கடிமா மனைக்குக் கால்வருந்தத்
தூது நடந்த பெரியவர்சிற்

சுகத்தா ரொற்றித் தொன்னகரார்
வாது நடந்தான் செய்கின்றோர்

மாது நடந்து வாவென்றார்
போது நடந்த தென்றேனெப்

போது நடந்த தென்றாரே.

கண்மூன் றுடையார் வாமத்திற்
பச்சை யிடுவா ரொற்றியுள்ளார்

பரிந்தென் மனையிற் பலிக்குற்றார்
இச்சை யிடுவா ருண்டியென்றா

ருண்டே னென்றே னெனக்கின்று
பிச்சை யிடுவா யென்றார்நான்

பிச்சை யடுவே னென்றேனே.

காணக் கிடையாக் கழலடியார்
மருதத் துறைவார் திருவொற்றி

வாண ரின்றென் மனைக்குற்றார்
தருதற் கென்பா லின்றுவந்தீ

ரென்றே னதுநீ தானென்றார்
வருதற் குரியீர் வாருமென்றேன்

வந்தே னென்று மறைந்தாரே.

கழிசூ ழொற்றிக் கடிநகரார்
எல்லை வளைக்குந் தில்லையுள்ளா

ரென்றன் மனைக்குப் பலிக்குற்றார்
அல்லை வளைக்குங் குழலன்ன

மன்பி னுதவா விடிலோபம்
இல்லை வளைக்கு மென்றார்நா

னில்லை வளைக்கு மென்றேனே.

விடையார் மேரு வில்லுடையார்
பெற்றி யிருந்த மனத்தர்தமுட்

பிறங்குந் தியாகப் பெருமானார்
சுற்றி யிருந்த பெண்களெல்லாஞ்
சொல்லி நகைக்க வருகணைந்தார்
ஒற்றி யிருமென் றுரைத்தேனோ

னொற்றி யிருந்தே னென்றாரே.

வேற்கை மகனை விரும்பிநின்றோர்
வண்டங் கிசைக்கும் பொழிலொற்றி

வதிவா ரென்றன் மனையடைந்தார்
தண்டங் கழற்கு நிகரானீர்

தண்டங் கழற்கென் றேன்மொழியாற்
கண்டங் கறுத்தா யென்றார்நீர்

கண்டங் கறுத்தீ ரென்றேனே.

வேட்ட நடன வித்தகனார்
சொற்கண் டாத புகழொற்றித்

தூய ரின்றென் மனைபுகுந்தார்
நிற்கண் டார்கண் மயலடைவா

ரென்றார் நீர்தா நிகழ்த்தியசொற்
கற்கண் டாமென் றுரைத்தேனான்

கற்கண் டாமென் றுரைத்தாரே.

வேத கீதப் பெருமானார்
உடையா ரொற்றி யூரமர்ந்தா

ருவந்தென் மனையி லின்றடைந்தார்
இடையா வைய மென்றார்நா

னிடைதா னைய மென்றேனாற்
கடையா ரளியா ரென்றார்கட்

கடையா ரளியா ரென்றேனே.

நகரத் தமர்ந்த நாயகனார்
ஈடொன் றில்லா ரென்மனையுற்

றிருந்தார் பூவுண் டெழில்கொண்ட
மாடொன் றெங்கே யென்றேனுன்

மனத்தி லென்றார் மகிழ்ந்தமர்வெண்
காடொன் றுடையீ ரென்றேன்செங்

காடொன் றுடையே னென்றாரே.

தூயா ரொற்றித் தொன்னகரார்
அல்லா லியன்ற மனத்தார்பா

லணுகா ரென்றென் மனைபுகுந்தார்
வல்லா லியன்ற முலையென்றார்

வல்லார் நீரென் றேனுன்சொற்
கல்லா லியன்ற தென்றார்முன்

கல்லா லியன்ற தென்றேனே.

திருவேட் களத்தார் செவ்வணத்தார்
கல்லை வளைத்தார் என்றன்மனக்

கல்லைக் குழைத்தார் கங்கணத்தால்
எல்லை வளைத்தார் தியாகர்தமை

எழிலார் ஒற்றி எனும்நகரில்
ஒல்லை வளைத்துக் கண்டேன்நான்

ஒன்றும் உரையா திருந்தாரே.

எண்ணாக் கொடியார் இதயத்தில்
பொருந்தார் கொன்றைப் பொலன்பூந்தார்

புனைந்தார் தம்மைப் புகழ்ந்தார்கண்
விருந்தார் திருந்தார் புரமுன்தீ

விளைத்தார் ஒற்றி நகர்கிளைத்தார்
தருந்தார் காம மருந்தார்இத்

தரணி இடத்தே தருவாரே.

தருவார் ஒற்றித் தலம்அமர்வார்
மருவார் தமது மனமருவார்

மருவார் கொன்றை மலர்புனைவார்
திருவார் புயனும் மலரோனும்

தேடும் தியாகப் பெருமானார்
வருவார் வருவார் எனநின்று

வழிபார்த் திருந்தேன் வந்திலரே.

வருந்தேல் என்று மார்பிலங்கும்
தந்தார் அல்லல் தவிர்ந்தோங்கத்

தந்தார் அல்லர் தயை உடையார்
சந்தார் சோலை வளர்ஒற்றித்

தலத்தார் தியாகப் பெருமானார்

பந்தார் முலையார்க் கவர்கொடுக்கும்
பரிசே தொன்றும் பார்த்திலமே.

