர் கணங்கள் சித்தர்
ப கழ்மெளனி வியப்பால் ஞானத்
தண்ணுறு தண் டமிழ்மாலை ஐஞ்ஞூற் றெண்
பத்தேழுந் தாயு மானோன்
என்னறுங்கண் ணிகள் எண்ணூற் றறுபத் தைந்து
அகவல் வண்ணம் இரண்டும்பாடி
மண்ணுறுநால் வகைமாந்தர் தமக்காகப்
பக்குவர்பால் வைத்தான் இன்றே
(தனிப்பாடல்)

b) ThAyumAnavar believed that mere bookish knowledge on philosophy was inadequate for attaining spiritual fulfillment as mentioned in the following poem. He said that spiritual knowledge acquired from books alone resembled a person who was planting cotton to make strings to climb to heaven.

நூலேணி விண்ணுற நூற்குப் பருத்திவைப்பார்
போல கருவிநன்னூற் போதம் பராபரமே
(பராபரக்கண்ணி 186)

c) ThAyumAnavar spelled out the four conventional literary objectives (அறம் பொருளின்பம் வீடடைதல் நூற்பயனே) but emphasized that of the four, the most important one for salvation is the spiritual pursuit  (ஞானநெறி) ; (வேதமுடனாகமம் புகலுமதினாலாம் பயன் ஞானநெறி முக்ய நெறி) (மெளனகுரு 5). His literary works are thus oriented either intellectually (அறிவு நிலை)or spiritually (அருள்நிலை).

 d) ThAyumAnavar's spiritual policy

i) Oneness of God

In his religious discussions he gave the least amount of importance to myths and legends mentioned in the purANams. He conceived Sivam (civmf) as the Absolute Being, omnipresent and embodiment of eternal bliss and grace (அங்கு இங்கு எனாதபடி எங்கும் பிரகாசமாய் ஆனந்த பூர்த்தியாகி அருளோடு நிறைந்து). He conceded that the Divine was beyond any literary description (சொல்லுக்கடங்காச்சுகப்பொருள்) or mental comprehension  (மனம்வாக்கினில் தட்டாமல் நின்றவன்)

In literary works it is common for authors to describe the physical expression of the feelings of individuals. In ThAyumAnar's poems, the devotional feelings are also captured with utmost reality as in the following poem.

உடல்குழைய என்பெலாம் நெக்குருக விழிகநீர்கள்
ஊற்றென வெதும்பியூ ற்ற
ஊசிகாந் தத்தினைக் கண்டுகல் போலவே
ஓரறவும் உன்னியுன்னிப்
படப்படென நெஞ்சம் பதைத்துள் நடுக்குறப்
பாடியாடி...... (கருணாகரக்கடவுள் 9)

With his astute sense of logic, ThAyumAnavar was able to bridge the gap between followers of VEdhAn^tham and SitthAn^tham with his theory of universal religion (சுத்தாத்துவத சித்தாந்த சமரச சமயம்). He postulated that VEdhan^tham resembled the path and SitthAn^tham the vehicle to reach Sivam, the absolute being. His statement, "I do not have any dobts that no matter in what form you worship, the Divine is only One". (தொழுந்தெய்வமெல்லாம் ஒன்றே, மருள் எனக்கில்லை) is perhaps more relevant today than at any other moment in the history of mankind.

ii) Being Quiet (சும்மாஇருத்தல்)

ThAyumAnavar's advice to the serious student of spiritual philosophy is to discipline the mind, control desires and meditate peacefully. Again this message is more relevant for people living in affluent conditions, when one is apt to over indulge in insatiable desires and ultimately get overawed in desperation. ThAyumAnar was the first to admit that "it is easy to control an elephant, catch hold of the tiger's tail, grab the snake and dance, dictate the angels, transmigrate into another body, walk on water or sit on the sea; but it is more difficult to control the mind and remain quiet".

(யானையைஅடக்கலாம், புலிவாலைக் கட்டலாம், பாம்பையெடுத்தாட்டலாம், விண்ணவரை ஏவலாம், வே�ர் உடல் புகலாம், சலமேல் நடக்கலாம், கடல்மேல் இருக்கலாம். ஆனால் சிந்தையை அடக்கியே சும்மா இருக்கின்ற திறமரிது (சேரசோமயானந்தம் 8.)

He condemned excessive desires towards land, gold and woman (மண், பொன், பெண்) and pleaded to God that his only desire was to remain in perfect peace within. (சும்மா விருப்பதற்கே அல்லும் பகலுமெனக்காசை பராபரமே (பராபரக்கண்ணி 8).

A similar thought had been expressed by ThiruvaLLuvar earlier:

பற்றுக பற்றற்ன் பற்றினை அப்பற்றை
பற்றுக பற்று விடற்கு
(குறள், 350)

iii) Self exposition (வெளியீடு)

ThAyumAnavar expressed his feelings following conventional akam and puRam styles. He used the hero-heroine or the hero-friend dialogue patterns for puRam purposes; he employed the God-devotee relationship for akam topics. His repentance for his past actions and self admonition over his human limitations and weaknesses were depicted clearly in his poems. The following popular lines are applicable to many of us regardless of our religious affiliation:

"No matter how much or from how many sources I learn I never seem to be able to control my mind or get rid of my arrogance".

