|
One Hundred
Tamils of the 20th Century
C.W.Thamotharampillai
செந்தமிழ்ச்
செம்மல்
சி. வை.
தாமோதரம்பிள்ளை
1832 - 1901
[Nominated by Ramanah]
"...The credit for editing and
publishing many of the works included in the
Cankam literature and the Five Great Epics
(Civakacintamani, Cilappatikaram, Manimekalai, Valayapati
and Kuntalakeci) goes to U.
V. Swaminatha Aiyar (1855-1942). In this
endeavour it has been rightly observed that
Arumuka Navalar laid the foundation,
C. W. Thamotherampillai raised the walls and
U.V.Swaminatha Aiyar built the superstructure..."
comment
by
tamilnation.org:
"It is not irrelevant to note that Tamils
from Eelam and Tamils from Tamil Nadu, together, laid the foundations for the
Tamil cultural renaissance of the
late 19th century...and that togetherness
continues to grow..."
"Thamotharam Pillai was born in
1832 in a hamlet near Jaffna. He had his school
education at the American Mission School at
Tellipallai and later studied at the Batticaloa
Seminary, Jaffna.
He commenced his career as a school
teacher and soon developed an interest in
publishing Tamil works. In 1853 he published the
Niti-neri-vilakkam, a minor ethical work, with
notes. The same year he was invited to Madras by
Rev. P. Percival who hard earlier lived in Jaffna,
to take up the editorship of the Tamil periodical
Tinavartamani. Soon after he was appointed a Tamil
Pandit at the Presidency College, Madras.
Thamotharam Pillai gained the
distinction of being the first graduate of the
Madras University when he passed the B.A. degree
examination in 1858. After graduation he joined the
Government service as an auditor and later
qualified himself as a lawyer in 1871. He entered
the judiciary of the princely state of Pudulcottai
and retired as High Court Judge in 1890.
Thamotharam Pillai had before him as models two
Tamil scholars who had already embarked on the
publication of Tamil classics. One was Malavai
Mahalinga Aiyar, who published Tolkappiyas
Eluttatikaram (1st century A.D), with the
commentary of Naccinarkkiniyar, in 1847. This was
the first time that an ancient work was brought to
the public in book form.
The other scholar was Arumuka Navalar, who published the
Thirukkural (c. 4th century A.D.?.)
in 1860 and Thirukkoviyar (9th century A.D.) in
1861. Thamotharam Pillai followed in the footsteps
of Arumuka Navalar, and was also encouraged by him
in publishing grammatical works
Tolkappiyam, which is said to be one of the
earliest extant works Tamil, and attracted
Thamotharam Pillai's attention.
It is primarily a grammatical
treatise but includes also a study of the subject
matter literature. It is divided into three major
parts, eluttu (Letters), col (Words) and porul
(Subject-matter). At a later date (9th - 14th
centuries A.D.) commentaries were written on
Tolkappiyam by Cenavaraiyar, Naccinarkkiniyar,
Kallatar, Peraciriyar and Ilampuranar.
Thamotharam Pillai collected and
compared different palm-leaf manuscript copies of
Tolkappiyam and the commentaries and systematically
published them. Collatikaram with the commentaries
of Cenavaraiyar and Naccinarkkiniyar was printed in
1868 (2nd ed. 1892, 3rd ed. 1900). This was
followed by Porulatikaram in 1885 (2nd ed. 1892)
and Eluttatikaram with Naccinakkiniyar's commentary
in 1891.
Besides Tolkappiyam Thamotharam
Pillai also edited and published three other
grammatical works. Viracoliyam written by
Puttamittiran (12th century ) was published in 1881
(2nd ed. 1900), Iraiyanar Akapporul in 1883, and
Illakkana-vilakkam by Vaittiyanata Tecikar (18th
century A.D.) in 1899 (2nd ed. 1900).
Thamotharam Pillai did not confine himself to the
publication of grammatical works. He took up
Kalittokai, one of the Eight anthologies assigned to the
post-Cankam period (250-600 A.D.), for publication
and after careful comparison and scrutiny of many
manuscript copies published it in 1887. Another
important work brought in print by Thamothram
Pillai was Culamani, one of the Five Minor Epics.
