TAMIL LANGUAGE  & LITERATURE

ஐம்பெருங் காப்பியங்களுள் மூன்றாவது
திருத்தக்கதேவர் அருளிய சீவக சிந்தாமணி

Civaka Chintamani

 சீவக சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, வளையாபதி, குண்டலகேசி என்னும் ஐம்பெருங்காப்பியங்களுள் சீவக சிந்தாமணி காலத்தால் முதன்மையானதாகும். வடமொழியில் உள்ள சீவகன் கதைகள் பலவற்றைப் பின்பற்றித் தமிழில் பாடப்பட்டது இந்நூல்.

இதற்கு முதல் நூல் "க்ஷத்திர சூடாமணி" என்பர். இக்காப்பியத் தலைவன் பெயர் சீவகன் ஆகும். சிந்தாமணி என்பது தேவலோகத்தில் உள்ள ஒரு மணியாகும். அது கற்பகத்தரு மற்றும் காமதேனு போன்று கேட்டதைத் தரும் இயல்புடையதாகும். அதனால்தான் 'சீவகனுடைய கதையைக் கூறும் சிந்தாமணி போன்ற காப்பியம்' என்ற பொருளில் இதற்குச் சீவக சிந்தாமணி எனப் பெயரிட்டார் இக்காப்பியத்தின் ஆசிரியர் திருத்தக்கதேவர்.

சீவக சிந்தாமணி மொத்தம் 3145 பாடல்களைக் கொண்டது. பதின்மூன்று இலம்பகங்களையுடையது. இலம்பகம் என்பதற்கு மாலை என்பது பொருளாகும். அத்தியாயம் என்றும் சொல்லலாம். அதாவது உட்பிரிவுக்குத் திருத்தக்கத்தேவர் வைத்த பெயர் இலம்பகம் ஆகும். முத்தி இலம்பகம் தவிர ஏனையவை மகளிர் பெயரையே பெற்றுள்ளன. பெரும்பாலான இலம்பகங்களில் மணநிகழ்ச்சி கூறப்பட்டுள்ளது. சீவகன் எட்டு பெண்களை மணக்கின்ற நிகழ்ச்சி எட்டு இலம்பகங்களில் கூறப்பட்டுள்ளது. எனவே தான் இக்காப்பியத்திற்கு 'மணநூல்' என்ற பெயரும் உண்டு. பதிகத்தில் காப்பியத்தின் கதைச் சுருக்கம் கூறப்பட்டுள்ளது.

     இக்காப்பியத்தை இயற்றிய திருத்தக்கதேவர் சமண முனிவராவார். இவர் திருத்தகு முனிவர் என்றும், திருத்தகு மகா முனிவர் என்று அழைக்கப் பெறுவார். இவர் சைன ஆசாரியர் சங்கங்களில் ஒன்றாகிய திரமிள சங்கத்து அருங்கலான்வயத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பர். இவர் வாழ்ந்த காலமும் இடமும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை என்றாலும், இவர் கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் 7ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவராக இருக்கலாம் என வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர். திருத்தக்கதேவர் சோழர் குடியில் பிறந்தவர். இளமையிலேயே கல்வி கேள்விகளில் சிறந்த விளங்கியவர். வடமொழிப் பயிற்சி மிக்கவர். காமம், பொய், கொலை, கள், சூதாடல் என்ற ஐவகைத் தீமையும் அகற்றியவர். சமணத் துறவியாக வாழ்ந்தவர். விருத்தமெனும் பாடல்களைக் கொண்டு பெருங்காப்பியம் பாடியவர்களில் இவர் முதன்மையானவர்.

     ஒரு சமயம் திருத்தக்கதேவர் மதுரை சென்றிருந்தபோது, அங்கிருந்த புலவர்கள், சமண சமயத்தவர் துறவறம் பற்றிப் பாட இயலுமே ஒழிய அகப்பொருட் சுவை மிக்க இன்பத்துறைப் பாடல்களைப் பாட இயலாது என்று இகழ்ந்துரைத்தனர். இதனால் மனவருத்தமுற்றை இவர் தம் ஆசிரியரிடம் இதுபற்றி கூறினார். இவரின் திறமையை உலகுக்கு உணர்த்த விரும்பிய ஆசிரியர், அப்பொழுது குறுக்கே ஓடிய நரி ஒன்றைப் பற்றி ஒரு நூல் இயற்றுமாறு கூறினார். அப்போதே ஆசிரியர் போற்றும் வண்ணம், செல்வ நிலையாமை, யாக்கை நிலையாமை பற்றிக் கூறும் 'நரி விருத்தம்' என்னும் அற்புதமான ஒரு சிறு நூலை இயற்றினார். திருத்தக்கதேவரின் கற்பனைத் திறனைக் கண்டு வியந்த ஆசிரியர் சீவகன் வரலாற்றை அகப்பொருள் சுவை மிளிர பெருங்காப்பியமாக பாடுமாறு கட்டளையிட்டார்.

அதோடு 'செம்பொன்வரைமேல்' என்ற ஒரு பாடலை எழுதி அவரிடம் கொடுத்து, அதனையே கடவுள் வாழ்த்தாகக் கொண்டு நூலைத் தொடங்குமாறு கூறினார். ஆசிரியர் பாடிய அப்பாடலோடு திருத்தக்கதேவரும், 'மூவா முதலா' எனத் தொடங்கும் சித்தரைத் துதிக்கும் பாடல் ஒன்றைப் பாடினார். ஆசிரியர் தாம் பாடிய பாடலைவிட தம் மாணவர் பாடிய பாடல் சிறப்பாக இருப்பது கண்டு, திருத்தக்கதேவரின் பாடலை முதலாகவும், தம் பாடலை இரண்டாவதாகவும் வைக்கும்படி கூறினார். அதனால் தான் இக்காப்பியத்தில் சித்தர் வணக்கம் முதலாவதாகவும், அருகர் வணக்கம் இரண்டாவதாகவும் உள்ளது. திருத்தக்க தேவர் இக்காப்பியத்தை எட்டே நாட்களில் பாடி அருளியதாகக் கூறுவர்.

     பாண்டியன் அவையிலே திருத்தக்கதேவர் தமது நூலை அரங்கேற்றினார். காப்பியத்தின் நடை, அழகு, அமைப்பு, ஒன்பது சுவைகள் ஆகியவற்றைக் கண்டு புலவர்கள் பலர் வியந்து பாராட்டினர். ஆனால் சில அழுக்காறு கொண்ட புலவர்கள், இன்ப சுவை கொண்ட பாடல்களைப் பாட வேண்டுமாயின் இவருக்கு நல்ல முன் அனுபவம் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறினார்கள். இது கேட்ட திருத்தக்கதேவர் கையிலே நெருப்பை ஏந்தி தமது அகத் தூய்மையை அனைவரும் அறியச் செய்தார்.

     பின்வந்த கம்பர் போன்ற பெரும் புலவர்களுக்குச் சீவக சிந்தாமணி கலங்கரை விளக்கமாகத் திகழ்ந்தது என்றால் மிகையாகாது.

