Tamils - a Trans State Nation..

"To us all towns are one, all men our kin.
Life's good comes not from others' gift, nor ill
Man's pains and pains' relief are from within.
Thus have we seen in visions of the wise !."
-
Tamil Poem in Purananuru, circa 500 B.C

Home Whats New Trans State Nation One World Unfolding Consciousness Comments Search

Home > Tamils - a Nation without a State> One Hundred Tamils of the 20th Century > Thiagi Subramania Siva

சுப்பிரமணிய சிவா -
117-வது பிறந்த நாள் அஞ்சலி - வீ. துளசிதர, 2001
* Subramania Sivam - R. A Padmanabhan, 1984

சிங்கம் போன்ற கம்பீரமும், கணீரென்ற குரலும் சுப்பிரமணிய சிவாவின் அடையாளங்கள்

Subramaniya Siva ay Wikipedia
Puratchikara Sanniyasi - Subramania Siva at Aaramthinnai

"....இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கமே அந்நிய ஆதிபத்தியத்துக்கு எதிராக வெளிக் கிளம்பிய போராட்ட வேகத்தைத் தன்னளவில் கொண்டதாகவேயிருந்தது. எங்கும் போராட்ட எழுச்சி, சுதந்திர தாகம் எங்கும் கால் கொள்ளத் தொடங்கியது.

தமிழகமும் சுதேசியப் போராட்ட வேகத்தில் பயணித்தது. பல்வேறு போராட்ட வீரர்களை உருவாக்கியது. வெகு சன மக்களிடையே தேசிய உணர்வு பீறிட்டெழப் பலர் முயற்சி செய்தனர். தமது சிந்தனையாலும் விடாமுயற்சியாலும் மக்களிடையே எப்போதும் போர் வீரர்களாகக் கனன்று கொண்டிருந்தனர். அந்த வகையில் வ.உ.சி., சிவம், பாரதி போன்றவர்கள் தமிழகம் கண்ட பன்முக ஆளுமைகள்.

வ.உ.சி.யையும் பாரதியையும் பற்றித் தமிழகம் அறிந்தளவிற்கு சிவம் கண்டறியப்படவில்லை. சுப்பிரமணிய சிவம் (1884-1925) தமிழக சமூக அரசியல் ஆன்மிகக் கருத்தியல் தளங்களில் இயங்கிய முனைப்பு தீவிர பரிசீலனைக்கும் கவனிப்புக்கும் உரியது. வழக்கு விசாரணையின்போது நீதிபதியின் முன் சிவம் கொடுத்த வாக்குமூலம், அவரது நோக்கு? அவர் யார்? என்பதை நன்கு தெளிவாக்குகிறது.

''நான் ஒரு சந்யாசி. முக்தியடையும் வழியைப் பிரச்சாரம் செய்வதே என் வேலை. அதன் தத்துவங்களை எடுத்து விளக்கி அதை அடையும் மார்க்கத்தை போதிப்பதே என் வேலை. சகலவிதமான வெளி பந்தங்களினின்றும் விடுவித்துக் கொள்வதே ஆத்மாவிற்கு முக்தியாகும். இதே போன்று ஒரு தேசத்தில் முக்கியாவது - அந்நிய நாடுகளின் பிடிப்பினின்றும் விடுவித்துக் கொள்வது; பரிபூர்ண சுதந்திரம் அடைவது. அதையே இந்நாட்டு மக்களுக்கு நான் போதிக்கிறேன். அதாவது, சுதந்திர லட்சியம் அதை அடையும் மார்க்கம். புறக்கணிப்பது - சுதந்திரப் பாதையில் குறுக்கே நிற்கும் எதையும் - சாத்வீக முறையில் எதிர்ப்பது, சுதேச கல்வி இவையேயாகும்.'' more

One Hundred Tamils of the 20th Century

Thiagi Subramania Sivam
4 October 1884 - 23 July 1925

''நான் ஒரு சந்யாசி. முக்தியடையும் வழியைப் பிரச்சாரம் செய்வதே என் வேலை. அதன் தத்துவங்களை எடுத்து விளக்கி அதை அடையும் மார்க்கத்தை போதிப்பதே என் வேலை. சகலவிதமான வெளி பந்தங்களினின்றும் விடுவித்துக் கொள்வதே ஆத்மாவிற்கு முக்தியாகும். இதே போன்று ஒரு தேசத்தில் முக்கியாவது - அந்நிய நாடுகளின் பிடிப்பினின்றும் விடுவித்துக் கொள்வது; பரிபூர்ண சுதந்திரம் அடைவது. அதையே இந்நாட்டு மக்களுக்கு நான் போதிக்கிறேன். அதாவது, சுதந்திர லட்சியம் அதை அடையும் மார்க்கம். புறக்கணிப்பது - சுதந்திரப் பாதையில் குறுக்கே நிற்கும் எதையும் - சாத்வீக முறையில் எதிர்ப்பது, சுதேச கல்வி இவையேயாகும்.''


M.P.Sivagnanam in History of the growth of Tamil during the Indian war of independence ....

