Tamils - a Trans State Nation..

"To us all towns are one, all men our kin.
Life's good comes not from others' gift, nor ill
Man's pains and pains' relief are from within.
Thus have we seen in visions of the wise !."
-
Tamil Poem in Purananuru, circa 500 B.C 

Home Whats New  Trans State Nation  One World Unfolding Consciousness Comments Search

Home > Tamils - a Trans State Nation > Tamil Language & Literature > Thamizh Literature Through the Ages - Preface > 1. Introduction > 2. The Sangam (Academy) period. > 3. The Didactic Period > 4. The Era of the Thamizh Epics > 5. The Era of Devotional Period  > 6. Epics of the ChOzha Period > 7. Grammar and Lexicography > 8. Philosophical Literary Period > 9. Thamizh purANangaL and Minor Poems > 10. IslAmic and Christian Contributions to Thamizh Literature > 11. Modern Period > 12. Present Situation  > 13. Conclusion 

Thamizh Literature Through the Ages
தமிழ் இலக்கியம் - தொன்று தொட்டு இன்று வரை

Dr. C.R. Krishnamurti,
Professor Emeritus, University of British Columbia, Vancouver, B.C. Canada

"Several changes in the social and political environment of the Thamizh region have taken place in the nineteenth century. The most significant changes occurred in the political scene. During the course of about two centuries, all the Thamizh Kings and their chieftains, who were ruling the region have gradually lost their power and their place was taken over by foreign rulers who initially came into the region for purposes of trading....The nineteenth century poet-saint rAmalinga atikaL (இராமலிங்க அடிகள்)f is one among the few leaders who had succeeded in making profound changes in people's religious perception with their thoughts, deeds and words. He is also respectfully referred to as VaLLalAr (வள்ளலார்) rAamalingar's life is an epitome of simplicity, compassion for all living things and selfless service. He lived most of his life in the city of Madras and had the opportunity of learning first hand the social problems of modern communities and decided to dedicate his life for the achievement of religious equanimity (சமரச சமயம்) and righteousness in all endeavours (சன்மார்க்கம்)


11. Modern Period

11.1. Introduction

Several changes in the social and political environment of the Thamizh region have taken place in the nineteenth century. The most significant changes occurred in the political scene. During the course of about two centuries, all the Thamizh Kings and their chieftains, who were ruling the region have gradually lost their power and their place was taken over by foreign rulers who initially came into the region for purposes of trading. The struggle for supremacy among the British, French, Portuguese and Dutch traders, the ultimate triumph of the British who exploited the internal squabbles among the indigenous rulers and the establishment of the British rule in the whole of the Indian subcontinent are very well known historical facts.

It is understandable that under these circumstances, the imposition of the western culture on the indigenous people was inevitable. The establishment of the Saiva Mutts (மடங்கள்) was a valiant attempt on the part of the Thamizh people to safeguard their language and other indigenous traditions. The role of these mutts and their contribution to Thamizh literature have already been referred to. The premier institutions in this regard are the ThiruvAvaduthurai (திருவாவடுதுரை), Dharumapuram (தருமபுரம்)and KunRakkudi  (குன்றக்குடி) mutts.

The head of the ThiruvAvaduthurai mutt was SubramaNia DhEsikar (சுப்பிரமணியதேசிகர்) (d.1888). He has written a commentary on SivagnAna sitthiyAr (சிவஞானசித்தியார்). He is noted for his ability to recognize literary talents among his students and develop them with his support. He was the patron for MInAtchi sun^tharam PiLLai whose literary contributions are dicussed below.


11.2. Thirisirapuram MahA VidwAn MInAtchi sun^tharam PiLLai (திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை)(1815-1876)

MInAtchi sun^tharam PiLLai joined the mutt at an early age and was involved in teaching Thamizh literature and Saiva SitthAn^tham to the students. Based on his extraordinary talents, he was conferred the title of MahA VidwAn (மகாவித்துவான்) (great scholar).

PiLLai was so famous in his days that it is said that a letter from London addressed to him as MahA VidwAn MInatchi sun^tharam Pillai, India, reached him safely! A teacher's eminence is based not only on his own credentials but also on the caliber of his students. PiLLai's students include U.V.SAmin^Atha iyer (உ.வே.சாமிநாதஐயர்), MAyUram VEthan^Ayakam PiLLai (மாயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை), Sauvri rAyalu PiLLai (செளரிராயலு பிள்ளை), PUvaLUr ThiyagarAja ChettiAr (பூ வளுர் தியாகராஜ செட்டியார்) all of them famous in their own rights. PiLLai was a prolific writer and had the incredible talent of writing quickly as well. The work, akilANda n^Ayaki MAlai (அகிலாண்டநாயகிமாலை) is said to have been completed by the time he returned from the temple. After Kampan he appears to have written the most number of poems which exceed 200,000 in about 80 works.

11.2.1. Salient Features of PiLLai's literary works

PiLLai belonged to a generation of Thamizh scholars who had the highest regard for tradition (மரபு வழிக்கவிஞர்). His policy regarding Thamizh and literature is indicated by his extreme love for the language and the need to write in a heart moving fashion. The following statements bear testimony for this: (கல்லுங் கரையக் கரையக் கவிபாடுங் கனிவாய்). He has committed himself to sing in praise of Sivan. He feels "whatever he wears, sings, sees or wishes should be for His sake".

சூட வேண்டும்நின் அடிகள் போற்றியான்
சுற்ற வேண்டுநின் னூரை போற்றி வாய்
பாடவேண்டுநின் சீர்கள் போற்றி கண்
பார்க்க வேண்டுநின் வடிவம் போற்றியான்
கூடவேண்டுநின் அடிகள் போற்றியுட்
கொள்ள வேண்டுநின் அன்பு
(திருஊறைப் பதிற்றுப் பத்தந்தாதி - 11)

In the following poem he laments that though he wants to sing in praise of only Sivan and not any other God, he has not acquired the courage to do so:

பணி கின்றேனிலை நாத்தழும்புற நினைப் பல கவியால் பாடத்
துணிகின்றேனிலை தீவினை தொலைக்கநின் தொண்டரிற் தொண்டராகத்
தணிகின்றேனிலை யெங்ஙனே உய்குவேன்
(திருஊறைப் பதிற்றுப் பத்தந்தாதி) 

Based on his literary policy his works can be grouped as follows: புராணங்கள், பிரபந்தங்கள், தனிப்பாடல்கள், & சிறப்புப்பாயிரம். He has written the (தலபுராணம்) of 22 holy places, the most famous being (திருநாகைக் காரோண புராணம்). His tremendous contribution to Thamizh literature and Saiva SiththAn^tham is perpetuation of the traditional literary styles of Saivaite scholars of the earlier generations (குமரகுருபரர், சிவப்பிரகாசர், சிவஞானமுனிவர், கச்சியப்ப சிவாசாரியார்).Though his works include various literary styles (கலம்பகம், உலா, கோவை, தூது, சிலேடை) he will ever be remembered for his ten (பிள்ளைத் தமிழ்).It is said that to write Pillait Thamizh there is no other PiLLai after him. (பிள்ளைத் தமிழுக்கு இப்பிள்ளையைப் போல் இனியொருவர் இல்லை).In his SEkkizhAr PiLLait Thamizh (சேக்கிழார் பிள்ளைத்தமிழ்) he praised SEkkizhAr as one who composed poems from which the sweetness of Bhakthi dripped profusely. (பக்திச்சுவை நனி சொட்டச் சொட்டப் பாடிய கவிவலவன்).He is rather unique in writing in praise of his own teachers and students. The other trait that he is famous for is his ability and willingness to write in folk style as well. These include (அம்மானை, லாலி, மங்களம், வாழ்த்து).  