கடவுள் வாழ்த்து

சித்தர் வணக்கம்

மூவா முதலா உலகம் ஒரு மூன்றும் ஏத்தத்

தாவாத இன்பம் தலை ஆயது தன்னின் எய்தி

ஓவாது நின்ற குணத்து ஒள் நிதிச் செல்வன் என்ப

தேவாதி தேவன் அவன் சேவடி சேர்தும் அன்றே. 1

அருகர் வணக்கம்

செம்பொன் வரை மேல் பசும் பொன் எழுத்து இட்டதே போல்

அம் பொன் பிதிர்வின் மறு ஆயிரத்து எட்டு அணிந்து

வெம்பும் சுடரின் சுடரும் திருமூர்த்தி விண்ணோர்

அம் பொன் முடி மேல் அடித்தாமரை சென்னி வைப்பாம். 2

மாண்பமைந்த குழுவினருக்கு வணக்கம்

பல் மாண் குணங்கட்கு இடனாய்ப் பகை நண்பொடு இல்லான்

தொல் மாண்பு அமைந்த புனை நல்லறம் துன்னி நின்ற

சொல் மாண்பு அமைந்த குழுவின் சரண் சென்று தொக்க

நல் மாண்பு பெற்றேன் இது நாட்டுதல் மாண்பு பெற்றேன். 3

அவை அடக்கம்

கற்பால் உமிழ்ந்த மணியும் கழுவாது விட்டால்

நற்பால் அழியும் நகை வெண்மதி போல் நிறைந்த

சொற்பால் உமிழ்ந்த மறுவும் மதியால் கழூஉவிப்

பொற்பா இழைத்துக் கொளல்பாலர் புலமை மிக்கார். 4

முந்நீர்ப் பிறந்த பவழத்தொடு சங்கும் முத்தும்

அந் நீர் உவர்க்கும் எனின் யார் அவை நீக்குகிற்பார்

இந் நீர என் சொல் பழுது ஆயினும் கொள்ப அன்றே

பொய்ந் நீர அல்லாப் பொருளால் விண் புகுதும் என்பார். 5

பதிகம்

மீன் ஏறு உயர்த்த கொடி வேந்தனை வென்ற பொற்பில்

ஆனேறு அனையான் உளன் சீவகசாமி என்பான்

வான் ஏற நீண்ட புகழான் சரிதம் தன்னைத்

தேன் ஊற நின்று தெருண்டார் அவை செப்பல் உற்றேன். 6

கோடாத செங்கோல் குளிர் வெண்குடைக் கோதை வெள்வேல்

ஓடாத தானை உருமுக் குரல் ஓடை யானை

வாடாத வென்றி மிகு சச்சந்தன் என்ப மன்னன்

வீடாத கற்பின் அவன் தேவி விசயை என்பாள். 7

சேந்து ஒத்து அலர்ந்த செழுந்தாமரை அன்ன வாள் கண்

பூந்தொத்து அலர்ந்த பசும் பொன் கொடி அன்ன பொற்பின்

ஏந்து ஒத்து அலர்ந்த முலையின் அமிர்து அன்ன சாயல்

வேந்தற்கு அமுதாய் விளையாடுதற்கு ஏது வாமே. 8

கல்லார் மணிப் பூண் அவன் காமம் கனைந்து கன்றிச்

சொல்லாறு கேளான் நனி சூழ்ச்சியில் தோற்ற வாறும்

புல்லார் புகலப் பொறி மஞ்ஞையில் தேவி போகிச்

செல் ஆறு இழுக்கிச் சுடுகாடு அவள் சேர்ந்த வாறும், 9

நாள் உற்று நம்பி பிறந்தான் திசை பத்தும் நந்தத்

தோள் உற்று ஓர் தெய்வம் துணையாய்த் துயர் தீர்த்த வாறும்

கோள் உற்ற கோன் போல் அவன் கொண்டு வளர்த்த வாறும்

வாள் உற்ற கண்ணாள் மகன் வாழ்க என நோற்ற வாறும், 10

நெஞ்சம் புணையாக் கலை மாக் கடல் நீந்தி ஆங்கே

வஞ்சம் மறவர் நிரை வள்ளல் விடுத்த வாறும்

விஞ்சைக்கு இறைவன் மகள் வீணையில் தோற்ற வாறும்

நஞ்சு உற்ற காம நனி நாகரில் துய்த்த வாறும், 11

முந்நீர்ப் படு சங்கு அலற முரசு ஆர்ப்ப மூதூர்ச்

செந்நீர்க் கடியின் விழவாட்டினுள் தேங்கொள் சுண்ணம்

மைந்நீர் நெடுங்கண் இரு மங்கையர் தம்முள் மாறாய்

இந்நீர்ப் படியேம் இவை தோற்றனம் என்ற வாறும், 12

சுண்ணம் உடைந்து சுரமஞ்சரி சோர்ந்து தோழி

வண்ணம் நெடுங் கண் குண மாலையை வைது மாறிப்

புண் மேல் புடையில் புகைந்து ஆண் உரு யாதும் நோக்காள்

கண் நோக்கு உடைந்து கடிமாடம் அடைந்த வாறும், 13

பொன் துஞ்சு மார்பன் புனல் ஆட்டிடைப் புன்கண் எய்தி

நின்று எஞ்சுகின்ற ஞமலிக்கு அமிர்து ஈந்த வாறும்

அன்றைப் பகலே குண மாலையை அச்சுறுத்த

வென்றிக் களிற்றை விரிதார் அவன் வென்ற வாறும், 14

தேன் ஊறு தீம் சொல் குண மாலையைச் சேர்ந்த வாறும்

கோன் ஊறு செய்வான் கருதிச் சிறை கொண்ட வாறும்

வான் ஆறு இழிந்து மழை மின் என வந்த ஓர் தேவன்

ஊன் நாறு ஔத வேல் உரவோன் கொண்டு எழுந்த வாறும், 15

தேங்காத மள்ளர் திரள் தோள் இணை சிக்க யாத்த

பூங் கச்சு நீக்கிப் பொறி மாண்கலம் நல்ல சேர்த்தி

நீங்காத காதல் உடையாய் நினைக்க என்று பின்னும்

பாங்கு ஆய விஞ்சை பணித்து ஆங்கு விடுத்த வாறும், 16

பைந் நாகப் பள்ளி மணி வண்ணனின் பாயல் கொண்டு

கைந் நாகம் துஞ்சும் கமழ் காந்தள் அம் சாரல் போகி

மைந் நாக வேலி மணி பல்லவ தேயம் நண்ணிக்

கொய்ந் நாகச் சோலைக் கொடி அந் நகர் புக்க வாறும், 17

அத்தம் அனைய களிற்று அந் நகர் மன்னன் மங்கை

முத்தம் உரிஞ்சும் முகிழ் மென் முலை மின் அனாளைப்

பைத்து அங்கு ஓர் நாகம் பனி மா மதி என்று தீண்டச்

சித்தம் குழையற்க எனத் தீர்த்து அவள் சேர்ந்த வாறும், 18

பொன் பூண் சுமந்த புணர் மெல் முலைக் கோடு போழ

நல் பூங் கழலான் இரு திங்கள் நயந்த வாறும்

கல் பாடு அழித்த கன மா மணித் தூண் செய் தோளான்

வெற்பு ஊடு அறுத்து விரைவின் நெறிக் கொண்ட வாறும். 19

தள்ளாத சும்மை மிகு தக்க நல் நாடு நண்ணி

விள்ளா விழுச்சீர் வணிகன் மகள் வேல் கண் நோக்கம்

உள் ஆவி வாட்ட உயிர் ஒன்று ஒத்து உறைந்த வாறும்

கள் ஆவி நாறும் கமழ் கோதையின் போய வாறும், 20

இன்னீர் அமிர்து அன்னவள் கண் இணை மாரி கற்பப்

பொன் ஊர் கழலான் பொழி மா மழைக் காடு போகி

மின்னீர் வெள் வேலவன் மத்திம தேய மன்னன்

கொன்னூர் கொடு வெம் சிலை கண்டு எதிர் கொண்ட வாறும், 21

திண் தேர் அரசர் திறல் சிங்கங்கள் வில்லும் வாளும்

கண்டு ஆங்கு உவந்து கடி பெய்து இவண் காத்தும் என்று

கொண்டார் குடங்கை அளவே உள கண்ணினாளைப்

புண் தாங்கு எரிவேல் இளையோற்குப் புணர்த்த வாறும், 22

மதியம் கெடுத்த வய மீன் எனத் தம்பி மாழாந்து

உதிதற்கு உரியாள் பணியால் உடன் ஆய வாறும்

நிதியின் நெறியின் அவன் தோழர் நிரந்த வாறும்

பதியின் அகன்று பயந்தாளைப் பணிந்த வாறும், 23

கண் வாள் அறுக்கும் கமழ்தார் அவன் தாயொடு எண்ணி

விண் வாள் அறுக்கும் நகர் வீதி புகுந்த வாறும்

மண் மேல் விளக்காய் வரத்தில் பிறந்தாள் ஒர் கன்னிப்

பெண் ஆர் அமிர்தின் பெரு வாரியுள் பட்ட வாறும், 24

துஞ்சா மணிப் பூண் சுரமஞ்சரி என்னும் நாமத்து

அம் சாயல் பூத்த அகிலார் துகிலாய் பொன் அல்குல்

எஞ்சாத இன்பக் கொடி தாழ்த்ததும் பன்றி எய்து

நஞ்சு ஊறும் வேலான் பகை நாம் அறக் கொன்ற வாறும், 25

புண் தோய்த்து எடுத்த பொரு வேல் எனச் சேந்து நீண்ட

கண் போன்ற மாமன் மகள் கண் மணிப் பாவை அன்ன

பெண் பால் அமிர்தின் நலம் பெற்றதும், பொற்பச் செங்கோல்

தண் பால் மதி தோய் குடை தண் நிழல் பாய வாறும், 26

திறை மன்னர் உய்ப்பத் திரு நிற்பச் செங்கோல் நடப்பக்

குறைவு இன்றிக் கொற்றம் உயரத் தெவ்வர் தேர் பணிய

உறைகின்ற காலத்து அறம் கேட்டு உரும் உற்ற பாம்பின்

அறிவன் அடிக் கீழ் அரசு அஞ்சித் துறந்த வாறும், 27

கோணைக் களிற்றுக் கொடித் தேர் இவுளிக் கடல் சூழ்

வாள் மொய்த்த தானை அவன் தம்பியும் தோழன் மாரும்

பூண் மொய்த்த பொம்மல் முலையாரும் புலம் துறப்ப

வீணைக் கிழவன் விருந்து ஆர் கதிச் சென்ற வாறும், 28

தேன் வாய் உமிழ்ந்த அமிர்து உண்டவன் போன்று செல்வன்

வான் வாய் வணக்கும் நலத்தார் முலை போகம் வேண்டான்

ஏனோரும் ஏத்த அவன் எய்திய இன்ப வெள்ளம்

ஈனோர்க்கு உரைப்பாம் பதிகத்துள் இயன்ற வாறே, 29

1. நாமகள் இலம்பகம்

நாட்டு வளம்

நா வீற்று இருந்த புல மா மகளோடு நன் பொன்

பூ வீற்று இருந்த திருமாமகள் புல்ல நாளும்

பா வீற்று இருந்த கலை பார் அறச் சென்ற கேள்விக்

கோ வீற்று இருந்த குடி நாட்டு அணி கூறல் உற்றேன். 30

காய் மாண்ட தெங்கின் பழம் வீழக் கமுகின் நெற்றிப்

பூ மாண்ட தீம் தேன் தொடை கீறி வருக்கை போழ்ந்து

தேமாங் கனி சிதறி வாழைப் பழங்கள் சிந்தும்

ஏமாங்கதம் என்று இசையால் திசை போயது உண்டே 31

இலங்கல் ஆழியினான் களிற்று ஈட்டம் போல்

கலங்கு தெண் திரை மேய்ந்து கண மழை

பொலம் கொள் கொன்றையினான் சடை போல் மின்னி

விலங்கல் சேர்ந்து விண் ஏறி விட்டு ஆர்த்தவே 32

தேன் நிரைத்து உயர் மொய்வரைச் சென்னியின்

மேல் நிரைத்து விசும்பு உற வெள்ளி வெண்

கோல் நிரைத்தன போல் கொழுந் தாரைகள்

வான் நிரைத்து மணந்து சொரிந்தவே 33

குழவி வெண் மதிக் கோடு உழக் கீண்டு தேன்

முழவின் நின்று அதிர் மொய் வரைச் சென்னியின்

இழியும் வெள் அருவித் திரள் யாவையும்

குழுவின் மாடத் துகில் கொடி போன்றவே. 34

இலங்கு நீள் முடி இந்திரன் மார்பின் மேல்

விலங்கி வீழ்ந்த முத்தாரமும் போன்றவை

நலம் கொள் பொன்னொடு நல் மணி சிந்தலால்

கலன் பெய் பேழை கவிழ்த்தவும் போன்றவே. 35

வள்ளல் கைத்தல மாந்தரின் மால்வரைக்

கொள்ளை கொண்ட கொழு நிதிக் குப்பையை

உள்ளம் இல்லவர்க்கு ஊர் தொறும் உய்த்து உராய்

வெள்ளம் நாடு மடுத்து விரைந்ததே. 36

மையல் யானையின் மும் மதம் ஆர்ந்து தேன்

ஐய பொன் அசும்பு ஆடி அளைந்து உராய்ச்

செய்ய சந்தனம் தீம் பழம் ஆதியா

நைய வாரி நடந்தது நன்று அரோ. 37

வீடு இல் பட்டினம் வௌவிய வேந்து எனக்

காடு கையரிக் கொண்டு கவர்ந்து போய்

மோடு கொள் புனல் மூரி நெடுங் கடல்

நாடு முற்றியதோ என நண்ணிற்றே. 38

திரை பொரு கனை கடல் செல்வன் சென்னி மேல்

நுரை எனும் மாலையை நுகரச் சூட்டுவான்

சரை எனும் பெயர் உடைத் தடம் கொள் வெம் முலைக்

குரை புனல் கன்னி கொண்டு இழிந்தது என்பவே. 39

பழம் கொள் தெங்கு இலை எனப் பரந்து பாய் புனல்

வழங்க முன் இயற்றிய சுதை செய் வாய்த் தலை

தழம் குரல் பம்பையில் சாற்றி நாடு எலாம்

முழங்கு தீம் புனல் அகம் முரிய மொய்த்தவே. 40

வெலற்கு அரும் குஞ்சரம் வேட்டம் பட்டு எனத்

தலைத் தலை அவர் கதம் தவிர்ப்பத் தாழ்ந்து போய்க்

குலத் தலை மகளிர் தம் கற்பின் கோட்டகம்

நிலைப் படா நிறைந்தன பிறவும் என்பவே. 41

கவ்வையும் கடும் புனல் ஒலியும் காப்பவர்

செவ்வன் நூறு ஆயிரம் சிலைக்கும் பம்பையும்

எவ் எலாத் திசைகளும் ஈண்டிக் காரொடு

பவ்வம் நின்று இயம்புவது ஒத்த என்பவே. 42

மாமனும் மருகனும் போலும் அன்பின

காமனும் சாமனும் கலந்த காட்சிய;

பூமனும் அரிசிப் புல் ஆர்ந்த மோட்டின

தாம் இனம் அமைந்து தம் தொழிலின் மிக்கவே. 43

நெறி மருப்பு எருமையின் ஒருத்தல் நீள் இனம்

செறி மருப்பு ஏற்று இனம் சிலம்பப் பண்உறீஇப்

பொறி வரி வராலினம் இரியப் புக்கு உடன்

வெறி கமழ் கழனியுள் உழுநர் வெள்ளமே. 44

சேறு அமை செறுவினுள் செந்நெல் வால் முளை

'வீறொடு விளைக' எனத் தொழுது வித்துவார்';

நாறு இது பதம் எனப் பறித்து நாள் செய்வார்;