"....Many persons who lived in the time of Bharathiar and became his friends did also great service to the Tamil language. Important among them is Subramania Sivam. He joined wholeheartedly in the war of Independence and laboured hard for destroying the poison-tree of British Imperialism. Justice Tinhay condemned him to 10 year's imprisonment. In the prison and outside it afterwards he wrote a number of works, composed dramas, and ran , a magazine called "Gnanabanu". He took a share in the work of promoting his mother tongue, Tamil, by talking on political, literary and religious platforms and by writing poems. In the jail he fell a victim to a kind of leprosy and, unable to bear its ravages, he died in the year 1925.

Many degree-holding men of the time of Subramania Sivanar did not have either any love for their mother tongue, Tamil, or a desire to learn it and they lived as a burden to their land. Addres ing such people Bharathiar sang: "You would study many other languages. But since you wouldn't learn your home language, get away, get away". Thiagi Sivanar expresses the same feeling a little strongly in the following passage:

"The life of a country is to be found in its language. Those who give up their mother tongue can be said to be committing suicide because of foolishness or of madness. If committing suicide is a crime against the state, he who begins to kill himself and his society by neglecting his state language is a person who commits crimes a thousand fold. Though the law of the country does not include these murderers in the list of criminals, they are culprits according to the laws of creation followed by that All-Powerful Deity who rules over the whole universe as the sole Empress" (Gnanabanu -September 1915).

Thiagi Sivam was a spotless patriot and politician. He had love for Sanskrit and a decent amount of knowledge of the language. Regarding the whole Bharat as his mother, he had even tried to build a temple at Papparapatti for that Mother. In short, he was a man who would not accept any dogma that went against the national creed and would even oppose it if necessary. Even he had an unlimited love and respect for his mother tongue, Tamil. He was of the view that, ideologically, the love of Tamil was not in any way opposed to love of one's own country. Let us see another passage in his magazine in which he lays emphasis on the love of Tamil.

"O, you Tamil Pandits and you great men of Tamilnadu, be careful, be careful! Protect your language. Remember that the life of a society lies in its language. If the Tamil tongue gets destroyed, the Tamil people themselves will lose their name and fame. Teach those citizens of Bharat, who say unhesitatingly that Tamil does not possess a sufficient number of necessary words, that it is not so by searching for and finding out those words in the language.

"Let your tongue speak only Tamil. Let the quill that you use write only Tamil. Let your heart long for only Tamil. May Mother Tamil mercifully protect you from any danger," (Gnanabanu, November 1915).

Thiruvalluvar has written one chapter on "just government" and another on "tyrannical rule". Sivanar mentioned the British Government as the best example for the tyrannical rule mentioned by Thiruvalluvar. Even that he said with the heroism of a patriot, while standing in the prisoner's box in the judicial court. He also recited there those stanzas from Kural which analyse the characteristics of tyrannical rule, knowing that it was in such a place that they would bring great fame to Valluvar. His `Tamil heart' did not fear the anger of the English judge and the possible increase in the punishment that might follow. The following is that part of his long witnessing in the court in which he uses quotations from Thirukkural.

"Many laws were passed granting more privileges and rights to the Whites who came here to earn a living than to those children of the soil who were born and bred up in this land. The life and blood of our people were sucked by the foreigners with the help of all kinds of taxes. Famine and cruel diseases and internal disorders made their permanent abode in this country.

"All these inhuman and dictatorial activities joined together and made people realise the irresponsible cruelties of the Government and the need for its change. It was natural that people developed that kind of feeling.

"Thiruvalluvar, the great wise man, has said that a man of justice will labour hard only to drive out injustice and to establish Dharma (justice) in its place. This idea finds a place in the following prose rendering of two verses of his :

"That ruler who, or the sake of money, does unjust things and thus tortures his subjects is a more cruel man than a person who kills another on account of hatred.

"That ruler who puts his subjects to a lot of pain for the sake of money is equal to a thief who threatens to kill a traveller with a spear and takes his money from him".

Every man of justice, therefore, will labour hard to remove injustice and establish the rule of law in its place. In the same way the people of India are labouring hard to put an end to foreign rule and to form their own government."

Judge Binhay ordered 10 years rigorous imprisonment for Sivanar after listening to his words in the witness box.

Tamil has the pride of growing within the four walls of the prison also. There is a story that `Thirumurukatruppadai" was composed and sung by Nakkirar Peruman when, having been shut up in a cave by a spirit, he worshipped and prayed to Murugapperumal to get free from that cave.

Perhaps this is a story cooked up by some unknown person, But it is not a story when we are told that patriots of Tamilnadu who got imprisoned in the war against British dictatorship, worked hard for the growth of Tamil ; it is history.

The English Imperial power began the unjust practice of imprisoning Indian patriots battalion after battalion and torturing them only in the Thilagar era. Because of that, those among the prisoners, who got the first chance in the Thilagar era to work hard for the development of Tamil, were the patriots of the Thilagar era. Siva was one of them.

When Siva was in prison, some of the authorities there extracted hard work from him. The rooms in jails, where patriots were shut up in those days, had no lights at night for reading and writing. The day was spent in hard labour. But though they were compelled to take rest after dusk, there were no facilities for doing any service to Tamil. Even under such circumstances, Siva somehow made great contributions to Tamil. It is just impossible to describe the love for Tamil which Siva cherished in his heart.