PiLLai has employed a variety of YAppu (யாப்பு) in his works. He has used Aciriya Viruttham (ஆசிரியவிருத்தம்) in PiLLait Thamiz (பிள்ளைத்தமிழ்), kattaLaik kalitthuRai (கட்டளைக்கலித்துறை) in the three KOvai (கோவை) and kaliveNpA (கலிவெண்பா) in Thiruvidai maruthUr ulA (திருவிடைமருதூர் உலா). In his expressions (வெளியீடு) PiLLai is known for his ability to exploit the words to suit the sound and the human emotions. For example, he describes the beauty of a maiden which reminds one of amarAvathi (அமராவதி)as seen by ampikApathi (அம்பிகாபதி) as follows:

சற்றே மலர்க்குழ லோர்கைபின் தாங்க அவிழிந்தகலை
சிற்றேர் இடையி லொருகைமுன் தாங்கச் சிலம்பொலிக்க
பற்றே யிலார்தம் பரன்காழி வாஉருட் பார்வையென்மேல்
உற்றே நடப்பது பார்வலவா என்உயிர்த் துணையே
(சீர்காழிக் கோவை 35)

KuchElar (குசேலர்), the friend of Lord KrishNa had 27 children and his poverty was proverbial. In KuchElapAkkiyAnam (குசேலபாக்கியானம்) , PiLLai described the scenes for poverty in a dramatic and simple manner. In the following poem he says "some of the children were stretching their hands one over the other for food; others were rolling down the floor crying and screaming. How much longer can the mother put up with this sort of affairs?"

ஒருமகவுக் களிக்கும்போ தொருமகவு கைநீட்டும்
முந்தி மேல்வீழ்ந்து
இருமகவுங் கைநீட்டும் மும்மகவும் கைநீட்டும்
என்செய்வாளாற்
பொருமியொரு மகவழுங்கண் பிசைந்தழுவுமற் ¦ருமகவு
புரண்டு வீழாப்
பெருநிலத்தற் கிடந்தழும் மற்¦ரு மகவு எங்ஙனம் சகிப்பாள்
பெரிதும் பாவம்.
(குசேல பாக்கியானம்)

In his descriptive ability and in the use of similes (உவமைகள்) PiLLai is outstanding. In the following poem on KunRatthUr (குன்றத்தூர்), he paints an almost incredible picture of how the place looks like (or should look in the poet's mind):

சோறு மணக்கும் மடங்களெலாம், தூய்மை மணக்கும் சிந்தையெலாம்,
சுவண மணக்கும் ஆடையெலாம், தொங்கல் மணக்கும் தோள்களெலாம்,
சேறு மணக்குங் கழனியெலாம், செல்வ மணக்கும் மாடமெலாம்,
தென்றல் மணக்கும் மேடை யெலாம், தெய்வமணக்கும் செய்யுளெலாம்,
நீறு மணக்கும் நெற்றி யெலாம், நெய்யே மணக்கும் கறிகளெலாம்
சாறுமணக்கும் குன்றத்தூர்.
(சேக்கிழார் பிள்ளைத்தமிழ்)

It would be fair to say that PiLLai represented the gradually vanishing generation of Thamizh scholars who strictly adhered to the traditional literary style. His passion for Thamizh literature and Saiva SitthAn^tham was inseparable.


11.3. KunRakkudi atikaL (குன்றக்குடி அடிகள்)(1925 - 1996 ).

He is a well known Thamizh scholar and author of KuRat Selvam (குறட்செல்வம்). Right till the time of his death he was active in the social, cultural and political circles in Thamizh n^Adu. His speeches on religious and literary topics are highly regarded.

A large number of scholars from outside the Saiva mutts have made tremendous contributions to Thamizh literature during the second half of the nineteenth and early twentieth century. A review of the names of the pulavars (புலவர்கள்) of this and previous periods and their contributions has been published in five volumes 'Independent Poems', (தனிப்பாடல்கள்). These poems, even by the same authors, do not have any continuity of a specific theme but do depict the tremendous literary skills of the authors.

The following poem by rAmachan^thira KavirAyar (ராமச்சந்திரகவிராயர்) gives an illustration of the humour and manipulative skill of the poets. In the poem below, the anguish of a poor pulavar who is blaming the God who created him as follows:"Did He ever teach me to boil the rock and sand and drink them, no; or else did He ever bless me with gold, no; can I blame anyone for my grievances, no; He has created me in this world just to show all my teeth and beg everyone".

கல்லைத்தான் மண்ணைத்தான் காய்ச்சித்தான்
குடிக்கத்தான் கற்பித் தானா
இல்லைத்தான் பொன்னைத்தா னெனக்குத்தான்
கொடுத்துத்தா னிரட்சித்தானா
அல்லைத்தான் சொல்லித்தா னாரைத்தா
னோவத்தா னையோவெங்கும்
பல்லைத்தான் திறக்கத்தான் பதுமைத்தான்
புவியிற்ன் பண்ணினானே.


11.4. MaRaimalai atikaL (மறைமலை அடிகள்) (1876-1950)

His original name was VEthAchalam (வேதாசலம்). He was one of the earliest proponents of the pure Thamizh movement which stood against the Sanskritization of pure Thamizh words. Because the name, VEthachalam was Sanskrit, he changed his name to the pure Thamizh equivalent, MaRaimalai. In his literary works also he used pure Thamizh words. He was proficient in Sanskrit and English and was influenced by the style of English authors. He is well remembered for his excellence in writing in prose. He was one of the earliest Thamizh authors who showed interest in research especially in the field of literary policy. Like his contemporaries he was a staunch Saivaite but had a social reforming motif. His works included the following: novels (குமுதவல்லி, கோகிலாம்பாள் கடிதங்கள்); drama (அம்பிகாபதி அமராவதி); Thamizh research (தமிழர்மதம், அறிவுரைக்கொத்து, தமிழ்நாட்டவரும் மேல்நாட்டவரும், முற்காலப் பிற்காலத் தமிழ்ப்புலவர், தமிழ்த்தாய்); religion (மாணிக்கவாசகர் வரலாறும் கால ஆராய்ச்சியும், பழந்தமிழ்க் கொள்கையே சைவசமயம்).