என்செய் குவதென் றிருந்தேற்கு
நலமே தருவார் போல்வந்தென்

நலமே கொண்டு நழுவினர்காண்
உலமே அனைய திருத்தோளார்

ஒற்றித் தியாகப் பெருமானார்
வலமே வலம்என்அ வலம்அவலம்

மாதே இனிஎன் வழுத்துவதே.

வலத்தார் நடன மலரடியார்
செழுத்தார் மார்பர் திருஒற்றித்

திகழுந் தியாகப் பெருமானார்
கழுத்தார் விடத்தார் தமதழகைக்

கண்டு கனிந்து பெருங்காமம்
பழுத்தார் தம்மைக் கலந்திடநற்

பதத்தார் என்றும் பார்த்திலரே.

பார்த்து வருந்தும் பாவைதனைச்
சேரா திருந்தார் திருஒற்றித்

திகழுந் தியாகப் பெருமானார்
வாரா திருந்தார் இன்னும்இவள்

வருத்தங் கேட்டும் மாலைதனைத்
தாரா திருந்தார் சலமகளைத்

தாழ்ந்த சடையில் தரித்தாரே.

தழுவி மகிழ்மற் றொருபெண்ணைப்
புடையில் தரித்தார் மகளேநீ

போனால் எங்கே தரிப்பாரோ
கடையில் தரித்த விடம்அதனைக்

களத்தில் தரித்தார் கரித்தோலை
இடையில் தரித்தார் ஒற்றியூர்

இருந்தார் இருந்தார் என்னுளத்தே.

யூரில் இருந்தார் உவர்விடத்தைக்
களத்தே வதிந்தார் அவர்என்றன்

கண்ணுள் வதிந்தார் கடல்அமுதாம்
இளத்தே மொழியாய் ஆதலினால்

இமையேன் இமைத்தல் இயல்பன்றே
வளத்தே மனத்தும் புகுகின்றார்

வருந்தேன் சற்றும் வருந்தேனே.

வளஞ்சேர் ஒற்றி மன்னவனார்
தருந்தேன் அமுதம் உண்டென்றும்

சலிய வாழ்வில் தருக்கிமகிழ்ந்
திருந்தேன் மணாளர் எனைப்பிரியார்

என்றும் புணர்ச்சிக் கேதுவிதாம்
மருந்தேன் மையற் பெருநோயை

மறந்தேன் அவரை மறந்திலனே.

மண்ணுன் டதுகாண் மலரோன்றன்
ஓடொன் றுடையார் ஒற்றிவைத்தார்

ஊரை மகிழ்வோ டுவந்தாலங்
காடொன் றுடையார் கண்டமட்டுங்

கறுத்தார் பூத கணத்தோடும்
ஈடொன் றுடையார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே.

பேயோ டாடிப் பவுரிகொண்டார்
பத்தர் தமக்குப் பணிசெய்வார்

பணியே பணியாப் பரிவுற்றார்
சித்தர் திருவாழ் ஒற்றியினார்

தியாகர் என்றுன் கலைகவர்ந்த
எத்தர் அன்றோ மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 2

கண்ணால் மதனைக் கரிசெய்தார்
உடுத்தார் முன்ஓர் மண்ணோட்டை

ஒளித்தே தொண்ட னொடும்வழக்குத்
தொடுத்தார் பாம்பும் புலியும்மெச்சித்

துதிக்க ஒருகால் அம்பலத்தில்
எடுத்தார் அன்றோ மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 3

ஒட்டார் சடைமேல் ஒருபெண்ணைக்
கரப்பார் மலர்தூ வியமதனைக்

கண்ணால் சுட்டார் கல்எறிந்தோன்
வரப்பார் மிசைக்கண் வாழ்ந்திருக்க

வைத்தார் பலிக்கு மனைதொறும்போய்
இரப்பார் அன்றோ மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 4

காணா தெல்லாங் காட்டிநிற்பார்
மருதில் உறைவார் ஒற்றிதனில்

வதிவார் புரத்தை மலைவில்லால்
பொருது முடிப்பார் போல்நகைப்பார்

பூவுண் டுறங்கும் புதுவெள்ளை
எருதில் வருவார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 5

அருவம் இல்லார் உருவமிலார்
தூக்கம் இல்லார் சுகம்இல்லார்

துன்பம் இல்லார் தோன்றுமல
வீக்கம் இல்லார் குடும்பமது

விருத்தி யாக வேண்டுமெனும்
ஏக்கம் இல்லார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 6

உறவொன் றில்லார் பகைஇல்லார்
பேரும் இல்லார் எவ்விடத்தும்

பிறவார் இறவார் பேச்சில்லார்
நேரும் இல்லார் தாய்தந்தை

நேயர் தம்மோ டுடன்பிறந்தோர்
யாரும் இல்லார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 7

தரிப்பார் என்பின் தார்புனைவார்
துங்கும் அருட்கார் முகில்அனையார்

சொல்லும் நமது சொற்கேட்டே
இங்கும் இருப்பார் அங்கிருப்பார்

எல்லாம் இயல்பில் தாம்உணர்ந்தே
எங்கும் இருப்பார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 8