He started the printing of Culamani after comparing
three manuscript copies and after printing three
hundred
pages he came across two more copies and found that
he had to reedit whatever he had already edited and
sent to press. The earlier pages were reedited and
the whole work was published in 1889.
The credit of editing and
publishing many of the works included the Cankam literature and the Five Great
Epics (Civakacintamani, Cilappatikaram, Manimekalai,
Valayapati and Kuntalakeci)
goes to U. V. Swaminatha Aiyar
(1855-1942). In this endeavour it has been rightly
observed that Arumuka Navalar laid the
foundation, C. W. Thamotherampillai raised the
walls and U.V.Swaminatha Aiyar built the
superstructure." (from Tamil Renaissance and Dravidian
Nationalism, by Nambi Arooran, K., Professor
& Head of Department of History, Madurai Kamraj
University, Koodal Publishers, Madurai,
1980)
செந்தமிழ்ச்
செம்மல்
சி. வை.
தாமோதரம்பிள்ளை
குன்றக்குடி
பெரியபெருமாள்.
('தமிழ்
வளர்த்த
நல்லறிஞர்கள்'
நூலிலிருந்து
தொகுக்கப்பட்டது)
யாழ்ப்பாணத்தில்
பிறந்த
அப்பெருந்தகை,
தமிழ்
நாட்டுக்கு
வருகை
புரிந்து,
தலைசிறந்த
தமிழ்த்
தொண்டாற்றி,
வரலாற்றில்
நிலையானதோர்
இடமும்,
நெடிய
புகழும்
பெற்றார்.
'தேசப்பற்றும்,
சமயப்
பற்றும்,
மொழிப்பற்றும்
அற்ற
மனிதர்
இருந்தென்ன?
இறந்தென்ன?'
என
வினவினார்,
அப்பெருமகனார்.
பண்டைக்கால
இலக்கியங்களைப்
பதிப்பிப்பதைத்
தம்
வாழ்வின்
நோக்கமாகக்
கொண்டிருந்தார்.
ஏடுகளைத்தேடி,
இரவு
பகல்
பாராது
தமிழ்நாடு
முழுவதும்
சுற்றி
வந்தார்.
பதிப்புப்
பணியில்
முன்னோடியாய்,
பத்திரிகைப்பணியில்
முன்மாதிரியாய்த்
திகழ்ந்த
அப்பெரியார்,
செந்தமிழ்ச்
செம்மல்
சி. வை.
தாமோதரம்பிள்ளை
ஆவார்.
தாமோதரம்
பிள்ளை,
தமது
இருபதாவது
வயதிலேயே
'நீதிநெறி
விளக்கம்'
எனும்
நூலை
உரையுடன்
பதிப்பித்து
வெளியிட்டு,
அறிஞர்களின்
கவனத்தக்
கவர்ந்தார்.
1868 ஆம்
ஆண்டு,
தமது
முப்பத்தாறாம்
வயதில்,
தொல்காப்பியச்
சொல்லகதிகாரத்திற்குச்
சேனாவரையர்
உரையைப்
பதிப்பித்தபோது,
நல்லூர்
ஆறுமுக
நாவலரின்
அறிவுரையை
ஆதாரமாகக்
கொண்டார்,
தாமோதரம்பிள்ளை.
அதனைத்
தொடர்ந்து
'வீரசோழியம்',
'திருத்தணிகைப்
புராணம்',
'இறையனார்
அகப்பொருள்',
'தொல்காப்பியப்
பொருளதிகாரத்திற்கான
நச்சினார்க்கினியருரை,
கலித்தொகை,
இலக்கண
விளக்கம்,
சூளாமணி,
தொல்காப்பிய
எழுத்திகாரத்திற்கான
நச்சினார்க்கினியருரை
ஆகிய
பழமையான
நூல்களச்
செம்மையாகப்
பதிப்பித்து,
புலமை
கொண்ட
சான்றோரின்
புகழ்க்
கைக்கொண்டார்
தாமோதரம்பிள்ளை.