11.5. ARumuka n^Avalar (ஆறுமுகநாவலர்)(1823-1879)

He hailed from YAzppANam (யாழ்ப்பாணம்) but moved to Cithambaram (சிதம்பரம்) and lived there. He was proficient in Sanskrit and English in addition to Thamizh. He has translated Bible into Thamizh. He is particularly famous for his editorial capacity and contributions to the prose style (உரைநடை) of Thamizh literature which was gaining popularity at this time. As a staunch Saivaite, he expressed his opposition to rAmalinga atikaL when the latter came up with his concept of Samarasa SanmArkka SitthAn^tham.

11.6. Dr. U.V.SAmin^Atha iyer (உ.வே. சாமிநாத ஐயர்) (1855-1942)

Dr. SAmin^Atha iyer was one of the illustrious students of MahA VidwAn MInAtchi sun^tharam PiLLai. He lived to the ripe age of 87 and was affectionately referred to as the 'Grand Father of Thamizh' (தமிழ்த்தாத்தா). He held senior academic positions in Thamizh at the Madras Presidency College. This was the time when the British were at the peak of their power and it was rare, if not impossible, for a native son with expertise in the vernacular language to be elevated to these high positions. He was conferred the honorary doctoral degree (D.Litt.) by the University of Madras. In recognition of his outstanding literary aaccomplishments and contributions, he was also honoured with the title, "MahAmahOpAthiyAya' (மகா மகோ பாத்தியாய), greatest of the great teachers.

He has written 91 published works including the editing of several Sangam texts, epics and grammatical works. He will be remembered for his style of prose including two biographies, one on his mentor, MInAtchi sun^tharam PiLLai and the other on the musician, GAnam KrishNa iyer and a long list of essays and reminiscences.His famous Autobiography என் சரித்திரம்) is regarded as a legacy he bequeathed to posterity providing a liaison between older schools of thought and modern Thamizh literary trends. His other works include the following:  (நான் கண்டதும் கேட்டதும், பழையதும் புதியதும், நல்லுரைக்கோவை, நினைவு மஞ்சரி)


11.7. rAmalinga atikaL (இராமலிங்க அடிகள்)(1823-1874)

The nineteenth century poet-saint rAmalinga atikaL (இராமலிங்க அடிகள்) is one among the few leaders who had succeeded in making profound changes in people's religious perception with their thoughts, deeds and words. He is also respectfully referred to as VaLLalAr (வள்ளலார்).  rAamalingar's life is an epitome of simplicity, compassion for all living things and selfless service. He lived most of his life in the city of Madras and had the opportunity of learning first hand the social problems of modern communities and decided to dedicate his life for the achievement of religious equanimity (சமரச சமயம்) and righteousness in all endeavours (சன்மார்க்கம்).

With these objectives in mind, he moved to a small place, VadalUr (வடலூர்)  near Cithambaram (சிதம்பரம்) and established institutions (சத்திய ஞானசபை & சத்திய தருமசாலை) for the promotion of his spiritual concepts. At the time when his philosophy was introduced, he appeared to be well ahead of his time and people were not ready to comprehend his teachings (MInAtchi sun^tharan, 1974). It is extremely gratifying that the universality of his concepts has since been appreciated by many and his followers are increasing in numbers.

11.7.1. Literary Features of rAmalingar's literary works

a) His Thiru arutpA (திருவருட்பா) , made up of 5818 poems is regarded to be an excellent blend of literary beauty and divine grace. He had adopted the Aciriya Viruttham style (ஆசிரிய விருத்தம்) for most of his poems which are arranged in six, seven or eight meters (ஆறுசீர், எழுசீர், எண்சீர் வரிசைகள்).

Thiru arutpA is a collection of several works (தொகைநூல்) written by VaLLalAr on a variety of topics. VaLLalAr made it clear to his followers that his literary efforts represent his personal experiences of spiritual ecstasy and requested them not to publish them and make it commercial. With great persuasion his followers did manage to obtain his permission and got Thiru arutpA published in six volumes (ஆறுதிருமுறைகள்)..

His repentance for the predicament he faced subsequently and the humility he suffered in this regard can be appreciated from the following poem:

செவ்வண்ணம் பழுத்த தனித் திருஉருக்கண்டு எவர்க்கும்
தெரியாமல் இருப்பம் எனச் சிந்தனை செய்திருந்தேன்
இவ்வண்ணம் இருந்தஎனைப் பிறர்அறியத் தெருவில்
இழுத்துவிடுத்தது கடவுள் இயற்கை அருட்செயலோ?

His followers regard VaLLalAr's collected work as the twelfth Thiru MuRai (பன்னிரண்டாம்திருமுறை)and claim that it should be added to the eleven Saiva canons (Thiru MuRai) already in existence.

b) His literary policy is that only divine literature is true literature (இறைஇலக்கியம் தான் நிறைஇலக்கியம்). He has used the word, ilakkiyam (இலக்கியம்)  specifically in his poems:

என்மாலை மாத்திரமோ யார்மாலை எனினும்
இறைவரையே இலக்கியமாய் இசைப்பதெனில் அவைதாம்
நன்மாலை யாகும் அந்தச்சொல் மாலைதனக்கே
நான்அடிமை தந்தனன்பல் வந்தனம்செய் கின்றேன்
(அருட்பா 5797)

c) VaLLalAr believed in a simple literary style which will deliver the message (எளிமையிற் பொருண்மை). Yet his verses carried deep spiritual concepts with clarity. Instead of trying to please his followers, he described his own personal experiences with conviction and sweetness. However his prose contains very long sentences which are difficult to understand. An example of his simplicity follows:

பேதமு மெய்போத வடிவம் ஆகிப்
பெருங்கருணை நிறம்பழுத்துச் சாந்தம் பொங்கிச்
சீதமிகுந்து அருள்கனிந்து கனிந்து மாச்
சின்மயமாய் நின்மலமே மணந்து நீங்கா
ஆதரவோடியன் மெளனச்சுவை மேன்மேற்கொண்டு
ஆனந்த ரசம்ஒழுக்கி அன்பால் என்றும்
சேதமுது அறிஞர்உளம் தித்தித்து ஓங்குந்
செழும் புனிதக் கொழுங்கனியே தேவதேவே

d) In order to convince people that the Absolute Being they are seeking is right within us, he creates a pleasant atmosphere to ease our anguish as in the following poem popularized by famous musicians (eg. S.G.KittappA, T.R.MahAlingam).

