Tamils - a Trans State Nation..

"To us all towns are one, all men our kin.
Life's good comes not from others' gift, nor ill
Man's pains and pains' relief are from within.
Thus have we seen in visions of the wise !."
-
Tamil Poem in Purananuru, circa 500 B.C 

Home Whats New  Trans State Nation  One World Unfolding Consciousness Comments Search
Home > Tamil National ForumSelected Writings by Dharmeratnam Sivaram (Taraki) > முப்படைகளுக்கும் மரபு வழி போர்த்தகைமை உண்டா?

Selected Writings by Dharmeratnam Sivaram (Taraki)

முப்படைகளுக்கும் மரபு வழி போர்த்தகைமை உண்டா?
Do Sri Lanka's defense forces have conventional warfare capability?

27 March 2005


கால் நூற்றாண்டுக்கு மேலாக சிறிலங்காவின் முப்படைகள் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்துக்கெதிராக நடவடிக்கைகளிலீடுபட்டு வந்துள்ளபோதும், அவை பற்றிய விரிவான வரலாற்று ஆய்வுகள் அரிதாகவேயுள்ளன. தனது ஐம்பதாண்டு நிறைவையொட்டி (1949-1999) சிறிலங்கா படைத்துறை ஆறாண்டுகளுக்கு முன்னர் வெளியிட்ட சிறப்பு நூல்தான் நானறிந்தவரை ஓரளவு விரிவான தகவல் களஞ்சியமாகவுள்ளது. எனினும், சிறிலங்கா முப்படைகளின் வரலாறு போரியல் கண்ணோட்டத்தில் இதுவரை எழுதப்படாமலிருப்பது ஒரு பெரும் குறைபாடாகும்.

சிறிலங்காவின் முப்படைகளை உரு வாக்குவதற்கும் பயிற்றுவிப்பதற்கும் நீண்ட காலம் உறுதுணை செய்த பிரித்தானியப் படைத்துறைகூட இவ்வாறானதொரு ஆய்வைச் செய்யவில்லை என்பதுதான் வியப்பிற்குரியவிடயம். பிரித்தானியாவின் அதியுயர் படைத்துறைக் கல்லூரியான ளுயனொரசளவ சுழலயட ஆடைவையசல யுஉயனநஅல இன் நூலகத்தில் கூட சிறிலங்கா முப்படைகளைப்பற்றி துண்டும் துணியுமாகத்தான் போரியல் ஆய்வு நோக்கிலான தகவல்கள் காணப்படுகின்றன. இது பற்றி நான் கேட்டபோது, தமது படைத்துறைக் கண்ணோட்டத்தில் இலங்கை நீண்ட காலமாக முக்கியத்துவமற்றிருந்தமையே இதன் காரணமாக இருக்கலாமென அங்கெனக்குத் துணைவந்த அதிகாரி கூறினார்.

அமெரிக்கப் படைத்துறைப் புலனாய்வு அதிகாரியாகவும் அமெரிக்கப் படைத்துறைப் பல்கலைக்கழகத் துணைப்பேராசிரியராகவும் பணியாற்றிவரும் பிறையன் புளொஜட் (டீசயைn டீடழனபநவவ) சிறிலங்கா முப்படைகளின் செயல் நோக்கம் பற்றி அண்மையில் எழுதி வெளியிட்டுள்ள கைந்நூல் (ளுசi டுயமெய?ள ஆடைவையசல: வுhந ளுநயசஉh குழச யு ஆளைளழைnஇ 1949-2004) இந்த வகையில் முக்கியமானது.

சிறிலங்காவின் முப்படைகளைப்பற்றிப் பலகாலமாக இந்திய, அமெரிக்க மற்றும் பிரித்தானியப் போரியல் ஆய்வாளர்கள் அங்குமிங்குமாக கூறிவந்த ஒரு விடயத்தை புளொஜட் வகுத்துத் தொகுத்து எழுதியுள்ளார்.

வெளிப்படையெடுப்புகளிலிருந்து தமது நாட்டைப் பாதுகாப்பதும் தமது நாட்டின் இருப்பிற்கு இன்றியமையாத மூலவளங்கள், மற்றும் அவற்றைக் கொண்டு வருவதற்கான பாதைகள் என்பவற்றிற்கு அச்சுறுத்தலேற்படும் போது அதை முறியடிப்பதும், தமது நாட்டின் தேசிய நலன்களுக்கு ஆயுதரீதியான ஆபத்து உண்டாகும் போது அதை எதிர்கொள்வதுமே ஒரு நாட்டினது படைகளுக்குரிய அடிப்படைச் செயல் நோக்கமாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் சிறிலங்காவின் முப்படைகள் இச்செயல் நோக்கத்திலிருந்து நீண்ட காலமாக வழுவி நடந்து வருவதால், அவை உண்மையான மரபு வழிப் போரியல் தன்மையற்றவையாக உள்ளன என்பதே மேற் படியார் சுட்டிக்காட்டி வந்த விடயமாகும்.