Siva was a religious man. He composed the valuable religious work entitled "Sachithanandha Sivam" when he was in prison. It must have been his first work. The reason for his writing that work is to be found in a pathetic event. He mentions it himself in the introduction to that book.

"The chief disciple of the great Jesus Christ, Peter, was once entering the door of the Temple called "The Beautiful". Just then a man without both his legs, a born lame man, begged for alms. Seeing him Peter said, "Silver and gold have I none ; but such as I have give I thee". So saying he raised him up by the hand. Immediately both his legs began to grow and he jumped up with great joy and went away. This account is found in the Christian Scriptures. So also, when my wife saw me in the jail and asked me to suggest to her a way of getting out of the poverty from which she was suffering greatly, I said, "Silver and gold have I none, but such as I have give I thee", and gave her a Book which I wrote out of what I heard, knew and experienced from the face of my `Satguru'. (my holy teacher).

"I pay my respects to the Inspector General of prisons who gave me permission to write this book during my spare time and to the Superintendent of my jail." Central Jail, Salem - Subramania Sivam. 15-3-1911

When Siva was imprisoned for the second time, he revised it and published the third edition of this book. The introduction to that edition is as follows.

"I am happy that with the grace of Mahasakthi this book is seeing its third edition. On account of my devotion to my country the District judge sentenced me for the second time to two years rigorous imprisonment and 500 rupees fine. I spent this period in the jail at Tiruchirapalli and got out on the 12th of this month. But since then I am completely bed-ridden on account of my illness. Because of that I was not able to add a number of details and publish an enlarged edition. I am very sorry for that. That this was written when I was in a kind of hell can be understood by all those religious scholars who read this. This book contains only all those happy feelings that welled up in me when I was shut up alone in a prison room. Besides, all these have been acquired by me from what I heard from the lips of my Guru (teacher). May God Almighty grant that this book proves useful to many and helps all to attain a state of bliss. Kumbakonam Subramania Sivam. 21-1-1922.

Sivanar involved himself in the service of Tamil to forget his sufferings caused by the cruel repressive activities of the foreigners. The same service helped him to remove the 'disease' of poverty from his wife.

Though `Thiagi Siva' wrote the philosophic treatise 'Sachithanandha Sivam' in order to reduce his wife's sufferings, she might not have got more than some ten rupees on selling the book. Who would buy a religious book in Tamil in those days ? Perhaps a few would have bought the book thinking of giving some respect to the sacrifice made by Sivanar or sympathising with his wife.

There were many thousand Faithful women who died a premature death during the freedom struggle fighting against hunger and disease just because they happened to be the wives of extremist patriots. O, you independent Bharat ! What return are you going to make for these great devoted women?

Between 1908 and 1922, Thiagi Subramania Sivam was condemned to imprisonment four times, was shut up in different jailes and suffered a lot. During all those times, he wrote a number of religious books.

Books written by him inside prison and outside it number more than thirty. Among them the following are the most important. (1) Sachithanandha Sivam (2) Yoga Sadhana Rahasyam (The Secret of Yoga practice) (3) Ramaniya Vijayam (4) The life and teachings of Ramakrishna Paramahamsa (5) The life of Vivekanandha (6) Sermons (Upathesangal) (7) Sankarar Vijayam.

Besides the above, he has written in simple and sweet Tamil stories like 'Netaji' and `Veera Ratna Baji Prabhu', plays like `Vira Sivaji' and `Senji Desingu' and the novel called `NalinaSundari or `Nagareeka Thadapudal'.

He has also translated into Tamil some religious works of Swami Vivakanandha in English. Important among them are: (1) Athmagnanaratnam, (2) Arulmozhikal, (3) Ethirolikal and (4) Tharkala India (India today).

Thiagi Sivanar did not write any book either as a corollary to or based on any pieces of Sangam literature or Aymperumkappiangal (The five Great epics) or Padhinenkeelkanakkukal or Purana Ithi kasangal.

It is true that he did not write any book explaining the greatness and beauties of the Tamil language. But we can say that he did his best to eliminate the dearth of books in the religious field in his mother tongue, Tamil.

When Sivanar was alive, the religious drums of Swami Vivekanandha sounded in all the eight corners of the world. Chiefly he shone as a bridge in India synthesising devotion to God and elevation to one's motherland. We can even say that he helped to dispel the darkness of slavery with the light of religion.

It was Swami Vivekanandhar who showed the way for the revolutionary effort made to bring into the current regional languages all the religious treatises lying imprisoned in the Sanskrit language which had become a dead language. Following his footsteps, Sivanar created in Tamil a number of books blending in them both fear of God and love of one's land. We have to take this as a very valuable contribution to the progress of Tamil.

If we are to study carefully under what circumstances Siva wrote his religius literature, we will feel it our duty to worship and praise heartily that great man who is now no more. Sivanar, who is now gone to heaven, is an extreme patriot. He did not believe in non-violence and was a great believer in the use of arms to compel people to do things. The police, therefore, hunted him from place to place.