கோடையிலே இளப்பாற்றிக் கொள்ளும் வகைகிடைத்த குளிர்தருவில்
தருநிழலில் நிழல்கனிந்த கனியில் ஓடையிலே ஊறுகின்ற தீஞ்சுவைத் தண்ணீரில்
உலந்த தண்ணீரிடை மலர்ந்த சுகந்த மணமலரில் மேடையிலே வீசுகின்ற
மெல்லிய பூங்காற்றில் மென்காற்றில் விளைசுகத்தில்

e) To emphasize that devotional poems should be soft and sweet, VaLLalAr made use of the soft consonants (மெல்லின இடையினங்கள்)  in the words and phrases as in the following stanza :

தாழைப்பழம் பிழிபோலொரு சர்க்கரைச் சாறளித்த
வாழைப்பழம் பசுநெய்ந் நறுந்தேனும் மருவச்செய்து
மாழைப் பலாச்சுளை மாம்பழமாதி வடித்தளவி
ஏழைக் களித்தனையே அளோரமு தென்¦ன்றையே.

This format follows the tradition stipulated by TholkAppiar, (இழுமென்மொழியால் விழுமியது நுவலினும்).

f) In employing similes VaLLalAr chose analogies whcih are most appropriate to the situation. The following poem compares the mind which wanders all over the place to a variety of things with a high sense of humour:

பேய்கொண்டு கள்ளுண்டு கோலினால் மொத்துண்டு
பித்துண்ட வன்குரங்கோ
பேசுறு குலாலனால் சுழல்கின்ற திகிரியோ
பேதை விளையாடு பந்தோ
காய்கொண்டு பாய்கின்ற வெவ்விலங்கோ பெருங்
காற்றினால் சுழல் கறங்கோ
காலவடிவோ இந்திர சால வடிவோ என்
கர்மவடிவோ அறிகிலேன்

g) Apart from decrying the importance of rituals and superstitions, his greatest contributions to spiritual philosophy are his concept of the combined VEdhAn^tham and SitthAn^tham (வேதாந்த சித்தாந்தம்), the equanimity of all religions (cmrcmf) and righteousness (சன்மார்க்கம்.)  Indeed he carries the value of equinamity among all human beings to the extreme limit as described in the following poem. He begs Lord Sivan who dances equally well before one and all to accept his offerings of music; requests Him to bless the literate and illiterate with happiness; bless those who can see and who don't see with real vision; bless the mighty and the meek; bless those who care as well those who don't with wisdom; bless both the good and the bad equally:

கல்லார்க்கும் கற்றவர்க்கும் களிப்பருளும் களிப்பே
காணார்க்கும் கண்டவர்க்கும் கண்ணளிக்கும் கண்ணே
வல்லார்க்கும மாட்டார்க்கும் வரம்அளிக்கும் வரமே
மதியார்க்கும் மதிப்பவர்க்கும் மதிகொடுக்கும் மதியே
நல்லார்க்கும் பொல்லார்க்கும் நடுநின்ற நடுவே
நரர்களுக்கும் சுரர்களுக்கும் நலங்கொடுக்கும் நலமே
எல்லார்க்கும் பொதுவில்நடம் இடுகின்ற சிவமே
என்அரசே யான்புகலும் இசையும்அணிந் தருளே.
(திரு அருட்பா 4128)

h) The catholocity of his teachings is best illustrated in the following prayer song which is very popular. "Oh Kan^thA, guide me to get the friendship of good people who meditate on you with serenity, help me avoid the friendship of hypocrites, help me speak of your glory, help me avoid speaking lies, help me to be virtuous, remove my arrogance, help me to lead a chaste life, help me think of you always, bless me with wisdom, good health and Your grace":

ஒருமையுடன் நினதுதிரு மலரடி நினைக்கின்ற
உத்தமர் தம் உறவுவேண்டும்
உள்ஒன்று வைத்துப் புறம்பொன்று பேசுவார்
உறவுகல வாமைவேண்டும்
பெருமைபெறு நினதுபுகழ் பேசவேண் டும்பொய்மை
பேசா திருக்கவேண்டும்
பெருநெறி பிடித்தொழுக வேண்டும்மத மானபேய்
பிடியா திருக்கவேண்டும்
மருவுபெண் ஆசையை மறக்கவே வேண்டும்உனை
மறவா திருக்கவேண்டும்
மதிவேண்டும் நின்கருணை நிதிவேண்டும் நோயற்ற
வாழ்வில்நான் வாழவேண்டும்
தருமமிகு சென்னையில் கந்தகோட் டத்துள் வளர்
தலம்ஓங்கு கந்தவேளே
தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி
சண்முகத் தெய்வமணியே
(திரு அருட்பா 8)

11.7.2. Conclusion

It appears that ThirumUlar (திருமுலர்) planted the seeds for the personification of the indivisible Sivan (Supreme Being) as love (அன்பும் சிவனும் இரண்டென்பர் அறிவிலார்)  ; ThAyumAnavar (தாயுமானவர்) nurtured these ideas to evolve the concept of equanimity of all religions with his theory of SitthAn^tha Samarasam (சித்தாந்தசமரசம்)  ; rAmalingar (இராமலிங்கர்)  made them bear fruits with his philosophy of VEdhAn^tha SitthAn^tha Samarasa SanmArkkam (வேதாந்த சித்தாந்த சமரச சன்மார்க்கம்).


11.8. SubramaNiya BhArathiyAr (சுப்பிரமணிய பாரதியர்) (1882-1921)

11.8.1. Thamizh in the cause of Freedom

For over 2,000 years Thamizh has been growing steadily amidst several social and political changes in the Thamizh region as well as in the other parts of the country. Literary scholars have adorned the language with their garlands of epics, purANas, praban^thams and poems; followers of different religions and subsects have exploited the richnesss and beauty of Thamizh to propagate their own spiritual and philosophical ideas and describe their devotional ecstasy; artists, dancers and musicians have made use of Thamizh for their own pleasure and for the enjoyment of the elite and folks alike.

Though the pulavars were, in general, a poor lot, there was no dearth of patrons or Kings to provide them with support; and the language continued to flourish with their ingenuity and love. Scholars did not hesitate to borrow words and phrases from other languages. While adhering to their own traditions in literary policy, format and expressions, the scholars were willing to introduce changes as time marched on. They were even willing to experiment with new styles to cater to the tastes of all segments of the society.

But two hundred years of foreign rule had taken its toll on the people and their language which, they believed, was initiated by God himself. Native scholars were not free to publish their works. The situation became worse if the material to be published had any political implication. Indeed in such cases the authors had to face dire consequences including arrests. Notwithstanding the contributions of scholars and missionaries (Beschi, Pope and Caldwell), whose services to the cause of Thamizh will ever be remembered, the plight of Thamizh scholars was, in general, a deplorable one. What proved to be more damaging was the preeminence given to English.