பிள்ளைவாளின்
பேரார்வமும்,
பேருழைப்பும்
-
பேணுவாரற்று
நீர்வாய்ப்
பட்டும்,
தீவாய்ப்பட்டும்,
செல்வாய்ப்பட்டும்
அழிந்து
வந்த
தமிழ்
ஏடுகளை,
தனிப்
பெரும்
பழைய
இலக்கியங்களைத்
தமிழ்
மக்களுக்கு
அரிய
சொத்துகளாக்கின.
எடுக்கும்போதே
ஓரம்
ஓடியும்;
கட்டை
அவிழ்க்கும்
போதே
இதழ்
முறியும்.
புரட்டும்
போதே
திண்டு
துண்டாய்ப்
பறக்கும்.
இன்னும்
எழுத்துக்களோ
வாலும்
தலையுமின்றி
நாலுபுறமும்
பாணக்கலப்பை
உழுது
கிடக்கும்.
இத்தகைய
நிலையிலிருந்த
ஏட்டுச்
சுவடிகளை,
பூக்களைத்
தொடுவதுபோல்
மெல்ல
மெல்ல
அலுங்காமல்
நலுங்காமல்
பிரித்தெடுத்து,
பிரதி
செய்து,
பதிப்பித்த
அப்பெருந்தகை,
'தமிழ்
மாது
நும்
தாயல்லவா?
அவள்
அங்கம்
குலைந்து
அழிகின்ற
தருணத்திலும்
நமக்கென்னவென்று
நாம்
இருக்கலாமா?'
எனத்
தமிழறிஞர்களைப்
பார்த்துக்
கேட்டார்.
திருக்குறள்,
திருக்கோவையார்,
கந்தபுராணம்,
பெரியபுராணம்
ஆகிய
நூல்களப்
பதிப்பித்துத்
தமிழுக்கும்,
சைவத்துக்கும்
ஆக்கமும்
ஊக்கமும்
அளித்த
ஆறுமுக
நாவலர்,
தாமோதரம்பிள்ளைக்குப்
பதிப்புத்துறையில்,
வழிகாட்டியாக
அமைந்தார்.
தொல்காப்பியத்தப்
பதிப்பித்தபோது,
'தமிழ்
நாடனைத்திலுமுள்ள
தொல்காப்பியப்
பிரதிகள்
மிகச்
சிலவே.
அவை
யாவும்,
நான்
தேடிகணட
வரை
ஈனஸ்திதி
அடைந்திருப்பதால்,
இன்னும்
சில
வருடங்களுக்குள்
அழிந்துவிடுமென
அஞ்சியே,
உலோகோபகாரமாக
அச்சிடலானேன்'
என
அப்பெருமகனார்,
தமது
தொல்காப்பியச்
சேனாவரையருரைப்
பதிப்பின்
முன்னுரையில்
குறிப்பிட்டிருப்பது,
எண்ணிப்
பார்க்கத்தக்கது.
'தமிழின்
நூல்கள்
தொடர்ந்து
தமிழ்
மக்களுக்குக்
கிடைக்க
வேண்டும்.
தமிழின்
பெருமையை,
அருமையை
தமிழர்
உணர்ந்து
உயர
வேண்டும்'
என்ற
அரிய
நோக்கங்களால்,
உரிய
தொண்டாற்றிய
ஒரு
பெரும்
தமிழார்வலராய்த்
திகழ்ந்தார்,
தாமோதரம்பிள்ளை.
ஏட்டுப்
பிரதியிலிருப்பதை,
அச்சுருவம்
பெறவைத்தல்
எளிமையானதன்று.
முதலில்
ஏட்டிலுள்ள
எழுத்துக்களைப்
படிப்பதற்குத்
தனித்திறமை
வேண்டும்.
விளக்கத்தோடு
அதனை
வெளியிடத்
தனிப்புலமை
வேண்டும்.
திறமையும்
புலமையும்
கொண்டிருந்த
தாமோதரனார்,
பதிப்புத்
துறையில்
நாட்டம்
செலுத்தியதோடு,
படைப்பாற்றலிலும்
ஆர்வம்
மிகக்
கொண்டு,
பல
நூல்களை
எழுதி
வெளியிட்டார்.