We know already that Sivanar fell a victim to leprosy when he was condemned to imprisonment for 10 years in 1908 and was sent to Salem jail. Since leprosy was regarded as a contagious disease, the British government ordered him not to travel by rail. Therefore, Siva went round the whole Tamilnadu on foot though his whole body was covered with sores. On account of poverty he had often to suffer from hunger and starvation.

In certain towns, even patriots of his own category kept away from welcoming and entertaining Sivanar simply because he was suffering from a contagious disease. On such occasions, there were days when he had to sleep in open places using the hedge of a field as his pillow and the canal bed as his cushioned bed.

In those days, moneyed people were beyond the pale of the National army camp. Since many of them were devoted to the British regime, they were inimical towards the nationalists. Men of small wealth were either lovers of their country or friends to such lovers. Even they did not have courage enough to help those extremists like Siva who were hunted by the police. Thiagi Sivam had great love for Sanskrit and had a decent knowledge of it also. He had some knowledge of English too. Still he did not like Sanskrit and English dominating in places where Tamil, our mother tongue, should hold sway. He even worked hard to free the Tamil language from the power of these two tongues.

In those days of his, even scholars in Tamil language and literature wrote in Tamil mixing with it a large number of words from Sanskrit. They also thought that writing in such a way was a special gift. Sivanar too wrote only in the manipravala style blending Sanskrit with Tamil. Still he could not but feel that it was a weakness and therefore tried to protect the purity of his mother tongue.

In his monthly magazine 'Gnanabanu' he put up an advertisement. It was as follows:

Five Rupees ! Can you write pure or chaste Tamil? If you can, come forward. An admirer of Tamil has offered a reward of five rupees to the person who will contribute an article to our `Gnanabanu' in pure Tamil without using words from Sanskrit or any other language and in not less than eight pages, on either the greatness of Tamil or the history of Thiruvalluva Nayanar.

Such words "Kayam' which is merely another version in Tamil of the Sanskrit word 'Kajam' also should be avoided. In short only pure Tamil words, without any connection with the foreign languages alone should be used.

The articles should be sent to our `Gnanabanu` office within the 15th of Avani. That article which wins the prize will be pub lished in our magazine. Those who want any further information on the suject may write to the following address." Secretary "Gnanabanu" Mylapore, Madras. (Gnanabanu, July, 1915)

It is worthy of note that in this advertisement Sivanar speaks of words from foreign languages like Sanskrit. By birth Sivanar was a Brahmin. In spirit, he was a philospher. by way of life he was an ascetic.

It surprises us, therefore, that, in spite of his being a member of the Brahmin community which patronises Sanskrit, he refers to that language as a foreign language.

In the cultural field, Sanskrit is the common language that unites all the Indian languages and all those who speak those languages. It was so in the past; it is so today also. Those who have an attachment to religion and show an enthusiasm for religious phiiosophy, whether they are Brahmins or Non-Bramins, regard the Sanskrit language as their own from the cultural point of view at least. Subramania Siva was one of those people who had the same opinion. Still, outside the pale of religion, in this material life, Tamil is his only mother tongue, Therefore it was not a mistake if he regarded any language other than Tamil as a foreign language from the worldly point of view.

In the days of Subramania Sivam, Tamil did not have the first place, not only in the religious sphere but also in the political. It was not a mistake on the part of Tamils when they showed no dislike for but willingly accepted such words as "Vandemadharam", `Desiyam', `Swadhantram', `Swayarajyam' and `Bharadha Madha. which had taken possession of all the hearts of the sons of India. However, Sanskrit words dominated, more than necessary, the field of Tamil literature, especially in the study of Sangam literature. Only because of that Sivam notified that the pure Tamil articles he liked to get must deal with the greatness of the Tamil language and the history of Valluvar.

Subramania Sivam sent his advertisement aiming at the promotion of Tamil to the "Hindu Nesan" that was in circulation in those days and to Swadesamitran, another daily, which was current then and is so even today. But those magazines did not publish the advertisement, Would Sivam remain quiet? Was he not a man with an iron will and never afraid of anybody? He wrote attacking those magazine which refused to put up his advertisements. A part of what he wrote is as follows:

"We asked many papers to publish our advertisements about this affair. A few complied with our request and put them up. But the two daily papers printed in Madras refused to publish them.

"The daily, `Hindu Nesan', proudly announced under the heading: Report for our friends that it had politely refused to print our advertisement and the articles written by a few other writers.

"Where is the doubt about a paper which uses a singular predicate for a plural subject, promoting only a lack of true knowledge in our land? How will the `Hindu Nesan' publish our advertisement when it tortures Tamil literature with foreign words and with nobody to question it and when it tortures Tamil grammar by making no distinction between singular and plural?

"Is not `Swadesamitran' a paper which follows the style and manner of the Europeans? Whether things are written in pure Tamil or adulterated Tamil it does not matter. What it wants is money;

The editor of Swadesamitran wrote to me saying that he would publish our advertisement only if he was paid a certain sum every month.

"In 'Swadesamitran', expressions like "His Excellency the Governor" and "your Ma jestry's obedient Servant" find a place. What is it that this paper is doing? Is it spreading general knowledge or a knowledge of the English Language? "It is really deplorable that these two papers, having beautiful names, do not act in a way, appropriate to those names. I cannot understand how papers, which do not support their own language, are going to promote the welfare of their own country. But we do not have for ourselves any other dailies than these two; Is not our younger brother all in all, goes the proverb, if there is nobody to question him?"