இதனாலேயே உள்ளுர்க் குழப்பங்கள், கெரில்லாப் போர்கள் போன்றவற்றைத் தொடர்ச்சியாகக் கையாள்வதற்குத் தமது படைகளை அனுமதிக்கப் பெரிய நாடுகள் தயங்குகின்றன. அதாவது காவல்துறையே ஒரு நாட்டின் சட்டம், ஒழுங்கைப் பேணுவதற்கென உருவாக்கப்படுகின்ற அமைப்பாகும். வன்முறைசார் உள்நாட்டுச் சிக்கல்களைக் கையாள்வதற்கோ அல்லது எதிர்கொள்வதற்கோ போரியல் ரீதியாக வளர்ச்சியடைந்த நாடுகள் தமது காவல்துறைகளையும் இவற்றால் இயலாத விடத்து விசேட துணையமைப்புகளையும் பயன்படுத்துகின்றன.

உள்ளுர்க் கலகங்கள், குழப்பங்கள் என்பவற்றை எதிர்கொள்ள மரபு வழிப் படைகளைப் பயன்படுத்தும் போது எழக் கூடிய அரசியல் மற்றும் போரியல் சிக்கல்களைக் கருத்திற் கொண்டே பெரிய நாடுகள் இதில் கவனமாக நடந்து கொள்கின்றன. முதலாவதாக, ஓர் உள்நாட்டுச் சிக்கலென்பது அந்நாட்டின் படைகளை நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ பாதிக்கக் கூடிய அரசியல் பரிமாணம் கொண்டிருப்பது நிச்சயம். எனவே ஓர் உள்நாட்டுக் கலகத்தையோ அல்லது ஆயுதக் கிளர்ச்சியையோ எதிர்கொள்வதற்கு ஒரு நாட்டின் தேசியப்படைகள் ஈடுபடுத்தப்படும்போது, அவற்றுள் அந்தச் சிக்கலுக்குக் காரணமான அரசியல் அல்லது சமூக முரண்பாடு ஏதோ ஒருவகையில் உட்புகுவது தவிர்க்க முடியாது. அப்படியாகும் போது, அந்த மரபு வழிப் படையின் கட்டளை ஒருமைப்பாடு சிதைய இடமுண்டு. சீக்கியரின் பொற்கோவிலுக்குள் இந்தியப்படைகளை, பிரதமர் இந்திராகாந்தி அனுப்பியபோது இந்திய இராணுவத்தின் சீக்கியப் படையணிகளில் பெரும் குழப்பங்கள் ஏற்பட்டன.

ஒரு மரபுவழிப் படையின் அடிப்படைச் செயல்நோக்கம் இன்னொரு மரபுவழிப் படையை எவ்வாறு முறியடிப்பது என்பது பற்றியதாகவே இருக்க வேண்டும். இத்தகைமையில்லாத ஒரு நாட்டின் படை அந்த நாட்டின் இறைமையையும் பிராந்திய ஒருமைப்பாட்டையும் வெளி அச்சுறுத்தலிலிருந்து ஒருபோதும் பாதுகாக்க முடியாது. உள்நாட்டுக் கிளர்ச்சிகளையோ கலகங்களையோ அடக்குவதற்கு ஒரு நாட்டின் மரபுவழிப்படை தொடர்ச்சியாகப் பயன்படுத்தப்படுமேயானால், அது தனது மரபு வழிப் போரியல் தகைமையை இழந்துவிடும். இதனாலேயே காஷ்மீர், நாகலாந்து போன்ற பிரிவினைக் கிளர்ச்சிகள் தொடருமிடங்களில் கூட இந்தியா தனது மரபுவழிப்படைகளை வரையறுக்கப்பட்ட முறையிலேயே ஈடுபடுத்தி வருகிறது.

உள்நாட்டுக் கிளர்ச்சிகளிலோ கலகங்களிலோ எதிரி நாட்டுப்படையைச் சிக்கவைத்து அதன் மூலம் அப்படையின் அடிப்படைச் செயல் நோக்கத்தைக் குழப்பிவிடுவதனூடாக அதன் மரபுவழிப் போரிடும் திறனை மழுங்கடிப்பதென்பது நீண்ட காலமாகப் பல பெரிய நாடுகள் கையாண்டுவரும் போரியல் தந்திரோபாயமாகும்.

இந்தியப்படைகளின் மரபுவழிப் போரிலீடுபடும் கவனக் குவிப்பைச் சிதைப்பதற்கும் அவற்றின் மரபுவழித் தயார் நிலையைக் குழப்புவதற்குமாகவே பாகிஸ்தான் உள்நாட்டுக் கிளர்ச்சிகளை இந்தியாவின் பல முனைகளிலும் கிளறிவருகிறது என டெல்லியிலுள்ள போரியலாய்வாளர்கள் அனைவரும் ஒருமித்துக் கூறுவர்.