Personally my colleagues and I never understood why we studied Thamizh only as the second language but English as the first language at school. The remuneration of the Thamizh teachers was always lower than their English counterparts. Administrative positions were given only to those who took English. It was indeed a shame that Thamizh teachers were treated as second class citizens in their own country. The social elites took advantage of the situation by gaining proficiency in English and secured higher positions. The Thamizh teachers were relegated to a lower status in the economic sphere.

Nowhere in the history of mankind there is evidence that any nation subjected by a super power continued to be one for ever; in fact, the more a society or a nation is suppressed, the quicker the feelings of people are aroused and at some point and time, the volcano of human emotion explodes and the lava of their feelings begins to flow in all directions. The first half of the twentieth century witnessed such changes in the Indian subcontinent and the thirst for political freedom began to take different forms and shapes. All that it needed was the conviction of a few leaders with vision and willingness to sacrifice all they have got to achieve the impossible dream of freedom.

It is at this juncture that several Thamizh scholars decided to join the struggle for freedom. They accomplished this by exploiting the Thamizh language and flaming the fire of freedom in the minds of the common man with their passionate poems that roused their national spirits. Chief among them was the MahA Kavi SubramaNiya BhArathiyAr  (மகாகவி சுப்பிரமணிய பாரதி ) who, in a short span of 39 years, has contributed tremendously to the political emancipation of India, social reformation of the community and literary rejuvenation of Thamizh.

Born in a middle class Brahmin family in ettayapuram . (எட்டையபுரம்) in Thirun^elvEli district, SubramaNia BhArathiyAr worked for some time as a court poet of the local elite (ஜமீந்தார்). His given name was ChinnasAmi SubramaNiya iyer (சின்னசாமி சுப்பிரமணிய ஐயர்f) and the nickname was ettayapuram SubbiAh. The title of BhArathi (பாரதி)  , Goddess of Learning, was conferred upon him in 1893 in recognition of his poetic talents. Following his father's death, he moved to Kasi to stay with his aunt. He returned to Madras in 1904 and joined the staff of the Thamizh magazine, SwedEsa Mitthiran (சுதேசமித்திரன்). His contacts with V.O.Chithambaram PiLLai (வ.உ.சி), a famous nationalist, kindled his natural patriotic fervour. From this point on, he got involved in active politics and had the opportunity to meet great political and social leaders of the time (Tilak, Aurobindo GhOsh, Lajpat ROy).

When there was a curb for the publication of some of his nationalistic and patriotic songs, he was placed under surveillance by the government. To avoid arrest by the British, he moved to Pondicherry (புதுச்சேரி) which was under the French colonial rule. His exile in Pondicherry proved to be the period of his prolific writings. Ultimately he got arrested and put in jail. Despite his literary genius, he lived in extreme poverty and met with a tragic death in 1922.

Like many other geniuses and martyrs of the world he was lonely in his death with only a handful of people at his funeral. At present, he is regarded as one of the most outstanding Thamizh poets, (மகாகவி), a person worthy of emulation not only by people within India but also by others for his courage and convictions, religious equanimity, social consciousness and, more relevantly, literary skills.

BhArathiyAr's literary works include nationalistic poems, prayer songs, philosophical poems, didactic songs and minor poems related to social issues. His didactic poems are Murasu (முரசு), Puthiya AtthichUdi (புதிய ஆத்திசூடி) and PAppA PAttu (பாப்பாப்பாடல்கள்). He was the originator of the short and crisp style of poems (புதுக்கவிதை) which has now become very popular.

He studied Bhagavad GIta and rewrote the essentials in simple Thamizh using a prose-poetry format (வசனக்கவிதை). In addition he has written several novels in the prose style (ஐடவல்லவன், ஜெயலட்சுமி, நவநீதம், விஜயபாஸகரன் அல்லது ஒரு குற்றத்துக்கு ஒன்பது குற்றம் & ஷண்பகவிஜயம்). Instead of following the traditional literary style blindly, BhArathiyAr recognized that the folk type of poems written by ThAyumAnavar, rAmalinga atikaL and GOpAlaKrishNa BhArathiyAr were appropriate to convey the messages he desired. His experience as the editor and critic in SwedEsa mitthiran (சுதேசமித்திரன்) gave him the communicative skills to appeal to people.

11.8.2. Literary Policy of BhArathiyAr

Looking at his literary works in retrospect BhArathiyAr did appear to have had the vision of a prophet, the religious equanimity of a saint, the dreams of a patriot and the noble aspirations of a social reformer. Most of his predictions regarding his country and community and all his warnings regarding the malaise afflicting his society have materialized already. Others are gradually manifesting themselves overtly in recent years. He loved Thamizh and India with a passion and was proud of his cultural heritage. At the same time he was fully cognizant of the social repercussions of caste differences and how superstitions and blind faith in the old traditions have lead to stagnation.

More important is the fact that he had the courage and tenacity to stand up before a ruthless imperial power and was prepared to face all the personal consequences. The only weapon he had at his disposal to achieve his cherished goal was not wealth or physical ability but only his literary skill. Experience in other parts of the world has shown that the pen is mightier than the sword. Recognizing this, BhArathiyAr did exploit his literary capacity and communication skills to exhort people to become masters of their own destiny and expel the foreign rulers out of their soil. However he did not hesitate to point out the social evils which were gradually corroding the fabrics of the society.

Upto this point in the history of Thamizh literature, the language was used for moral, religious, philosophical or spiritual purposes, for praising the patrons for their gifts, and for sheer literary pleasure. All references to social problems were either secondary or indirect. Now for the first time, a Thamizh poet has taken it upon himself to use the language to free his people from the clutches of a foreign power and open the eyes of the people to the bad elements which were weakening their society. Thus he set in motion not only a new and diffferent literary style which is aptly described as the Thamizh renaissance but also used the medium of the language to crusade against the suppression and oppression of the weaker sections of the society, the poor, the untouchables and women.

The short, crisp but simple style of his poems, his easy flowing prose-poetry formats with a specific social theme and his ability to set up folk type music understandable by everyone made a tremendous impact on people. One can therefore appreciate the differences in the literary policy of SubramNiya BhArathi and that of other Thamizh scholars of the distant past.

11.8.3. Salient Features of SubramaNiya BhArathiyAr's Works

The name SubramaNiya BhArathi is almost synonymous with nationalism and partriotism in the Indian context. In the following poem he says "we are proud of 'our' HimAlayAs, 'our' river Ganges and 'our' upanishads; there is no equal for our country."

மன்னு மிமய மலையெங்கள் மலையே
மாநில மீதிது போற்பிறி திலையே
இன்னறு நீர்கங்கை யாறெங்களாறே
இங்கிதன் மாண்பிற் கெதிரெது வேறே
பன்னரு முபநிட நூலெங்கள் நூலே
பார்மிசை யேதொரு நூலிது போல
பொன்னொளிர் பாரத நாடெங்கள் நாடே
பொற்றுவ மி·தை யெமக்கிலை யீடே.