The war of ideas between Gnanabanu and "Swadesamitran' continued. In the course of it V.O. Chidambaranar contributed an article to the monthly called Bharathi, supporting the pure Tamil of `Gnanabanu' and opposing the mixed Tamil of Swadesamitran. V.O.C. sent an appeal to all papers when this war of ideas went on for months together. The misunderstanding between these two went so far as to prevent the sending of Swadesarnitran in the place of Gnanabanu. Even the magazine called `Lokopakari' run by Parali S. Nellaippar joined the side of `Gnanabanu' in this war of ideas. The following is a note written by Siva in "Gnanabanu" in reply to Swadesamitran:

"The society has now awakened from its sleep. Everywhere love of one's country and of one's language is growing fast. The thought of "our country, our language" has made its appearance in all parts of our land. Therefore the nature and style of "Swadesamitran" must be changed for the better. Instead of that, if `Swadesamitran' continues to support the nature and style of a foreign language with a blind obstinacy (as is implied in the proverb "The hare I caught has only three legs") then I will have to say sadly that it has done whatever it has to do and that it has no place in our Tamil nadu hereafter." (Gnanabanu, November, 1915).

....Thiagi Sivam fell upon those who were devoted to the British. He made enemies of some of his friends in his enthusiasm for freeing his mother tongue, Tamil from any domination by English. Instead of getting publicity as a Government pleader with the help of newspapers, he made enemies of powerful editors of papers and magazines. Though he fought a war of ideas against the love of English betrayed by `Swadesamitran' he did not give up the daily paper called 'The Hindu'.

In the year 1915 a few people, who has studied English and who had no deep scholarship in Tamil, gathered together and started an association called "Tamil Kazhakam". The following is she note written by Sivam in his `Gnanabanu' on behalf of this Kazhakam:

"It seems that some of the "big" men of Madras have joined together and started a Tamil Kazhakam. It also seems that the members of this Kazhakam are prepared to present gold medals to those who can contribute essays containing a critical study of the lives and works of great authors in Tamil for the sake of protecting and promoting the Tamil language.

"It was written under a small heading in the paper called `Hindu' that this Kazhakam was doing its work silently during the the last few years. Can the Kazhakam work so, silently as not to be within the knowledge of Tamil Pandits who have been supporting and protecting the Tamil language for generations together,

"It is really surprising that this matter was published only in English papers and only for English knowing people. Did the Kazhakam think that nobody, among those who knew only Tamil, had a knowledge of Tamil writers, their histories and works?

"The announcement referred to above does not mention by whom or by which group of scholars will the articles written for getting the gold medals be judged. But in the leading column of `The Hindu' it was written that the articles will be examined by proper scholars. Since "The Hindu" knew what was not found in the announcement, we are tempted to think that `The Hindu' also must have itself been on the side of the Kazhakam.

Whatever it is, our request is that this above Kazhakam should raise the Tamil language to a high position.

"However, the members of this Kazhakam will be offering a real proof of their love for the Tamil language if they take a vow, before doing all the above things, to use only pure Tamil in their homes and in their daily conversation with their friends, not allowing a single foreign word to enter their language. Big men should not play like children, they should act only" (Gnanabanu, May 1915).

Siva, who was born in Bathlagundu, Madurai District, left his wife, Meenakshiammal and his mother alone and was madly engaged in the freedom fight. If even in that state, he did not give up or forget Tamil and worked for its growth, how can we praise him adequately? He never made a distinction between the domination of the British Imperial government and that of the English language. He wished to drive out the British Government along with its language; he deeply longed for it and sincerely worked for it. Long live the fame of Siva...

... Thiagi Subramania Sivanar did not leave behind him any work of poetic literature. He has, however, composed two poems. One deals with his prayer to Parasakthi, while worshipping Her with tears because of his inability to bear the cruelty of the disease of leprosy he was suffering from. Beginning with the words "Amma Thaye" (O my mother, my lady) this song is capable of melting even a heart of stone. The other poem celebrates the ancient fame of Bharat, bemoans the poor condition into which it had fallen during his days and prays to god for a bright future for it when it would shine as a great and flourishing free country. Both these poems of Sivanar show the great eagerness felt by Sivanar to promote Tamil poetry in the country.

When we study carefully the two Sangam Literature compilations "Pathuppattu" and ``Ettuthokai" we can see how Kanian Poongundranar, the author of only two poems in them, has won through them world fame as a great teacher. Yes, the first line of one of those two songs "Yathum Oore Yavarum Kelir" {Every place is my home town; Everyone my kith and kin) is spreading the fame of the Tamil people throughout the world. The fame of a poet does not depend upon the number of poems he has written. It depends upon the greatness of the contents of what he has composed.

The two songs of Sivanar bring out the value and worth of patriotism and sacrifice..."


சுப்பிரமணிய சிவா - 117-வது பிறந்த நாள் அஞ்சலி, வீ. துளசிதர,2001

சுப்பிரமணிய சிவம் வரலாறும் ஒன்று. நமது சுதந்திர பொராட்ட வரலாறு இன்னமும் எழுதி முடிக்கப் படாத மகாகாவியமாகும்.