தொலையாப் பலிதேர் தொன்மையினார்
முத்திக் குடையார் மண்எடுப்பார்

மொத்துண் டுழல்வார் மொய்கழற்காம்
புத்திக் குரிய பத்தர்கள்தம்

பொருளை உடலை யாவையுமே
எத்திப் பறிப்பார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 9

வணங்கும் அடியார் மனந்தோறும்
வீறித் திரிவார் வெறுவெளியின்

மேவா நிற்பார் விறகுவிலை
கூறித் திரிவார் குதிரையின்மேற்

கொள்வார் பசுவிற் கோல்வளையோ
டேறித் திரிவார் மகளேநீ

ஏதுக் கவரை விழைந்தனையே. 10

திருவாழ் ஒற்றித் தியாகர்அவர்
வானார் அமரர் முனிவர்தொழ

மண்ணோர் வணங்க வரும்பவனி
தானார் வங்கொண் டகமலரத்

தாழ்ந்து சூழ்ந்து கண்டலது
கானார் அலங்கற் பெண்ணேநான்

கண்கள் உறக்கங் கொள்ளேனே.

செழிக்கும் செல்வத் தியாகர்அவர்
கருமால் அகற்றுந் தொண்டர்குழாம்

கண்டு களிக்க வரும்பவனி
மருமாண் புடைய மனமகிழ்ந்து

மலர்க்கை கூப்பிக் கண்டலது
பெருமான் வடுக்கண் பெண்ணேநான்

பெற்றா ளோடும் பேசேனே.

சேருஞ் செல்வத் தியாகர்அவர்
ஆல்ஆர் களமேல் விளங்குமுகம்

அழகு ததும்ப வரும்பவனி
நால்ஆ ரணஞ்சூழ் வீதியிடை

நாடிப் புகுந்து கண்டலது
பால்ஆர் குதலைப் பெண்ணேநான்

பாயிற் படுக்கை பொருந்தேனே.

தெய்வத் தலங்கொள் தியாகர்அவர்
வில்வந் திகழும் செஞ்சடைமின்

விழுங்கி விளங்க வரும்பவனி
சொல்வந் தோங்கக் கண்டுநின்று

தொழுது துதித்த பின்அலது
அல்வந் தளகப் பெண்ணேநான்

அவிழ்ந்த குழலும் முடியேனே.

திகழுஞ் செல்வத் தியாகர்அவர்
பூவார் கொன்றைப் புயங்கள்மனம்

புணரப் புணர வரும்பவனி
ஓவாக் களிப்போ டகங்குளிர

உடலங் குளிரக் கண்டலது
பாவார் குதலைப் பெண்ணேநான்

பரிந்து நீரும் பருகேனே.

திகழுஞ் செல்வத் தியாகர்அவர்
உற்றங் குவந்தோர் வினைகளெலாம்

ஓட நாடி வரும்பவனி
சுற்றுங் கண்கள் களிகூரத்

தொழுது கண்ட பின்அலது
முற்றுங் கனிவாய்ப் பெண்ணேநான்

முடிக்கோர் மலரும் முடியேனே.

திகழுஞ் செல்வத் தியாகர்அவர்
சந்தத் தடந்தோள் கண்டவர்கள்

தம்மை விழுங்க வரும்பவனி
முந்தப் புகுந்து புளகமுடன்

மூடிக் குளிரக் கண்டலது
கந்தக் குழல்வாய்ப் பெண்ணே நான்

கண்ணீர் ஒழியக் காணேனே.

யூர்வாழ் செல்வத் தியாகர்அவர்
பின்னுஞ் சடைமேல் பிறைவிளங்கிப்

பிறங்கா நிற்க வரும்பவனி
மன்னுங் கரங்கள் தலைகுவித்து

வணங்கி வாழ்த்திக் கண்டலது
துன்னுந் துவர்வாய்ப் பெண்ணேநான்

சோறெள் ளளவும் உண்ணேனே.

யூர்வாழ் செல்வத் தியாகர்அவர்
வந்தார் கண்டார் அவர்மனத்தை

வாங்கிப் போக வரும்பவனி
நந்தா மகிழ்வு தலைசிறப்ப

நாடி ஓடிக் கண்டலது
பந்தார் மலர்க்கைப் பெண்ணேநான்

பாடல் ஆடல் பயிலேனே.

சேருஞ் செல்வத் தியாகர்அவர்
மிக்கற் புதவாண் முகத்தினகை

விளங்க விரும்பி வரும்பவனி
மக்கட் பிறவி எடுத்தபயன்

வசிக்க வணங்கிக் கண்டலது
நக்கற் கியைந்த பெண்ணேநான்

ஞாலத் தெவையும் நயவேனே.