வியட்னாமின் உள்நாட்டுப்போரில் சிக்குண்டு மூக்குடைபட்டதாலேயே அமெரிக்கப் படை நீண்ட காலம் தனது மரபு வழிச்செயல் நோக்கத்தில் குழம்பிப் போயிருந்ததெனவும் அது மாற்றப்பட வேண்டுமெனவும் அமெரிக்கப் படைத்துறை ஆய்வாளர்கள் கூறிவந்தனர். அடையவேண்டிய அரசியல் நோக்கம் தெளிவாக வரையறை செய்யப்பட்ட மரபுவழிப் போரிலேயே மரபுவழிப் படையொன்று இறக்கப்பட வேண்டும் என்பதே இவர்களது கருத்து. இதற்கு இவர்கள் மேலைத்தேயப் போரியல் விஞ்ஞானத்தின் பிதாமகரெனக் கருதப்படும் கார்ள் வொன் குளோசவிட்ஸ் (ஊயசட ஏழn ஊடயரளநறவைண) சொன்ன கோட்பாடுகளைத் தூக்கிப்பிடித்தனர். இக்கோட்பாட்டு மாற்றத்தின் விளைவை நாம் சதாமுக்கெதிரான முதலாம் வளைகுடாப் போரில் கண்டோம். இதனடிப்படையிலேயே ஈராக் மீது இரண்டாம் முறையாகப் படையெடுத்தபோது அடிப்பது, முடிப்பது என்ற தெளிவான வரையறையோடு அமெரிக்கப்படையனுப்பப்பட்டது. ஆனால் எதிர்பாராத விதமாக மாட்டிவிட்டார்கள்.

இதனாலேயே ஈராக்கில் மிகத் துரிதமாக உள்ளூர்ப் படையொன்றையும் காவல்துறையையும் உருவாக்கிடவும் கிளர்ச்சியெதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளிலிருந்து தம்மை விரைவாகக் கழற்றிக் கொள்ளவும் அமெரிக்கப்படைகள் கடும் முயற்சி செய்கின்றன.

இந்தப் பின்னணியில்தான் புளொஜட் செய்துள்ள ஆய்வின் முக்கியத்துவத்தை நாம் நோக்க வேண்டும். அமெரிக்கப் படைத்துறை உலகின் பல்வேறு நாடுகளுக்குள் செல்வது இன்று அதிகரித்து வருவதாகவும் ஆகவே அந்நாடுகளின் படைகளையும் அவற்றின் செயல் நோக்கங்களையும் கற்றிருப்பது அவசியமென்றும் அதற்கு உறுதுணை செய்யும் வகையிலேயே தான் நூலை எழுதியதாகவும் அவர் கூறுகிறார்.

புளொஜட்டின் நோக்கம் இதுவாக இருந்தாலும், என்னைப் பொறுத்தவரையில் அவரது நூலின் மையக்கருத்தை நாம் சிறிலங்காப் படைகளைப் பற்றிய வேறு வரலாற்றுத் தகவல்களின் அடிப்படையில் நோக்கும்போது சில உண்மைகள் வெளிப்படுகின்றன எனக் கருதுகிறேன்.

சிறிலங்காப் படைகளுக்கு ஆரம்பத்திலிருந்தே மரபுவழியடிப்படையிலான தெளிவான செயல் நோக்கமிருக்கவில்லை. காலத்துக்குக் காலம் அது குழப்பமானதாகவே இருந்து வந்துள்ளது என்பதே புளொஜட்டின் மையக் கருத்தாகும். இது எப்படியென்பதைப் பார்ப்போம்.

1949 ஆம் ஆண்டு ஒக்டோபர் 10 ஆம் திகதி சுதந்திர சிறிலங்காவின் இராணுவம் உருவாக்கப்பட்டது. இதை ஆரம்பத்தில் கட்டியெழுப்ப முன்னின்றவர் சிறிலங்கா படைத்துறையமைச்சின் முதலாவது நிரந்தரச் செயலரான சேர். கந்தையா வைத்தியநாதனாவார். சிறிலங்கா இராணுவத்தின் முதலாவது படைத்தளத்துக்கான இடத்தை பனாகொடையில் தெரிவுசெய்து அங்கு அதை நிறுவிட அடிகோலியவரும் இவரே.

இந்தியாவினாலேயே சுதந்திர சிறிலங்காவிற்கு இராணுவ அச்சுறுத்தல் ஏற்படுமென முதலாவது பிரதமரான டி.எஸ்.சேனாநாயக்கா அப்போது திடமாக நம்பினார். இப்படிப் பயப்படத் தேவையில்லை என இந்தியப் பிரதமர் நேரு கூறியதைக்கூட அவர் நம்பத் தயாராக இருக்கவில்லை. இந்தியா இலங்கைமீது படையெடுத்து அதைத் தன்னுடைய இன்னொரு மாகாணமாக இணைத்துவிடுமோ என்ற பயம் அவருக்கு. இதன் காரணமாகவே அவர் பிரித்தானியாவுடன் கூட்டுப்பாதுகாப்பு ஒப்பந்தமொன்றைச் செய்து கொண்டார். இதன்படி வெளிநாட்டுப் படையச்சுறுத்தல் சிறிலங்காவிற்கு ஏற்படும் பட்சத்தில் பிரித்தானியப் படைகள் அதன் உதவிக்கு வருமென உடன்பாடானது.