கூறிய கடைசியர் குழாம் கொண்டு ஏகுவார். 45

முலைத் தடம் சேதகம் பொறிப்ப மற்று அவர்

குலைத்து உடன் பதித்தலின் குதித்த வாள் கயல்

புலத்து இடைக் கவரி கன்று ஊட்டப் போந்த பால்

நிலத்து இடைப் பாய்ந்து அவை பிறழும் நீரவே. 46

பால் சுவை அறிந்து அவை பழனத் தாமரை

மேல் செலப் பாய்தலின் வெரீஇய வண்டு இனம்

கோல் தொடி நுளைச்சியர் முத்தம் கோப்பவர்

ஏற்றிய மாலைத் தேன் இரியப் பாய்ந்தவே. 47

இரிந்த தேன் குவளையின் நெற்றி தைவர

முரிந்து போது அவிழ்ந்து கொங்கு உயிர்க்கும் முல்லையின்

அரும்பு சேர்ந்து அணி ஞிமிறு ஆர்ப்ப வாய் பதம்

விருந்து எதிர் கொண்ம் எனத் தழுவி வீழ்ந்தவே. 48

வள முடி நடுபவர் வரம்பு இல் கம்பலை

இள மழை முழக்கு என மஞ்ஞை ஏங்கலின்

அளமரு குயிலினம் அழுங்கிப் பூம் பொழில்

உளம் மெலி மகளிரின் ஒடுங்கும் என்பவே. 49

வளைக் கையால் கடைசியர் மட்டு வாக்கலின்

திளைத்தவர் பருகிய தேறல் தேங்குழிக்

களிப்ப உண்டு இள அனம் கன்னி நாரையைத்

திளைத்தலின் பெடை மயில் தெருட்டும் செம்மற்றே. 50

கண் எனக் குவளையும் கட்டல் ஓம்பினார்

வண்ண வாள் முகம் என மரையின் உள் புகார்

பண் எழுத்து இயல் படப் பரப்பி இட்டனர்

தண் வயல் உழவர் தம் தன்மை இன்னதே. 51

நித்திலப் பந்துடன் ஈன்று பாதிரி

ஒத்த பூ உடற்றிய நாவின் நாகினால்

தத்து நீர் நாரை மேல் எறியத் தண் கடல்

பைத்து எழு திரை எனப் பறவை ஆலுமே. 52

சொல் அரும் சூல் பசும் பாம்பின் தோற்றம் போல்

மெல்லவே கரு இருந்து ஈன்று மேல் அலார்

செல்வமே போல் தலை நிறுவித் தேர்ந்த நூல்

கல்வி சேர் மாந்தரின் இறைஞ்சிக் காய்த்தவே. 53

மீன் கணின் அளவும் வெற்று இடங்கள் இன்மையால்

தேன் கணக் கரும்பு இயல் காடும் செந் நெலின்

வான் புகழ் களிறு மாய் கழனி ஆக்கமும்

ஊன் கணார்க்கு உரைப்ப அரிது ஒல் என் சும்மைத்தே. 54

ஆய் பிழி விருத்து வண்டு அயிற்றி உண்டு தேன்

வாய் பொழி குவளைகள் சூடி மள்ளர்கள்

தேய் பிறை இரும்பு தம் வலக்கை சேர்த்தினர்

ஆய் செந் நெல் அகன்ற காடு அரிகுற்றார்களே. 55

வலியுடைக் கைகளால் மலர்ந்த தாமரை

மெலிவு எய்தக் குவளைகள் வாடக்கம் பலம்

பொலிவு எய்தப் பூம் பொய்கை சிலம்பிப் பார்ப்பு எழ

மலை பட அரிந்து கூன் குயம் கை மாற்றினார். 56

வாளையின் இனம் தலை இரிய வண்டு அலர்

தாள் உடைத் தாமரை கிழிய வண் சுமை

கோள் உடை இளையவர் குழாம் கொண்டு ஏகலில்

பாளை வாய் கமுகு இனம் பழங்கள் சிந்துமே. 57

சோர் புயல் முகில் தலை விலங்கித் தூ நிலம்

மார்பு கொண்டு ஆர்ந்து அது நரல வண் சுளை

ஆர்புறு பலாப் பழம் அழிந்த நீள் களம்

போர்பினால் மலிந்து உடன் பொலிந்த நீரவே. 58

ஈடு சால் போர் பழித்து எருமைப் போத்தினால்

மாடு உறத் தெளித்து வை களைந்து கால் உறீஇச்

சேடு உறக் கூப்பிய செந்நெல் குப்பைகள்

கோடு உயர் கொழும் பொனின் குன்றம் ஒத்தவே. 59

கரும்பு கண் உடைப்பவர் ஆலை தோறெலாம்

விரும்பி வந்து அடைந்தவர் பருகி விஞ்சிய

திருந்து சாறு அடுவுழிப் பிறந்த தீம் புகை

பரந்து விண் புகுதலின் பருதி சேந்ததே. 60

கிணை நிலைப் பொருநர் தம் செல்லல் கீழ்ப் படப்

பணை நிலையாய் செந்நெல் பகரும் பண்டியும்

கணை நிலைக் கரும்பினில் கவரும் பண்டியும்

மண நிலை மலர் பெய்து மறுகும் பண்டியும். 61

மல்லல் அம் தெங்கு இள நீர் பெய் பண்டியும்

மெல் இலைப் பண்டியும் கமுகின் மேதகு

பல் பழுக்காய்க் குலை பெய்த பண்டியும்

ஒல்கு தீம் பண்டம் பெய்து ஒழுகும் பண்டியும். 62

கருங் கடல் வளம் தரக் கரையும் பண்டியும்

நெருங்குபு முதிரையின் நிறைந்த பண்டியும்

பெருங் கலிப் பண்டிகள் பிறவும் செற்றுபு

திருந்தி எத் திசைகளும் செறிந்த என்பவே. 63

கிளி வளர் பூ மருது அணிந்து கேடு இலா

வள வயல் வைகலும் இன்னது என்ப தேன்

துளியொடு மதுத் துளி அறாத சோலை சூழ்

ஒளி அமை இருக்கை ஊர் உரைக்க நின்றவே. 64

சேவல் அன்னம் தாமரையின் தோடு அவிழ்ந்த செவ்விப் பூக்

காவில் கூடு எடுக்கிய கவ்விக் கொண்டு இருந்தன

தாவில் பொன் விளக்கமாத் தண் குயில் முழவமாத்

தூவி மஞ்ஞை நன் மணம் புகுத்தும் தும்பிக் கொம்பரோ. 65

கூடினார் கண் அம்மலர்க் குவளை அம் குழி இடை

வாடு வள்ளை மேல் எலாம் வாளை ஏறப் பாய்வன

பாடு சால் கயிற்றில் பாய்ந்து பல் கலன் ஒலிப்பப் போந்து

ஆடு கூத்தி ஆடல் போன்ற நாரை காண்ப ஒத்தவே. 66

காவி அன்ன கண்ணினார் கயம் தலைக் குடைதலின்

ஆவி அன்ன பூந்துகில் அணிந்த அல்குல் பல் கலை

கோவை அற்று உதிர்ந்தன கொள்ளும் நீரர் இன்மையின்

வாவி யாவும் பொன் அணிந்து வானம் பூத்தது ஒத்தவே. 67

பாசவல் இடிப்பவர் உலக்கை வாழைப் பல் பழம்

ஆசினி வருக்கை மா தடிந்து தேம் கனி உதிர்த்து

ஊசல் ஆடும் பைங் கமுகு தெங்கின் ஒண் பழம் பரீஇ

வாசத் தாழை சண்பகத்தின் வான் மலர்கள் நக்குமே. 68

மன்றல் நாறு இலஞ்சி மேய்ந்து மா முலை சுரந்த பால்

நின்ற தாரையால் நிலம் நனைப்ப ஏகி நீள் மனைக்

கன்று அருத்தி மங்கையர் கலம் நிறை பொழிதர

நின்ற மேதியால் பொலிந்த நீர மாட மாலையே. 69

வெள்ளிப் போழ் விலங்க வைத்து அனைய வாய் மணித் தலை

கொள் பவளம் கோத்த அனைய கால குன்றிச் செங்கண

ஒள் அகில் புகை திரண்டது ஒக்கும் மா மணிப் புறாக்

கிள்ளையோடு பால் உணும் கேடு இல் பூவை பாடவே. 70

காடி உண்ட பூந் துகில் கழும ஊட்டும் பூம் புகை

மாட மாலை மேல் நலார் மணிக் குழலின் மூழ்கலின்

கோடு உயர்ந்த குன்றின் மேல் குழீஇய மஞ்ஞைதம் சிறகு

ஆடும் மஞ்சினுள் விரித்து இருந்த வண்ணம் அன்னரே. 71

கண் உளார் நும் காதலர் ஒழிக காமம் ஈங்கு என

உள் நிலாய வேட்கையால் ஊடினாரை ஆடவர்

வண்ண மேகலைகளைப் பற்ற அற்று உதிர்ந்தன

எண் இல் பொன் சுடு நெருப்பு உக்க முற்றம் ஒத்தவே. 72

கோட்டு இளந் தகர்களும் கொய் மலர தோன்றி போல்

சூட்டு உடைய சேவலும் தோணிக் கோழி ஆதியா

வேட்டவற்றின் ஊறு உளார் வெருளி மாந்தர் போர்க் கொளீஇக்

காட்டி ஆர்க்கும் கௌவையும் கடியும் கௌவை கௌவையே. 73

இறு நுசுப்பின் அம் நலார் ஏந்து வள்ளத்து ஏந்திய

நறவம் கொப்புளித்தலின் நாகு புன்னை பூத்தன

சிறகர் வண்டு செவ்வழி பாட மாடத்து ஊடு எலாம்

இறை கொள் வானின் மீன் என அரம்பை முலையின் இருந்தவே. 74

விலக்கு இல் சாலை யாவர்க்கும் வெப்பின் முப் பழச் சுனைத்

தலைத் தணீர் மலர் அணிந்து சந்தனம் செய் பந்தரும்

கொலைத் தலைய வேல் கணார் கூத்தும் அன்றி ஐம் பொறி

நிலத் தலைய துப்பு எலாம் நிறை துளும்பும் ஊர்களே. 75

அடிசில் வைகல் ஆயிரம் அறப் புறமும் ஆயிரம்

கொடி அனார் செய் கோலமும் வைகல் தோறும் ஆயிரம்

மடிவு இல் கம்மியர்களோடு மங்கலமும் ஆயிரம்

ஒடிவு இலை வேறு ஆயிரம் ஓம்புவாரின் ஓம்பவே. 76

நல்தவம் செய்வார்க்கு இடம் தவம் செய்வார்க்கும் அஃது இடம்

நல் பொருள் செய்வார்க்கு இடம் பொருள் செய்வார்க்கும் அஃது இடம்

பெற்ற இன்பம் விழைவிப்பான் விண் உவந்து வீழ்ந்து என

மற்ற நாடு வட்டம் ஆக வைகும் மற்ற நாடு அரோ. 77

நகர் வளம் - புடை நகர்

கண் வலைக் காமுகர் என்னும் மாபடுத்து

ஒள் நிதித் தசை தழீஇ உடலம் விட்டிடும்

பெண் வலைப் படாதவர் பீடின் ஓங்கிய

அண்ணல் அம் கடிநகர் அமைதி செப்புவாம். 78

விண்புகு வியன் சினை மெலியப் பூத்தன

சண்பகத்து அணிமலர் குடைந்து தாது உக

வண் சிறைக் குயிலொடு மயில்கண் மாறு கூஉய்க்

கண் சிறைப் படுநிழல் காவு சூழ்ந்தவே. 79

கை புனை சாந்தமும் கடி செய் மாலையும்

மெய் புனை சுண்ணமும் புகையும் மேவிய

நெய்யொடு குங்குமம் நிறைந்த நாணினால்

பொய்கைகள் பூம் படாம் போர்த்த போன்றவே. 80

கடி நலக் கரும்பொடு காய் நெல் கற்றையின்

பிடி நலம் தழீஇ வரும் பெருங் கைக் குஞ்சரம்

அடி நிலை இருப்பு எழு அமைந்த கல் மதில்

புடை நிலை வாரிகள் பொலிந்த சூழ்ந்தவே. 81