இதில் விடுபட்டுபொன பெயர்களும் நிகர்ச்சிகளும் ஏராளம். எத்தனையொ வீரத் தியாகிகளின் பெயர்கள் ஒப்புக்கு இடம் பெற்றுள்ளதெ தவிர முழுமையான தகவல்கள் வெளிச்சத்திற்கு வருவதில்லை.

சுப்பிரமணிய சிவா என்று அழைக்கப்பட்ட சுப்பிரமணிய சிவம் ராஜம் ஐயர் நாகலட்சுமி அம்மாள் தம்பதியர்க்கு 4-10-1884 ஆம் வருடம் மதுரை அருகெ உள்ள வத்தலகுண்டு என்ற ஊரில் பிறந்தார். அவருக்கு ஞானாம்பாள், தைலாம்பாள் என்ற இரண்டு சகொதரிகளும், வைத்தியநாதன் என்ற சகொதரரும் உண்டு.

இவருடைய இளமைப் பருவம் வறுமையில் கழிந்தது. 12-வது வயது வரை இவர் மதுரையில் படித்தார் பின்னர் திருவனந்தபுரம் சென்று அங்கெ இலவச உணவு உண்டு படித்தார். பின்னர் கொயமுத்தூரில் ஒரு வருடம் பிரவெச தெர்வுக்காக படித்தார் இக்காலமெ இவரின் தெச பக்தி அரும்பத் தொடங்கிய காலம். இக்காலத்தில் தென்னாப்பிரிக்காவில் நடந்து கொண்டிருந்த பொயர் யுத்தத்தில் பொயர்களின் வீரச்செயல்களை பாராட்டி ஆங்கிலத்தில் பல கவிதைகள் இயற்றியுள்ளார் (அவற்றில் ஒன்று கூட இப்பொது நமக்கு கிடைக்கவில்லை ).

படிப்பு முழந்தது. குடும்பச் சுமை காரணமாக சிவகாசியில் பொலீஸ் இலாகாவில் குமஸ்தா வெலையில் செர்ந்தார். செர்ந்த மறுநாளெ இந்த வெலையை விட்டு விலகிவிட்டார். இவர் பார்த்த முதலும் கடைசியுமான வெலை இதுவெ.

1899-ல் இவருக்கும் மீனாட்சியம்மைக்கும் திருமணம் நடைடிபற்றது. இல்லறத்தில் நுழைந்தாலும் தெச செவை மறந்தாரில்லை.

1906-ஆம் ஆண்டு திருவனந்தபுரத்தில் ஆரிய சமாஜத்தை செர்ந்த தாவுர்க்கான் சந்திரவர்மா சொற்பொழிவாற்றினார். இதனை கெட்ட சுப்பிரமணிய சிவாவின் தெசபக்தி சுடர் அனலாய் எரியத் தொடங்கியது. இதன் நொக்கம் இளைஞர்களின் மனதில் தெசபக்தியை உருவாக்கி சுதந்திர உணர்வை தூண்டுவதெ ஆகும். இதனை எதிர்த்த திருவாங்கூர் சமஸ்தானம் சிவாவை திருவாங்கூவுர் சமஸ்தானத்தில் இருந்து உடனெ வெளியெற உத்தரவிட்டது. இதன் பின்னர் இவர் ஊர் ஊராகச் சென்று ஆங்கில அரசுக்கெதிராக பிரச்சாரம் செய்து வந்தார்.

சிவா மிகச் சிறந்த சொற்பொழிவாளர் இவரது பெச்சை கெட்ட பல இளைஞர்கள் தங்களை தெச செவையில் இணைத்துக் கொண்டனர். சிவா தன்னுடைய திட்டங்களுக்கு இளைஞர்களும், தொழிலாளர்களுமெ பக்க பலமாக இருப்பார்கள் என பலமாக நம்பினார். இவர்களுக்காக அயராது பாடுபட்டார். அப்பொது தான் அவருக்கு வ.உ.சி.-யின் நட்பு கிடைத்தது. அதெ காலத்தில் தான் மகாகவி பாரதியுடன் நட்பு கொண்டார்.

இம் மூவருடைய நட்பு தமிழக சுதந்திர பொராட்ட வரலாற்றில் சிறப்பிடம் கொண்டது. இவர்கள் மூவரையும் தமிழகத்தின் தெசிய மும்முர்த்தினர் என்றெ குறிப்பிடலாம்.

வ.உ.சி. சிவா இணைந்து செயல்பட்டதால் நெல்லை மாவட்டம் விடுதலை பொராட்டத்தின் உலைகளமாக திகழ்ந்தது. இதனை கண்டு பயந்த பிரிட்டிஷ் அரசு பல குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்தி இருவரையும் சிறைக்கு அனுப்பி மகிழ்ந்தது. இது குறித்து வ.உ.சி தனது சுயசரிதையில்...