எனவே வெளிநாட்டுப் படையெடுப்பொன்றை எதிர்கொள்வது என்பதே புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட சிறிலங்காப் படைகளின் செயல் நோக்கமாக வரையறுக்கப்பட்டது. அதாவது பிரித்தானியப் படையுதவி வந்து சேரும் வரை இந்தியப்படையெடுப்பொன்றை வரையறுக்கப்பட்ட வழிகளிலேனும் எதிர்கொள்வதெப்படி என்பதனடிப்படையில் சிறிலங்கா படையின் திட்டமிடல் அப்போது அமைந்திருந்தது.

இதைத் தவிர வெளிநாட்டுப் படையெடுப்பொன்றை எதிர்கொள்வதுபற்றி சிறிலங்கா அரசு எண்ணிய சந்தர்ப்பம் ஒன்றுதான். 1963இல் இலங்கைத் தீவில் வலுமிக்க வெளிநாட்டுப் படையொன்று உட்புகுந்தால், அதற்கெதிராகக் காடுகளிலிருந்து ஒரு கெரில்லாப் போரை நடத்துவது எங்ஙனம் என்ற பயிற்சியில் சிறிலங்காப் படைகள் ஈடுபட்டன. இதற்கு முந்திய ஆண்டு சிறிலங்காவின் ஆட்சியைக் கைப்பற்றும் நோக்கில் ஓர் இராணுவச் சதிப்புரட்சி முறியடிக்கப்பட்டது. அதே காலகட்டத்தில் இடதுசாரிகளால் முன்னெடுக்கப்பட்ட பெரும் வேலைநிறுத்தப் போராட்டங்களும் அரசை ஆட்டங்காண வைத்துக்கொண்டிருந்தன. இவற்றின் பின்னணியிலேயே வெளிநாட்டுப் படையெடுப்பொன்று நிகழலாம் என்ற அச்சத்தின் அடிப்படையில் சிறிலங்கா இராணுவம் தனது செயல்நோக்கத்தை கெரில்லாப் போரென மாற்றிக்கொண்டது.

இதற்கான விசேட பயிற்சி பெற சிறிலங்கா படையதிகாரிகள் சிங்கப்பூர், மலேசியா, யூகோஸ்லாவியா, பிரித்தானியா ஆகிய நாடுகளுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். தற்போது கையில் கிடைக்கும் ஆவணங்களைக் கொண்டு பார்க்கும் போது எந்த நாட்டின் அச்சுறுத்தலை மனதில் கொண்டு இந்த ஒழுங்குகள் செய்யப்பட்டன என்பதைக் கூறுவது கடினமாகவுள்ளது. (எனினும் இது சோவியத் யூனியனாக இருக்கலாமென ஊகிக்க இடமுண்டு).

மேற்கூறிய இரு சந்தர்ப்பங்களைத் தவிர சிறிலங்காப் படைகளினுடைய செயல் நோக்கம் தமது நாட்டிற்கு ஏற்படக்கூடிய வெளியச்சுறுத்தல் பற்றியதாகவோ இன்னொரு நாட்டின் மரபுவழிப் படையை எதிர்கொள்வது சம்பந்தப்பட்டதாகவோ இன்று வரை அமையவில்லை என்பதே வரலாறு தரும் உண்மை. இந்த மரபுவழிப்படைச் செயல் நோக்கம் பற்றிய குழப்பமே சிறிலங்கா இராணுவத்தின் திட்டமிடலையும் நடைமுறையையும் ஆரம்பத்திலிருந்து பீடித்து வந்துள்ளது.

இதன் விளைவுகளைப்பற்றி நாம் நோக்கும் முன்னர், இச்செயல் நோக்கக் குழப்பத்தின் வரலாற்றைச் சற்று நோக்குவோம். 1949இல் இலங்கைக்கென ஒரு படையை உருவாக்குவதற்கென கொண்டுவரப்பட்ட சட்டத்தைத் தயாரிக்கும் போதே உள்நாட்டு சிவில் விடயங்களிலும் அதை ஈடுபடுத்துவதற்கான அடித்தளத்தை டி.எஸ்.சேனநாயக்காவும் சேர்.கந்தையா வைத்தியநாதனும் போட்டுவிட்டனர். மேற்படி சட்டத் தின் 23ஆவது பிரிவின்படி இலங்கைக் குடிமக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளான உணவு, நீர், எரிபொருள் என்பவற்றின் விநியோகத்தில் இடைஞ்சல் உண்டானாலோ போக்குவரத்து, தொலைத்தொடர்பு, மின்சாரம் என்பன தடைப்பட்டாலோ அதைச் சரிசெய்ய சிறிலங்கா இராணுவம் கடமையிலீடுபடுத்தப்படலாம். இந்தப் பிரிவு சிறிலங்காப் படைகளின் போரியல் கோட்பாட்டு வளர்ச்சியையும் சிந்தனையையும் தன்னடையாளத்தையும் மிகவும் பாதித்தது. 'எதிர்காலத்தில் உள்நாட்டை நோக்கிய கவனக்குவிப்பேயன்றி வெளிப்பார்வையற்ற ஒரு படை உருவாகுவதற்கு இது மேடையமைத்தது" என புளொஜட் குறிப்பிடுகின்றார்.