(எத்தனை விதங்கள்தான் கற்கினும் கேட்கினும் என் இதயம் ஒடுங்கவில்லை, யானெனும் அகந்தை தான் எள்ளளவும் மாறவில்லை...ஆனந்தமானபரம் 9.)

iv) Format (வடிவம்)

ThAyumAnavar's poems are in the form of Aciriya virutthap pAkkaL (ஆசிரியவிருத்தப்பாக்கள்) in the 6, 7, 8 or 12 meters. The kaNNikaL are short pieces and are in the form of Anan^thak kaLippu (ஆனந்தக்களிப்பு) popularly sung by the paNdAram (p]fdarmf) on the streets. In these poems the soul (ஆன்மா) is depicted as the lover and God as the hero with an intermix of Bhakthi (பக்தியோகம்) and spirituality (ஞானயோகம்).

The similes and metaphors in ThAyumAnavar's works are considered to be a fusion of reality, spirituality and humor. In describing the wandering mind, he compares it to a monkey, not an ordinary monkey but a huge one (EpyfkfKrgfK) ; not merely a huge monkey but one which has been stung by a scorpion (தேள்) :

கொள்ளத் தேள் கொட்டிக் குதிக்கின்ற பேய்க்குரங்காய்க்
கள்ளமனந் துள்ளுவதென் கண்டோ பராபரமே
பராபரக்கண்ணி 172)


8.5.3. Conclusion

ThAyumAnavar's literary objective was not to impress the elite but to convey his message and share his own spiritual experiences with the common man. (யான்பெற்ற இன்பம்பெறுக இவ்வையகம்). The popularity of ThAyumAnavar's works may be ascribed to their simple literary format set to folk type melodies. His liberal spiritual philosophy (அத்துவைத சித்தாந்தசமரசம்) is proof of his vision of a universal religion in which semantics, rituals, fixed dogmas are considered less important than the recognition of the Absolute Being as omnipresent, graceful and full of love. By avoiding over indulgence in sensual desires and maintaining peace within (சும்மா இரு), people leading a fast life would be able to achieve the same spiritual fulfillment that he himself enjoyed.


8.6. Bibliography

ankayarkaNNi, E. (1989) அங்கயற்கண்ணி, இ. திருப்புகழ்ப் பாடல்களிற் சந்தக் கூறுகள். ஐந்திணைப் பதிப்பகம், சென்னை. பக். 252.

BAlasubramNian, C. (1977) பாலசுப்பிரமணியன், சி. குமரகுருபரர் In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.)சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த. திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 2 உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 297-320.

Encyclopaedia of Tamil Literature. (1990) Introductory Articles. G. John Samuel (ed.) Vol. I, Institute of Asian Studies, Madras. pp.696.

GOvindasAmy, M. (1969) கோவிந்தசாமி, மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு. இலக்கியத் தோற்றம். பாரி நிலையம், சென்னை. பக். 170.

iLavarasu, S. (1970) சோம. இளவரசு. இருபது நூற்றாண்டுகளில் தமிழ். மணிவாசகர் நூலகம், சிதம்பரம். பக். 170

KirupAnan^tha vAriyar. (1977) கிருபானந்தவாரியார். திருப்புகழ் விரிவுரை. வானதி பதிப்பகம், சென்னை. பக் . 588.

MANnickavAchakam, R. (1977) மாணிக்கவாசகம், இரா. சித்தர் பாடல்கள். In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.) சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 2 உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 187-236

MaRaimalai atikaL மறைமலை அடிகள். வேதாந்த சித்தாந்தம், ஞான சாசரம்.

MInAtchi sun^tharan, T.P. History of Tamil Literature. aNNAmalai University Publications in linguistics - 3. aNNAmalai University, aNNAmalai n^agar. (1965). pp.211.

Mutthuk kumArasAmi, R. (1977) முத்துக்குமாரசாமி, இரா. தாயுமானவர். In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.) சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 2 உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 323 - 357.

rAjagOpAla iyer, P.K. (1975) ராஜகோபால ஐயர், பை.கி. திருப்புகழ் பாடல்களில் சந்த அமைப்பும் தாள அழகுகளும். அருணகிரிநாதரின் ஆறாவது நூற்ண்டு ஜயந்தி விழா சிறப்பு மலர், புது டெல்லி. பக். 101-121.

Sen^thuRai Mutthu (1983) செந்துறை முத்து. தாயுமானவரும் திருமுலரும். மணிவாசகர் பதிப்பகம், சிதம்பரம். பக். 168.

SInicchAmy, T. (1985) சீனிச்சாமி, து. தமிழில் காப்பியக்கொள்கை. தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம், தஞ்சாவூர். பக். 400.

SubramaNian, S.V. (1977) சுப்பிரமணியன், ச.வே. தாயுமானவர். அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகம், அண்ணாமலை நகர்.

SubramaNian, S.V. (1977) சுப்பிரமணியன், ச.வே. அருணகிரிநாதர். In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.)சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 2 உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 277-293.   

aradharAjan, G. (1972) வரதராஜன், ஜி. திருமந்திரம் பகுதி 2. திருவள்ளுவர் நிலையம், புத்தூர். பக். 376.

VaradharAjan, M. (1972) வரதராஜன், மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு. SAhitya Academy, New Delhi . pp 376.

Zvelebil, K.V. Lexicon of Tamil Literature. E.J. Brill, New York. (1995) pp.783

continued

 

 

Mail Us Copyright 1998/2009 All Rights Reserved Home