சல சல மும் மதம் சொரியத் தம் தம்முள்

கொலை மருப்பு இரட்டைகள் குளிப்பப் பாய்ந்து இரு

மலை திளைப்பன என நாகம் ஆன்ற போர்

குலவிய நிலைக்களம் கோலம் ஆர்ந்தவே. 82

முத்து உடை வெண் மருப்பு ஈர்ந்து மொய் கொளப்

பத்தியில் குயிற்றிய மருங்கில் பல்வினைச்

சித்திரக் கிம்புரி வைரம் சேர்த்துநர்

ஒத்துஇயல் இடங்களும் ஒழுங்கு நீண்டவே. 83

ஓடு தேர்ச் சாரிகை உகு பொன் பூமியும்

ஆடகம் ஆற்றும் தார்ப் புரவி வட்டமும்

கேடக வாள் தொழில் இடமும் கேடு இலாக்

கோடு வெம் சிலைத் தொழில் இடமும் கூடின்றே. 84

புடை நகர்த் தொழில் இடம் கடந்து புக்க பின்

இடை நகர்ப் புறம் பணை இயம்பும் ஓசை ஓர்

கடல் உடைந்தது எனக் கலந்தது அக் கடல்

மடை அடைத்து அனையது அம் மாக்கள் ஈட்டமே. 85

சிந்துரப் பொடிகளும் செம் பொன் சுண்ணமும்

சந்தன நீரோடு கலந்து தையலார்

பந்தொடு சிவிறியில் சிதறப் பார் மிசை

இந்திர வில் எனக் கிடந்த வீதியே 86

பாத்தரும் பசும் பொன்னின் மாடத்து உச்சி மேல்

தூத் திரள் மணிக் குடம் நிரைத்துத் தோன்றுவ

பூத்தன வேங்கை மேல் பொலிந்து கார் நினைந்து

ஏத்தரும் மயில் குழாம் இருந்த போன்றவே. 87

நெடுங் கொடி நிழல் மதி நெற்றி தைவர

உடம்பு வேர்த்து இன மழை உரறி நோக்கலின்

நடுங்குபு நல் வரை மாடத்து உச்சியில்

அடங்கி வீழ்ந்து அருவியின் அழுவ போன்றவே. 88

பொன் சிறு தேர் மிசைப் பைம் பொன் போதகம்

நல் சிறார் ஊர்தலின் நங்கைமார் விரீஇ

உற்றவர் கோழி மேல் எறிந்த ஒண் குழை

மற்று அத் தேர் உருள் கொடா வளமை சான்றவே. 89

மாலையும் பசும் பொ(ன்)னும் மயங்கி வார் கணைக்

கோல் எயும் குனி சிலை நுதலினாரொடு

வேல் இயல் ஆடவர் விரவி விண்ணவர்

ஆலயம் இது என ஐயம் செய்யுமே. 90

கல் சுணம் செய்த தோள் மைந்தர் காதலால்

நல் சுணப் பட்டு உடை பற்ற நாணினால்

பொன் சுணத்தால் விளக்கு அவிப்பப் பொங்கிய

பொன் சுணம் புறம்பணை தவழும் பொற்பிற்றே. 91

நலத்தகு நானம் நின்று இடிக்கும் நல்லவர்

உலக்கையால் உதிர்ந்தன தெங்கின் ஒண் பழம்

நிலத்து அவை சொரிதலின் வெரீஇய மஞ்ஞை போய்க்

கலத்து உயர் கூம்பின் மேல் ஆடும் கௌவைத்தே. 92

இட்ட எள் நிலம்படா வகையில் ஈண்டிய

முட்டு இலா மூவறு பாடை மாக்களால்

புள் பயில் பழு மரம் பொலிவிற்று ஆகிய

மட்டு இலா வள நகர் வண்ணம் இன்னதே. 93

அகழியின் தோற்றம்

தங்கு ஒளி நித்திலத் தாமம் சூடிய

வெம் களி இள முலை வேல் கண் மாதரார்

பைங்கிளி முன்கை மேல் கொண்டு பார்ப்பு எனும்

கொங்கு அலர் தாமரைக் கிடங்கு கூறுவாம். 94

கோள் சுறா இனத்தொடு முதலைக் குப்பைகள்

ஆள் பெறா திரிதர அஞ்சிப் பாய்வன

மோட்டு இறா பனிக் கிடங்கு உழக்க மொய்த்து எழுந்து

ஈட்டறாப் புள் இனம் இரற்றும் என்பவே. 95

சிறை அனப் பெடையினோடு ஊடிச் சேவல் போய்

அறு பத வண்டு இனம் ஆர்ப்பத் தாமரை

உறைவது குழுவின் நீங்கி யோகொடு

கறை அற முயல்வது ஓர் கடவுள் ஒத்ததே. 96

அரும் பொனும் வெள்ளியும் மணியும் அல்லது

கருங் கலம் தோய்விலாக் காமர் பூந் துறை

குரும்பை மென் முலையின் மேல் குலாய குங்குமம்

விருந்து செய்திட வெறி மேனி சேந்ததே. 97

பட்டவர்த் தப்பலின் பரவை ஏந்து அல்குல்

அட்டு ஒளி அரத்தம்வாய்க் கணிகை அல்லது

மட்டு உடை மண மகள் மலர்ந்த போதினால்

கட்டு உடைக் காவலின் காமர் கன்னியே. 98

நிரை கதிர் நித்திலம் கோத்து வைத்த போல்

விரை கமழ் கமுகின் மேல் விரிந்த பாளையும்

குரை மதுக் குவளைகள் கிடங்கில் பூத்தவும்

உரையின் ஓர் ஓசனை உலாவி நாறுமே. 99

மதிலின் தோற்றம்

தாய் முலை தழுவிய குழவி போலவும்

மா மலை தழுவிய மஞ்சு போலவும்

ஆய் முகில் தழீஇ அசும்பு அறாத நெற்றிய

சேய் உயர் மதில் வகை செப்புகின்றதே. 100

மாற்றவர் மறப் படை மலைந்து மதில் பற்றின்

நூற்றுவரைக் கொல்லியொடு நூக்கி எறி பொறியும்

தோற்றம் உறு பேய் களிறு துற்று பெரும் பாம்பும்

கூற்றம் அன கழுகு தொடர் குந்தமொடு கோண்மா 101

வில் பொறிகள் வெய்ய விடு குதிரை தொடர் அயில் வாள்

கல் பொறிகள் பாவை அனம் மாடம் அடு செந் தீக்

கொல் புனை செய் கொள்ளி பெருங் கொக்கு எழில் செய் கூகை

நல் தலைகள் திருக்கும் வலி நெருக்கும் மர நிலையே 102

செம்பு உருகு வெம் களிகள் உமிழ்வ திரிந்து எங்கும்

வெம்பு உருகு வட்டு உமிழ்வ வெந் நெய் முகத்து உமிழ்வ

அம்பு உமிழ்வ வேல் உமிழ்வ கல் உமிழ்வ ஆகித்

தம் புலங்களால் யவனர் தாள் படுத்த பொறியே. 103

கரும் பொன் இயல் பன்றி கத நாகம் விடு சகடம்

குரங்கு பொரு தகரினொடு கூர்ந்து அரிவ நுண்நூல்

பரந்த பசும் பொன் கொடி பதாகையொடு கொழிக்கும்

திருந்து மதி தெவ்வர் தலை பனிப்பத் திருந்தின்றே 104

வயிர வரை கண் விழிப்ப போன்று மழை உகளும்

வயிர மணித் தாழ்க் கதவு வாயில் முகம் ஆக

வயிரம் அணி ஞாயில் முலை வான் பொன் கொடிக் கூந்தல்

வயிரக் கிடங்கு ஆடை மதில் கன்னியது கவினே 105

அகநகர்த் தோற்றம்

செம் பொன் மழை போன்று அடிதொறு ஆயிரங்கள் சிந்திப்

பைம் பொன் விளை தீவில் நிதி தடிந்து பலர்க்கு ஆர்த்தி

அம் பொன் நிலத்து ஏகு குடி அக நகரம் அது தான்

உம்பர் உலகு ஒப்பது அதன் தன்மை சிறிது உரைப்பாம் 106

பரத்தையர் சேரியின் தோற்றம்

துப்பு உறழ் தொண்டைச் செவ்வாய்த் தோழியர் காமத் தூதின்

ஒப்ப ஒன்று ஆதி ஆக ஆயிரத்தோர் எட்டு ஈறாச்

செப்பித் தம் செம்பொன் அல்குல் நலம் வரைவின்றி விற்கும்

உப்பு அமை காமத் துப்பின் அவர் இடம் உரைத்தும் அன்றே 107

குங்குமம் மெழுகிச் சார்பும் திண்ணையும் குயிற்றி உள்ளால்

தங்கும் மென் சாந்தத்தோடு தாமமும் தாழ நாற்றி

எங்கும் நல் சுவர்கள் தோறும் நாடகம் எழுதி ஏற்பப்

பொங்கு மென் மலர் பெய் சேக்கை பொலிந்து விண் புகற்சி உண்டே 108

தூசு சூழ் பரவை அல்குல் சுமக்கலாது என்ன வீழ்த்த

காசு சூழ் கோவை முத்தம் கதிர் முலை திமிர்ந்த சாந்தம்

வாச நல் பொடிகள் மாலை வண்டு உண வீழ்ந்த முற்றம்

ஆசைப் பட்டு அரசு வைக அருங் கடி கமழும் அன்றே 109

அம் சிலம்பு ஒலியோடு அல்குல் கலை ஒலி அணிந்த முன்கைப்
பஞ்சி மெல் விரலில் பாணி பண் ஒலி பவழச் செவ்வாய்
அஞ்சி நேர்ந்து உயிர்க்கும் தேன் சேர் குழல் ஒலி முழவின் ஓசை
துஞ்சல் இல் ஓசை தம்மால் துறக்கமும் நிகர்க்க லாதே 110

தேன் உலாம் மதுச் செய் கோதை தேம் புகை கமழ ஊட்ட
வான் உலாம் சுடர்கண் மூடி மா நகர் இரவு செய்யப்
பால் நிலாச் சொரிந்து நல்லார் அணிகலம் பகலைச் செய்ய
வேனிலான் விழைந்த சேரி மேல் உலகு அனையது ஒன்றே 111

கடை வீதிகள்

இட்ட நூல் வழாமை ஓடி யோசனை எல்லை நீண்டு
மட்டுவார் மாலை வேய்ந்து சதுக்கங்கள் மலிந்த சும்மைப்
பட்டமும் பசும் பொன் பூணும் பரந்து ஒளி நிழற்றும் தீம் தேன்
அட்டும் தார் அணிந்த மார்பர் ஆவணம் விளக்கல் உற்றேன். 112

மணி புனை செம் பொன் கொட்டை வம்பு அணி முத்த மாலைக்
கணி புனை பவழத் திண் காழ் கம்பலக் கிடுகின் ஊன்றி
அணி நிலம் மெழுகிச் சாந்தின் அகில் புகைத்து அம் பொன் போதில்
திணி நிலம் அணிந்து தேம் கொள் ஐயவி சிதறினாரே. 113

பொன் சொரி கதவு தாழில் திறந்து பொன் யவனப் பேழை
மின் சொரி மணியும் முத்தும் வயிரமும் குவித்துப் பின்னும்
மன் பெரும் பவழக் குப்பை வால் அணிகலம் செய் குப்பை
நண் பகல் இரவு செய்யும் நன் கலம் கூப்பினாரே. 114

விழுக் கலம் சொரியச் சிந்தி வீழ்ந்தவை எடுத்துக் கொள்ளா
ஒழுக்கினர் அவர்கள் செல்வம் உரைப்பரிது ஒழிக வேண்டா
பழக் குலைக் கமுகும் தெங்கும் வாழையும் பசும் பொன்னாலும்
எழில் பொலி மணியினாலும் கடை தொறும் இயற்றினாரே. 115

மூசு தேன் இறாலின் மூச மொய் திரை இயம்பி யாங்கும்
ஓசை என்று உணரின் அல்லால் எழுத்து மெய் உணர்த்தல் ஆகாப்
பூசு சாந்து ஒருவர் பூசிற்று எழுவர் தம் அகலம் பூசி
மா சனம் இடம் பெறாது வண் கடை மலிந்தது அன்றே. 116