வாய்த்த தவந்தான் யாதறியேன்
வேதர் அனந்தர் மால்அனந்தர்

மேவி வணங்கக் காண்பரியார்
நாதர் நடன நாயகனார்

நல்லோர் உளத்துள் நண்ணுகின்றோர்
கோதர் அறியாத் தியாகர்தமைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

செய்த தவந்தான் யார்அறிவார்
மருவில் தோன்றும் கொன்றையந்தார்

மார்பர் ஒற்றி மாநகரார்
கருவில் தோன்றும் எங்கள்உயிர்

காக்க நினைத்த கருணையினார்
குருவிற் றோன்றும் தியாகர்தமைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

என்ன தவந்தான் இயற்றினையோ
பொன்னார் புயனும் மலரோனும்

போற்றி வணங்கும் பொற்பதத்தார்
தென்னார் ஒற்றித் திருநகரார்

தியாகர் எனும்ஓர் திருப்பெயரார்
கொன்னார் சூலப் படையவரைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

செய்த தவந்தான் செப்பரிதால்
மாலை அயனை வானவரை

வருத்தும் படிக்கு மதித்தெழுந்த
வேலை விடத்தை மிடற்றணிந்தார்

வீட்டு நெறியாம் அரசியற்செங்
கோலை அளித்தார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

செய்த தவந்தான் எத்தவமோ
மானேர் கரத்தார் மழவிடைமேல்

வருவார் மருவார் கொன்றையினார்
பானேர் நீற்றர் பசுபதியார்

பவள வண்ணர் பல்சடைமேல்
கோனேர் பிறையார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

மேலை நாட்செய் தவம்எதுவோ
கல்லார் உள்ளம் கலவாதார்

காமன் எரியக் கண்விழித்தார்
வில்லார் விசையற் கருள்புரிந்தார்

விளங்கும் ஒற்றி மேவிநின்றார்
கொல்லா நெறியார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

அரிய தவமே தாற்றினையோ
வெஞ்சொற் புகலார் வஞ்சர்தமை

மேவார் பூவார் கொன்றையினார்
கஞ்சற் கரியார் திருஒற்றிக்

காவல் உடையார் இன்மொழியால்
கொஞ்சத் தருவார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

புரிந்த தவந்தான் எத்தவமோ
சேவாய் விடங்கப் பெருமானார்

திருமால் அறியாச் சேவடியார்
காவாய்ந் தோங்கும் திருஒற்றிக்

காவல் உடையார் எவ்வெவர்க்கும்
கோவாய் நின்றார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

மதிக்கும் தவமே தாற்றினையோ
தலைநேர் அலங்கல் தாழ்சடையார்

சாதி அறியாச் சங்கரனார்
இலைநேர் தலைமுன் றொளிர்படையார்

எல்லாம் உடையார் எருக்கின்மலர்க்
குலைநேர் சடையார் அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

மகிழ்ந்து புரிந்த தெத்தவமோ
வெயிலின் இயல்சேர் மேனியினார்

வெண்ணீ றுடையார் வெள்விடையார்
பயிலின் மொழியாள் பாங்குடையார்

பணைசூழ் ஒற்றிப் பதிஅமர்ந்தார்
குயிலிற் குலவி அவர்தம்மைக்

கூடி உடலம் குளிர்ந்தனையே.

ஊரார் ஒப்பென் றொன்றுமிலார்
வள்ளால் என்று மறைதுதிக்க

வருவார் இன்னும் வந்திலரே
எள்ளா திருந்த பெண்களெலாம்

இகழா நின்றார் இனியமொழித்
தெள்ளார் அமுதே என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

வளஞ்சேர் ஒற்றி மாநகரார்
பாலே றணிநீற் றழகர்அவர்

பாவி யேனைப் பரிந்திலரே
கோலே றுண்ட மதன்கரும்பைக்

குனித்தான் அம்புங் கோத்தனன்காண்
சேலே றுண்கண் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

போத னொடுமால் காண்பரிதாம்
ஐயர் திருவாழ் ஒற்றிநகர்

அமர்ந்தார் இன்னும் அணைந்திலரே
வைய மடவார் நகைக்கின்றார்

மாரன் கணையால் திகைக்கின்றேன்
செய்ய முகத்தாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

நாதர் அயன்மால் நாடுகினும்
சந்திப் பரியார் என்அருமைத்

தலைவர் இன்னுஞ் சார்ந்திலரே
அந்திப் பொழுதோ வந்ததினி

அந்தோ மதியம் அனல்சொரியும்
சிந்திப் புடையேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

என்ஆண் டவனார் என்னுடையார்
பொன்னார் ஒற்றி நகர்அமர்ந்தார்

புணர்வான் இன்னும் போந்திலரே
ஒன்னார் எனவே தாயும்எனை

ஒறுத்தாள் நானும் உயிர்பொறுத்தேன்
தென்னார் குழலாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

மறுத்தார் ஒற்றி மாநகரார்
காணி உடையார் உலகுடையார்

கனிவாய் இன்னுங் கலந்திலரே
பேணி வாழாப் பெண்எனவே

பெண்க ளெல்லாம் பேசுகின்றார்
சேணின் றிழிந்தாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

வருந்த நினையார் மனமகிழ
இன்சொற் புகல்வார் ஒற்றியுளார்

என்நா யகனார் வந்திலரே
புன்சொற் செவிகள் புகத்துயரம்

பொறுத்து முடியேன் புலம்பிநின்றேன்
தென்சொற் கிளியே என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

இனிக்க உரைக்கும் இன்சொலினார்
தட்டிற் பொருந்தார் ஒற்றியில்வாழ்

தலைவர் இன்னும் சார்ந்திலரே
மட்டிற் பொலியும் மலர்க்கணைசெல்

வழியே பழிசெல் வழிஅன்றோ
தெட்டிற் பொலியும் விழியாய்நான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

கவின்செய் முகத்தார் கண்நுதலார்
சோலை மலர்ந்த ஒற்றியினார்

சோகந் தீர்க்க வந்திலரே
மாலை மலர்ந்த மையல்நோய்

வசந்தம் அதனால் வளர்ந்ததையோ
சேலை விழியாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