BhArathiyAr is not merely content to be proud of his country. He continues to outline his visions of a free India, not some wild dream of a poet living in his own imaginary world but the aspirations and hopes of a true patriot who has specific ideas of how different regions of the country can live happily, share the resources for their mutual benefits. His dreams are outlined in the following poem:

பாரத தேச மென்று பெயர்சொல்லுவார் - மிடிப்
பயங் கொல்லுவார் துயர்ப்பகை வெல்லுவார்.

கங்கை நதிப்புறத்துக் கோதுமைப் பண்டம்
காவிரி வெற்றிலைக்கு மாறு கொள்ளுவோம்
சிங்க மராட்டியர் தங் கவிதை கொண்டு
சேரத்துத் தந்தங்கள் பரிசளிப்போம்.

ஆயுதம் செய்வோம் நல்ல காகிதம் செய்வோம்
ஆலைகள் வைப்போம் கல்விச் சாலைகள் வைப்போம்
ஓயுதல் செய்யோம் தலை சாயுதல் செய்யோம்
உண்மைகள் சொல்வோம் பல வண்மைகள் செய்வோம்.

சாதி இரண்டொழிய வேறிலை யென்றே
தமிழ் மகள் சொல்லிய சொல் அமிழ்த மென்போம்
நீதி நெறியினின்று பிறர்க் குதவும்
நேர்மையர் மேலவர் கீழவர் மற்றோர்.

It is to be noted that he was a true patriot devoid of parochial tendencies. The last stanza represents the focus of his social reformation efforts. BhArathiyAr sincerely believed, as did ouvaiyAr (ஒளவையார்) a few centuries earlier, that the root cause of all our social problems was the caste difference. He reiterated that there were only two castes; people who are righteous and helpful to others are superior while the rest are inferior.

BhArarhiyAr is unparalled in proclaiming loud and clear the uniqueness and richness of the Thamizh language to the whole world. The following poem describes his tremendous linguistic pride:

யாமறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழிபோல்
இனிதாவ தெங்குங் காணோம்
பாமரராய், விலங்குகளாய், உலகனைத்தும்
இகழ்ச்சிசொலப் பான்மை கெட்டு
நாமமது தமிழரெனக் கொண்டிங்கு
வாழ்ந்திடுதல் நன்றோ? சொல்லீர்
தேமதுரத் தமிழோசை உலகமெலாம்
பரவும் வகை செய்தல் வேண்டும.
யாமறிந்த புலவரிலே கம்பனைப்போல்,
வாள்ளுவர்போல், இளங்கோவைப் போல்
பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்ததில்லை
உண்மை, வெறும் புகழ்ச்சி யில்லை
ஊமையராய்ச் செவிடர்களாய்க் குருடர்களாய்
வாழ்கின்§ம், ஒருசொற் கேளீர்
சேமமுற வேண்டுமெனில் தெருவெல்லாம்
தமிழ் முழக்கம் செழிக்கச் செய்வீர்.

பிறநாட்டு நல்லறிஞர் சாத்திரங்கள்
தமிழ் மொழியிற் பெயர்த்தல் வேண்டும்
இறவாத புகழுடைய புதுநூல்கள்
தமிழ்மொழியில் இயற்றல்வேண்டும்
மறைவாக நமக்குள்ளே பழங்கதைகள்
சொல்லுவதிலோர் மகிமை யில்லை
திறமான புலமையெனில் வெளிநாட்டோர்
அதை வணக்கஞ் செய்தல் வேண்டும்.

The last few lines carry an important messsage to his and future generations emphasizing their responsibility to the growth of Thamizh. First he believed that there was no use of circulating our old ideas among us for ever and new concepts had to emerge. Secondly all the important works in foreign languages should be translated into Thamizh. Finally he has laid down his own criterion for the assessment of our linguistic efforts. He will be happy only if others studied our works and expressed their appreciation.

BhArathiyAr's love and pride also extended to the Thamizh country. After all if one is not proud of one's own heritage, who will?

செந்தமிழ் நாடெனும் போதினிலே - இன்பத்
தேன் வந்து பாயுது காதினிலே - எங்கள்
தந்¨தையார் நாடென்ற பேச்சினிலே - ஒரு
சக்தி பிறக்குது முச்சினிலே (செந்தமிழ்)

வேதம் நிறைந்த தமிழ் நாடு - உயர்
வீரம் செறிந்த தமிழ் நாடு - நல்ல
காதல் புரியும் அரம்பையர் போலிளங்
கன்னியர் சூழ்ந்த தமிழ் நாடு (செந்தமிழ்)

கல்வி சிறந்த தமிழ்நாடு - புகழ்க்
கம்பன் பிறந்த தமிழ் நாடு - நல்ல
பல்வித மாயின சாத்திரத்தின் மணம்
பாரெங்கும் வீசுந் தமிழ் நாடு (செந்தமிழ்)

வள்ளுவன் தன்னை உல கினுக்கே தந்து
வான்புகழ் கொண்ட தமிழ் நாடு - நெஞ்சை
அள்ளும் சிலப்பதி காரமென் றோர்மணி
யாரம் படைத்த தமிழ் நாடு (செந்தமிழ்)

In devotional songs it is customary that poets pray that they be blessed with health, wealth and prosperity. The spiritually more oriented may pray that they want to be one with the Supreme Being with an eternal bliss. Even here BhAathiyAr deviates from the standard and invites all his country men to do their humble mite to improve their lot. The following poem is addressed to Saraswathi, the Goddess of Learning:

வெள்ளைத் தாமரைப் பூ வி லிருப்பாள்
வீணை செய்யு மொலியி லிருப்பாள்.....
வீடுதோறுங் கலையின் விளக்கம்
வீதிதோறு மிரண்டொரு பள்ளி
நாடு முற்றிலு முள்ளன வூ ர்கள்
நகர்க ளெங்கும் பலபல பள்ளி
தேடு கல்வியி லாததொ ருரைத்
தீயினுக் கிரையாக மடுத்தல்
கேடு தீர்க்கு மமுதெமெ னன்னை
கேண்மை கொள்ள வழியிவை கண்டீர் (வெள்ளைத்)
நிதி மிகுத்தவர் பொற்குவை தாரீர்
நிதி குறைந்தவர் காசுகள் தாரீர
அதுவு மற்றவர் வாய்ச்சொ லருளீர்
ஆண்மையாள ருழைப்பினை நல்கீர்
மதுரத் தேமொழி மாதர்க ளெல்லாம்
வாணி பூசைக் குரியன பேசீர்
எதுவு நல்கியிங் கெவ்வகை யானும்
இப்பெருந் தொழில் நாட்டுதும் வாரீர்.

The importance of education cannot be emphasized any better than in the above lines. BharathiyAr goes to the extent of saying that, in the new India, all villages without school should be destroyed by fire ! The second poem is a humble appeal to all who can help, in whatever way they can help, with big donations or small pennies or at least with just a few encouraging words, to finish the job we have undertaken for the sake of education.