மெய்யணி பசும் பொன் சுண்ணம் மேதகு நான நீரின்
ஐது பட்டு ஒழுகி யானை அழிமதம் கலந்து சேறாய்ச்
செய் அணி கலன்கள் சிந்தி மாலையும் மதுவும் மல்கி
வெய்து அடி இடுதற்கு ஆகா வீதிகள் விளம்பல் உற்றேன். 117

தெருக்களின் தோற்றம்

முழவு அணி முது நகர் முரசொடு வளை விம
விழவு அணி மகளிர் தம் விரை கமழ் இள முலை
இழை அணி ஒளி இள வெயில் செய விடு புகை
மழை என மறையின பொலிவினது ஒருபால். 118

குடையொடு குடை பல களிறொடு நெரி தர
உடை கடல் ஒலியினொடு உறுவார் பலி செல
முடியொடு முடியுற மிடைதலின் விடு சுடர்
கொடியுடை மழை மினின் குலவியது ஒரு பால். 119

பூத்தலை வாரணப் போர்த் தொழில் இளையவர்
நாத் தலை மடி விளிக் கூத்தொடு குயில் தரக்
காய்த்துறு தமனியத் துகளொடு கடிகமழ்
பூத்துகள் கழுமிய பொலிவினது ஒரு பால். 120

மைந்தரோடு ஊடிய மகளிரை இளையவர்
அம் துகில் பற்றலின் காசரிந்து அணி கிளர்
சுந்தர நிலமிசைச் சொரிதலின் மின் அணிந்து
இந்திர திருவிலின் எழிலினது ஒருபால். 121

வளை அறுத்து அனையன வால் அரி அமை பதம்
அளவு அறு நறு நெய்யொடு கறி அமை துவை
விளைவு அமை தயிரொடு மிசை குவிர் விரையுமின்
உள அணி கலம் எனும் உரையினது ஒருபால். 122

வரை நிரை அருவியின் மதம் மிசை சொரிவன
புரை நிரை களிறொடு புனை மணி இயல் தேர்
விரை நிரை இவுளியொடு இளையவர் விரவுபு
குரை நிரை குளிர் புனல் ஆற்றினது ஒருபால். 123

வரி வளை அரவமும் மணி முழவு அரவமும்
அரி வளர் கண்ணியர் அணிகல அரவமும்
புரி வளர் குழலொடு பொலி மலி கவினிய
திரு விழை கடி மனை திறவிதின் மொழிவாம். 124

தெருக்களிலுள்ள மனைகளைப் பற்றிக் கூறுதல்

பாவை அன்னவர் பந்து புடைத்தலில்
தூவி அன்னம் வெரீஇத் துணை என்று போய்க்
கோவை நித்தில மாடக் குழாம் மிசை
மேவி வெண் மதி தன்னொடு இருக்குமே. 125

திருவ நீள் நகர்ச் செம் பொனின் நீடிய
உருவ ஒண்கொடி ஊழின் நுடங்குவ
பரவை வெம் கதிர்ச் செல்வன பன்மயிர்ப்
புரவி பொங்கு அழல் ஆற்றுவ போன்றவே. 126

இழை கொள் வெம் முலை ஈரம் உலர்த்துவார்
விழைய ஊட்டிய மேதகு தீம் புகை
குழை கொள் வாண் முகம் சூழ் குளிர் அம் கதிர்
மழையுள் மா மதி போன்ம் எனத் தோன்றுமே. 127

செம் பொன் கண்ணி சிறார் களைந்திட்டவும்
அம் பொன் மாலை அவிழ்ந்து உடன் வீழ்ந்தவும்
தம் பொன் மேனி திமிர்ந்த தண் சாந்தமும்
வம்பு உண் கோதையர் மாற்றும் அயல் அரோ 128

வேரிஇன் மெழுக்கு ஆர்ந்த மென் பூ நிலத்து
ஆரி ஆக அம் சாந்தம் தளித்தபின்
வாரி நித்திலம் வைப்ப பொன் பூவொடு
சேரி தோறு இது செல்வத்து இயற்கையே. 129

கருனை வாசமும் கார் இருள் கூந்தலார்
அருமை சான்ற அகில் புகை வாசமும்
செருமிச் சேர்ந்து கண்ணீர் வரத் தேம் பொழில்
உரிமை கொண்டன ஒண்புறவு என்பவே. 130

நறையும் நானமும் நாறும் நறும் புகை
விறகின் வெள்ளி அடுப்பின் அம் பொன் கலம்
நிறைய ஆக்கிய நெய் பயில் இன் அமுது
உறையும் மாந்தர் விருந்தொடும் உண்பவே. 131

பாளை மென் கமுகின் பழம் மெல் இலை
நீள் வெண் மாடத்து நின்று கொண்டு அம்நலார்
ஆளிய மொய்ம்பர்க்கு அளித்து அணி சண்பகம்
நாள் செய் மாலை நகை முடிப் பெய்பவே. 132

எழுது வாள் நெடும் கண் இணை அம் நலார்
மெழுகு குங்கும மார்பு இடை வெம் முலை
உழுது கோதையும் சாந்தும் உவந்து அவை
முழுதும் வித்தி விளைப்பர் திளைப்பவே. 133

குஞ்சி மேல் அனிச்ச மலர் கூட்டு உணும்
அஞ்சில் ஓதியர் அம் மலர்ச் சீறடி
மஞ்சு தோய் மணி மாடத்து மல்கு பூம்
பஞ்சி மேலும் பனிக்கும் பனிக்குமே. 134

தூமமே கமழும் துகில் சேக்கை மேல்
காமமே நுகர்வார் தம் காதலால்
யாமமும் பகலும் அறியாமையால்
பூமி மா நகர் பொன் உலகு ஒத்ததே. 135

அரவு கான்றிட்ட அம்கதிர் மா மணி
உரவு நீர் முத்தும் உள் உறுத்து உள்ளன
இரவல் மாந்தர்க்கும் இன்னவை ஈவது ஓர்
புரவு பூண்டனர் பொன் நகர் மாந்தரே. 136

முல்லை அம் குழலார் முலைச் செல்வமும்
மல்லல் மா நகர்ச் செல்வமும் வார் கழல்
செல்வர் செல்வமும் காணிய என்பர் போல்
எல்லியும் இமையார் இமையாததே. 137

முழவும் சங்கமும் முன்றில் முழங்குவ
விழவும் வேள்வும் விடுத்தல் ஒன்று இன்மையால்
புகழலாம் படித்து அன்று இது பொன்னகர்
அகழ்தல் மாக் கடல் அன்னது ஓர் சும்மைத்தே. 138

திங்கள் முக்குடையான் திரு மாநகர்
எங்கும் எங்கும் இடம் தொறும் உண்மையால்
அம் கண் மா நகர்க்கு ஆக்கம் அறாதது ஓர்
சங்க நீள் நிதியால் தழைக்கின்றதே. 139

தேன்தலைத் துவலை மாலை பைந்துகில் செம் பொன் பூத்து
ஞான்றன வயிர மாலை நகு கதிர் முத்த மாலை
கான்று அமிர்து ஏந்தி நின்ற கற்பகச் சோலை யார்க்கும்
ஈன்று அருள் சுரந்த செல்வத்து இராசமா புரம் அதாமே. 140

அரண்மனையின் சிறப்பு

வேக யானை மீளி வேல் வெய்ய தானை ஐய கோல்
மாகம் நீள் மணிமுடி மாரி வண்கை மாசு இல் சீர்
ஏக ஆணை வெண் குடை இந் நகர்க்கு மன்னவன்
நாக நீர நல் நகர் நன்மை தன்னம் செப்புவாம். 141

நீள் நிலம் வகுத்து நீர் நிரந்து வந்து இழிதரச்
சேண் நிலத்து இயற்றிய சித்திரச் சுருங்கை சேர்
கோள் நிலத்து வெய்யவாம் கொடும் சுறத் தடம் கிடங்கு
பூண் நிலத்து வைத்தது ஓர் பொற்பினில் பொலிந்ததே. 142

இஞ்சி மாகம் நெஞ்சு போழ்ந்து எல்லை காண ஏகலின்
மஞ்சு சூழ்ந்து கொண்டு அணிந்து மாக நீண்ட நாகமும்
அஞ்சு நின்னை என்றலின் ஆண்டு நின்று நீண்ட தன்
குஞ்சி மாண் கொடிக் கையால் கூவி விட்டது ஒத்ததே. 143

முத்து மாலை முப்புரி மூரி மா மணிக் கதவு
ஒத்த நான்கு கோபுரம் ஓங்கி நின்று ஒளிர்வன
சத்தி நெற்றி சூட்டிய தாம நீள் மணிவணன்
தத்து ஒளி மணிமுடி தாமம் நால்வ போலுமே. 144

சங்கு விம்மு நித்திலம் சாந்தொடு ஏந்து பூண் முலைக்
கொங்கு விம்மு கோதை தாழ் கூந்தல் ஏந்து சாயலார்
இங்கிதக் களிப்பினால் எய்தி ஆடும் பூம் பொழில்
செங் கண் இந்திரன் நகர்ச் செல்வம் என்னது அன்னதே. 145

வெள்ளி யானை மென் பிடி மின் இலங்கு பைம் பொனால்
துள்ளும் மான் ஒருத்தலும் செம் பொன் அம் பொன் மான்பிணை
உள்ளு காமம் உள் சுட வேந்தன் ஆங்கு உறைவது ஓர்
பள்ளி மாட மண்டபம் பசுங்கதிர்ப்ப வண்ணமே. 146

கோழ் அரை மணி மடல் கூந்தல் நெற்றி ஏந்திய
மாழையம் திரள் கனி மா மணி மரகதம்
சூழ் குலைப் பசுங்கமுகு சூலு பாளை வெண் பொனால்
ஊழ் திரள் மணிக் கயிறு ஊசல் ஆட விட்டதே. 147

மென் தினைப் பிறங்கலும் மிளிர்ந்து வீழ் அருவியும்
குன்று அயல் மணிச் சுனைக் குவளை கண் விழிப்பவும்
நின்று நோக்கு மான் பிணை நீல யானை மன்னவன்
கன்று காமம் வெஃகிய காமர் காம பூமியே. 148

தீம் குயில் மணந்து தேன் துஞ்ச வண்டு பாண் செய
வேங்கை நின்று பொன் உகுக்கும் வெற்பு உடுத்த சந்தனம்
ஓங்கு பிண்டி சண்பகம் ஊழி நாறு நாகமும்
நீங்க நீங்கும் இன் உயிர் நினைப்பின் நின்று இளஃகுமே. 149

முத்தம் வாய் புரித்தன மொய் கதிர்ப் பசும் பொனால்
சித்திரத்து இயற்றிய செல்வம் மல்கு பன் மணி
பத்தியில் குயிற்றி வான் பதித்து வைத்த போல்வன
இத்திறத்த பந்து எறிந்து இளையர் ஆடு பூமியே. 150

வைத்த பந்து எடுத்தலும் மாலையுள் கரத்தலும்
கைத்தலத்தின் ஓட்டலும் கண்ணி நெற்றி தீட்டலும்
பத்தியில் புடைத்தலும் பை அரவின் ஆடலும்
இத்திறத்த பந்தினோடு இன்பம் எல்லை இல்லையே. 151

கூற்றம் அன்ன கூர் நுதிக் குருதி வான் மருப்பு இடைச்
சீற்றம் உற்ற மன்னர் தம் சென்னி பந்து அடிப்பன
ஊற்று இருந்த மும் மதத்து ஓடை யானை பீடுசால்
காற்று இயல் புரவி தேர் கலந்து கௌவை மல்கின்றே. 152

கவ்வை அம் கருவி சூழ்ந்து கண் படுக்கும் மாடமும்
தெவ்வர் தந்த நீள் நிதி செம் பொன் மாடமும்
மவ்வல் அம் குழலினார் மணிக்கலம் பெய் மாடமும்
இவ் வலந்த அல்லவும் இடங்கள் எல்லை இல்லையே. 153