உள்ளம் உடையார் ஒற்றியினார்
அலகில் புகழார் என்தலைவர்

அந்தோ இன்னும் அணைந்திலரே
கலகம் உடையார் மாதர்எலாம்

கல்நெஞ் சுடையார் தூதர்எலாம்
திலக முகத்தாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

மறையும் அறியா வானவர்எக்
காலும் அறியார் ஒற்றிநிற்குங்

கள்வர் அவரைக் கண்டிலனே
கோலும் மகளிர் அலர்ஒன்றோ

கோடா கோடி என்பதல்லால்
சேலுண் விழியாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

ஆனார் ஒற்றி யூர்அமர்ந்தார்
இந்து மிருத்தும் சடைத்தலையார்

என்பால் இன்னும் எய்திலரே
சந்து பொறுத்து வார்அறியேன்

தமிய ளாகத் தளர்கின்றேன்
சிந்துற் பவத்தாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

ஐயா றுடையார் அன்பர்களோ(டு)
ஊடல் அறியார் ஒற்றியினார்

உவகை ஓங்க உற்றிலரே
வாடல் எனவே எனைத்தேற்று

வாரை அறியேன் வாய்ந்தவரைத்
தேடல் அறியேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

தூது நடந்த சுந்தரனார்
அழுது வணங்கும் அவர்க்குமிக

அருள்ஒற் றியினார் அணைந்திலரே
பொழுது வணங்கும் இருண்மாலைப்

பொழுது முடுகிப் புகுந்ததுகாண்
செழுமை விழியாய் என்னடிநான்
செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

பவமும் அறுப்பார் அவம்அறுப்பார்
கோவம் அறுப்பார் ஒற்றியில்என்

கொழுநர் இன்னும் கூடிலரே
தூவ மதன்ஐங் கணைமாதர்

தூறு தூவத் துயர்கின்றேன்
தேவ மடவாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

ஒற்றி நகரார் பற்றிலரைச்
செயிர்க்குள் அழுத்தார் மணிகண்டத்

தேவர் இன்னும் சேர்ந்திலரே
வெயிற்கு மெலிந்த செந்தளிர்போல்

வேளம் பதனால் மெலிகின்றேன்
செயற்கை மடவாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

உரைப்பார் உள்ளத் துறைகின்றோர்
கானம் உடையார் நாடுடையார்

கனிவாய் இன்னும் கலந்திலரே
மானம் உடையார் எம்முறவோர்

வாழா மைக்கே வருந்துகின்றார்
தீனம் அடையாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

வந்தார் வந்தென் வளையினொடு
கலையை வளைத்தார் ஒற்றியில்என்

கணவர் என்னைக் கலந்திலரே
சிலையை வளைத்தான் மதன்அம்பு

தெரிந்தான் விடுக்கச் சினைக்கின்றான்
திலக நுதலாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

பித்தர் அருமைப் பெருமானார்
உரமன் னியசீர் ஒற்றிநகர்

உள்ளார் இன்னும் உற்றிலரே
அரமன் னியவேற் படையன்றோ

அம்மா அயலார் அலர்மொழிதான்
திரமன் னுகிலேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

பதியில் அமர்ந்தார் பரசிவனார்

தவள நிறநீற் றணிஅழகர்
தமியேன் தன்னைச் சார்ந்திலரே

துவளும் இடைதான் இறமுலைகள்

துள்ளா நின்ற தென்னளவோ

திவளும் இழையாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

மதிக்க எழுந்த வல்விடத்தை
உண்டார் ஒற்றி யூர்அமர்ந்தார்

உடையார் என்பால் உற்றிலரே
கண்டார் கண்ட படிபேசக்

கலங்கிப் புலம்பல் அல்லாது
செண்டார் முலையாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

உணரா ஒருவர் ஒற்றியில்என்
கணவர் அடியேன் கண்அகலாக்

கள்வர் இன்னும் கலந்திலரே
குணவர் எனினும் தாய்முதலோர்

கூறா தெல்லாம் கூறுகின்றார்
திணிகொள் முலையாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

வல்லார் ஒற்றி மாநகரார்
நோக்குக் கடங்கா அழகுடையார்

நோக்கி என்னை அணைந்திலரே
ஊக்க மிகும்ஆர் கலிஒலிஎன்

உயிர்மேல் மாறேற் றுரப்பொலிகாண்
தேக்கங் குழலாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

சாய்த்தார் அந்தச் சக்கரமால்
வரையற் களித்தார் திருஒற்றி

வாணர் இன்னும் வந்திலரே
கரையிற் புணர்ந்த நாரைகளைக்

கண்டேன் கண்ட வுடன்காதல்
திரையிற் புணர்ந்தேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

பிரமன் அறியாப் பேர்ஒளியாய்
உற்ற சிவனார் திருஒற்றி

யூர்வாழ் வுடையார் உற்றிலரே
எற்றென் றுரைப்பேன் செவிலிஅவள்

ஏறா மட்டும் ஏறுகின்றாள்
செற்றம் ஒழியாள் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

புலியூர் உடையார் போதசிவ
யோக முடையார் வளர்ஒற்றி

யூர்வாழ் உடையார் உற்றிலரே
சோகம் உடையேன் சிறிதேனும்

துயிலோ அணையா குயில்ஒழியா
தேகம் அயர்ந்தேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