காவல்துறைக்கு உதவியாகச் செயல்படுவதே தமது முக்கிய கடமையெனப் பல ஆரம்பகால சிறிலங்காப் படைத்தளபதிகள் எண்ணத் தலைப்பட்டனர். அதாவது ஆயுதங்களும் பயிற்சிகளும் கூடுதலாகக் கொண்ட ஒரு சிறப்புக் காவல்துறையாக சிறிலங்கா இராணுவம் தன்னை ஆரம்பத்திலிருந்தே கருதத் தலைப்பட்டுவிட்டது. இதற்கேற்ப ஐம்பதுகளில் சிங்கள ஆளும் வர்க்கம் தனக்குப் பெரும் சவால்களென எண்ணிய மூன்று விடயங்கள் அமைந்துவிட்டன. முதலாவது தொழிலாளர் கிளர்ச்சிகள்; இரண்டாவது தமிழ் பேசும் மக்களின் போராட்டங்கள்; மூன்றாவது மன்னார், யாழ்ப்பாணக் கரையோரங்களுடாகத் தமிழகத்திலிருந்து குடியேற வந்த மக்களின் பிரச்சினை.

மரபுவழிப்போரொன்றை நடத்துவதற்கான தகைமையையும் நாட்டைக் காப்பதற்கான திட்டமிடல் திறனையும் வளர்த்தெடுப்பதை விடுத்து சிறிலங்கா இராணுவம் மேற்படி உள்ளுர் விடயங்களில் தன் கவனத்தைச் செலவிடலாயிற்று. 1950 இருந்து 1960 வரையான பத்தாண்டுகளில் ஏழு நடவடிக்கைகளில் சிறிலங்கா இராணுவம் ஈடுபட்டது.

முதலாவது மொண்டி நடவடிக்கை (ழுpநசயவழைn ஆழவெல) 1952 ஆம் ஆண்டு இந்த நடவடிக்கை தமிழகத்திலிருந்து குடியேறவந்தவர்களுக்கெதிராக மன்னார்ப்பகுதியில் ஆரம்பிக்கப்பட்டு நீண்ட காலம் தொடர்ந்து நடைபெற்றது. இரண்டாவது 53இல் நடைபெற்ற பெரும் தொழிலாளர் வேலை நிறுத்தப் போராட்டத்தை முறியடிப்பதற்கான நடவடிக்கை. மூன்றாவது 56 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் மட்டக்களப்பின் தென்மேற்கு எல்லைப்பகுதிகளில் அரச ஆதரவுடன் நடைபெற்ற சிங்களக் காடையர் குடியேற்றத்திற்கு எதிராகக் கிளர்ச்சியிலிறங்கிய துறைநீலாவணை விவசாயிகளை ஒடுக்குவதற்கு எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கை. நான்காவது தனிச்சிங்களச்சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டபோது சட்டம், ஒழுங்கை நிலைநாட்டுவதற்கு காவல்துறைக்குத் துணையாக செய்யப்பட்ட நடவடிக்கை. ஐந்தாவது 1957 ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட பெரு வெள்ளத்தின்போது நிவாரண வேலை. ஆறாவது 58 ஆம் ஆண்டு தமிழருக்கெதிரான வன்முறை கட்டவிழ்த்து விடப்பட்போது காவல்துறையோடு இணைந்த சட்டம், ஒழுங்கு நடவடிக்கை. ஏழாவது சட்டவிரோத கஞ்சாத் தோட்டங்களைத் தேடியழிக்கும் நடவடிக்கை.

சிறிலங்கா இராணுவம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட பத்தாண்டுகளில் அதன் நடவடிக்கைகள் எவையுமே அதையொரு மரபுவழிப் படையாக புடம்போடுவதற்கு வாய்ப்பளிக்கவேயில்லை." சுதந்திரமடைந்த சிறிலங்காவின் படைத்தளபதியாகிய முதலாவது இலங்கையர் பிரிகேடியர் அன்ரன் முத்துக்குமாரு (இவர் தமிழர்) தயாரித்த கட்டளைப்பிரிவுத் திட்டமும் இதற்கேற்றாற்போல அமைந்திருந்தது. அதாவது சிறிலங்கா படைகள் எதிர்கொள்ளவேண்டிய அச்சுறுத்தல் உள்நாட்டிலிருந்தே ஏற்படும் என்பது அவருடைய பார்வை.