பூத்த கோங்கும் வேங்கையும் பொன் இணர் செய் கொன்றையும்
காய்த்து நின்று கண் தெறூஉம் காமர் வல்லி மாதரார்
கூத்து அறாத பள்ளியும் கொற்றம் அன்ன மங்கையர்
ஏத்தல் சான்ற கோயிலும் இடைப் படுத்து இயன்றவே. 154

கந்து மா மணித்திரள் கடைந்து செம் பொன் நீள் சுவர்ச்
சந்து போழ்ந்து இயற்றிய தட்டு வேய்ந்து வெண் பொனால்
இந்திரன் திரு நகர் உரிமையோடு இவ்வழி
வந்து இருந்த வண்ணமே அண்ணல் கோயில் வண்ணமே. 155

ஆடலின் அரவமும் அங்கை கொட்டி நெஞ்சு உணப்
பாடலின் அரவமும் பணை முழவு அரவமும்
கூடு கோலத் தீம் சுவைக் கோல யாழ் அரவமும்
வாடல் இல்ல ஓசையால் வைகல் நாளும் வைகிற்றே. 156

சச்சந்தன் வரலாறு

நச்சு நாகத்தின் ஆர் அழல் சீற்றத்தன்
அச்சம் உற்று அடைந்தார்க்கு அமிர்து அன்னவன்
கச்சு உலாம் முலையார்க்கு அணங்கு ஆகிய
சச்சந்தன் எனும் தாமரைச் செங் கணான். 157

வண் கையால் கலி மாற்றி வை வேலினால்
திண் திறல் தெவ்வர் தேர்த் தொகை மாற்றினான்
நுண் கலைக்கு இடனாய்த் திரு மா மகள்
கண்களுக்கு இடன் ஆம் கடி மார்பனே. 158

கோதை நித்திலம் சூழ் குளிர் வெண் குடை
ஓத நீர் உலகு ஒப்ப நிழற்றலால்
தாதையே அவன் தாள் நிழல் தங்கிய
காதலால் களிக்கின்றது இவ் வையமே. 159

தருமன் தண் அளியால் தனது ஈகையால்
வருணன் கூற்று உயிர் மாற்றலின் வாமனே
அருமையால் அழகின் கணை ஐந்து உடைத்
திருமகன் திரு மா நில மன்னனே. 160

ஏனை மன்னர் தம் இன் உயிர் செற்ற வேல்
தானை மன்னரில் தான் இமில் ஏறு அனான்
தேனை மாரி அன்னான் திசை காவலன்
வானம் தோய் புகழான் மலிவு எய்தினான். 161

விசயையின் தோற்றம்

செல்வற்கு இன்னணம் சேறலில் தீம் புனல்
மல்கு நீர் விதையத்து அரசன் மகள்
அல்லி சேர் அணங்கிற்கு அணங்கு அன்னவள்
வில்லின் நீள் புருவத்து எறி வேல் கணாள். 162

உருவும் சாயலும் ஒப்ப உரைப்பதற்கு
அரிய ஆயினும் அவ் வளைத் தோளிகண்
பெருகு காரிகை பேசுவல் பெண் அணங்கு
அரிய தேவரும் ஏத்து அரு நீரளே. 163

எண்ணெயும் நானமும் இவை மூழ்கி இருள் திருக்கிட்டு
ஒண்ணறும் துகில் கிழி பொதிந்து உறை கழித்தன போல்
கண் இருண்டு நெறி மல்கிக் கடைகுழன்ற கருங் குழல்கள்
வண்ணப் போது அருச்சித்து மகிழ்வு ஆனாத் தகையவே. 164

குழவிக் கோட்டு இளம் பிறையும் குளிர் மதியும் கூடின போல்
அழகுகொள் சிறுநுதலும் அணி வட்ட மதி முகமும்
தொழுதற்கு வரம் கொடுக்கும் தொண்டை வாய்த் தூமுறுவல்
ஒழுகு பொன் கொடி மூக்கும் உருப்பசியை உருக்குமே. 165

வண் சிலையை வனப்பு அழித்து வார்ந்து ஒழுகி நிலம் பெறா
நுண் கருமை கொண்டு ஒசிந்து நுதல் இவர்ந்து போந்து உலாய்க்
கண் கூடா கடை புடைத்துக் கைவல்லான் எழுதிய போல்
பண்பு ஆர்ந்த கொடும் புருவம் பழிச்சு ஆனாப் படியவே. 166

சேல் அனைய சில்லரிய கடை சிவந்து கரு மணி அம்
பால் அகத்துப் பதித்து அன்ன படியவாய் முனிவரையும்
மால் உறுப்ப மகிழ் செய்வ மாண்பில் நஞ்சும் அமிர்தமுமே
போல் குணத்த பொரு கயல் கண் செவி உறப் போந்து அகன்றனவே. 167

மயிர் எறி கத்தரிகை அனையவாய் வள்ளை வாடு
உயிர் செகுத்து முன் ஒன்றிப் பின் பேராது உரு அமைந்த
செயிர் மகர குண்டலமும் திளைப்பு ஆனா வார் காதும்
வயிரவில் முகம் சூடி வண்ணம் வீற்று இருந்தனவே. 168

ஈனாத இளங் கமுகின் மரகத மணிக் கண்ணும்
ஆனாதே இருள் பருகும் அருமணி கடைந்ததூஉம்
தான் ஆகி இருளொடு ஓர் தாமரைப் பூச் சுமந்து அன்ன
கான் ஆர்ந்த திரள் கழுத்துக் கவின் சிறை கொண்டு இருந்ததே. 169

மணி மகரம் வாய் போழ்ந்து வாழ் முத்த வடம் சூழ்ந்து ஆங்கு
அணி அரக்கு ஆர் செம் பஞ்சி அணை அனைய ஆடு அமைத் தோள்
துணிகதிர் வளை முன் கைத் தொகுவிரல் செங் காந்தள்
மணி அரும்பு மலர் அங்கை குலிகம் ஆர் வனப்பினவே. 170

தாமச் செப்பு இணை முகட்டுத் தண் கதிர் விடு நீல
மா மணி தாபித்தன போல் மனம் பருகு கருங் கண்ண
ஏம் உற அடி பரந்து இளம் பிறை வடம் சூடி
ஆம் அணங்கு குடி இருந்து அஞ் சுணங்கு பரந்தனவே. 171

அங் கை போல் வயிறு அணிந்த வலம் சுழி அமை கொப்பூழ்
கங்கையின் சுழி அலைக்கும் கண் கொளா நுடங்கு இடையை
உண்டு எனத் தமர் மதிப்பர் நோக்கினார் பிறர் எல்லாம்
உண்டு இல்லை என ஐயம் அல்லது ஒன்று உணர்வு அரிதே. 172

மன்நாக இணைப் படமும் தேர்த் தட்டு மதி மயக்கிப்
பொன் ஆல வட்டமும் போல் கலை இமைக்கும் அகல் அல்குல்
கொன் இளம் பருதியும் குறு முயலின் குருதியும் போன்று
இன் அரத்தப் பட்டசைத்து இந்திரற்கும் புகழ்வு அரிதே. 173

வேழ வெண் திரள் தடக்கை வெருட்டி மற்று இளங் கன்னி
வாழைத் தண்டு எனத் திரண்டு வால் அரக்கு உண் செம்பஞ்சி
தோழமை கொண்டு என மென்மை உடையவாய் ஒளி திகழ்ந்து
மாழை கொள் மணி மகரம் கௌவி வீற்று இருந்தனவே. 174

பக்கத்தால் கவிழிய வாய் மேல் பிறங்காப் பாண்டிலா
ஒக்க நன்கு உணராமை பொருந்திய சந்தினவாய்
நெக்குப் பின் கூடாது நிகர் அமைந்த முழந் தாளும்
மக்களுக்கு இல்லாத மாட்சியின் மலிந்தனவே. 175

ஆடு தசை பிறங்காது வற்றாது மயிர் அகன்று
நீடாது குறுகாது நிகர் அமைந்த அளவினவாய்ச்
சேடு ஆவ நாழிகையின் புடை திரண்டு தேன் நெய் பெய்
வாடாத காம்பே போல் கணைக் காலின் வனப்பினவே. 176

பசும் பொன் செய் கிண்கிணியும் பாடகமும் பாடு அலைப்ப
நயந்து எரி பொன் சிலம்பு முத்தரி பெய்து அகம் நக
இயைந்து எழிலார் மணி ஆமை இளம் பார்ப்பின் கூன் புறம் போல்
அசைந்து உணர்வு மடிந்து ஒழியும் அடி இணை புகழ்வார்க்கே. 177

அரக்கு இயல் செங் கழுநீர் அக இதழ் போல் உகிர் சூடிப்
பரப்பு இன்றி நுதி உயர்ந்து பழிப்பு அறத் திரண்டு நீண்டு
ஒருக்கு உற நெருங்கிப் பொன் ஒளி ஆழி அகம் கௌவித்
திருக் கவின் கொள் மெல் விரல்கள் தேன் ஆர்க்கும் தகையவே. 178

என்பொடு நரம்பு இன்றி இலவம் பூ அடர் அனுக்கி
இன்புற வரம்பு உயர்ந்து இரு நிலம் உறப் புல்லி
ஒன்பதின் சாண் நடப்பினும் ஒரு காதம் என்று அஞ்சும்
மென் பஞ்சிச் சீறடியும் மேதக்க விழைவினவே. 179

சச்சந்தன் விசயையை மணத்தல்

இவ் உருவு நெஞ்சு என்னும் கிழியின் மேல் இருந்து இலக்கித்து
அவ் உருவு நினைப்பு என்னும் துகிலிகையால் வருத்தித்துக்
கவ்விய தன் நோக்கினால் கண் விடுத்துக் காதல் நீர்
செவ்விதில் தெளித்து ஆனாக் காமப் பூச் சிதறினான். 180

மெய் பெறா எழுத்து உயிர்க்கும் மழலை வாய் இன் முறுவல்
தையலாள் நெடுந் தடங்கண் வலைப்பட்டுச் சச்சந்தன்
ஐயுறான் அணங்கு எனவே அகத்து அடக்கிச் செல்கின்றான்
மொய் அறாக் களியானை முழங்கித் தேன் இமிர் தாரான். 181

வண்டு இனம் முகபடாம் அணிந்து வார் மதம்
உண்டு உகுத்திடு களிற்று உழவன் தன் மகள்
பெண்டிர் தம் பெரு நலம் கடந்து பெற்ற பேர்
விண்டலர் கோதைக்கு விசயை என்பவே. 182

அரு மணி மரகதத்து அங் கண் நாறிய
எரி நிறப் பொன் இதழ் ஏந்து தாமரைத்
திருமகள் இவள் எனத் திலக வெண் குடைப்
பெருமகன் கோயிலுள் பேதை வைகுமே. 183

கலம் புரி அகல் அல்குல் தாயர் தவ்வையர்
சிலம்புரி திருந்து அடி பரவச் செல்பவள்
வலம்புரி சலஞ்சலம் வளை இயது ஒத்தனள்
குலம் புரிந்து அனையது ஓர் கொடியின் நீர்மையள். 184

இன் அகில் கொழும் புகை உயிர்க்கும் ஈர்ங் குழல்
மென் மலர்க் கோதை தன் முலைகள் வீங்கலின்
மின் உருக்குறும் இடை மெலிய மெல்லவே
கன்னி தன் திரு நலம் கனிந்தது என்பவே. 185

முந்து நாம் கூறிய மூரித் தானை அக்
கந்து கொல் கடாக் களி யானை மன்னவன்
பைந்தொடிப் பாசிழைப் பரவை ஏந்து அல்குல்
தந்தை மாட்டு இசைத்தனன் தனது மாற்றமே. 186