தாயில் இனியார் தற்பரனார்
ஓமப் புகைவான் உறும்ஒற்றி

யூர்வாழ் உடையார் உற்றிலரே
காமப் பயலோ கணைஎடுத்தான்

கண்ட மகளீர் பழிதொடுத்தார்
சேமக் குயிலே என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

ஆலங் காட்டார் அரசிலியார்
ஊரூர் புகழும் திருஒற்றி

யூரார் இன்னும் உற்றிலரே
வாரூர் முலைகள் இடைவருத்த

மனநொந் தயர்வ தன்றிஇனிச்
சீரூர் அணங்கே என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

கருத்துங் கடந்தார் கதிகடந்தார்
ஞாலங் கடந்த திருஒற்றி

நாதர் இன்னும் நண்ணிலரே
சாலங் கடந்த மனந்துணையாய்த்

தனியே நின்று வருந்தல்அல்லால்
சீலங் கடந்தேன் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

சதுரர் மறையின் தலைநடிப்பார்
செங்கட் பணியார் திருஒற்றித்

தேவர் இன்னும் சேர்ந்திலரே
மங்கைப் பருவம் மணமில்லா

மலர்போல் ஒழிய வாடுகின்றேன்
திங்கள் முகத்தாய் என்னடிநான்

செய்வ தொன்றும் தெரிந்திலனே.

நடனம் புரியும் நாயகனார்
அந்தி நிறத்தார் திருஒற்றி

அமர்ந்தார் என்னை அணைவாரோ
புந்தி இலள்என் றணையாரோ

யாதுந் தெரியேன் புலம்புகின்றேன்
சிந்தை மகிழக் குறமடவாய்

தெரிந்தோர் குறிதான் செப்புவையே.

தகைசேர் ஒற்றித் தனிநகரார்
ஒருமை அளிப்பார் தியாகர்எனை

உடையார் இன்று வருவாரோ
மருவ நாளை வருவாரோ

வாரா தென்னை மறப்பாரோ
கருமம் அறிந்த குறமடவாய்

கணித்தோர் குறிதான் கண்டுரையே.

அளவிட் டறியா அழகுடையார்
ஊழி வரினும் அழியாத

ஒற்றித் தலம்வாழ் உத்தமனார்
வாழி என்பால் வருவாரோ

வறியேன் வருந்த வாராரோ
தோழி அனைய குறமடவாய்

துணிந்தோர் குறிநீ சொல்லுவையே.

அமரர்க் கெல்லாம் அரியர்என்பாம்
பணியார் ஒற்றிப் பதிஉடையார்

பரிந்தென் முகந்தான் பார்ப்பாரோ
தணியாக் காதல் தவிர்ப்பாரோ

சார்ந்து வரவு தாழ்ப்பாரோ
குணியா எழில்சேர் குறமடவாய்

குறிதான் ஒன்றும் கூறுவையே.

புல்லர் மனத்துட் போகாதார்
ஒன்னார் புரந்தீ உறநகைத்தார்

ஒற்றி எனும்ஓர் ஊர்அமர்ந்தார்
என்னா யகனார் எனைமருவல்

இன்றோ நாளை யோஅறியேன்
மின்னார் மருங்குல் குறமடவாய்

விரைந்தோர் குறிநீ விளம்புவையே.

பாவ நாசர் பண்டரங்கர்
ஆலிற் றெளிய நால்வர்களுக்

கருளுந் தெருளர் ஒற்றியினார்
மாலிற் றெளியா நெஞ்சகத்தேன்

மருவிக் கலக்க வருவாரோ
சேலிற் றெளிகட் குறப்பாவாய்

தெரிந்தோர் குறிநீ செப்புகவே.

நேச மனத்தர் நீலகண்டர்
ஒருத்தர் திருவாழ் ஒற்றியினார்

உம்பர் அறியா என்கணவர்
பொருத்தம் அறிந்தே புணர்வாரோ
பொருத்தம் பாரா தணைவாரோ

வருத்தந் தவிரக் குறப்பாவாய்

மகிழ்ந்தோர் குறிதான் வழுத்துவையே.

கனவி னிடத்துங் காண்பரியார்
விமலர் திருவாழ் ஒற்றியிடை

மேவும் பெருமை வித்தகனார்
அமலர் அவர்தாம் என்மனைக்கின்

றணைகு வாரோ அணையாரோ
தமல மகன்ற குறப்பாவாய்

தனித்தோர் குறிதான் சாற்றுவையே.

வன்னி எனஓர் வடிவுடையார்
உன்னி உருகும் அவர்க்கெளியார்

ஒற்றி நகர்வாழ் உத்தமனார்
கன்னி அழித்தார் தமைநானுங்

கலப்பேன் கொல்லோ கலவேனோ
துன்னி மலைவாழ் குறமடவாய்

துணிந்தோர் குறிநீ சொல்லுவையே.

கலந்தார் கொன்றைக் கண்ணியினார்
பொற்றைப் பெருவிற் படைஉடையார்

பொழில்சூழ் ஒற்றிப் புண்ணியனார்
இற்றைக் கடியேன் பள்ளியறைக்

கெய்து வாரோ எய்தாரோ
சுற்றுங் கருங்கட் குறமடவாய்

சூழ்ந்தோர் குறிநீ சொல்லுவையே.