BhArathiyAr's religious equanimity is well illustrated by the following two poems, one pertaining to Christianity and the other to islAm. More than telling something about the poet, it is deeply touching and indeed reassuring that it is possible to live in peaceful coexistence if one sets the mind to the concept.

ஈசன் வந்து சிலுவையில் மாண்டான்
எழுந் துயிர்த்தனன் நாள் ஒரு முன்றில்
நேச மா மரியா மக்தலேநா
நேரில் யிந்தச் செய்தியைக் கண்டாள்
தேசத்தீர், இதன் உட்பொருள் கேளீர்,
தேவர் வந்து நமக்குட் புகுந்தே
நாச மின்றி நமை நித்தங் காப்பார்
நம் அகந்தையை நாம் கொன்று விட்டால்.

அல்லா, அல்லா, அல்லா
பல்லாயிரம் பல்லாயிரங் கோடி யண்டங்கள்
எல்லாத் திசையினு மோர் எல்லை யில்லா வெளிவானிலே
நில்லாது சுழன்டே நியமஞ் செய்தருள் நாயகன்
சொல்லாலு மனத்தாலுந் தொட ரொணாத பெருஞ்சோதி (அல்லா)
ஏழைகட்குஞ் செல்வர்கட்கும் இரங்கி யருளும் ஓர் பிதா
கோழைகட்கும் வீரருக்குங் குறை தவிர்த்திடும் ஓர் குரு
ஊழியூ ழி அமரரா யிவ் வுலகின் மீதி லின்புற்றே
வாழ்குவீர் பயத்தை நீக்கி வாழ்த்துவீர் அவன் பெயர் (அல்லா)

It is surprising and indeed shameful that in a country where women were worshipped as the all powerful Sakthi (சக்தி), they were relegated to a lower status in social life. BhArathiyAr was one of the earliest champions of women's cause in the Thamizh region. Thanks to his outbursts, there had been a social awakening on this issue, though much is yet to be done. In the following poem, BhArathiyAr employs the folk dance, kummi (கும்மிi) and speaks out clearly the problems as he saw them:

ஏட்டையும் பெண்கள் தொடுவது தீமையென்
றெண்ணி யிருந்தவர் மாய்ந்து விட்டார்
வீட்டுக்குள்ளே பெண்ணைப் பூட்டி வைப்போ மென்ற
விந்தை மனிதர் தலை கவிழ்ந்தார் (கும்மியடி)
மாட்டை யடித்து வசக்கித் தொழுவினில்
மாட்டும் வழக்கத்தைக் கொண்டு வந்தே
வீட்டினி லெம்மிடங் காட்ட வந்தாரதை
வெட்டி விட்டோ மென்று கும்மியடி கும்மியடி
பட்டங்க ளாள்வதுஞ் சட்டங்கள் செய்வதும்
பாரினிற் பெண்கள் நடத்த வந்தோம்
எட்டு மறிவினி லாணுக்கிங்கே பெண்
இளைப் பில்லை காணென்று கும்மியடி (கும்மியடி)
காத லொருவனைக் கைப்பிடித்தே யவன்
காரியம் யாவினுங் கைகொடுத்து
மாதர றங்கள் பழமையைக் காட்டிலும்
மாட்சி பெறச்செய்து வாழ்வமடி (கும்மியடி)

Recognizing that the best way to introduce social changes was to plant the seeds of reforms in the minds of children who have not yet been corrupted by traditions and superstitions, Following the footsteps of ouvaiyAr, (ஓளவையார்) BhArathiyAr reiterated moral and ethical principles in a simple format appealing to young minds.

In Puthiya AtthichUdi (புதிய ஆத்திசூடி), for example, the invocation song stresses the equanimity of all religions. He specifically refers to various religious groups without any connotation of theological correctness or relative superiority of one religion over the other and most of all without any proselytizing motive. If this becomes the basis of different religious faiths, it would help minimize the religious tension prevailing in the world today.

புதிய ஆத்திசூடி
காப்பு
ஆத்தி சூடி யிளம்பிறை யணிந்து
மோனத் திருக்கு முழுவெண் மேனியான்
கருநிறங் கொண்டு பாற்கடல் மிசைக் கிடப்போன்,
மகமது நபிக்கு மறையருள் புரிந்தோன்,
ஏசுவின் தந்தை யெனப்பல மதத்தினர்
உருவகத் தாலே யுணர்ந்துண ராது
பலவகை யாகப் பரவிடும் பரம்பொருள்
ஒன்றே , அதனியல் ஒளியுறு மறிவாம்,
அதனிலை கண்டார் அல்லலை யகற்றினார்,
அதனருள் வாழ்த்தி யமரவாழ் வெய்துவோம்.

நூல்

அச்சந் தவிர்
ஆண்மை தவறேல்
இளைத்த லிகழ்ச்சி
ஈகை திறன்
உடலினை யுறுதிசெய்
ஊண்மிக விரும்பு
எண்ணுவ துயர்வு
ஏறுபோல் நட
ஐம்பொறி யாட்சிகொள்
ஒற்றுமை வலிமையாம்
ஓய்த லொழி
ஓளடதங் குறை கற்ற தொழுகு
கால மழியேல்
கிளைபல தாங்கேல்
கீழோர்க் கஞ்சேல்
குன்றென நிமிர்ந்துநில்
கூடித் தொழில்செய்
கெடுப்பது சோர்வு
கேட்டிலுந் துணிந்துநில்
கைத்தொழில் போற்று
கொடுமையை யெதிர்த்துநில்
கோல்கைக்கொண்டுவாழ்
கவ்வியதை விடேல்

A poem aimed directly at children telling them what to do and what not to do is called (பாப்பாப் பாட்டு). A few stanzas of this poem are given below to highlight the kind of messages given:

ஓடி விளையாடு பாப்பா - நீ
ஓய்ந்திருக்க லாகாது பாப்பா
கூடி விளையாடு பாப்பா - ஒரு
குழந்தையை வையாதே பாப்பா.
பொய் சொல்லக் கூடாது பாப்பா - என்றும்
புறஞ் சொல்ல லாகாது பாப்பா
தெய்வ நமக்குத் துணை பாப்பா - ஒரு
தீங்குவர மாட்டாது பாப்பா.
தமிழ்த் திரு நாடு தன்னைப் பெற்ற
தாயென்று கும்பிடடி பாப்பா
அமிழ்தி லினியதடி பாப்பா - எங்கள்
ஆன்§ர்கள் தேசமடி பாப்பா.
சாதிக ளில்லையடி பாப்பா - குலத்
தாழ்ச்சி யுயர்ச்சி சொல்லல் பாவம்
நீதி, உயர்ந்த மதி, கல்வி - அன்பு
நிறைய உடையவர்கள் மேலோர்.