மருமகன் வலந்தது மங்கை ஆக்கமும்
அருமதிச் சூழ்ச்சியின் அமைச்சர் எண்ணிய
கருமமும் கண்டவர் கலத்தல் பான்மையில்
பெருமகன் சேர்த்தினார் பிணை அனாளையே. 187

சச்சந்தனும் விசயையும் இன்பந்துய்த்தல்

பொன் அம் கொடி அமிர்து அனாளும் பொன் நெடுங் குன்று அனானும்
அனங்கனுக்கு இலக்கம் ஆகி அம்பு கொண்டு அழுத்த விள்ளார்
இனம் தமக்கு எங்கும் இல்லார் இயைந்தனர் என்ப முக்கண்
சினம் திகழ் விடையினானும் செல்வியும் சேர்ந்தது ஒத்தே. 188

காதலால் காம பூமிக் கதிர் ஒளி அவரும் ஒத்தார்
மாதரும் களிறு அனானும் மாசுண மகிழ்ச்சி மன்றல்
ஆதரம் பெருகுகின்ற அன்பினால் அன்னம் ஒத்தும்
தீது இலார் திளைப்பின் ஆமான் செல்வமே பெரிதும் ஒத்தார். 189

தன் அமர் காதலானும் தையலும் மணந்த போழ்தில்
பொன் அனாள் அமிர்தம் ஆகப் புகழ் வெய்யோன் பருகியிட்டான்
மின் அவிர் பூணினானை வேல் கணார்க்கு இயற்றப் பட்ட
மன்னிய மதுவின் வாங்கி மாதரும் பருகியிட்டாள். 190

பவழவாய் பரவை அல்குல் என்று இவை பருகும் வேலான்
கவழம் ஆர் களிறு போன்றான் காதலி கரும்பை ஒத்தாள்
தவழ் மதுக் கோதை மாதர் தாமரைப் பூ அது ஆக
உமிழ் நகை வேலினானும் ஒண் சிறை மணி வண்டு ஒத்தான். 191

பளிக்கு அறைப் பவழப் பாவை பரிசு எனத் திகழும் சாயல்
களிக் கயல் பொருவ போன்று கடை சிவந்து அகன்ற கண்ணாள்
ஒளிக் கவின் கொண்ட காமத்து ஊழுறு கனியை ஒத்தாள்
அளித்து அயில்கின்ற வேந்தன் அம் சிறைப் பறவை ஒத்தான். 192

துறு மலர்ப் பிணையலும் சூட்டும் சுண்ணமும்
நறுமலர்க் கண்ணியும் நாறு சாந்தமும்
அறு நிலத்து அமிர்தமும் அகிலும் நாவியும்
பெறு நிலம் பிணித்திடப் பெரியர் வைகினார். 193

துடித்தலைக் கருங் குழல் சுரும்பு உண் கோதை தன்
அடித்தலைச் சிலம்பினோடு அரவ மேகலை
வடித்தலைக் கண் மலர் வளர்த்த நோக்கமோடு
அடுத்து உலப்பு அரிது அவர் ஊறில் இன்பமே. 194

இழை கிளர் இள முலை எழுது நுண் இடைத்
தழை வளர் மது மலர் தயங்கு பூஞ்சிகைக்
குழை முகக் கொடியொடு குருதி வேலினான்
மழை முகில் மாரியின் வைகும் என்பவே. 195

படுதிரைப் பவழவாய் அமுதம் மாந்தியும்
கொடிவளர் குவி முலைத் தடத்துள் வைகியும்
இடியினும் கொடியினும் மயங்கி யாவதும்
கடி மணக் கிழமை ஓர் கடலின் மிக்கதே. 196

கப்புரப் பசுந்திரை கதிர் செய் மா மணிச்
செப்பொடு சிலதியர் ஏந்தத் தீவிய
துப்பு உமிழ்ந்து அலமரும் காமவல்லியும்
ஒப்பரும் பாவை போன்று உறையும் என்பவே. 197

மண் அகம் காவலின் வழுக்கி மன்னவன்
பெண் அரும் கலத்தொடு பிணைந்த பேர் அருள்
விண்ணகம் இருள் கொள விளங்கு வெண் மதி
ஔ஢ நிற உரோணியோடு ஒளித்தது ஒத்ததே. 198

குங்குமத் தோளினானும் கொழும் கயல் கண்ணி னாளும்
தங்கிய காதல் வெள்ளம் தணப்பு அறப் பருகும் நாளுள்
திங்கள் வெண் குடையினாற்குத் திரு இழுக்குற்ற வண்ணம்
பைங் கதிர் மதியில் தெள்ளிப் பகர்ந்து எடுத்து உரைத்தும் அன்றே. 199

சச்சந்தன், கட்டியங்காரனிடம் ஆட்சியை ஒப்படைத்து விட்டு விசயையோடு இன்புறல்

களிறு அனான் அமைச்சர் தம்முள் கட்டியங் காரன் என்பான்
ஒளிறு வாள் தடக்கையானுக்கு உயிர் என ஒழுகும் நாளுள்
பிளிறு வார் முரசின் சாற்றிப் பெரும் சிறப்பு இயற்றி வேந்தன்
வெளிறு இலாக் கேள்வியானை வேறு கொண்டு இருந்து சொன்னான். 200

அசைவு இலாப் புரவி வெள்ளத்து அரிஞ்சயன் குலத்துள் தோன்றி
வசை இலாள் வரத்தின் வந்தாள் வான் சுவை அமிர்தம் அன்னாள்
விசையையைப் பிரிதல் ஆற்றேன் வேந்தன் நீ ஆகி வையம்
இசை படக் காத்தல் வேண்டும் இலங்கு பூண் மார்ப என்றான். 201

அண்ணல் தான் உரைப்பக் கேட்டே அடுகளிற்று எருத்தின் இட்ட
வண்ணப் பூந் தவிசு தன்னை ஞமலி மேல் இட்டது ஒக்கும்
கண் அகல் ஞாலம் காத்தல் எனக்கு எனக் கமழும் கண்ணி
மண் அகம் வளரும் தோளான் மறுத்து நீ மொழியல் என்றான். 202

எழுதரு பருதி மார்பன் இற்றென இசைத்த லோடும்
தொழுது அடி பணிந்து சொல்லும் துன்னலர்த் தொலைத்த வேலோய்
கழி பெரும் காதலாள்கண் கழி நலம் பெறுக வையம்
பழி படா வகையில் காக்கும் படு நுகம் பூண்பல் என்றான். 203

வலம் புரி பொறித்த வண்கை மதவலி விடுப்ப ஏகிக்
கலந்தனன் சேனை காவல் கட்டியங் காரன் என்ன
உலந்தரு தோளினாய் நீ ஒருவன் மேல் கொற்றம் வைப்பின்
நிலம் திரு நீங்கும் என்று ஓர் நிமித்திகன் நெறியில் சொன்னான். 204

எனக்கு உயிர் என்னப் பட்டான் என் அலால் பிறரை இல்லான்
முனைத் திறம் உருக்கி முன்னே மொய் அமர் பலவும் வென்றான்
தனக்கு யான் செய்வ செய்தேன் தான் செய்வ செய்க ஒன்றும்
மனக்கு இனா மொழிய வேண்டா வாழியர் ஒழிக என்றான். 205

காவல குறிப்பு அன்றேனும் கருமம் ஈது அருளிக் கேண்மோ
நாவலர் சொல் கொண்டார்க்கு நன்கு அலால் தீங்கு வாரா
பூ அலர் கொடியனார் கண் போகமே கழுமி மேலும்
பாவமும் பழியும் உற்றார் பற்பலர் கேள் இது என்றான். 206

பெரும் பெயர்ப் பிரமன் என்னும் பீடினால் பெரிய நீரான்
அரும்பிய முலையினாளுக்கு அணி முகம் நான்கு தோன்ற
விரும்பி ஆங்கு அவளை எய்தான் விண்ணகம் இழந்தது அன்றித்
திருந்தினாற்கு இன்று காறும் சிறு சொல்லாய் நின்றது அன்றே. 207

கைம் மலர்க் காந்தள் வேலிக் கண மலை அரையன் மங்கை
மைம் மலர்க் கோதை பாகம் கொண்டதே மறுவது ஆகக்
கொய்ம் மலர்க் கொன்றை மாலைக் குளிர்மதிக் கண்ணியாற்குப்
பெய்ம் மலர் அலங்கல் மார்ப பெரும் பழி ஆயிற்று அன்றே. 208

நீல் நிற வண்ணன் அன்று நெடுந் துகில் கவர்ந்து தம் முன்
பால் நிற வண்ணன் நோக்கில் பழி உடைத்து என்று கண்டாய்
வேல் நிறத் தானை வேந்தே விரிபுனல் தொழுனை ஆற்றுள்
கோல் நிற வளையினார்க்குக் குருந்து அவன் ஒசித்தது என்றான். 209

காமமே கன்றி நின்ற கழுதை கண்டு அருளினாலே
வாமனார் சென்று கூடி வருந்தினீர் என்று வையத்து
ஈமம் சேர் மாலை போல இழித்திடப் பட்டது அன்றே
நாம வேல் தடக்கை வேந்தே நாம் இது தெரியின் என்றான். 210

படு பழி மறைக்கல் ஆமோ பஞ்சவர் அன்று பெற்ற
வடுவுரை யாவர் பேர்ப்பார் வாய்ப் பறை அறைந்து தூற்றி
இடுவதே அன்றிப் பின்னும் இழுக்கு உடைத்து அம்ம காமம்
நடுவு நின்று உலகம் ஓம்பல் நல்லதே போலும் என்றான். 211

ஆர் அறிவு இகழ்தல் செல்லா ஆயிரம் செங் கணனானும்
கூர் அறிவு உடைய நீரார் சொல் பொருள் கொண்டு செல்லும்
பேர் அறிவு உடையை நீயும் பிணை அனாட்கு அவலம் செய்யும்
ஓர் அறிவு உடையை என்றான் உருத்திர தத்தன் என்பான். 212

அளந்து தாம் கொண்டு காத்த அருந் தவம் உடைய நீரார்க்கு
அளந்தன போகம் எல்லாம் அவர் அவர்க்கு அற்றை நாளே
அளந்தன வாழும் நாளும் அது எனக்கு உரையல் என்றான்
விளங்கு ஒளி மணிகள் வேய்ந்து விடு சுடர் இமைக்கும் பூணான். 213

மூரித் தேம் தாரினாய் நீ முனியினும் உறுதி நோக்கிப்
பாரித்தேன் தரும நுண்நூல் வழக்கு அது ஆதல் கண்டே
வேரித் தேம் கோதை மாதர் விருந்து உனக்காக இன்பம்
பூரித்து ஏந்து இளைய கொங்கை புணர்க யான் போவல் என்றான். 214

இனமாம் என்று உரைப்பினும் ஏதம் எணான்
முனம் ஆகிய பான்மை முளைத்து எழலால்
புனமா மலர் வேய் நறும் பூங் குழலாள்
மனமாம் நெறி ஓடிய மன்னவனே. 215

கலையார் துகில் ஏந்து அல்குலும் கதிர் சூழ்
முலையார் தடமும் முனியாது படிந்து
உலையாத் திருவின் அமிர்து உண்டு ஒளிசேர்
மலையார் மணி மார்பன் மகிழ்ந்தனனே. 216

விரி மா மணி மாலை விளங்கு முடித்
திரு மா மணி சிந்து திளைப்பினர் ஆய்
எரி மா மணி மார்பனும் ஏந்திழையும்
அரு மா மணி நாகரின் ஆயினரே. 217

கருவுறுதலும், கனவு காணுதலும்

நறவு ஆர்ந்தது ஓர் நாகு இளம் தாமரை வாய்
உற வீழ்ந்தது ஓர் ஒண் மணி போன்று உரவோன்
அறவு ஆக்கிய இன்பம் அமர்ந்த இருள்
கறை வேல் கணினாள் கனவு உற்றனளே. 218