இவர் பிரசங்கம் செய்ததற்காகத்
தவம் புரியும்பழதச நல் வருடம்
தீடிவன் றியம்பினான் நீங்கிலென் அதற்குக்
தாவில் உதவியை தந்ததற்காக
இருபது வருடமும் இயம்பிய டிநல்லையில்
ஒரு பிரசங்கம் உரைத்ததற்காக
இருபது வருடம் தீருவனம்
கற்றொர் மனமும் கலங்கிடச் டிசான்னான்
இறையும் கலங்கா டிதன்னும் கவர்ந்துள
இறையின் கொடைடியன ஏற்றென்.

என்று குறிப்பிடுகிறார்.

பின்னால் செய்து கொண்ட மெல் முறையீட்டினால் இருவருக்கும் தண்டனை குறைக்கப்பட்டது. சிவாவுக்கு 10 வருட தண்டனை 6 வருடமாக குறைக்கப்பட்டது. சிவா 2-11-1912-ல் விடுதலை அடைந்தார். விடுதலைக்குப் பின் சென்னையில் குடியெறினார். சென்னையில் பிரபஞ்ச சமித்திரன் என்ற வாரபத்திரிகையையும், ஞானபானு என்ற மாத பத்திரிகையையும் தொடங்கினார். ஞானபானு-வில் பாராதியாரின் படைப்புகளை தொடர்ந்து வெளியிட்டார். பாண்டிச்செரியில் இருந்த பாரதிக்கு ஞானபானு சுதந்திர பொராட்ட ஆயுதமாக திகழ்ந்தது. பாரதி பல புனைப் பெயர்களில் கதை, கவிதை, கட்டுரைகள் எழுதி தெசிய உணர்வு ஊட்டினார். குத்தலும், கெலியும், கிண்டலும் நிறைந்த அன்றைய ஜமீன்தார்களையும், அவர்களை அண்டிப் பிழைத்த புலவர் கூட்டத்தினையும் தொலுரித்து காட்ழய சின்ன சங்கரன் கதை ஞானபானு-வில் வெளிவந்த பாரதியின் படைப்புகளில் குறிப்பிட வெண்டிய ஒன்று. சுப்பிரமணிய சிவாவின் சென்னை வாழ்க்கை மிகுந்த நெருக்கடியில் தான் கழிந்தது. இந்நிலையில் அவருடைய மனைவி. மீனாட்சியம்மை உடல் நிலை மொசமாகி 15-5-1915-ல் சென்னையில் காலமானார். மனைவி இறந்தபின் சிவாவின் சுற்றுப் பயணங்கள் மெலும் அதிகப்பட்டன. ஊர் ஊராக சென்று மக்களுக்கு தெச உணர்வைய{ட்ழனார். பொது வுட்டமாக நடத்தாமல் மக்கள் எங்கு வுட்டமாக இருக்கிறார்களொ அங்கெ பெசினார்.

1919-ல் மீண்டும் இந்திய தெசாந்திரி என்ற பத்திரிகையை தொடங்கினார். ஆரம்பம் முதலெ சுப்பிரமணிய சிவா தொழிலாளர்பால் மிகுந்த அன்புடையவர் தொழிலாளர்கள் ஒன்றுபட்டு சங்கம் வைத்து ஒவ்டிவாரு செயலிலும் ஒற்றுமையுடன் செயல் பட வெண்டும் என்ற கருத்துடையவர். குறிக்கொளை அடைய இருவழிகள் உள்ளன. ஒன்று இயந்திரங்களை செதப்படுத்தி நசூ;டப்படுத்துவது, இரண்டு தொடர்ந்து வெலை நிறுத்தம் செய்வது. இதில் இரண்டாவது வழியையெ பின்பற்ற வெண்டும் என்ற கருத்துடையவர் சிவா. இதன் அடிப்படையில் 1920-ல் சென்னையில் நடைடிபற்ற ட்ராட் தொழிலாளர்களின் வெலை நிறுத்தத்தின் பொது தீவிர ஆர்வம் காட்டி தொழிலாளர்களுக்காக பகலிரவு பாராது உழைத்தார்.

1920-ஆம் வருடம் கல்கத்தாவில் லாலா லகூபதி ராயின் தலைமையில் ஒத்துழையாமை இயக்கம் சம்பந்தமாக நடைடிபற்ற சிறப்பு மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு விபின் சந்திர பாலர் கொண்டு வந்த தீர்மானத்திற்கு ஆதரவாக நின்றார்.

சிவாவின் உள்ளத்தில் காந்தியின் தாக்கமும் படியத் தொடங்கியது. தமிழ் நாடு என்ற பத்திரிகையில் திலகர் - காந்தி தர்சனம் என்ற சிறு நாடகத்தையும் சிவா எபுதியுள்ளார். சிவா வாழ்ந்த காலங்களில் நடைடிபற்ற மாநாடுகள், பொராட்டங்கள் அனைத்திலும் சிவா தனது பங்கை முழுமையாக செலுத்தியுள்ளார்.

அவர் கலந்து கொள்ளாத மாநாடுகளொ, பொராட்டங்களொ இல்லை என்றெ டிசால்லலாம். அவற்றிடிலல்லாம் சிவாவின் எரிமலைப் பிரசங்கங்கள் இடம் டிபற்றுள்ளன. சிவா மிகுந்த துனிச்சல் மிக்கவர்.