'கட்டளைக்
கலித்துறை',
'சைவ
மகத்துவம்',
'சூளாமணி
வசனம்',
'நட்சத்திர
மாலை'
ஆகிய
நூல்களையும்
'காந்தமலர்'
அல்லது
'கற்பின்
மாட்சி'
அனும்
நாவல்
ஒன்றையும்
இயற்றி
வெளியிட்டுச்
செய்யுள்
திறத்திலும்,
உரைநடை
வளத்திலும்
ஓங்கு
புகழ்
பெற்றார்.
தாமோதரம்பிள்ளையின்
செய்யுளில்
அமைந்த
செறிவை,
ஒருமுறை
மாயூரம்
வேதநாயகம்
பிள்ளை
படித்துப்
பரவசமடந்து,
"நீடிய
சீர்பெறு
தாமோதர
மன்ன,
நீள்புவியில்
-
வாடிய
கூழ்கள்
மழைமுகங்
கண்டென
மாண்புற
நீ -
பாடிய
செய்யுளைப்
பார்த்தின்ப
வாரி
படிந்தனன்
யான்
கோடிப்
புலவர்கள்
கூடினும்
நின்புகழ்
கூறலரிதே!"
என எழுதி,
பாடலைத்
தாமோதரம்பிள்ளைக்கு
அனுப்பி
வைத்தாராம்.
ஏட்டுப்
பிரதிகளைப்
படித்து,
பரிசோதித்து,
பலபடியாக
ஆராய்ந்து,
வழுவின்றிப்
பிரதி
செய்கிறபோது.
சில
சந்தேகங்கள்
தோன்றிவிடும்.
அதனைப்
போக்கிக்
கொள்ள
உரியவர்
கிடைக்காது,
மன
உளைச்சலில்
உணவும்
கொள்ளாது,
உறக்கமும்
கொள்ளாது
சில
நாள்கள்
வருந்திக்கொண்டே
இருப்பாராம்
பிள்ளைவாள்!
இலக்கியங்களின்
பெயர்களையே
தெளிவாக
அறிந்திராத
காலம்
அது.
எட்டுத்
தொகையில்
அடங்கிய
எவை
எவையெனக்
கூடத்
தெரியாத
காலம்.
இன்னும்
சொல்லப்போனால்,
'சிலப்பதிகாரமா',
'சிறப்பதிகாரமா'
என
மயங்கிக்
கொண்டிருந்த
காலம்.
இத்தகைய
காலக்கட்டத்தில்
ஐயங்களைப்
போக்கிக்கொள்ள
யார்
அகப்படுவர்?
எனவேதான்
"எனக்கு
ஸ்ரீமத்
சாமிநாதையரும்
அவருக்கு
நானுமே
சாட்சி!"
எனத்
தாமோதரம்பிள்ளை
குறிப்பிட்டுள்ளார்.
இலங்கை
யாழ்ப்பாணதைச்
சேர்ந்த
சிறுப்பிட்டி
என்னும்
ஊரில்
வைரவநாதபிள்ளையின்
மகனாக, 1832
ஆம்
ஆண்டில்
பிறந்தார்,
தாமோதரம்பிள்ளை.
அன்னையார்
பெயர்,
பெருந்தேவி
அம்மாள்.
பன்னிரண்டு
வயதிற்குள்ளாகவே
தமிழில்
சில
இலக்கிய,
இலக்கண
நூல்களத்
தமது
தந்தையாரிடமே
முறையாகப்
பயின்ற
தாமோதரம்பிள்ளை,
கவிராயர்
முத்துக்குமாரரிடம்
உயரிய
இலக்கண,
இலக்கியங்களக்
கற்றுக்
கொண்ட
பின்,
அமெரிக்க
மிஷன்
பாடசாலையில்
சேர்ந்து
ஆங்கிலம்
படித்தார்.
பின்னர்
புகழ்பெற்ற
யாழ்ப்பாணத்து
'செமினறி'
என
வழங்கிய
சாத்திரக்
கலாசாலையில்
கணிதம்,
அறிவியல்
ஆகியவற்றை
ஆர்வத்துடன்
கற்றுத்
தேர்ந்தார்.