பஞ்சி அடிப் பவளத் துவர் வாய் அவள்
துஞ்சும் இடைக் கனவு மூன்று அவை தோன்றலின்
அஞ்சி நடுங்கினள் ஆய் இழை ஆயிடை
வெம் சுடர் தோன்றி விடிந்ததை அன்றே. 219

விசயை, அருகப் பெருமானை வணங்குதல்

பண் கெழு மெல் விரலால் பணைத் தோளி தன்
கண் கழூஉச் செய்து கலை நலந் தாங்கி
விண் பொழி பூ மழை வெல் கதிர் நேமிய
வண் புகழ் மால் அடி வந்தனை செய்தாள். 220

விசயை சச்சந்தனை வணங்கி, தான் கண்ட மூன்று கனவுகளைக் கூறுதல்

இம்பர் இலா நறும் பூவொடு சாந்து கொண்டு
எம் பெருமான் அடிக்கு எய்துக என்று ஏத்தி
வெம் பரி மான் நெடுந் தேர் மிகு தானை அத்
தம் பெருமான் அடி சார்ந்தனள் அன்றே. 221

தான் அமர் காதலி தன்னொடு மா வலி
வானவர் போல் மகிழ்வு உற்ற பின் வார் நறும்
தேன் எனப் பால் எனச் சில் அமிர்து ஊற்று எனக்
கான் அமர் கோதை கனா மொழிகின்றாள். 222

தொத்து அணி பிண்டி தொலைந்து அற வீழ்ந்தது எண்
முத்து அணி மாலை முடிக்கு இடன் ஆக
ஒத்து அதன் தாள் வழியே முளை ஓங்குபு
வைத்தது போல வளர்ந்ததை அன்றே. 223

சச்சந்தன் கனவின் பயனைக் கூறத் தொடங்குதல்

வார் குழை வில் இட மா முடி தூக்குபு
கார் கெழு குன்று அனையான் கனவின் இயல்
பார் கெழு நூல் விதியால் பயன் தான் தெரிந்து
ஏர் குழையாமல் எடுத்து உரைக்கின்றான். 224

நன்முடி நின் மகனாம் நறு மாலைகள்
அன்னவனால் அமரப்படும் தேவியர்
நல் முளை நின் மகன் ஆக்கம் அதாம் எனப்
பின்னதனால் பயன் பேசலன் விட்டான். 225

அசோகமரம் வீழ்ந்ததன் பயனைச் சச்சந்தன் கூற, விசயை துன்பம் கொள்ள, சச்சந்தன் ஆறுதல் கூறுதல்

இற்று அதனால் பயன் என் என ஏந்திழை
உற்றது இன்னே இடையூறு எனக்கு என்றலும்
மற்று உரையாடலளாய் மணி மா நிலத்து
அற்றது ஓர் கோதையின் பொன் தொடி சோர்ந்தாள். 226

காவி கடந்த கண்ணீரொடு காரிகை
ஆவி நடந்தது போன்று அணி மாழ்கப்
பாவி என் ஆவி வருத்துதியோ எனத்
தேவியை ஆண் தகை சென்று மெய் சார்ந்தான். 227

தண் மலர் மார்பு உறவே தழீஇயினான் அவள்
கண் மலர்த் தாள் கனவின் இயல் மெய் எனும்
பெண் மயமோ பெரிதே மடவாய்க்கு எனப்
பண் உரையால் பரவித் துயர் தீர்த்தான். 228

காதலன் காதலினால் களித்து ஆய் மலர்க்
கோதை அம் கொம்பு அனையார் தம் குழாம் தொழத்
தாது உகு தாமம் அணிந்து அகில் விம்மிய
போது உகு மெல் அணைப் பூ மகள் சேர்ந்தாள். 229

விசயை தாய்மையுறுதல்

பண் கனியப் பருகிப் பயன் நாடகம்
கண் கனியக் கவர்ந்து உண்டு சின்னாள் செல
விண் கனியக் கவின் வித்திய வேல் கணி
மண் கனிப்பான் வளரத் தளர் கின்றாள். 230

கரும்பு ஆர் தோள் முத்தம் கழன்று செவ்வாய் விளர்த்துக்
கண் பசலை பூத்த காமம்
விரும்பு ஆர் முலைக் கண் கரிந்து திங்கள் வெண் கதிர்கள்
பெய்து இருந்த பொன் செப்பே போல்
அரும்பால் பரந்து நுசுப்பும் கண்ணின் புலன் ஆயிற்று
ஆய்ந்த அனிச்ச மாலை
பெரும் பாரமாய்ப் பெரிது நைந்து நல் சூல் சலஞ்சலம் போல்
நங்கை நலம் தொலைந்ததே. 231

சச்சந்தன் கவலையுறுதல்

தூம்பு உடை நெடுங் கை வேழம் துற்றிய வெள்ளிலே போல்
தேம்புடை அலங்கல் மார்பில் திருமகன் தமியன் ஆக
ஓம்படை ஒன்றும் செப்பாள் திருமகள் ஒளித்து நீங்க
ஆம் புடை தெரிந்து வேந்தற்கு அறிவு எனும் அமைச்சன் சொன்னான். 232

'எந்திர ஊர்தியைச் செய்க' என அறிவு என்னும் அமைச்சன் கூறல்

காதி வேல் மன்னர் தங்கள் கண் என வைக்கப் பட்ட
நீதி மேல் சேறல் தேற்றாய் நெறி அலா நெறியைச் சேர்ந்து
கோது இயல் காமம் என்னும் மதுவினில் குளித்த ஞான்றே
ஓதிய பொறி அற்றாய் ஓர் அரும் பொறி புனைவி என்றான். 233

சச்சந்தன் தொழில் திறமிக்க ஒருவனை 'விசைப் பொறி ஒன்றைச் செய்க' என அவனும் செய்தல்

அந்தரத்தார் மயனே என ஐயுறும்
தந்திரத்தால் தம நூல் கரை கண்டவன்
வெம் திறலான் பெரும் தச்சனைக் கூவி ஓர்
எந்திர ஊர்தி இயற்றுமின் என்றான். 234

பல் கிழியும் பயினும் துகில் நூலொடு
நல் அரக்கும் மெழுகும் நலம் சான்றன
அல்லனவும் அமைத்து ஆங்கு எழு நாள் இடைச்
செல்வது ஓர் மா மயில் செய்தனன் அன்றே. 235

பீலி நல் மாமயிலும் பிறிது ஆக்கிய
கோல நல் மாமயிலும் கொடு சென்றவன்
ஞாலம் எல்லாம் உடையான் அடி கைதொழுது
ஆலும் இம் மஞ்ஞை அறிந்து அருள் என்றான். 236

நல் நெறி நூல் நயந்தான் நன்று நன்று இது
கொல் நெறியில் பெரியாய் இது கொள்க என
மின் நெறி பல்கலம் மேதகப் பெய்தது ஓர்
பொன் அறை தான் கொடுத்தான் புகழ் வெய்யோன். 237

மயிலாகிய வானவூர்தியை இயக்க சச்சந்தன் கற்றுத்தர விசயை கற்றுக் கொள்ளுதல்

ஆடு இயல் மா மயில் ஊர்தியை அவ்வழி
மாடமும் காவும் அடுத்து ஓர் சில் நாள் செலப்
பாடலின் மேல் மேல் பயப்பயத் தான் துரந்து
ஓட முறுக்கி உணர்த்த உணர்ந்தாள். 238

பண் தவழ் விரலின் பாவை பொறிவலம் திரிப்பப் பொங்கி
விண்தவழ் மேகம் போழ்ந்து விசும்பு இடைப் பறக்கும் வெய்ய
புண் தவழ் வேல் கண் பாவை பொறி இடம் திரிப்பத் தோகை
கண்டவர் மருள வீழ்ந்து கால் குவித்து இருக்கும் அன்றே. 239

சச்சந்தனைக் கொல்லக் கட்டியக்காரன் எண்ணிக் கூறுதல்

காதி வேல் வல கட்டியங் காரனும்
நீதியால் நிலம் கொண்டபின் நீதி நூல்
ஓதினார் தமை வேறு கொண்டு ஓதினான்
கோது செய் குணக் கோதினுள் கோது அனான். 240

மன்னவன் பகை ஆயது ஓர் மாதெய்வம்
என்னை வந்து இடம் கொண்ட அஃது இராப் பகல்
துன்னி நின்று செகுத்திடு நீ எனும்
என்னை யான் செய்வ கூறுமின் என்னவே. 241

தருமதத்தன் அறிவுரை கூறுதல்

அருமை மா மணி நாகம் அழுங்க ஓர்
உருமு வீழ்ந்து என உட்கினரா அவன்
கருமம் காழ்த்தமை கண்டவர் தம் உளான்
தரும தத்தன் என்பான் இது சாற்றினான். 242

தவளைக் கிண்கிணித் தாமரைச் சீறடிக்
குவளையே அளவுள்ள கொழுங் கணாள்
அவளையே அமிர்தாக அவ் அண்ணலும்
உவள் அகம் தனது ஆக ஒடுங்கினான். 243

விண்ணி னோடு அமிர்தம் விலைச் செல்வது
பெண்ணின் இன்பம் பெரிது எனத் தாழ்ந்து அவன்
எண்ணம் இன்றி இறங்கி இவ் வையகம்
தண் அம் தாமரை யாளொடும் தாழ்ந்ததே. 244

தன்னை ஆக்கிய தார்ப் பொலி வேந்தனைப்
பின்னை வௌவில் பிறழ்ந்திடும் பூ மகள்
அன்னவன் வழிச் செல்லின் இம் மண்மிசைப்
பின்னைத் தன் குலம் பேர்க்குநர் இல்லையே. 245

திலக நீள் முடித் தேவரும் வேந்தரும்
உலக மாந்தர்கள் ஒப்ப என்று ஓதுப
குலவு தார் மன்னர்க்கு யான் இது கூறுவன்
பலவும் மிக்கனர் தேவரின் பார்த்திவர். 246

அருளுமேல் அரசு ஆக்குமன் காயுமேல்
வெருளச் சுட்டிடும் வேந்து எனும் மா தெய்வம்
மருளி மற்று அவை வாழ்த்தினும் வையினும்
அருளி ஆக்கல் அழித்தல் அங்கு ஆபவோ. 247

உறங்கும் ஆயினும் மன்னவன் தன் ஒளி
கறங்கு தெண் திரை வையகம் காக்குமால்
இறங்கு கண் இமையார் விழித்தே இருந்து
அறங்கள் வௌவ அதன் புறம் காக்கலார். 248

யாவர் ஆயினும் நால்வரைப் பின்னிடின்
தேவர் என்பது தேறும் இவ் வையகம்
காவல் மன்னவர் காய்வன சிந்தியார்
நாவினும் உரையார் நவை அஞ்சுவார். 249

தீண்டினார் தமைத் தீச் சுடும் மன்னர் தீ
ஈண்டு தம் கிளையொடும் எரித்திடும்
வேண்டில் இன் அமிர்தும் நஞ்சும் ஆதலான்
மாண்டது அன்று நின் வாய் மொழித் தெய்வமே. 250

வேலின் மன்னனை விண் அகம் காட்டி இஞ்
ஞாலம் ஆள்வது நன்று எனக்கு என்றியேல்
வாலிது அன்று எனக் கூறினன் வாள் ஞமற்கு
ஓலை வைத்து அன்ன ஒண் திறல் ஆற்றலான். 251

குழல் சிகை கோதை சூட்டிக் கொண்டவன் இருப்ப மற்று ஓர்
நிழல் திகழ் வேலினானை நேடிய நெடும் கணாளும்
பிழைப்பிலான் புறம் தந்தானும் குரவரைப் பேணல் செய்யா
இழுக்கினார் இவர்கள் கண்டாய் இடும்பை நோய்க்கு இரைகளாவார். 252