One of the attributes of social reformers in all parts of the world is their comprehension of the weaknesses in their society and their courage in pointing out the problems.. In the following poem, BhArathiyAr expresses his frustrations at some of the deploring qualities of his country men which are responsible for their remaining as slaves despite all their resources and glorious past. These lamentations have been set to a very popular style of folk music, n^oNdic cinthu.(நொண்டிச்சிந்து)

நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே - இந்த
நிலைகெட்ட மனிதரை நினைந்துவிட்டால்
கொஞ்சமோ பிரிவினைகள் - ஒரு
கோடியென் றாலது பெரிதாமோ ?

அஞ்சுதலைப் பாம்பென்பான் - அப்பன்
ஆறுதலை யென்றுமகன் சொல்லிவிட்டால்
நெஞ்சு பிரிந்து விடுவார் - பின்பு
நெடுநா ளிருவரும் பகைத்திருப்பார் (நெஞ்சு)சாத்திரங்க ளொன்றும் காணார் - பொய்ச்

சாத்திரப் பேய்கள்சொலும் வார்த்தைநம்பியே
கோத்திரமொன் யிருந்தாலும் - ஒரு
கொள்கையிற் பிரிந்தவனைக் குலைத்திகழ்வார்
தோத்திரங்கள் சொல்லியவர்தாம் - தமைச்
சூதுசெயு நீசர்களைப் பணிந்திடுவார் - ஆனால்
ஆத்திரங் கொண்டே யிவன் சைவன் - இவன்
அரிபக்த னென்றுபெருஞ் சண்டையிடுவார் (நெஞ்சு) எண்ணிலா நோயுடையார் - இவர்

எழுந்து நடப்பதற்கும் வலிமையிலார்
கண்ணிலாக் குழந்தைகள்போல் - பிறர்
காட்டிய வழியிற் சென்று மாட்டிக் கொள்வார்
நண்ணிய பெருங்கலைகள் - பத்து
நாலாயிரங் கோடி நயந்து நின்ற
புண்ணிய நாட்டினிலே - இவர்
பொறியற்ற விலங்குகள் போல வாழ்வார் (நெஞ்சு)

In addition to the new style of poems (புதுக்கவிதைகள்)BhArathiyAr also introduced a new format of prose narrative, the novel (நாவல்) in which he used fictional characters to portray the real life trials and tribulations of ordinary families and specific minority groups in the society who have been tormented by a variety of prejudices and exploitations based on tradition, superstition and above all greed. The novel as well as the short story concept which ensued later, have since become very powerful tools for exposing the difficulties of people without being victimized. Authors like JeyaKAn^than (ஜெயகாந்தன்), rAmAmirtham (ராமாமிர்தம்)  Pudumaip pitthan (புதுமைப்பித்தன்), Sivasankari (சிவசங்கரி) have exploited this technique successfully in recent years.


11.8.4. Conclusion
It is more than 75 years since this great poet died. History has showed us that a few of his dreams have been fulfilled thanks to the sacrifices of leaders like MahAtmA GAndhi and others. The achievement of political freedom from an almost insurmountable imperial power without blood shed is not a small task. Since independence, the advances made in various fields, especially science, technology and agriculture have been the envy of even the super powers who are now evincing great interest in trading with India. But some of BhArathi's worst fears on social issues have come out true as well.

We have learnt that mere rules, laws and regulations are not adequate by themselves to overcome the social turmoils caused by religious intolerance and by exploitation under the name of caste, sex, greed, and political expediency. Under the guidance of BhArathiyAr and others, Thamizh literature has served as a tool to mobilize our energy to achieve political freedom; whether the same medium will be used for achieving social equity is yet to be seen.


11.9. Bibliography

Anon. (1964) திருவருட்பா. வள்ளலார் பதிப்பகம், சென்னை.  .

Uran AtikaL (1972)ஊரன் அடிகள். திரு அருட்பா - ராமலிங்க அடிகள். சமரச சன்மார்க்க ஆராய்ச்சி நிலையம், வடலூர். பக். 1212.

GOvindasAmy, M. (1969) கோவிந்தசாமி, மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு (இலக்கியத் தோற்றம்). பாரி நிலையம், சென்னை. பக். 170.

iLavarasu, S. (1970)சோம. இளவரசு. இருபது நூற்றாண்டுகளில் தமிழ். மணிவாசகர் நூலகம், சிதம்பரம். பக். 170.

Kan^thasAmi, A. (1978) கந்தசாமி, ஆ. திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளை In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.) சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ இலக்கியக் கொள்கை. தொகுதி 3. உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 153-190.

MaRaimalai atikaL மறைமலை அடிகள். வேதாந்த சித்தாந்தம், ஞான சாசரம். 

MInAtchi sun^tharan, T.P. (1965) History of Tamil Literature. aNNAmalai University Publications in linguistics - 3. aNNAmalai University, aNNAmalai n^agar. pp.211.

n^an^dhakumAr, PrEmA.(1977) Poems of Subramania Bharati. UNESCO, SAhitya Academy, New Delhi.

n^tarAjan, ouvai (1977) ஒளவை நடராசன். ராமலிங்கர்.In: SubramaNian, S.V. and K.D.Thirun^Avukkarasu (ed.) சுப்பிரமணியன், ச.வே. & க.த.திருநாவுக்கரசு. தமிழ் இலக்கியக் கொள்கை . தொகுதி 2.. உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம், சென்னை. பக். 425-450.

rAmasAmy SAstry, K. S. (1967) The Tamils and Their Culture. aNNAmalai University, aNNAmalai n^agar. p. 179-196.

SAmin^Atha iyer, U.V. (1934).சாமிநாத ஐயர், உ.வே. மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையவர்கள் சரித்திரம்.

SInicchAmy, T. (1985) சீனிச்சாமி, து. தமிழில் காப்பியக்கொள்கை. தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம், தஞ்சாவூ ர். பக். 400.

SubramaNian, S.V. and V.VIrasAmi (ed.) (1981) Cultural Heritage of the Tamils. International Institute of Tamil Studies, Madras. pp. 425.

VaiyApurip PiLLai, S. (1989) வையாபுரிப் பிள்ளை, எஸ. இலக்கியச் சிந்தனைகள். தமிழ்ப் புத்தகாலயம், சென்னை. பக். 552.

VaradharAjan, M. (1972) வரதராஜன், மு. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு. SAhitya Academy, New Delhi .pp. 376.

Viswan^Athan, S. (ed.) (1991)விசுவநாதன், சீனி. (பதிப்பாளர்) பாரதியார் கவிதைகள். வெளியீடு. சீனி விசுவநாதன். பக். 704

Zvelebil, K.V. Lexicon of Tamil Literature. E.J. Brill, New York. (1995) pp.783.

continued

 

 

Mail Us Copyright 1998/2009 All Rights Reserved Home