கோப்பாய்
சக்தி
வித்தியாசாலையில்,
ஆசிரியர்
பணியில்
அமர்ந்து
வேலை
பார்த்துக்
கொண்டிருந்தபோதுதான்,
முதன்முதலாக
1853 ஆம்
ஆண்டில்
'நீதிநெறி
விளக்கம்'
என்னும்
நூலினைப்
பதிப்பித்து
வெளியிட்டு,
'தமிழ்ப்
பதிப்புத்துறை
முன்னோடி'
எனும்
பெருமை
பெற்றார்.
இளைய
பருவத்தில்
தாமோதரனார்
கொண்ட
நூல்
வெளியீட்டு
ஆர்வமே,
தமிழ்
மக்களுக்குத்
தொல்காப்பியத்தையும்,
கலித்தொகையையும்
நூல்
உருவில்
பெற்றுத்
தந்தது.
அழிந்து
மறைந்து
கொண்டிருந்த
ஏட்டுச்
சுவடிகள்
பல, அச்சு
வாகனமேறி,
தமிழுக்குத்
தனிப்
பெருமையைக்
கூட்டின!
யாழ்ப்பாணத்துப்
பாதிரியார்
'பேர்சிவல்',
ஆறுமுக
நாவலரைக்
கொண்டு
தமிழில்
பைபிளை
வெளியிட்டதை
அறிவோம்.
அந்தப்
பாதிரியார்
சென்னைக்குக்
குடியேறி,
'தினவர்த்தமானி'
எனும்
தமிழ்ப்
பத்திரிகையை
நடத்தி
வந்தார்.
அதன்
ஆசிரியர்
பொறுப்பை
ஏற்க,
தாமோதரம்பிள்ளைக்கு
அழைப்பு
வரவே,
அழைப்புக்கு
உடன்பட்டு
சென்னை
சென்று,
ஆசிரியர்
ஆனார்.
ஆசிரியராக
வீற்றிருந்த
காலத்தில்,
ஆங்கிலேயர்
பலருக்குத்
தமிழ்
கற்றுக்
கொடுத்த
பிள்ளைவாள்,
சென்னை
அரசினர்
மாநிலக்
கல்லூரியில்
தமிழ்ப்
பண்டிதராக
நியமிக்கப்பட்டார்.
தாமோதரம்பிள்ளை
பத்திரிகை
ஆசிரியராகவும்,
கல்லூரித்
தமிழ்ப்
பண்டிதராகவும்
பணியாற்றிக்
கொண்டிருந்தபோது,
சென்னைப்
பல்கலைக்
கழகம்
நிறுவப்
பெற்று,
முதன்
முதலாகத்
தொடங்கிய
'பி. ஏ.'
தேர்வில்,
மாநிலத்தின்
முதல்
மாணவராக
வெற்றி
பெற்றார்.
பின்னர்
1871 இல்
'பி.எல்.'
தேர்விலும்
வெற்றி
பெற்று,
கும்பகோணத்தில்
வழக்கறிஞராகப்
பணியாற்றி,
1884 ஆம்
ஆண்டில்
புதுக்கோட்டை
உயர்நீதிமன்ற
நீதிபதியாக
நியமிக்கப்பட்டார்.
ஆறு
ஆண்டுகளுக்குப்
பின்
ஓய்வு
பெற்ற
தாமோதரம்பிள்ளைக்கு
1895 ஆம்
ஆண்டில்
அரசினர்
'ராவ்
பகதூர்'
பட்டமளித்துப்
பாராட்டினர்.
தாமோதரம்
எந்தப்
பணி
ஆற்றினாலும்,
தமது
சொந்தப்
பணியாகக்
கருதி
ஏடு
தேடுவதை,
சுவடிகளைப்
பிரதி
எடுப்பதை,
விளக்கமுடன்
பதிப்பித்து
வெளியிடுவதைத்
தொடர்ந்து
'உயிர்த்
தொண்டாக'க்
கருதி,
இரவு
பகல்
பாராது,
தாகத்துடன்
பாடுபட்டு,
உழைத்துத்
தமிழ்
மொழியைச்
செழுமைப்படுத்தினார்.
பொறாமை
கொண்ட
சிலர்,
அப்பெருமகனாரின்
பணியைக்
குறைத்து
மதிப்பிடினும்,
தமிழறிஞர்
உலகம்,
செயற்கரிய
செயலைத்
தெளிவாக
உணர்ந்து,
தாமோதரம்பிள்ளையைச்
'செந்தமிழ்ச்
செம்மல்'
எனப்
பாராட்டி,
போற்றி
மகிழ்ந்தது.