சிறிலங்கா இராணுவம் மூன்று கட்டளைப் பிராந்தியங்களாகப் பிரிக்கப்பட வேண்டுமெனவும், இதில் முதலாவது வடக்கு கிழக்கு மற்றும் வடமத்திய மாகாணங்களை உள்ளடக்கியதாகுமெனவும் இங்கு பிரதான பாதுகாப்புச் சிக்கல் தமிழர் தரப்பேயெனவும் முத்துக்குமாரு கூறுகிறார். அடுத்த கட்டளைப் பிராந்தியம் மத்திய மாகாணம், ஊவா, சப்பரகமுவ ஆகியவற்றிற்கானது.

'இப்பிராந்தியத்தில் உள்நாட்டுப்பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தல் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வேலை செய்கின்ற இந்தியத் தமிழர்களிடமிருந்து வரக்கூடும். இதன் மையத்திலமைந்துள்ள தியத்தலாவையில் ஒரு காலாட்படை அணியை நிறுத்திவைக்கலாம் என நான் திட்டம் வகுத்தேன்" எனச் சொல்கிறார் தளபதி முத்துக்குமாரு. மூன்றாவது பிராந்தியம் வடமேல் மாகாணம், மேல்மாகாணம், தென்மாகாணம் ஆகியவற்றிற்கானது. இங்கு சிறிலங்காப் படைகளுக்குப் பிரதான அச்சுறுத்தல் தொழிற்சங்கங்களால் ஏற்படுமென அவர் தனது நினைவுகளில் எழுதிச்சென்றுள்ளார்.

இவ்வாறாக இன்று வரை சிறிலங்காவின் முப்படைகள் உள்நாட்டுச் சிக்கல்களைச் சுற்றியே வளர்ச்சியடைந்துள்ளன. (நான் முன்னர் குறிப்பிட்ட இரு சந்தர்ப்பங்களைத் தவிர) இதனால் ஆரம்பத்திலிருந்தே அவற்றின் செயல் நோக்கம், கொள்கை வகுப்பு, திட்டமிடல், ஆயுதக் கொள்வனவு என அனைத்தமே ஒரு முறையான மரபு வழிப் படைக்குரிய பண்பைக் கொண்டிருக்கவில்லை. சிறிலங்கா முப்படைகளின் மரபுவழிப் போர்த் தகைமைகளை 1949 இலிருந்து இன்று வரைக்குமான ஒவ்வொரு பத்தாண்டு அடிப்படையில் புளொஜட் மதிப்பீடு செய்துள்ளார். இந்த மதிப்பீடு ஒவ்வொன்றிலுமே சிறிலங்காவின் படைகள் வெளியச்சுறுத்தலை எதிர்கொள்ளக்கூடிய தகைமையற்றவையாகவே உள்ளன என அவர் வலியுறுத்தியுள்ளாளார். (புலிகளுடன் அமைதிப் பேச்சு நீடித்து, நிரந்தத் தீர்வொன்று ஏற்படும் பட்சத்தில் இந்த நிலை மாற வாய்ப்புண்டு எனக் கூறுகிறார்)

1987இல் இந்திய வான்படை சிறிலங்காவின் வான்பரப்பினுள் புகுந்த போதும் அதையொட்டி இந்தியப்படையெடுப்பெனும் அச்சுறுத்தல் தோன்றிய போதும் சிறிலங்கா முப்படைகள் செயலிழந்திருந்தமை இதற்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டு.

மரபுவழிப் படையாக புலிகள் வளர்ச்சிபெற்ற போது, அதை எதிர்கொள்வதில் சிறிலங்காவின் முப்படைகளுக்கு ஏற்பட்ட சிக்கல்கள் இந்த அடிப்படையிலேயே நோக்கப்பட வேண்டும். ஓர் ஒழுங்கான மரபுவழிப் படையாகச் சிந்திப்பதற்கும் செயல்படுவதற்கும் அவற்றின் வளர்ச்சி முறையே பெருந்தடைக் கல்லாயுள்ளது.

பீரங்கிகள், போர்ப்படகுகள், வானூர்திகள் ஆகியவற்றைக்கொண்ட உள்ளுர்க் காவற்படையாக சிறிலங்கா இராணுவத்தை வளர்த்துவிட்டதற்கு சிங்கள ஆளும் வர்க்கங்களின் குறுகிய நலன்களே காரணமெனில் மிகையாகாது.

நன்றி: வீரகேசரி வாரவெளியீடு (27.03.05)
 


Do Sri Lanka's defense forces have conventional warfare capability?

Sri Lanka's three defense forces have been engaged in a war against the Tamil liberation struggle for more than a quarter century. Detailed studies of the history of the three forces are, however, rare. To my knowledge, the fiftieth anniversary (1949-1999) commemorative volume of Sri Lanka's armed forces published in 1999 is the only publication that provides a detailed study of the history of the forces. Nonetheless, there is a dearth of analytical studies focusing on the warfare conducted by the three forces.