காந்தீயத்தின்பால் அவர் உள்ளம் சென்றாலும் அவரின் தீவிரவாதக் தன்மை என்றுமெ அடங்கியதில்லை. சிவாவின் பிரசங்கங்கள் மக்கள் மத்தியில் கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியதால் அரசாங்கம் இவருக்கு பல வழிகளில் தொல்லையளித்தது.

1921-ம் வருடம் இரண்டரை வருடம் கடுங்காவல் தண்டனை வர்ங்கியது. பின்னர் உவாரங்களில் விடுதலை செய்து விட்டது.

பின்னர் 27-11-1922-ல் ஒரு வருட சிறை தண்டனை அளித்தது. கொடுமையான சிறை வாழ்க்கை காரணமாக அவருக்கு தொபுநொய் ஏற்பட்டது.

இன்றைய நிலை பொல் இல்லை தொபு நொயாளியின் நிலைமை. இதற்கு சுப்பிரமணிய சிவாவின் நிலைமையும் ஒரு சாட்சி, அவருடைய நொயை காரணம் காட்டி சிவாவை ரயிலில் பயணம் செய்யக் கூடாதென்று அரசு தடைவிதித்தது. இதனைக் கண்டு கலங்கவில்லை. சிவா, கட்டை வண்டியிலும், கால் நடையாகவும் தன் பயணத்தை மெற்க்கொண்டு மக்களுக்கு அந்நிய ஆட்சியின் கொடுமைகளை விளக்கி பிரச்சாரம் செய்தார். பாரத தெசத்தை கடவுளாக கொண்ட சிவா பாரத மாதாவுக்கு கொவில் கட்ட தீர்மானித்தார். தருமபுரி அருகெ உள்ள பாப்பாராபட்ழயில் உள்ள தனது ஆசிரமத்தில் தெசபந்து சித்தரஞ்சன் தாலைக் கொண்டு 23-1-1923-ல் அழக்கல் நாட்ழனார். அந்த ஆலயத்தில் பல தெச பக்தர்களின் இலைகளை நிறுவ நினைத்திருந்தார். அவற்றுள் வ.உ.சி. சிலைக்கு முதல் நிலை கொடுக்கவும் திட்டமிட்ழருந்தார்.

நொயின் கொடுமையிலும் ஓயாத உழைப்பு நாடு அந்நியரின் ஆதிக்கப் பிழயிலிருந்து விடுவிக்கப் படவெண்டுடிமன்று அயராது பாடுபட்டார் இதனால் அவரது உடல் நலம் குன்றியது. இந்நிலையில் 1925-ல் கான்பூரில் நடைடிபறவிருந்த கம்யுனிஸ்ட்கட்சினரின் முதலாவது மாநாட்ழல் கலந்து கொள்ள திட்டமிட்ழருந்தார். உடல் நிலை தெறியவுடன் திருடிநல்வெலி வழியாக மெற்கு கடற்கரை யொரமாக பம்பாய் சென்று அங்கிருந்து கான்பூரில் நடைபெறும் பொது கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ள திட்டமிட்டிருந்தார். சிவாவின் உடல் நிலை நாட்பட நாட்பட மிகவும் மொசமடைந்து வந்ததினால் அவரால் திட்டமிட்டபடி கான்பூர் மாநாட்ழல் கலந்து கொள்ள முழயவில்லை. 22-7-1925-ல் தனது சீடர் சுந்தர பாரதியின் துணையுடன் பாப்பாரபட்ழயில் உள்ள தனது ஆசிரமத்திற்கு வந்து செர்ந்தார். சுப்பிரமணிய சிவாவிற்காக எதையும் செய்யத் துணிந்த வீரவாலிபர்களும், எதையும் தரத் தயாராக இருந்த செல்வந்தர்களும் பாப்பாராட்டியில் இருந்தனர்.

இவர்களிடையெ வந்து செர்ந்த மறுநாள் அதாவது 23-7-1925 வியார்க்கிர்மை காலை 5 மணிக்கு சுப்பிரமணிய சிவா தனது 41-வது வயதில் தனது இவ்வுலக வார்ழ்வை நீந்தார். சிவா வாழ்ந்த 40 வயதிற்குள் 400 வருட சாதனைகளை செய்து முழத்துள்ளார். தமிழகத்தின் பல நகரங்களில் சிவாஜி நாடகம் மூலமாக தெச பக்தியை பரப்பினார் அவரும் நாடகத்தில் பங்கெற்று நழத்துள்ளார். ராம கிருஷ்ணர் மீதும் விவெகானந்தர் மீதும் ஆழ்ந்த பற்று கொண்ட சிவா அவர்களின் நூல்களையும் மொழிபெயர்த்துள்ளார். ஆங்கில் ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்து புரட்சி செய்த சுப்பிரமணிய சிவா பல கனவுகளுடன் மறைந்து விட்டார். இத்தகைய பெரறிவாளர்களின் உழைப்பால் கிடைத்த சுதந்திர நாட்டில் வாழும் நாம். சுப்பிரமணிய சிவாவின் 117-வது பிறந்த நாளை கொண்டாடுகின்ற இந்த தருணத்தில் நமது அஞ்சலியை செலுத்துவொம்.

Mail Us Copyright 1998/2009 All Rights Reserved Home