தன்னரிய
தமிழுக்குப்
பன்னலம்
பெருகச்
செய்து,
பதிப்புத்
துறையின்
'முன்னோடி'
எனப்
புகழ்
பெற்றுத்
தமது
அறுபத்தி
ஒன்பதாம்
வயதில், 1901
ஆம்
ஆண்டில்
தாமோதரம்பிள்ளை
மறைந்தார்.
மறைந்தது
அப்பெருந்தகையின்
உடல்
மட்டுமே.
அப்பெருமகனார்
உருவாக்கிய
நூல்களும்,
ஊட்டிய
உணர்வுகளும்
என்றென்றும்
மறையாதவை;
ஆம்,
தமிழும்,
தமிழரும்
உள்ளவரை
நிலையானவை.
|
C. W. Thamotharampillai, First graduate
of University of Madras
S. Muthiah in the Hindu, 9 August 2004
I had not heard in a while from Doug Cochran, former
Consul General for the U.S. in South India, so the call
the other morning was a surprise. But his inquiry
wasn't. He has had a long spell in Colombo and had been
quite taken up with Madras and, so, both of us shared
an interest in anything that was a bridge across the
Palk Strait. Cochran, who is now settled in Andhra
Pradesh, was calling to find out the initials of the
first graduate of the University of Madras; he
remembered the young man's name, Thamotharampillai,
knew he was from Jaffna and that he was an ancestor of
Neelan Thiruchelvam, who was so tragically assassinated
in the heart of Colombo a few years ago even as he
strived to bring peace to the island.
I was able to help, but also threw a spanner in the
works. C.W. Thamotharampillai and a fellow student from
Jaffna, Daniel Caroll Vyramuttu Visuvanathapillai, were
the only two who sat for the University's final B.A.
exams in the year it was founded, 1857, and both passed
the exams to become the first graduates of the
University of Madras. But Thamotharampillai scored
higher marks and was placed first, so is considered THE
first graduate of the University. His portrait, I'm
told, used to hang in the University's library. Both
Thamotharampillai and Visuvanathapillai were graduates
of the Batticotta Seminary (now Jaffna College) that
American missionaries had started near Jaffna in 1824.
A higher secondary institution that offered students
almost a university syllabus, the seminary turned out
all-round students with a solid foundation in Western
and Eastern literature and sciences. This grounding
enabled both Jaffna boys to sail through their
examinations in Madras. They, however, as their later
record as Tamil scholars was to vindicate, were
outstanding students too.
Thamotharampillai went on to become an Examiner of the
University of Madras in Tamil. He is, however, best
known for his Ilakkana Vilakkam that was published in
1889. Caroll Visuvanathapillai, on the other hand, made
more broad-ranging and, in a couple of cases,
controversial contributions to the Tamil literary
scene. He edited the Morning Star, a leading Jaffna
paper, till he came to Madras in 1857, wrote in 1855,
the first Algebra in Tamil, Visa Kanitham, and edited
The Astronomical Journal. Returning to Jaffna after his
degree, he became embroiled in controversy when, in
1866, he wrote Supra Theepam, an attack on the worship
of Lord Subramania and Saivism. About a decade later,
he saw the light in Chidambaram and wrote a rejoinder
to his own book, only to find his new work burnt by his
relatives! Visuvanathapillai also compiled an
English-Tamil Dictionary and helped the Rev. Myron
Winslow with his classic Tamil-English dictionary.
TAILPIECE: Just as the fate of Thamathorampillai's
portrait is to be ascertained, as I write these lines
the fate of another bit of memorabilia is something I
need to catch up with. Prof. P. S. Venkateswaran
writes, "I had located the original drawing of
Donovan's body (Miscellany, July 19) by himself on a
blackboard enclosed in a glass case in a cobweb-covered
recess in the Government Royapettah Hospital twenty
years ago." If it's still there, I hope it finds a
safer place in the Medical Superintendent's office or
in the Museum, for what a treasure such a find would be
considered in most parts of the world. |
|