அஞ்சைக் களத்தார் அரிபிரமர்
பரவப் படுவார் திருஒற்றிப்

பதியில் அமர்ந்தார் பாசுபதர்
இரவு வருமுன் வருவாரோ

என்னை அணைதற் கிசைவாரோ
குரவ மணக்குங் குறமடவாய்

குறிநீ ஒன்று கூறுவையே.

பொன்னம் பலத்தார் பொங்குவிடம்
ஊணா உவந்தார் திருஒற்றி

யூர்வாழ் வுடையார் உண்மைசொலி
நீணால் இருந்தார் அவர்இங்கே

நின்றார் மீட்டும் நின்றிடவே
காணா தயர்ந்தேன் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

உற்றார் உலகத் துயிரைஎலாம்
ஆட்டி நடிப்பார் ஆலயத்தின்

அருகே எளிய ளாம்எனவே
ஏட்டில் அடங்காக் கையறவால்

இருந்தேன் இருந்த என்முன்உருக்
காட்டி மறைத்தார் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

எல்லாம் வல்ல சித்தர்அவர்
ஓதல் ஒழியா ஒற்றியில்என்

உள்ளம் உவக்க உலகம்எலாம்
ஆதல் ஒழியா எழில்உருக்கொண்

டடைந்தார் கண்டேன் உடன்காணேன்
காதல் ஒழியா தென்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

துணைவர் ஆவார் சூழ்ந்துவரி
வண்டு புரியுங் கொன்றைமலர்

மாலை அழகர் வல்விடத்தை
உண்டு புரியுங் கருணையினார்

ஒற்றி யூரர் ஒண்பதத்தைக்
கண்டுங் காணேன் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

ஆண்டை அவர்தாம் அன்றயனும்
நெடிய மாலுங் காணாத

நிமல உருவோ டென்எதிரே
வடியல் அறியா அருள்காட்டி

மறைத்தார் மருண்டேன் மங்கைநல்லார்
கடிய அயர்ந்தேன் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

கோயில்உடையார் என்எதிரே
பொற்றை மணித்தோட் புயங்காட்டிப்

போனார் என்னைப் புலம்பவைத்துக்
குற்றம் அறியேன் மனநடுக்கங்

கொண்டேன் உடலங் குழைகின்றேன்
கற்றிண் முலையாய் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

ஆதி நடுவீ றாகிநின்றார்
நீல மிடற்றார் திருஒற்றி

நியமத் தெதிரே நீற்றுருவக்
கோல நிகழக் கண்டேன்பின்

குறிக்கக் காணேன் கூட்டுவிக்கும்
காலம் அறியேன் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

தாமே தமக்குத் தாதையனார்
நிலங்கா தலிக்கும் திருஒற்றி

நியமத் தெதிரே நின்றனர்காண்
விலங்கா தவரைத் தரிசித்தேன்

மீட்டுங் காணேன் மெய்மறந்தேன்
கலங்கா நின்றேன் என்னடிநான்

கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

நெற்றி விழியார் நித்தியனார்

சிரந்தார் ஆகப் புயத்தணிவார்
திருவாழ் ஒற்றித் தியாகர்அவர்

பரந்தார் கோயிற் கெதிர்நிற்கப்
பார்த்தேன் மீட்டும் பார்ப்பதன்முன்

கரந்தார் கலுழ்ந்தேன் என்னடிநான்
கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

தளித்தார் சோலை ஒற்றியிடைத்
தமது வடிவம் காட்டியுடன்

ஒளித்தார் நானும் மனம்மயங்கி
உழலா நின்றேன் ஒண்தொடிக்கைக்

களித்தார் குழலாய் என்னடிநான்
கனவோ நனவோ கண்டதுவே.

மருவும் சடையார் மாசடையார்
நுந்தா விளக்கின் சுடர்அனையார்

நோவ நுதலார் கண்நுதலார்
உந்தா ஒலிக்கும் ஓதமலி

ஒற்றி யூரில் உற்றெனக்குத்
தந்தார் மையல் என்னோஎன்

சகியே இனிநான் சகியேனே.

போற்றி வழுத்தும் பூங்கழலார்
சேமேல் வருவார் திருஒற்றித்

தியாகர் அவர்தம் திருப்புயத்தைத்
தேமேல் அலங்கல் முலைஅழுந்தச்

சேர்ந்தால் அன்றிச் சித்தசன்கைத்
தாமேல் அழற்பூத் தாழாதென்

சகியே இனிநான் சகியேனே.

கல்லைக் கரைக்கும் கழலடியார்
அருணைப் பதியார் ஆமாத்தூர்

அமர்ந்தார் திருவா வடுதுறையார்
இருணச் சியமா மணிகண்டர்

எழிலார் ஒற்றி இறைவர்இந்தத்
தருணத் தின்னும் சேர்ந்திலர்என்
சகியே இனிநான் சகியேனே.

அகத்துள் இனிக்கும் அற்புதனார்
தீரா வினையும் தீர்த்தருளும்

தெய்வ மருந்தார் சிற்சபையார்
பாரார் புகழும் திருஒற்றிப்

பரமர் தமது தோள் அணையத்
தாரார் இன்னும் என்செய்கேன்

சகியே இனிநான் சகியேனே.