What is surprising is that even the British forces, which were instrumental in creating and training Sri Lanka's defense services for a long period, have made no effort to write such a history. Even the library at the Royal Military Academy in Sandurst, Britain's elite military college, has only pieces of information here and there for any military analysis on Sri Lanka's defense forces. When I asked an officer at the library who assisted me in my search about the reason for this lack, he offered that the study of Sri Lanka forces has probably not been of paramount importance to the British forces.

The recent publication of a handbook on Sri Lanka forces' military history 1949-2004 by Mr.Brian Blodgett, titled "Sri Lanka's military: The Search for a Mission," assumes significance in this context. Mr. Blodgett is a United States career military intelligence officer and an adjunct professor at the American Military University (in Manassas Park, Virginia).

Mr. Blodgett has collated and edited the military analysis of Sri Lanka's forces made by Indian, American and British military analysts in his handbook.

The main reasons for nations to have armed forces are: protecting the nation from external aggression, defeating threats to the country's resources and any threat to the path of movement of goods and services to and from the country. The military analysts quoted in Mr. Blodgett's handbook point out that Sri Lanka's armed forces' missions have for long deviated from such roles that their missions cannot be considered in the context of a conventional warfare.

It is for this reason that big countries have hesitated to use armed forces for extended periods in internal conflicts and guerrilla wars. A country's law and order are maintained by the Police. Countries with well developed armies and historical experiences in warfare use the Police, and if it is beyond the capability of the Police, then Special Auxiliary forces, to tackle violent internal conflicts.

Militarily powerful countries exercise care when using their conventional armed forces in internal conflicts because in such conflicts there are many political issues and issues of warfare strategies that complicate the action of the forces.

Internal conflicts have political dimensions that inevitably affect the armed forces personnel directly or indirectly. The political or social conflicts underpinning such internal conflicts and insurgencies will unavoidably find their way into the armed forces, thus eroding the coherence of the command structure of the forces. When (the late Prime Minister of India) Indira Gandhi sent the Indian Army into the Golden Temple of the Sikhs, there were many disturbances within the Sikh regiments of the Army.

The missions of the conventional forces should be oriented toward defeating another conventional force. Without such an ability to confront and defeat another conventional force, the forces can never safeguard the sovereignty and territorial integrity of the country from external threats. If a conventional military force is deployed for protracted periods in internal conflicts or insurgencies within a country, that force will lose its capability to conduct conventional war. It is for this reason that India uses its conventional army only in a limited way even in Kashmir and Nagaland, where insurgencies are continuing.

Many big countries have for years used the war strategy of promoting insurgencies in other countries and encouraging the use of conventional forces in such conflicts to weaken the fighting capability of such forces.

Military analysts in New Delhi are unanimously of the opinion that Pakistan is using several internal conflicts in India to weaken the fighting capability and war readiness of the Indian defense forces.

Many American military analysts used to say that America's conventional defense forces got confused for a long time after being caught up in the internal conflict in Vietnam and that had to be changed. These analysts held that conventional forces should be used only in a conventional war with well-defined political goals. To support their claims, these analysts quoted the founder of Western Military Science, Carl Von Clausewitz. The result of this change was seen in the first Gulf War against Saddam Hussein in Iraq.

The same principle was used in the second war against Mr. Hussein in 2003, with clearly defined goals about where to attack and how to conclude the war. But American forces have become caught up in the Iraq insurgency in ways they never expected. It is for this reason that the US is making a concerted effort to hasten the creation of Iraqi police and counter-insurgency forces and to take US forces out of counter-insurgency.

It is against this backdrop that we have to consider the significance of Mr. Blodgett's analysis. Currently the US forces are being increasingly deployed in many nations, and it is important for US forces to get educated about the military history and strategies of the forces of these countries, and that is why, Mr. Blodgett says that he wrote the handbook..

Though that is Mr. Blodgett's rationale, if we look at his core opinions, based on other information available to us on the military history of Sri Lanka's forces, some important truths emerge.

Mr. Blodgett argues that from its very inception, Sri Lanka's forces had no clear idea of their conventional military role and from time to time, they were confused about their role. Let us look the validity of this argument.

Independent Sri Lanka's Army was formed on October 10, 1949. The first permanent secretary to the Ministry of Defense at that time, Sir Kandiah Vaidyanathan, was a key proponent of building up Sri Lanka's Army. He was instrumental in choosing the location for the first SLA base in Panagoda and for constructing it.

The first Prime Minister of Independent Sri Lanka, Mr. D.S. Senanayake firmly believed that any military threat to Sri Lanka would come from India. He was not prepared to trust the assertions of Mr. Jawaharlal Nehru that there would be no such threat from India. He feared India would try to annex Sri Lanka as another province. He signed a joint defense agreement with Britain, according to which Britain would come to the defense of Sri Lanka in the event of an external threat to Sri Lanka.

Thus the Army's plans at that time were based on defending Sri Lanka from any threat from India until such time as Britain would come to its defense. It was a clearly defined conventional role to defend the country from external threats.

Aside from this defense agreement, the Sri Lankan government considered in 1963 about the idea of defense forces leading a guerrilla war from the jungles in the hypothetical event of aggression by a powerful foreign country. The impetus for this was that in the previous year, the defense forces faced an internal coup. Even as the coup was crushed, the government faced a crisis from the massive strike protests by the leftist trade unions. It was in this context that the fear of foreign invasion arose, and the conventional military attempted to transform itself to conduct a guerilla war.

Sri Lanka Defense officers were sent to Singapore, Malaysia, Yugoslavia and Britain. Available documents do not make it clear which powerful country evoked such fear of aggression but there is reason to believe that it was likely the Soviet Union.

Except for these two instances, the historical truth is that the military planning of Sri Lanka forces was never geared to face external aggression or conventional warfare. Confusion over conventional warfare's purpose has pervaded Sri Lankan military's strategic planning.

Before looking at its consequences, let us briefly look at the history of this confusion.

When the law was drafted in 1949 to constitute the armed forces, Mr. Sennayake and Sir Vaidyanathan laid the foundation for deploying the military for controlling internal civil disturbances. According to Section 23 of this law, when there is a disruption in supplying the fundamental needs of the citizens of Sri Lanka, such as food, water, fuel, or transport, electricity and telecommunication, the military could be deployed. Section 23 has greatly affected the military's self-identity, it development of a military doctrine and thinking. According to Mr. Blodgett, this law laid the foundation for the military's continued focus on internal conflicts, oblivious of any external threats.

Many Sri Lanka military commanders, especially at the early stages, started to think that the military's role was only to assist the Police. Thus, from the very beginning, the Sri Lanka military thought of itself as a more heavily armed special division of the Police. The fact that Sri Lanka's Sinhala ruling classes in the 1950s thought of three internal challenges-the trade union action and protests by workers, the liberation struggle by the Tamil people, and the immigration through the Jaffna and Mannar coasts of people from Tamil Nadu-as major threats to their power was consistent with this thinking.

Instead of focusing on developing conventional military capability and military planning to protect the country from external aggression, the military focused on internal affairs. Between 1950 and 1960, there were seven deployments of the military in internal affairs.

The first such mission, "Operation Monty" (a reference to Montague Jayewickrema), in 1952, was started in Mannar against the immigrants from Tamil Nadu and continued for a long time. Second such action was in 1953, to crush a major work stoppage protest by trade unions. The third mission was in June, 1956, against the Tamil farmers in Thurai Neelavanai, who protested the illegal State-sponsored settlements of Sinhala criminals in the Southwest border of the Batticaloa district. When the Sinhala-only law was introduced in 1956, again the military was deployed to assist the Police to maintain law and order. When there were massive floods in 1957, the military was deployed in relief work. When anti-Tamil pogroms were held in 1958, the military was again deployed to assist the Police in maintaining law and order. The seventh deployment was for destroying illegal cannabis cultivations.

In the first decade of its existence, none of the military's deployments gave it an opportunity to develop its conventional military capability. The military regulations drafted and issued for the creation of the Army divisions by the first commander of the Sri Lanka Army, Brigadier Anton Mutucumaru, reflected the thinking that Sri Lanka military's challenges were internal.

The Army would have three commands, he said. The first command division would comprise the Northern, Eastern and North Central provinces, and the main challenge to this command was from the Tamils, said Mr. Muthucumaru, himself a Tamil.

The second division would comprise the Central,Uva and Sabragamuwa provinces. Wrote Mr. Muthucumaru in his memoirs: ".The likely threat for this division would arise from the plantation Tamils of Indian origin. I have planned to post an infantry brigade at Diyatalawa, located at the center of this region."

The third region would comprise North-Western, Western, and Southern provinces. The main threat to the armed forces in this region came from the trade unions, said Mr. Mutucumaru.

The growth of Sri Lanka's defense forces has been focused on internal conflicts. As a result, from the very beginning, the military's policy, strategic planning, its mission plan and arms purchases all lacked the aspects of conventional forces.

Mr. Blodgett evaluates the three forces' capabilities in every decade since 1949 and stresses the point that the Sri Lankan forces lacked the capability to confront external threats. He says that in the event of the peace process with the LTTE leading to a permanent solution, this situation could change.

This lack of any capability to confront external threats was evident in 1987 when Indian Air Force planes breached Sri Lanka's air space, and there was a threat of invasion by Indian forces. Sri Lanka's defense forces were then incapable of doing anything to confront it.

The difficulties the Sri Lankan forces faced when the Liberation Tigers developed their conventional capability have to be seen in this context. The missions that dictated the growth of the armed forces was a major impediment to their thinking and capability as a conventional forces.

It is not an exaggeration to say that the parochial interests of Sri Lanka's ruling classes were the main reason for Sri Lanka's defense forces to grow into a "Police" force, albeit one with artillery, naval attack crafts and bombers.

 

 

Mail Us Copyright 1998/2009 All Rights Reserved Home