சோறும் இரப்பார் துய்யர்ஒரு
நதிசெய் சடையார் திருஒற்றி

நண்ணும் எனது நாயகனார்
மதிசெய் துயரும் மதன்வலியும்

மாற்ற இன்னும் வந்திலரே
சதிசெய் தனரோ என்னடிஎன்
சகியே இனிநான் சகியேனே.

எழிலார் சிவிகை ஏற்றிவைத்தோர்
திங்கள் அணியும் செஞ்சடையார்

தியாகர் திருவாழ் ஒற்றியினார்
அங்கள் அணிபூந் தார்ப்புயத்தில்

அணைத்தார் அல்லர் எனைமடவார்
தங்கள் அலரோ தாழாதென்

சகியே இனிநான் சகியேனே.

கருத்தர் எனது கண்அனையார்
ஆவி அனையார் தாய்அனையார்

அணிசேர் ஒற்றி ஆண்தகையார்
பூவின் அலங்கல் புயத்தில்எனைப்

புல்லார் அந்திப் பொழுதில்மதி
தாவி வருமே என்செயுமோ

சகியே இனிநான் சகியேனே.

மருவார் மருவார் மதில்அழித்தார்
வலஞ்சா திக்கும் பாரிடத்தார்

மாலும் அறியா மலர்ப்பதத்தார்
நிலஞ்சா திக்கும் ஒற்றியினார்

நினையார் என்னை அணையாமல்
சலஞ்சா தித்தார் என்னடிஎன்
சகியே இனிநான் சகியேனே.

சகியே இனிநான் சகியேனே.

செறித்து நடிக்கும் திருக்கூத்தர்
தேர்ந்தார் தம்மைப் பித்தடையச்

செய்வார் ஒற்றித் தியாகர்அவர்
சேர்ந்தார் அல்லர் இன்னும்எனைத்

தேடி வரும்அத் தீமதியம்
சார்ந்தால் அதுதான் என்செயுமோ
சகியே இனிநான் சகியேனே.

ஆரூ ரன்தன் அணிமுடிமேல்
தோயும் கமலத் திருவடிகள்

சூட்டும் அதிகைத் தொன்னகரார்
ஏயும் பெருமை ஒற்றியுளார்

இன்னும் அணையார் எனைஅளித்த
தாயும் தமரும் நொடிக்கின்றார்

சகியே இனிநான் சகியேனே.

புனைநூல் இடையார் புடைஉடையார்
மன்னென் றுலகம் புகழ்ஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்
மின்னென் றிலங்கு மாதரெலாம்

வேட்கை அடைய விளங்கிநின்ற(து)
இன்னென் றறியேன் அவரழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 1

அணிசேர் ஒற்றி ஆலயத்தார்
வள்ளிக் குவந்தோன் தனைஈன்ற

வள்ளல் பவனி வரக்கண்டேன்
துள்ளிக் குதித்தென் மனம்அவரைச்

சூழ்ந்த தின்னும் வந்ததிலை
எள்ளிக் கணியா அவரழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 2

அளவா முடியார் வடியாத
வனத்துச் சடையார் திருஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்
மனத்துக் கடங்கா தாகில்அதை

வாய்கொண் டுரைக்க வசமாமோ
இனத்துக் குவப்பாம் அவரழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 3

கொன்றைச் சடையார் கூடலுடை
வழுதி மருகர் திருஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்
பழுதில் அவனாந் திருமாலும்

படைக்குங் கமலப் பண்ணவனும்
எழுதி முடியா அவரழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 4

மன்னும் விடையார் திருஒற்றி
வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்

உன்னும் உடலம் குளிர்ந்தோங்க
உவகை பெருக உற்றுநின்ற

என்னை விழுங்கும் அவரழகை
என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே.5

துய்யர் உளத்தே துன்னிநின்றார்
மல்லல் வயற்சூழ் திருஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்
கல்லும் மரமும் ஆனந்தக்
கண்ணீர் கொண்டு கண்டதெனில்

எல்லை யில்லா அவரழகை
என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 6

நீண்ட சடையார் நின்றுநறா

ஆர்க்கும் பொழில்சூழ் திருஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்

பார்க்கும் அரிக்கும் பங்கயற்கும்
பன்மா தவர்க்கும் பண்ணவர்க்கும்
யார்க்கும் அடங்கா அவரழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 7

கழுவி லேற்றுங் கழுமலத்தோன்
வலகை குவித்துப் பாடும்ஒற்றி

வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்
உலக நிகழ்வைக் காணேன்என்

உள்ளம் ஒன்றே அறியுமடி
இலகும் அவர்தந் திருஅழகை

என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 8

கண்ணார் நெற்றிக் கடவுள்அருள்

வண்ணம் உடையார் திருஒற்றி
வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்

நண்ண இமையார் எனஇமையா
நாட்டம் அடைந்து நின்றனடி

எண்ண முடியா அவரழகை
என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 9

மழுமான் ஏந்தும் மலர்க்கரத்தார்

வாழை வளஞ்சூழ் ஒற்றியூர்
வாணர் பவனி வரக்கண்டேன்

யாழை மலைக்கும் மொழிமடவார்
யாரும் மயங்கிக் கலைஅவிழ்ந்தார்

ஏழை யேன்நான் அவரழகை
என்னென் றுரைப்ப தேந்திழையே. 10